Celem pracy była analiza zarządzania kliniczną dokumentacją fotograficzną wśród chirurgów plastycznych w Polsce oraz uzyskanie ich opinii na temat charakterystyki „idealnego” oprogramowania do archiwizacji zdjęć. Materiał i metodyka. Odsyłacz do internetowej ankiety przesłano (pocztą elektroniczną) wszystkim członkom Polskiego Towarzystwa Chirurgii Plastycznej, Rekonstrukcyjnej i Estetycznej. Na 187 członków, 86 (47,5%, 54 mężczyzn i 32 kobiety, średni wiek 40,8 ± 10,6 lat) wypełniło internetowy kwestionariusz, co stanowi reprezentatywną próbkę chirurgów plastycznych praktykujących w Polsce. Wyniki. W badaniu wykazano, że tylko 7% chirurgów plastycznych wykorzystuje aplikacje informatyczne specjalnie przeznaczone do archiwizacji zdjęć. Natomiast ponad połowa chirurgów plastycznych przechowuje zdjęcia w uporządkowanych folderach w komputerach. Większość respondentów (89,3%) jest zainteresowanych wykorzystywaniem dedykowanych aplikacji komputerowych do archiwizacji dokumentacji fotograficznej. Najważniejsze cechy, jakie powinna posiadać aplikacja takiego typu, to (265 odpowiedzi): możliwość szybkiego przeszukiwania (26%), łatwość obsługi (24%), szybkie wprowadzanie danych (22%), bezpieczeństwo danych (15%), możliwość drukowania wybranych danych (7%), dostępność wyłącznie dla upoważnionych pracowników jednostki organizacyjnej (5%). Wnioski. Współpraca świadczeniodawców usług medycznych z informatykami może doprowadzić do opracowania programu spełniającego wymagania szczególnych grup medycznych. Na podstawie tego badania ankietowego zgromadziliśmy niezbędne dane do stworzenia koncepcji unikatowego oprogramowania, które może być użyteczne w praktyce klinicznej chirurgów plastycznych oraz innych specjalistów korzystających z dokumentacji fotograficznej.
Wprowadzenie: Chirurgia plastyczna została wprowadzona w Niemczech jako podspecjalizacja chirurgii ogólnej w 1978 r. Od tego czasu dyscyplina ta rozwinęła ogromne możliwości, m.in. dzięki współpracy z innymi dziedzinami, takimi jak: chirurgia ogólna i chirurgia jamy brzusznej. C el: Podkreślenie i podsumowanie podstawowych możliwości, opcji technicznych i nowych aspektów chirurgii plastycznej, które w codziennej praktyce klinicznej są istotne dla wspólnych interdyscyplinarnych strategii zabiegowych chirurgii plastycznej, ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Metoda: Krótki i zwięzły przegląd literatury oparty na: 1) wyborze właściwego tematycznego piśmiennictwa z medycznej literatury naukowej oraz 2) doświadczeniu chirurgicznym zdobytym w codziennej pracy. Wyniki: (wybrane punkty styczne): 1) Zabiegi ochrony biologicznej w chirurgii naczyniowej stosowane, aby przezwyciężyć poważny problem zakażeń protez naczyniowych obarczony ryzykiem przerwania zespolenia i krwawienia. Po starannym opracowaniu z ewentualną rekonstrukcją autologicznych naczyń protezę naczyniową pokrywa się płatem tkankowym, aby przekazać właściwości immunologiczne i ostatecznie spowodować gojenie zakażonego obszaru. 2) Leczenie przetok aortalno-tchawiczej lub aortalno-dwunastniczej, będących znacznym wyzwaniem dla chirurga ogólnego. Mogą być one leczone odpowiednio przez interpozycję płata mięśnia piersiowego większego lub pokrycie płatem sieci większej. 3) W odniesieniu do chirurgii nerwów odnotowano zachęcające efekty w postaci subiektywnej poprawy jakości głosu po wczesnej mikrochirurgicznej naprawie nerwu krtaniowego wstecznego oraz przywrócenia pojemności oddechowej w porażeniu przepony. 4) Chirurgia limfatyczna w przypadku obrzęków limfatycznych o charakterze pierwotnym (z powodu braku lub niedoboru naczyń limfatycznych) lub wtórnym (w przebiegu zakażenia, urazu, radioterapii lub zabiegu operacyjnego) może być wskazana w ośrodkach mikrochirurgicznych wyspecjalizowanych w naprawie dróg limfatycznych. Uszkodzony układ chłonny: (I) może być odtworzony przez interpozycję lub (II) limfa może być drenowana nieanatomicznie, na przykład przez zespolenie limfatyczno-żylne. Dalsze techniki to: przeszczepienie wolnego węzła chłonnego zawartego w wolnym unaczynionym płacie z pachwiny, przeniesienie autologicznego naczynia chłonnego lub interpozycja przeszczepu żylnego. 5) Redukcja masy jak dermolipektomia z późniejszym przeszczepem skóry niepełnej grubości jest cenną opcją zapewniającą znaczne zmniejszenie objętości. 6) Uzupełnianie ubytków: A. Przeszczepy skóry o niepełnej lub pełnej grubości są powszechną metodą uzupełniania ubytków w przypadku, gdy łożysko rany jest czyste i dobrze unaczynione. Jeśli nie ma miejsca do pobrania skóry lub łożysko przeszczepu jest wątpliwej jakości, stosuje się różne allogeniczne lub ksenogeniczne zamienniki skóry. B. Kolejne metody obejmują szeroki arsenał miejscowych i wolnych płatów powięziowo-skórnych i mięśniowo-skórnych, takich jak: pionowy płat mięśnia prostego brzucha (VRAM), stosowany na przykład po brzuszno-kroczowym wycięciu odbytnicy, lub płaty śmigłowe odpowiednich „angiosomów”. 7) Zamknięcie przepuklin ściany jamy brzusznej z niestabilnym pokryciem skóry. Uzupełnienie płatem tkankowym, samym lub w połączeniu z siatką, jest lepsze od zastosowania wyłącznie siatki. 8) Wolne płaty – gdy miejscowe lub uszypułowane płaty są niedostępne, do uzupełnienia ubytku ściany jamy brzusznej można wykorzystać wolne płaty (częstość występowania powikłań jest niewielka). Wniosek: Chirurgia plastyczna jest niezastąpionym partnerem w specyficznych problemach chirurgicznych oraz przypadkach klinicznych w chirurgii ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Każdy chirurg ogólny i chirurg jamy brzusznej powinien być poinformowany o ogromnych możliwościach i technikach chirurgicznych, jakie może zapewnić współczesna chirurgia plastyczna, aby osiągnąć najlepsze wyniki i podnieść jakość życia pacjentów przez połączenie fachowej wiedzy tych dwóch dziedzin chirurgicznych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.