Search results

1

Obustronne, jednoczasowe całkowite uszkodzenie przyczepów obwodowych ścięgien mięśni piersiowych większych u 31-letniego kulturysty – studium przypadku

100%

Kołodziej Ł., Siek T., Przybył K.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(3)

191-196

EN

Background. Damage to peripheral pectoralis major muscle tendon is a rare type of musculoskeletal system injury. So far two cases of the simultaneous, bilateral and total rupture of pectoralis major tendon have been noted. Material and methods. Based on the description of the 31 year old body builder’s case, the authors present the methods of diagnosing and treatment of such injuries. Results. After the clinical assessment and additional tests (x-ray, ultrasound), the patient was qualified for surgical reconstruction of distal pectoralis major tendon. The surgery was performed using titanium anchors. After postoperative rehab and a three month period the patient returned to strength training. Conclusions. The increased popularity of body building using high loads has resulted in a higher prevalence of attachment injuries in such muscles as pectoralis major. So far, however, the reference sources lack case reports on simultaneous bilateral peripheral rupture of pectoralis major tendon and its surgical correction. In the reported case, the initial diagnosis revealed a typical muscle function asymmetry and a typical change in picture of the thorax. The surgical procedure was in this case the treatment of choice.

PL

Wstęp. Uszkodzenie obwodowych przyczepów mięśnia piersiowego większego jest rzadkim urazem narządu ruchu. Dotychczas opisano dwa przypadki jednoczasowego, obustronnego całkowitego oderwania tych przyczepów. Materiał i metody. Autorzy, na podstawie opisu przypadku 31-letniego kulturysty, przedstawili sposoby rozpoznawania i leczenia takiego urazu. Wyniki. Pacjent po badaniu klinicznym oraz badaniach dodatkowych (RTG, USG), zakwalifikowany został do operacyjnej rekonstrukcji przyczepów dalszych mięśni piersiowych większych. Zabieg przeprowadzono przy użyciu kotwic tytanowych. Po operacji przeszedł program rehabilitacyjny, po 3 miesiącach zezwolono na powrót do treningu siłowego. Wnioski. Wzrost popularności kulturystki oraz stosowanie dużych obciążeń powoduje zwiększenie częstotliwości uszkodzeń przyczepów takich mięśni, jak piersiowy większy. Jak dotąd jednak w piśmiennictwie polskim brak jest opisanego przypadku obustronnego jednoczasowego uszkodzenia obwodowego mięśni piersiowych większych leczonego operacyjnie. Przy wstępnej diagnozie opisywanego pacjenta charakterystyczny był brak asymetrii – odnośnie funkcji mięśnia i typowej zmiany wyglądu klatki piersiowej. Postępowanie operacyjne było w tym przypadku rozwiązaniem preferowanym.

2

Return to physical activity after the surgical treatment of distal biceps tendon tears

88%

Wójtowicz M., Ciechanowicz D., Ufnalska B., Rękawek K., Kołodziej Ł.

|

2023

|

vol. 88

|

issue 4

172-177

PL

Wstęp. Zerwanie dystalnego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia zdarza się stosunkowo rzadko, stanowi 3% wszystkich urazów bicepsa i występuje z częstością 1,2 na 100 000. Zerwanie dystalnego ścięgna bicepsa jest zwykle spowodowane ekscentrycznym obciążeniem w zgięciu stawu łokciowego. Dotyczy głównie mężczyzn w wieku 40-50 lat, ale występuje również u aktywnych fizycznie pacjentów w młodszym wieku. Cel. Celem badań była analiza fizycznej aktywności chorych po chirurgicznej rekonstrukcji zerwanego dystalnego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia. Materiał i metody. Badaniem zostało objętych 20 pacjentów leczonych operacyjnie z powodu zerwania dystalnego ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia. Analizie poddano dane z historii chorób pacjentów. Wyniki pooperacyjne i poziom aktywności fizycznej oceniano za pomocą Autorskiego Kwestionariusza Aktywności Fizycznej (APAQ), Oxford Elbow Score (OES) i QuickDASH. Okres obserwacji wynosił średnio 45,8 (±14,52) miesięcy. Wyniki. Wszyscy pacjenci zgłosili, że po operacji powrócili do aktywności fizycznej sprzed urazu. Szesnastu pacjentów (80%) osiągnęło poziom aktywności sprzed urazu, 4 (20%) nie było w stanie osiągnąć poziomu aktywności fizycznej sprzed urazu. Przyczynami były: strach przed ponownym urazem (n = 4) oraz ból operowanej kończyny w czasie aktywności fizycznej (n = 2). Najczęstszymi aktywnościami fizycznymi podejmowanymi przez pacjentów były: podnoszenie ciężarów (n = 11, 55%) i sztuki walki (n = 6, 30%). Pacjenci przed urazem podejmowali aktywność fizyczną 4,32 (±1,67) razy w tygodniu, a po urazie 3,84 (±1,95) razy w tygodniu (p = 0,035). Mediana czasu spędzonego na aktywności fizycznej w ciągu tygodnia zmniejszyła się z 360 (IQR, 285-450) minut przed urazem do 300 (IQR, 180-420) minut po operacji (p = 0,028). Pacjenci rozpoczynali powrót do treningów średnio 12,05 (±10,65) tygodni po zabiegu operacyjnym, natomiast pełny powrót do aktywności fizycznej zaobserwowano po 36 (±33,87) tygodniach. W skali Oxford Elbow Score średni wynik wyniósł 46,74 (±2,2), natomiast w skali QuickDASH 1,58 (zakres, 0-6,8). Wnioski. Chirurgiczne leczenie dystalnego zerwania ścięgna mięśnia dwugłowego ramienia w większości przypadków pozwala pacjentom na powrót do aktywności fizycznej.

EN

Introduction. Distal biceps tendon tears remain relatively rare, representing 3% of all biceps injuries and having an incidence of 1.2 per 100,000. A distal biceps tendon tear is usually caused by an eccentric load to a flexed elbow and despite mostly affecting 40-50-year-old men, it also occurs in physically active patients at a younger age. Aim. The purpose of this study was to analyze whether physically active patients return to a pre-injury level of activity after the surgical reconstruction of distal biceps tendon tears. Materials and methods. The study included 20 patients treated surgically due to distal biceps tendon tears. The data from patients’ medical histories were analyzed. The post operative outcome and the level of physical activity was assessed using the Author’s Physical Activity Questionnaire (APAQ), Oxford Elbow Score (OES) and QuickDASH. A follow-up was conducted on average after 45.8 (±14.52) months. Results. All patients reported that they had returned to their pre-injury physical activity after surgery. Sixteen patients (80%) reached a pre-injury activity level, while 4 (20%) were unable to return to the same activity level. The reasons included fear of re-injury (n=4) and pain in the operated limb during physical activity (n = 2). The most common physical activities were: weightlifting (n = 11, 55%) and martial arts (n = 6, 30%). Patients before the injury undertook physical exercise 4.32 (±1.67) times a week, and post-injury 3.84 (±1.95) times a week (p = 0.035). The median time spent doing physical activity during the week decreased from 360 (IQR, 285-450) minutes pre-injury to 300 (IQR, 180-420) minutes post-surgery (p = 0.028). The patients started returning to training sessions on average 12.05 (±10.65) weeks after surgical treatment and a full return to physical activity was observed after 36 (±33.87) weeks. In the Oxford Elbow Score, the average score was 46.74 (±2.2), while the QuickDASH score was 1.58 (range, 0-6.8). Conclusions. The surgical treatment of a distal biceps tendon tear allows patients to return to physical activity in most cases.

3

The impact of preoperative cardiology consultation on the surgical treatment of patients with proximal femur fractures

76%

Ciechanowicz D., Wójtowicz M., Ufnalska B., Głodek P., Ruszkowska H., Kołodziej Ł.

|

2022

|

vol. 87

|

issue 3

99-104

PL

Wstęp. Złamania bliższego końca kości udowej stanowią częsty problem w populacji geriatrycznej. Ponadto, ze względu na dużą liczbę chorób współistniejących, wybór metody leczenia operacyjnego wymaga niejednokrotnie konsultacji kardiologicznej. Cel. W związku z powyższym, celem niniejszej pracy jest analiza, czy konsultacje mają istotny wpływ na proces leczenia pacjentów ze złamaniami bliższego odcinka kości udowej. Materiał i metody. Do retrospektywnego badania zostało włączonych 158 pacjentów z średnią wieku 81,3 zakres, 56-98) lat, leczeni z powodu złamań części bliższej kości udowej. W badaniu wykorzystano dane z historii choroby: wiek, data przyjęcia do szpitala, data konsultacji kardiologicznej, data operacji oraz data wypisu ze szpitala lub zgonu. Wyniki. Pacjenci, którzy nie byli konsultowani kardiologicznie przebywali w szpitalu średnio 3,97 dni krócej (p = 0,011) i mieli operację średnio 2,89 dni wcześniej (p = 0,000001), niż pacjenci ze zleconą konsultacją. Odsetek zgonów w obu grupach był zbliżony: 6,1% i 7,1% (p = 0,70068). Anestezjolodzy wybierali głównie znieczulenie podpajęczynówkowe zarówno u pacjentów z konsultacją (64,3%) jak i bez konsultacji (83,8%) (p = 0,442). Więcej pacjentów z konsultacją zostało zdyskwalifikowanych z operacji: 18,8% vs 2,9% (p = 0,00357). Wśród pacjentów, u których zlecono konsultację kardiologiczną, 53,6% przeszło operację > 48 godzin po przyjęciu w porównaniu z 26,2% pacjentami bez konsultacji (p = 0,0002). Wnioski. Konsultacje kardiologiczne wydłużają czas pobytu w szpitalu i opóźniają leczenie operacyjne, ale nie wpływają na wybór znieczulenia. Jednakże, konsultacja w niektórych przypadkach, może pomóc we właściwej kwalifikacji i dyskwalifikacji z leczenia operacyjnego.

EN

Introduction. Proximal femur fractures are a common problem in the geriatric population. Moreover, due to numerous comorbidities, the choice of the appropriate form of treatment requires a cardiology consultation. Aim. Therefore, the aim of this study is to analyze whether these consultations have a significant impact on the treatment of patients with proximal femoral fractures. Materials and methods. A total number of 158 patients with a mean age of 81.3 (range, 56-98), treated for femoral neck and trochanteric fractures were enrolled in a retrospective study. Data from the patient’s treatment history were used for the study, such as: age, hospital admission date, cardiological consultation date, surgery date, discharge date or date of death. Results. Patients without cardiology consultation stayed in hospital on average 3.97 days shorter (p = 0.0011) and had surgery on average 2.89 days earlier (p = 0.000001) than patients with an arranged consultation. The percentage of deaths in both groups was similar: 6.1% and 7.1% (p = 0.70068). Spinal anesthesia was mainly performed by anesthesiologists in the group with consultation (64.3%) and without consultation (83.8%) (p = 0.442). More cases with a consultation were disqualified from surgery: 18.8% vs. 2.9% (p = 0.00357). Among the patients with an ordered cardiological consultation, 53.6% had surgery > 48 hours after admission compared to 26.2% patients without consultation (p = 0.0002). Conclusions. Cardiological consultations extend the length of stay in hospital and delay surgical treatment, but do not affect the choice of anesthesia. However, consultation in some cases may help in the proper qualification and disqualification from surgery.

Refine search results

2 Chirurgia Narządów Ruchu i Ortopedia Polska

1 Polish Journal of Sports Medicine

1 2023

1 2022

1 2018

3 Kołodziej Ł.

2 Ciechanowicz D.

2 Ufnalska B.

2 Wójtowicz M.

1 Głodek P.

1 Przybył K.

1 Ruszkowska H.

1 Rękawek K.

1 Siek T.

Obustronne, jednoczasowe całkowite uszkodzenie przyczepów obwodowych ścięgien mięśni piersiowych większych u 31-letniego kulturysty – studium przypadku

Return to physical activity after the surgical treatment of distal biceps tendon tears

The impact of preoperative cardiology consultation on the surgical treatment of patients with proximal femur fractures