Celem opracowania było ożywienie znaczących zdarzeń w dziejach polskiej medycyny sportowej na przestrzeni XX wieku, szczególnie tych, które wywarły trwałe piętno w jej postępach, określonych jako chlubne karty umacniające jej pozycję wśród innych dyscyplin medycznych. Z analizy zdarzeń można dojść do przekonania, że na przestrzeni XX wieku, poza latami wojennymi, polska medycyna sportowa miała względnie sprzyjające warunki rozwoju. Poradnictwo sportowo-lekarskie na terenie całego kraju miało ustawowo określone struktury organizacyjne z zapewnionym finansowaniem jego działalności. W okresie powojennym lekarze sportowi, w zakresie swoich podstawowych obowiązków, mogli uczestniczyć w zgrupowaniach sportowych w kraju i zagranicą. Medycyna sportowa od 1958 roku stała się uznaną specjalnością lekarską, w kolejnych latach z aktualizowanym programem kształcenia lekarzy sportowych. W ramach wojewódzkich struktur organizacyjnych istniała możliwość prowadzenia badań naukowych samodzielnych lub we współpracy z ośrodkami akademickimi. Liczne sympozja i 24. odbywane cyklicznie w XX wieku Zjazdy Naukowe Polskich Towarzystw Medycyny Sportowej, od Worochty w 1937 roku do Poznania w 1999 roku, były naturalnym forum przedstawiania wyników badań naukowych i dyskusji problemowych. Reprezentujący medycynę sportową polscy lekarze byli wybierani do Zarządu Międzynarodowej Federacji Medycyny Sportu (AIMS/FIMS) od początku jej powołania w 1928 roku. Szereg polskich lekarzy sportowych było członkami Komisji Lekarskich Europejskich i Światowych Związków Sportowych. Zainteresowanie medycyną sportową u szeregu wybitnych higienistów, fizjologów i klinicystów umocniło pozycję polskiej medycyny sportowej wśród innych dyscyplin lekarskich
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.