Search results

1

Krztusiec – choroba, która nie daje o sobie zapomnieć

100%

Wawrzyniak A., Moes-Wójtowicz A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 4

335-340

EN

Pertussis (whooping cough) is an acute respiratory disease which may have a severe course, especially in newborns. Despite general conviction about disease eradication it is still a crucial clinical problem. Pertussis morbidity is different every year but the decreasing number of younger children and increasing number of people at the ages over 15 years falling ill could be observed. The main factors influencing the clinical course are age and immunization level. Among infants the disease mostly divides into three stages: catarrhal, paroxysmal and convalescent. Persistent cough is the most common manifestation of pertussis in adolescents and adults. The criterion standard for diagnosis of pertussis is isolation of B. pertussis in culture. Serologic antibody titre testing is available, but a comparison with results of the same test made 3‑5 weeks later is needed. The principle of prophylaxis is the obligatory vaccination carried out at the ages of 1, 2 and 6 years. For the first four doses usage of a whole cell vaccine (DTPw) is recommended. For the fifth dose at the age of 6 years an acellular pertussis vaccine (DTaP) should be used. The whole cell vaccine is contraindicated for prematurely born children and patients with cerebral palsy connected to perinatal hypoxia. Acquired immunity against whooping cough is decreasing with time. To eradicate B. pertussis from the respiratory tract macrolide antibiotics are the preferred agents or co‑trimoxazole if macrolides are contraindicated. Duration of treatment is 3‑5 days for azithromycin and 7‑14 days for the other macrolides and co‑trimoxazole. Prophylaxis for susceptible persons may be started up to 3 weeks after exposure. Such procedure is to the advantage of infants up to the age of 4 months and women in the third trimester of pregnancy.

PL

Krztusiec jest ostrą chorobą zakaźną układu oddechowego, której przebieg może być ciężki, szczególnie u noworodków. Mimo powszechnego przekonania o eradykacji tej choroby nadal stanowi ona istotny problem kliniczny. Zachorowalność na krztusiec ulega corocznym fluktuacjom, jednak procentowy udział zachorowań według wieku wykazuje tendencję spadkową u młodszych dzieci i wzrostową wśród osób powyżej 15. roku życia. Obraz kliniczny w największej mierze zależy od wieku dziecka oraz od stopnia uodpornienia. U niemowląt choroba przebiega w charakterystycznych trzech fazach: nieżytowej, kaszlu napadowego oraz zdrowienia. U młodzieży i dorosłych najczęstszy objaw stanowi przewlekający się kaszel. Złotym standardem w diagnostyce krztuśca jest badanie bakteriologiczne, z kolei najbardziej dostępną metodą – diagnostyka serologiczna. Należy wykazać znamienny wzrost, tj. czterokrotny, miana swoistych przeciwciał w dwóch próbkach surowicy w odstępie 3‑5 tygodni. Podstawą profilaktyki krztuśca są obowiązkowe szczepienia ochronne, przeprowadzane w 1., 2. i 6. roku życia. Cztery pierwsze szczepienia powinny być wykonane szczepionką pełnokomórkową (DTPw), natomiast ostatnie szczepionką bezkomórkową DTaP. Przeciwwskazaniem do zastosowania szczepionki pełnokomórkowej jest wcześniactwo i mózgowe porażenie dziecięce, związane z niedotlenieniem okołoporodowym. Odporność na zachorowanie na krztusiec zmniejsza się wraz z czasem upływającym od ostatniego szczepienia. Grupą antybiotyków preferowaną w terapii zakażenia Bordetella pertussis są makrolidy, w przypadku przeciwwskazań stosuje się kotrimoksazol. Czas leczenia wynosi od 3‑5 dni dla azytromycyny do 7‑14 dni dla pozostałych antybiotyków. Profilaktykę poekspozycyjną można rozpocząć do 3 tygodni od narażenia na zakażenie. Największą korzyść z takiego postępowania mogą odnieść niemowlęta do 4. miesiąca życia i kobiety w trzecim trymestrze ciąży.

2

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika (pylorostenoza) – prezentacja przypadku

100%

Wawrzyniak A., Moes-Wójtowicz A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 1

87-90

EN

Hypertrophic pyloric stenosis is one of the most common congenital defects in infants. The incidence of infantile hypertrophic pyloric stenosis (IHPS) is approximately two to five per 1000 births per year. IHPS is characterized by a progressive hypertrophy of pyloric muscle. Etiopathogenesis of this disease is still unknown. Abnormalities of ganglion cells development, increased local production of growth factors, altered nitric oxide production and genetic factors have been implicated in the pathogenesis. IHPS typically presents with progressive projectile vomiting leading to dehydration that usually commences between third and eighth week of life. Severe infection, disease with increased intracranial pressure, and metabolic diseases should be considered in the differential diagnosis. The classic hypochloremic, hypokalemic, metabolic alkalosis is not a common findings which may be due to more early detection rate of IHPS. Ultrasonography (US) is the standard diagnostic procedure. Pyloric thickness of 3 mm or higher and length of 15 mm or higher by ultrasonography is widely accepted as diagnostic criteria for pyloric stenosis. Pyloromyotomy by Ramstedt has been the standard treatment of IHPS, however laparoscopic pyloromyotomy is becoming more common. The paper presents a case of a 21-days-old newborn diagnosed due to intensive regurgitation, weakness and apathy

PL

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika jest wadą anatomiczną, występującą z częstością 2–5 na 1000 żywych urodzeń. Przyczyną zwężenia odźwiernika jest przerost mięśni gładkich jego ściany. Etiopatogeneza tej jednostki chorobowej nadal nie jest znana. Obecnie teorie na ten temat skupiają się na zaburzeniach rozwoju komórek zwojowych w ścianie odźwiernika, zwiększonej miejscowej ekspresji czynników wzrostu, zaburzeniach miejscowej syntezy tlenku azotu oraz na czynnikach genetycznych. Pierwsze dolegliwości pojawiają się u dzieci zwykle między 3. a 8. tygodniem życia. Najczęstszą manifestacją kliniczną przerostowego zwężenia odźwiernika są chlustające wymioty bez domieszki żółci, doprowadzające do odwodnienia dziecka. Różnicując przyczyny choroby, należy wziąć pod uwagę ciężkie zakażenia wielonarządowe, choroby przebiegające ze wzmożonym ciśnieniem śródczaszkowym oraz choroby metaboliczne. Klasyczny obraz zaburzeń gospodarki kwasowo-zasadowej pod postacią zasadowicy metabolicznej hipokaliemicznej i hipochloremicznej występuje rzadko, co może być spowodowane coraz wcześniejszą wykrywalnością pylorostenozy. Złotym standardem w diagnostyce obrazowej jest ultrasonografia. Grubość ściany >3 mm i długość kanału odźwiernika >15 mm uznawane są za charakterystyczne dla wrodzonego przerostowego zwężenia odźwiernika. Powszechnie stosowaną metodą leczenia jest pyloromiotomia metodą Ramstedta, coraz częściej wykorzystuje się też metodę laparoskopową. W artykule przedstawiono przypadek 21-dniowego noworodka, diagnozowanego w Klinice z powodu intensywnego ulewania, osłabienia i apatii.

3

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

88%

Moes-Wójtowicz A., Wachnicka-Bąk A., Lipińska-Opałka A., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 2

220-226

EN

Impetigo is a fairly common disease of the childhood. This infection exists in two distinct forms: bullous and non-bullous impetigo. In non-bullous impetigo, a tiny vesicle or pustule shows initially and after 4–6 days develops into a honey-coloured crusted plaque. Bullous impetigo is always caused by Staphylococcus aureus, a bacterium that produces exfoliative toxins (ETA and ETB). Infection is limited to the superficial layers of the skin, and skin changes typically occur on the face and limbs. The disease is most prevalent in children aged 2 to 5, but it can occur at any age. The treatment involves topical or systemic antibiotics depending on the severity of symptoms and the patient’s condition. The differential diagnosis of impetigo includes: staphylococcal scalded-skin syndrome, Herpes simplex infection, eosinophilic pustular folliculitis, epidermolysis bullosa, pemphigus and pemphigoid. The differentiation between impetigo and staphylococcal scalded-skin syndrome can be challenging. Both diseases are caused by the same strain of Staphylococcus aureus that produces exfoliative toxins. However, in impetigo toxins are produced only within skin lesions whereas in staphylococcal scalded-skin syndrome, toxins are produced in organs colonised by Staphylococcus aureus and then released systemically. In the course of staphylococcal scalded-skin syndrome severe tenderness of the skin and a positive Nikolsky’s sign are observed. The paper presents two cases of impetigo in infants. In both cases, the correct diagnosis was not established immediately, which delayed appropriate treatment. In one of the cases, due to the imprecise initial diagnosis and the lack of the holistic approach to the patient, a correct diagnosis was established so late, that a systemic infection developed.

PL

Liszajec zakaźny to dość częsta choroba wieku dziecięcego. Wyróżnia się dwie postacie: bezpęcherzową i pęcherzową. W postaci bezpęcherzowej początkowo pojawia się grudka, a następnie szybko powiększająca się nadżerka naskórka, którą po 4–6 dniach pokrywa charakterystyczny, miodowy strup. Przyczyną postaci pęcherzowej jest zawsze Staphylococcus aureus, bakteria produkujący toksyny epidermolityczne ETA i ETB. Zakażenie ogranicza się do powierzchniowych warstw skóry, a zmiany typowo występują na twarzy i kończynach. Najczęściej chorują dzieci między 2. a 5. rokiem życia, chociaż liszajec może wystąpić w każdym wieku. W leczeniu stosuje się antybiotykoterapię miejscową bądź systemową – w zależności od nasilenia objawów i stanu pacjenta. W różnicowaniu należy brać pod uwagę m.in. gronkowcowe złuszczające zapalenie skóry, zakażenia wywołane przez Herpes simplex, eozynofilowe krostkowe zapalenie mieszków włosowych, pęcherzowe oddzielanie się naskórka, pęcherzycę i pemfigoid. Duże trudności może sprawiać różnicowanie liszajca zakaźnego z gronkowcowym złuszczającym zapaleniem skóry. Oba schorzenia wywołuje ten sam szczep, wytwarzający toksyny eksfoliatywne. Podczas gdy w liszajcu pęcherzowym toksyny są wytwarzane jedynie w obrębie zmian skórnych, w gronkowcowym złuszczającym zapaleniu skóry egzotoksyny powstają w miejscach skolonizowanych przez Staphylococcus aureus, a następnie są uwalnianie ogólnoustrojowo. W przebiegu zapalenia obserwuje się nasiloną tkliwość skóry i dodatni objaw Nikolskiego. W pracy przedstawiono dwa przypadki zachorowania na liszajca zakaźnego u niemowląt. U obu pacjentów nie od razu wysunięto podejrzenie liszajca zakaźnego, przez co wdrożenie odpowiedniego leczenia było opóźnione. U jednego z chorych – z powodu nieprecyzyjnego wstępnego rozpoznania i braku holistycznego podejścia – właściwe rozpoznanie zostało ustalone na tyle późno, że doszło do zakażenia uogólnionego.

4

Krztusiec jako przyczyna kaszlu u dzieci leczonych w K linice Pediatrii, Nefrologii i A lergologii Dziecięcej WI M w latach 2009–2013

76%

Moes-Wójtowicz A., Wawrzyniak A., Fiodorowicz E., Rzeszotarska A., Dadas-Stasiak E., Kalicki B., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 1

73-77

EN

A retrospective analysis of medical data of 157 children, suspected for pertussis, aged from 1 month to 17 years, hospitalised in Paediatric, Nephrology and Allergology Clinic, Military Institute of Medicine from January 2009 to March 2013 was undertaken. Information concerning age, sex, duration of cough, presented symptoms and laboratory tests results were analysed. Statistical analysis was performed using standard statistical software (Statistica PL). The significance level was set as p<0.05. Pertussis, as a reason of cough, was found in 31 cases. Statistical analysis showed no significant differences between patients with acute and chronic cough, as far as a frequency of pertussis infection is concerned. Gender was not associated with the pertussis infection (p>0.05). Occurrence of cough and apnea was strongly associated with positive pertussis serologic laboratory tests. The statistical significance between low amount of white blood cells and low Biernacki’s test rate and positive pertussis serologic laboratory tests was found. This finding does not fit to a classical course of disease. The reason of this discrepancy may be a fact, that in analyzed group only two children werenot vaccinated (under the age of 2 months). The classical course of disease is observed only among unvaccinated patients. Among children diagnosed due to recurrent respiratory tract infections 8.3% had positive pertussis serologic laboratory tests.

PL

Analizie retrospektywnej poddano dokumentację medyczną 157 dzieci w wieku od 1. miesiąca do 17 lat hospitalizowanych w Klinice Pediatrii, Nefrologii i Alergologii Dziecięcej Wojskowego Instytutu Medycznego w okresie od stycznia 2009 do marca 2013 roku, u których wysunięto podejrzenie krztuśca. Analizowano informacje dotyczące wieku, płci, czasu trwania kaszlu, prezentowanych objawów przed przyjęciem i w chwili przyjęcia do Kliniki oraz wyników badań laboratoryjnych. Do analizy statystycznej wyników wykorzystano program Statistica PL, przyjmując poziom istotności p<0,05. Krztusiec jako przyczynę kaszlu potwierdzono u 31 badanych pacjentów. Nie stwierdzono istotnej statystycznie różnicy w częstości wykrywania zakażenia krztuścem u dzieci z kaszlem ostrym i przewlekłym. Nie wykazano różnicy w częstości występowania krztuśca pomiędzy dziewczynkami i chłopcami. Znaleziono istotną statystycznie zależność pomiędzy występowaniem kaszlu i bezdechów a laboratoryjnym potwierdzeniem krztuśca. Wykazano również istotną statystycznie zależność pomiędzy niższymi wartościami liczby leukocytów (WBC) oraz odczynu Biernackiego (OB) a rozpoznaniem krztuśca, co nie pokrywa się z klasycznym obrazem choroby. Niezgodność ta może wynikać z faktu, iż w badanej grupie znalazło się tylko dwoje dzieci niezaszczepionych przeciwko krztuścowi (dzieci poniżej 2. miesiąca życia), a tylko u osób nieszczepionych możemy obserwować klasyczny, pełnoobjawowy przebieg choroby. W grupie dzieci diagnozowanych z powodu nawracających zakażeń układu oddechowego stwierdzono zakażenie krztuścem u 8,3%.

Refine search results

4 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2015

2 2013

1 2012

4 Jung A.

4 Kalicki B.

4 Moes-Wójtowicz A.

3 Wawrzyniak A.

1 Dadas-Stasiak E.

1 Fiodorowicz E.

1 Lipińska-Opałka A.

1 Rzeszotarska A.

1 Wachnicka-Bąk A.

Krztusiec – choroba, która nie daje o sobie zapomnieć

Wrodzone przerostowe zwężenie odźwiernika (pylorostenoza) – prezentacja przypadku

Liszajec zakaźny jako przyczyna sepsy u niemowląt

Krztusiec jako przyczyna kaszlu u dzieci leczonych w K linice Pediatrii, Nefrologii i A lergologii Dziecięcej WI M w latach 2009–2013