Search results

1

Ocena czynników prognostycznych raka sromu ze szczególnym uwzględnieniem klasyfikacji zaawansowania według FIGO 2009 – wyniki własne i przegląd piśmiennictwa

100%

Koryga-Wszołek S., Wojas P., Iwańska E., Janeczek M., Karolewski K., Szatkowski W., Blecharz P.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 3

157-171

EN

Aim: The study is aimed at the analysis of prognostic factors in a group of 160 patients with vulvar cancer managed with primary surgery at the Center of Oncology, Maria Skłodowska-Curie Memorial Institute, Cracow Branch, with special emphasis on the prognostic value of FIGO 2009 staging classification for vulvar cancer. Material and method: The clinical data of patients affected with invasive vulvar cancer treated with primary surgery at the Center of Oncology, Maria Skłodowska-Curie Memorial Institute, Cracow Branch in the years 1985–2009. In 6 (3.8%) patients, partial radical vulvectomy and unilateral lymphadenectomy were performed, in 65 (40.6%) – complete radical vulvectomy and unilateral lymphadenectomy, and in 89 (55.6%) – complete radical vulvectomy and bilateral lymphadenectomy. The survival probability was estimated with the Kaplan–Meier method, and the Cox proportional hazards model was used to evaluate the effect of selected factors on patient survival. Results: The mean follow-up time was 9 years (range 0.6–23 years). The 5-year survival rate equaled 45.6%. Multivariate analysis showed patients with cancer spread to inguinal lymph nodes to be characterized by an over 15 times higher risk of death than patients without lymph node metastases. In univariate analysis, the use of FIGO 2009 staging classification for vulvar cancer deteriorated the outcomes for stage IB patients compared with FIGO 1988 classification, with 5-year survival rates amounting to 69% and 88%, respectively. No differences in outcomes were identified for the remaining FIGO stages compared between the two classifications. Conclusions: The microscopic status of regional lymph nodes was identified as the sole independent prognostic factor of 5-year overall survival rates.

PL

Cel pracy: Celem pracy była analiza czynników prognostycznych w grupie obejmującej 160 chorych na raka sromu, poddanych pierwszorazowemu leczeniu chirurgicznemu w krakowskim Oddziale Centrum Onkologii – Instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie, ze szczególnym uwzględnieniem wartości prognostycznej klasyfikacji zaawansowania raka sromu według FIGO 2009. Materiał i metody: Dokonano analizy materiału klinicznego obejmującego chore na inwazyjnego raka sromu, leczone pierwotnie chirurgicznie w krakowskim Oddziale Centrum Onkologii – Instytutu w latach 1985–2009. U 6 (3,8%) pacjentek wykonano częściowe wycięcie sromu i limfadenektomię jednostronną, u 65 (40,6%) – całkowite wycięcie sromu i limfadenektomię jednostronną, a u 89 (55,6%) – całkowite wycięcie sromu i limfadenektomię obustronną. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana i Meiera, a w celu oceny wpływu wybranych czynników na przeżycia chorych posłużono się modelem proporcjonalnego hazardu Coxa. Wyniki: Średni czas obserwacji wyniósł 9 lat (zakres 0,6–23 lat). Odsetek 5-letnich przeżyć całkowitych wynosił 45,6%. W analizie wieloczynnikowej chore z przerzutami w pachwinowych węzłach chłonnych cechowały się ponad 15-krotnie większym ryzykiem zgonu niż chore bez przerzutów. Zastosowanie klasyfikacji FIGO z 2009 roku pogorszyło w analizie jednoczynnikowej wyniki leczenia w stopniu IB w porównaniu z klasyfikacją z roku 1988; 5-letnie przeżycia wyniosły odpowiednio 69% i 88%. Nie stwierdzono różnic w wynikach leczenia w pozostałych stopniach zaawansowania według obu klasyfikacji. Wnioski: Jedynym niezależnym czynnikiem prognostycznym co do 5-letnich przeżyć całkowitych był stan mikroskopowy regionalnych węzłów chłonnych.

2

Wpływ charakterystyki guza i sposobu leczenia na powstawanie wznów miejscowych i czas przeżycia u chorych z rakiem płaskonabłonkowym jamy ustnej

100%

Kos M., Łuczak K., Brusco D., Engelke W.

Otolaryngologia Polska

|

2008

|

vol. 62(6)

722-726

PL

Purpose of the study. To evaluate the impact of tumour location, local and regional advancement, histological differentiation, status of the surgical margins and radiotherapy on the disease-free time and overall survival rates in patients with oral squamous cell carcinoma. Material and methods. A retrospective analysis of 67 patients treated with surgery (61 pts.), radiotherapy (6 pts.) and their combination (28 pts.). Follow time on average 40 months. The probabilities of survival were assessed using the Kaplan-Meier estimates, the differences were calculated with the log-rank test. An analysis of the infl uence of the neck recurrences on the prognosis was additionally performed. Relationship between independent categorical variables as: primary local advancement, location of the tumour, histological grading and lymph node metastases was evaluated with Fisher´s Exact Test. Results. Disease-free time rate amounted to 40,1%. There was no independent prognostic importance of primary location, T-staging and N-staging, histological grading of the tumour or radiation on disease-free time, just opposite to the status of the resection margins. However, the number of neck metastases was directly proportional to the tumour dimension and poor histological differentiation. Overall survival rate amounted to 87,5%. Posterior location in the oral cavity, involvement of cervical lymph nodes, surgical margins with the presence of tumour cells, poor histological differentiation and necessity of irradiation negatively correlated with the survival. Conclusions. A complete resection of the tumour was the most important independent prognostic parameter for the disease-free and overall survivals in oral squamous cell carcinomas in this study. An adjuvant radiation therapy could improve the results of treatment of oral squamous cell carcinoma also in cases were so far considered only for surgical management.

3

Znaczenie prognostyczne ekspresji HER-2/neu u chorych na wczesne postacie inwazyjnego raka szyjki macicy

63%

Panek G., Ligaj M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2007

|

vol. 5

|

issue 4

218-235

EN

HER-2/neu overexpression is considered an important prognostic factor, which may predict an aggressive clinical course of several tumours, including cervical cancer. Material and method: HER-2/neu expression was assessed by immunohistochemical technique in 298 patients with stage IB and IIA cervical cancer, of either planoepithelial or adenomatous type. HER-2/neu expression was compared in groups of patients selected based on generally accepted prognostic factors, e.g. clinical stage, histological type, presence of metastases to regional lymph nodes, invasion of vascular space and degree of radiation-induced destruction of tumor. Using the Cox model, a multivariate analysis of effect of selected prognostic factors was performed, both in relation to overall survival and to symptom-free survival. Results: Positive reaction to HER-2/neu was obtained in 135 cases (45.3%); the reaction was pronounced (3+) in 23 cases (7.8%) and moderate (2+) in 41 cases (13.7%). No positive reaction was obtained in 163 cases (54.7%). Analysis of survival yielded the following results: probability of 5-year overall survival for the entire patient population was 90.9% and that of 10 years – 85.2%. Overall survival curve for the entire study population is presented. Recurrence-free 5- and 10-year survival rates were 83.3% and 82.3%, respectively. Symptom-free 5- and 10-year survival rates were significantly influenced by: lymph node involvement and their number, invasion of vascular space, histological type and HER-2/neu expression. Cox analysis demonstrated a significant correlation between risk of recurrence or death and the following factors: lymph node metastases and their number, invasion of vascular space, histological type of tumour and HER-2/neu expression. The risk of recurrence or death with a single nodal metastasis and several nodal metastases is 2.4- and 5.1-fold greater than when no nodal metastases are present. The fact of vascular space involvement results in a 3-fold increase of risk of recurrence or death. In the case of planoepithelial cancer, the risk of recurrence or death is 0.4-fold that for adenomatous cancer. Finding of a strong HER-2/neu expression (2+, 3+) increases 2.7-fold the risk of therapeutic failure. Conclusions: No statistically significant differences were found in the HER-2/neu expression in groups of patients defined based on clinical-pathological parameters (i.e. clinical stage, histological type, regional lymph node metastases, radiation-induced cervix sterilization). The following prognostic factors had a significant impact on symptom-free survival: histological type, presence and numbers of lymph node metastases, invasion of vascular space, as well as TP53, BCL2 and HER-2/neu expression. Among all factors analysed, most significant prognostic impact, both in terms of overall survival and symptom-free survival, was associated with involvement of pelvic lymph nodes.

PL

Nadekspresja HER-2/neu uważana jest za istotny czynnik prognostyczny mogący wskazywać na agresywny przebieg kliniczny wielu nowotworów, w tym RSM. Materiał i metody: Posługując się metodą immunohistoche-miczną, przeprowadzono ocenę ekspresji HER-2/neu u 298 chorych leczonych z powodu RSM w stopniach IB i IIA zarówno w grupie chorych na raka płaskonabłonkowego, jak i gruczołowego. Dokonano porównania ekspresji HER-2/neu w grupach chorych wyróżnionych na podstawie uznanych czynników prognostycznych, takich jak stopień klinicznego zaawansowania, typ histologiczny, obecność przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych, zajęcie przestrzeni naczyniowej i stopień uszkodzenia popromiennego nowotworu. Posługując się modelem Coksa, przeprowadzono wielowariantową analizę wpływu ocenianych czynników prognostycznych zarówno na przeżycia całkowite, jak i bezobjawowe. Wyniki: Pozytywną reakcję na HER-2/neu stwierdzono w 135 przypadkach (45,3%): w 23 przypadkach była to reakcja o dużym nasileniu - 3+ (7,8%), a w 41 przypadkach o nasileniu średniego stopnia - 2+ (13,7%). W 163 przypadkach (54,7%) nie stwierdzono pozytywnej reakcji. Wyniki analizy przeżyć są następujące: prawdopodobieństwo całkowitego przeżycia 5 lat dla całej grupy chorych wyniosło 90,9%, a 10 lat - 85,2%. Przedstawiono krzywą przeżycia całkowitego analizowanej grupy chorych. Prawdopodobieństwo przeżycia bez nawrotu choroby 5 i 10 lat wyniosło odpowiednio 83,3% i 82,3%. Istotny wpływ na 5- i 10-letnie przeżycia bezobjawowe miały: przerzuty do węzłów chłonnych i ich liczba, zajęcie przestrzeni naczyniowej, typ histologiczny i ekspresja HER-2/neu. W wyniku przeprowadzonej analizy Coksa wykazano istotny wpływ prognostyczny na ryzyko nawrotu lub zgonu takich czynników, jak: przerzuty do węzłów chłonnych i ilość zajętych węzłów, zajęcie przestrzeni naczyniowej, typ histologiczny i ekspresja HER-2/neu. Ryzyko nawrotu lub zgonu dla jednego zajętego węzła oraz dla większej liczby zajętych węzłów chłonnych jest 2,4 oraz 5,1 razy wyższe od odpowiedniego ryzyka dla węzłów niezajętych. Fakt zajęcia przestrzeni naczyniowej zwiększa niemal 3-krotnie ryzyko nawrotu lub zgonu. Dla raka płaskonabłon-kowego ryzyko nawrotu lub zgonu stanowi 0,4 ryzyka niepowodzenia dla raka gruczołowego. Stwierdzenie silnej ekspresji HER-2/neu (2+, 3+) zwiększa 2,7 razy ryzyko niepowodzenia leczenia. Wnioski: Nie stwierdzono istotnych statystycznie różnic w ekspresji HER-2/neu w grupach chorych wyróżnionych na podstawie parametrów kliniczno-patologicznych (tj.: stopnia klinicznego zaawansowania, typu histologicznego, przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych i popromiennej sterylizacji szyjki macicy). Istotny wpływ statystyczny na przeżycia bezobjawowe miały następujące czynniki prognostyczne: typ histologiczny, przerzuty do węzłów chłonnych i ich liczba, inwazja przestrzeni naczyniowej oraz ekspresja TP53, BCL2 i HER-2/neu. Spośród wszystkich analizowanych czynników największy wpływ prognostyczny zarówno na przeżycia całkowite, jak i bezobjawowe miała obecność przerzutów do węzłów chłonnych miednicy.

4

Rak jajowodu – obraz kliniczny, diagnostyka, leczenie. Opis przypadku

63%

Cieminski A., Lewandowski J., Emerich J.

Current Gynecologic Oncology

|

2013

|

vol. 11

|

issue 3

217-228

EN

Primary fallopian tube carcinoma (PFTC) is a rare tumor diagnosed mainly between the fourth and sixth decade of the patient’s life. The etiology of this cancer remains unknown. Presumably, genetic, hormonal, and reproductive factors like the ones in ovarian cancer may increase the PFTC risk. The germ-line BRCA1 and BRCA2 mutation is the only documented risk factor related to its etiology. Given the rarity of the incidence and diagnostic difficulties concerning the fallopian tube hyperplasic changes in early stages of disease, the diagnosis of PFTC is most often intraoperative and/or happens after the settlement of the final histopathological diagnosis. The pathologic process in early stages is characterized by a stingy or asymptomatic course. The Latzko’s triad, the group of classical symptoms of PFTC, is reported in 15% of cases. It is caused by infilling and decompression of partly blocked oviduct by the pathological process. One of the PFTC signs is the presence of retroperitoneal spread in the endosalpinx before ovaries are involved. The paper presents the case of PFTC treatment in 47-year-old patient diagnosed only intraoperatively, who was subject to conservative treatment 6 months prior to hospitalization – with no result. During this time appropriate diagnosis was not obtained. Combined treatment including surgery and chemotherapy was applied. After obtaining intraoperative positive histopathological exam for fallopian tube neoplastic process, radical surgical treatment was performed. The patient underwent the hysterectomy, adnexectomy, omentectomy, pelvic lymphadenectomy and surgical staging like in ovarian cancer. The adjuvant chemotherapy according to platinum and taxan protocol was administered. The surgical treatment is the base of fallopian tube therapy. In young women in early-stage of the disease, who wish to preserve fertility, conservative treatment is allowed. In other cases hysterectomy, adnexectomy, omentectomy, pelvic and para-aortic lymphadenectomy cytological smears and peritoneum sampling like in ovarian cancer protocol are made. In advanced cases the treatment includes the primary and secondary cytoreduction. In adjuvant therapy the first and the second line chemotherapy is used like in ovarian cancer protocols. At present there are not recommendations for hormonotherapy or adjuvant radiotherapy. The most important prognostic factors are the stage of the disease and the lack of optimal cytoreduction (residual tumor >2 cm). When compared to ovarian cancer, primary fallopian tube cancer more often tends to involve retroperitoneal space and to metastasize distantly. Due to the facts that its clinical symptoms appear earlier, it is diagnosed at earlier stages. A better prognosis regarding the survival in advanced cases points to a different biology of the neoplasm than the one in the ovarian cancer.

PL

Pierwotny rak jajowodu to rzadki nowotwór, o nie do końca znanej etiologii, rozpoznawany najczęściej w 4.–6. dekadzie życia. Przypuszcza się, że na jego rozwój mają wpływ czynniki genetyczne, hormonalne i reprodukcyjne podobne jak w przypadku raka jajnika. Jedynym udokumentowanym czynnikiem związanym z etiologią tego nowotworu są germinalne mutacje genu BRCA1 i BRCA2. Z uwagi na rzadkość występowania oraz trudności diagnostyczne dotyczące zmian rozrostowych w obrębie jajowodu we wczesnej fazie choroby rozpoznanie pierwotnego raka jajowodu ustalane jest najczęściej w trakcie zabiegu operacyjnego lub po uzyskaniu ostatecznego wyniku badania histopatologicznego. Proces chorobowy we wczesnych stadiach przebiega skąpoobjawowo lub bezobjawowo. W 15% przypadków występuje tzw. triada Latzki, czyli zespół klasycznych objawów pierwotnego raka jajowodu, będących następstwem wypełniania i opróżniania częściowo zablokowanego przez proces chorobowy jajowodu. Jedną z cech raka jajowodu jest możliwość występowania rozsiewu wewnątrzotrzewnowego już w przypadku zmian ograniczonych do śluzówki jajowodu, zwykle przed zajęciem przez proces chorobowy jajników. Przedstawiono przypadek pierwotnego raka jajowodu u 47-letniej kobiety, rozpoznanego dopiero śródoperacyjnie. Pacjentkę przez 6 miesięcy przed hospitalizacją leczono – bez efektu – zachowawczo, nie mogąc ustalić właściwego rozpoznania. Chorą poddano leczeniu chirurgicznemu i chemioterapii. Po uzyskaniu wyniku doraźnego badania histopatologicznego, potwierdzającego obecność procesu nowotworowego w obrębie jajowodu, przeprowadzono radykalne leczenie operacyjne, obejmujące wycięcie macicy z przydatkami, siecią większą, wyrostkiem robaczkowym i węzłami chłonnymi biodrowymi oraz chirurgiczną ocenę stopnia zaawansowania, jak w przypadku raka jajnika. W leczeniu uzupełniającym zastosowano chemioterapię z użyciem pochodnej platyny i leku z grupy taksanów. Podstawę leczenia raka jajowodu stanowi zabieg chirurgiczny. W przypadku młodych kobiet, pragnących zachować płodność, we wczesnych stadiach choroby możliwe jest postępowanie oszczędzające. W późniejszych stadiach wykonuje się wycięcie macicy z przydatkami, siecią większą, węzłami chłonnymi miednicznymi i okołoaortalnymi oraz pobiera się rozmazy cytologiczne lub wykonuje biopsję otrzewnej zgodnie z protokołem jak w przypadku raka jajnika. W stadiach zaawansowanych postępowanie obejmuje wykonanie pierwotnej lub wtórnej operacji cytoredukcyjnej. W leczeniu uzupełniającym stosuje się chemioterapię zarówno I, jak i II rzutu według schematów takich jak w leczeniu raka jajnika. Obecnie nie ma rekomendacji dotyczących stosowania radioterapii i hormonoterapii w leczeniu adiuwantowym. Do najważniejszych czynników prognostycznych należą stopień zaawansowania klinicznego i brak optymalnej cytoredukcji (zmiany resztkowe >2 cm). W porównaniu z rakiem jajnika rak jajowodu wykazuje większą tendencję do zajęcia przestrzeni pozaotrzewnowej i wystąpienia przerzutów odległych. Ponieważ objawy kliniczne pojawiają sie w nim wcześniej, częściej rozpoznawany jest we wczesnych stopniach zaawansowania. Lepsze rokowanie co do przeżycia w przypadkach zaawansowanej choroby wskazuje na odmienną niż w raku jajnika biologię nowotworu.

5

Znaczenie kliniczne ekspresji neuropiliny-1 u chorych na raka jajnika

63%

Klasa-Mazurkiewicz D., Narkiewicz J., Milczek T., Lipińska B., Emerich J., Wydra D.

Current Gynecologic Oncology

|

2009

|

vol. 7

|

issue 4

237-247

EN

Background: Angiogenesis is a key process in the development of a malignant tumor, enabling both growth of primary lesion and spread of metastases. Most potent stimulators of normal and pathological angiogenesis are proteins of the vascular endothelial growth factor (VEGF) family. Regulation of angiogenesis process is also mediated by neuropilin- 1 (NP-1), as coreceptor VEGFR-2. NP-1 plays a crucial role controlling both normal angiogenesis during embryonal development and pathological angiogenesis in malignant tumors. The aim of this paper was to assess NP-1 expression in ovarian cancer and to analyze correlations between NP-1 expression and selected clinical-pathological factors in a group of ovarian cancer patients. Material and method: Analyzed was the relative level of NP-1 in 168 surgical specimens collected during surgical procedures performed at the Department of Oncologic Gynecology of Medical University in Gdańsk. Tissue samples included: 32 healthy tissues, 42 benign tumors, 10 borderline tumors, 76 ovarian cancers, 8 metastatic tumors. Relative NP-1 level was assessed using Western blotting technology. Results: Overexpression of NP-1 was seen significantly more often in early clinical stages of ovarian cancer (p=0.01), in cancers other than serous (p=0.04) and in patients with peritoneal exudate (p=0.03). Log-rank test did not reveal any significant correlation between NP-1 expression and favorable response to chemotherapy, disease-free survival or total survival time. Conclusions. Elevated NP-1 level seen in initial clinical stages of ovarian cancer may indicate crucial role of neoangiogenesis in the early phase of tumor development.

6

Czynniki prognostyczne u chorych na raka sromu w materiale krakowskiego oddziału Centrum Onkologii

63%

Blecharz P., Urbański K., Karolewski K., Klimek M., Pudełek J., Bieda T., Kojs E.

|

EN

Aim of paper: Analysis of clinical material included 116 patients with vulvar cancer treated at the Cracow Division of the Centre of Oncology since 1990 thru 2003, aiming at assessment of treatment outcome and determination of prognostic factors. Material and methods: The patients’ mean age was 67 years. Microscopic study revealed highly differentiated tumour in 34.5%, medium differentiated tumour in 37.1% and non-differentiated tumour in 28.4%. In 57.7% of patients, inguinal lymph nodes were clinically unaffected, while 42.3% of patients presented with unilateral or bilateral clinically evident lymph node metastases. 54.3% of patients had non advanced disease (I and II in the TNM scale), while the remaining 45.7% had advanced disease (III and IVA degree). One hundred four patients (89.7%) underwent primary surgical treatment, while the remaining 12 (10.3%) received radiotherapy only. Probability of survival was estimated using the Kaplan-Meier method and impact of selected factors on the patients’ survival was estimated using the Cox’s proportional hazard model. Results: Cumulative 5-year survival rate was 40.5%. For TNM clinical stages I-IVA this was 60.9%, 55%, 26.5% and 10.5%, respectively. For age groups under 70 and above 70 this was 52.9% and 22.9%, respectively, while considering inguinal lymph node status N0, N1 and N2 this was 52.2%, 30.0% and 15.8%, respectively. For histological tumour grades G1, G2 and G3, 5-year survival rates were 65%, 39.5% and 12.1%, respectively. Conclusions: Statistically significant unfavourable impact on 5-year symptom-free survival rate had: age above 70 years, poorly differentiated tumour (G3), clinically evident lymph node metastases and clinical stages III and IVA. Multivariate analysis by Cox revealed that independent prognostic factors for 5-year survival were patients’ age, clinical status of inguinal lymph nodes and TNM clinical stage of vulvar cancer.

PL

Cel pracy: Analiza materiału klinicznego obejmującego 116 chorych na raka sromu leczonych w COOK w latach 1990-2003 w celu oceny wyników leczenia i czynników prognostycznych. Materiał i metody: Średni wiek chorych wynosił 67 lat. U 34,5% chorych stwierdzono raka wysokozróżnicowanego, u 37,1% średniozróżnicowanego i u 28,4% niskozróżnicowanego. U 57,7% chorych węzły chłonne pachwinowe były klinicznie niezmienione, a u 42,3% stwierdzono kliniczne przerzuty jednostronne lub obustronne. U 54,3% stwierdzono niezaawansowany proces nowotworowy (I i II wg TNM), u pozostałych 45,7% - zaawansowany (III i IVA). U 104 (89,7%) chorych zastosowano pierwotne leczenie chirurgiczne, a pozostałych 12 (10,3%) chorych leczono wyłącznie napromienianiem. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana i Meiera, a dla oceny wpływu wybranych czynników na przeżycia chorych posłużono się modelem proporcjonalnego hazardu Coksa. Wyniki: Prognozowane 5-letnie przeżycia całkowite wyniosły 40,5%. Dla stopni zaawansowania I-IVA według TNM wyniosły odpowiednio: 60,9%, 55%, 26,5% i 10,5%. Dla wieku <70 lat i >70 lat było to 52,9% i 22,9%, a dla stanu klinicznego pachwinowych węzłów chłonnych - 52,2% dla N0, 30,0% dla N1 i 15,8% dla N2. Dla stopnia zróżnicowania raka G1 5-letnie przeżycia wyniosły 65%, dla G2 - 39,5% i dla G3 - 12,1%. Wnioski: Znamienny statystycznie niekorzystny wpływ na 5-letnie przeżycia całkowite miały: wiek >70 lat, niski (G3) stopień zróżnicowania raka, kliniczna obecność przerzutów w węzłach chłonnych pachwinowych oraz stopień III i IVA zaawansowania według TNM. W analizie wielocechowej metodą Coksa niezależnymi czynnikami prognostycznymi dla 5-letnich przeżyć były: wiek chorych, stan kliniczny węzłów chłonnych pachwinowych oraz zaawansowanie raka sromu wg TNM.

7

Naturalny przebieg stwardnienia rozsianego

63%

Bonek R., Maciejek Z.

Aktualności Neurologiczne

|

2009

|

vol. 9

|

issue 2

116-125

EN

Multiple sclerosis (MS) is a chronic, inflammatory, autoimmune disease of the central nervous system (CNS) of unknown aetiology. It affects mostly young adults and is characterised by multifocal and temporally scattered CNS damage of varied symptomatology and clinical course, eventually leading to significant motor impairment. Studies of the natural course of MS provide valuable data on the course of the disease in individual stages of multiple sclerosis. They allow to determine the frequency of relapses, duration of remission and, most importantly, to determine the motor disability increase rate and describe demographic and clinical factors of influence on benign or aggressive course of the disease. Data on the subject come mostly from four patient databases (Lyon; London, Ontario; Gothenburg; Vancouver) including from several hundred to five thousand patients. The results obtained from hitherto conducted analyses are often non - ‌uniform. Peak MS morbidity dates between 20 and 39 years of age. In primary progressive multiple sclerosis (PPMS) patients, the disease onset occurs on average 10 years later than in relapsing-remitting multiple sclerosis (RRMS) patients. The initial symptoms have monosymptomatic character in over 75% of patients. Pyramid signs are the most important predictive factor for clinically definite multiple sclerosis (CDMS) development after a clinically isolated syndrome (CIS) episode. The conversion of RRMS to secondary progressive multiple sclerosis (SPMS) occurs on average 10 years after onset of the disease. Significant motor disability develops after 15 - ‌20 years of multiple sclerosis, the strongest adverse prognostic factor is PPMS.

PL

Stwardnienie rozsiane (łac. sclerosis multiplex, SM) jest przewlekłą, zapalną, autoimmunologiczną chorobą ośrodkowego układu nerwowego (OUN) o nieznanej etiologii. Występuje głównie u młodych dorosłych, cechuje się wieloogniskowym i rozsianym w czasie uszkodzeniem OUN, z różnorodną symptomatologią i przebiegiem klinicznym, prowadząc ostatecznie do znacznej niewydolności ruchowej. Badania naturalnego przebiegu SM dostarczają cennych danych dotyczących postępu choroby w poszczególnych postaciach stwardnienia rozsianego. Pozwalają określić częstość rzutów, czas trwania remisji, a przede wszystkim ustalić tempo narastania niesprawności ruchowej oraz ustalić, jakie czynniki demograficzne i kliniczne mają wpływ na łagodny bądź też agresywny przebieg choroby. Dane na temat tego zagadnienia na świecie pochodzą głównie z czterech baz chorych (Lyon, London w Ontario, Gothenburg oraz Vancouver) obejmujących od kilkuset do pięciu tysięcy chorych. Wyniki uzyskane na podstawie przeprowadzonych do tej pory analiz są często niejednorodne. Dotychczas przeprowadzone badania wykazały, że najwyższa zachorowalność na SM ma miejsce pomiędzy 20. a 39. rokiem życia. U chorych z postacią pierwotnie postępującą (PPMS) początek choroby występuje średnio o 10 lat później niż w postaci rzutowo-remisyjnej (RRMS). U ponad 75% pacjentów pierwsze objawy kliniczne mają charakter monosymptomatyczny. Objawy uszkodzenia drogi piramidowej są czynnikiem o najwyższym znaczeniu predylekcyjnym rozwoju rozwoju klinicznie pewnego stwardnienia rozsianego (CDMS) po przebyciu izolowanego zespołu klinicznego (CIS). RRMS ulega konwersji do postaci wtórnie postępującej (SPMS) średnio po 10 latach od wystąpienia pierwszych objawów chorobowych. Po 15 - ‌20 latach trwania SM dochodzi do rozwoju znacznej niesprawności ruchowej, najsilniejszym niekorzystnym czynnikiem rokowniczym jest PPMS.

Refine search results

Ocena czynników prognostycznych raka sromu ze szczególnym uwzględnieniem klasyfikacji zaawansowania według FIGO 2009 – wyniki własne i przegląd piśmiennictwa

Wpływ charakterystyki guza i sposobu leczenia na powstawanie wznów miejscowych i czas przeżycia u chorych z rakiem płaskonabłonkowym jamy ustnej

Znaczenie prognostyczne ekspresji HER-2/neu u chorych na wczesne postacie inwazyjnego raka szyjki macicy

Rak jajowodu – obraz kliniczny, diagnostyka, leczenie. Opis przypadku

Znaczenie kliniczne ekspresji neuropiliny-1 u chorych na raka jajnika

Czynniki prognostyczne u chorych na raka sromu w materiale krakowskiego oddziału Centrum Onkologii

Naturalny przebieg stwardnienia rozsianego