Search results

1

Leczenie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów geriatrycznych – przegląd piśmiennictwa

100%

Kot A., Kenig J., Wałęga P.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(3)

238-248

PL

Zmiany demograficzne związane ze starzeniem się społeczeństwa powodują, że chirurg coraz częściej będzie miał styczność i podejmował decyzję o leczeniu pacjentów z najstarszych grup wiekowych. Celem pracy był przegląd piśmiennictwa dotyczącego leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego w grupie osób w wieku powyżej 60. roku życia. Materiał i metodyka. Dokonano przeglądu piśmiennictwa opublikowanego w latach 2000-2015 w bazie PubMed. Liczba wyników odpowiadających zapytaniu w języku angielskim „appendicitis (MeSH) AND elderly (MeSH)” wyniosła wyjściowo 260. Selekcja w oparciu o tytuły, abstrakty, a następnie artykuły ostatecznie dała wynik 11 prac odpowiadających tematyce leczenia zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów w wieku powyżej 60. roku życia. Wyniki. Dziewięć prac miało charakter retrospektywny oraz dwie prace prospektywne. Łącznie do badań włączono 82 852 pacjentów. Laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego miało niższą śmiertelność okołooperacyjną, mniejszą liczbę powikłań pooperacyjnych oraz krótszy czas hospitalizacji, co powodowało że było rekomendowane przez większość autorów. Cztery z dziesięciu prac wykaza- ły, że do zabiegu laparoskopowego kwalifikowani byli pacjenci o mniejszej liczbie chorób współistniejących oraz niższym stopniu ASA (American Society of Anaesthesiology). Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda, w grupie osób starszych była oceniania w jednym badaniu w wyselekcjonowanej grupie 26 pacjentów, a jej skuteczność wyniosła 70%. Większość badań cechuje jednak duża heterogenność znacznie utrudniająca porównanie. Wnioski. W chwili obecnej laparoskopowe usunięcie wyrostka robaczkowego wydaje się być postępowaniem z wyboru w grupie osób starszych z ostrym zapaleniem tego narządu. Antybiotykoterapia, jako samodzielna metoda leczenia ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego, nie może być obecnie rekomendowana. Konieczne są jednak dalsze, prospektywne, lepiej zaprojektowane badania obejmujące większą liczbę chorych, a przede wszystkim dedykowane osobom starszym.

2

Znaczenie badań laboratoryjnych i wskaźnika masy ciała w rozpoznawaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego

100%

Ozkan A., Gokce A. H., Gokce F. S.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(6)

7-11

PL

Wprowadzenie: Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego jest najczęstszą przyczyną zespołu ostrego brzucha. Opóźnione rozpoznanie zwiększa śmiertelność i chorobowość. Cel: Celem niniejszej pracy było zbadanie wpływu: wskaźnika masy ciała na rozpoznanie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego oraz wpływu stosunku: (1) liczby neutrocytów do liczby limfocytów i (2) liczby płytek do liczby limfocytów na poziom stanu zapalnego oznaczany w tym schorzeniu. Materiały i metody: Retrospektywnej analizie poddano przypadki zabiegów appendektomii wykonywanych w naszej klinice w okresie od czerwca 2012 r. do grudnia 2018 r. W oparciu o badania histopatologiczne przypadki uwzględnione w badaniu podzielono na cztery grupy: grupę stadium początkowego (Grupa 1), grupę stadium kataralnego (Grupa 2), grupę stadium ropowiczo-zgorzelinowego (Grupa 3) i grupę stadium perforacyjnego (Grupa 4). Grupy porównywano pod kątem: wieku, wskaźnika masy ciała, liczby leukocytów, rozkładu objętości erytrocytów (RDW), stosunku liczby neutrocytów do limfocytów (NLR), stosunku płytek krwi do limfocytów (PLR) i średniej objętości płytek krwi (MPV). Wyniki: Do badania włączono 828 przypadków. W porównaniach międzygrupowych u pacjentów z grup 3 i 4 stwierdzono wyższe wartości PLR i NLR niż u pacjentów z grup 1 i 2. Nie stwierdzono różnic w wartościach RDW i MPV. W międzygrupowym porównaniu wskaźnika masy ciała (BMI) zaobserwowano istotny wzrost BMI skorelowany ze wzrostem stadium oznaczonego w badaniu histopatologicznym. Wniosek: W rozpoznaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego pomocne są: liczba leukocytów w krwi oraz podwyższone wartości PLR i NLR. Autorzy podkreślają, że u pacjentów z BMI powyżej 30 i/lub w wieku powyżej 40 lat rozpoznanie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego następuje z opóźnieniem, a odsetek przypadków perforacji wyrostka jest wyższy.

3

Leczenie zapalenia samotnego uchyłka jelita ślepego – doświadczenie z jednego ośrodka

88%

Gonullu E., Yigit M., Mantoglu B., Capoglu R., Harmantepe T., Gunduz Y., Altintoprak F., Bayhan Z., Erkorkmaz U.

Polish Journal of Surgery

|

2021

|

vol. 93

|

issue 4

15-20

PL

Wstęp: Zapalenie uchyłka jelita ślepego może być faktycznym czynnikiem etiologicznym odpowiedzialnym za ok. 1/300 zabiegów appendektomii. Diagnostyka różnicowa ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego i zapalenia uchyłka jelita ślepego ma kluczowe znaczenie z uwagi na różnice w leczeniu obu tych schorzeń. Cel: Celem niniejszej pracy jest ujawnienie znaczenia rozróżnienia między ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego a zapaleniem uchyłka jelita ślepego. Materiał i metody: Wykonano retrospektywną analizę danych pochodzących od pacjentów poddawanych w latach 2015–2019 hospitalizacji w związku z następczym ostatecznym rozpoznaniem choroby uchyłkowej jelita grubego, zapalenia uchyłków jelita grubego lub ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego. Wyniki: W trakcie zabiegu chirurgicznego wykonywanego w związku z ostrym zapaleniem wyrostka robaczkowego lub też w trakcie oceny klinicznej i radiologicznej wykryto łącznie 19 przypadków zapalenia uchyłka jelita ślepego. Dokonano oceny 1247 zabiegów appendektomii. W tej liczbie ostateczne rozpoznanie zapalenia uchyłka jelita ślepego postawiono u 5 pacjentów (0,4%). Ocenie poddano również 119 osób z rozpoznaniem zapalenia uchyłków jelita grubego w momencie rozpoznania; 105 pacjentów (88,2%) w tej grupie cierpiało na lewostronne zapalenie uchyłków, zaś 14 (11,7) na zapalenie samotnego uchyłka jelita ślepego. Wszystkich chorych z zapaleniem samotnego uchyłka jelita ślepego poddano leczeniu zachowawczemu, z wyjątkiem jednego, u którego stwierdzono zapalenie uchyłka stopnia 3 w skali Hincheya. Wniosek: Różnicowe rozpoznawanie zapalenia uchyłka jelita ślepego i ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego ma znaczenie, ponieważ pierwsze z wymienionych schorzeń można w większości przypadków leczyć zachowawczo. Znaczenie tego rozpoznania dla zapobieżenia zbędnym interwencjom chirurgicznym rośnie szczególnie w okresie pandemii COVID-19.

4

Appendektomia wykonywana w trybie pilnym w okresie pandemii COVID-19 – doświadczenie pojedynczego ośrodka w Wielkiej Brytanii

88%

Salgaonkar H., Aladeojebi A., Murcott D., Nnaji M., Tsiamis A., Cheruvu C. V.

Polish Journal of Surgery

|

2021

|

vol. 93

|

issue 2

33-39

PL

Wprowadzenie: Po stwierdzeniu pierwszych przypadków zakażenia nowym koronawirusem (COVID-19) w Wuhan w Chinach w grudniu 2019 r., doszło do błyskawicznego rozprzestrzenienia się go i przeciążenia systemów ochrony zdrowia na całym świecie. Wobec braku wiedzy o wirusie odpowiedzialnym za COVID-19 i niewielkiej liczby doniesień na temat wyników operacji chirurgicznych przeprowadzanych w tym czasie, szpitale wstrzymały wykonywanie planowych zabiegów, natomiast zabiegi w trybie pilnym przeprowadzano jedynie po wyczerpaniu możliwości leczenia zachowawczego. Cel: W niniejszej pracy przedstawiamy nasze doświadczenia w zakresie wyników chirurgicznego leczenia zapalenia wyrostka robaczkowego w okresie pandemii. Metody: Prospektywnie zgromadzono dane z leczenia 132 pacjentów w szczytowym okresie pandemii, tj. od 1 marca do 5 czerwca 2020 r. Następnie porównano je z danymi z leczenia 206 chorych w analogicznym czasie w 2019 r. Analizą objęto: dane demograficzne pacjentów, objawy przy przyjęciu, zdarzenia przedoperacyjne, rodzaj leczenia chirurgicznego oraz wyniki i powikłania pooperacyjne. Wyniki: Zmienne demograficzne i stan ogólny wg ASA w obu grupach były porównywalne. Appendektomię laparoskopową wykonano u 84,4% pacjentów w grupie badanej i 96,7% w grupie kontrolnej. Podczas gdy odsetek pierwotnych operacji techniką otwartą w grupie badanej to 13,6%, w grupie kontrolnej wynosił on 5,3%. Średnia długość hospitalizacji i odsetek wczesnych powikłań pooperacyjnych (<30 dni) były podobne w obu grupach, z wyjątkiem zakażenia miejsca operowanego (P = 0.02) oraz jednego zgonu w grupie badanej. Wniosek: Choć w okresie pandemicznego przeciążenia jedną z opcji terapeutycznych w przypadkach ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego stanowi leczenie zachowawcze, u pewnego odsetka pacjentów nadal wymagana jest operacja chirurgiczna. Wyniki naszego badania wskazują, że przy starannym planowaniu i ścisłych protokołach obowiązujących na bloku operacyjnym możliwe jest bezpieczne wykonywanie zabiegów pilnej appendektomii przy minimalnym ryzyku transmisji COVID-19. Obserwacje te uzasadniają przeprowadzenie dalszych, randomizowanych badań.

5

Zanik powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych

51%

Smereczyński A., Kołaczyk K., Lubiński J., Bojko S., Gałdyńska M., Bernatowicz E.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 50

262-268

EN

The aim of the study was to analyze clinical material concerning postoperative atrophy of abdominal integument. Material and methods: The evaluated group consisted of 29 patients with sonographically revealed atrophy of the abdominal wall. Those changes were observed after various surgical procedures: mainly after long, anterolateral laparotomies or several classical operations. Ultrasound examinations up to the year 2000 were performed with analog apparatus, in the latter years only with digital apparatus with linear transducers (7–12 MHz) and sometimes convex type conducers (3–5 MHz). The location, size and intestine stratified wall structure were evaluated. In each case the integument thickness was measured in millimeters in the site of the greatest atrophy and it was compared with the integument thickness from the side that had not been operated which enabled the calculation of the percentage reduction of integument in the area of the scar. Results: In 3 patients who underwent several laparotomies there was a total reduction of muscular mass in the operated area. In these cases we stated only skin and slightly echogenic subcutaneous strand; probably corresponding to fibrous tissue – the thickness of integument in this area was in the range from 3 to 8 mm. In the remaining 26 patients the integument atrophy on the scar level included muscles in a greater extent and covered an extensive area after classical urological procedures on the upper urinary tract: after nephrectomy and even ureter stone evacuation or kidney cyst excision by means of classical anterolateral approach with the integument incision on the length of almost 20 cm. Reduction in the integument thickness was observed on the smaller area after classical cholecystectomies, appendectomies and other surgical procedures with the incision across the integument. The integument atrophy in the operated sites expressed in absolute numbers was in the range of 7–20 mm (average 14 mm). These values are markedly lower than the comparative integument thickness on the not operated side: 17–52 mm (average 25.4 mm). The percentage value of the integument thickness reduction oscillated in the range of 32–67% (average 44.2%). In most cases the atrophy involved all layers of the abdominal wall, what demonstrated as regional prominence of the integument, mimicking the presence of hernia. Conclusions: Ultrasonography allows precise evaluation of the size and extent of atrophy as well as depiction of other lesions simulating that effect. Establishing the correct diagnosis should prevent the unnecessary reconstructions of the abdominal integument.

PL

Celem pracy była analiza materiału klinicznego dotyczącego zaniku powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych. Materiał i metoda: Zgromadzono grupę 29 chorych z wykazanym ultrasonograficznym zanikiem powłok brzusznych. Zmiany te obserwowano po różnych procedurach operacyjnych, najczęściej po długich nacięciach laparotomijnych przednio‑bocznych lub kilkukrotnych operacjach klasycznych. Badania ultrasonograficzne wykonano do 2000 roku na aparatach analogowych, a w następnych latach wyłącznie aparatami cyfrowymi, z głowicami linowymi (7–12 MHz) i niekiedy głowicami typu konweks (3–5 MHz). Określano lokalizację, rozległość, warstwową budowę ściany jelita. W każdym przypadku mierzono grubość powłok w milimetrach w miejscu największego zaniku i porównywano ją z grubością powłok po stronie nieoperowanej, co pozwalało na obliczenie procentowej redukcji powłok w okolicy blizny. Wyniki: U 3 pacjentów po kilku laparotomiach doszło do całkowitej redukcji masy mięśniowej w miejscu operacji. W tych przypadkach stwierdzano jedynie skórę i lekko echogeniczne pasmo podskórne, prawdopodobnie odpowiadające zwłókniałym tkankom – grubość powłok w tym miejscu wahała się od 3 do 8 mm. U pozostałych 26 pacjentów zanik powłok na poziomie blizny pooperacyjnej dotyczył w największym stopniu mięśni i obejmował rozległy obszar po klasycznych zabiegach urologicznych na górnych drogach moczowych: po usunięciu nerki, a nawet po ewakuacji złogu z moczowodu lub wycięciu torbieli nerki z dostępu klasycznego przednio‑bocznego z nacięciem powłok na długości prawie 20 cm. Na mniejszym obszarze obserwowano redukcję grubości powłok po klasycznych cholecystektomiach, appendektomiach i innych operacjach z nacięciem powłok na całej grubości. Zanik powłok w miejscach operacji wyrażał się w liczbach bezwzględnych w zakresie 7–20 mm (średnio 14 mm). Wartości te są wyraźnie mniejsze od porównawczej grubości powłok po stronie nieoperowanej: 17–52 mm (średnio 25,4 mm). Procentowa wielkość redukcji grubości powłok wahała się w granicach 32–67% (średnio 44,2%). W większości przypadków zanik obejmował wszystkie warstwy ściany brzucha, co manifestowało się uwypukleniem powłok w tym rejonie pozorującym istnienie przepukliny. Wnioski: Ultrasonografia pozwala z dużą precyzją określić stopień zaniku, jego rozległość oraz zmiany, które mogą pozorować taki efekt. Ustalenie właściwego rozpoznania powinno zapobiec zbędnej rekonstrukcji powłok brzusznych.

Refine search results

4 Polish Journal of Surgery

1 Journal of Ultrasonography

2 2021

1 2020

1 2016

1 2012

1 Aladeojebi A.

1 Altintoprak F.

1 Bayhan Z.

1 Bernatowicz E.

1 Bojko S.

1 Capoglu R.

1 Cheruvu C. V.

1 Erkorkmaz U.

1 Gałdyńska M.

1 Gokce A. H.

1 Gokce F. S.

1 Gonullu E.

1 Gunduz Y.

1 Harmantepe T.

1 Kenig J.

1 Kot A.

1 Kołaczyk K.

1 Lubiński J.

1 Mantoglu B.

1 Murcott D.

1 Nnaji M.

1 Ozkan A.

1 Salgaonkar H.

1 Smereczyński A.

1 Tsiamis A.

1 Wałęga P.

1 Yigit M.

Leczenie ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u pacjentów geriatrycznych – przegląd piśmiennictwa

Znaczenie badań laboratoryjnych i wskaźnika masy ciała w rozpoznawaniu ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego

Leczenie zapalenia samotnego uchyłka jelita ślepego – doświadczenie z jednego ośrodka

Appendektomia wykonywana w trybie pilnym w okresie pandemii COVID-19 – doświadczenie pojedynczego ośrodka w Wielkiej Brytanii

Zanik powłok brzusznych po zabiegach operacyjnych