Wprowadzenie: Terapię podciśnieniową (TP) proponowano jako „złoty standard” leczenia ran powikłanych, który miał skracać czas gojenia oraz zmniejszać ogólną chorobowość i śmiertelność chorych. Cel: Przeprowadziliśmy badanie retrospektywne, aby ocenić wyniki leczenia u pacjentów poddanych TP ran o różnej etiologii. Materiały i metody: Pacjentów z: powikłanymi ranami kończyn dolnych po ich oczyszczeniu, ranami kończyn górnych po ich czyszczeniu, rozejściem się brzegów rany pooperacyjnej jamy brzusznej, ropniami jamy brzusznej i klatki piersiowej po oczyszczeniu oraz kikutami po amputacji, których leczono TP, oceniono pod kątem: wyników leczenia, długości hospitalizacji, dni leczenia TP oraz zastosowanego ciśnienia i trybu TP. Wyniki: Do badania włączono 42 pacjentów z ranami powikłanymi. Średni czas hospitalizacji wyniósł 16,2 dni, a średni czas stosowania TP – 8,29 dnia, przy czym TP była rozpoczęta średnio 3,91 dnia po zabiegu, takim jak oczyszczenie rany lub amputacja, albo po rozejściu się brzegów rany, której nie opracowywano chirurgicznie. Następnie 41,5% ran zeszyto, 48,8% wygoiło się przez intencję wtórną, a 9,8% ran pokryto przeszczepami skóry pośredniej grubości. Istotną obserwację poczyniono dla stosowanego ciśnienia, które było niższe przy rozejściu się brzegów rany brzucha (75 mmHg) w porównaniu z ranami na kończynach (średnia 98,33 mmHg) (p < 0,001). Ponowne opracowanie chirurgiczne po pierwszym cyklu TP było konieczne w 40% ran leczonych w trybie przerywanym w porównaniu z 6,2% ran leczonych w trybie ciągłym (p = 0,028). Wnioski: Terapia podciśnieniowa, gdy zostanie zastosowana w odpowiednim czasie, z uwzględnieniem jej mechanizmu działania i funkcjonalności, może zmniejszyć ryzyko i leczyć rany powikłane, poprawiając jakość życia pacjentów.
Introduction: Negative pressure wound therapy (NPWT) has been suggested as a gold standard for managing complex wounds and to reduce the time of healing and overall morbidity and mortality of the patient. Aim: We have done a retrospective study to observe the outcome in patients managed with negative pressure wound therapy for varied etiologies. Methods: Patients with complicated wounds including lower limb wounds post-debridement, upper limb wounds post- debridement, postoperative abdominal wound dehiscence, abdominal and chest abscess wounds post-debridement and amputation stumps, managed with negative pressure wound therapy were studied on the basis of wound outcome, total hospital stay, days of NPWT application and pressure and mode of NPWT. Results: A total of 42 patients with complicated wounds were included in the study. Mean hospital stay was 16.2 days and mean NPWT application time was 8.29 days with NPWT being applied on average for 3.91 days post-procedure like debridement or amputation or after wound dehiscence in which debridement was not done. As many as 41.5% of wounds were closed with suturing, 48.8% healed by secondary intention and 9.8% were covered with split-thickness skin grafts. A significant observation was made for lower pressure being used for abdominal wound dehiscence (75 mmHg) compared to other wounds on limbs (mean 98.33 mmHg) (P < 0.001). Re-debridement after the 1st cycle of NPWT was needed in 40% of wounds managed with intermittent mode compared to 6.2% in continuous mode (P = 0.028). Conclusion: NPWT can reduce and manage wound complications with improvement in the quality of life of patients when used at an appropriate time with knowledge of its mechanism and functionality.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.