Search results

1

Czy na pewno nadszedł czas pisać epitafium dla eponimów w anatomii i naukach klinicznych?

100%

Pilarz Ł. B., Bajor G., Bulska W.

|

EN

This study presents information concerning the issues of applying eponymous nomenclature in anatomy. Anatomy as one of fields of medicine, besides strictly clinical disciplines, has extensive eponymous nomenclature. In general terms , an eponym is a term or notion taking its name from the surnames of persons who are most often the discoverers. Issues of contention on that subject are and will continue to be problems with the spelling, variation and pronunciation of these names. Currently there is a widespread belief that the aim of applying eponymous nomenclature is the desire to honour outstanding scholars who have dedicated their efforts to describing or discovering, for example, a set of anatomical structure. At present according to the guidelines of the Polish Anatomical Society, applying eponymous nomenclature for descriptive nomenclatures should be avoided. Yet in many foreign textbooks on the research of anatomy, authors pay particular attention to eponymous nomenclature. It is particularly visible in German-speaking countries, a little less in Anglo-Saxon countries.

PL

Niniejsze opracowanie przedstawia informacje dotyczące problematyki stosowania nazewnictwa eponimicznego w anatomii prawidłowej. Anatomia jako jedna z dziedzin medycyny, obok dyscyplin ściśle klinicznych posiada bogate nazewnictwo eponimiczne. W języku potocznym eponimem nazywamy termin lub pojęcie, pochodzące od nazwy własnej; w medycynie eponim określa jednostki i objawy chorobowe oraz pojęcia anatomiczne i fizjologiczne biorące swoją nazwę od nazwisk ludzi, którzy opisali je po raz pierwszy. Kwestiami spornymi w tej materii są i nadal będą problemy z pisownią, odmianą oraz wymową tych nazw. Panuje powszechne przekonanie, że celem stosowania nazewnictwa eponimicznego jest chęć oddania czci wybitnym ludziom nauki, którzy skierowali swoje wysiłki na opisanie bądź odkrycie np. danej struktury anatomicznej. Obecnie, zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Anatomicznego, odchodzi się od stosowania nazewnictwa eponimicznego na rzecz mianownictwa opisowego. Mimo to w wielu zagranicznych podręcznikach do nauki anatomii eponimy wciąż funkcjonują, a nawet są przez autorów preferowane. Szczególnie jest to widoczne w krajach niemieckojęzycznych, trochę mniej w krajach anglo-saskich.

2

Andreas Vesalius i jego wielkie dzieło: De humani corporis fabrica

100%

Jędrzejewski K.

Folia Medica Lodziensia

|

2013

|

vol. 40

|

issue 2

155-206

EN

Andreas Vesalius was born on 31 December 1514 in Brussels, Habsburg Netherlands, in what is today Belgium. His family was established in medicine for several generations, and young Andreas showed an early interest in anatomy. He attended the University of Louvain and then studied medicine at the University of Paris. Vesalius enrolled at the University of Padua, Europe's prominent medical school, receiving his doctor of medicine degree in 1537. On the day of his graduation he was immediately offered the chair of Surgery and Anatomy in Padua. He also guest lectured in Bologna and Pisa. Previously anatomy had been taught primarily by reading classical texts, mainly Galen’s, followed by an animal dissection by a barber-surgeon whose work was directed by the lecturer. Contrary to the prevailing practice Vesalius performed dissections himself and illustrated the lesson with large, detailed anatomical charts. The lectures were enormously popular. While still a young physician, Andreas Vesalius overturned the fourteen-century-old Galenic canon of medicine and founded modern, scientific anatomy. To attract established physicians to the study of anatomy Vesalius devoted himself for five years to the production of his magnum opus, one of the most important books in medical history and the world's first textbook of anatomy: De humani corporis fabrica, published in 1543. Fabrica contained detailed anatomical descriptions of all parts of the human body, including directions for carrying out dissections. Soon after the publication, Vesalius was invited as Imperial physician to the court of Emperor Charles V and, later, to Philip II of Spain. Over the next eleven years Vesalius travelled with the Spanish court. Like in anatomy, Vesalius gained recognition as a medical practitioner. In 1564 he left Spain for a trip to the Holy Land. On the way back from Palestine his ship was wrecked, and Vesalius died 15 October 1564 on the island of Zakynthos (modern-day Greece), at the age of fifty. He was buried somewhere on the island of Zakynthos.

PL

Andrzej Wesaliusz (Andreas Vesalius) urodził się 31 grudnia 1514 roku w Brukseli, znajdującej się w podległych Habsburgom Niderlandach, zaś obecnie w Belgii. Rodzina Wesaliuszów od wielu pokoleń była związana z zawodami medycznymi, być może z tego powodu Andrzej od dziecka zdradzał zainteresowanie anatomią. Młody Wesaliusz studiował początkowo na uniwersytecie w pobliskim Louvain (w polskiej transkrypcji – Lowanium), a następnie na wydziale medycznym Uniwersytetu w Paryżu. Z Paryża Wesaliusz udaje się do Padwy, gdzie na tamtejszym, sławnym w całej ówczesnej Europie, uniwersytecie uzyskuje w roku 1537 stopień naukowy doktora medycyny. W dniu uzyskania tak pożądanego dyplomu Wesaliuszowi zaoferowane zostaje stanowisko kierownika Katedry Chirurgii i Anatomii Uniwersytetu Padewskiego. Gościnnie wykłada anatomię również w Bolonii i Pizie. Nauczanie anatomii w tamtych czasach opierało się głównie na czytaniu klasycznych tekstów, głównie autorstwa Galena. Lekturze wspomnianych dzieł towarzyszyło obserwowanie przez studentów sekcji zwierząt, wykonywanych z zasady przez balwierzy i cyrulików. Wesaliusz podjął się osobiście wykonywania sekcji i dla lepszego zilustrowania danych morfologicznych, posługiwał się wielkimi, osobiście sporządzonymi, szczegółowymi rycinami anatomicznymi. Jego wykłady były niezmiernie popularne i budziły ogromne zainteresowanie słuchaczy. Ciągle bardzo młody wiekiem profesor Wesaliusz ośmielił się podważyć obowiązujące przez niemal czternaście wieków, klasyczne poglądy Galena dotyczące morfologii człowieka. Dzięki takim staraniom stworzył podwaliny pod współczesną, naukowo udokumentowaną wiedzę o budowie ciała ludzkiego. Ażeby uatrakcyjnić naukę anatomii, szczególnie przyszłym lekarzom praktykom, Andrzej Wesaliusz poświęcił pięć lat swego życia na przygotowanie wiekopomnego dzieła, stanowiącego w historii światowej medycyny pierwszy, kompletny podręcznik oraz atlas anatomii człowieka. W roku 1543 ukazało się pierwsze wydanie De humani corporis fabrica. Dzieło Wesaliusza nie tylko zawierało opis i ryciny ilustrujące szczegółowo wszystkie części ciała ludzkiego, ale także opatrzone było dokładnymi wskazówkami dotyczącymi techniki sekcyjnej. W niedługim czasie po ukazaniu się Fabrica Wesaliusz został mianowany nadwornym lekarzem cesarza Hiszpanii Karola V, a następnie jego syna Filipa II. Przez następnych 11 lat Wesaliusz towarzyszy nieustannie dworowi cesarskiemu. Podobnie jak w zakresie anatomii, Andrzej Wesaliusz również jako lekarz praktyk zdobywa powszechne uznanie i sławę. W roku 1564 Wesaliusz opuszcza Hiszpanię udając się na pielgrzymkę do Ziemi Świętej. W drodze powrotnej z Palestyny jego statek rozbija się w pobliżu greckiej wyspy Zakythos. Wesaliuszowi udaje się wydostać na ląd, jednakże zapada na ciężką chorobę i 15 października 1564 roku w wieku 50 lat, umiera. Grób Andrzeja Wesaliusza znajduje się na wyspie Zakynthos, prawdopodobnie w kościele pod wezwaniem Santa Maria Della Salute.

3

Podstawy anatomii i fizjologii drogi węchowej oraz możliwości topodiagnostyki jej uszkodzeń z użyciem węchowych potencjałów wywołanych

84%

Repetowski M., Kuśmierczyk K., Mazurek A., Michalska J., Olszewski J.

Aktualności Neurologiczne

|

2010

|

vol. 10

|

issue 2

85 - 88

EN

Introduction: The recognition of the influence of olfactory stimuli on the olfactory organ aims at identifying damages within this area, diagnosing many diseases and smell impairments such as parosmia, hyposmia, anosmia and cacosmia. This work is focused on presenting current knowledge on fundamentals of anatomy and physiology of the olfactory tract and possibilities of its topodiagnostic damages by means of olfactory evoked potentials. Definition of smell: In the surrounding world the sense of smell operates through a series of sensations, which are described as smell. The smell of a compound depends both on the structure of a carbon chain and a ring, and on the presence and type of functional groups and their arrangement in a molecule. Defining a smell on the basis of its structure can be particularly difficult. In future the answer should be found in the electron theory of organic compounds structure. Anatomy and physiology of the sense of smell: The receptors, which are responsible for receiving olfactory sensations, are located in the nasal cavity, the upper part of the nasal septum, the root and anterior portion of the superior nasal concha. In adults the olfactory epithelium covers 1-3 cm2 of the mucosa in each nasal passage. The olfactory tract comprises three neurons, whereas the cortical centre is situated in the hippocampal gyrus and amygdalic nucleus of the temporal lobe. Olfactory sensations are perceived via the olfactory epithelium, which is often accompanied by additional stimulation of endings of the trigeminal, facial, glossopharyngeal and vagus nerve. Diagnostics of the sense of smell: Registering olfactory evoked potentials is an objective method of testing the sense of smell by detecting changes in bioelectrical functions of the brain. In Poland this method is quite modern and, in fact, is seldom used because of the lack of an appropriate batcher. Conclusion: Uniform standards and methodology of the study should lead to further implementation of this objective testing method in topodiagnostics of smell disorders.

PL

Wprowadzenie: Poznanie wpływu bodźców węchowych na zmysł powonienia ma na celu rozpoznawanie uszkodzeń w tym obszarze, wykrywanie wielu chorób oraz badanie uszkodzeń węchu, takich jak: parosmia, hiposmia, anosmia oraz kakosmia. Celem pracy jest przedstawienie aktualnej wiedzy dotyczącej podstaw anatomii i fizjologii drogi węchowej oraz możliwości topodiagnostyki jej uszkodzeń z użyciem węchowych potencjałów wywołanych. Definicja zapachu: W otaczającym nas świecie za pomocą zmysłu powonienia odczuwany jest szereg wrażeń, które określa się jako zapach. Wyróżnia się związki zapachowe. Ich zapach zależy zarówno od budowy łańcucha węglowego oraz pierścienia, jak i od obecności oraz rodzaju grup funkcyjnych i sposobu rozmieszczenia ich w cząsteczce. Ustalenie zapachu na podstawie jego budowy jest rzeczą trudną. Należy oczekiwać, że w przyszłości odpowiedź przyniesie nam elektronowa teoria budowy związków organicznych. Anatomia i fizjologia zmysłu powonienia: Receptory węchowe odpowiedzialne za odbiór wrażeń zapachowych zlokalizowane są w jamie nosowej, w górnym odcinku przegrody nosa, na stropie i na przednim końcu małżowiny nosowej górnej. Nabłonek węchowy zajmuje u dorosłego człowieka od 1 do 3 cm2 błony śluzowej w każdym przewodzie nosowym. Droga węchowa składa się z trzech neuronów, a ośrodek korowy znajduje się w zakręcie hipokampa i jądrze migdałowym płata skroniowego. Doznania węchowe odbierane są za pomocą nabłonka węchowego, ale towarzyszy temu często dodatkowe podrażnienie z zakończeń nerwu trójdzielnego, twarzowego, językowo-gardłowego oraz błędnego. Diagnostyka zmysłu powonienia: Obiektywną metodą badania powonienia rejestrującą zmiany czynności bioelektrycznej mózgu po pobudzeniu receptorów i nabłonka węchowego jest rejestracja węchowych potencjałów wywołanych, która w Polsce jest metodą nową i praktycznie rzadko stosowaną ze względu na brak odpowiedniego dozownika. Podsumowanie: Opracowanie jednolitych standardów i metodyki badania powinno doprowadzić do szerszego zastosowania tej obiektywnej metody badania w topodiagnostyce zaburzeń zmysłu powonienia.

4

Diagnostyka ultrasonograficzna narządów jamy brzusznej w przypadku przedwczesnego dojrzewania płciowego u dziewcząt

84%

Mazgaj M.

|

vol. 13

|

issue 55

418-424

EN

Precocious puberty constitutes a signifi cant clinical problem due to psychological implications and health concerns as well as consequences associated with girls’ fertility. Selfacceptance, peer approval, early motherhood and future fertility – these are only a few issues associated with puberty, the disorders of which may have a negative infl uence on personality and health. The role of imaging is to determine the causes of early activation of the puberty process, to identify lesions responsible for abnormal sex hormone production and those which are the result of underlying hormonal disorders as well as to diagnose the processes which only mimic symptoms of precocious puberty. Out of all available imaging methods, sonography, thanks to its safety, availability and low cost, seems to be the best method to assess the breasts and internal organs of patients manifesting symptoms of precocious puberty both in early diagnosis and follow-up examinations. Apart from the technique of performing ultrasound examinations, the paper also explains its role in precocious puberty in girls, describes correct parameters of the organs which play the most signifi cant role in the process of puberty as well as presents the features of changes responsible for or resulting from hormonal disorders.

PL

Przedwczesne dojrzewanie płciowe stanowi istotny problem kliniczny ze względu na implikacje psychologiczne, zdrowotne, a także odnoszące się do płodności dotkniętych nim dziewcząt. Samoakceptacja, akceptacja w grupie rówieśniczej, wczesne macierzyństwo, przyszła płodność – to tylko niektóre z zagadnień związanych z dojrzewaniem płciowym, którego zaburzenia negatywnie wpływają na rozwój osobowości i zdrowie człowieka. Rolą diagnostyki obrazowej jest ustalenie przyczyn przedwczesnej aktywacji procesu dojrzewania, zdefi niowanie zmian odpowiadających za nieprawidłową produkcję hormonów płciowych oraz będących skutkiem istniejących zaburzeń, a także uwidocznienie procesów jedynie naśladujących objawy przedwczesnego dojrzewania. Spośród wszystkich dostępnych metod obrazowania ultrasonografi a, ze względu na bezpieczeństwo, dostępność, powtarzalność i niski koszt, wydaje się najlepszą metodą służącą do oceny piersi i narządów wewnętrznych pacjentek z objawami przedwczesnego dojrzewania zarówno w procesie wstępnej diagnostyki, jak i w monitorowaniu przebiegu leczenia. W artykule oprócz zagadnień dotyczących techniki badania ultrasonografi cznego omówiono jego rolę w przypadku przedwczesnego dojrzewania płciowego u dziewcząt, opisano prawidłowe parametry narządów odgrywających istotną rolę w procesie dojrzewania, a także przedstawiono cechy zmian będących przyczyną lub skutkiem zaburzeń hormonalnych.

5

Anatomia diagnostyczna i diagnostyka patologii strefy entezy pierścienia rotatorów

84%

Czyrny Z.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 49

178-187

EN

Detailed anatomy, crucial in modern high-definition diagnostics imaging, is a base for understanding diagnostic images and the nature of the diagnosed disease. The aim of this paper is presentation of a new anatomical model of the rotator cuff, which includes definition of tendinous and capsule-ligamentous layers as equally important to rotator cuff function understanding. Schematic and diagnostic (ultrasonography, magnetic resonance imaging) anatomy of the rotator cuff based on the core tendon concept is presented. Appropriate tissue layers of the cuff are discussed in detail. In the diagnostics part some enthesal pathologies of the rotator cuff are presented. Material and methods: New anatomical data was analyzed in the context of rotator cuff layers – their presence, thickness and structure observed on magnetic resonance imaging and ultrasonographic images. Conclusions: Rotator cuff should be regarded as a multilayer structure consisting of fused fibers of tendons and capsuloligamentous complex. The thickness of these layers is comparable therefore it is important to realize that capsular pathologies may become a serious obstacle to normal shoulder joint function. Understanding of anatomical rotator cuff layers explains the formation of calcific cavities within the rotator cuff. In fact between layers of the cuff. Calcific cavities are a sequelae of chronic enthesopathy/enthesal tear with hydroxyapatite filling and probably delaminating the tendinous layer from the capsuloligamentous one.

PL

Anatomia szczegółowa, jakiej wymaga nowoczesna diagnostyka obrazowa, jest podstawą zrozumienia obrazów diagnostycznych oraz natury diagnozowanej choroby. Celem pracy jest przedstawienie nowego modelu anatomicznego struktur mięśniowo-ścięgnistych i torebkowo-więzadłowych o kompleksowej nazwie pierścień rotatorów, na podstawie schematów anatomicznych i anatomii diagnostycznej (ultrasonografia i rezonans magnetyczny) pierścienia z zastosowaniem koncepcji rdzeni ścięgnistych. Omawiane są odpowiednie warstwy tkankowe pierścienia rotatorów. W części diagnostycznej przedstawiono niektóre patologie entezy ramiennej pierścienia rotatorów. Materiał i metoda: Przeanalizowano najnowsze dane z badań anatomicznych struktury warstw pierścienia rotatorów – ich lokalizację, wymiary i strukturę w badaniach ultrasonograficznym i rezonansu magnetycznego. Wnioski: Pierścień rotatorów powinien być rozpatrywany jako wielowarstwowa struktura składająca się z przeplatających się i zespalających ze sobą włókien ścięgien i kompleksu torebkowo-więzadłowego spełniających różne funkcje statyczno- dynamiczne. Grubość tych warstw jest porównywalna, stąd duże znaczenie ma świadomość, że patologie kompleksu torebkowo-więzadłowego mogą stać się poważną przeszkodą w prawidłowym funkcjonowaniu stawu ramiennego, mając istotny wpływ na zachowanie się całego pierścienia rotatorów. Zrozumienie anatomii i funkcji warstw pierścienia rotatorów wyjaśnia część zagadki tworzenia się hydroksyapatytowych jam wapiennych pomiędzy warstwami ścięgien/kompleksu. Jamy te są konsekwencją uszkodzeń entezy pierścienia rotatorów na granicy przyczepu warstwy ścięgnistej i torebkowo- więzadłowej. Takie uszkodzenie entezy otwiera drogę do wypełniania już istniejących rozwarstwień ścięgna-kompleksu oraz aktywnego ich rozlaminowywania poprzez ciągłe wypełnianie materiałem wapiennym.

6

Ewolucyjna utrata kończyn u jaszczurek

84%

Skórzewski G.

Kosmos

|

2017

|

vol. 66

|

issue 3

435-440

PL

Redukcja kończyn u łuskonośnych, zaszła w obrębie 52 linii ewolucyjnych przynajmniej 62 razy, z czego w przypadku jaszczurek, redukcje w obrębie obu kończyn jednocześnie zaszły 20 razy. Wśród jaszczurek o zredukowanej liczbie kończyn (lub też paliczków), występują dwa główne typy morfologiczno-ekologiczne, które można określić mianami "krótkoogonowych kopaczy" i "długoogonowych lądowców". Jedną z teorii tłumaczących zanikanie, lub też redukcje składowych części kończyny, jest usprawnienie metod ucieczki przed drapieżnikiem - teoria ta jest dobrze opisana na przykładzie scynków z rodzaju Chalcides. Alternatywna hipoteza wyjaśnia redukcje kończyn adaptacją do drapieżnictwa. Przykładami jaszczurek, które obrały tą strategię są australijskie Pygopodidae, których przedstawiciele spełniają ekologiczną funkcję węży.

EN

Reduction of limbs has occurred within 52 evolutionary lines of Squamata at least 62 times, of which in the case of lizards, the manus and pes has been reduced together at least 20 times. Among lizards with the reduced number of limbs (or phalanges), there are two morpho-ecological types, which can be named "short tail diggers" and "long tail surface dwellers". One of the theories explaining the occurrence of loss of the whole limbs or reduction of their parts points to improvement of the ways of escape from the predators. This theory is well supported by an example of genus Chalcides belonging to the skinks family. The cause of limb reduction in the Australian Pygopodidae is different, as they play an ecological function of snakes and their limb reduction is an adaptation to hunt.

7

Zrosty wewnątrzbrzuszne w ultrasonografii. Część I: Anatomia i metodyka badania pogranicza trzewno‑otrzewnowego

84%

Smereczyński A., Starzyńska T., Kołaczyk K., Bojko S., Gałdyńska M., Bernatowicz E., Walecka A.

Journal of Ultrasonography

|

2012

|

vol. 12

|

issue 51

472-478

EN

It needs to be emphasized that ultrasonography is a primary test performed in order to evaluate the abdominal wall and structures located in their vicinity. It allows for the determination of the anatomy and lesions in this localization. Thorough knowledge concerning the ultrasound anatomy of the tested structures constitutes a basis of all diagnostic successes. Therefore, this part of the article is devoted to this subject matter. The possibility to diagnose intra-abdominal adhesions with ultrasound is underestimated and rarely used. The aim of this paper is to discuss and document the ultrasound anatomy of the posterior surface of the abdominal wall as well as to present techniques directed at the detection of adhesions, in particular the visceroperitoneal ones. The posterior surface of the abdominal wall constitutes an extensive tissue area of complex structure, with folds and ligaments surrounded by various amounts of the epiperitoneal fat. In some places, this tissue separates the components of the fascia and peritoneum complex. The ultrasound manifestation of this complex is two hyperechogenic lines placed parallelly to each other in the places where they are not separated by the accumulated adipose tissue. Another factor which separates the peritoneum from the viscera is of dynamic character. It is a so-called visceral slide induced by easy or deep breathing. Its size should not be lower than 1 cm and the deflections gradually and symmetrically diminish from the epigastric to hypogastric region. Last but not least, the evaluation of the reciprocal relation of the abdominal wall with viscera may be aided by rhythmical manual compressions on the abdominal wall (ballottement sign) performed below the applied ultrasound transducer. During this test, the size of the visceral slide in relation to the abdominal wall is observed. The maneuver is usually performed in uncooperative patients or those with shallow breath. The authors’ own experiences indicate that the effectiveness of the test is increased when lower extremities are moderately bent. This relaxes the muscle tension in the anterior wall of the abdomen. To assess the condition of these structures, linear transducers with the frequency of 5–9 MHz prove the most appropriate. In obese patients, a convex transducer with the frequency of 3.5–5 MHz also may be used. The acoustic focus should be set on the borderline of the abdominal wall and viscera and in order to visualize the changes it might be helpful to use harmonic, compound and XRes imaging. When examining the abdominal wall, the cross and longitudinal sections should be made. The complete evaluation of the visceroperitoneal borderline includes nine segments – three in the epigastrium, three in the mid-abdomen and three in the hypogastrium.

PL

Należy podkreślić, że ultrasonografia w ocenie powłok brzusznych i struktur położonych w ich pobliżu odgrywa pierwszoplanową rolę, gdyż pozwala z dużą precyzją określić anatomię i zmiany chorobowe w takiej lokalizacji. Podstawą wszelkich sukcesów diagnostycznych jest dokładna znajomość anatomii ultrasonograficznej badanej struktury, dlatego ta część pracy jest poświęcona właśnie tej tematyce. Możliwość diagnostyki zrostów wewnątrzbrzusznych przy użyciu ultrasonografii jest niedoceniana i mało rozpowszechniona. Celem pracy jest omówienie i udokumentowanie anatomii ultrasonograficznej tylnej powierzchni powłok brzusznych oraz zaprezentowanie techniki badania ukierunkowanego na wykrywanie zrostów, głównie trzewno‑otrzewnowych. Tylna powierzchnia powłok brzusznych to rozległy obszar tkankowy o złożonej budowie, z obecnością fałdów i więzadeł otoczonych różną ilością tłuszczu nadotrzewnowego. Tkanka ta w pewnych miejscach rozdziela składowe kompleksu powięź – otrzewna. Manifestacją sonograficzną tego kompleksu są dwie linie hiperechogeniczne ułożone równolegle względem siebie, tam gdzie nie są oddzielone nagromadzoną tkanką tłuszczową. Drugi czynnik odgraniczający otrzewną od trzewi ma charakter dynamiczny, jest nim tzw. ślizg trzewi wyzwalany swobodnym lub głębokim oddechem. Jego wielkość nie powinna być mniejsza od 1 cm, a wychylenia stopniowo, symetrycznie maleją od nadbrzusza do podbrzusza. Wreszcie do oceny wzajemnego stosunku powłok z trzewiami służy kilkakrotnie powtarzany, rytmiczny ucisk manualny powłok brzusznych (balotowanie) wykonywany poniżej przyłożonej głowicy ultrasonograficznej. W czasie przeprowadzania tej próby obserwuje się wielkość ślizgu trzewi względem powłok; manewr ten wykonuje się przeważnie u pacjentów z płytkim oddechem lub u osób niewspółpracujących. Z własnych doświadczeń wynika, że efektywność próby zwiększa umiarkowane zgięcie kończyn dolnych, co powoduje zwolnienie napięcia mięśni przedniej ściany jamy brzusznej. Do oceny stanu tych struktur najlepiej nadaje się głowica liniowa o częstotliwości 5–9 MHz. U osób otyłych można zastosować głowicę konweksową o częstotliwości 3,5–5 MHz. Ognisko akustyczne usta‑ wia się na granicy powłok i trzewi, a w uwidocznieniu zmian będzie pomocne użycie obrazowania harmonicznego, złożonego i XRes. Badając powłoki, należy wykonywać przekroje podłużne i poprzeczne. Pełna ocena pogranicza trzewno‑otrzewnowego obejmuje dziewięć segmentów – trzy w nadbrzuszu, trzy w śródbrzuszu i trzy w podbrzuszu.

8

The anatomical description of the pericruciate fat pad (PCFP) – a brief report of cadaveric dissection

67%

Kanak M., Mostowy M., Domżalski M., Lesman J.

Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

|

2023

|

vol. 88

|

issue 4

187-192

PL

Wstęp. Ciała tłuszczowe stawu kolanowego są już relatywnie dobrze poznanymi strukturami z jednym wyjątkiem – ciałem tłuszczowym okołokrzyżowym (PCFP). Cel. Do celów badania należały: (1) dysekcja, opis i pomiar cech anatomicznych PCFP oraz (2) ocena obecności, morfologii i relacji tętnicy środkowej kolana (MGA) względem PCFP. Materiał i metody. Dysekcji zostały poddane cztery kończyny dolne z męskich zwłok. PCFP zostało wycięte, a następnie zmierzono jego długość horyzontalną i wertykalną oraz objętość. Oceniono obecność, morfologię i relację MGA względem PCFP oraz zmierzono jej średnicę wewnętrzną. Wyniki. PCFP było zlokalizowane w dole międzykłykciowym. Granice PCFP stanowiły od strony górnej, dolnej, przyśrodkowej i bocznej oraz tylnej kolejno dach dołu międzykłykciowego, plateau piszczeli, kłykcie udowe i tylna torba stawowa. Przednia część PCFP otaczała więzadło krzyżowe tylne (PCL), do którego przyłączone było włóknistą wypustką. PCFP miało konsystencję homogennej tkanki tłuszczowej z małymi płacikami. Średni wymiar horyzontalny, wertykalny i objętość wyniosły kolejno 56,85±3,4 mm (zakres wartości 52,1-60,2 mm), 42,8±5,8 mm (zakres wartości 34,2-46,1 mm) i 43,75±4,79 ml (zakres wartości 40-50 ml). MGA przeszywała wszystkie 4 ciała tłuszczowe w górno-tylnym brzegu a jej średnica wewnętrzna wyniosła 1,18±0,33 mm (zakres wartości 0,8-1,55 mm). Wnioski. PCFP jest stosunkowo dużą strukturą z MGA obecną w każdym z 4 badanych przypadków. Należy zachować dodatkową ostrożność podczas operacji tylnego przedziału kolana, ponieważ PCFP może wykazywać niedoceniany potencjał do obrzęku i krwawienia.

EN

Introduction. Fat pads of the human knee joint are relatively well-known structures except for the pericruciate fat pad (PCFP). Aim. The study aimed to describe (1) the anatomy of the pericruciate fat pad (PCFP) and (2) its relation to the middle genicular artery (MGA). Materials and methods. Four male cadaveric lower limbs were dissected. PCFP was excised, and its horizontal and vertical lengths and volume were measured. The presence of MGA was assessed, and its internal diameter was registered. Results. PCFP was located in the intercondylar fossa. Its superior, inferior, medial&lateral and posterior borders were the intercondylar roof, tibial plateau, femoral condyles, and posterior knee capsule, respectively. The anterior part of the PCFP enveloped the posterior cruciate ligament (PCL). PCFP had a homogenous appearance of adipose tissue with small lobules. It was connected to the PCL with a fibrous process. The mean horizontal&vertical length and volume were 56.85±3.4 mm (range 52.1-60.2 mm), 42.8±5.8 mm (range 34.2-46.1 mm) and 43.75±4.79 ml (range 40-50 ml), respectively. The MGA penetrated the PCFP in all four examined limbs; its mean diameter was 1.18±0.33 mm (range 0.8-1.55 mm). Conclusions. PCFP is a relatively large structure, with MGA present within all examined cases. Care must be taken when performing surgeries involving the posterior intra-articular part of the knee because the PCFP may present an underestimated potential for oedema and bleeding.

Refine search results