Search results

Search:
in the keywords: anticoagulation

Sort By:

Limit search:

Should a diagnosis of cancer impact the anticoagulant therapy in patients with recurrent thromboembolic disease?

100%

Wieteska M., Kurzyna M., Szmit S., Torbicki A.

OncoReview

2015

vol. 5

issue 2

A62-66

Venous thromboembolism often coexists with cancer, deteriorating patient prognosis. The diagnosis of cancer in patients who suffer from venous thromboembolism may lead to changes in the anticoagulant therapy administered. We present a case report involving a 72-year-old patient with recurrent venous thromboembolism and chronic thromboembolic pulmonary hypertension in whom the diagnosis of colorectal cancer resulted in the need for modification of the anticoagulant therapy. Oral anticoagulant was replaced with low molecular weight heparin and an inferior vena cava filter was implanted due to active bleeding from the anus, high perioperative risk of bleeding, which caused the need for a temporary interruption of anticoagulant therapy.

Thromboembolic recurrence frequency analysis in patients with deep vein thrombosis of lower extremities.

75%

Vasyliuk S., Atamaniuk V.

Critical Care Innovations

2020

vol. 3

issue 1

1-8

INTRODUCTION: To estimate the incidence of thromboembolic recurrence in patients whose deep vein thrombosis (DVT) during the initial and long-term anticoagulation and after its termination was treated. MATERIAL AND METHODS: There were examined and treated 98 patients with deep vein thrombosis of various locations. Patients were observed during anticoagulation therapy (n=98) and after its perfor-mance (n=76) for between 7 and 120 months. Depending on the scheme of anticoagulation therapy patients were divided into three groups: the first group (n=32) received warfarin, the second group (n=34) – rivaroxaban, the third one (n=32) – dabigatran etexilate. RESULTS: In terms of initial and long-term anticoagulant therapy, regardless of the choice of treatment regimens, DVT recurrence or pulmonary embolism cases we have not observed. After the treatment, during the first year, recurrence of DVT was more frequent in patients of all groups. In patients of the first group their frequency was 15.38±7.08%, the second group – 8.7±5.88%, the third one – 3.7±3.63%, which did not differ significantly (p=0.33). In general, the overall observation period showed a recurrence rate among the patients of the first group was 10 cases, 4 cases in the second group, and three cases in the third group (p<0.05). There was no signifi-cant difference in the incidence of thrombosis recurrence was observed between patients taking rivaroxaban and dabigatran etexilate, whereas there was a significant difference between the first and third groups (p<0.05). CONCLUSIONS: Long-term anticoagulation with warfarin is the least predictable as for the risk of re-currence of DVT (p<0.05), when the application of Rivaroxaban and dabigatran etexilate showed no significant difference in the incidence of DVT recurrence. Patients with provoking persistent risk factors and non-triggering factors require continued anticoagulation therapy indefinitely, or until this risk factor has been eliminated.

WSTĘP: Oszacowanie częstości nawrotów zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z zakrzepicą żył głębokich (eng. deep vein thrombosis - DVT) w trakcie wstępnego i długoterminowego leczenia przeciwzakrzepowego oraz po jego zakończeniu. MATERIAŁ I METODY: Przebadano i leczono 98 pacjentów z zakrzepicą żył głębokich w różnych lokalizacjach. Pacjentów obserwowano podczas leczenia przeciwzakrzepowego (n = 98) i po jego wykonaniu (n = 76) przez okres od 7 do 120 miesięcy. W zależności od schematu leczenia przeciwzakrzepowego pacjentów podzielono na trzy grupy: pierwsza grupa (n = 32) otrzymała warfarynę, druga grupa (n = 34) - rywaroksaban, trzecia (n = 32) - eteksylan dabigatranu. WYNIKI: Pod względem początkowej i długotrwałej terapii przeciwzakrzepowej, niezależnie od wyboru schematów leczenia, nie zaobserwowano nawrotów DVT lub przypadków zatorowości płucnej. Po leczeniu w pierwszym roku nawrót DVT był częstszy u pacjentów ze wszystkich grup. U pacjentów w pierwszej grupie ich częstość wynosiła 15,38±7,08%, w drugiej grupie - 8,7±5,88%, w trzeciej - 3,7±3,63%, co nie różniło się istotnie (p = 0,33). Ogólnie rzecz biorąc, ogólny okres obserwacji wykazał, że odsetek nawrotów u pacjentów z pierwszej grupy wynosił 10 przypadków, 4 przypadki w drugiej grupie i trzy przypadki w trzeciej grupie (p <0,05). Nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości nawrotów zakrzepicy między pacjentami przyjmującymi rywaroksaban i eteksylan dabigatranu, podczas gdy istniała znacząca różnica między pierwszą a trzecią grupą (p <0,05). WNIOSKI: Długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe warfaryną jest najmniej przewidywalne, jeśli chodzi o ryzyko nawrotu DVT (p <0,05), gdy stosowanie rywaroksabanu i eteksylanu dabigatranu nie wykazało istotnych różnic w częstości nawrotów DVT. Pacjenci z prowokującymi uporczywymi czynnikami ryzyka wymagają ciągłej terapii przeciwzakrzepowej przez czas nieokreślony lub do momentu wyeliminowania tego czynnika ryzyka.

Refine search results

1 Critical Care Innovations

1 OncoReview

1 2020

1 2015

1 Atamaniuk V.

1 Kurzyna M.

1 Szmit S.

1 Torbicki A.

1 Vasyliuk S.

1 Wieteska M.

Search results

Should a diagnosis of cancer impact the anticoagulant therapy in patients with recurrent thromboembolic disease?

Thromboembolic recurrence frequency analysis in patients with deep vein thrombosis of lower extremities.