Search results

Sort By:

Limit search:

Skojarzone leczenie chorych na mięsaki macicy – ocena wyników i analiza czynników prognostycznych

100%

Michalak A., Karolewski K., Jakubowicz J., Blacharz P., Dymek P., Piwowarczyk S.

Ginekologia Onkologiczna

2006

vol. 4

issue 1

23-30

Objectives: The aim of the study was to assess the efficacy of combined therapy (surgery plus radiotherapy) and reasons of treatment failure in patients with uterine sarcoma. Material and methods: The analyzed clinical material involved 95 patients with uterine sarcoma (US) treated in the Cracow Branch of the Center of Oncology between 1980 and 1999. The studied group consisted of 70 patients with leiomyosarcoma (LS) and 25 patients with endometrial stromal sarcoma (ESS). Seventy-three women were diagnosed with stage I and II and 22 with stage III and IVA US. All patients in this group underwent radical hysterectomy with salpingooophorectomy followed by postoperative irradiation consisting of vaginal brachytherapy and external beam radiotherapy of the small pelvic area. Results: Out of 95 patients in the tested group, 46 (48.4%) patients survived 5 years with no evidence of disease. In the group of early-stage US there were 60.3% 5-year disease-free survivals. None of 9 patients with stage IVA was cured. In 36 among 47 uncured patients (76.6%) distant metastases was found. Conclusion: Combined surgery plus radiotherapy treatment was effective therapy in patients with early-stage US, nevertheless, it was ineffective in the group with advanced US, as none of the 9 patients with grade IVA was cured. The basic cause of treatment failure in the LS group was the spread of malignancy, whereas in the ESS group – locoregional recurrence.

Cel: Celem pracy była ocena skuteczności leczenia skojarzonego (chirurgia + napromienianie) i analiza przyczyn niepowodzenia leczenia chorych na mięsaka macicy. Materiał i metody: Przeprowadzono analizę materiału klinicznego obejmującego 95 chorych na mięsaka macicy (MM) leczonych w Centrum Onkologii, Oddział Kraków w latach 1980-1999. W skład badanej grupy weszło 70 chorych na leiomyosarcoma (LS) oraz 25 chorych na endometrial stromal sarcoma (ESS). U 73 pacjentek rozpoznano MM w I i II, a u 22 w III i IVA stopniu zaawansowania. W badanej grupie u wszystkich chorych wykonano zabieg radykalnego usunięcia macicy wraz z przydatkami, a następnie przeprowadzono uzupełniające pooperacyjne napromienianie składające się z brachyterapii dopochwowej i teleradioterapii terenu miednicy mniejszej. Wyniki: Spośród 95 chorych z badanej grupy 5 lat bez objawów nowotworu przeżyło 46, tzn. 48,4% chorych. W grupie osób z niezaawansowanym MM uzyskano 60,3% bezobjawowych przeżyć 5-letnich. Skojarzone leczenie chirurgiczne z pooperacyjnym napromienianiem okazało się nieskuteczne w grupie chorych na zaawansowanego MM – nie wyleczono żadnej spośród 9 chorych w IVA stopniu zaawansowania. U 36 spośród 47 chorych (76,6%) z niewyleczonym procesem nowotworowym stwierdzono przerzuty odległe. Wnioski: Skojarzone leczenie chirurgiczne z pooperacyjnym napromienianiem było skuteczne u chorych na niezaawansowanego MM, natomiast u chorych na zaawansowanego MM skojarzone leczenie okazało się nieskuteczne, ponieważ żadna z 9 chorych na MM w stopniu IVA nie została wyleczona. Głównym powodem niepowodzenia leczenia w grupie chorych na LS były przerzuty odległe, a w grupie chorych na ESS – wznowa lokoregionalna.

Zakażenie HPV i jego związek z nowotworami złośliwymi

84%

Jach R., Dumin M., Radoń-Pokracka M., Basta A., Kojs Z., Karolewski K., Klimek M., Blacharz P., Ziętarski G., Dulińska-Litewka J.

Current Gynecologic Oncology

2010

vol. 8

issue 3

200-213

Human papillomavirus (HPV) infection is the most frequent sexually transmitted disease. According to current estimates, there are about 5 500 000 new infections diagnosed annually. Among about 100 known types of HPV, 40 are designed as genital due to their preferential affinity to vulvar, vaginal, cervical, penile and anogenital epithelium. Chronic infection with types 16, 18, 31, 33, 35, 39, 45, 51, 52, 56, 58 and 59 is associated with an elevated risk of malignant transformation, whereby the type 16 is detected in 50-55% of cases of invasive cervical cancer. Certain diagnosis of HPV infection at every stage of viral life cycle is provided by molecular virological techniques, while detection of viral DNA gains a novel significance as an adjunct to cytological study. Promising diagnostic potential in the setting of chronic HPV infections is associated with the test based on analysis of mRNA transcripts, enabling detection of active oncogenes E6 and E7 of the virus. This enables not only to confirm the presence of virus as such, but also to determine its activity gauged by initiation of transcription, i.e. the earliest phase of carcinogenesis. This is most useful the management of women infected by non-highly oncogenic HPV types. Most vulvar, vaginal and anal cancers are associated with HPV infection. Recently, the incidence of anogenital malignancies is increasing significantly. In view of continuously increasing number of HPV infections, it is reasonable to expect an increased number of anogenital malignancies and precursor lesions thereof, being diagnosed in the near future. Therefore, current epidemiological studied focus on inclusion of HPV testing (HPV DNA, HPV mRNA and early HPV genes) into large-scale screening programs for cervical cancer.

Zakażenie HPV jest najczęstszą chorobą przenoszoną drogą płciową. Rocznie rozpoznaje się około 5 500 000 nowych zakażeń. Spośród 100 typów wirusów HPV 40 określa się mianem genitalnych z uwagi na ich preferencyjne występowanie w nabłonku okolic sromu, pochwy, szyjki macicy, penisa i okolicy anogenitalnej. Przetrwałe zakażenie wywołane przez typy 16., 18., 31., 33., 35., 39., 45., 51., 52., 56., 58., 59. wiąże się z wysokim ryzykiem rozwoju raka, przy czym typ 16. jest wykrywany w 50-55% przypadków inwazyjnego raka szyjki macicy. Pewne rozpoznanie zakażenia HPV w każdym stadium cyklu życiowego wirusa zapewniają molekularne metody wirusologiczne, a oznaczenie DNA HPV nabiera znaczenia jako procedura uzupełniająca badanie cytologiczne. Obiecujące możliwości diagnostyczne rozpoznania przetrwałego zakażenia HPV niesie ze sobą test oparty na wykrywaniu aktywnych onkogenów E6 i E7 wirusów HPV poprzez analizę transkryptów mRNA. Pozwala on określić nie tylko obecność, ale również aktywność wirusa, w tym rozpoczęcie transkrypcji, czyli najwcześniejszy etap karcinogenezy. Ma zastosowanie również wśród kobiet zakażonych typami wirusów HPV nienależącymi do grupy wysokoonkogennych. Przeważająca większość przypadków raka sromu, pochwy oraz odbytu związana jest z zakażeniem wirusem HPV. Częstość występowania nowotworów okolicy płciowo-odbytniczej znacząco zwiększyła się w ostatnich latach. Z uwagi na stały wzrost liczby zakażeń HPV należy w przyszłości spodziewać się diagnozowania większej liczby przypadków raków okolicy anogenitalnej i ich zmian prekursorowych. Dlatego też obecne badania epidemiologiczne koncentrują się na włączeniu testowania HPV (DNA HPV, mRNA HPV oraz genów wczesnych HPV) do programu masowych badań skryningowych raka szyjki macicy.

Refine search results

1 Current Gynecologic Oncology

1 Ginekologia Onkologiczna

1 2010

1 2006

2 Blacharz P.

2 Karolewski K.

1 Basta A.

1 Dulińska-Litewka J.

1 Dumin M.

1 Dymek P.

1 Jach R.

1 Jakubowicz J.

1 Klimek M.

1 Kojs Z.

1 Michalak A.

1 Piwowarczyk S.

1 Radoń-Pokracka M.

1 Ziętarski G.

Search results

Skojarzone leczenie chorych na mięsaki macicy – ocena wyników i analiza czynników prognostycznych

Zakażenie HPV i jego związek z nowotworami złośliwymi