Search results

Search:
in the keywords: antygeny

Sort By:

Limit search:

Przegląd metod służących do wykrycia zakażenia Borrelia burgdorferi

100%

Czubasiewicz Z., Katarzyna Strzelczyk J., Krzakiewicz K.

Lyme borreliosis is an infectious disease caused by Borrelia burgdorferi sensu lato spirochetes and is transmitted to humans by the bite of an infected tick from the Ixodidae family, e.g. Ixodes ricinus, Ixodes scapularis, Ixodes persulcatus. The same species are responsible for causing Lyme borreliosis: B. burgdorferi sensu stricto, B. afzelii, B. garinii, B. bissettii and B. spielmanii. The infection develops in stages and has various manifestations in the human body. Lyme disease mainly affects the skin, joints, the nervous system and the heart. Different species are bound with different clinical manifestations: Borrelia afzelii usually cause acrodermatitis chronica athrophicans, Borrelia burgdorferi sensu stricto is a common agent of arthritis, neuroborreliosis can be caused by B. Burgdorferi sensu stricto, B. afzelii and B. garinii. Lyme disease is diagnosed based on symptoms, epidemiological history and laboratory tests, e.g. serological tests of the serum or PCR tests from patient tissues or ticks. The most common diagnostic method is the one recommended by the Robert Koch Institute in Berlin. It is a two-stage procedure based on testing by screening assay in the first stage (EIA, IIFA, ELISA tests) and verifying positive and borderline results by Western blot tests during the second stage. Due to high antigenic variability, Borrelia burgdorferi sensu lato spirochetes have an ability to avoid defence mechanisms of an infected organism. This is the main cause of problems with interpretation of the clinical symptoms, diagnostics results and also with treatment of this infection.

Borelioza jest chorobą zakaźną wywoływaną przez krętki Borrelia burgdorferi sensu lato. Do zakażenia tą bakterią dochodzi zwykle podczas ukąszenia przez zarażonego kleszcza z rodziny Ixodidae, m.in. Ixodes ricinus, Ixodes scapularis, Ixodes persulcatus. Za czynniki etiologiczne boreliozy uznawane są następujące genogatunki: B. burgdorferi sensu stricto, B. afzelii, B. garinii, B. bissettii oraz B. spielmanii. Bakteria ta w organizmie człowieka może atakować różne narządy: skórę, stawy, ośrodkowy układ nerwowy, serce. Poszczególne szczepy wiązane są z rozwojem różnych obrazów choroby: Borrelia afzelii powoduje zazwyczaj rozwój przewlekłego zanikowego zapalenia skóry, Borrelia burgdorferi sensu stricto jest najczęściej odpowiedzialna za rozwój zapalenia stawów, neuroboreliozę może powodować zarówno B. burgdorferi sensu stricto, B. afzelii, jak i B. garinii. Boreliozę diagnozuje się na podstawie objawów klinicznych, wywiadu epidemiologicznego oraz testów laboratoryjnych, takich jak testy serologiczne w surowicy, a także badania metodą PCR tkanek pacjenta lub organizmu kleszcza odpowiedzialnego za ukąszenie. Najczęściej praktykowanym postępowaniem diagnostycznym jest rekomendowana przez Instytut Roberta Kocha w Berlinie tzw. diagnostyka dwuetapowa boreliozy, polegająca na wykonaniu czułego testu przesiewowego w pierwszym etapie (testy EIA, IIFA, ELISA) oraz weryfikacji dodatnich i wątpliwych wyników w drugim etapie (test Western blot). Ze względu na możliwości zmiany swojej struktury antygenowej krętki Borrelia burgdorferi sensu lato mają zdolność do unikania mechanizmów obronnych zainfekowanego organizmu. Jest to główna przyczyna problemów w interpretacji objawów klinicznych, wyników badań laboratoryjnych, a także leczenia zakażenia tą bakterią.

Choroby autoimmunizacyjne w praktyce lekarskiej

100%

Szczeblowska D., Hebzda A., Wojtuń S.

Autoimmunological diseases are becoming more common in everyday medical practice. It is a group of diseases which originate from coincidence of genetic and environmental factors. Autoimmunisation is an immunological reaction directed against organisms own antigene or group of antigenes. It is attributed to loss of distinguishing of own and else antigenes, which leads to destruction of body tissues. There are two main patomechanisms responsible for destruction of cells and tissues: cellular and humoral. Synergy of those mechanisms is responsible for occurrence of symptoms. Autoimmunological diseases occur in 3-8% of world population, more often in women. In recent years incidence of these diseases has been steadily rising. Occurrence increases with increase of latitude. They are characterised by chronic course with remissions and flares. They can result in disability or even death. Most diagnoses are established between puberty period, and retirement, so it affects mostly working people. Recently it has been noted that more than one autoimmunological disease can occur in one patient. This realisation can set physician on right course of diagnostic-therapeutic process, which facilitates right diagnosis and introduction of adequate treatment, which will hasten improvement of patients’ health and reduces sick absence. This paper is to remind of possibility of simultaneous occurrence of more than one autoimmunological disease.

W codziennej praktyce lekarskiej coraz częściej spotykamy się ze schorzeniami rozwijającymi się na podłożu zaburzeń autoimmunologicznych. Jest to grupa schorzeń, do których rozwoju przyczynia się koincydencja szeregu czynników genetycznych i środowiskowych. Autoimmunizacja jest reakcją immunologiczną organizmu skierowaną przeciwko antygenowi lub grupie własnych antygenów. Wiąże się z utratą zdolności układu odpornościowego do rozróżniania antygenów „własnych” i „obcych”, co prowadzi do niszczenia własnych tkanek. W rozwoju chorób autoimmunizacyjnych odgrywają rolę dwa główne patomechanizmy odpowiedzialne za uszkodzenie komórek i tkanek: komórkowy i humoralny. Współdziałanie obu tych mechanizmów odpowiada za wystąpienie objawów chorobowych. Schorzenia autoimmunologiczne dotyczą 3-8% światowej populacji ogólnej, z przewagą płci żeńskiej. W ostatnich latach notuje się wzrost zapadalności na te choroby. Częstość ich występowania zwiększa się wraz ze wzrostem szerokości geograficznej. Mają one klinicznie przebieg przewlekły i charakteryzują się okresami zaostrzeń i remisji. Ich konsekwencją może być inwalidztwo, a nawet śmierć. Szczyt zachorowań występuje pomiędzy okresem dojrzewania a wiekiem emerytalnym, dotyczy więc ludzi w tak zwanym okresie produkcyjnym. Ostatnio zwraca się coraz większą uwagę na możliwość współwystępowania różnych chorób o podłożu autoimmunologicznym. Uświadomienie sobie takiej możliwości może naprowadzić nas na właściwe tory diagnostyczno-terapeutyczne, a to pozwoli na ustalenie właściwego rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia, co przyspieszy powrót do zdrowia naszych pacjentów i skróci tym samym okres absencji chorobowej. Niniejsza praca ma na celu przypomnienie o możliwościach koincydencji różnych chorób autoimmunologicznych.

Refine search results

2 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2013

1 2011

1 Czubasiewicz Z.

1 Hebzda A.

1 Katarzyna Strzelczyk J.

1 Krzakiewicz K.

1 Szczeblowska D.

1 Wojtuń S.

Search results

Przegląd metod służących do wykrycia zakażenia Borrelia burgdorferi

Choroby autoimmunizacyjne w praktyce lekarskiej