Search results

1

Znamiona barwnikowe wewnątrzgałkowe – znaczenie badań USG i UBM

100%

Lewandowski P.

OphthaTherapy

|

2018

|

vol. 5

|

issue 4

235-240

EN

When an ophthalmologist discovers a pigmented nevus in the anterior segment or the inside of the eyeball, the question to ask is how often follow-up visits and imaging studies should be scheduled. Ultrasonography and ultrabiomicroscopy (UBM) furnish a good deal of information for the diagnostic work-up and monitoring of patients with pigmented nevi. It should be remembered that only by following up the patient will the ophthalmologist be able to detect early changes associated with malignant transformation of such lesions.

PL

Każdy lekarz okulista, widząc znamiona barwnikowe odcinka przedniego lub wewnątrz gałki ocznej, zadaje pytanie, jak często umawiać pacjenta na badania kontrolne i badania dodatkowe z całego arsenału metod obrazowania. Badania ultrasonograficzne (USG) i ultrabiomikroskopowe (UBM) wnoszą w naszą diagnostykę i monitorowanie pacjentów ze znamionami barwnikowymi dużo informacji. Należy pamiętać, że tylko kontrolne obserwacje pozwalają nam w początkowej fazie wychwycić zmiany odpowiadające zezłośliwieniu badanych struktur.

2

Przepukliny Spigla w badaniu ultrasonograficznym

63%

Smereczyński A., Kołaczyk K., Lubiński J., Bojko S., Gałdyńska M., Bernatowicz E.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 50

269-275

EN

The aim of the work was to present clinical material referring to rarely occurring abdominal cavity hernias in semilunar line – Spigelian hernias diagnosed with the help of ultrasound. Material and methods: In the period from 1995 to 2001 785 anterior abdominal wall hernias were diagnosed including 11 Spigelian hernias (1.4%) diagnosed in 10 patients (7 women and 3 men) aged from 38 to 65 years old (average age 48). Eight patients complained of spastic pain in abdomen, in 5 of them it was accompanied by bloating and sometimes loud peristalsis. All the patients had been observing the mentioned symptoms from 2 to 5 years. Each of them had had colonoscopy and abdominal cavity ultrasound examination performed, some of them even three times. In 3 women with uterine fibroid the uterus was removed which did not eliminate the symptoms. The ultrasound examination of the abdominal integument was performed mainly with the use of linear transducers of the frequency of 7–12 MHz; in obese patients also convex transducers were used (3,5–6 MHz). Each examination of abdominal integument included the assessment of the following areas: linea alba from xiphoid process to pubic symphysis including umbilicus, both semilunar lines from costal margins to pubic bones, and also inguinal areas. Moreover, all types of postoperative scars were examined. Each hernia was assessed in terms of size (the greatest dimension), hernia sac contents, width of the ring and reducibility under the compression of the transducer. Moreover, cough test and Valsalva’s maneuver were performed. Generally, the examination was performed in a standing position. Results: In 9 patients hernias were localized unilaterally, in one patient bilaterally. In 7 cases the hernia sac contained small bowel, in 2 cases the preperitoneal and omental fat, and in 2 cases preperitoneal fat only. Eight patients presenting with clinical symptoms underwent operative repair. Conclusion: Ultrasound examination is beneficial in confirming the diagnosis of Spigelian hernias especially in terms of proper, therapeutic decision‑making.

PL

Celem pracy było zaprezentowanie materiału klinicznego dotyczącego rzadko występujących przepuklin jamy brzusznej w kresie półksiężycowatej – przepuklin Spigla rozpoznanych za pomocą ultrasonografii. Materiał i metoda: W okresie od 1995 do 2011 roku w badaniu ultrasonograficznym rozpoznano 785 przepuklin powłok przedniej ściany brzucha, w tym 11 przepuklin Spigla (1,4%), stwierdzonych u 10 chorych (7 kobiet i 3 mężczyzn) w wieku od 38 do 65 lat (średnia 48 lat). Ośmiu pacjentów skarżyło się na kurczowe bóle w podbrzuszu, przy czym u 5 towarzyszyły temu wzdęcia brzucha i niekiedy głośna perystaltyka. Wszyscy wymienione objawy obserwowali od 2 do 5 lat. Każdy z nich miał wykonane badanie kolonoskopowe i ultrasonograficzne jamy brzusznej, niektórzy nawet trzykrotnie. U 3 kobiet usunięto zmienioną mięśniakowato macicę, co nie wyeliminowało dolegliwości. Badania ultrasonograficzne powłok brzusznych przeprowadzono głównie głowicami liniowymi o częstotliwości 7–12 MHz; u osób otyłych stosowano również głowice konweksowe (3,5–6 MHz). Badanie powłok brzusznych obejmowało ocenę następujących okolic: kresy białej od wyrostka mieczykowatego mostka do spojenia łonowego łącznie z pępkiem, obu kres półksiężycowatych od łuków żebrowych do kości łonowych, a także okolic pachwin. Ponadto badano wszelkie blizny pooperacyjne. Każdą przepuklinę oceniano pod względem wielkości (największy wymiar), zawartości worka przepuklinowego, szerokości wrót i odprowadzalności przy ucisku głowicą. Ponadto stosowano próbę kaszlową i Valsalvy. Zasadniczo badanie przeprowadzano w pozycji stojącej. Wyniki: U 9 osób przepukliny były zlokalizowane jednostronnie, u 1 osoby obustronnie. W 7 przypadkach worek przepuklinowy zawierał jelito cienkie, w 2 przypadkach – tłuszcz przedotrzewnowy i sieć, a w pozostałych 2 przypadkach – tylko tłuszcz przedotrzewnowy. U 8 chorych przepukliny powodowały objawy kliniczne; osoby te zostały zoperowane. Wniosek: Badanie ultrasonograficzne spełnia wymogi skutecznej metody diagnostycznej w diagnostyce przepuklin Spigla i pozwala na podjęcie właściwej decyzji terapeutycznej.

3

Odczyny tkankowe powłok brzusznych na szwy chirurgiczne w badaniu ultrasonograficznym

63%

Smereczyński A., Starzyńska T., Kołaczyk K., Kładny J.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 56

21-27

EN

Classical abdominal surgeries usually require long incisions of the abdominal integuments followed by tight closure with adequate suturing material. Nonabsorbable sutures may cause various reactions, including granuloma reactions, both sterile and infl ammatory. The aim of the study was to analyze prospective ultrasound examinations of the abdominal integuments in order to detect tissue reactions to surgical sutures. Material and methods: For 10 years, ultrasound examinations of the abdominal integuments involved the assessment of surgical scars in all patients who underwent open or closed surgeries for various reasons (in total 2254 patients). Ultrasound examinations were performed only with the use of linear probes with the frequency ranging from 7 to 12 MHz. Each scar in the abdominal integuments was scanned in at least two planes. When a lesion was detected, the image was enlarged and the transducer was rotated by approximately 180° in order to capture the dimensions of the granuloma and the most characteristic image of the suture. Moreover, vascularization of the lesion was also assessed with the use of color Doppler mode set to detect the lowest fl ows. Results: All granulomas (19 lesions, two in one patient) created hypoechoic oval or round nodules, were relatively well-circumscribed and their size ranged from 8 × 4 mm to 40 × 14 mm. In the center of the lesion, it was possible to notice a thread that was coiled to various degrees and presented itself as a double, curved hyperechoic line. In 9 out of 19 granulomas, slight peripheral vascularization was observed. The substantial majority of the lesions (n = 15) were in contact with the fascia. In seven patients, compression with the transducer induced known local pain (n = 4) or intensifi ed pain that had already been present (n = 3); all of these granulomas infi ltrated the fascia and showed slight peripheral vascularization. Cutaneous fi stulae developed in two patients with purulent reactions to the running stitch (in one patient – two fi stulae). Conclusions: Suture granulomas in the abdominal integuments manifest themselves as nodular hypoechoic lesions, usually localized at the edge of the fascia – subcutaneous fat. A pathognomonic sign of this type of granulomas is the presence of a thread in their center that usually manifests itself as a chaotically shaped, double hyperechoic line. In some granulomas, particularly those with clinical presentation, slight peripheral vascularization is observed.

PL

Klasyczne operacje brzuszne zazwyczaj wymagają długich nacięć powłok, a następnie ich szczelnego zamknięcia za pomocą odpowiedniego materiału szewnego. Głównie niewchłanialne szwy mogą powodować różne reakcje, w tym odczyny ziarniniakowe o charakterze jałowym lub zapalnym. Celem pracy jest analiza prospektywnych badań ultrasonografi cznych powłok brzusznych ukierunkowanych na wykrycie odczynów tkankowych na zastosowane nici chirurgiczne. Materiał i metoda: Przez 10 lat w badaniach powłok brzusznych każdorazowo oceniano ultrasonografi cznie stan blizny pooperacyjnej u wszystkich pacjentów leczonych z różnych przyczyn chirurgicznie metodą otwartą albo zamkniętą (łącznie 2254 chorych). Badania ultrasonografi czne przeprowadzano wyłącznie głowicami liniowymi o częstotliwości w zakresie 7–12 MHz. Każdą bliznę powłok brzusznych skanowano co najmniej na dwóch przekrojach. W momencie wykrycia zmiany powiększano obraz i wykonywano obrót głowicą w granicach 180°, aby uchwycić największe wymiary ziarniniaka i najbardziej charakterystyczny obraz zwoju nici, a także oceniano jej unaczynienie, używając skali kolorowego dopplera ustawionego na najniższe przepływy. Wyniki: Wszystkie ziarniniaki (łącznie 19, u jednego pacjenta dwa) tworzyły guzki hipoechogeniczne kształtu owalnego lub okrągłego, dość dobrze odgraniczone, wielkości od 8 × 4 mm do 40 × 14 mm. W centralnej części zmiany udawało się wypatrzyć w różnym stopniu zwiniętą nić w formie podwójnej, zakrzywionej linii hiperechogenicznej. W 9 z 19 ziarniniaków zarejestrowano zazwyczaj niewielkie unaczynienie na obwodzie. Zdecydowana większość zmian (n = 15) miała kontakt z powięzią. U siedmiu pacjentów ucisk guzka głowicą wyzwalał znaną bolesność miejscową (n = 4) albo nasilał istniejący ból (n = 3); wszystkie te ziarniniaki naciekały powięź i wykazywały niewielkie unaczynienie na obwodzie. U dwóch osób z ropnym odczynem na założony szew ciągły wystąpiły przetoki skórne (u jednej osoby dwie). Wnioski: Ziarniniaki wokół szwów chirurgicznych w powłokach brzusznych manifestują się jako guzkowa zmiana hipoechogeniczna, najczęściej położona na granicy powięź – tłuszcz podskórny. Patognomonicznym objawem tego rodzaju ziarniniaka jest wykazanie w jego centralnej części nici, która zazwyczaj objawia się bezładnie ukształtowaną, podwójną linią hiperechogeniczną. W części ziarniniaków, zwłaszcza z kliniczną prezentacją, obserwuje się niewielkie unaczynienie obwodowe.

4

Standardy badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego – aktualizacja. Badanie trzustki

63%

Ćwik G.

|

vol. 13

|

issue 53

167-177

EN

Ultrasound examination of the pancreas constitutes an integral part of the abdominal ultrasound. It is mostly indicated to diagnose pain in the epigastrium, discomfort and jaundice as well as to monitor the patients with acute pancreatitis. The assessment of this organ in an ultrasound examination may be problematic due to its anatomical location and the fact that it might be covered by gastric and duodenal contents as well as due to a number of possible pathological changes, including inflammation and benign or malignant neoplasms, which require differentiation. The basis for establishing a correct diagnosis is the knowledge of the examination technique, correct pancreas structure and images of individual pathologies. This paper presents the standards of ultrasound examination published in 2011 and updated with the current knowledge. The following are discussed: preparation of the patient for the examination, abnormal lesions in the pancreas, acute pancreatitis, chronic pancreatitis, cystic lesions (benign and malignant cysts) and solid focal lesions. Ultrasound is also used to guide the drainage of fluid cisterns, abscesses and cysts. The prime role in the diagnosis and treatment of selected diseases of the upper gastrointestinal tract and parenchymal organs of the abdomen belongs to endosonography of the upper gastrointestinal tract, with the possibility to conduct a fine needle aspiration biopsy, and intraoperative or laparoscopic ultrasound.

PL

Badanie ultrasonograficzne trzustki jest integralnym elementem badania ultrasonograficznego jamy brzusznej. Najczęstsze wskazanie do jego wykonania stanowi diagnostyka dolegliwości bólowych nadbrzusza, dyskomfortu, żółtaczki oraz monitorowanie pacjentów z ostrym zapaleniem trzustki. Ocena trzustki w badaniu ultrasonograficznym bywa problematyczna, między innymi ze względu na jej położenie anatomiczne i przesłonięcie przez treść żołądka i dwunastnicy, a także z powodu szeregu możliwych zmian chorobowych, w tym zapalnych, nowotworowych łagodnych i złośliwych, wymagających różnicowania. Podstawą trafnej diagnozy jest znajomość techniki badania, budowy prawidłowej trzustki, obrazów poszczególnych patologii. W pracy przedstawiono standardy badania ultrasonograficznego trzustki opublikowane w 2011 roku, zaktualizowane zgodnie z obecną wiedzą. Omówiono kolejno: przygotowanie chorego do badania, technikę badania, nieprawidłowe zmiany w trzustce, ostre zapalenie trzustki, przewlekłe zapalenie trzustki, zmiany torbielowate (torbiele łagodne, nowotworowe) oraz lite zmiany ogniskowe trzustki. Pod kontrolą obrazu ultrasonograficznego wykonywany jest drenaż zbiorników płynowych, ropni i torbieli. Doniosłą rolę w diagnostyce i leczeniu wybranych chorób górnego odcinka przewodu pokarmowego oraz narządów miąższowych nadbrzusza odgrywają endosonografia górnego odcinka przewodu pokarmowego, z możliwością wykonania cienkoigłowej biopsji aspiracyjnej, oraz ultrasonografia śródoperacyjna oraz laparoskopowa.

5

Znaczenie ultrasonografii przy wyborze metody leczenia ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego

63%

Ćwik G., Wyroślak-Najs J., Skoczylas T., Wallner G.

|

issue 54

282-292

EN

Surgical removal of the gallbladder is indicated in nearly all cases of complicated acute cholecystitis. In the 1990s, laparoscopic cholecystectomy became the method of choice in the treatment of cholecystolithiasis. Due to a large inflammatory reaction in the course of acute inflammation, a laparoscopic procedure is conducted in technically difficult conditions and entails the risk of complications. The aim of this paper was: 1) to analyze ultrasound images in acute cholecystitis; 2) to specify the most common causes of conversion from the laparoscopic method to open laparotomy; 3) to determine the degree to which the necessity for such a conversion may be predicted with the help of ultrasound examinations. Material and methods: In 1993–2011, in the Second Department and Clinic of General, Gastroenterological and Oncological Surgery of the Medical University in Lublin, 5,596 cholecystectomies were performed including 4,105 laparoscopic procedures that constituted 73.4% of all cholecystectomies. Five hundred and forty-two patients (13.2%) were qualified for laparoscopic procedure despite manifesting typical symptoms of acute cholecystitis in ultrasound examination, which comprise: thickening of the gallbladder wall of > 3 mm, inflammatory infiltration in the Calot’s triangle region, gallbladder filled with stagnated or purulent contents and mural or intramural effusion. Results: In the group of operated patients, the conversion was necessary in 130 patients, i.e. in 24% of cases in comparison with 3.8% of patients with uncomplicated cholecystolithiasis (without the signs of inflammation). The conversion most frequently occurred when the assessment of the anatomical structures of the Calot’s triangle was rendered more difficult due to local inflammatory process, mural effusion and thickening of the gallbladder wall of >5 mm. The remaining changes occurred more rarely. Conclusions: Based on imaging scans, the most common causes of conversion included inflammatory infiltration in the Calot’s triangle region, mural effusion and wall thickening to > 5 mm. The classical cholecystectomy in acute cholecystitis should be performed in patients with three major local complications detected on ultrasound examination and in those, who manifest acute clinical symptoms.

PL

Operacyjne usunięcie pęcherzyka żółciowego jest wskazane praktycznie we wszystkich przypadkach powikłanego, ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego. W latach dziewięćdziesiątych metodą z wyboru w leczeniu objawowej kamicy pęcherzyka żółciowego stała się cholecystektomia laparoskopowa. Z uwagi na duży odczyn zapalny w przebiegu ostrego stanu zapalnego zabieg laparoskopowy jest przeprowadzany w trudnych technicznie warunkach i wiąże się z ryzykiem wystąpienia powikłań. Celem pracy były: 1) analiza obrazów ultrasonograficznych przypadków ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego; 2) ustalenie najczęstszych przyczyn konwersji z metody laparoskopowej do otwartej laparotomii; 3) określenie, w jakim stopniu za pomocą badania ultrasonograficznego można przewidzieć potrzebę konwersji. Materiał i metoda: W latach 1993–2011 w II Klinice i Katedrze Chirurgii Ogólnej, Gastroenterologicznej i Nowotworów Układu Pokarmowego UM w Lublinie wykonano 5596 cholecystektomii, w tym 4105 zabiegów laparoskopowych, co stanowiło 73,4% wszystkich przeprowadzonych cholecystektomii. Pomimo typowych objawów ostrego zapalenia pęcherzyka w badaniu ultrasonograficznym, do których zaliczamy pogrubienie ściany pęcherzyka > 3 mm, naciek zapalny okolicy trójkąta Calota, wypełnienie pęcherzyka treścią zastoinową lub ropną, wysięk śródścienny lub przyścienny, 542 chorych (13,2%) zakwalifikowano do leczenia metodą laparoskopową. Wyniki: W grupie pacjentów operowanych konwersja była konieczna u 130 osób – w 24% przypadków w porównaniu z 3,8% chorych z niepowikłaną kamicą pęcherzyka żółciowego (bez cech zapalnych). Konwersji dokonywano najczęściej w przypadkach utrudnionej oceny struktur anatomicznych trójkąta Calota, wynikającej z miejscowego stanu zapalnego, wysięku przyściennego oraz pogrubienia ściany >5 mm. Pozostałe zmiany występowały rzadziej. Wnioski: Do najczęstszych przyczyn konwersji w badaniach obrazowych należały: zapalny naciek okolicy trójkąta Calota, wysięk przyścienny i pogrubienie ściany > 5 mm. Do cholecystektomii klasycznej w ostrym zapaleniu pęcherzyka żółciowego powinni być kwalifikowani pacjenci, u których w badaniu ultrasonograficznym stwierdza się trzy główne powikłania miejscowe oraz u których występują ostre objawy kliniczne.

6

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej tarczycy

63%

Dobruch-Sobczak K., Jędrzejowski M., Jakubowski W., Trzebińska A.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 56

61-73

EN

Ultrasound examination of the thyroid gland permits to evaluate its size, echogenicity, margins, and stroma. An abnormal ultrasound image of the thyroid, accompanied by other diagnostic investigations, facilitates therapeutic decision-making. The ultrasound image of a normal thyroid gland does not change substantially with patient’s age. Nevertheless, erroneous impressions in thyroid imaging reports are sometimes encountered. These are due to diagnostic pitfalls which cannot be prevented by either the continuing development of the imaging equipment, or the growing experience and skill of the practitioners. Our article discusses the most common mistakes encountered in US diagnostics of the thyroid, the elimination of which should improve the quality of both the ultrasound examination itself and its interpretation. We have outlined errors resulting from a faulty examination technique, the similarity of the neighboring anatomicalstructures, and anomalies present in the proximity of the thyroid gland. We have also pointed out the reasons for inaccurate assessment of a thyroid lesion image, such as having no access to clinical data or not taking them into account, as well as faulty qualification for a fine needle aspiration biopsy. We have presented guidelines aimed at limiting the number of misdiagnoses in thyroid diseases, and provided sonograms exemplifying diagnostic mistakes.

PL

Badanie ultrasonograficzne tarczycy pozwala na ocenę jej wielkości, echogeniczności, granic oraz podścieliska. Zobrazowanie nieprawidłowego obrazu ultrasonograficznego tarczycy, w połączeniu z innymi badaniami diagnostycznymi, umożliwia podjęcie decyzji terapeutycznych. Obraz ultrasonograficzny prawidłowej tarczycy nie ulega istotnym zmianom wraz z wiekiem pacjenta. Mimo to w obrazowaniu tego gruczołu zdarzają się błędne opisy, wynikające z obecności pułapek diagnostycznych, którym nie są w stanie zapobiec stałe udoskonalanie sprzętu oraz wzrastające doświadczenie badających lekarzy. W artykule przedstawiono najczęstsze pomyłki w obrazowaniu ultrasonograficzym tarczycy, których wyeliminowanie powinno przyczynić się do poprawy jakości badań i ich interpretacji. Omówiono błędy wynikające z niewłaściwej techniki badania, podobieństwa anatomicznych struktur sąsiadujących z tarczycą oraz nieprawidłowych zmian występujących w sąsiedztwie gruczołu tarczowego. Wskazano również przyczyny złej interpretacji obrazu zmian w tarczycy, takie jak brak dostępu do danych klinicznych albo nieuwzględnienie ich, a także błędne kwalifikacje do biopsji cienkoigłowej. Przedstawiono wskazówki dotyczące postępowania w celu zminimalizowania występowania pomyłek w rozpoznawaniu chorób tarczycy oraz zaprezentowano przykłady obrazujące błędy diagnostyczne.

7

Rola badania ultrasonograficznego w praktyce lekarza rodzinnego na przykładzie autosomalnie dominującej wielotorbielowatości nerek. Opis przypadku

63%

Cwojdzińska-Jankowska I., Plewa A.

|

issue 54

344-349

EN

Autosomal dominant polycystic kidney disease is a genetic disorder which results in the development of multiple cysts in the kidneys and other parenchymal organs. The two genes in which mutations are known to cause autosomal dominant polycystic kidney disease are PKD1 and PKD2. Approximately 50% of individuals with autosomal dominant polycystic kidney disease will develop end-stage renal disease by the age of 60. Early stages of the disease are usually asymptomatic and at the moment of establishing a definitive diagnosis, complications and associated disorders, including end-stage renal disease, occur frequently. About 95% of individuals with autosomal dominant polycystic kidney disease have an affected parent and about 5% have a de novo mutation. Each child of an affected individual has a 50% chance of inheriting the mutation. The first symptoms of disease usually develop in the third or fourth decades of life. Imaging examinations of relatives at risk allow for an early detection when no clinical symptoms are present as well as enable treatment of complications and associated disorders. Ultrasound examination as a basic and minimally invasive imaging technique can be easily used in general practice. In the majority of patients with autosomal dominant polycystic kidney disease, sonography allows for a certain and reliable diagnosis of this disease. Additionally, it enables to perform follow-up examinations both of the patient and their family. The possibility of ultrasound imaging in general practice broadens clinical examination and facilitates establishing a proper diagnosis. The paper presents a case report of a patient with autosomal dominant polycystic kidney disease. Its aim was to present the relevance of ultrasound examination in general practice.

PL

Autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek polega na uwarunkowanym genetycznie powstawaniu licznych torbieli w nerkach, a także innych organach miąższowych. Jest chorobą związaną z mutacją pojedynczego genu – PKD1 lub PKD2. U prawie 50% chorych rozwinie się schyłkowa niewydolność nerek przed 60. rokiem życia. Na początku autosomalnie dominująca wielotorbielowatość nerek zwykle przebiega bezobjawowo, dlatego często przy ustalaniu rozpoznania współistnieją już powikłania, do schyłkowej niewydolności nerek włącznie. Około 95% osób z tym schorzeniem ma chorego rodzica, u 5% mutacja występuje de novo. Prawdopodobieństwo odziedziczenia mutacji u każdego dziecka osoby chorej wynosi 50%. Pierwsze objawy autosomalnie dominującej wielotorbielowatości nerek pojawiają się zazwyczaj w trzeciej i czwartej dekadzie życia. Badania obrazowe krewnych z grupy podwyższonego ryzyka pozwalają na wczesne wykrycie choroby, jeszcze przy braku objawów klinicznych, a także leczenie powikłań i schorzeń współistniejących. Minimalnie inwazyjnym badaniem obrazowym, które może być dostępne w ramach praktyki lekarza rodzinnego, jest badanie ultrasonograficzne. W większości przypadków autosomalnie dominującej wielotorbielowatości nerek metoda ta pozwala na pewne i wiarygodne rozpoznanie tej jednostki chorobowej. Dodatkowo umożliwia monitorowanie chorego, jak również jego rodziny. Możliwość wykonania badania ultrasonograficznego przez lekarza rodzinnego poszerza zakres badania przedmiotowego pacjenta i ułatwia oraz przyspiesza postawienie właściwej diagnozy. W pracy przedstawiono przypadek pacjentki z autosomalnie dominującą wielotorbielowatością nerek oraz wykazano zasadność przeprowadzania badań ultrasonograficznych w praktyce lekarza rodzinnego.

8

Postępowanie w zwężeniach tętnicy szyjnej wewnętrznej. Historia i teraźniejszość

51%

Szczerbo-Trojanowska M., Jargiełło T., Drelich-Zbroja A.

|

vol. 13

|

issue 52

6-20

EN

Internal carotid stenosis constitutes a significant clinical challenge, since it is the cause of 20–25% of ischemic brain strokes. The management of the internal carotid stenosis for many years has been raising controversies amongst neurologists, vascular surgeons and interventional radiologists mainly due to the introduction of endovascular stenting as an alternative to surgical treatment. Its application, however, requires knowledge of specific selection criteria for this kind of treatment as well as of the methods of monitoring patients after stent implantation into the internal carotid artery. Duplex Doppler ultrasound examination is currently a basis for the diagnosis of the arterial stenosis of precranial segments of the carotid arteries. It allows a reliable assessment of not only the course and morphology of the walls, but also of the hemodynamics of blood flow. Interventional treatment is applicable in patients with internal carotid stenosis of ≥70%, which is accompanied by an increase of the systolic flow velocity above 200 cm/s and the end-diastolic velocity above 50–60 cm/s in the stenotic lumen. In most cases, such a diagnosis in duplex Doppler ultrasound examination does not require any confirmation by additional diagnostic methods and if neurological symptoms are also present, it constitutes a single indication for interventional treatment. When deciding about choice of surgical or endovascular method of treatment, the following factors are of crucial importance: morphology of atherosclerotic plaque, its size, echogenicity, homogeneity of its structure, its surface and outlines. By means of ultrasound examinations, patients can be monitored after endovascular stent implantation. They enable evaluation of the degree of stent patency and allow for an early detection of symptoms indicating stenosis recurrence or presence of in-stent thrombosis. When interpreting the findings of the US checkup, it is essential to refer to the initial examination performed in the first days after the procedure and the next ones conducted during the monitoring period.

PL

Zwężenie światła tętnicy szyjnej wewnętrznej stanowi ważny problem kliniczny, ponieważ w 20–25% przypadków jest przyczyną udaru niedokrwiennego mózgu. Leczenie zwężeń tętnicy szyjnej wewnętrznej od wielu lat budzi kontrowersje wśród neurologów, chirurgów naczyniowych i radiologów zabiegowych, w dużej mierze w związku z wprowadzeniem metody wewnątrznaczyniowego stentowania jako alternatywy zabiegu chirurgicznego. Jej zastosowanie wymaga znajomości kryteriów kwalifikujących do tego leczenia, jak również sposobu monitorowania chorych po implantowaniu stentu do tętnicy szyjnej wewnętrznej. Ultrasonograficzne badanie duplex doppler stanowi obecnie podstawę rozpoznania zwężeń przedczaszkowych odcinków tętnic szyjnych. Pozwala na miarodajną ocenę nie tylko przebiegu i morfologii ścian tętnic, ale również hemodynamiki przepływu krwi. Leczenie zabiegowe jest stosowane u chorych ze zwężeniem tętnicy szyjnej wewnętrznej ≥70%, któremu towarzyszy wzrost maksymalnej prędkości przepływu krwi powyżej 200 cm/s i prędkości końcowo-rozkurczowej powyżej 50–60 cm/s w miejscu zwężenia. Rozpoznanie takiego zwężenia w badaniu duplex doppler w większości przypadków nie wymaga potwierdzenia innymi metodami diagnostycznymi i jeżeli dotyczy chorych z objawami neurologicznymi, może stanowić samodzielnie o wskazaniu do leczenia zabiegowego. Przy wyborze chirurgicznej lub wewnątrznaczyniowej metody leczenia istotne znaczenie mają morfologia blaszki miażdżycowej, jej wielkość, echogeniczność, jednorodność struktury, powierzchnia i obrysy. Przy pomocy badań ultrasonograficznych prowadzone jest również monitorowanie chorych po wewnątrznaczyniowym stentowaniu. Pozwalają one na ocenę drożności stentu i wczesne wykrycie objawów nawrotu zwężenia lub wystąpienia zakrzepicy w stencie. W interpretacji wyników badań kontrolnych bardzo ważna jest możliwość odniesienia się do badania wyjściowego, wykonanego w pierwszych dniach po zabiegu, oraz kolejnych przeprowadzonych w okresie monitorowania.

9

Zanik powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych

51%

Smereczyński A., Kołaczyk K., Lubiński J., Bojko S., Gałdyńska M., Bernatowicz E.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 50

262-268

EN

The aim of the study was to analyze clinical material concerning postoperative atrophy of abdominal integument. Material and methods: The evaluated group consisted of 29 patients with sonographically revealed atrophy of the abdominal wall. Those changes were observed after various surgical procedures: mainly after long, anterolateral laparotomies or several classical operations. Ultrasound examinations up to the year 2000 were performed with analog apparatus, in the latter years only with digital apparatus with linear transducers (7–12 MHz) and sometimes convex type conducers (3–5 MHz). The location, size and intestine stratified wall structure were evaluated. In each case the integument thickness was measured in millimeters in the site of the greatest atrophy and it was compared with the integument thickness from the side that had not been operated which enabled the calculation of the percentage reduction of integument in the area of the scar. Results: In 3 patients who underwent several laparotomies there was a total reduction of muscular mass in the operated area. In these cases we stated only skin and slightly echogenic subcutaneous strand; probably corresponding to fibrous tissue – the thickness of integument in this area was in the range from 3 to 8 mm. In the remaining 26 patients the integument atrophy on the scar level included muscles in a greater extent and covered an extensive area after classical urological procedures on the upper urinary tract: after nephrectomy and even ureter stone evacuation or kidney cyst excision by means of classical anterolateral approach with the integument incision on the length of almost 20 cm. Reduction in the integument thickness was observed on the smaller area after classical cholecystectomies, appendectomies and other surgical procedures with the incision across the integument. The integument atrophy in the operated sites expressed in absolute numbers was in the range of 7–20 mm (average 14 mm). These values are markedly lower than the comparative integument thickness on the not operated side: 17–52 mm (average 25.4 mm). The percentage value of the integument thickness reduction oscillated in the range of 32–67% (average 44.2%). In most cases the atrophy involved all layers of the abdominal wall, what demonstrated as regional prominence of the integument, mimicking the presence of hernia. Conclusions: Ultrasonography allows precise evaluation of the size and extent of atrophy as well as depiction of other lesions simulating that effect. Establishing the correct diagnosis should prevent the unnecessary reconstructions of the abdominal integument.

PL

Celem pracy była analiza materiału klinicznego dotyczącego zaniku powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych. Materiał i metoda: Zgromadzono grupę 29 chorych z wykazanym ultrasonograficznym zanikiem powłok brzusznych. Zmiany te obserwowano po różnych procedurach operacyjnych, najczęściej po długich nacięciach laparotomijnych przednio‑bocznych lub kilkukrotnych operacjach klasycznych. Badania ultrasonograficzne wykonano do 2000 roku na aparatach analogowych, a w następnych latach wyłącznie aparatami cyfrowymi, z głowicami linowymi (7–12 MHz) i niekiedy głowicami typu konweks (3–5 MHz). Określano lokalizację, rozległość, warstwową budowę ściany jelita. W każdym przypadku mierzono grubość powłok w milimetrach w miejscu największego zaniku i porównywano ją z grubością powłok po stronie nieoperowanej, co pozwalało na obliczenie procentowej redukcji powłok w okolicy blizny. Wyniki: U 3 pacjentów po kilku laparotomiach doszło do całkowitej redukcji masy mięśniowej w miejscu operacji. W tych przypadkach stwierdzano jedynie skórę i lekko echogeniczne pasmo podskórne, prawdopodobnie odpowiadające zwłókniałym tkankom – grubość powłok w tym miejscu wahała się od 3 do 8 mm. U pozostałych 26 pacjentów zanik powłok na poziomie blizny pooperacyjnej dotyczył w największym stopniu mięśni i obejmował rozległy obszar po klasycznych zabiegach urologicznych na górnych drogach moczowych: po usunięciu nerki, a nawet po ewakuacji złogu z moczowodu lub wycięciu torbieli nerki z dostępu klasycznego przednio‑bocznego z nacięciem powłok na długości prawie 20 cm. Na mniejszym obszarze obserwowano redukcję grubości powłok po klasycznych cholecystektomiach, appendektomiach i innych operacjach z nacięciem powłok na całej grubości. Zanik powłok w miejscach operacji wyrażał się w liczbach bezwzględnych w zakresie 7–20 mm (średnio 14 mm). Wartości te są wyraźnie mniejsze od porównawczej grubości powłok po stronie nieoperowanej: 17–52 mm (średnio 25,4 mm). Procentowa wielkość redukcji grubości powłok wahała się w granicach 32–67% (średnio 44,2%). W większości przypadków zanik obejmował wszystkie warstwy ściany brzucha, co manifestowało się uwypukleniem powłok w tym rejonie pozorującym istnienie przepukliny. Wnioski: Ultrasonografia pozwala z dużą precyzją określić stopień zaniku, jego rozległość oraz zmiany, które mogą pozorować taki efekt. Ustalenie właściwego rozpoznania powinno zapobiec zbędnej rekonstrukcji powłok brzusznych.

10

Badanie ultrasonograficzne w diagnostyce ręki reumatoidalnej

51%

Zaniewicz‑Kaniewska K., Sudoł‑Szopińska I.

|

issue 54

329-336

EN

Ultrasound examination is becoming more and more common in patients with rheumatoid diseases. Above all, it enables the assessment of articular soft tissues and constitutes a non-invasive examination. In a rheumatologist’s everyday practice, it is conducted at the stage of initial diagnosis as well as to monitor the treatment and to confirm the remission if the clinical picture is ambiguous. The first sign of arthritis (including rheumatoid arthritis) that is visible on ultrasound examination is the thickening of the synovial membrane of the joint cavities, tendon sheaths or bursae. It is frequently accompanied by the exudate in the joint, sheath or bursa. In a subsequent stage, in Doppler examination, enhanced vascularization of the synovial membrane is observed. Sometimes, the inflammatory process of the tendon sheaths also affects the tendons, which might lead to their damage. Moreover, ultrasound examination also reveals erosions and inflammatory cysts (geodes) which attest to the advancement of the disease. A dynamic ultrasound examination enables to diagnose the capsule-ligamentous contracture of the interphalangeal joints, which occurs due to the lack of rehabilitation that should begin at the moment of the commencement of the inflammation. The ultrasound image does not allow for the differentiation between various rheumatoid entities, including those encompassing the joints in the hand, wrist. The observed changes, i.e. thickening of the synovial membrane, hyperemia, effusions, erosions or tendon damage, may accompany various rheumatoid entities. The purpose of the ultrasound examination is to recognize these irregularities, determine their localization and advancement and, finally, to monitor the course of treatment. Furthermore, ultrasound scan enables to assess the joints and tendons in a dynamic examination in relation to local ailments of the patient as well as to monitor the biopsy, aspiration and medicine administration. Sonography is used for a US-guided administration of radioisotope substances for synoviorthesis.

PL

Badanie ultrasonograficzne jest coraz powszechniej wykonywane u pacjentów z chorobami reumatycznymi. Umożliwia ocenę przede wszystkim tkanek miękkich stawów. Ma nieinwazyjny charakter. W codziennej praktyce reumatologa przeprowadza się je na etapie diagnozy, monitorowania leczenia oraz w celu potwierdzenia remisji, jeżeli obraz kliniczny nie jest jednoznaczny. Pierwszym objawem zapalenia stawów (w tym reumatoidalnego zapalenia stawów) widocznym w badaniu ultrasonograficznym jest pogrubienie błony maziowej jam stawów, pochewek lub kaletek. Często towarzyszy mu wysięk w stawie, pochewce lub w kaletce. W kolejnym etapie w badaniu dopplerowskim obserwowane jest wzmożone unaczynienie błony maziowej. Niekiedy proces zapalny pochewek ścięgnistych obejmuje także ścięgna, co może prowadzić do ich uszkodzenia. W badaniu ultrasonograficznym widoczne są ponadto nadżerki i geody, będące dowodem zaawansowania choroby. Dynamiczne badanie ultrasonograficzne pozwala na rozpoznanie przykurczu struktur torebkowo‑więzadłowych stawów międzypaliczkowych, najczęściej z powodu braku rehabilitacji, która powinna być rozpoczęta w momencie wystąpienia zapalenia stawu. Obraz ultrasonograficzny nie pozwala na różnicowanie poszczególnych jednostek reumatycznych, w tym obejmujących stawy ręki, także nadgarstka. Obserwowane zmiany, tj. pogrubienie błony maziowej, jej przekrwienie, wysięki, nadżerki, uszkodzenia ścięgien, towarzyszą wielu jednostkom reumatycznym. Celem badania ultrasonograficznego jest rozpoznanie tych nieprawidłowości, określenie ich lokalizacji i zaawansowania, wreszcie monitorowanie w trakcie leczenia. Badanie ultrasonograficzne umożliwia ponadto ocenę stawów i ścięgien w badaniu dynamicznym, w konfrontacji z dolegliwościami punktowymi pacjenta, monitorowanie biopsji, aspiracji, podawania leków. Pod kontrolą ultrasonografii podawane są do stawów radioizotopy w celu synowiortezy radioizotopowej.

Refine search results

Znamiona barwnikowe wewnątrzgałkowe – znaczenie badań USG i UBM

Przepukliny Spigla w badaniu ultrasonograficznym

Odczyny tkankowe powłok brzusznych na szwy chirurgiczne w badaniu ultrasonograficznym

Standardy badań ultrasonograficznych Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego – aktualizacja. Badanie trzustki

Znaczenie ultrasonografii przy wyborze metody leczenia ostrego zapalenia pęcherzyka żółciowego

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej tarczycy

Rola badania ultrasonograficznego w praktyce lekarza rodzinnego na przykładzie autosomalnie dominującej wielotorbielowatości nerek. Opis przypadku

Postępowanie w zwężeniach tętnicy szyjnej wewnętrznej. Historia i teraźniejszość

Zanik powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych

Badanie ultrasonograficzne w diagnostyce ręki reumatoidalnej