Search results

Search:
in the keywords: CYFRA 21-1

Sort By:

Limit search:

Wartość prognostyczna surowiczych stężeń SCC-Ag i CYFRA 21-1 we wczesnych postaciach płaskonabłonkowego raka szyjki macicy

100%

Dobrzycka B., Terlikowski S. J., Bernaczyk P. S., Róg-Makal M., Lejmanowicz K., Kinalski M.

Current Gynecologic Oncology

2010

vol. 8

issue 1

34-39

Several markers present in tumor tissues and body fluids considerably aid in early diagnosis, enabling both correct decision- making qualifying patients to high-risk groups, monitoring of the patients’ response to treatment implemented and heralding the possibility of distant metastases or local recurrence. The paper presents correlations of elevated serum levels of CYFRA 21-1 and SCC-Ag with clinical stage, histological differentiation grade and survival rates of 89 patients with FIGO stage IB/IIA squamous cell carcinoma of the uterine cervix. Marker levels were assessed prior to surgery using immunoenzymatic assay kits. Two groups of patients were defined: I (n=31; 35%) surviving less than 5 years and II (n=58; 65%) surviving more than 5 years. CYFRA 21-1 levels exceeding 3.5 ng/ml were present in 42% of patients. Elevation of SCC-Ag level above 1.5 ng/ml was seen in 48% of patients. No correlations were noticed between elevation of serum levels of markers studied and clinical stage nor histological differentiation grade. Patients presenting marker levels below reference values benefited from longer survival. Patients surviving less than 5 years had a statistically significant elevation of baseline serum SCC-Ag levels (p<0.001). These results suggest that patients presenting at an early clinical stage of squamous cell carcinoma and having elevated serum levels of CYFRA 21-1 and SCC-Ag, require neoadjuvant chemotherapy prior to surgical treatment.

Obecne w tkance nowotworowej oraz płynach ustrojowych liczne markery wspomagają wczesną diagnostykę, umożliwiają zarówno podjęcie decyzji o zakwalifikowaniu do grupy o wysokim ryzyku zachorowania, jak i monitorowanie odpowiedzi na zastosowane leczenie, ponadto wskazują na możliwość wystąpienia przerzutów odległych lub wznowy miejscowej. W pracy badano związek pomiędzy wzrostem surowiczych stężeń CYFRA 21-1 i SCC-Ag a zaawansowaniem klinicznym, stopniem histologicznego zróżnicowania oraz czasem przeżycia 89 chorych na raka płaskonabłonkowego szyjki macicy w stopniu klinicznego zaawansowania IB i IIA (wg FIGO). Oceny markerów dokonano przed leczeniem operacyjnym za pomocą immunoenzymatycznych zestawów detekcyjnych. Wyłoniono dwie grupy: I – 31 leczonych (35%) z czasem przeżycia <5 lat i II – 58 (65%) z czasem przeżycia >5 lat. Stężenia CYFRA 21-1 wyższe niż 3,5 ng/ml stwierdzono u 42% chorych. Wzrost SCC-Ag powyżej 1,5 ng/ml wykazano u 48% pacjentek. Nie ujawniono zależności pomiędzy wzrostem stężeń badanych markerów a stopniem zaawansowania klinicznego, jak również zróżnicowaniem histologicznym raka. U chorych, u których stwierdzono niższe od wartości referencyjnych stężenia obu markerów, odnotowano dłuższy czas przeżycia. W grupie leczonych z czasem przeżycia krótszym niż 5 lat wykazano istotny statystycznie wzrost wartości wyjściowych stężeń SCC-Ag (p<0,001). Wyniki badań sugerują, że chore na raka płaskonabłonkowego szyjki macicy we wczesnych stadiach zaawansowania klinicznego, u których przed leczeniem odnotowano podwyższone stężenia CYFRA 21-1 i SCC-Ag, wymagają neoadiuwantowej chemioterapii poprzedzającej leczenie operacyjne. Słowa kluczowe: płaskonabłonkowy rak szyjki macicy, CYFRA 21-1, SCC-Ag, surowica

Oznaczenia klasycznych markerów nowotworowych u chorych na nowotwory złośliwe narządu rodnego

71%

Kozakiewicz B., Stefaniak M., Dmoch-Gajzlerska E.

Current Gynecologic Oncology

2012

vol. 10

issue 3

226-235

Since the 1970s we are witnessing a continuing search for new markers that would assist in the treatment and follow- up of patients with malignant tumors. First reports on benefits of assessment of tumor markers authored by Goldman and Freedman date back to 1965. Discovery of the first carcinoembryonic antigen (CEA) initiate an era of search for substances, still insufficiently sensitive and specific as to be used to screen tumors, but increasingly helpful in the assessment of treatment effects. This paper discusses the role of tumor markers, increasingly often referred to as “classic” in the monitoring of tumors. We present an update on markers with the longest history in oncology practice, e.g. CEA and on the recently introduced marker TATI. Selection of markers was made based on their role in three basic processes taking place in tumor cells, i.e. proliferation, differentiation and apoptosis. We highlight novel and expanding fields of research – genomics and proteomics, which appear to be the future of oncology. They are extremely useful in the evaluation of molecular prognostic factors, enabling implementationof individually tailored targeted therapies in cancer patients. We discuss classic markers and the few known cancer- specific substances. To sum-up, we state that understanding of the role of more sensitive and more specific markers in oncology may contribute to a more personalized treatment and thus may improve the outcome in cancer patients.

Od lat siedemdziesiątych XX wieku nieustannie poszukuje się nowych markerów, które mogą być pomocne w leczeniu i kontroli po jego ukończeniu u chorych na nowotwory złośliwe. Po raz pierwszy przydatność określania markerów nowotworowych opisali Goldman i Freedman w 1965 roku. Oznaczyli pierwszy marker CEA (karcynoembrionalny) i tak zapoczątkowali erę odkryć substancji o wciąż niezadowalającej czułości i swoistości, aby mogły być używane do skriningu chorób nowotworowych, lecz coraz bardziej przydatnych w ocenie efektu leczenia. W pracy opisano zastosowanie markerów nowotworowych coraz częściej określanych mianem klasycznych w procesie śledzenia chorób nowotworowych. Zaprezentowano najnowsze informacje o markerach najdłużej stosowanych w praktyce onkologicznej, na przykład CEA, jak również o nowo wykorzystywanym markerze TATI. Doboru markerów dokonano na podstawie ich udziału w trzech procesach toczących się w komórkach nowotworowych: proliferacji, różnicowaniu i obumieraniu komórek. Zwrócono uwagę na rozwijające się nowe dyscypliny nauki – genomikę i proteomikę, stanowiące przyszłość onkologii. Są one niezwykle pomocne w określeniu molekularnych czynników predykcyjnych umożliwiających stosowanie leczenia celowanego u chorych na nowotwory złośliwe. Opisano markery klasyczne, a także nieliczne markery molekularne występujące w różnych nowotworach. W podsumowaniu stwierdzono, że poznanie natury markerów o znaczącej czułości i swoistości w chorobach nowotworowych może wpłynąć na personalizację leczenia i tą drogą na poprawę wyleczeń chorych na nowotwory złośliwe.

Refine search results

2 Current Gynecologic Oncology

1 2012

1 2010

1 Bernaczyk P. S.

1 Dmoch-Gajzlerska E.

1 Dobrzycka B.

1 Kinalski M.

1 Kozakiewicz B.

1 Lejmanowicz K.

1 Róg-Makal M.

1 Stefaniak M.

1 Terlikowski S. J.

Search results

Wartość prognostyczna surowiczych stężeń SCC-Ag i CYFRA 21-1 we wczesnych postaciach płaskonabłonkowego raka szyjki macicy

Oznaczenia klasycznych markerów nowotworowych u chorych na nowotwory złośliwe narządu rodnego