Search results

1

Zapalenie nerwu przedsionkowego (vestibular neuritis) – opis przypadku

100%

Bujak K., Kasacka I.

|

vol. 61(3)

329-330

PL

Vestibular neuritis is a group of symptoms resulting from a sudden unilateral vestibular dysfunction. It seldom occurs in children (approximately 7%). Its etiology and pathogenesis are unknown, although most researchers consider viral infection to be a causative factor. The clinical symptoms appear rapidly, exacerbate within a few hours and include vertigos, accompanied by nausea, vomiting and paralytic nystagmus, which intensifies with head movements. This is a case of a 15-year-old boy, so far healthy and with normal psychomotor development, who was admitted to the hospital ward due to exacerbating vertigos accompanied by nausea and balance disorders.

2

Zastosowanie akustycznych ocznych przedsionkowych potencjałów wywołanych (AC-oVEMP) w diagnostyce zawrotów głowy

100%

Zwierzyńska K., Lachowska M., Sokołowski J., Tataj E., Niemczyk K.

|

vol. 8(2)

7-11

PL

Test przedsionkowych miogennych potencjałów wywołanych z zastosowaniem bodźca akustycznego (AC-VEMP) jest jednym z oceniających funkcjonowanie równowagi. Oczne przedsionkowe miogenne potencjały wywołane (AC-oVEMP) są badaniem przedsionkowych potencjałów wywołanych z mięśni gałkoruchowych, głównie skośnych dolnych (położonych najbardziej powierzchownie), a impulsy są przewodzone przez górną gałąź nerwu przedsionkowego i pochodzą z plamki łagiewki. Mimo że test oVEMP jest dość nowy, stał się niezwykle powszechny i stanowi narzędzie wykorzystywane w diagnostyce otologicznej i neurotologicznej. Chociaż powstaje coraz więcej artykułów na jego temat, wciąż trwają dyskusje nad metodologią i interpretacją wyników. W niniejszej pracy przedstawione zostaną zagadnienia związane z badaniem AC-oVEMP, tj. metodologia wykonania i interpretacja wyników oraz możliwości zastosowania w diagnostyce zawrotów głowy.

3

Rehabilitacja chorych w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi

100%

Krajewski K., Rosiak O., Szczepanik M., Walak J., Woszczak M., Gawrońska A., Józefowicz-Korczyńska M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2018

|

vol. 72

|

issue 1

5-10

PL

Wstęp: Zawroty głowy i zaburzenia równowagi w wieku podeszłym mogą być wywołane dysfunkcją ośrodkowego układu nerwowego na różnych poziomach, związaną zarówno procesem starzenia, jak i współistniejącymi chorobami ogólnoustrojowymi. Cel pracy: Ocena skuteczności rehabilitacji u pacjentów w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi. Materiał i metody: Do badań włączono 31 osób z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi. Pacjentów wyłoniono z grupy 84 pacjentów w wieku powyżej 65. roku życia, u których rozpoznano uszkodzenie ośrodkowe w badaniu wideonystagmograficznym (VNG). U chorych przeprowadzono badanie otoneurologiczne z oceną równowagi i chodu wg skali Tinetti, test „Wstań i idź“ oraz test sięgania (FR). Badani wypełniali też kwestionariusz samooceny (DHI). Pacjentów badano dwukrotnie – na wstępie i po zakończeniu terapii. Sesje rehabilitacji przedsionkowej (VR) trwały 2 tygodnie, po 5 razy w tygodniu. Wyniki: Po terapii VR stwierdzono istotne statystycznie różnice w kwestionariuszu samooceny DHI w punktacji całkowitej jak i w 3 podskalach. U 70% pacjentów stwierdzono istotną poprawę w testach chodu i stabilności. W teście „Wstań i idź” średnio 15,3 sekund, w teście Tinetti średnio 22 punkty (mniejsze prawdopodobieństwo upadków), w teście sięgania 27 cm. Wnioski: U pacjentów w wieku podeszłym rehabilitacja przedsionkowa jest metodą znacznie poprawiającą stabilność postawy i chodu. U osób z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w wieku podeszłym kliniczne badania funkcjonalne oraz dodatkowe mogą służyć nie tylko do potwierdzenia diagnozy, ale i do monitorowania postępów VR terapii.

4

Badania posturograficzne u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego

100%

Fedorowicz J., Bielińska M., Olszewski J.

Otolaryngologia Polska

|

2018

|

vol. 72(3)

19-25

PL

Wprowadzenie: Celem pracy była porównawcza analiza wyników badania posturograficznego u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego. Materiał i metody: Badania wykonano u 50 pacjentów (40 kobiet i 10 mężczyzn) w wieku od 26 do 77 lat, hospitalizowanych w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi w 2014 roku z powodu zawrotów głowy. Chorych podzielono na dwie grupy: Pierwszą stanowiło 26 pacjentów (23 kobiety i 3 mężczyzn) z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego, drugą – 24 pacjentów (17 kobiet i 7 mężczyzn) z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego. Grupę kontrolną (trzecią) stanowiło 26 osób, w wieku od 19 do 30 lat, którą stanowili studenci lub absolwenci łódzkich uczelni wyższych, bez zawrotów głowy w wywiadzie. Badani kwalifikowani byli do danych grup na podstawie wyników badania wideonystagmograficznego. Badania przeprowadzono za pomocą przenośnego systemu balansowego BioSway firmy Biodex. Wyniki: W przypadku testów na powierzchni twardej, zarówno przy otwartych, jak i zamkniętych oczach, w niewielkim stopniu lepiej radzą sobie chorzy z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego. Wyniki testów na powierzchni z gąbki okazały się być korzystniejsze wśród chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonych badań wynika, że umiejętność zachowania równowagi wśród chorych na zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego jest średnio 3-krotnie niższa niż u populacji ludzi nie skarżących się na epizody zawrotów głowy.

5

Rehabilitacja chorych w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi

100%

Krajewski K., Rosiak O., Szczepanik M., Walak J., Woszczak M., Gawrońska A., Józefowicz-Korczyńska M.

Otolaryngologia Polska

|

2018

|

vol. 72(1)

5-10

PL

Wstęp: Zawroty głowy i zaburzenia równowagi w wieku podeszłym mogą być wywołane dysfunkcją ośrodkowego układu nerwowego na różnych poziomach, związaną zarówno procesem starzenia, jak i współistniejącymi chorobami ogólnoustrojowymi. Cel pracy: Ocena skuteczności rehabilitacji u pacjentów w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi. Materiał i metody: Do badań włączono 31 osób z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi. Pacjentów wyłoniono z grupy 84 pacjentów w wieku powyżej 65. roku życia, u których rozpoznano uszkodzenie ośrodkowe w badaniu wideonystagmograficznym (VNG). U chorych przeprowadzono badanie otoneurologiczne z oceną równowagi i chodu wg skali Tinetti, test „Wstań i idź“ oraz test sięgania (FR). Badani wypełniali też kwestionariusz samooceny (DHI). Pacjentów badano dwukrotnie – na wstępie i po zakończeniu terapii. Sesje rehabilitacji przedsionkowej (VR) trwały 2 tygodnie, po 5 razy w tygodniu. Wyniki: Po terapii VR stwierdzono istotne statystycznie różnice w kwestionariuszu samooceny DHI w punktacji całkowitej jak i w 3 podskalach. U 70% pacjentów stwierdzono istotną poprawę w testach chodu i stabilności. W teście „Wstań i idź” średnio 15,3 sekund, w teście Tinetti średnio 22 punkty (mniejsze prawdopodobieństwo upadków), w teście sięgania 27 cm. Wnioski: U pacjentów w wieku podeszłym rehabilitacja przedsionkowa jest metodą znacznie poprawiającą stabilność postawy i chodu. U osób z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w wieku podeszłym kliniczne badania funkcjonalne oraz dodatkowe mogą służyć nie tylko do potwierdzenia diagnozy, ale i do monitorowania postępów VR terapii.

6

Porównawcza ocena wartości diagnostycznej testu VHIT oraz manewru Dix-Hallpike’a u pacjentów z zaburzeniami układu równowagi w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej

100%

Karawani K., Bielinska M., Nowosielska-Grygiel J., Pietkiewicz P., Kusmierczyk K., Kolary K., Olszewski J.

Otolaryngologia Polska

|

2018

|

vol. 72(6)

37-43

PL

Wstęp: Celem pracy była porównawcza ocena wartości diagnostycznej testu VHIT Ulmer I oraz manewru Dix-Hallpike’a u pacjentów z zaburzeniami układu równowagi w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej. Materiał i metody: Badania wykonano u 63 pacjentów w wieku 20–79 lat, w tym u 28 kobiet w wieku 20–72 lat i u 35 mężczyzn w wieku 23–79 lat, których podzielono na dwie grupy: I (grupa badawcza) – 33 pacjentów z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego (na podstawie próby kalorycznej wg Fitzgeralda-Hallpike’a w badaniu VNG), II (grupa odniesienia) – 30 pacjentów zdrowych. Po przeprowadzeniu otorynolaryngologicznego badania podmiotowego i przedmiotowego, wykluczeniu zmian chorobowych przewodu słuchowego zewnętrznego i ucha środkowego, każdy pacjent został poddany próbie kalorycznej wg Fitzgeralda-Hallpike’a w badaniu VNG oraz wykonano badanie VHIT oraz manewr Dix-Hallpike’a z oceną reakcji gałek ocznych podczas skrętu głowy. Wyniki: U pacjentów z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego (grupa I) test kaloryczny wg Fitzgeralda-Hallpike’a wykazał deficyt jednostronny błędnika u 90,9% pacjentów o średniej wartości 41,8% i przewagę kierunkową względną o średniej wartości 19,0%, natomiast u 9,1% pacjentów zanotowano prawidłowe wartości pobudliwości błędników. W przeprowadzonych badaniach u chorych z zawrotami głowy stwierdzono w 9,1% przypadków łagodne, napadowe, położeniowe zawroty głowy, które rozpoznano na podstawie dodatniej odpowiedzi po wykonaniu manewru Dix-Hallpike’a, natomiast w badaniu VHIT występowało uszkodzenie kanału półkolistego tylnego (bez cech deficytu w badaniu VNG). Wnioski: Badanie VHIT i wykonanie manewru Dix-Hallpike’a pozwala na szybkie i precyzyjne rozpoznanie łagodnych, napadowych, położeniowych zawrotów głowy w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej.

7

Walidacja polskiej wersji kwestionariusza Dizziness Handicap Inventory

100%

Szostek-Rogula S., Zamysłowska-Szmytke E.

Otorynolaryngologia - przegląd kliniczny

|

2018

|

vol. 17

|

issue 3

105-111

EN

Introduction. Dizziness Handicap Inventory was developed to assess disabling effects of vertigo or dizziness on everyday life. Aim. The aim of the study was to translate and cross-culturally adapt the DHI for use in Polish-speaking regions. Material and methods. Study included 41 patients (mean age 52.0±15.3 years) of audiology clinic, who agreed to participate in the study. All patients revealed vertigo or dizziness with coexisting vestibular lesions (21 subjects) or without them. Acute vertigo and benign paroxysmal positional vertigo (BPPV) patients were excluded. The subjects filled the questionnaire twice, with mean 2.5 months time interval. Results. Cronbach alfa (α) values were high in test I (0.94) and test II (0.95). In both tests in P (physical) subscales α increased if P13 item (turning from side to side in the bed) was deleted. The repeatability of particular questions for questionnaire was 74.8% and weighted Cohen’s Kappa coefficient was 0,75. Correlation coefficients were high for physical (P) subscale: 0.83, functional (F) subscale: 0.92, emotional (E) subscale: 0.88 and 0.93 for DHI total. Statistically significant differences were found between subjects with self-reported handicap and those who did not report any handicap in P, F, E subscales and DHI total scores. Conclusions. Polish version of DHI is repeatable and valid for assessing the impact of dizziness on handicap reporting. The high Cronbah’s alpha indicated high homogeneity except one item, which might be the result of BPPV patients exclusion.

PL

Wstęp. Kwestionariusz Dizziness Handicap Inventory (DHI) został opracowany dla oceny niepełnosprawności spowodowanej zawrotami głowy lub zaburzeniami równowagi. Cel pracy. Tłumaczenie, adaptacja kulturowa i walidacja polskiej wersji językowej kwestionariusza DHI. Materiał i metody. Badanie przeprowadzono w grupie 41 pacjentów poradni audiologicznej (wiek średnio 52,0±15,3 lat), którzy zgodzili się wziąć udział w badaniu. Grupa obejmowała osoby z przewlekłymi zawrotami głowy, zarówno z uszkodzeniami przedsionkowymi (21 osób), jak i bez uszkodzeń błędników. Z badania wyłączono osoby z łagodnymi położeniowymi zawrotami głowy oraz pacjentów z ostrymi zawrotami, niestabilnych klinicznie. Pacjenci wypełniali kwestionariusz dwukrotnie, w odstępie średnio 2,5 miesiąca. Wyniki. Współczynniki rzetelności Alfa Cronbacha (α) były wysokie i wynosiły w obu badaniach odpowiednio 0,94 i 0,95. W podskalach P (physical) w obu badaniach współczynniki α wzrastały po wyłączeniu pytania P13 dotyczącego przewracania się z boku na bok. Dla całego kwestionariusza powtarzalność odpowiedzi wynosiła 74,8%, a ważony współczynnik Kappa Cohena wynosił 0,75. Współczynniki korelacji między badaniami były wysokie i wynosiły 0,83 dla podskali P (physical), 0,92 dla podskali F (functional) i 0,88 dla podskali E (emotional) oraz 0,93 dla DHI łącznie. W badaniach stwierdzono istotne statystycznie różnice średnich punktacji skali i podskal P, F, E między osobami ze zgłaszanym poczuciem niepełnosprawności i uważających się za sprawnych. Wnioski. Zaproponowana polska wersja językowa ankiety DHI spełnia kryteria powtarzalności oraz funkcję oceny poczucia niepełnosprawności. Ankieta spełnia również kryteria spójności, z wyjątkiem pytania P13, co może wynikać z przyjętych kryteriów wyłączenia z badania osób z zawrotami położeniowymi.

8

Analiza przyczyn i wyników badań wideonystagmograficznych u pacjentów z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w prywatnej praktyce lekarskiej

100%

Polaczkiewicz L., Olszewski J.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(2)

23-30

PL

Wstęp. Celem pracy była próba analizy najczęstszych przyczyn prowadzących do wystąpienia zawrotów głowy i zaburzeń równowagi względem płci oraz względem grup wiekowych. Materiał i metodyka. Badania dokumentacji medycznej oraz analizę wyników badań VNG wykonano u 608 pacjentów prywatnej specjalistycznej praktyki laryngologicznej VERTIGO w Opolu, w tym u 404 kobiet i 204 mężczyzn w wieku 18-85 (średnia wieku 49,88 lat) w latach 2011-2017. W analizie wzięto pod uwagę następujące parametry: wynik badania podmiotowego oraz podstawowe badanie laryngologiczne i otoneurologiczne, badanie wideonystagmograficzne, ocenę słuchu (audiometria tonalna oraz impedancyjna) i badania obrazowe (MRI/TK głowy oraz rtg kręgosłupa szyjnego), ocenę unaczynienia dogłowowego w badaniu UDP. Wyniki badań. U badanych chorych zawroty głowy częściej dotyczyły kobiet (66,45%) niż mężczyzn (33,55%) i najliczniejszą grupę stanowili chorzy po 60 r.ż. (30,76%) oraz przeważały zawroty głowy o typie układowym (61,02%). Nadciśnienie tętnicze było najczęstszą chorobą przewlekłą w całej populacji chorych z zawrotami głowy i wraz z wiekiem jego częstość wzrasta, podobnie częstość zaburzeń gospodarki lipidowej wzrasta znamiennie statystycznie wraz z wiekiem, natomiast zaburzenia czynności tarczycy, a także migreny i częste bóle głowy znamiennie częściej występują u kobiet zgłaszających zawroty głowy i zaburzenia równowagi niż u mężczyzn. Wraz z wiekiem wzrasta częstość występowania zaburzeń przepływów w tętnicach kręgowych w badanu USG Dopplera. Odsetek poszczególnych rozpoznań u badanych pacjentów przedstawiał się następująco: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego (35,86%), łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy (18,9%), zawroty głowy po-chodzenia mieszanego (16,12%), zawroty głowy pochodzenia szyjnego (5,42%), choroba Méniére’a i jej podejrzenia (5,1%), zawroty głowy pochodzenia centralnego (3,78%), zawroty głowy pochodzenia naczyniowego (2,8%), zapalenie nerwu przedsionkowego (2,3%), pourazowe zawroty głowy (1,32%) oraz guzy kąta mostowo-móżdżkowego (0,16%). W badaniu VNG w testach wzrokowo-okoruchowych obserwuje się wzrost odsetka patologii wraz z wiekiem, między 51 a 60 r.ż. Wnioski. Struktura stawianych rozpoznań w praktyce prywatnej różni się od publicznej służby zdrowia, co wynika z faktu, iż pacjent z ostrymi objawami w pierwszej kolejności jest transportowany do szpitalnego oddziału ratunkowego do pilnej diagnostyki szpitalnej oraz drugą przyczyną jest koszt diagnostyki w sektorze prywatnym, który nie dla każdego pacjenta jest osiągalny.

9

Badania posturograficzne u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego

100%

Fedorowicz J., Bielińska M., Olszewski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2018

|

vol. 72

|

issue 3

19-25

PL

Wprowadzenie: Celem pracy była porównawcza analiza wyników badania posturograficznego u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego. Materiał i metody: Badania wykonano u 50 pacjentów (40 kobiet i 10 mężczyzn) w wieku od 26 do 77 lat, hospitalizowanych w Klinice Otolaryngologii, Onkologii Laryngologicznej, Audiologii i Foniatrii Uniwersyteckiego Szpitala Klinicznego im. WAM w Łodzi w 2014 roku z powodu zawrotów głowy. Chorych podzielono na dwie grupy: Pierwszą stanowiło 26 pacjentów (23 kobiety i 3 mężczyzn) z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego, drugą – 24 pacjentów (17 kobiet i 7 mężczyzn) z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego. Grupę kontrolną (trzecią) stanowiło 26 osób, w wieku od 19 do 30 lat, którą stanowili studenci lub absolwenci łódzkich uczelni wyższych, bez zawrotów głowy w wywiadzie. Badani kwalifikowani byli do danych grup na podstawie wyników badania wideonystagmograficznego. Badania przeprowadzono za pomocą przenośnego systemu balansowego BioSway firmy Biodex. Wyniki: W przypadku testów na powierzchni twardej, zarówno przy otwartych, jak i zamkniętych oczach, w niewielkim stopniu lepiej radzą sobie chorzy z zawrotami głowy pochodzenia mieszanego. Wyniki testów na powierzchni z gąbki okazały się być korzystniejsze wśród chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonych badań wynika, że umiejętność zachowania równowagi wśród chorych na zawroty głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego jest średnio 3-krotnie niższa niż u populacji ludzi nie skarżących się na epizody zawrotów głowy.

10

Analiza przyczyn i wyników badań wideonystagmograficznych u pacjentów z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w prywatnej praktyce lekarskiej

100%

Polaczkiewicz L., Olszewski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 2

23-30

PL

Wstęp. Celem pracy była próba analizy najczęstszych przyczyn prowadzących do wystąpienia zawrotów głowy i zaburzeń równowagi względem płci oraz względem grup wiekowych. Materiał i metodyka. Badania dokumentacji medycznej oraz analizę wyników badań VNG wykonano u 608 pacjentów prywatnej specjalistycznej praktyki laryngologicznej VERTIGO w Opolu, w tym u 404 kobiet i 204 mężczyzn w wieku 18-85 (średnia wieku 49,88 lat) w latach 2011-2017. W analizie wzięto pod uwagę następujące parametry: wynik badania podmiotowego oraz podstawowe badanie laryngologiczne i otoneurologiczne, badanie wideonystagmograficzne, ocenę słuchu (audiometria tonalna oraz impedancyjna) i badania obrazowe (MRI/TK głowy oraz rtg kręgosłupa szyjnego), ocenę unaczynienia dogłowowego w badaniu UDP. Wyniki badań. U badanych chorych zawroty głowy częściej dotyczyły kobiet (66,45%) niż mężczyzn (33,55%) i najliczniejszą grupę stanowili chorzy po 60 r.ż. (30,76%) oraz przeważały zawroty głowy o typie układowym (61,02%). Nadciśnienie tętnicze było najczęstszą chorobą przewlekłą w całej populacji chorych z zawrotami głowy i wraz z wiekiem jego częstość wzrasta, podobnie częstość zaburzeń gospodarki lipidowej wzrasta znamiennie statystycznie wraz z wiekiem, natomiast zaburzenia czynności tarczycy, a także migreny i częste bóle głowy znamiennie częściej występują u kobiet zgłaszających zawroty głowy i zaburzenia równowagi niż u mężczyzn. Wraz z wiekiem wzrasta częstość występowania zaburzeń przepływów w tętnicach kręgowych w badanu USG Dopplera. Odsetek poszczególnych rozpoznań u badanych pacjentów przedstawiał się następująco: zawroty głowy pochodzenia błędnikowego (35,86%), łagodne napadowe położeniowe zawroty głowy (18,9%), zawroty głowy po-chodzenia mieszanego (16,12%), zawroty głowy pochodzenia szyjnego (5,42%), choroba Méniére’a i jej podejrzenia (5,1%), zawroty głowy pochodzenia centralnego (3,78%), zawroty głowy pochodzenia naczyniowego (2,8%), zapalenie nerwu przedsionkowego (2,3%), pourazowe zawroty głowy (1,32%) oraz guzy kąta mostowo-móżdżkowego (0,16%). W badaniu VNG w testach wzrokowo-okoruchowych obserwuje się wzrost odsetka patologii wraz z wiekiem, między 51 a 60 r.ż. Wnioski. Struktura stawianych rozpoznań w praktyce prywatnej różni się od publicznej służby zdrowia, co wynika z faktu, iż pacjent z ostrymi objawami w pierwszej kolejności jest transportowany do szpitalnego oddziału ratunkowego do pilnej diagnostyki szpitalnej oraz drugą przyczyną jest koszt diagnostyki w sektorze prywatnym, który nie dla każdego pacjenta jest osiągalny.

11

Zapalenie nerwu przedsionkowego (vestibular neuritis) – opis przypadku

100%

Bujak K., Kasacka I.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2007

|

vol. 61

|

issue 3

329-330

EN

Vestibular neuritis is a group of symptoms resulting from a sudden unilateral vestibular dysfunction. It seldom occurs in children (approximately 7%). Its etiology and pathogenesis are unknown, although most researchers consider viral infection to be a causative factor. The clinical symptoms appear rapidly, exacerbate within a few hours and include vertigos, accompanied by nausea, vomiting and paralytic nystagmus, which intensifies with head movements. This is a case of a 15-year-old boy, so far healthy and with normal psychomotor development, who was admitted to the hospital ward due to exacerbating vertigos accompanied by nausea and balance disorders.

12

Zawroty głowy i upadki u osób w starszym wieku – wybrane zagadnienia praktyczne

100%

Gryglewska B.

Aktualności Neurologiczne

|

2018

|

vol. 18

|

issue 1

40-46

EN

Dizziness and disequilibrium are one of the more frequent complaints reported by elderly patients. They are significant intrinsic risk factors for falls among the elderly. Balance depends on many factors, including adequate function of sensory, vestibular, visual, somatosensory structures, muscle strength and joint mobility. The structure of the balance system can be impaired by common diseases of aging and by senility of the peripheral and central vestibular system. Dizziness may vary from real vertigo with a precisely described illusion of environmental motion to the feeling of instability, imbalance or fear of falling. Peripheral vestibular pathologies, responsible for half of the cases, are associated with a good prognosis. However, the quality of life of elderly patients with vestibular disorders is greatly impaired by dizziness causing functional limitations in their activities of daily living. Common peripheral vestibular disorders in the elderly include benign paroxysmal positional vertigo, Ménière’s disease and vestibular neuritis. Dizziness caused by diseases of the central nervous system or orthostatic disorders are, on the other hand, associated with a poor prognosis. Transient ischaemic attacks, strokes, migraines, tumours and neurodegenerative disease of the brain may lead to central vertigo. Orthostatic hypotension may cause dizziness and increase the risk of falls, cardiovascular disease, heart failure and stroke. History and careful examination will typically reveal the underlying cause in the majority of cases, allowing the full diagnostic workup and management to be targeted appropriately.

PL

Zawroty głowy i zaburzenia równowagi są jednymi z częstszych dolegliwości zgłaszanych przez osoby starsze. Należą do istotnych wewnętrznych czynników ryzyka upadków w tej grupie wiekowej. Równowaga zależy od wielu czynników, w tym od odpowiedniej funkcji struktur czuciowych, przedsionkowych, wzrokowych i somatosensorycznych, siły mięśni i ruchomości stawów. Struktura układu równowagi może być upośledzona przez powszechne choroby związane z wiekiem oraz z procesem starzenia obwodowego i centralnego układu przedsionkowego. Zawroty głowy mają zróżnicowany charakter – od zawrotów prawdziwych, z dokładnie opisaną iluzją ruchu otoczenia, do rzekomych, z poczuciem niestabilności, braku równowagi czy lęku przed upadkiem. Obwodowe patologie przedsionkowe, odpowiedzialne za połowę przypadków, wiążą się z dobrym rokowaniem, jednak jakość życia starszych pacjentów z zaburzeniami przedsionkowymi jest znacznie ograniczona przez zawroty głowy, które prowadzą do funkcjonalnych ograniczeń w wykonywaniu codziennych czynności. Powszechne obwodowe zaburzenia przedsionkowe u osób w podeszłym wieku obejmują łagodne napadowe pozorne zawroty głowy, chorobę Ménière’a i zapalenie nerwu przedsionkowego. Rokowanie w przypadku zawrotów głowy spowodowanych chorobami ośrodkowego układu nerwowego lub zaburzeniami ortostatycznymi jest złe. Przejściowe ataki niedokrwienne, udary, migreny, guzy i choroby neurodegeneracyjne mózgu są związane z zawrotami głowy. Niedociśnienie ortostatyczne może powodować zawroty głowy oraz zwiększać ryzyko upadków, chorób sercowo-naczyniowych, niewydolności serca i udaru. Wywiad i badanie fizykalne pozwalają zazwyczaj na ustalenie prawidłowego rozpoznania, a co za tym idzie – na właściwe ukierunkowanie postępowania diagnostycznego i terapeutycznego.

13

Choroba Ménière’a cz. 2. Możliwości leczenia oraz strategie terapeutyczne. Komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne

88%

Niemczyk K., Jasińska A., Pierchała K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(2)

18-22

PL

Autorzy przedstawiają kontynuację przeglądu aktualnych zaleceń i najnowszych badań dotyczących choroby Ménière’a. W ostatnich latach ukazały się międzyośrodkowe opracowania na temat strategii terapeutycznych, w tym: International consensus (ICON) on treatment of Méniere’s disease 2018, European Position Statement on Diagnosis, and Treatment of Meniere’s Disease, Diagnostic and therapeutic strategy in Menière’s disease. Guidelines of the French Otorhinolaryngology-Head and Neck Surgery Society (SFORL) 2017. W konsekwencji również „Amerykańska Akademia Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi” (AAO-HNS) opublikowała w kwietniu 2020 r. zaktualizowane wytyczne na ten temat. Na podstawie wymienionych opracowań oraz przeglądu literatury, przedstawiono główne metody leczenia stosowane w chorobie Meniere’a oraz ocenę ich skuteczności. W oparciu o aktualne zalecenia, a także doświadczenia własne Kliniki Otorynolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, zaproponowano schemat terapeutyczny.

14

Interpretacja wyników ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną drogą powietrzną (AC-oVEMP) u zdrowych osób – nasze doświadczenia

88%

Zwierzyńska K., Lachowska M., Tataj E., Niemczyk K.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(3)

6-11

PL

Wprowadzenie: Badanie ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną (oVEMP) to jeden z wprowadzonych w ostatnim czasie testów wykorzystywanych do oceny działania układu równowagi. Metoda ta nadal jest przedmiotem badań i nie wypracowano jeszcze uzgodnionego stanowiska w zakresie jej stosowania. C el: Analiza parametrów odpowiedzi AC-oVEMP u pacjentów bez deficytów neurologicznych i przedsionkowych w wywiadzie. Materiał i metody: W prospektywnym badaniu dokonano analizy wartości AC-oVEMP, uzyskanych od 50 osób (100 uszu), pod względem wystąpienia odpowiedzi oraz latencji i amplitudy fal. Wyniki: Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic pomiędzy prawym i lewym uchem, zarówno pod względem latencji, jak i amplitudy fali N1. W porównaniu grup uczestników w wieku <40 lat i ≥40 lat zaobserwowano istotne różnice (krótsze czasy latencji i wyższe amplitudy u uczestników w wieku <40 lat). Wnioski i znaczenie: Dokonana szczegółowa analiza wyników AC-oVEMP w grupie zdrowych ochotników ułatwiła zaproponowanie zakresów referencyjnych z jednoczesnym uwzględnieniem różnic związanych z wiekiem. U uczestników badania w wieku <40 lat obserwowano krótsze czasy latencji i wyższe amplitudy oVEMP, natomiast u uczestników w wieku ≥40 lat latencje były dłuższe, a amplitudy niższe.

15

Zaburzenia równowagi u pacjentów z guzem kąta mostowo-móżdżkowego

88%

Zarębska-Karpieszuk P., Bartoszewicz R., Pierchała K., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2015

|

vol. 4(4)

27-31

PL

Guzy kąta mostowo-móżdżkowego to wspólna nazwa szeregu nowotworów lokalizujących się w tylnym dole czaszki pomiędzy tylną powierzchnią piramidy kości skroniowej (z uwzględnieniem przewodu słuchowego wewnętrznego) a brzuszną powierzchnią mostu oraz dolną powierzchnią móżdżku. Najczęstsze zmiany lokalizujące się w tej okolicy to osłoniaki części przedsionkowej n. VIII (Vestibular Schwannoma). Te łagodne, rzadkie w strukturze guzy wywołują zespół kąta mostowo-móżdżkowego. Ich charakterystycznymi objawami są: postępujący jednostronny niedosłuch odbiorczy (53–57%), szum uszny (79–82%), zawroty głowy (18–50%). Celem pracy było opracowanie profilu pacjentów z guzem kąta mostowo-móżdżkowego zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego w Klinice Otolaryngologii WUM, a także analiza występowania w badanej grupie zaburzeń równowagi w odniesieniu do innych objawów. Dane pozyskano na podstawie retrospektywnego opracowania 53 historii chorób 96 pacjentów operowanych od maja 2012 r. do maja 2014 r. Analizie w programie Statistica poddano: maksymalny wymiar guza w osi PSZ, zaawansowanie guza w skali Koos’a i Perneczky’ego, ubytek słuchu według skali Gardnera-Robertsona, uszkodzenie narządu przedsionkowego (na podstawie badania VNG), oraz występowanie zawrotów głowy w wywiadzie. Analizując wyniki, stwierdzono wyższą częstotliwość występowania zawrotów głowy u pacjentów z dobrze zachowanym słuchem, a także dodatnią korelację pomiędzy wymiarem guza a patologicznym wynikiem VNG. Występowanie zaburzeń równowagi w wywiadzie współistniało z patologicznym wynikiem VNG tylko w grupie pacjentów z guzami wewnątrzprzewodowymi w stadium zaawansowania T1 wg Koos’a i Perneczky’ego.

16

Interpretacja wyników ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną drogą powietrzną (AC-oVEMP) u zdrowych osób – nasze doświadczenia

88%

Zwierzyńska K., Lachowska M., Tataj E., Niemczyk K.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 3

6-11

PL

Wprowadzenie: Badanie ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną (oVEMP) to jeden z wprowadzonych w ostatnim czasie testów wykorzystywanych do oceny działania układu równowagi. Metoda ta nadal jest przedmiotem badań i nie wypracowano jeszcze uzgodnionego stanowiska w zakresie jej stosowania. C el: Analiza parametrów odpowiedzi AC-oVEMP u pacjentów bez deficytów neurologicznych i przedsionkowych w wywiadzie. Materiał i metody: W prospektywnym badaniu dokonano analizy wartości AC-oVEMP, uzyskanych od 50 osób (100 uszu), pod względem wystąpienia odpowiedzi oraz latencji i amplitudy fal. Wyniki: Nie zaobserwowano statystycznie istotnych różnic pomiędzy prawym i lewym uchem, zarówno pod względem latencji, jak i amplitudy fali N1. W porównaniu grup uczestników w wieku <40 lat i ≥40 lat zaobserwowano istotne różnice (krótsze czasy latencji i wyższe amplitudy u uczestników w wieku <40 lat). Wnioski i znaczenie: Dokonana szczegółowa analiza wyników AC-oVEMP w grupie zdrowych ochotników ułatwiła zaproponowanie zakresów referencyjnych z jednoczesnym uwzględnieniem różnic związanych z wiekiem. U uczestników badania w wieku <40 lat obserwowano krótsze czasy latencji i wyższe amplitudy oVEMP, natomiast u uczestników w wieku ≥40 lat latencje były dłuższe, a amplitudy niższe.

17

Dobębenkowa iniekcja deksametazonu w chorobie Menière’a: złagodzenia jakich objawów można oczekiwać? Badanie serii przypadków

88%

Plainfossé O., El Yagoubi M., Puechmaille M., Mom T.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2021

|

vol. 10(1)

9-17

PL

CEL: Po niepowodzeniu doustnej farmakoterapii u pacjentów cierpiących na chorobę Menière’a (MD) możliwe jest stosowanie iniekcji dobębenkowych (IT), między innymi z użyciem deksametazonu (DXM). Choć opisano skuteczność dobębenkowych iniekcji DXM w leczeniu objawów przedsionkowych, w niewielu doniesieniach zwracano uwagę na wpływ tych iniekcji na objawy słuchowe. W niniejszym badaniu dokonaliśmy oceny dobębenkowych iniekcji DXM zarówno w zakresie objawów przedsionkowych, jak i słuchowych. PACJENCI I METODY: Dwudziestu siedmiu pacjentów z chorobą Menière’a, u których pomimo wcześniejszej farmakoterapii układowej doszło do wystąpienia objawów słuchowych i przedsionkowych, poddano leczeniu z podaniem co najmniej jednej serii pięciu dobębenkowych iniekcji DXM w pięciu kolejnych dniach. Ocenę objawów słuchowych i przedsionkowych wykonano przed iniekcjami DXM i cztery miesiące po ich podaniu. W tych samych punktach czasowych stan pacjentów zbadano przy użyciu skali oceny czynności przedsionkowej opracowanej przez Amerykańską Akademię Otolaryngologów Chirurgów Głowy i Szyi (1995). Po iniekcjach DXM wykonano badanie z użyciem specjalnie zaprojektowanego kwestionariusza koncentrującego się na objawach słuchowych. Do porównań użyto testu chi-kwadrat dla serii par, przy czym za istotne statystycznie uznano wartości p ≤ 0,05. WYNIKI: Wynik oceny czynności przedsionkowej uległ znacznemu przesunięciu w stronę wartości niższych, z przesunięciem mediany z wartości 4 na wartość 3. Nie stwierdzono powikłań poza dwoma przypadkami trwałej perforacji błony bębenkowej. U dwanaściorga pacjentów (44,4%) doszło do nawrotu objawów, średnio 7 miesięcy po dobębenkowej iniekcji DXM; u pacjentów tych wymagane było dodatkowe leczenie. Wyniki audiometrii tonalnej i słownej nie uległy poprawie; nie zmieniły się również wyniki obiektywnych badań objawów słuchowych i przedsionkowych. W oparciu o wyniki kwestionariusza, dobębenkowe iniekcje DXM były skuteczne względem objawów słuchowych, przynajmniej w postaci szumu usznego, w 9 przypadkach (33,3 %). Skuteczność polegała głównie na obniżeniu nasilenia objawów. WNIOSKI: Potwierdzono zdolność dobębenkowych iniekcji DXM w zakresie zmniejszania objawów przedsionkowych i słuchowych, w szczególności szumu usznego, choć obserwowany efekt był przemijający.

18

Rola hipoplazji tętnicy kręgowej w praktyce neurologicznej

88%

Bakalarz M.

Aktualności Neurologiczne

|

2018

|

vol. 18

|

issue 2

94-98

EN

Jednym z częściej zlecanych badań dodatkowych w neurologii jest ultrasonograficzna ocena tętnic domózgowych z funkcją Doppler. Głównym celem tego badania jest ocena morfologii i przepływów w zewnątrzczaszkowych odcinkach tętnic szyjnych wewnętrznych oraz w tętnicach kręgowych i szyjnych wspólnych. W artykule w zwięzły sposób przedstawiono przegląd piśmiennictwa dotyczącego znaczenia w codziennej praktyce klinicznej anomalii naczyniowej, jaką jest hipoplazja tętnicy kręgowej. Pojęcie to jest przedmiotem wielu kontrowersji, rozpoczynających się już od kwestii definicji i spójnych kryteriów rozpoznania hipoplazji tętnicy kręgowej. W literaturze graniczna średnica tętnicy kręgowej określana jest najczęściej jako 2 mm. Jednak niektóre badania wskazują, że w pewnych sytuacjach już średnica naczynia poniżej 3 mm może ograniczać perfuzję w zaopatrywanym obszarze mózgowia. W zależności od przyjętych kryteriów rozpoznania i badanej populacji częstość hipoplazji tętnicy kręgowej oceniana jest na 1,9–26,5%. Wyniki opublikowanych badań sugerują możliwy związek hipoplazji tętnicy kręgowej ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia incydentu niedokrwiennego z tylnego kręgu unaczynienia. Na podobną zależność wskazywano również w przypadku wrodzonej asymetrii tętnic kręgowych przekraczającej 1:1,7. Z całą pewnością znaczenie kliniczne hipoplazji tętnicy kręgowej jest dodatkowo uwarunkowane wieloma parametrami, takimi jak wiek i choroby współistniejące. Istotnym aspektem jest również wydolność krążenia obocznego, a zwłaszcza tętnic łączących tylnych, wchodzących w skład koła tętniczego Willisa. Ciekawym zagadnieniem jest ponadto potencjalny związek hipoplazji tętnicy kręgowej z migreną z aurą. Podsumowując, pomimo wielu aktualnych kontrowersji wydaje się, że hipoplazja tętnicy kręgowej nie powinna być automatycznie uznawana za anomalię budowy naczyń bez znaczenia klinicznego dla pacjenta.

19

Zastosowanie badania rezonansu magnetycznego ucha wewnętrznego w diagnostyce choroby Ménière’a

88%

Jasińska A., Lachowska M., Wnuk E., Niemczyk K.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(2)

1-8

PL

Choroba Ménière’a charakteryzuje się występowaniem napadowych wirowych zawrotów głowy, którym towarzyszy szum uszny i/lub uczucie pełności w uchu oraz fluktuacyjny niedosłuch odbiorczy. Pomimo wielu badań, etiologia tej choroby pozostaje nieznana, jednak uważa się, że u podłoża schorzenia leży rozszerzenie przestrzeni endolimfatycznych ucha wewnętrznego, zwane „wodniakiem śródchłonki”. Rozwój techniki badania rezonansu magnetycznego (MR) w ostatnich latach umożliwił przyżyciowe obrazowanie wodniaka endolimfatycznego u pacjentów z objawami choroby Ménière’a. Wizualizacja przestrzeni płynowych ucha wewnętrznego dokonywana jest po zastosowaniu kontrastu gadolinowego podawanego do jamy bębenkowej lub dożylnie. Ocena zaawansowania wodniaka jest możliwa dzięki selektywnemu przenikaniu środka kontrastowego do perylimfy, podczas gdy endolimfa pozostaje widoczna jako ubytki w zakontrastowaniu. Wśród stosowanych obecnie radiologicznych klasyfikacji oceny zaawansowania wodniaka możemy wyróżnić skale opisowe, półilościowe oraz objętościowe. Metody te wciąż poddawane są modyfikacjom mającym na celu zwiększenie ich czułości oraz swoistości. Liczne prace opisują korelacje objawów klinicznych i wyników badań audiologicznych oraz otoneurologicznych z zaawansowaniem wodniaka. MR ma zastosowanie także w diagnostyce pacjentów o niepełnym i nietypowym przebiegu choroby Ménière’a. Podczas leczenia kontrolne badania MR pozwalają na ocenę skuteczności poszczególnych metod terapii pod kątem zaawansowania zmian i dalszego przebiegu choroby w uchu wewnętrznym.

20

Zastosowanie badania rezonansu magnetycznego ucha wewnętrznego w diagnostyce choroby Ménière’a

88%

Jasińska A., Lachowska M., Wnuk E., Niemczyk K.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 2

1-8

PL

Choroba Ménière’a charakteryzuje się występowaniem napadowych wirowych zawrotów głowy, którym towarzyszy szum uszny i/lub uczucie pełności w uchu oraz fluktuacyjny niedosłuch odbiorczy. Pomimo wielu badań, etiologia tej choroby pozostaje nieznana, jednak uważa się, że u podłoża schorzenia leży rozszerzenie przestrzeni endolimfatycznych ucha wewnętrznego, zwane „wodniakiem śródchłonki”. Rozwój techniki badania rezonansu magnetycznego (MR) w ostatnich latach umożliwił przyżyciowe obrazowanie wodniaka endolimfatycznego u pacjentów z objawami choroby Ménière’a. Wizualizacja przestrzeni płynowych ucha wewnętrznego dokonywana jest po zastosowaniu kontrastu gadolinowego podawanego do jamy bębenkowej lub dożylnie. Ocena zaawansowania wodniaka jest możliwa dzięki selektywnemu przenikaniu środka kontrastowego do perylimfy, podczas gdy endolimfa pozostaje widoczna jako ubytki w zakontrastowaniu. Wśród stosowanych obecnie radiologicznych klasyfikacji oceny zaawansowania wodniaka możemy wyróżnić skale opisowe, półilościowe oraz objętościowe. Metody te wciąż poddawane są modyfikacjom mającym na celu zwiększenie ich czułości oraz swoistości. Liczne prace opisują korelacje objawów klinicznych i wyników badań audiologicznych oraz otoneurologicznych z zaawansowaniem wodniaka. MR ma zastosowanie także w diagnostyce pacjentów o niepełnym i nietypowym przebiegu choroby Ménière’a. Podczas leczenia kontrolne badania MR pozwalają na ocenę skuteczności poszczególnych metod terapii pod kątem zaawansowania zmian i dalszego przebiegu choroby w uchu wewnętrznym.

Refine search results

Zapalenie nerwu przedsionkowego (vestibular neuritis) – opis przypadku

Zastosowanie akustycznych ocznych przedsionkowych potencjałów wywołanych (AC-oVEMP) w diagnostyce zawrotów głowy

Rehabilitacja chorych w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi

Badania posturograficzne u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego

Rehabilitacja chorych w wieku podeszłym z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi

Porównawcza ocena wartości diagnostycznej testu VHIT oraz manewru Dix-Hallpike’a u pacjentów z zaburzeniami układu równowagi w praktyce ambulatoryjno-orzeczniczej

Walidacja polskiej wersji kwestionariusza Dizziness Handicap Inventory

Analiza przyczyn i wyników badań wideonystagmograficznych u pacjentów z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w prywatnej praktyce lekarskiej

Badania posturograficzne u chorych z zawrotami głowy pochodzenia ośrodkowego i mieszanego

Analiza przyczyn i wyników badań wideonystagmograficznych u pacjentów z zawrotami głowy i zaburzeniami równowagi w prywatnej praktyce lekarskiej

Zapalenie nerwu przedsionkowego (vestibular neuritis) – opis przypadku

Zawroty głowy i upadki u osób w starszym wieku – wybrane zagadnienia praktyczne

Choroba Ménière’a cz. 2. Możliwości leczenia oraz strategie terapeutyczne. Komentarz do aktualnych zaleceń i doświadczenia własne

Interpretacja wyników ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną drogą powietrzną (AC-oVEMP) u zdrowych osób – nasze doświadczenia

Zaburzenia równowagi u pacjentów z guzem kąta mostowo-móżdżkowego

Interpretacja wyników ocznych miogennych przedsionkowych potencjałów wywołanych stymulacją akustyczną drogą powietrzną (AC-oVEMP) u zdrowych osób – nasze doświadczenia

Dobębenkowa iniekcja deksametazonu w chorobie Menière’a: złagodzenia jakich objawów można oczekiwać? Badanie serii przypadków

Rola hipoplazji tętnicy kręgowej w praktyce neurologicznej

Zastosowanie badania rezonansu magnetycznego ucha wewnętrznego w diagnostyce choroby Ménière’a

Zastosowanie badania rezonansu magnetycznego ucha wewnętrznego w diagnostyce choroby Ménière’a