Search results

Sort By:

Limit search:

Mity na temat zdrowej i patologicznej żałoby

100%

Bielecka U.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2012

vol. 12

issue 1

62-66

A loss is a universal, common phenomenon which could not possibly be excluded. In psychological consultancy and psychotherapy, every day the people who are deprived of something or experience separation, are met. A special situation is a close person’s death, because it wholly affects the human being’s functioning (somatic, emotional, cognitive, social and spiritual spheres). Bereavement is a very complex process characterized by a large variety of feelings, their intensity and dynamics. Among many definitions of bereavement, predominant for many years now have been psychodynamic theories, attachment theories and models of bereavement phases and tasks. A universal model of working out the loss is determined, often divided into specific stages, where one has to lament, consciously confront the lack of the close person, break up the bonds with the lost person, and find the meaning of the loss incurred. The article presents a contemporary discussion on the determination of new criteria of recognizing a pathological bereavement. Presently, owing to the more and more methodologically complex research, the possibility to verify the traditional bereavement models is increasing. This study involved an analysis of existing methods of specifying the bereavement experiencing standards. Furthermore, the significance was emphasized of the selected individual factors (preferred styles of coping with the loss), sociocultural (social depriving the bereavement of the rights to undergo it) and situational (vague loss), which in a special way affect experiencing a close person’s death. The contemporary knowledge on the complexity of bereavement in various social groups and different contexts of incurred loss predisposes to an appropriate modification of traditional assumptions relating to bereavement.

Strata jest zjawiskiem uniwersalnym, powszechnym i niemożliwym do wykluczenia. W poradnictwie psychologicznym i psychoterapii na co dzień spotyka się osoby, które zostają czegoś pozbawione lub doświadczają separacji. Szczególną sytuacją jest śmierć bliskiej osoby, gdyż wpływa ona całościowo na funkcjonowanie człowieka (sferę somatyczną, emocjonalną, poznawczą, społeczną i duchową). Żałoba jest bardzo złożonym procesem, który charakteryzuje się dużą różnorodnością przeżyć, stopniem ich intensywności oraz dynamiką występowania. Wśród wielu wyjaśnień zjawiska żałoby dominują od wielu lat teorie psychodynamiczne, teorie przywiązania oraz modele faz żałoby i zadań żałoby. Wyznaczany jest w nich uniwersalny wzorzec przepracowania straty, często podzielony na określone etapy, w którym konieczne jest, między innymi, opłakiwanie, świadome konfrontowanie się z sytuacją braku bliskiej osoby, zerwanie więzi z osobą utraconą oraz znalezienie znaczenia poniesionej straty. Artykuł przedstawia współczesną dyskusję nad wyznaczeniem nowych kryteriów rozpoznawania patologicznej żałoby. Aktualnie, dzięki prowadzeniu coraz bardziej złożonych metodologicznie badań, wzrasta możliwość weryfikowania tradycyjnych modeli żałoby. W niniejszej pracy przeprowadzono analizę dotychczasowych sposobów wyznaczania normy przeżywania żałoby. Ponadto podkreślono znaczenie wybranych czynników indywidualnych (preferowanych stylów radzenia sobie ze stratą), społeczno‑kulturowych (społeczne pozbawienie żałoby praw do jej przeżywania) i sytuacyjnych (strata niejasna), które w szczególny sposób wpływają na przeżywanie śmierci bliskiej osoby. Współczesna wiedza o złożoności doświadczania żałoby w różnych grupach społecznych i odmiennych kontekstach poniesionej straty skłania do odpowiedniej modyfikacji tradycyjnych założeń na temat żałoby.

Znaczenie wieku realnego i wieku subiektywnego w doświadczaniu siebie cielesnego przez osoby w okresie senioralnym

51%

Mirucka B., Bielecka U., Kisielewska M.

Polskie Forum Psychologiczne

2017

vol. XXII

issue 1

159-175

In the late adulthood, people tend to feel younger than it is indicated by their real age. It has been shown that subjective age (psychological variable) is a better predictor of psychosocial functioning than an actual age (objective variable). The aim of this study was to address the question of whether a subjective sense of age is more important than chronological age in experiencing oneself in a bodily dimension in people in old age. A group of 194 seniors (including 111 women and 83 men) aged from 57 to 90 years has been examined using Beata Mirucka’s Battery of Tests To Examine Representation of Body Self. The results revealed that the majority of respondents felt on average 12 years younger compared to their chronological age. At the same time, the subjective age, as opposed to chronological age, proved to be a good predictor of the positive experience of the body self at the old age; experiencing oneself as a younger person remained closely related to the positive body image, body schema and body feeling.

Refine search results

1 Polskie Forum Psychologiczne

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2017

1 2012

2 Bielecka U.

1 Kisielewska M.

1 Mirucka B.

Search results

Mity na temat zdrowej i patologicznej żałoby

Znaczenie wieku realnego i wieku subiektywnego w doświadczaniu siebie cielesnego przez osoby w okresie senioralnym