Search results

1

Trudności w diagnostyce choroby afektywnej dwubiegunowej

100%

Gorostowicz A., Siwek M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2018

|

vol. 18

|

issue 1

61-73

EN

Bipolar affective disorder is characterised by a high recurrence, early onset, family history and predilection for progression. Frequently, it remains undiagnosed or misdiagnosed as another disorder, with as many as one third of all patients remaining misdiagnosed for 10 years or longer. It is most commonly misconstrued as recurrent unipolar depression, anxiety disorders, schizophrenia or personality disorders. A delayed recognition of bipolar symptoms is associated with significant clinical consequences, including delayed introduction of appropriate pharmacotherapy, a higher recurrence, greater suicidal attempt and hospital stay rate, developing resistance to medication and a risk for a rapid shift of moods. The diagnostic difficulties result from the fact that the clinical picture of the bipolar spectrum is very diverse, with the disease often manifesting with atypical or subclinical symptoms. Also, adequate knowledge of the diagnostic criteria tends to be missing, and patients and their families tend to lack a critical approach, rarely reporting maniac/hypomaniac symptoms. To increase the accuracy of the diagnostic process, the use of screening questionnaires is recommended in the case of patients e.g. diagnosed with depression as well as vigilance for depressive symptoms more commonly experienced in the conditions from the bipolar spectrum. Currently, the diagnosis of bipolar affective disorder is based on history and careful evaluation of the clinical picture, yet research aimed at finding clinically relevant biomarkers, correlating with the condition’s alternate episodes or its severity, is under way.

PL

Choroba afektywna dwubiegunowa cechuje się wysoką nawrotowością, wczesnym początkiem, rodzinnym występowaniem i tendencją do progresji. Bardzo często zdarza się, że długo pozostaje nierozpoznana albo niewłaściwie zakwalifikowana jako inne zaburzenie (nawet ⅓ pacjentów może być błędnie zdiagnozowana przez 10 lat lub dłużej). Najczęściej mylona jest z depresją nawracającą, zaburzeniami lękowymi, schizofrenią i zaburzeniami osobowości. Zbyt późne wykrycie objawów dwubiegunowości i postawienie diagnozy choroby afektywnej dwubiegunowej pociąga za sobą istotne konsekwencje kliniczne, w tym opóźnienie rozpoczęcia właściwej farmakoterapii, wyższą liczbę nawrotów, większą częstość prób samobójczych i hospitalizacji, rozwój oporności na leczenie i ryzyko szybkiej zmiany faz. Trudności diagnostyczne wynikają m.in. z faktu, że obraz kliniczny spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej jest bardzo zróżnicowany, a choroba przebiega z nietypowymi bądź subklinicznymi objawami. Ponadto wiedza na temat kryteriów rozpoznawania zaburzeń z kręgu spektrum dwubiegunowego nie jest wystarczająco rozpowszechniona, a pacjenci i ich bliscy bywają bezkrytyczni i zbyt rzadko zgłaszają objawy maniakalne/hipomaniakalne. W celu zwiększenia precyzji procesu diagnostycznego zaleca się – m.in. u osób z diagnozą depresji – stosowanie przesiewowych kwestionariuszy oraz zwracanie szczególnej uwagi na specyficzne cechy depresji, które częściej występują w zaburzeniach ze spektrum choroby afektywnej dwubiegunowej. Obecnie diagnozę stawia się na podstawie wywiadu i obserwacji obrazu klinicznego. Trwają jednak poszukiwania wskaźników biologicznych (biomarkerów), które mogłyby odzwierciedlać obecność stanu chorobowego czy też korelować z fazami choroby i jej nasileniem.

2

Błędy w diagnostyce ultrasonograficznej śledziony

72%

Walczyk J., Walas M. K.

|

vol. 13

|

issue 52

65-72

EN

Ultrasonography, like any imaging method, entails the risk of errors. From among all means of imaging, it is the most subjective and dependent on the examiner’s knowledge and experience. This paper presents the causes of examiner-dependent errors as well as those which result from technical settings and preparation of the patient for the examination. Moreover, the authors discuss the most frequent errors in the diagnosis of splenic conditions, which result from insufficient knowledge concerning anatomical variants of this organ, wrong measurements and incorrect examination technique. The mistakes made in the differentiation of focal lesions of the spleen and its hilum are also discussed. Additionally, the differentiation of collateral circulation, lymph nodes and accessory spleens is mentioned. The authors also draw attention to erroneous interpretation of the left liver lobe as a fragment of the spleen as well as the prominent tail of the pancreas filled with gastric contents and intestinal loops as abnormal masses or fluid cisterns in the area of the splenic hilum. Furthermore, the pathologies of the hilum are discussed such as tumors of the splenic flexure of the colon, lesions arising from the left kidney or the left adrenal gland. The authors list characteristic imaging features of the most common focal lesions visualized in a standard ultrasound scan as well as enhancement patterns appearing in contrast-enhanced examinations. The article discusses the features and differentiation of, among others, infarction, splenic cysts including hydatid ones, abscesses and angiomas. The ultrasound appearance of lymphoma and secondary involvement of the spleen by other malignant neoplasms is also mentioned. Moreover, the authors provide useful tips connected with imaging techniques and interpretation of the findings. The ultrasound examination carried out in compliance with current standards allows for an optimal assessment of the organ and reduction of the error-making risk. This article is based on the publication of the experts from the Polish Ultrasound Society of 2005 and updated with the latest findings in pertinent literature. The photographic documentation, which provides images of the discussed lesions, is attached to this article.

PL

Podobnie jak każda metoda obrazowa ultrasonografia niesie ze sobą ryzyko popełniania błędów. Spośród wszystkich badań obrazowych jest ona w największym stopniu subiektywna, zależna od wiedzy i doświadczenia wykonującego badanie. W pracy wskazano przyczyny pomyłek zależne od badającego, ale również od ustawień technicznych i przygotowania pacjenta do badania. Ponadto przedstawiono najczęstsze błędy popełniane w diagnostyce ultrasonograficznej chorób śledziony, wynikające z nieznajomości wariantów anatomicznych jej budowy, nieprawidłowych pomiarów i nieprawidłowej techniki badania. Omówiono pomyłki w różnicowaniu zmian ogniskowych śledziony i jej wnęki. Opisano różnicowanie naczyń krążenia obocznego, węzłów chłonnych oraz śledzion dodatkowych. Zwrócono uwagę na mylną interpretację lewego płata wątroby jako krwiaka śledziony, a także wydatnego ogona trzustki, wypełnionego treścią żołądka lub pętli jelitowych jako nieprawidłowych mas lub zbiorników płynowych w okolicy wnęki śledziony. Ponadto omówiono patologie wnęki, takie jak guz zagięcia śledzionowego jelita grubego, zmiany wychodzące z lewej nerki lub lewego nadnercza. Wymieniono charakterystyczne cechy w obrazowaniu najczęściej spotykanych zmian ogniskowych w standardowym badaniu ultrasonograficznym, jak również wzorce wzmocnienia w badaniach z użyciem środków kontrastowych. Omówiono cechy i różnicowanie m.in. zawału, torbieli śledziony, z uwzględnieniem torbieli bąblowcowych, ropni i naczyniaków. Wspomniano o obrazach ultrasonograficznych w przebiegu chłoniaków oraz wtórnym zajęciu śledziony przez inne nowotwory złośliwe. Artykuł zawiera przydatne wskazówki dotyczące techniki obrazowania oraz interpretacji uzyskanych obrazów. Wykonanie badań zgodnie z obowiązującymi standardami pozwala na optymalną ocenę narządu oraz zminimalizowanie ryzyka popełnienia błędów. Praca została przygotowana na podstawie publikacji ekspertów Polskiego Towarzystwa Ultrasonograficznego z 2005 roku i zaktualizowana o najnowsze doniesienia z piśmiennictwa. Do artykułu dołączono dokumentację zdjęciową obrazującą opisywane zmiany.

3

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych

72%

Walas M. K., Skoczylas K., Gierbliński I.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 51

446-462

EN

Ultrasonography is the most widespread imaging technique used in the diagnostics of the pathologies concerning the organs in the abdominal cavity. Similarly to other diagnostic tools, errors may occur in ultrasound examinations. They generally result from inappropriate techniques, which do not conform to current standards, or erroneous interpretation of obtained images. A significant portion of mistakes is caused by inappropriate quality of the apparatus, the presence of sonographic imaging artifacts, unfavorable anatomic variants or improper preparation of the patient for the examination. This article focuses on the examiner-related errors. They concern the evaluation of the liver size, echostructure and arterial and venous vascularization as well as inappropriate interpretation of the liver anatomic variants and the vascular and ductal structures localized inside of it. Furthermore, the article presents typical mistakes made during the diagnosis of the most common gallbladder and bile duct diseases. It also includes helpful data concerning differential diagnostics of the described pathologies of the liver, gallbladder and bile ducts. The article indicates the most frequent sources of mistakes as well as false negative and false positive examples which result from these errors. What is more, the norms used in the liver, gallbladder and bile duct evaluations are presented as well as some helpful guidelines referring to the exam techniques and image interpretation, which allows for reducing the error-making risk. The article has been prepared on the basis of the report published in 2005 by the Polish experts in the field of ultrasonography and extended with the latest findings obtained from the pertinent literature.

PL

Ultrasonografia jest najbardziej rozpowszechnioną techniką obrazowania w diagnostyce chorób narządów jamy brzusznej. Podobnie jak w przypadku innych narzędzi diagnostycznych badanie ultrasonograficzne obarczone jest ryzykiem popełniania błędów. Na ogół wiążą się one z niewłaściwą techniką wykonywania badania, niezgodną z obowiązującymi standardami, bądź mylną interpretacją uzyskiwanego obrazu. Znaczna część popełnianych pomyłek wynika także z nieodpowiedniej jakości stosowanego sprzętu, z obecności artefaktów obrazowania ultrasonograficznego, niekorzystnych warunków anatomicznych lub z niewłaściwego przygotowania chorego do badania. W niniejszej pracy skoncentrowano się na błędach zależnych od badającego. Dotyczą one oceny wymiarów wątroby, jej echostruktury oraz unaczynienia tętniczego i żylnego, niewłaściwej interpretacji wariantów anatomicznych wątroby, położonych w niej struktur naczyniowych i przewodowych. Ponadto przedstawiono typowe pomyłki pojawiające się w trakcie prowadzenia diagnostyki najczęstszych chorób pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. W pracy zawarto przydatne dane dotyczące diagnostyki różnicowej opisywanych patologii wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Wskazano najczęstsze źródła popełnianych pomyłek i przykłady wynikających z nich wyników fałszywie dodatnich i ujemnych. Poza tym przedstawiono zakresy norm stosowanych w ocenie wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych oraz zawarto przydatne wskazówki dotyczące techniki badania, interpretacji uzyskiwanego obrazu, pozwalające zminimalizować ryzyko popełnienia pomyłek. Artykuł został przygotowany na podstawie opracowania opublikowanego przez polskich ekspertów z dziedziny ultrasonografii w 2005 roku i pogłębiony o najnowsze doniesienia z piśmiennictwa.

4

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej piersi

72%

Jakubowski W., Dobruch‑Sobczak K., Migda B.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 50

286-298

EN

Sonomammography is often the first additional examination performed in the diagnostics of breast diseases. The development of ultrasound imaging techniques, particularly the introduction of high frequency transducers, matrix transducers, harmonic imaging and finally, elastography, influenced the improvement of breast disease diagnostics. Nevertheless, as in each imaging method, there are errors and mistakes resulting from the technical limitations of the method, breast anatomy (fibrous remodeling), insufficient sensitivity and, in particular, specificity. Errors in breast ultrasound diagnostics can be divided into impossible to be avoided and potentially possible to be reduced. In this article the most frequently made errors in ultrasound have been presented, including the ones caused by the presence of artifacts resulting from volumetric averaging in the near and far field, artifacts in cysts or in dilated lactiferous ducts (reverberations, comet tail artifacts, lateral beam artifacts), improper setting of general enhancement or time gain curve or range. Errors dependent on the examiner, resulting in the wrong BIRADS‑usg classification, are divided into negative and positive errors. The sources of these errors have been listed. The methods of minimization of the number of errors made have been discussed, including the ones related to the appropriate examination technique, taking into account data from case history and the use of the greatest possible number of additional options such as: harmonic imaging, color and power Doppler and elastography. In the article examples of errors resulting from the technical conditions of the method have been presented, and those dependent on the examiner which are related to the great diversity and variation of ultrasound images of pathological breast lesions.

PL

Sonomammografia jest często pierwszym badaniem dodatkowym wykonywanym w diagnostyce chorób piersi. Rozwój technik obrazowania ultrasonograficznego, a zwłaszcza wprowadzenie głowic o wysokich częstotliwościach, głowic matrycowych, obrazowania harmonicznego, wreszcie elastografii, wpłynął na poprawę diagnostyki chorób piersi. Niemniej, tak jak w przypadku każdej metody obrazowania, zdarzają się błędy i pomyłki, wynikające z technicznych ograniczeń metody, z warunków anatomicznych piersi (przebudowa włóknista), z niedostatecznej czułości, a zwłaszcza swoistości. Błędy w diagnostyce ultrasonograficznej piersi można podzielić na niemożliwe do uniknięcia oraz na potencjalnie możliwe do ograniczenia. W pracy przedstawiono najczęściej popełniane błędy, w tym spowodowane obecnością artefaktów wynikających z uśredniania objętościowego w polu bliskim i dalekim, artefaktów w torbielach lub w poszerzonych przewodach mlekowych (rewerberacje, artefakty ogona komety lub artefakty listka bocznego), niewłaściwym ustawieniem ogólnego wzmocnienia lub krzywej wzmocnienia czy zasięgu. Błędy zależne od badającego, skutkujące przydzieleniem zmiany do niewłaściwej klasyfikacji BIRADS‑usg, podzielono na błędnie ujemne i błędnie dodatnie. Wymieniono przyczyny takich wyników. Omówiono sposoby pozwalające zminimalizować liczbę popełnianych błędów, w tym związane z właściwą techniką badania, uwzględniające dane z wywiadu oraz wykorzystanie jak największej liczby dodatkowych opcji, takich jak: obrazowanie harmoniczne, kolorowy dopler i dopler mocy oraz elastografia. W pracy przedstawiono przykłady błędów wynikających z uwarunkowań technicznych metody, zależnych od badającego, które związane są z dużą różnorodnością obrazów ultrasonograficznych zmian patologicznych piersi.

Refine search results

3 Journal of Ultrasonography

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2018

1 2013

2 2012

2 Walas M. K.

1 Dobruch‑Sobczak K.

1 Gierbliński I.

1 Gorostowicz A.

1 Jakubowski W.

1 Migda B.

1 Siwek M.

1 Skoczylas K.

1 Walczyk J.

Trudności w diagnostyce choroby afektywnej dwubiegunowej

Błędy w diagnostyce ultrasonograficznej śledziony

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej wątroby, pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych

Błędy i pomyłki w diagnostyce ultrasonograficznej piersi