Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 11

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
PL
Ponad połowa lekarzy w Polsce ma powyżej 50 lat. Rodzi to obawy związane z ryzykiem braku ciągłości udzielania świadczeń zdrowotnych z powodu luki pokoleniowej, szczególnie wyraźnie zaznaczonej wśród specjalności zabiegowych. Dodatkowo zawód chirurga szczególnie obciąża fizycznie i psychicznie lekarzy tej specjalności. Celem pracy jest ocena, czy charakter wykonywanego zawodu ma wpływ na średnią długość życia lekarza w Polsce i ocena wpływu wykonywania zawodu chirurga na długość życia w porównaniu z resztą społeczeństwa z uwzględnieniem podziału ze względu na płeć. Dane demograficzne uzyskano z oficjalnych publikacji Głównego Urzędu Statystycznego. Dane dotyczące 189 459 lekarzy w Polsce lekarzy uzyskano z Centralnego Rejestru Lekarzy. Przeanalizowano łącznie dane 6496 lekarzy i lekarzy dentystów zmarłych w okresie od 1 stycznia 2010 roku do 30 czerwca 2014 roku, w tym 722 chirurgów. Ogólnie, zarówno mężczyźni lekarze jak i dentyści mężczyźni umierali w starszym wieku niż średnia z populacji (74,9 lat i 74,7 lat vs 68,9 lat ; p<0,05) natomiast wśród kobiet zależność ta dotyczyła jedynie dentystek (78,5 lat vs 77,2 lat; p<0,05), lekarki natomiast umierały w młodszym wieku niż średnia w populacji ogólnej (76,4 lat vs 77,2 lat; p<0,05). Średnia długość życia chirurgów zarówno mężczyzn, jak i kobiet, wyniosła odpowiednio 74,2 i 77,5 lat. Natomiast przeciętna oczekiwana długość życia osób w wieku 25 lat z wyższym wykształceniem wynosi 80,3 lat dla mężczyzn i 86,6 lat dla kobiet. Mężczyźni chirurdzy żyją istotnie dłużej niż średni czas życia w populacji ogólnej mężczyzn. Średnia długość życia kobiet chirurgów jest istotnie niższa od średniego czasu życia kobiet w populacji ogólnej. Średnia faktyczna długość życia chirurgów w Polsce jest istotnie niższa niż oczekiwana przeciętna długość życia innych osób z wyższym wykształceniem. Średni czas życia chirurgów w Polsce nie różni się istotnie od średniej długości życia polskich lekarzy.
EN
Introduction: Thyroidectomy is a common surgery performed especially in treatment of multinodular goitre. The most common post-thyroidectomy complication is a postoperative hypocalcaemia, and the percentage of postoperative hypoparathyroidism could reach even 50%. Tested group and methods: A forward-looking, randomized testing was done on a group of 113 women being subject to multinodular goitre surgery. In this article, we wish to present an analysis of the results obtained in the control group, focusing on the predicative factors which determine the development of postoperative hypocalcaemia. Obtained results: The rate of postoperative biochemical hypocalcaemia development was significantly higher in the group of patients, where the preoperative calcium concentration was lower than 2,4 mmol/l. In that group, the development of biochemical hypocalcaemia was observed in 93,7% of cases (30 out of 32 patients), in comparison with 65,3% (17 out of 26) in the group of higher preoperative concentration of calcium. The highest risk of occurrence of postoperative hypocalcaemia was borne by the total thyroidectomy, while the lowest one by the subtotal thyroid lobectomy of one lobe only. Conclusions: A higher preoperative concentration of calcium in blood serum is related to the lower rate of occurrence of postoperative biochemical hypocalcaemia. However, no such correlation was revealed in the case of postoperative symptomatic hypocalcaemia. Lack of correlation was determined between the preoperative concentration of TSH and FT4 in blood serum and the rate of occurrence of postoperative hypocalcaemia, both symptomatic and asymptomatic. The performed statistics did not reveal a relation between the postoperative hypocalcaemia and the duration of the surgery, but a significant correlation was stated with the scope of the performed surgery. Revealing a relation between the rate of occurrence of postoperative hypocalcaemia and the experience of the surgeon performing the surgery was not successful.
PL
Wstęp: Tyroidektomia jest bardzo powszechnym zabiegiem chirurgicznym, zwłaszcza wykonywana z  powodu wola guzowatego. Najczęstszym powikłaniem po tyroidektomii jest pooperacyjna hipokalcemia, przy czym odsetek przejściowej pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc może sięgać nawet 50%. Grupa badana i metody: Przeprowadzono prospektywne, randomizowane badanie na grupie 113 kobiet poddanych operacji wola guzowatego. Przeanalizowano czynniki mogące wpływać na wystąpienie pooperacyjnej hipokalcemii. Uzyskane wyniki: Częstość występowania pooperacyjnej hipokalcemii biochemicznej była istotnie wyższa w  grupie pacjentek, u  których przedoperacyjne stężenie wapnia wynosiło mniej niż 2,4 mmol/l. W  tej grupie obserwowano wystąpienie biochemicznej hipokalcemii w 93,7% przypadków (30 z 32 pacjentek), w porównaniu z 65,3% chorych (17z 26) z grupy o wyższym przedoperacyjnym stężeniu wapnia. Największym ryzykiem wystąpienia pooperacyjnej hipokalcemii obarczona była totalna resekcja tarczycy, zaś najmniejszym subtotalna resekcja wyłącznie jednego płata. Wnioski: Wyższe przedoperacyjne stężenie wapnia w  surowicy wiąże się ze zmniejszeniem częstości występowania pooperacyjnej biochemicznej hipokalcemii. Nie wykazano natomiast takiego związku w  przypadku występowania pooperacyjnej hipokalcemii objawowej. Stwierdzono brak występowania zależności pomiędzy przedoperacyjnym stężeniem TSH oraz FT4 w  surowicy a częstością występowania pooperacyjnej hipokalcemii zarówno objawowej, jak i bezobjawowej. Przeprowadzona statystyka nie wykazała związku pooperacyjnej hipokalcemii z czasem trwania zabiegu, natomiast potwierdzono istotną zależność z zakresem wykonanej operacji. Nie udało się wykazać związku pomiędzy częstością występowania pooperacyjnej hipokalcemii a doświadczeniem wykonującego zabieg chirurga.
EN
More than half of physicians in Poland are over 50 years old. This raises concerns about the risk of lack of continuity of health care services due to the generational gap, particularly marked among interventional specialties. The physical and mental burden of general surgery affects those doctors in particular. The aim of the study is to assess whether the type of the profession pursued influences the average lifetime of a physician in Poland and the impact of the surgeon’s occupation on life expectancy compared to the rest of the population according to gender. Demographic data was obtained from official publications of the Central Statistical Office. Data on 189,459 physicians in Poland were obtained from the Central Register of Doctors. A total of 6,496 physicians and dentists deaths in the period from January 1st, 2010 to June 30th, 2014, including 722 surgeons, were analyzed. In general, both male physicians and dentists died at an older age than the mean population (74.9 years and 74.7 years vs. 68.9 years; p <0.05). Among women, only dentists lived longer (78.5 years) p <0.05), while women physicians died at a younger age than the average in the general population (76.4 vs. 77.2 years; p <0.05). The average lifetime of both male and female surgeons was 74.2 and 77.5 years, respectively. The average life expectancy of people aged 25 years with college/university education is 80.3 years for men and 86.6 years for women. Male surgeons live significantly longer than the average life expectancy in the general population of men. The average length of life of women surgeons is significantly lower than the average lifespan of women in the general population. The actual lifetime of surgeons in Poland is significantly lower than the expected average life expectancy for other people aged 25 with tertiary education. The average lifespan of surgeons in Poland does not differ significantly from the average life expectancy of other Polish physicians.
PL
Pozapalne torbiele rzekome trzustki są jednymi z najczęściej występujących powikłań ostrego zapalenia trzustki. W większości przypadków ulegają samoistnemu wchłonięciu. U niektórych chorych przetrwałe torbiele pozapalne są jednak przyczyną dolegliwości bólowych, zaburzeń pasażu żołądkowo-jelitowego lub innych powikłań. W takich przypadkach wskazane jest leczenie drenażowe lub resekcyjne. Jedną z najbardziej skutecznych drenażowych metod leczenia rzekomych torbieli pozapalnych trzustki jest cystogastrostomia endoskopowa. Warunkiem drenażu endoskopowego jest przyleganie ściany torbieli do żołądka stwierdzone w badaniach obrazowych i badaniu endoskopowym. Praca przedstawia opis bardzo rzadkiego przypadku nieskuteczności endoskopowego drenażu torbieli trzustki wpuklającej się do światła żołądka z powodu rozległych zwapnień w jej ścianie. Pięćdziesięciopięcioletni mężczyzna po przebytym ostrym zapaleniu trzustki, z trwającymi od roku bólami w nadbrzuszu, został przyjęty do kliniki w celu leczenia pozapalnej torbieli trzonu i ogona trzustki. Przy przyjęciu w badaniach laboratoryjnych nie stwierdzono odchyleń, stężenie markerów nowotworowych CA 19-9 i CEA było w granicach normy. W badaniu ultrasonograficznym stwierdzono dużą torbiel rzekomą ogona trzustki, co potwierdzono w tomografii komputerowej oraz endoskopowej ultrasonografii (EUS). Zwapnienia w ścianie zbiornika powodowały cień akustyczny, uniemożliwiając ocenę jego zawartości i drenaż przezskórny. Badanie gastroskopowe wykazało ucisk z zewnątrz na dno żołądka. Chorego zakwalifikowano do cystogastrostomii endoskopowej. Po wprowadzeniu endoskopu do żołądka i insuflacji CO2, uwidoczniono w inwersji dużą masę wpuklającą się w dno żołądka. Igłą cystotomu Giovanniego nakłuto śluzówkę żołądka, docierając do torebki torbieli, której w kolejnych próbach nie udało się przebić z powodu zwapnień w jej ścianie. W miejscu po nakłuciu obserwowano obfite krwawienie z naczynia podśluzówkowego, które zatamowano przy użyciu klipsów endoskopowych. Chory został zakwalifikowany do leczenia operacyjnego. W trybie planowym wykonano obwodową resekcję trzustki ze zwapniałą torbielą oraz splenektomię. Badanie histopatologiczne potwierdziło pozapalny charakter torbieli. Cystogastrostomia endoskopowa jest wysoce skuteczną metodą leczenia pozapalnych torbieli trzustki. U części chorych, zwłaszcza w przypadkach dużych torbieli trzustki z mnogimi zwapnieniami w ścianie, lub w sytuacji podejrzenia torbieli prawdziwej, wskazane jest leczenie pierwotnie operacyjne.
EN
Postinflammatory pancreatic pseudocysts are one of the most common complications of acute pancreatitis. In most cases, pseudocysts self-absorb in the course of treatment of pancreatitis. In some patients, pancreatic pseudocysts are symptomatic and cause pain, problems with gastrointestinal transit, and other complications. In such cases, drainage or resection should be performed. Among the invasive methods, mini invasive procedures like endoscopic transmural drainage through the wall of the stomach or duodenum play an important role. For endoscopic transmural drainage, it is necessary that the cyst wall adheres to the stomach or duodenum, making a visible impression. We present a very rare case of infeasibility of endoscopic drainage of a postinflammatory pancreatic pseudocyst, impressing the stomach, due to cyst wall calcifications. A 55-year-old man after acute pancreatitis presented with a 1-year history of epigastric pain and was admitted due to a postinflammatory pseudocyst in the body and tail of pancreas. On admission, blood tests, including CA 19-9 and CEA, were normal. An ultrasound examination revealed a 100-mm pseudocyst in the tail of pancreas, which was confirmed on CT and EUS. Acoustic shadowing caused by cyst wall calcifications made the cyst unavailable to ultrasound assessment and percutaneous drainage. Gastroscopy revealed an impression on the stomach wall from the outside. The patient was scheduled for endoscopic transmural drainage. After insufflation of the stomach, a large mass protruding from the wall was observed. The stomach mucosa was punctured with a cystotome needle knife, and the pancreatic cyst wall was reached. Due to cyst wall calcifications, endoscopic drainage of the cyst was unfeasible. Profuse submucosal bleeding at the puncture site was stopped by placing clips. The patient was scheduled for open surgery, and distal pancreatectomy with splenectomy was performed. The histopathological examination confirmed the initial diagnosis of postinflammatory pancreatic pseudocyst. Endoscopic transmural drainage is a highly effective procedure for treating postinflammatory pancreatic pseudocysts. In some patents, especially with large pseudocysts, pseudocysts with calcified walls, and cysts of primary origin, resection should be performed.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.