Search results

1

Interwencje psychologiczne jako profilaktyka depresji poudarowej

100%

Pękala K., Sobów T.

Aktualności Neurologiczne

|

2014

|

vol. 14

|

issue 3

156-160

EN

The aim of this article is to describe the available measures of preventing post-stroke depression and their efficacy with regard to psychological interventions. The said affective disorder is often poorly diagnosed for a number of reasons. Also the treatment itself turns sometimes to be inappropriate. It is worth highlighting that post-stroke depression affects the process of recovery of the patient, thus its harmful effect is not limited to a mere depressed mood. Studies describing the measures of prophylaxis of depression after stroke are dominated by those assessing the efficiency of pharmacotherapy. Meta-analyses point to a low efficiency of this type of therapeutic effects as well as to the inconsistency of their outcomes. Other methods of prevention efforts include those of psychological nature which should be divided into different categories, such as: psychotherapy, other unstructured interactions (for example: education, emotional and instrumental support, service of multidisciplinary team, physical exercises) or motivational interviewing. The results show that motivational interviewing is the most effective of all methods. Problem-solving therapy appears to be another effective intervention within the prevention of post-stroke depression. Also a short-term psychosocial-behavioral therapy produces good results. There is a definite and urgent need for more research on this subject that would enable the recommendation of an appropriate form of prophylaxis. The majority of the described studies are characterized by a small number of patients. It seems that different psychotherapeutic approaches that place the individual needs of the patient in the first place are worth further research. Those related to the behavioral approach seems to bring hope for greater efficacy.

PL

Celami artykułu są: prezentacja obecnych możliwości profilaktyki depresji poudarowej z zakresu interwencji psychologicznych oraz przybliżenie ich skuteczności. Opisywane zaburzenie afektywne z różnych przyczyn często bywa diagnozowane na niewystarczającym poziomie. Kolejnym problemem jest nieodpowiednie leczenie. Należy pamiętać, że depresja poudarowa wpływa na proces dochodzenia pacjenta do zdrowia, a więc jej szkodliwy wpływ nie ogranicza się do obniżenia nastroju. Wśród badań dotyczących metod prewencji depresji po udarze dominują te sprawdzające skuteczność farmakoterapii. Metaanalizy wskazują na niską skuteczność takich oddziaływań leczniczych i niespójność wyników. Wśród pozostałych metod znajdują się działania profilaktyczne o charakterze psychologicznym, które należałoby podzielić na kategorie, takie jak psychoterapia oraz inne, nieustrukturowane oddziaływanie (np. działania edukacyjne, wspierające czy multidyscyplinarne, ćwiczenia fizyczne) i dialog motywacyjny. Najskuteczniejszą ze sprawdzanych metod okazał się dialog motywacyjny. Kolejne narzędzie przynoszące rezultaty w prewencji depresji poudarowej to psychoterapia skoncentrowana na rozwiązaniu problemów. Do efektywnych zalicza się również krótkoterminową terapię psychosocjalno-behawioralną. Zdecydowanie potrzeba większej liczby badań naukowych na ten temat, by można było zalecać odpowiednią formę profilaktyki. Większość opisanych prób cechuje stosunkowo niewielka liczebność. Warte sprawdzenia są zwłaszcza rozmaite metody psychoterapeutyczne stawiające indywidualne potrzeby chorego na pierwszym miejscu; jak się wydaje, nurty związane z podejściem behawioralnym dają nadzieję na większą skuteczność.

2

Niefarmakologiczne strategie postępowania w zaburzeniach zachowania towarzyszących otępieniu

81%

Ponichtera-Kasprzykowska M., Pękala K., Sobów T.

|

EN

Behavioural and psychological symptoms of dementia (BPSD) are common among demented patients and constitute a serious problem not only because of additional care-related issues and increased caregivers’ burden, but also due to considerable consequences for the patients, including faster progression of cognitive disorder, increased care need and earlier institutionalization, risk of falls and injuries as well as increased mortality. Commonly used drugs (antipsychotics, antidepressants, antiepileptic) have limited efficacy and tolerability. Moreover, antipsychotics use in dementia has been linked to increased risk of cerebrovascular events (like stroke and myocardial infarct) and premature mortality. Non-pharmacological interventions have been proposed as an alternative to drug use. Their efficacy, although also limited, is not inferior to drugs while the risk of side effects is minimal as compared to any drug. Four different theoretical models (genetic-biological, behavioural, stress hypersensitivity and frustrated needs) are used for the development of different management approaches. The resulting, clinically confirmed methods include sensory interventions, structured activities and social activities potentialization. The commonly used behavioural methods, although popular, are surprisingly insufficiently examined in clinical trials. Wider use of non-pharmacological methods for dementia (including BPSD) is compromised by mental barriers of health professionals (including beliefs and habits), low level of knowledge among professionals and caregivers as well as barriers related to health care system and costs of care.

PL

Zaburzenia zachowania i objawy psychotyczne dotyczą większości chorych otępiałych i stanowią poważny problem nie tylko z powodu trudności związanych z opieką i cierpienia opiekunów, ale także niekorzystnych następstw dla chorych, takich jak szybsza progresja dysfunkcji poznawczych, zwiększona potrzeba opieki i wcześniejsza instytucjonalizacja, ryzyko upadków i urazów oraz wyższa śmiertelność. Powszechnie stosowane leki (przeciwpsychotyczne, przeciwdepresyjne, przeciwpadaczkowe) cechuje ograniczona skuteczność, występują również problemy z tolerancją, a w przypadku leków przeciwpsychotycznych dodatkowe ryzyko powikłań ze strony układu krążenia i przedwczesnych zgonów. Alternatywą mogą być interwencje niefarmakologiczne, które są względnie dobrze przebadane, cechują się zadowalającą efektywnością wobec przynajmniej niektórych objawów behawioralnych (zwłaszcza pobudzenia, zaburzeń nastroju, zaburzeń snu i apatii) oraz zdecydowanie lepszym bezpieczeństwem stosowania niż jakiekolwiek leki. Stosowane podejścia opierają się na czterech modelach teoretycznych (genetyczno-biologiczny, behawioralny, nadwrażliwości na stres i niezaspokojonych potrzeb), z których wywodzi się specyficzne interwencje, dostosowane do potrzeb chorych z demencją. Do najlepiej przebadanych należą interwencje sensoryczne, ustrukturowane aktywności i metody potencjalizowania kontaktów społecznych. Powszechnie stosowane są także różne interwencje behawioralne, które są jednak niewystarczająco dokładnie przebadane. Wdrożenie metod niefarmakologicznych utrudniają przyzwyczajenia i przekonania oraz inne bariery mentalne, niewiedza personelu fachowego i opiekunów, a także bariery związane z systemem ochrony zdrowia i wysokimi kosztami opieki.

3

Rozpoznawanie depresji u pacjentów z chorobą Parkinsona za pomocą różnorodnych narzędzi diagnostycznych

81%

Pękala K., Ponichtera-Kasprzykowska M., Sobów T.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 4

210-216

EN

Parkinson’s disease is a neurodegenerative disorder. Its main symptoms are those from the scope of motor and non-motor functions. Both groups of those symptoms considerably influence the patient’s health-related quality of life. Non-motor symptoms are frequently overlooked, and, as a consequence, poorly treated. It leads to complications in therapy and a decreased level of quality of life of both patients and their caretakers. One of the co-occurring disorders is depression. Many of the symptoms overlap with those of Parkinson’s disease. This presents additional requirements for the clinician/researcher and their psychometric tools. There are many clinical scales and self-report questionnaires successfully used for screening, diagnosis, or checking the progress in the treatment of depression. These include: Center for Epidemiologic Studies Depression Scale (CES-D), Geriatric Depression Scale (GDS), Beck Depression Inventory (BDI), Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated (IDS-SR), Patient Health Questionnaire (PHQ), Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS-Part I), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), Zung Self-Rating Depression Scale (SDS), Cornell Scale for the Assessment of Depression in Dementia (CSDD), Inventory of Depressive Symptoms – Clinician (IDS-C), Hamilton Depression Rating Scale (Ham-D), Montgomery–Åsberg Depression Rating Scale (MADRS). The most efficient tools in recognizing depression in Parkinson’s disease are clinical scales, especially Hamilton and Montgomery–Åsberg scales. Their usefulness and effectiveness is high for both the screening process and for measuring the severity of depressive symptoms. Beck Depression Inventory shows similar outcomes. Slightly less research in this area has been carried out on the Inventory of Depressive Symptoms – Clinician, yet this is a promising tool. Questionnaire version of this tool – Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated – does not live up to the expectations in the diagnosis of depression at an appropriate level in patients with Parkinson’s disease. Similar conclusions can be drawn with respect to Unified Parkinson’s Disease Rating Scale – Part I, and the Center for Epidemiologic Studies Depression Rating Scale. For screening purposes, Geriatric Depression Scale, Hospital Anxiety and Depression Scale, Patient Health Questionnaire and Zung Self-Rating Depression Scale are valid in depression in Parkinson’s disease. Cornell Scale for the Assessment of Depression in Dementia seems a promising tool for screening once it has been tested more.

PL

Choroba Parkinsona to zaburzenie neurodegeneratywne, którego głównymi objawami są te z zakresu motoryki i tzw. pozamotoryczne. Obie grupy symptomów w znaczący sposób wpływają na poczucie jakości życia chorego. Zaburzenia pozamotoryczne często bywają pomijane, niewłaściwie diagnozowane i źle leczone, co prowadzi do komplikacji w leczeniu, gorszego funkcjonowania pacjentów i ich opiekunów. Jednym ze współwystępujących zaburzeń jest depresja. Dużo jej objawów pojawia się również w chorobie Parkinsona, co stawia przed klinicystą czy badaczem i używanymi przez nich narzędziami dodatkowe wymagania. Istnieje wiele skal klinicznych i kwestionariuszy samoopisowych z powodzeniem wykorzystywanych w przesiewie, rozpoznaniu czy sprawdzaniu postępów terapii depresji. Należą do nich: Center for Epidemiologic Studies Depression Scale (CES-D), Geriatric Depression Scale (GDS), Beck Depression Inventory (BDI), Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated (IDS-SR), Patient Health Questionnaire (PHQ), Unified Parkinson’s Disease Rating Scale (UPDRS-Part I), Hospital Anxiety and Depression Scale (HADS), Zung Self-Rating Depression Scale (SDS), Cornell Scale for the Assessment of Depression in Dementia (CSDD), Inventory of Depressive Symptoms – Clinician (IDS-C), Hamilton Depression Rating Scale (HAM-D), Montgomery–Åsberg Depression Rating Scale (MADRS). Z rozpoznawaniem depresji towarzyszącej chorobie Parkinsona najlepiej radzą sobie skale kliniczne, szczególnie skala Hamiltona oraz Montgomery–Åsberg. Ich przydatność i skuteczność jest duża zarówno w badaniach przesiewowych czy badaniu nasilenia objawów, jak i w stawianiu diagnozy. Podobne cechy ma kwestionariusz Becka. Nieco mniej badań w tym zakresie przeprowadzono na Inventory of Depressive Symptoms – Clinician, choć jest to narzędzie obiecujące. Wersja kwestionariuszowa tego narzędzia, Inventory of Depressive Symptoms – Self-Rated, nie spełnia oczekiwań w rozpoznawaniu depresji na odpowiednim poziomie w grupie osób z chorobą Parkinsona. Podobne wnioski należy wyciągnąć odnośnie do Unified Parkinson’s Disease Rating Scale – Part I oraz Center for Epidemiologic Studies Depression Rating Scale. Do celów przesiewowych dobrze nadają się zaś Geriatric Depression Scale, Hospital Anxiety and Depression Scale, Patient Health Questionnaire i Zung Self-Rating Depression Scale. Cornell Scale for the Assessment of Depression in Dementia może być obiecującym narzędziem do celów przesiewowych po przejściu większej liczby testów.

4

The need of neuropsychological assessment in daily care of patients without dementia

71%

Pękala K., Bogaczewicz A., Magierski R., Magierska J., Sobów T.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

vol. 16

|

issue 2

79-84

EN

Aim of the study: The prevalence of cognitive impairment increases with age and features lesions observed in Alzheimer’s disease, vascular dementia, Parkinson’s disease and dementia with Lewy bodies. The aim of the study was to determine whether individuals without diagnosed dementia are affected by any reduction of cognitive functioning and to what extent such reduction occurs. Material and methods: The study enrolled 156 individuals, including 110 aged <75 years and 46 aged ≥75 years. Cambridge Neuropsychological Test Automated Battery was used in assessment of Motor Screening Task (Mean Latency and Mean Errors), Paired Associated Learning (Total Errors and Errors Shapes), Stocking of Cambridge (Mean Initial Thinking Time, Mean Subsequent Thinking Time, Problems Solved in Minimum Moves) and Graded Naming Test. Individuals who aborted tests were categorized as below the reference threshold. Results: Prevalence of results below the reference threshold were as follows: 8.97% in Motor Screening Task – Mean Latency, 57% in Paired Associated Learning – Total Errors, 57% in Paired Associated Learning – Errors Shapes, 30% in Stocking of Cambridge – Mean Initial Thinking Time, 28% in Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time, 57% in Stocking of Cambridge – Problems Solved in Minimum Moves and 32% in Graded Naming Test. The results of Motor Screening Task were above the threshold. Motor Screening Task – Mean Error was higher in the +75 group (p < 0.001), whereas the Motor Screening Task – Mean Latency did not differ between the groups. Also Paired Associated Learning outcomes were higher in the +75 group (p = 0.01). Graded Naming Test and Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time were lowered in the +75 group (p = 0.01), whereas other Stocking of Cambridge tests did not differ. The age ≥75 years was associated with 2.3 times higher risk of decreased Stocking of Cambridge – Mean Initial Thinking Time, 2.7 times higher risk of decreased Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time and 3.3 times higher risk of decreased Graded Naming Test. Conclusions: The link between cognitive functions and the age, despite the lack of diagnosis of dementia, confirms the need of neuropsychological assessment in patients without dementia.

PL

Cel: Rozpowszechnienie deficytów poznawczych w populacji wzrasta wraz z wiekiem. Wiąże się to ze zmianami obserwowanymi w chorobie Alzheimera, otępieniu naczyniopochodnym, chorobie Parkinsona i otępieniu z ciałami Lewy’ego. Celem badania było ustalenie, czy i w jakim stopniu osoby bez rozpoznanej demencji mają obniżone funkcjonowanie poznawcze. Materiał i metoda: Do badania włączono 156 osób, w tym 110 w wieku <75 lat i 46 w wieku ≥75 lat. Do oceny neuropsychologicznej wykorzystano testy metody Cambridge Neuropsychological Test Automated Battery (CANTAB): Motor Screening Task (Mean Latency i Mean Errors), Paired Associated Learning (Total Errors i Errors Shapes), Stocking of Cambridge (Mean Initial Thinking Time, Mean Subsequent Thinking Time, Problems Solved in Minimum Moves) oraz Graded Naming Test. Osoby, które przerwały testy, zostały sklasyfikowane poniżej punktu referencyjnego. Wyniki: Odsetki wyników poniżej punktu referencyjnego były następujące: 8,97% w Motor Screening Task – Mean Latency, 57% w Paired Associated Learning – Total Errors, 57% w Paired Associated Learning – Errors Shapes, 30% w Stocking of Cambridge – Mean Initial Thinking Time, 28% w Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time, 57% w Stocking of Cambridge – Problems Solved in Minimum Moves oraz 32% w Graded Naming Test. Wyniki otrzymane w Motor Screening Task były powyżej punktu referencyjnego. Wyniki Motor Screening Task – Mean Error były wyższe w grupie osób ≥75. roku życia (p < 0,001), natomiast wyniki Motor Screening Task – Mean Latency nie różniły się istotnie pomiędzy grupami. Oba wyniki testu Paired Associated Learning były wyższe w grupie osób ≥75. roku życia (p = 0,01). Wyniki Graded Naming Test i Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time były obniżone w grupie osób >75. roku życia (p = 0,01), natomiast pozostałe wyniki Stocking of Cambridge nie różniły się między grupami. Wiek ≥75 lat był związany z 2,3 razy wyższym ryzykiem obniżonego wyniku w Stocking of Cambridge – Mean Initial Thinking Time, 2,7 razy wyższym ryzykiem obniżonego wyniku w Stocking of Cambridge – Mean Subsequent Thinking Time oraz 3,3 razy wyższym ryzykiem obniżonego wyniku w Graded Naming Test. Wnioski: Związek między funkcjami poznawczymi a wiekiem, mimo braku rozpoznania otępienia, potwierdza potrzebę oceny neuropsychologicznej pacjentów bez stwierdzonej demencji.

5

Inappropriate sinus tachycardia – cardiac syndrome or anxiety related disorder?

61%

Rasmus P., Pękala K., Kasprzak J. D., Ptaszyński P., Kozłowska E., Sobów T.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2016

|

vol. 16

|

issue 3

126-130

EN

Introduction: Inappropriate sinus tachycardia is generally defined as an elevated resting heart rate (>90–100 bpm) with an exaggerated response to physical or emotional stress and a clearly sinus mechanism which is not secondary to a diagnosed somatic disease. Anxiety, a significant risk factor for cardiovascular disease, is recently recognized as a crucial issue in younger and older adults, with a causal relation to other risk factors, such as depression, substance use, overweight, sleep difficulties, or a sedentary life style. The aim of the study was to evaluate a possible relation between the level of anxiety, control of emotions in patients with manifestation of inappropriate sinus tachycardia and diagnosis of this syndrome. Material and methods: The study included 33 female patients with inappropriate sinus tachycardia (age range 31.8 ± 8.72) and 33 women (28.7 ± 4.4) without any cardiac diseases. The diagnosis of inappropriate sinus tachycardia was given by a cardiologist during hospitalisation of the patients in the 2nd Department of Cardiology and Department of Electrocardiology, Medical University of Lodz, Lodz, Poland. For psychological assessment the State-Trait Anxiety Inventory and Courtauld Emotional Control Scale both self-report, paper and pencil inventories were used. Results: A statistically significant difference was found between the group of women with inappropriate sinus tachycardia and the group of healthy women regarding the Anxiety-Trait. The results of the study have shown no other statistically significant differences between tested groups. Conclusions: Inappropriate sinus tachycardia is related to increased anxiety. More clinical trials are needed to confirm its psychogenic basis.

PL

Wprowadzenie: Nieadekwatna tachykardia zatokowa charakteryzuje się przyspieszonym zatokowym rytmem serca (>90–100 uderzeń na minutę) w trakcie czuwania z nasileniem dolegliwości podczas niewielkiego wysiłku fizycznego lub psychologicznego stresu. Zespół występuje przede wszystkim u młodych kobiet. Lęk stanowi istotny czynnik ryzyka chorób sercowo-naczyniowych, od niedawna w grupie młodszych i starszych pacjentów uznawany jest jego kluczowy wpływ na rozwój i przebieg chorób serca, obok takich czynników ryzyka, jak: depresja, używanie substancji psychoaktywnych, nadwaga, problemy ze snem czy siedzący tryb życia. Celem pracy była ocena ewentualnego związku pomiędzy poziomem lęku, kontrolą emocji u pacjentów z nieadekwatną tachykardią zatokową a diagnozą tego zespołu. Materiał i metody: Badaniami objęto grupę 33 pacjentek z nieadekwatną tachykardią zatokową (wiek 31,8 ± 8,72 roku) i grupę porównawczą 33 kobiet (wiek 28,7 ± 4,4 roku) bez stwierdzonych schorzeń kardiologicznych. Rozpoznanie nieadekwatnej tachykardii zatokowej w grupie badanej było ustalone przez zespół kardiologów opiekujących się chorymi w II Katedrze Kardiologii oraz Klinice Elektrokardiologii Uniwersytetu Medycznego w Łodzi. Do oceny psychologicznej wykorzystano standaryzowane, oparte na metodzie samoopisu, narzędzia diagnostyczne typu papier-ołówek: Inwentarz Stanu i Cechy Lęku oraz Skalę Kontroli Emocji. Wyniki: Stwierdzono statystycznie istotną różnicę pomiędzy grupą kobiet z nieadekwatną tachykardią zatokową a grupą porównawczą w zakresie zmiennej lęk jako cecha. Dalsza analiza nie wykazała innych istotnych statystycznie różnic między badanymi grupami. Wnioski: Nieadekwatna tachykardia zatokowa jest związana z wyższym poziomem lęku. Konieczne są dalsze badania kliniczne w celu potwierdzenia psychogennego pochodzenia tego wciąż mało poznanego zaburzenia.

Refine search results

4 Aktualności Neurologiczne

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

2 2016

1 2015

1 2014

1 2013

5 Pękala K.

5 Sobów T.

2 Ponichtera-Kasprzykowska M.

1 Bogaczewicz A.

1 Kasprzak J. D.

1 Kozłowska E.

1 Magierska J.

1 Magierski R.

1 Ptaszyński P.

1 Rasmus P.

Interwencje psychologiczne jako profilaktyka depresji poudarowej

Niefarmakologiczne strategie postępowania w zaburzeniach zachowania towarzyszących otępieniu

Rozpoznawanie depresji u pacjentów z chorobą Parkinsona za pomocą różnorodnych narzędzi diagnostycznych

The need of neuropsychological assessment in daily care of patients without dementia

Inappropriate sinus tachycardia – cardiac syndrome or anxiety related disorder?