Search results

1

Najczęstsze złamania u dzieci amatorsko uprawiających narciarstwo

100%

Cyran-Grzebyk B., Skubal A., Kołodziej G., Kołodziej K.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(3)

183-190

EN

Background. Alpine skiing is becoming more and more popular sport among young people, adults and the elderly. Each sport discipline is accompanied by the risk of injury or more complex trauma. During skiing, it is important to ensure the safety of skiers through efficient skiing equipment, appropriate clothing, properly prepared slope as well as functional and motor preparation of the athlete. The aim of the study was to determine whether sex and age affect the type of fracture, treatment management, length of hospitalization, limb immobilization period. Additionally, the relationship between the limb healing method and the type of fracture, time of immobilization and period of hospitalization were studied. Material and methods: 45 children (41 boys, 4 girls) aged from 5 to 16 years were enrolled in the study. The collected data were acquired from medical history files of the patients treated in the Saint Hedwig Provincial Clinical Hospital No 2 in Rzeszów. Results: Sex and age do not affect the type of fracture, treatment method, duration of hospitalization and limb immobilization period. Our research shows that the type of fracture has a statistically significant effect on the treatment, the time of hospitalization and limb immobilization period (p <0.05). In addition, it has been shown that the treatment method used has a significant impact on the length of the patient’s hospitalization. Conclusions: It was shown that the type of fracture had an effect on the period of hospitalization. Small patients with multiple and spiral fractures of the lower leg required longer observation in hospital setting. The limb immobilization time was a consequence of the type of fracture experienced and the method of treatment used.

PL

Wstęp. Narciarstwo zjazdowe jest sportem cieszącym się coraz większą popularnością zarówno u osób młodych, dorosłych, jak i osób w podeszłym wieku. Każdej dyscyplinie sportowej towarzyszy ryzyko wystąpienia kontuzji lub bardziej złożonego urazu. W narciarstwie ważne jest zapewnienie bezpieczeństwa narciarzy poprzez sprawny sprzęt narciarski, odpowiedni ubiór, prawidłowo przygotowana trasa zjazdowa oraz przygotowanie funkcjonalne i motoryczne sportowca. Celem badań było stwierdzenie czy płeć oraz wiek wpływają na rodzaj złamania, sposób leczenia, czas pobytu w szpitalu, okres unieruchomienia kończyny, dodatkowo badano zależność między metodą leczenia kończyny a rodzajem złamania, czasem unieruchomienia oraz okresem hospitalizacji. Materiał i metody. Do badania zakwalifikowano 45 dzieci (41 chłopców, 4 dziewczyny) w wieku od 5 do 16 lat. Zebrane dane pochodziły z historii pacjentów leczonych w Klinicznym Szpitalu Wojewódzkim nr 2 im. Świętej Jadwigi Królowej w Rzeszowie. Wyniki. Płeć i wiek nie mają wpływu na rodzaj złamania, sposób leczenia, czas pobytu w szpitalu oraz okres unieruchomienia kończyny. Z badań własnych wynika, że rodzaj złamania ma istotny statystycznie wpływ na sposób leczenia, czas hospitalizacji oraz okres unieruchomienia kończyny (p<0.05). Dodatkowo wykazano, że zastosowana metoda leczenia ma istotny wpływ na długość hospitalizacji pacjenta. Wnioski. Wykazano, że rodzaj złamania miał wpływ na okres hospitalizacji. Mali pacjenci ze złamaniami wieloodłamowymi oraz spiralnymi kości podudzia wymagają dłuższego czasu obserwacji w warunkach szpitalnych. Stwierdzono, że czas unieruchomienia kończyny był konsekwencją rodzaju doznanego złamania oraz sposobu zastosowanego leczenia.

2

Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia

84%

Wiktor Ł., Tomaszewski R.

|

vol. 24(4)

251-261

EN

Background. Humeral shaft fractures are relatively rare in children, with incidence between 0.4% and 3% of all fractures in children and between 10% and 20% of all humeral fractures. The purpose of our study was to retrospectively evaluate all humeral shaft fractures treated at children's trauma center from january 2012 till december 2021. Material and methods. We retrospectively evaluated the group of 104 skeletally immature patients with humeral shaft fracture treated in our hospital. We have analyzed: age; sex; fracture type, management; time of bone healing; final effect and complications. Results. The non-surgical group consisted of 73 patients (27 girls and 46 boys) with an average age of 8.03 (0.6 - 17.7), while the surgical group consisted of 31 patients (16 girls and 15 boys) with an average age of 12.47 (5,7- 17.8). The mean follow-up was 7.65 months (4-12) in non-surgical group, and 13.38 months (4-24) in surgical group. We have analyzed the results statistically, confirming increase the frequency of the above-mentioned fractures and increase the number of patients treated with surgery. We achieved good effect in all patients. Conclusions. 1. Humeral shaft fractures in children are relatively rare. Although in recent years, we have observed an increase of their frequency; 2. The vast majority of humeral shaft fractures are treated non-surgically with good clinical results; 3. Increase of number of patients treated surgically has been noticeable in the last decade; 4. Surgery is associated with a relatively low risk of complications and allows for cast withdrawal, which significantly improves the patients comfort.

PL

Wstęp. Złamania trzonu kości ramiennej są stosunkowo rzadkie w populacji dziecięcej, częstość ich występowania waha się między 0,4% a 3% wszystkich złamań dziecięcych oraz 10 do 20% wszystkich złamań kości ramiennej. Celem naszej pracy była retrospektywna ocena postępowania oraz efektów leczenia złamań trzonu kości ramiennej leczonych w dziecięcym centrum urazowym od stycznia 2012 do grudnia 2021 roku. Materiał i metody. Retrospektywny przegląd bazy danych zidentyfikował 104 pacjentów leczonych z powodu złamania trzonu kości ramiennej w jednym ośrodku. Analizie poddaliśmy: wiek, płeć, typ złamania, rodzaj zastosowanego leczenia; czas zrostu kostnego; efekt końcowy leczenia oraz ewentualne powikłania. Wyniki. Grupa pacjentów leczonych zachowawczo liczyła 73 (27 dziewczynek i 46 chłopców) ze średnią wieku 8,03 (0,6-17,7) natomiast grupa pacjentów leczonych operacyjnie stanowiła 31 (16 dziewczynek i 15 chłopców) ze średnią wieku 12,47 (5,7-17,8). Średni okres obserwacji w grupie leczonej zachowawczo wyniósł 7,65 miesiąca (4-12), a w grupie leczonej operacyjnie 13,38 miesiąca (4-24). Otrzymane wyniki poddaliśmy analizie statystycznej potwierdzając wzrost częstości występowania w/w złamań oraz wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjne. U wszystkich pacjentów uzyskaliśmy dobry efekt leczenia. Wnioski. 1. Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci są stosunkowo rzadkie. W ostatnich latach obserwujemy wzrost częstości ich występowania. 2. Zdecydowana większość złamań trzonu kości ramiennej podaje się leczeniu zachowawczemu z dobrym efektem klinicznym. 3. W ostatniej dekadzie zauważalny jest wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjnie. 4. Leczenie operacyjne związane jest ze stosunkowo niskim ryzykiem powikłań, pozwala na wcześniejszą rezygnację z unieruchomienia gipsowego co znacząco poprawia komfort leczonych pacjentów.

3

Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne

84%

Maszke M., Buchcic P., Marciniak M., Lebiedziński R., Lipiński Ł., Grzegorzewski A.

|

vol. 24(2)

79-86

EN

Background. The term Monteggia fracture refers to a class of injuries encompassing the fracture of the proximal end of the ulna with subluxation or dislocation of the radial head. These injuries account for 0.4-1% of all forearm fractures in children. Despite its low incidence, Monteggia fractures require particular attention, since as much as 30-50% of the cases may be unrecognized, which subsequently leads to complications. The purpose of this paper is to evaluate treatment outcomes of Monteggia fractures in children. Both conservative treatment and surgery were analyzed. Material and methods. 15 children (7 boys and 8 girls) between the ages of 4-16.3 years (mean age 8.3 years) with Monteggia fractures were hospitalized at our center in the years 2015-2020. Closed reduction and immobilization in a cast were performed in 12 patients, while three children underwent surgical treatment with internal fixation of the ulna. The radial head dislocation was reduced successfully in every patient. Results. Every child from the study group who received conservative treatment regained full elbow mobility as well as normal forearm supination and pronation. Only one of the patients who underwent the surgery demonstrated a 20° deficit in elbow flexion that did not affect limb function. Conclusions. 1. Our experience shows that closed reduction together with immobilization in a cast is usually a sufficient treatment in Monteggia fractures. 2. However, the dislocated radial head should be properly reduced in all patients. 3. Correct diagnosis and treatment followed by appropriate rehabilitation result in full recovery and no mobility limitations in children and teenagers.

PL

Wstęp. Złamanie Monteggia opisuje grupę urazów obejmujących złamanie bliższego końca kości łokciowej wraz z podwichnięciem lub zwichnięciem głowy kości promieniowej. Urazy te stanowią między 0,4-1% wszystkich złamań przedramienia u dzieci. Pomimo tak rzadkiego występowania, wymagają szczególnej uwagi, gdyż nawet 30-50% złamań Monteggia może być nierozpoznawanych, co prowadzi do późniejszych powikłań. Celem niniejszej pracy jest ocena wyników leczenia złamań Monteggia u dzieci, zarówno metodami zachowawczymi, jak i poprzez zastosowanie leczenia operacyjnego. Materiał i metody. W latach 2015-2020 w naszym ośrodku było hospitalizowanych 15 dzieci ze złamaniem Monteggia. Grupę tę stanowiło 7 chłopców i 8 dziewcząt, w wieku 4-16,3 lat (średnia 8,3). U 12 pacjentów zastosowano leczenie w postaci zamkniętej repozycji z unieruchomieniem gipsowym, u 3 dzieci zastosowano leczenie operacyjne ze stabilizacją wewnętrzną kości łokciowej. U wszystkich pacjentów uzyskano odprowadzenie zwichniętej głowy kości promieniowej. Wyniki. Spośród badanej grupy pacjentów u wszystkich dzieci, u których stosowano leczenie zachowawcze ruchomość stawu łokciowego oraz supinacja i pronacja przedramienia wróciła do pełnej sprawności. Jedynie jeden z pacjentów, u którego zastosowano leczenie operacyjne, rok po urazie miał 20° deficyt zgięcia w stawie łokciowym nie wpływający na funkcję kończyny. Wnioski. 1. Doświadczenia naszego ośrodka pokazują, że w leczeniu złamań Monteggia najczęściej wystarczającym postępowaniem jest zamknięta repozycja z unieruchomieniem gipsowym. 2. Jednak w każdym jednak przypadku należy pamiętać o właściwym odprowadzeniu zwichnięcia głowy kości promieniowej. 3. Odpowiednie rozpoznanie i prawidłowo poprowadzone leczenie, a następnie właściwa rehabilitacja prowadzą do całkowitego wyleczenia i braku deficytów ruchu u dzieci i młodzieży.

4

Wpływ otyłości na szkielet i metabolizm kostny w okresie wzrastania i rozwoju

84%

Abramowicz P., Konstantynowicz J., Piotrowska-Jastrzębska J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 4

338-349

EN

An increasing worldwide obesity epidemics and a number of obesity-related morbidities has brought on the largescale research into associations between adipose tissue and the skeleton and bone metabolism. The results of relevant published studies, conducted in adults and children, are inconsistent: some reports suggest protective role of body fat on skeletal health, whereas others emphasize a detrimental effect of adiposity on bone mineral density (BMD) and bone turnover. The discrepancies may, at least partly, result from differing methodological approachesacross studies. During the last decade, a growing body of evidence has emerged, supporting the view of a negative role of obesity in bone mass accrual during growth. Childhood obesity may lead to fragility fractures and may, therefore, predict early development of osteoporosis in adulthood. The adipokines and hormones secreted by adipocytes are substantially responsible for fat-bone interactions. The effects of adipokines, such as leptin, adiponectin, resistin or visfatin, on BMD during growth, bone modelling and remodelling processes appear multidirectional. Although low BMI has become a commonly accepted risk factor of postmenopausal osteoporosis, and high BMI has been perceived to prevent bone loss, several well-designed paediatric studies have clearly shown a paradoxical deleterious impact of obesity and excessive weight gain on bone tissue. Finally, there is significant evidence that chronic low-grade inflammation induced by obesity is the key mechanism of this negative effect of adiposity on the growing skeleton. The aim of this review is to demonstrate updated knowledge concerning complexity of fat-andbone interactions, and to highlight important pathogenic and clinical implications of childhood obesity on bone structure, BMD, bone strength and metabolism.

PL

Wraz z narastającą częstością występowania otyłości oraz poznaniem jej poważnych klinicznych aspektów rozpoczęła się dyskusja na temat wpływu tkanki tłuszczowej na układ szkieletowy i metabolizm kostny. Wyniki badań są niejednoznaczne – z jednej strony sugerują, że nadmierny rozwój tkanki tłuszczowej wywiera ochronny wpływ na kości w różnych okresach życia, z drugiej – że tłuszcz oddziałuje niekorzystnie na stan szkieletu oraz metabolizm kostny zarówno u dzieci, jak i dorosłych. Te intrygujące rozbieżności częściowo wynikają z różnorodności ideowej i metodologicznej badań. W ostatnich latach przybywa jednak dowodów potwierdzających negatywne oddziaływanie otyłości wieku rozwojowego na akumulację masy szkieletowej (bone mineral density, BMD). Otyłość w dzieciństwie może predysponować do złamań oraz przyczyniać się do wcześniejszego rozwoju osteoporozy w wieku dorosłym. Kluczową rolę w tych interakcjach mają odgrywać cytokiny i sekrecja przez tkankę tłuszczową licznych czynników hormonalnych. Ponadto wpływ adipocytokin, takich jak leptyna, adiponektyna, rezystyna czy wisfatyna, na rosnącą kość (na procesy modelingu i remodelingu) może być wielokierunkowy. Osteodestrukcyjny pływ otyłości pozostaje, niejako paradoksalnie, w sprzeczności z powszechnie akceptowanym poglądem o ochronnej roli tkanki tłuszczowej, tj. wysokim BMI jako czynniku przeciwdziałającym pomenopauzalnej utracie masy kostnej. Pojawiają się wreszcie dowody, że osiowym mechanizmem niekorzystnego oddziaływania tkanki tłuszczowej na rosnącą kość jest przewlekły minimalny stan zapalny indukowany otyłością. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy i praktyki dotyczących złożonych interakcji tkanka tłuszczowa – kość oraz ukazanie dynamicznie zmieniających się w ostatnich latach poglądów naukowych na temat struktury i masy kostnej oraz metabolizmu kostnego u dzieci z otyłością.

5

Rehabilitation in lower extremity fractures treated with intramedullary nailing

84%

Brudnicki J., Kubicz-Chachurska M.

Medical Rehabilitation

|

2011

|

vol. 15(2)

21-27

PL

Artykuł przedstawia model postępowania rehabilitacyjnego u pacjentów ze złamaniami kończyn dolnych leczonych metodą gwoździowania śródszpikowego, stosowany w Klinice Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu Collegium Medicum UJ. Gwoździowanie śródszpikowe jest jedną z podstawowych metod zespoleń kostnych. Jej ewolucja spowodowała znaczne rozszerzenie wskazań do jej stosowania, zwłaszcza w kończynie dolnej. Bez względu na metodę leczenia, kaŜde złamanie ma pewne konsekwencje dla pacjenta związane z towarzyszącym urazem tkanek miękkich czy zmianą chodu w wyniku ograniczeń obciążania kończyny. Obok ogólnych założeń stosowania zespoleń śródszpikowych w obrębie kończyny dolnej, w niniejszej pracy przedstawiono metody rehabilitacji pacjentów po zespoleniach śródszpikowych złamań kończyn dolnych. Omówiono istotne założenia rehabilitacji po zespoleniach śródszpikowych złamań bliższego końca kości udowej oraz złamań trzonu uda i piszczeli ze szczególnym uwzględnieniem podejmowania decyzji odnośnie obciążania kończyny. Szczególny nacisk połoŜono na znaczenie w postępowaniu usprawniającym ćwiczeń poprawiających koordynację ruchową. Programy rehabilitacji indywidualnie dobrane w oparciu o przedstawione założenia i obserwacje kliniczne są niezbędnym uzupełnieniem procedur operacyjnych i prowadzą do wyników leczenia satysfakcjonujących tak pacjentów jak i zespół lekarzy i fizjoterapeutów.

EN

This paper presents a model of rehabilitation of patients with lower extremities’ fractures treated with intramedullary nailing in the Orthopaedics and Traumatology of the Motion System Clinic of Collegium Medicum UJ. Intramedullary nailing is one of the main methods of fracture fixation. The evolution of this method has caused an increased number of indications for its application especially in the lower extremity. Regardless of the method of fracture fixation, every fracture has some important consequences for a patient as a result of the accompanying soft tissues injuries, gait due to weight bearing limitations etc. A general consideration of intramedullary nailing is presented in this paper as well as the methods of rehabilitation which are in use in patients after fixation of lower extremity fractures with intramedullary nails. The important points of rehabilitation after intramedullary nailing of proximal femur fractures, femoral shaft and tibial shaft fractures, which are a standard indications for a fixation with intramedullary nails, were discussed, especially the problem of the decision making concerning weight bearing. Special emphasis was placed on the importance of exercises improving motional coordination. Individual programs of rehabilitation designed on the base of the presented assumptions and clinical observations have led to final outcomes satisfying both patients and the team of surgeons and physiotherapists.

6

Statistical, pathophysiological and clinical aspects of the relationship between multiple sclerosis and osteoporosis

84%

Grzegorski T., Losy J.

Aktualności Neurologiczne

|

2016

|

vol. 16

|

issue 1

15-20

EN

Recently there has been a large increase in a number of publications regarding bone health in multiple sclerosis as well as studies exploring the possible role of vitamin D in the aetiology of the condition. However, the relationship between multiple sclerosis and osteoporosis remains not widely discussed among clinicians. The aim of our review article is to present crucial aspects of such relationship as well as therapeutic options. There are many statistical facts suggesting that correlation between two said diseases occurs. The prevalence of osteoporosis clinical features, like pathological fractures, decreased bone mineral density or low vitamin D serum level, is greater in patients with multiple sclerosis. These facts can be explained by a wide variety of areas and pathways which are common for multiple sclerosis and osteoporosis. The functions of different mediators involved in the pathophysiology of diseases, the role of vitamin D and the adverse effects of drugs administered in multiple sclerosis serve as the best examples. Unfortunately, no uniform guidelines on the management of multiple sclerosis patients with osteoporosis have been established so far. However, the guidelines of the United Kingdom National Institute for Health and Care Excellence and National Osteoporosis Society are recommended in such cases. The most important are an appropriate vitamin D and calcium supplementation, smoking cessation, alcohol intake reduction and more of physical activity. There is a strong need to spread this knowledge among clinicians. A better understanding of the topic might result in the creation of diagnostic and therapeutic guidelines with this respect.

PL

W ostatnim czasie znacznie wzrosła liczba publikacji dotyczących stanu zdrowia kości w stwardnieniu rozsianym, jak również możliwej roli witaminy D w etiologii wspomnianej jednostki chorobowej. Jednakże związek między stwardnieniem rozsianym i osteoporozą w dalszym ciągu nie jest szeroko omawiany wśród klinicystów. Celem naszego artykułu poglądowego jest przedstawienie kluczowych aspektów wspomnianej korelacji oraz opcji terapeutycznych. Wiele faktów z zakresu statystyki przemawia za tym, że związek między omawianymi dwoma chorobami występuje. Rozpowszechnienie cech charakterystycznych dla obrazu klinicznego osteoporozy, takich jak złamania patologiczne, zmniejszenie mineralnej gęstości kości oraz niskie stężenie witaminy D w surowicy, jest większe wśród chorych na stwardnienie rozsiane. Może to być wyjaśnione licznymi, wspólnymi dla stwardnienia rozsianego i osteoporozy, obszarami i ścieżkami patofizjologicznymi. Ich przykładem są funkcje różnych mediatorów odgrywających rolę w patogenezie obu chorób, rola witaminy D oraz działania niepożądane leków stosowanych w terapii stwardnienia rozsianego. Niestety, do tej pory nie powstały uniwersalne wytyczne dotyczące postępowania w sytuacji współwystępowania stwardnienia rozsianego i osteoporozy. W takich przypadkach rekomendowane są wytyczne Narodowego Instytutu Zdrowia i Klinicznej Doskonałości Zjednoczonego Królestwa oraz Narodowego Towarzystwa Osteoporozy. Największe znaczenie mają odpowiednia suplementacja witaminy D i wapnia, zaprzestanie palenia, zmniejszenie spożycia alkoholu i zwiększenie aktywności fizycznej. Istnieje silna potrzeba rozpowszechnienia znajomości tego zagadnienia wśród klinicystów. Lepsze jego rozumienie może doprowadzić do stworzenia wytycznych uwzględniających aspekty diagnostyczne i terapeutyczne.

7

Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości

84%

Mazurek T., Czubak J., Czerwiński E.

|

vol. 24(4)

281-292

EN

Population aging makes osteoporotic fractures (OP) an increasingly serious healthcare problem. It is estimated that there are approximately 2,200,000 people with an osteoporotic fracture in Poland, and according to the NFZ (National Health Found) report 126,100 new fractures were registered in 2018, including 34,700 fractures of the proximal femur (PFF). Surgical treatment of OP fractures is difficult due to local conditions and the general health condition of the patients. Reduced bone strength makes it difficult to achieve permanent bone fixation and union. The current "Guidelines for the prevention, diagnosis and treatment of osteoporotic bone fractures" is an update of the 2017 version (previous versions: 2007, 2012) taking into account the progress made in this area of knowledge and practice. The latest principles of conduct have been created on the basis of contemporary world standards and publications. The recommended methods of treating fractures will be discussed: of the PFF, distal end of the radius, proximal end of the humerus and the spine. Particular attention has been paid to the management of patients with PFF, because the average age - 80 years – causes that an average of 29.4% of patients in Poland die within a year after the fracture (data from the National Health Fund). After sustaining a fracture, the risk of a consecutive one increases 2–10 times, so the surgeon is required not only to treat the fracture, but also to implement fracture prophylaxis. The study will also present the principles of diagnosis and treatment of osteoporosis. The presented guidelines were adopted in August 2022 as an official document of the National Consultant in the field of Orthopedics and Traumatology of the bone and joints system and the President of the Polish Society of Orthopedics and Traumatology. The leading author was Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.

PL

Starzenie się społeczeństwa powoduje, że złamania osteoporotyczne (OP) są coraz bardziej poważnym problemem służby zdrowia. Szacuje się, że w Polsce mieszka ok 2.200.000 osób ze złamaniem osteoporotycznym a wg raportu NFZ w 2018 r. zarejestrowano 126 100 nowych złamań, w tym 34.700 złamań bliższego końca kości udowej (b.k.k.u.). Leczenie operacyjne złamań OP jest trudne z racji warunków miejscowych, jak i ogólnego stanu zdrowia pacjentów. Obniżona wytrzymałość kości powoduje trudności w uzyskaniu trwałego zespolenia i zrostu kości. Obecne „Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości” są aktualizacją wersji z 2017 r. (poprzednie 2007 r., 2012 r.) uwzględniającą postęp, jaki dokonał się w tej dziedzinie wiedzy i praktyki. Na podstawie współczesnych, światowych standardów i publikacji przedstawiono najnowsze zasady postępowania. Omówione zostaną zalecane metody leczenia złamań: b.k.k.u., dalszego końca kości promieniowej, bliższego końca kości ramiennej oraz kręgosłupa. Szczególną uwagę zwrócono na postępowanie u chorych ze złamaniem b.k.k.u., bowiem średni wiek – 80 lat – powoduje, że w ciągu roku po zabiegu w Polsce umiera średnio 29,4% leczonych (dane NFZ). Po przebytym złamaniu ryzyko następnego wzrasta 2-10-krotnie, zatem chirurg ma obowiązek nie tylko leczyć złamanie, ale i wdrożyć profilaktykę przed kolejnym. W opracowaniu przedstawione zostaną również zasady diagnostyki i leczenia osteoporozy. Prezentowane zasady postępowania zostały przyjęte w sierpniu 2022 r. jako oficjalny dokument Krajowego Konsultanta w Dziedzinie Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu oraz Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Autorem prowadzącym był Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.

8

Femoral neck stress fracture during sport climbing

67%

Küpper T., Rutten S., Morrison A., Schöffl V.

Health Promotion & Physical Activity

|

2021

|

vol. 17

|

issue 4

1-5

EN

While the epiphyseal stress fracture of the finger’s middle phalanx is a known sport-specific injury occurring only in adolescent climbers, and in other locations it’s rare, no femoral neck stress fracture (FNSF) in sports climbing has yet been reported. An experienced female sport climber (37y, 160 cm, 45 kg, BMI 17.5) suffered from pain in the left inguinal region while climbing, and later, also required a stick to walk. Routine radiography missed the FNSF and it was many weeks before a MRI accurately provided that diagnosis. The time between the X-ray and MRI should have been minimized as it resulted in a delayed diagnosis, unnecessary pain and delayed healing. In this situation the initial clinical investigation, the patient’s history and the X-ray did not lead to a clear diagnosis, and the initial treatment was ineffective. Further investigation by MRI and / or CT scans should have taken place sooner and would have been essential.

9

Assessment of bone metabolism and fracture risk in obese men

67%

Grabarczyk M. N., Gorczyca M. J., Kosińska P., Klimek K., Cieślik P., Holecki M. T.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2022

|

issue 76

5-13

EN

INTRODUCTION: Obesity and metabolic syndrome are increasingly common in the adult population. There is a well- -known relationship between those two conditions and cardiovascular diseases; nonetheless, not much is known about how obesity and metabolic syndrome affect bone metabolism and fracture risk. The study aimed to assess the parameters of bone metabolism, as well as assess their relationship with the risk of fractures in obese men with central obesity and metabolic syndrome, and to compare the obtained results with those of healthy controls. MATERIAL AND METHODS: The study involved 36 obese men (body mass index – BMI ≥ 30) with central obesity (waist circumference – WC ≥ 94) and 10 healthy men as controls, aged 54–77. The FRAX (Fracture Risk Assessment Tool) calculator was used to measure the 10-year fracture risk. The levels of bone metabolism markers osteoprotegerin (OPG), C-terminal telopeptide (CTX1), and fibroblast growth factor 23 (FGF-23) were determined in the patients. RESULTS: The FRAX parameter was significantly lower (p < 0.001) in the obese men when compared to the controls. A significant negative correlation between FRAX and BMI (p < 0.001) was observed in the obese men, but not in the healthy subjects. There was also a negative correlation between FRAX and WC (p < 0.001), again only among the obese subjects. A positive correlation (p < 0.01) between FGF-23 and FRAX was found in the non-obese group. CONCLUSIONS: Obese men have a lower 10-years fracture risk compared to the healthy controls. Additionally, the increased BMI and waist circumference in the obese men were found to be associated with a reduced bone fracture risk, whereas no similar relationship in controls was observed. Moreover, higher FGF-23 levels in the healthy males was correlated with an increased 10-year fracture risk.

PL

WSTĘP: Otyłość oraz zespół metaboliczny coraz częściej występują w populacji osób dorosłych. Powszechnie znany jest związek wymienionych zaburzeń ze zwiększonym prawdopodobieństwem wystąpienia chorób układu sercowo-naczyniowego, jednakże mniej oczywisty jest ich wpływ na metabolizm kostny oraz ryzyko złamań. Celem badania była ocena parametrów metabolizmu kostnego, ich związku z ryzykiem złamań u otyłych mężczyzn z otyłością brzuszną oraz zespołem metabolicznym, a także porównanie uzyskanych wyników z wynikami osób zdrowych. MATERIAŁ I METODY: W badaniu wzięło udział 36 otyłych mężczyzn (body mass index – BMI ≥ 30) ze współistniejącą otyłością trzewną (obwód talii – waist circumference – WC ≥ 94) oraz 10 zdrowych mężczyzn z grupy kontrolnej, w wieku 54–77 lat. Do oceny ryzyka złamań zastosowano kalkulator FRAX (Fracture Risk Assessment Tool). U pa-cjentów oznaczono stężenia markerów metabolizmu kostnego: osteoprotegeryny (OPG), C-końcowego usieciowanego telopeptydu łańcucha kolagenu typu I (CTX1) oraz czynnika wzrostu fibroblastów 23 (fibroblast growth factor 23 – FGF-23). WYNIKI: U osób otyłych FRAX był istotnie niższy (p < 0,001) niż w grupie kontrolnej. Zaobserwowano ujemną korelację między FRAX i BMI (p < 0,001) u otyłych mężczyzn. U zdrowych osób taka korelacja nie wystąpiła. Jedynie u osób otyłych stwierdzono również ujemną korelację między FRAX i WC (p < 0,001). Obecnej w grupie osób zdrowych pozytywnej korelacji (p < 0,01) między FGF-23 i FRAX nie obserwowano u otyłych mężczyzn. WNIOSKI: U otyłych mężczyzn stwierdzono mniejsze 10-letnie ryzyko złamań w porównaniu z osobami zdrowymi. Dodatkowo wykazano, że w grupie pacjentów otyłych większe BMI oraz obwód talii wiązały się z mniejszym ryzykiem złamań kości, natomiast u osób bez otyłości taka zależność nie występowała. Ponadto u zdrowych mężczyzn większe stężenie FGF-23 było skorelowane ze zwiększonym 10-letnim ryzykiem złamań.

Refine search results