Search results

1

Neuropsychological rehabilitation of acquired, non-progressive cognitive-behavioral disorders in evidence-based clinical recommendations

100%

Polanowska K. E.

Medical Rehabilitation

|

2020

|

vol. 24(2)

31-39

PL

Wprowadzenie: Rehabilitacja neuropsychologiczna jest ważnym działem rehabilitacji neurologicznej. Jej techniki są badane naukowo pod względem efektywności i poddawane analizom zbiorczym, żeby wyodrębnić najskuteczniejsze z nich. Cel: Celem artykułu jest przedstawienie aktualnych zaleceń klinicznych w obszarze rehabilitacji neuropsychologicznej prowadzonej u dorosłych chorych z nabytym i niepostępującym uszkodzeniem mózgu, spowodowanym najczęściej udarem lub urazem głowy. Źródła danych: Zalecenia pochodzą z najnowszych opracowań naukowych, zawierających systematyczne przeglądy i metaanalizy badań nad rehabilitacją chorych z dysfunkcjami poznawczymi i/lub nieprawidłowościami zachowania. Wnioski: Jak dotychczas najwyższą rekomendację i status praktycznych standardów w rehabilitacji neuropsychologicznej zyskały techniki terapii 5 zaburzeń poudarowych (deficyty uwagi, lekkie zaburzenia pamięci, lewostronne zaniedbywanie wzrokowe, afazja, ogólne obniżenia funkcjonowania poznawczo-behawioralnego) i 5 zaburzeń pourazowych (deficyty uwagi, lekkie zaburzenia pamięci, lekkie i umiarkowane dysfunkcje wykonawcze, nieprawidłowości funkcjonowania społecznego i komunikacji interpersonalnej, ogólne obniżenie funkcjonowania poznawczo-behawioralnego). Techniki te mogą być stosowane samo dzielnie lub wprowadzane w połączeniu z interwencjami o niższym poziomie rekomendacji, klasyfikowanymi jako praktyczne zalecenia lub praktyczne opcje. Skorzystanie z niżej rekomendowanych interwencji powinno być rozważane także w sytuacjach, gdy dla specyficznych form zaburzeń brak technik standardowych. W odniesieniu do deficytów, dla których nie zostały dotąd sformułowane żadne zalecenia, niezbędne są dalsze badania. Dotyczy to agnozji, głębokich zaburzeń pamięci i amnezji, a także głębokich dysfunkcji wykonawczych.

EN

Introduction: Neuropsychological rehabilitation is an important area of neurological rehabilitation. Its techniques are studied in terms of effectiveness and subjected to collective analyses in order to identify the best interventions. Objective: The purpose of the article is to present current clinical recommendations for neuropsychological rehabilitation among adult patients with acquired, non-progressive brain damage usually caused by a stroke or head injury. Data sources: The recommendations are based on the latest scientific papers containing systematic reviews and meta-analysis of studies on the rehabilitation of patients with cognitive dysfunctions and/or behavioral abnormalities. Conclusions: To date, the highest recommendation and the status of practice standards in neuropsychological rehabilitation have been achieved by therapeutic techniques of 5 post-stroke disorders (attention deficits, mild memory deficits, left-sided visual neglect, aphasia, global decline in cognitive-behavioral functioning) and 5 post-traumatic disorders (attention deficits, mild memory deficits, mild and moderate executive dysfunctions, abnormalities in social functioning and interpersonal communication, global decline in cognitive-behavioral functioning). These techniques may be used independently or introduced in combination with interventions of a lower recommendation level, classified as practice guidelines or practice options. The use of lower grade recommendations should also be considered in situations where there are no standard techniques for specific forms of disorders. In the case of deficits for which no recommendations have yet been made, further research is necessary. This applies to agnosia, profound memory disorders and amnesia, as well as profound executive dysfunctions.

2

Diagnostyka i leczenie raka piersi u kobiet w ciąży

99%

Żyromska A., Adamczak-Sobczak M., Szablewska S.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 2

120-128

EN

Rak piersi współistniejący z ciążą stanowi 10–20% wszystkich nowotworów piersi u kobiet poniżej 30. roku życia. Jego diagnostyka i leczenie wymagają uwzględnienia ryzyka poszczególnych metod postępowania dla zarodka lub płodu. Za badania bezwzględnie przeciwwskazane w ciąży uważa się tomografię komputerową i pozytonową tomografię emisyjną. Standardem leczenia jest zabieg operacyjny: mastektomia radykalna, którą można przeprowadzić na każdym etapie ciąży, lub operacja oszczędzająca pierś, zalecana wyłącznie w III trymestrze. Chemioterapię opartą na doksorubicynie i antracyklinach uważa się za względnie bezpieczną w II i III trymestrze. Przeciwwskazane są: leczenie hormonalne, stosowanie trastuzumabu i bifosfonianów. Szczególne ograniczenia dotyczą stosowania radioterapii. Skutki wewnątrzmacicznej ekspozycji na promieniowanie zależą od okresu ciąży, dawki promieniowania oraz mocy dawki. Narażenie na promieniowanie w okresie preimplantacji może prowadzić do śmierci zarodka lub popromiennej karcynogenezy. W okresie organogenezy istnieje ryzyko opóźnienia wzrostu płodu oraz powstania malformacji narządowych. Ekspozycja na promieniowanie pomiędzy 8. a 25. tygodniem ciąży wiąże się z ryzykiem rozwoju upośledzenia umysłowego, mikrocefalii i karcynogenezy. Powyżej 25. tygodnia ciąży stwarza wyłącznie ryzyko karcynogenezy. Oszacowano, że zastosowanie u kobiet ciężarnych terapeutycznych dawek radioterapii na obszar klatki piersiowej wiąże się z niedopuszczalną ekspozycją płodu na promieniowanie. Jedyną metodą napromieniania dopuszczalną w ciąży, w I i II trymestrze, jest śródoperacyjna radioterapia wiązką elektronową na obszar loży po guzie piersi. Decyzja o podjęciu i kontynuacji leczenia onkologicznego u ciężarnych kobiet powinna być poprzedzona szczegółową analizą potencjalnych korzyści i ryzyka oraz uwzględniać wolę pacjentki.

PL

Pregnancy-associated breast cancer accounts for 10–20% of all breast cancers in women under the age of 30 years. The diagnosis and treatment of this type of cancer require an assessment of the risk of different management methods for the embryo or fetus. Computed tomography and positron emission tomography are absolutely contraindicated in pregnancy. Surgical management, i.e. radical mastectomy, which may be performed at any stage of pregnancy, or breast conserving treatment, which is recommended only in the third trimester, is standard treatment. Doxorubicin/anthracycline-based chemotherapy is considered relatively safe in the second and the third trimester. Hormonal treatment, trastuzumab and bisphosphonates are contraindicated. Special restrictions have been introduced for radiation therapy. The consequences of intrauterine exposure to radiation depend on the stage of pregnancy, radiation dose and dose rate. Preimplantation radiation can cause death of the embryo or radiation-induced carcinogenesis. There is a risk of delayed fetal growth and organ malformations in the period of organogenesis. Exposure to radiation between 8 and 25 weeks gestation is associated with the risk of intellectual disability, microcephaly and carcinogenesis. Exposure after 25 weeks gestation is associated only with the risk of carcinogenesis. It was estimated that targeting the chest with therapeutic radiation doses during pregnancy causes unacceptable fetal exposure to radiation. Electron beam intraoperative irradiation of the breast tumor bed is the only acceptable radiation method in the first and the second trimester. The decision on initiation and continuation of cancer therapy in a pregnant patient should be based on a detailed analysis of potential benefits and risks as well as patient’s will.

3

EEG‑biofeedback (neurobiofeedback) a kompleksowe leczenie ADHD

85%

Kołakowski A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2012

|

vol. 12

|

issue 1

40-51

EN

The attention‑deficit/hyperactivity disorder belongs to the most frequently diagnosed psychological (psychiatric) disorders in childhood. It is characterized by the presence of fixed behaviour patterns maintained for at least 6 months and forming a characteristic triad of symptoms, such as inattention, impulsivity and hyperactivity, increased to the extent incommensurable to the child’s age and development level. Most of the guidelines on handling the ADHD suggest using non‑pharmacological methods and only when these appear ineffective, considering inclusion of pharmacological treatment. On the other hand, the studies indicate that most effective in ADHD treatment is the pharmacological treatment. It is worth emphasizing, however, that none of the presently available treatment methods solves all problems of the child’s functioning, therefore there is a constant demand for searching new ways of help for the ADHD‑affected children. One of the investigated methods is neurobiofeedback (NF). In this method, teaching the patient to influence the brain activity through instructing her/him on how to change the type of waves in the EEG – is to improve her/his functioning. In the problem described in the article an improvement in the EEG (achieved during exercise) is to reduce the ADHD symptoms. But a survey of the existing research doesnot give an explicit answer whether or not this method is effective in ADHD treatment to the extent which could improve the patient’s functioning in real life. It is worth noting that as for now none of the guidelines has pointed to neurobiofeedback as a method recommended in the treatment of ADHD. Concluding, up to date we have not had any evidence that NF may constitute an independent or leading therapy in ADHD; we need further studies to specify whether or not this is a method which could be a part of a comprehensive therapeutic program of the child with ADHD. Presently, it is treated rather as an additional, alternative method which supplements the basic treatment.

PL

Zespół nadpobudliwości psychoruchowej należy do najczęściej rozpoznawanych zaburzeń psychologicznych (psychiatrycznych) okresu dziecięcego. Charakteryzuje się obecnością trwałych wzorców zachowania, utrzymujących się przynajmniej przez 6 miesięcy i układających się w charakterystyczną triadę objawów – zalicza się tu problemy z utrzymaniem uwagi, nadmierną impulsywność oraz nadruchliwość, nasilone w stopniu niewspółmiernym do wieku i poziomu rozwoju dziecka. Większość wytycznych dotyczących postępowania w ADHD sugeruje zastosowanie metod niefarmakologicznych, a dopiero gdy te okażą się nieskuteczne, rozważenie dołączenia leczenia farmakologicznego. Z drugiej strony badania pokazują, że największą skuteczność w leczeniu ADHD ma leczenie farmakologiczne. Warto jednak podkreślić, że żadna z obecnie dostępnych metod leczenia nie rozwiązuje wszystkich problemów z funkcjonowaniem dziecka, stąd też istnieje stałe zapotrzebowanie na nowe sposoby pomocy dzieciom z ADHD. Jedną z badanych metod jest EEG‑biofeedback (neurobiofeedback, NF). Jest to metoda, w której nauczenie pacjenta wpływu na aktywność mózgu – poprzez nauczenie go zmieniania rodzaju fal w zapisie EEG – ma poprawić jego funkcjonowanie. W opisywanym w artykule problemie poprawa zapisu EEG (uzyskana podczas treningu) ma zmniejszyć nasilenie objawów ADHD. Przegląd dotychczasowych badań nie daje jednak jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, czy jest to metoda na tyle efektywna w leczeniu ADHD, żeby poprawić funkcjonowanie pacjenta w realnym życiu. Warto podkreślić, że na dzień dzisiejszy żadne wytyczne nie wskazują EEG‑biofeedbacku jako metody zalecanej w leczeniu ADHD. Podsumowując, jak dotąd nie mamy dowodów, że NF może stanowić samodzielną, czy też wiodącą, terapię w leczeniu ADHD – potrzeba dalszych badań, by określić, czy jest to metoda, która mogłaby się znaleźć w szeroko rozumianym programie terapeutycznym dziecka z ADHD. W chwili obecnej traktuje się ją raczej jako metodę dodatkową, alternatywną, uzupełniającą podstawowe leczenie.

4

Czy profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest konieczna przy zabiegach laparoskopowych? Komentarz do wytycznych SAGES – Guidelines for Deep Venous Thrombosis Prophylaxis During Laparoscopic Surgery

71%

Solecki M.

Current Gynecologic Oncology

|

2015

|

vol. 13

|

issue 4

269-276

EN

Venous thromboembolism is a disease that includes both deep vein thrombosis and pulmonary embolism, which are associated with the formation of a blood clot (thrombus) within a deep vein, mainly in the lower limbs. So far, the scale of the problem of deep vein thrombosis and pulmonary embolism has not been thoroughly estimated in Poland. About 200,000 new cases per year are reported in the United States, and between 50,000 and 60,000 in Poland. Mortality due to pulmonary embolism, usually as a consequence of deep vein thrombosis, is estimated at 15–25%. Increasingly used minimally invasive surgical techniques are currently of interest to both, the young generation of surgeons and their patients. Laparoscopic cholecystectomy or bariatric surgery have become a standard. There is much controversy regarding the need for thromboprophylaxis in patients undergoing laparoscopic procedures. Efforts have been made by the Society of American Gastrointestinal and Endoscopic Surgeons to help medical practitioners decide in this regard. All laparoscopic procedures cause serum hypercoagualability. Polish societies have not specified their decisions regarding prophylaxis in laparoscopic surgery. Following general rules was only recommended. It seems fully justified to develop such indications or adopt the already existing standards based on literature data and experience.

PL

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa obejmuje zarówno zakrzepicę żył głębokich, jak i zatorowość płucną – związane z powstaniem zakrzepu w obrębie żył głębokich, głównie w kończynach dolnych. W Polsce skala problemu zakrzepicy żył głębokich i zatorowości płucnej nie została dotąd zbyt dokładnie oszacowana. W Stanach Zjednoczonych odnotowuje się około 200 tys. nowych zachorowań rocznie, w Polsce jest ich 50–60 tys. rocznie. Śmiertelność z powodu zatorowości płucnej, najczęściej będącej następstwem zakrzepicy żył głębokich, ocenia się na 15–25%. Coraz szerzej stosowane metody małoinwazyjne leżą obecnie w kręgu zainteresowań młodego pokolenia chirurgów i cieszą się dużym zainteresowaniem pacjentów. Standardem stały się laparoskopowa cholecystektomia czy chirurgia bariatryczna. Istnieje wiele kontrowersji dotyczących konieczności stosowania profilaktyki przeciwzakrzepowej u chorych poddawanych zabiegom laparoskopowym. Amerykańskie Towarzystwo Chirurgów Gastroenterologicznych i Endoskopowych podjęło starania, aby ułatwić praktykującym lekarzom decydowanie w tym zakresie. Każda procedura laparoskopowa powoduje nadkrzepliwość surowicy krwi. Polskie towarzystwa nie sprecyzowały swoich ustaleń co do profilaktyki w przypadku chirurgii laparoskopowej, zalecono jedynie stosowanie się do zasad ogólnych. Opracowanie takich wskazań lub zaadaptowanie już istniejących standardów na podstawie danych literaturowych i doświadczenia wydaje się w pełni uzasadnione.

5

Metoda PNF w odniesieniu do wytycznych Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment (SOSORT) dotyczących leczenia zachowawczego osób ze skoliozami / PNF method in relation to the guidelines of Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment (SOSORT) for conservative treatment of people with scoliosis

71%

Stępień A., Graff K., Kloze A., Stępowska J., Marciński J.

Advances in Rehabilitation

|

2014

|

vol. 28

|

issue 4

21-28

EN

Introduction: Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment (SOSORT) is an international organization which determines standards for scoliosis treatment and research. Physiotherapy is a necessary part of treatment standards. SOSORT indicates which conditions must be fulfilled by physiotherapy methods in order to be used for scoliosis treatment. One of the concepts used worldwide in the process of scoliosis conservative treatment is Proprioceptive Neuromuscular Facilitation (PNF). International PNF Association (IPNFA) establishes the PNF teaching standards, application and related research. Aim: The goal of this work is to demonstrate conformity PNF method to SOSORT guidelines for conservative treatment of people with scoliosis. Material and methods: SOSORT recommendations set in 2005-2012 were used to analyze knowledge and information, according to the newest IPNFA agreements. Results: Conformity PNF method to SOSORT guidelines can be observed in: personal treatment planning; focus on treatment goals (stopping the progression of curvature, breathing function improvement, reduction in pain, aesthetic issues), possibility of special effects on the spine deformity (autocorrection of the spine and pelvis in three planes, stabilization of the posture, activities of the daily living and general health education). The positive influence of the selected PNF patterns on postural parameters of individuals with scoliosis was observed in the initial studies. Conclusions: Described in details structure of PNF method can be used in the planning of research. It is necessary to conduct research to demonstrate the effectiveness of PNF method in the treatment of people with scoliosis.

6

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

71%

Mierzejewska A., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 3

195-206

EN

Throughout the world asthma is the most common chronic lower respiratory disease in childhood. There are several guidelines supporting medical decisions on paediatric asthma. Although there is no doubt that the use of common systematic approaches for management can considerably improve outcomes, dissemination and implementation of these, these are still major challenges. Consequently, the International Collaboration in Asthma, Allergy and Immunology (iCAALL), recently formed by the EAACI, AAAAI, ACAAI, and WAO, has proposed an international consensus on (ICON) paediatric asthma. The aim was to highlight the key information common to the existing guidelines as well as review and comment gap thus providing a concise reference. Generally the principles of paediatric asthma management are being accepted. Overall, the treatment goal is a disease control. In order to achieve this, patients and their parents should be educated to optimally manage a disease, in collaboration with healthcare professionals. Identification and avoidance of triggers is also of significant importance. Assessment and monitoring should be performed regularly to re-evaluate treatment. Pharmacotherapy is the cornerstone of treatment. The optimal use of medication can, in most cases, help patients control symptoms and reduce the risk for future morbidity. The management of exacerbations is a major consideration, independent of chronic treatment. There is a trend toward considering phenotype-specific treatment choices however this goal has not yet been achieved.

PL

Astma jest najczęstszą przewlekłą chorobą dolnych dróg oddechowych u dzieci na całym świecie. Dostępne wytyczne ułatwiają podejmowanie decyzji leczniczych w populacji dziecięcej dotkniętej astmą. Postępowanie według ujednoliconych schematów niewątpliwie poprawia efekty, ale ich rozpowszechnianie i wdrażanie nadal stanowi duże wyzwanie. Międzynarodowa współpraca towarzystw medycznych (EAACI, AAAAI, ACAAI, WAO) zaowocowała wydaniem konsensusu ICON dotyczącego astmy u dzieci. Autorzy dokumentu podkreślili kluczowe informacje wspólne dla istniejących wytycznych, a także dokonali przeglądu oraz skomentowali różnice, dostarczając zwięzłych rekomendacji. Niniejsza praca systematyzuje informacje zawarte w tym dokumencie. Zasady leczenia astmy u dzieci są powszechnie akceptowane. Celem terapii jest kontrola choroby. W celu optymalnego leczenia pacjenci oraz ich rodzice powinni być odpowiednio edukowani przez pracowników służby zdrowia. Istotne są również identyfikacja i unikanie czynników wyzwalających, a także regularna ocena i monitorowanie choroby. Podstawę leczenia stanowi farmakoterapia. Optymalna farmakoterapia w większości przypadków pomaga pacjentom kontrolować objawy i zmniejszyć ryzyko zachorowania w przyszłości. Leczenie zaostrzenia jest głównym punktem rozważań terapeutycznych zależnym od stosowanego leczenia przewlekłego. Dąży się do leczenia uzależnionego od fenotypu astmy, jednak ten cel nie został jeszcze osiągnięty.

7

Fotolabilność substancji leczniczych – przegląd aktualnych badań i strategie postepowania

71%

Jamrógiewicz M., Karczewska-Kaliszak A., Milewska K.

Farmacja Polska

|

2019

|

vol. 75

|

issue 10

575-583

EN

The main procedure for stability testing of Active Pharmaceutical Ingredients (API) and medicinal products is described in the guidelines of the International Council for the Harmonization of Technical Requirements for Human Drugs (ICH). However, these guidelines do not contain specific procedures and methodologies that must be followed in stress testing, especially photostability tests. On the basis of the latest, current research reports which have been published, as well as scientific literature this article provide current information about photolabile medicinal compounds, the structure and properties of their degradation products, as well as various strategies of proceedings. The ICH Q1B guidelines cover two main types of tests, namely 'forced degradation' and 'confirmatory' tests for medicinal products and medical devices and supplements. Forced degradation studies are used to explain the mechanisms of photodegradation and to develop procedures for the proper production, packaging, storage, clinical / production use of the active pharmaceutical ingredient and the final product. These studies are also aimed at developing an appropriate analytical method capable of visualizing potential changes occurring in the medicinal product or demonstrating the specificity of an already existing method. The "confirm" test, as the name suggests, is intended to confirm that the recommended storage conditions and packaging of the medicine are adequate and sufficient to protect the medicinal product. Light exposure for confirmatory testing roughly reflects exposure to typical ultraviolet and visible light for 3 months in case of a medicinal product without protective packaging in a pharmacy, warehouse or home (in the United States / Northern Europe). Therefore, for geographical locations with a greater number of hours and greater sunlight intensity, this period is much shorter. Such test guidelines are determined depending on the geographical location (zone) of the country in which they take place. People believe that product they use and eat are safety while most of the society are convinced that current guidelines concerning quality evaluation of medicinal products are unified and concentrate on verification of stability through determination by particular tests. The purpose of this review is to discuss with criticism all current recommendations referring to the photostability tests performed for pharmaceutical industry mostly connected with human life as pharmacy. The estimation of all existing and obligatory requirements with their gaps are discussed.

PL

Podstawowa procedura przeprowadzania badań trwałości substancji leczniczych i produktów leczniczych opisana jest w wytycznych Międzynarodowej Rady Harmonizacji Wymagań Technicznych dla Leków Stosowanych u Ludzi, tzn. ICH (ang. International Council on Harmonisation of Technical Requirements for Registration of Pharmaceuticals for Human Use). Wytyczne te nie zawierają jednak szczegółowych procedur i metodologii eksperymentalnej, których należy przestrzegać podczas przeprowadzania testów stresowych, zwłaszcza dotyczących fotostabilności. Na podstawie najnowszego piśmiennictwa naukowego, w pracy przedstawiono testy i różnorodne badania, które dostarczają informacji o fotolabilnych substancjach leczniczych, strukturze i właściwościach produktów ich degradacji, a także różnych strategiach postępowania.

8

Aktualne wytyczne dotyczące karmienia piersią

71%

Laskowska J., Książyk J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 2

110-114

EN

Breast-feeding ensures infants proper growth and neurodevelopment. It covers all qualitative and quantitative demands of term newborns. Breast-feeding brings several benefits for both a mother and a child, which is summarized in this paper. Seventy eight percent of mothers in Poland breastfeed for the first 4 months but only 56% keep breastfeeding longer. Ninety percent of children are breastfed during 48 hours after birth according to Polish Central Statistical Office data from the year 2004. The percentage is similar in all age groups between 0-14 years of age. Eighty eight percent of children are still breastfed after discharge. Eighty nine percent of children in these group are exclusively breastfed (without additional fluids). Exclusive breastfeeding is recommended for the first six months of child’s life. Breast- feeding should be continued during introduction of complementary food till the end of 12th month. Further breast-feeding should be maintained according to a mother’s and a child’s needs. The complementary feeding should not be introduced to infant diet before 17 weeks and delayed after 26 weeks of age. Four hundred units of vitamin D should be supplemented to the infant from the first day of life and 25 μg of vitamin K should be given from the 8th day of life to the end of the 3rd month.

PL

Mleko kobiece zapewnia niemowlęciu prawidłowy wzrost oraz rozwój psychofizyczny. Dla niemowląt urodzonych o czasie pokarm kobiety posiada optymalny skład co do jakości, ilości i proporcji składników. Karmienie piersią niesie ze sobą szereg korzyści zarówno dla matki, jak i dziecka, co podsumowano w niniejszym opracowaniu. W Polsce około 76% matek decyduje się na karmienie piersią przez pierwsze 4 miesiące życia dziecka, zaś tylko 56% matek wciąż karmi piersią po ukończeniu przez dziecko tego wieku. Według danych GUS z 2004 roku w ciągu pierwszych 48 godzin życia piersią było karmionych blisko 90% dzieci i liczba ta jest podobna dla wszystkich roczników w grupie 0-14 lat. Z ogólnej liczby badanych dzieci 88,1% było nadal karmionych piersią po wypisie ze szpitala. Niemal 89% dzieci w tej grupie karmiono wyłącznie piersią (tj. bez dopajania i dokarmiania). Zalecane jest karmienie dziecka tylko piersią do ukończenia przez nie 6. miesiąca życia. Po 6. miesiącu należy stopniowo wprowadzać pokarmy uzupełniające, aż do 1. roku życia. Dalsza kontynuacja karmienia piersią zależy od indywidualnych możliwości i potrzeb matki i dziecka. Nie ustalono górnego limitu dotyczącego czasu trwania karmienia piersią. Pokarmy uzupełniające powinny być wprowadzane nie wcześniej niż w 17. i nie później niż w 26. tygodniu życia dziecka. Jeśli nie jest możliwe karmienie bezpośrednie, dziecko należy karmić pokarmem odciąganym. U niemowląt karmionych piersią należy stosować suplementację doustną witaminy K w dawce 25 μg od 8. doby do 3. miesiąca życia oraz witaminy D w dawce 400 jednostek od pierwszych dni.

9

Nadciśnienie płucne u dzieci – symptomatologia, diagnostyka, leczenie na podstawie wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Program Narodowego Funduszu Zdrowia

71%

Sysa-Dedecjus A., Topolska-Kusiak J., Moll J., Sysa A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 3

197-205

EN

Pulmonary hypertension (PH) is a rare, incurable disease. In children, its most common form is the pulmonary arterial hypertension (PAH), caused by congenital heart diseases or occurring as the idiopathic/hereditary type. Pathological alterations are localised in peripheral pulmonary arteries and the mechanism responsible for their initiation is not entirely known. Pulmonary hypertension remains asymptomatic or oligosymptomatic for a long period of time. Its diagnosis and the determination of its aetiology require detailed diagnostically procedures, including: physical examination, transthoracic echocardiography, electrocardiography, chest X-ray, and finally, catheterisation of the “right heart” as a test necessary for the final confirmation of the diagnosis. Expanded diagnostic tests help to establish the causes of PAH. To determine the advancement stage and progress of the disease not only the clinical examination is vital, but also the results of a 6-minute walk test, echocardiography, haemodynamics and biochemical markers. Based on the advancement stage of the disease and the reactivity of pulmonary arteries, an appropriate therapeutic approach involving general guidelines, pharmacotherapy and possible interventional treatment is implemented. Currently applied pharmacotherapy does not allow the patient’s complete recuperation. However, due to the early determination of the diagnosis and faster implementation of specific therapy, the quality of life may be markedly improved. This may also decelerate the occurrence of complications, progress of the disease as well as decreased mortality. If pharmacological approach does not yield satisfactory results, palliative invasive treatment in the form of balloon atrioseptostomy or, ultimately, lung or lung and heart transplant should be considered.

PL

Nadciśnienie płucne (PH) jest chorobą rzadką i nieuleczalną. U dzieci najczęściej występuje jako tętnicze nadciśnienie płucne (PAH), spowodowane wrodzonymi wadami serca bądź występujące jako postać idiopatyczna/ dziedziczona. Zmiany patologiczne dotyczą obwodowych tętnic płucnych, a mechanizm odpowiedzialny za ich inicjację nie jest dokładnie znany. Nadciśnienie płucne długo przebiega bezobjawowo lub skąpoobjawowo. Jego rozpoznanie oraz ustalenie etiologii wymaga przeprowadzenia szczegółowej diagnostyki, na którą składają się: badanie przedmiotowe, echokardiografia przezklatkowa, elektrokardiografia, zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej, a w końcu cewnikowanie prawego serca jako badanie niezbędne do ostatecznego potwierdzenia rozpoznania. Celem ustalenia przyczyny PAH wykonuje się poszerzone badania diagnostyczne. W ocenie stopnia zaawansowania i postępu choroby ważne jest nie tylko badanie kliniczne, ale także wynik 6-minutowego testu marszowego, badania echokardiograficznego, hemodynamicznego oraz markery biochemiczne. Na podstawie oceny stopnia ciężkości choroby i reaktywności naczyń płucnych wdraża się odpowiednie postępowanie terapeutyczne, które obejmuje zalecenia ogólne, farmakoterapię i ewentualnie leczenie interwencyjne. Obecnie stosowana farmakoterapia nie pozwala wprawdzie na wyleczenie pacjenta, ale dzięki wczesnemu ustaleniu rozpoznania i szybszemu wdrożeniu swoistej terapii można znacznie poprawić jakość życia, spowolnić wystąpienie powikłań i postęp choroby, a także zmniejszyć śmiertelność. U pacjentów, u których leczenie farmakologiczne nie daje zadowalających wyników, należy rozważyć paliatywne leczenie zabiegowe pod postacią atrioseptostomii balonowej, a w ostateczności – zakwalifikować do przeszczepu płuc lub płuc i serca.

10

Nowoczesna farmakoterapia kardiologiczna w świetle nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2013 roku

57%

Szymański F. M.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 3

232-236

EN

This year, the European Society of Cardiology (ESC) has published new guidelines on the diagnosis and management of arterial hypertension, management of patients with stable coronary artery disease and guidelines on approach to cardiovascular disease in patients with diabetes and pre-diabetes. The incidence of all of these disorders in the general population is very high. In everyday clinical practice, physicians, regardless their specialties, very often face patients with arterial hypertension, diabetes or coronary artery disease. To treat patients in accordance with the latest recommendations, clinicians must constantly learn and expand their knowledge. In the context of the publication of the new guidelines it is particularly important to familiarize yourself with the newly introduced rules on pharmacotherapy in relation to newest findings published in recent years. In this field changes are the most dynamic and with a very high degree of influence on the treatment of patients. Some of pharmaceutical groups used in cardiology are gaining importance, others are slowly being replaced. Position of drug classes such as angiotensin converting enzyme inhibitors, angiotensin receptor blockers, statins or aspirin in the treatment and prevention of cardiovascular events, in the current guidelines has been strengthened. However, in the case of these classes of drugs very important is the choice of specific substance, which will meet the expectations of both the effectiveness and safety in therapy. Present paper, in addition to summarizing the ESC most recent guidelines, demonstrates scientific evidence for the clinical efficacy of substances such as ramipril, telmisartan, atorvastatin or rosuvastatin in patients with diseases of the cardiovascular system.

PL

W bieżącym roku Europejskie Towarzystwo Kardiologiczne (European Society of Cardiology, ESC) opublikowało nowe wytyczne dotyczące diagnostyki i leczenia nadciśnienia tętniczego, postępowania u chorych ze stabilną chorobą wieńcową oraz wytyczne dotyczące chorób układu sercowo-naczyniowego w grupie pacjentów z cukrzycą. Częstość występowania wszystkich tych schorzeń w populacji ogólnej jest bardzo wysoka. W codziennej praktyce klinicznej lekarze, niezależnie od wykonywanej specjalizacji, bardzo często spotykają się z pacjentami z nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą czy chorobą wieńcową. Aby leczyć pacjentów zgodnie z najnowszymi zaleceniami, lekarze praktycy muszą stale pogłębiać swoją wiedzę. W kontekście publikacji nowych wytycznych szczególnie istotne jest zapoznanie się z wprowadzanymi zasadami dotyczącymi farmakoterapii – właśnie w stosunku do leczenia farmakologicznego obserwowane w ostatnich latach zmiany są najbardziej dynamiczne i w bardzo wysokim stopniu wpływają na sposób postępowania z pacjentami. Niektóre ze stosowanych w kardiologii grup farmaceutycznych zyskują na znaczeniu, inne powoli zastępowane są nowymi substancjami. W obecnych wytycznych pozycja inhibitorów konwertazy angiotensyny, blokerów receptora angiotensynowego, statyn oraz kwasu acetylosalicylowego w leczeniu oraz prewencji incydentów sercowo-naczyniowych została umocniona. Jednak w przypadku wymienionych grup leków bardzo istotny jest wybór substancji, która będzie spełniać oczekiwania dotyczące zarówno skuteczności działania, jak i bezpieczeństwa terapii. Poniższa praca, poza podsumowaniem najnowszych wytycznych ESC, pokazuje dowody naukowe potwierdzające skuteczność kliniczną takich substancji, jak ramipril, telmisartan, atorwastatyna czy rosuwastatyna, u pacjentów z chorobami układu sercowo-naczyniowego.

11

Wytyczne postępowania w oddziałach zabiegowych szpitali niejednoimiennych podczas pandemii COVID-19

57%

Mitura K., Myśliwiec P., Rogula W., Solecki M., Furtak J. P., Kazanowski M., Kłęk S., Nowakowski M., Pędziwiatr M., Zawadzki M., Wallner G., Sobocki J.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(2)

42-53

PL

Od kilku tygodni jesteśmy uczestnikami wykładniczo postępującej pandemii koronawirusem SARS-CoV-2. Wraz z przyrostem liczby osób zakażonych SARS-CoV-2, narasta problem postępowania chirurgicznego z pacjentami wymagającymi pilnej operacji. W szpitalach innych niż jednoimienne będą pojawiać się osoby zakażone wirusem SARS-CoV-2 z ujemnymi wynikami badań, które mogą stanowić zagrożenie dla innych pacjentów oraz personelu szpitali. Pracownicy ochrony zdrowia stanowią niemal 17% zakażonych Polaków, zatem priorytetem staje się wczesne wychwytywanie osób zakażonych, celem ochrony zasobów ludzkich i zapewnienia ciągłości dostępu do opieki chirurgicznej. Zarówno operacje chirurgiczne, jak i badania oraz zabiegi endoskopowe, są procedurami o podwyższonym ryzyku zakażenia. Zatem kluczowe staje się nie tylko określenie algorytmu kwalifikacji pacjentów do leczenia chirurgicznego, ale także stratyfikacja ryzyka zakażenia personelu podczas operacji i adekwatna ochrona personelu. Każdy szpital powinien być przygotowany organizacyjnie i logistycznie na konieczność przeprowadzenia pilnej operacji u chorego z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniem, łącznie z zabezpieczeniem środków ochrony indywidualnej. Ograniczona dostępność sprzętu, praca pod presją i braki kadrowe w sytuacji zagrożenia wysoce zakaźnym patogenem zmuszają do pragmatycznego gospodarowania zasobami ludzkimi w ochronie zdrowia. Konieczne są: natychmiastowe, skoordynowane działanie i jasne, jednolite wytyczne, aby system opieki zdrowotnej mógł zapewnić obywatelom niezbędną opiekę chirurgiczną, jednocześnie chroniąc pacjentów i personel. W niniejszym dokumencie przedstawiono aktualne zalecenia dotyczące postępowania chirurgicznego w czasie pandemii COVID-19 w Polsce.

Refine search results

Neuropsychological rehabilitation of acquired, non-progressive cognitive-behavioral disorders in evidence-based clinical recommendations

Diagnostyka i leczenie raka piersi u kobiet w ciąży

EEG‑biofeedback (neurobiofeedback) a kompleksowe leczenie ADHD

Czy profilaktyka żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej jest konieczna przy zabiegach laparoskopowych? Komentarz do wytycznych SAGES – Guidelines for Deep Venous Thrombosis Prophylaxis During Laparoscopic Surgery

Międzynarodowy konsensus dotyczący astmy u dzieci opracowany na podstawie International consensus on (ICON) pediatric asthma

Fotolabilność substancji leczniczych – przegląd aktualnych badań i strategie postepowania

Aktualne wytyczne dotyczące karmienia piersią

Nadciśnienie płucne u dzieci – symptomatologia, diagnostyka, leczenie na podstawie wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Program Narodowego Funduszu Zdrowia

Nowoczesna farmakoterapia kardiologiczna w świetle nowych wytycznych Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2013 roku

Wytyczne postępowania w oddziałach zabiegowych szpitali niejednoimiennych podczas pandemii COVID-19