Search results

1

Stosowanie azytromycyny w praktyce ambulatoryjnej

100%

Adamek B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 2

111-119

EN

Introduction: Azithromycin, broad spectrum macrolide antibiotic with familiar therapeutic schedule has been commonly used in outpatient clinical practice in patients over 2 years. The aim of the study was to gain the data of azithromycin preparations usage, focusing on the causes resulting in final therapeutic decisions. Material and method: Project had been realized as a retrospective survey based on documented cases of azithromycin therapies realized in outpatient setting. The demographic and anamnestic data were collected, as: diagnosis made, therapeutic schedule, causes of such decisions, eventually recommended control visit and patient’s therapeutic adherence. Data obtained were statistically analysed with Statistica 9.0 PL software. Results: The 27 850 cases of azithromycin usage in patients over 2 years were analysed. The main indications for azithromycin therapy were the respiratory tract infections, probability of bacterial aetiology. The decisions were made mostly upon clinical examination. In about 20% of cases azithromycin was used as a second one antibiotic. One third of cases were not recommended the control visit, but from the rest only about 70% were realized. Almost 96% of patients did not realized the treatment according to recommended schedule despite the mostly well treatment tolerance. Conclusions: 1) In outpatient clinical practice azithromycin is used mainly as an antibiotic of first choice, mostly in respiratory tract infections, despite epidemiological data suggesting their mainly viral aetiology. 2) The common practice is an empirical azithromycin recommendation, judged as a highly effective therapy. 3) Except of good tolerance and familiar treatment schedule, almost all of patients did not realized the treatment completely. 4) The knowledge of rational antibiotics usage should be widely propagated in Polish community.

PL

Wstęp: Azytromycyna, antybiotyk makrolidowy o szerokim spektrum aktywności i dogodnym sposobie dawkowania, jest powszechnie stosowana w praktyce ambulatoryjnej we wszystkich grupach wiekowych powyżej 2. roku życia. Celem badania było zebranie danych na temat ambulatoryjnego stosowania preparatów azytromycyny w aspekcie przyczyn, które składają się na ostateczne decyzje terapeutyczne. Materiał i metoda: Projekt zrealizowano w formie retrospektywnego ankietowego badania, opartego na udokumentowanych przypadkach leczenia azytromycyną w warunkach ambulatoryjnych. Zebrano dane demograficzne oraz anamnestyczne: rozpoznanie choroby, zastosowany schemat terapeutyczny, przyczyny podjętej decyzji, ewentualną realizację wizyty kontrolnej i zakres adherencji terapeutycznej. Otrzymane dane poddano analizie statystycznej za pomocą programu Statistica 9.0 PL. Wyniki: Analizie poddano 27 850 przypadków leczenia azytromycyną pacjentów powyżej 2. roku życia. Wskazania do leczenia azytromycyną obejmowały głównie schorzenia układu oddechowego o prawdopodobnie bakteryjnej etiologii. Większość kuracji zlecano na podstawie obrazu klinicznego. W około 20% przypadków azytromycynę włączono jako antybiotyk II rzutu. Jedna trzecia przypadków nie wymagała wizyty kontrolnej, natomiast spośród zaleconych zrealizowano około 70%. Prawie 96% chorych nie zastosowało leczenia zgodnie z zaleconym schematem pomimo na ogół dobrej tolerancji leku. Wnioski: 1) W praktyce ambulatoryjnej azytromycyna stosowana jest głównie jako antybiotyk pierwszego rzutu, przede wszystkim w schorzeniach układu oddechowego, pomimo danych epidemiologicznych wskazujących na głównie wirusową etiologię tych schorzeń. 2) Powszechną praktyką jest empiryczne włączanie leczenia azytromycyną, postrzeganą jako lek wysoce skuteczny. 3) Pomimo dobrej tolerancji leku i łatwego sposobu dawkowania niemal wszyscy pacjenci nie zrealizowali w pełni zaleconej kuracji. 4) Wiedza z zakresu racjonalnego stosowania antybiotyków powinna być w polskim społeczeństwie szeroko propagowana.

2

Ocena profilu bezpieczeństwa stosowania preparatu AMOKSIKLAV QUICKTAB w praktyce ambulatoryjnej

100%

Adamek B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 4

378-388

EN

Introduction: Amoxicillin and clavulanic combination possess bactericidal effect against many bacterial species. Amoksiklav QUICKTAB , combining these two substances in oral dispersible tablets, is a new form. The aim of the study was to analyse this confection safety profile and tolerance in Polish population outpatient setting. Material and method: The retrospective observational study governed data from Amoksiklav QUICKTAB adult patients treatment realized in outpatient setting. The demographic and anamnestic data were collected, as: diagnosis made, therapeutic schedule, concomitant diseases, eventually recommended control visit, self-estimated treatment tolerance and patient’s compliance. Data obtained were statistically analysed with Statistica 9.0 PL software. Results: In 76% of cases Amoksiklav QUICKTAB was recommended in upper respiratory tract infections, over 8% of total cases it was the second antibacterial cure. The most often regimen was 2×1000 mg per 7 days. A control visit was recommended in over 70% of patients, more often in the elder ones. Then 90% of patients reported drug usage straight to recommendation. Most of patients tolerated this formulation very well or well. Adverse effects were registered in less than 2% of cured patients with mild intensity in a half of them, there were no side effects another from previously described. Conclusions: Amoksiklav QUICKTAB in dose of 650 mg and 1000 mg is a safe formulation. It does not cause any other side effects than previously recorded for such combination of active substances. The treatment is mostly well tolerated, the tolerance is connected with the age of patient and concomitant diseases. Oral dispersible tablet is more preferable by the older patients.

PL

Wstęp: Połączenie amoksycyliny i kwasu klawulanowego wywiera efekt bakteriobójczy w stosunku do wielu szczepów bakteryjnych. Amoksiklav QUICKTAB, połączenie tych substancji w postaci tabletki ulegającej rozpadowi w jamie ustnej, jest nową formą leku. Celem badania była ocena profilu bezpieczeństwa i tolerancji stosowania tego preparatu w praktyce ambulatoryjnej w populacji polskiej. Materiał i metoda: W retrospektywnym badaniu obserwacyjnym odnotowano dane z przebiegu ambulatoryjnego leczenia dorosłych pacjentów preparatem Amoksiklav QUICKTAB. Zebrano dane demograficzne oraz anamnestyczne: rozpoznanie choroby, zastosowany schemat terapeutyczny, schorzenia towarzyszące, ewentualną realizację wizyty kontrolnej, subiektywną ocenę tolerancji leczenia i zakres realizacji terapii. Odnotowano dane dotyczące zdarzeń niepożądanych wiązanych z leczeniem. Otrzymane dane poddano analizie statystycznej za pomocą programu Statistica 9.0 PL. Wyniki: W 76% przypadków Amoksiklav QUICKTAB zastosowano z powodu infekcji górnych dróg oddechowych, w ponad 8% wszystkich przypadków była to kolejna kuracja antybakteryjna. Najczęściej zalecano stosowanie 2×1000 mg przez 7 dni. Wizytę kontrolną zalecono u ponad 70% leczonych, częściej u starszych pacjentów. Dziewięćdziesiąt procent chorych podczas wizyty kontrolnej deklarowało zażywanie leku zgodnie z zaleceniem. Większość chorych tolerowała preparat bardzo dobrze lub dobrze. Działania niepożądane odnotowano u niespełna 2% chorych, w połowie przypadków miały łagodne nasilenie; nie stwierdzono działań innych niż uprzednio opisane. Wnioski: Preparat Amoksiklav QUICKTAB w mocach 650 mg i 1000 mg jest lekiem bezpiecznym. Nie powoduje działań niepożądanych innych niż uprzednio stwierdzone dla takiej kombinacji substancji czynnych. Leczenie było dobrze tolerowane przez większość chorych, na ocenę tolerancji wyraźnie wpływają późniejszy wiek chorych i obciążenie schorzeniami dodatkowymi. Tabletka ulegająca rozpadowi w jamie ustnej jest częściej preferowana przez chorych w starszym wieku.

3

Adherencja terapeutyczna pacjentów ze schorzeniami atopowymi leczonych loratadyną

100%

Adamek B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 1

46-55

EN

Introduction: Atopic diseases are mainly chronic disorders developing at the base of hypersensitivity reactions. Loratadine is an anti‑histamine drug with potential of inflammation and allergy symptoms minimizing. Reaching the best treatment results needs patient’s cooperation. The study was focused on loratadine treated patients’ adherence. Material and methods: In adult patients taking loratadine according to doctor’s recommendations minimum one month before enrolment the questionnaire survey was realized during two consecutive routine control visits in an outpatient clinic. The data of clinical indication for loratadine, other chronic diseases and prescribed medications, regularity of loratadine taking and the possible causes of doses omission as well as patient’s and doctor’s estimation of clinical course of atopic disease were collected. Results: In 36 960 adult patients (41.38±15.05 years old; 53.3% of women) treated by general practitioners (58.76% of doctors) and specialists, loratadine was recommended because of seasonal allergic rhinitis (44.82%), allergic conjunctivitis (25.25%), perennial allergic rhinitis (16.37%) and urticaria (13.56%). The majority of participants stated that loratadine treatment should not be ceased, but regular intake was realized only in about 40%. The irregular treatment was most frequent in patients beneath 30 years old (25.85% of study group) and in patients with concomitant diseases (37.71% of all participants). Predominant cause of irregular loratadine taking were organizational fails, symptoms relief and belief, that the disease is cured, and apprehension of drug side effects. In the end of the first visit 97% of patients were given additional information about atopic diseases and during the next one the percentage of organizational fails in treatment was significantly lower. Conclusions: Adherence of loratadine treated patients appeared far unsatisfied. Patients with atopic diseases should be offered more information about them and the rules of treatment.

PL

Wstęp: Schorzenia atopowe to w większości przewlekłe zaburzenia rozwijające się na podłożu reakcji z nadwrażliwości. Loratadyna jest lekiem antyhistaminowym o właściwości zmniejszającej nasilenie stanu zapalnego i objawów alergii. Uzyskanie optymalnego efektu terapeutycznego wymaga współpracy pacjenta. Badanie zogniskowano na adherencji terapeutycznej pacjentów leczonych loratadyną. Materiał i metody: W grupie dorosłych pacjentów zażywających loratadynę zaleconą przez lekarza co najmniej jeden miesiąc przed włączeniem do badania przeprowadzono badanie ankietowe w ramach dwóch kolejnych rutynowych wizyt ambulatoryjnych. Zebrano dane dotyczące wskazania do włączenia loratadyny, schorzeń towarzyszących i przepisywanych z tego powodu leków, regularności zażywania loratadyny i prawdopodobnych przyczyn pomijania dawek, jak również oceny przebiegu klinicznego schorzenia atopowego dokonanej przez pacjenta i lekarza. Wyniki: U 36 960 dorosłych pacjentów (41,38±15,05 roku; 53,3% kobiet) leczonych przez lekarzy rodzinnych (58,76% lekarzy) i specjalistów loratadynę zlecono z powodu sezonowego alergicznego nieżytu nosa (44,82%), alergicznego nieżytu spojówek (25,25%), całorocznego alergicznego nieżytu nosa (16,37%) i pokrzywki (13,56%). Większość pacjentów twierdziła, że leczenie loratadyną nie powinno być przerywane, jednak regularne przyjmowanie leku realizowało jedynie około 40%. Nieregularne leczenie najczęściej dotyczyło pacjentów poniżej 30. roku życia (25,85% grupy badanej) i pacjentów ze schorzeniami towarzyszącymi (37,71% wszystkich uczestników). Dominującą przyczyną nieregularnego zażywania loratadyny były niedostatki organizacyjne, ustąpienie objawów i wiara, że oznacza to wyleczenie, oraz obawa przed wystąpieniem działań ubocznych leku. Na zakończenie pierwszej wizyty 97% pacjentów otrzymało dodatkowe informacje na temat chorób atopowych – podczas następnej odnotowano istotnie niższy odsetek niepowodzeń organizacyjnych w leczeniu. Wnioski: Adherencja terapeutyczna pacjentów leczonych loratadyną okazała się dalece niesatysfakcjonująca. Pacjenci ze schorzeniami atopowymi powinni otrzymywać więcej informacji na temat tych chorób oraz zasad leczenia.

4

Retinopatia nadciśnieniowa IV stopnia u 13-letniej dziewczynki jako ciężkie powikłanie nerkopochodnego nadciśnienia tętniczego

39%

Rybus-Kalinowska B., Teodorowicz-Rachuba B., Kalinowski M., Łabuz-Roszak B., Adamek B., Hyla-Klekot L.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 1

96-101

EN

The paper presents a case of a 13-year-old girl admitted to the Department of Ophthalmology due to bilateral vision deterioration persisting for about one month, who 9 years earlier was diagnosed and irregularly treated for hypertension. Her best-corrected visual acuity was 0.05 for the right and 0.2 for the left eye. Grade 4 hypertensive retinopathy was diagnosed based on the appearance of the fundus of the eye and significantly increased blood pressure (220/130 mm Hg). The girl was urgently referred to the Department of Nephrology for further diagnosis and treatment. Intensive antihypertensive treatment and reduction of blood pressure led to minor improvement in visual acuity. This case report emphasises the significance of periodic blood pressure monitoring in children as well as shows how serious the ophthalmological consequences of untreated hypertension can be.

PL

W niniejszej pracy przedstawiono przypadek 13-letniej dziewczynki z rozpoznanym 9 lat wcześniej, lecz nieregularnie leczonym nadciśnieniem tętniczym, która została przyjęta na oddział okulistyki z powodu utrzymującego się od około miesiąca pogorszenia widzenia obojgiem oczu. Najlepiej skorygowana ostrość wzroku pacjentki wynosiła 0,05 w oku prawym i 0,2 w oku lewym. Na podstawie obrazu dna oka oraz bardzo wysokich wartości ciśnienia tętniczego (220/130 mm Hg) rozpoznano retinopatię nadciśnieniową IV stopnia. Dziewczynka została przekazana w trybie pilnym na oddział nefrologii w celu dalszej diagnostyki i leczenia. Po zastosowaniu intensywnego leczenia hipotensyjnego i obniżeniu ciśnienia tętniczego uzyskano nieznaczną poprawę ostrości wzroku. Opis tego przypadku stanowi dowód na to, jak ważna jest okresowa kontrola ciśnienia tętniczego u dzieci oraz jak poważne mogą być konsekwencje okulistyczne nieleczonego nadciśnienia tętniczego.

5

Zaburzenia wydzielania łez jako pierwszy objaw zespołu Allgrove’a u dwojga rodzeństwa

39%

Rybus-Kalinowska B., Kalinowski M., Łabuz-Roszak B., Adamek B., Wójcik-Niklewska B., Warakomski J., Hyla-Klekot L.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 4

421-424

EN

Triple A syndrome is a rare, autosomal recessive disease. It is characterised by a triad of symptoms: alacrima, adrenocortical insufficiency and oesophageal achalasia. Atrophy of the optic nerve and a number of neurological disorders also occur in patients with this syndrome. Only about one hundred cases have been described in the literature since the first description by Allgrove in 1978. This paper presents a case report of siblings diagnosed with triple A syndrome. A 6-year-old girl developed adrenocortical insufficiency, axonal-demyelinating polyneuropathy and oesophageal achalasia, while her 3-year-old brother showed an abnormal adrenal reserve. Both children presented with the lack of tears during crying.

PL

Zespół Allgrove’a jest rzadko występującym, uwarunkowanym genetycznie zespołem chorobowym, dziedziczonym autosomalnie recesywnie. Charakteryzuje się triadą objawów: alakrimią, niewydolnością kory nadnerczy i achalazją przełyku. U pacjentów z tym schorzeniem opisano również zanik nerwu wzrokowego oraz szereg zaburzeń neurologicznych. Od pierwszego opisu Allgrove’a w 1978 roku w literaturze przedstawiono około 100 przypadków tego zespołu. W niniejszej pracy omówiono przypadek rodzeństwa, u którego rozpoznano zespół Allgrove’a. U 6-letniej dziewczynki wystąpiły niewydolność kory nadnerczy, polineuropatia aksonalno-demielinizacyjna oraz achalazja przełyku, natomiast u 3-letniego brata wykazano nieprawidłową rezerwę nadnerczową. U obojga dzieci występowało zjawisko braku łez podczas płaczu.

6

Clinical and prognostic value of hTERT mRNA expression in patients with non-small-cell lung cancer

39%

Zalewska-Ziob M., Dobija-Kubica K., Biernacki K., Adamek B., Kasperczyk J., Bruliński K., Ostrowska Z.

Acta Biochimica Polonica

|

2017

|

vol. 64

|

issue 4

641-646

EN

Telomerase, undetectable in normal somatic cells, plays a critical role in carcinogenesis of the majority of human tumors including lung carcinoma. The aim of our study was to determine human telomerase reverse transcriptase (hTERT) mRNA expression in patients with non-small cell lung cancer (NSCLC) in order to estimate its usefulness as diagnostic and/or prognostic factor. hTERT expression was analyzed in a group of 12 females and 28 males with NSCLC using Quantitative Real-Time Polymerase Chain Reaction (QRT-PCR method) in cancerous and non-cancerous lung tissues. Results were analyzed according to clinical data and one-, two-, and five-year survival rates. hTERT expression in the cancerous tissue was significantly higher than in the lung parenchyma free from neoplasm infiltration (p<0.05). There was no significant association between hTERT expression in the tumor tissue and age, gender, grading or clinical stage. A significant difference in hTERT expression between two types of histopathological patterns (adenocarcinoma and squamous cell carcinoma) was detected (p=0.01). No association between hTERT expression in NSCLC specimens and survival rates was found. hTERT mRNA detection by QRT-PCR in tumor and corresponding cancer-free tissues can be used as a diagnostic marker in patients with NSCLC, but seems not to be a prognostic factor.

7

Uwarunkowania genetyczne rozszczepu wargi górnej i/lub podniebienia - czy polimorfizm genu MMP2 ma znaczenie w rozwoju tej wady?

33%

Zalewska-Ziob M., Adamek B., Kasperczyk J., Łyko D., Płachetka A., Rokicki M., Machorowska-Pieniążek A., Baron S., Niedzielska I., Wiczkowski A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 3

306-314

EN

Introduction: Cleft lip/palate is one of the most common congenital malformations. In Poland, approximately 500 children with an orofacial cleft are born every year. Matrix metalloproteinases are involved in periodontal tissue remodelling and degradation. Polymorphisms in the promoter region of the MMP2 gene may affect transcription and activity of the protein produced by this gene. The aim of the study was to examine 1306 C/T MMP2 gene promoter polymorphisms in the group of children with cleft lip/palate and in the control group as well as to determine the frequency of individual genotypes in different types of orofacial clefts. Material and methods: The study was conducted in the group of 150 children with cleft lip/palate and 102 children without an orofacial cleft. Genomic DNA was obtained from oral mucosa epithelium. The MMP2 gene promoter polymorphism was genotyped by tetra-primer ARMS-PCR. Results: There are no significant differences in the frequency of individual alleles in different types of orofacial clefts. The occurrence of the CC genotype was significantly higher in the group with cleft lip and palate than in the healthy group (p = 0.005). Conclusion: Determining the polymorphism of matrix metalloproteinase gene promoter sequence can contribute to the elucidation of cleft lip/palate aetiopathogenesis.

PL

Wstęp: Rozszczep wargi górnej i/lub podniebienia jest jedną z najczęściej występujących wad rozwojowych. W Polsce każdego roku przychodzi na świat około 500 dzieci z rozszczepem w okolicy twarzoczaszki. W proces tworzenia struktur twarzoczaszki zaangażowane są metaloproteinazy macierzy zewnątrzkomórkowej, odpowiedzialne za przebudowę i degradację podłoża łącznotkankowego. Polimorfizm w regionie promotorowym genu kodującego MMP2 może mieć wpływ na efektywność transkrypcji, a tym samym na aktywność produktu białkowego tego genu. Celem niniejszej pracy była ocena polimorfizmu 1306 C/T promotora genu MMP2 w grupie dzieci z rozszczepem wargi i/lub podniebienia oraz w grupie kontrolnej, a także ocena częstości występowania poszczególnych genotypów w różnych typach rozszczepów. Materiał i metoda: Badanie przeprowadzono w grupie 150 dzieci z rozpoznanym rozszczepem wargi i/lub podniebienia oraz w grupie 102 dzieci bez wady rozszczepowej twarzoczaszki. Genomowe DNA uzyskano z komórek nabłonkowych błony śluzowej jamy ustnej. Polimorfizm promotora genu MMP2 oznaczono metodą tetra-primer ARMS-PCR. Wyniki: Nie stwierdzono istotnych różnic w częstości występowania poszczególnych alleli w różnych typach rozszczepów. Częstość występowania genotypu CC w grupie dzieci z rozszczepem wargi i podniebienia była znacząco wyższa w porównaniu z grupą kontrolną (p = 0,005). Wniosek: Określenie polimorfizmu sekwencji promotorowych genów kodujących metaloproteinazy macierzy zewnątrzkomórkowej może przyczynić się do wyjaśnienia etiopatogenezy rozszczepu wargi i/lub podniebienia.

8

The activity of antioxidant enzymes in colorectal adenocarcinoma and corresponding normal mucosa

33%

Strzelczyk J. K., Wielkoszyński T., Krakowczyk Ł., Adamek B., Zalewska-Ziob M., Gawron K., Kasperczyk J., Wiczkowski A.

Acta Biochimica Polonica

|

2012

|

vol. 59

|

issue 4

549-556

EN

Oxidative stress is one of several factors which contribute to the development of colorectal carcinogenesis. The aim of the study was an assessment of the activity of antioxidant enzymes in tumour and corresponding normal distal mucosa in a group of patients with colorectal adenocarcinoma. Samples of tumour and corresponding normal mucosa were obtained during a resection of colorectal cancer from 47 patients aged between 26 and 82 years. The average distance of corresponding normal distal mucosa from the tumour was 4.49 cm. Activities of antioxidant enzymes: superoxide dismutase (SOD), glutathione reductase (GR), glutathione peroxidase (GPx), glutathione S-transferase (GST), and catalase (CAT) were measured in tissue homogenates. The patients were grouped according to the tumour stage (Duke's staging), grading, localization, and size of tumour, as well as age and sex. Statistical analysis was performed. The activity of SOD and GPx was considerably increased, while the activity of GST decreased significantly in tumour as compared with normal mucosa. GR activity in colorectal cancer was evidently higher in tumours of proximal location compared with the distal ones. The distance of corresponding normal distal mucosa from the tumour was analyzed and related to all assayed parameters. A decreased GST activity was observed in corresponding normal mucosa more than 5 cm distant from the tumour in patients with CD Duke's stage. The higher activity of superoxide dismutase and glutathione peroxidase in tumour compared to corresponding normal mucosa could indicate higher oxidative stress in colorectal adenocarcinoma cells.

9

Wykładniki serologiczne kontaktu z krętkiem Borrelia burgdorferi s.l. wśród mieszkańców aglomeracji śląskiej

27%

Zalewska‑Ziob M., Adamek B., Strzelczyk J. K., Trapp G., Wielkoszyński T., Owczarek A., Asman M., Szilman E., Szilman P., Pająk C., Solarz K., Plinta K., Wiczkowski A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 1

40-45

EN

Introduction: Borrelia burgdorferi s.l. is a tick‑transmitted spirochaete, which can cause acute or chronic infection, either symptomatic or occult. The result depends on spirochaete species’ interaction with individual human immunity. Material and methods: The survey was conducted in the group of 1104 Silesia inhabitants (age 3‑96 years; mean 44.9±19.2) who remembered tick‑bite episode in the past and had not had recognized chronic borreliosis. The anamnestic data were focused on erythema episode and confirmation of erythema migrans by physician. The analysis of anti‑Borrelia IgM and IgG antibodies in serum with ELISA method, and verification of positive or uncertain results with Western blot analysis were conducted. Results: Erythema after tick‑bite exposition was noticed in 22.5%; 70% of them realized medical consultation and erythema migrans was confirmed in ¾ of cases. Twenty‑five percent of those without erythema asked for medical help and early borreliosis was diagnosed in 4.2% of them. In the group of patients with erythema migrans confirmed in the past 55% had positive ELISA tests results while in the group with exclusion – over 40%. Coincidence of results obtained with ELISA and Western blot methods expressed by Kendall’s τ coefficient was low: 0.256. Conclusions: In persons with tick‑bites in anamnesis and none of chronic borreliosis diagnosed the serological tests positive results seems to be not enough for disease confirmation. Because of low ELISA and Western blot tests results compatibility, the final diagnosis should be based on perceptive analysis of individual clinical picture.

PL

Wstęp: Borrelia burgdorferi s.l. jest przenoszonym przez kleszcze krętkiem, mogącym powodować ostrą lub przewlekłą infekcję, zarówno objawową, jak i bezobjawową. Wynik zakażenia jest pochodną interakcji genogatunku krętka z układem odpornościowym gospodarza. Materiał i metody: Badanie przeprowadzono w grupie 1104 mieszkańców Śląska (wiek 3‑96 lat, średnia 44,9±19,2), którzy pamiętali epizod ukłucia kleszcza w przeszłości i nie mieli rozpoznanej przewlekłej boreliozy. Dane anamnestyczne obejmowały wystąpienie rumienia i potwierdzenie rumienia wędrującego przez lekarza. Przeprowadzono oznaczenie obecności przeciwciał klasy IgM i IgG przeciwko krętkom Borrelia metodą ELISA oraz zweryfikowano wyniki pozytywne i wątpliwe testem Western blot. Wyniki: Rumień po ekspozycji na ukłucie kleszcza odnotowano u 22,5% badanych. W grupie tej 70% zasięgnęło porady lekarskiej, a rumień wędrujący został potwierdzony w ¾ przypadków. Dwadzieścia pięć procent bez widocznego rumienia zgłosiło się po pomoc medyczną, a wczesną boreliozę rozpoznano u 4,2% tej grupy. W grupie osób z potwierdzonym w przeszłości rumieniem wędrującym u 55% stwierdzono obecność badanych przeciwciał, natomiast w grupie z wykluczonym – u 40%. Zgodność wyników badań wykonanych testami ELISA i Western blot, wyrażona współczynnikiem τ Kendalla, była niska i wyniosła 0,256. Wnioski: U osób z ukłuciem przez kleszcza w wywiadzie i bez rozpoznania przewlekłej boreliozy pozytywne wyniki badań serologicznych wydają się niewystarczające do rozpoznania choroby. Ze względu na niską zgodność wyników testów ELISA i Western blot ostateczne rozpoznanie powinno być oparte na wnikliwej analizie indywidualnego obrazu klinicznego.

Refine search results

Stosowanie azytromycyny w praktyce ambulatoryjnej

Ocena profilu bezpieczeństwa stosowania preparatu AMOKSIKLAV QUICKTAB w praktyce ambulatoryjnej

Adherencja terapeutyczna pacjentów ze schorzeniami atopowymi leczonych loratadyną

Retinopatia nadciśnieniowa IV stopnia u 13-letniej dziewczynki jako ciężkie powikłanie nerkopochodnego nadciśnienia tętniczego

Zaburzenia wydzielania łez jako pierwszy objaw zespołu Allgrove’a u dwojga rodzeństwa

Clinical and prognostic value of hTERT mRNA expression in patients with non-small-cell lung cancer

Uwarunkowania genetyczne rozszczepu wargi górnej i/lub podniebienia - czy polimorfizm genu MMP2 ma znaczenie w rozwoju tej wady?

The activity of antioxidant enzymes in colorectal adenocarcinoma and corresponding normal mucosa

Wykładniki serologiczne kontaktu z krętkiem Borrelia burgdorferi s.l. wśród mieszkańców aglomeracji śląskiej