Search results

Sort By:

Limit search:

Stres oksydacyjny w patogenezie stwardnienia rozsianego. Nowe możliwości terapeutyczne

100%

Karpińska A., Mirowska-Guzel D.

Aktualności Neurologiczne

2016

vol. 16

issue 3

136-145

Multiple sclerosis is a progressive inflammatory and demyelinating disease of the central nervous system. Although the primary cause of this disease has not been established yet, it is known that destruction of myelin sheaths and loss of neurons and oligodendrocytes can be observed as disease progresses. It has been suggested that a possible link between neuroinflammation and neurodegeneration could be the phenomenon of oxidative stress. Oxidative stress develops when there are too many free radicals produced within the cell, and the natural antioxidative mechanisms are not effective enough to dispose of them. It has been proven to contribute to the pathomechanism of such neurodegenerative disorders as Parkinson’s disease or Alzheimer’s disease. The role of oxidative stress in the pathogenesis of multiple sclerosis has also been recently confirmed, establishing it as a new target in the disease’s management. Even though the efficacy of such antioxidants as polyphenols, vitamins (A, C, E) and alpha-lipoic acid has been confirmed in many preclinical experiments, no significant effect has been shown in clinical trials. However, some clinical trials related to the use of antioxidants in multiple sclerosis treatment are still in progress. One compound with antioxidant potential that has been proven effective and safe in both preclinical and clinical trials is dimethyl fumarate. It was licensed for the treatment of multiple sclerosis in 2013. Even though its mechanism of action has not been fully established, one of its known effects is the induction of antioxidant pathway related to Nrf2 transcription factor and synthesis of antioxidant enzymes, leading to decrease in oxidative stress.

Stwardnienie rozsiane to choroba zapalno-demielinizacyjna ośrodkowego układu nerwowego o dotychczas nieznanej przyczynie. W przebiegu stwardnienia rozsianego następuje uszkodzenie osłonki mielinowej komórek nerwowych oraz śmierć neuronów i oligodendrocytów. W ostatnich latach zwrócono uwagę, że ogniwem łączącym proces zapalny z neurodegeneracją może być stres oksydacyjny, czyli przewaga tworzenia wolnych rodników nad ich eliminacją przez systemy antyoksydacyjne komórki. Udowodniono, iż stres oksydacyjny ma związek z patogenezą wielu chorób neurodegeneracyjnych, w tym choroby Parkinsona czy choroby Alzheimera. Wykazano także jego udział w patogenezie stwardnienia rozsianego. W związku z tym zwalczanie stresu oksydacyjnego stało się jednym z nowych celów terapeutycznych. W badaniach przedklinicznych i klinicznych oceniano skuteczność różnych substancji o właściwościach antyoksydacyjnych, m.in. polifenoli, witamin, kwasu α-liponowego czy ekstraktów z Ginkgo biloba, jako potencjalnych leków na stwardnienie rozsiane. Ich skuteczność w modelach zwierzęcych rzadko znajduje odzwierciedlenie w wynikach badań klinicznych, ale wybrane związki są obecnie w trakcie oceny klinicznej. W badaniach zarówno przedklinicznych, jak i klinicznych skuteczny okazał się fumaran dimetylu, zarejestrowany w 2013 roku do leczenia stwardnienia rozsianego. Mechanizm działania tego związku nie został jeszcze w pełni poznany. Wiadomo jednak, że pobudza on naturalny szlak antyoksydacyjny związany z czynnikiem transkrypcyjnym Nrf2, co prowadzi do redukcji nasilenia stresu oksydacyjnego.

Klindamycyna – kompletna monografia leku

100%

Korzeniewska-Rybicka I., Karpińska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

2018

vol. 14

issue Suppl 1

s1–s15

Clindamycin is a semisynthetic chlorine derivative of lincomycin with a number of benefits when compared to its precursor. It has been available for treatment since 1966. As macrolides and streptogramins B, clindamycin exerts bacteriostatic effects by affecting the 50S ribosomal subunit of sensitive bacteria. Also, it blocks toxin synthesis and restricts virulence of dangerous bacteria, such as Streptococcus pyogenes and Staphylococcus aureus. It is active against Gram-positive cocci, except for enterococci, and against most anaerobic both Gram-positive and Gram-negative bacteria. It also has antiprotozoal effects against Pneumocystis or Toxoplasma. Bacterial clindamycin resistance has been growing in certain species, such as Streptococcus pneumoniae or Bacteroides fragilis, which is usually associated with modification of the target binding site, efflux pump activity or enzymatic inactivation of the drug. Clindamycin is available in Poland in many forms. It is characterised by very good bioavailability after oral administration and good tissue distribution (except for the central nervous system). It is eliminated mainly with bile. Adverse events of clindamycin are not usually severe, but diarrhoea or rash are relatively common. Pseudomembranous colitis induced by Clostridium difficile is a serious complication of the therapy with this drug. Clindamycin may be applied for various clinical indications. However, it is frequently a second-line drug in infections or pharmacoprophylaxis. The activity against methicillin-resistant staphylococci and anaerobic bacteria puts it in the first line of treatment for infections with this aetiology.

Klindamycyna jest półsyntetyczną chlorową pochodną linkomycyny o licznych zaletach w porównaniu ze swoim prekursorem, dostępną w lecznictwie od 1966 roku. Wykazuje działanie bakteriostatyczne poprzez wpływ na podjednostkę 50S rybosomów wrażliwych bakterii, identycznie jak makrolidy i streptograminy typu B, a co nie mniej ważne, blokuje syntezę toksyn i ogranicza wirulencję niezwykle niebezpiecznych bakterii: Streptococcus pyogenes i Staphylococcus aureus. Jest to antybiotyk aktywny wobec ziarenkowców Gram-dodatnich, z wyjątkiem enterokoków, oraz wobec większości bakterii beztlenowych, zarówno Gram-dodatnich, jak i Gram-ujemnych. Działa też przeciwpierwotniakowo, np. wobec gatunków takich jak Pneumocystis czy Toxoplasma. Oporność bakterii na klindamycynę narasta wśród niektórych gatunków, np. Streptococcus pneumoniae czy Bacteroides fragilis, co związane jest zwykle z modyfikacją miejsca docelowego wiązania, działaniem pomp wyrzutu lub inaktywacją enzymatyczną leku. Klindamycyna jest dostępna w Polsce pod różnymi postaciami. Charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym oraz dobrą dystrybucją do tkanek (z wyjątkiem ośrodkowego układu nerwowego). Eliminowana jest głównie z żółcią. Działania niepożądane klindamycyny na ogół nie są groźne, choć stosunkowo często występują objawy takie jak biegunka czy wysypki skórne. Poważnym powikłaniem terapii tym antybiotykiem może być wystąpienie rzekomobłoniastego zapalenia jelit wywołanego przez Clostridium difficile. Klindamycyna może być stosowana w wielu wskazaniach klinicznych. Często jest jednak lekiem drugiego rzutu w terapii zakażeń lub w farmakoprofilaktyce. Aktywność wobec bakterii beztlenowych i gronkowców opornych na metycylinę przesuwa ją do terapii pierwszej linii leczenia w infekcjach o takiej etiologii.

Refine search results

1 Aktualności Neurologiczne

1 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2018

1 2016

2 Karpińska A.

1 Korzeniewska-Rybicka I.

1 Mirowska-Guzel D.

Search results

Stres oksydacyjny w patogenezie stwardnienia rozsianego. Nowe możliwości terapeutyczne

Klindamycyna – kompletna monografia leku