Search results

1

Rules, indications and documentation for applying physical coercion by emergency medical services

100%

Kucmin T., Kucmin A., Płowaś-Goral M., Nogalski A.

Polish Journal of Public Health

|

2015

|

vol. 125

|

issue 2

83-86

EN

Helping people with mental disorders poses a challenge to the members of medical emergency services (EMS). Psychiatric patients are often unpredictable and applying physical coercion is necessary in some cases. The aim of this paper was to present and comment on legal foundations of application of different forms of physical coercion by EMS members and describe how to fill out medical records required every time physical coercion was used. According to the amendments of Polish Mental Health Act made in 2010, the EMS members were granted the right to apply physical coercion. Further amendments to the Mental Health Act and the introduction of appropriate Ministry of Health decree define forms of physical coercion, indications to apply physical coercion and include a sample of proper medical records which are required in all cases of application of physical coercion. Application of physical coercion should always be treated as last-line treatment option while helping patients suffering from mental disturbances. Obeying the law every time a decision regarding physical coercion is made protects patients’ right to receive dignified care and treatment as well as the rights of medical professionals

2

Adequacy of placement of EMS units in Central Poland based on an analysis of interventions in road accidents.

88%

Fejtko E., Wejnarski A.

Critical Care Innovations

|

2020

|

vol. 3

|

issue 4

13-20

EN

INTRODUCTION: Road accidents lead to injuries which are one of the most common causes of hospitalisation in trauma centres. Proper placement and number of EMS units determine quick arrival in the scene of accident and need for transport to the adequate healthcare entity. MATERIAL AND METHODS: An analysis was carried out of the profile of the patient, the distance to the scene of accident as well as the allocation of accident casualties to healthcare entities. A statistical analysis was conducted by means of the Chi-Square Test of Independence and the Kruskal–Wallis test by ranks. RESULTS: Distances between the scenes of accidents and places where EMS units were stationed was from 0.5 to 37 kilometres (mean: 9.8 km). 170 patients participated in the accidents. Most frequently, these were males at the age from 21 to 40 (mean: 35.77 ± 15.45). The most common diagnoses according to ICD-10 were injuries to the head (42.7%) and injuries of lower limbs (12%). In most cases, the accident casualties were transported to the Emergency Department in Łuków. 21 patients in total were placed in hospital facilities outside the catchment area. The Polish Medical Air Rescue transported the 10 patients in the most severe condition. CONCLUSIONS:Road accidents are most frequently experienced by middle-aged men. Injuries to the head and of lower limbs are the most common injuries. The placement of EMS units in the area under analysis is optimal, but the mean distance covered by the ambulance to reach to scene of accident is nearly 10 kilometres. Despite the presence of the Emergency Department in Łuków, one in ten injured patient warrants transport outside the catchment area and almost 6% of patients qualify for transport by air.

PL

WSTĘP: Wypadki drogowe powodują obrażenia, które stanowią jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji w centrach urazowych. Prawidłowe rozlokowanie i liczba zespołów ratownictwa medycznego (ZRM) decyduje o szybkim dotarciu do miejsca zdarzenia, a także potrzebie transportu do właściwego podmiotu leczniczego. MATERIAŁ I METODY: Analizie poddano profil pacjenta, odległości do miejsca zdarzenia, a także alokację poszkodowanych do podmiotów leczniczych. Do opracowania statystycznego wykorzystano testy niezależności Chi kwadrat oraz Test Kruskalla-Wallisa. WYNIKI: Odległości do wypadków od miejsc wyczekiwania ZRM wynosiły od 0.5 do 37 kilometrów (średnia 9.8 km). W wypadkach brało udział 170 pacjentów, najczęściej byli nimi mężczyźni w wieku od 21 do 40 lat (średnia 35.77 ± 15.45). Najczęstszymi rozpoznaniami według ICD-10 były urazy głowy (42.7%) i kończyn dolnych (12%). W większości przypadków, miejscem transportu poszkodowanych był SOR w Łukowie. Do jednostek szpitalnych, poza rejonem operacyjnym skierowano łącznie 21 osób. Lotnicze Pogotowie Ratunkowe przetransportowało 10 pacjentów w najcięższym stanie. WNIOSKI: Zdarzeniom drogowym ulegają najczęściej mężczyźni w średnim wieku. Dominują obrażenia głowy i kończyn dolnych. Rozlokowanie ZRM w badanym rejonie jest optymalne, lecz średni dystans karetki do miejsca zdarzenia wynosi prawie 10 kilometów. Pomimo istnienia SOR w Łukowie, co dziesiąty ranny wymaga transportu poza rejon operacyjny, a prawie 6% pacjentów kwalifikuje się do transportu lotniczego.

3

Mortality in OHCA during resuscitation by rescue teams without a doctor.

75%

Szymczuk P.

Critical Care Innovations

|

2019

|

vol. 2

|

issue 4

1-10

EN

INTRODUCTION: Out-of-hospital cardiac arrest (OHCA) is a condition that requires immediate intervention by a medical emergency team. CPR is usually based on current scientific guidelines. In Poland, medical response teams are divided into specialist emergency medical services with a doctor (S-EMS) and basic emergency medical services with a paramedic or emergency nurse (B-EMS). The aim of the study is to assess the differences in resuscitation management between two types of teams and to determine the mortality rate for each of them. MATERIAL AND METHODS: The study covered 75 emergency ambulance interventions performed in 2017 in central Poland, out of which calls directly to OHCA were selected. The patient's profile, resuscitation and mortality rate were analyzed, taking into account the division into types of emergence response teams. Mann-Whitney U test, chi-squared and Spearman-rho correlation were applied. All results at p<0.05 were deemed significant. RESULTS: The emergency teams were sent 54 times directly to OHCA (n=28; B-EMS vs. n=26; S-EMS). There were no significant differences between the teams in terms of arrival (Mann-Whitney U test: Z=0.43; p=0.668), nor between the profile of the patient. B-EMS more frequently applied fluid therapy (Spearman-rho =0.312; p=0.022). More often resuscitation was discontinued in medical teams than in B-EMS (46.2% vs. 22.2%). There was a statistically significant correlation between the type of the emergency response team and the outcome of resuscitation (x2=10.6834, p=0.001). Comparable often (52.6% vs. 47.4%), the doctor helping the B-EMS pronounced death and undertook transport to hospital. CONCLUSIONS: There are few differences in resuscitation performed by S-EMS and B-EMS. Teams accompanied by a doctor called upon to assist B-EMS with resuscitation do not increase the chance of ROSC (return of spontaneous circulation). New systemic and legal solutions should be considered, taking into account the qualifications of paramedics.

PL

WSTĘP: Pozaszpitalne nagłe zatrzymanie krążenia (NZK) jest stanem wymagającym szybkiej interwencji zespołu ratownictwa medycznego. Czynności resuscytacyjne opierają się zazwyczaj na aktualnych naukowych wytycznych. W Polsce zespoły ratownictwa medycznego dzielą się na specjalistyczne z lekarzem (S-ZRM) i podstawowe z ratownikiem medycznym lub pielęgniarką ratunkową (P-ZRM). Celem pracy jest próba oceny różnic w postępowaniu resuscytacyjnym między dwoma typami zespołów oraz określenie dla każdego z nich odsetka śmiertelności. MATERIAŁ I METODY: Badaniem objęto 75 interwencji pogotowia ratunkowego w 2017 roku w centralnej Polsce, z których wyselekcjonowano wezwania bezpośrednio do NZK. Analizie poddano profil pacjenta, postępowanie resuscytacyjne oraz wskaźnik śmiertelności z uwzględnieniem podziału na rodzaj ZRM. Posłużono się testem U Manna-Whitney’a, Chi kwadrat oraz korelacją Rho-Spearmana. Wszystkie wyniki uznano za istotne przy p<0.05. WYNIKI: Zespoły dysponowano 54 razy bezpośrednio do NZK (n=28; P-ZRM vs. n=26; S-ZRM). Nie wykazano istotnych różnić między zespołami w czasie dojazdu (test U Manna-Whitneya: Z=0.43; p=0.668), ani profilem pecjenta. P-ZRM częściej stosowały płynoterapię (rho-Spearmana=0.312 ; p=0.022). Istotnie częściej przerywano resuscytację w zespołach lekarskich niż P-ZRM (46.2% vs. 22.2%). Wykazano zależność istotną statystycznie pomiędzy rodzajami ZRM a wynikiem resuscytacji (x2=10.6834, p=0.001). Porównywalnie często (52.6% vs. 47.4%) lekarz pomagający P-ZRM stwierdzał zgon, jak i podejmował transport do szpitala. WNIOSKI: Istnieją nieliczne różnice w postępowaniu resuscytacyjnym pomiędzy S-ZRM, a P-ZRM. Zespoły z lekarzem wezwane do pomocy w resuscytacji prowadzonej przez P-ZRM nie zwiększają szansy na ROSC. Należy rozważyć nowe rozwiązania systemowe i prawne uwzględniające kwalifikacje ratowników medycznych.

Refine search results

2 Critical Care Innovations

1 Polish Journal of Public Health

1 2020

1 2019

1 2015

1 Fejtko E.

1 Kucmin A.

1 Kucmin T.

1 Nogalski A.

1 Płowaś-Goral M.

1 Szymczuk P.

1 Wejnarski A.

Rules, indications and documentation for applying physical coercion by emergency medical services

Adequacy of placement of EMS units in Central Poland based on an analysis of interventions in road accidents.

Mortality in OHCA during resuscitation by rescue teams without a doctor.