Search results

1

Effects of stent-graft geometry and blood hematocrit on hemodynamic in Abdominal Aortic Aneurysm

100%

Polańczyk A., Podyma M., Stefańczyk L., Zbiciński I.

Chemical and Process Engineering

|

2012

|

vol. 33

|

issue 1

53-61

EN

CFD technique was used to determine the effect of a stent-graft spatial configuration and hematocrit value on blood flow hemodynamic and the risk of a stent-graft occlusion. Spatial configurations of an endovascular prosthesis placed in Abdominal Aortic Aneurysm (AAA) for numerical simulations were developed on the basis of AngioCT data for 10 patients. The results of calculations showed that narrows or angular bends in the prosthesis as well as increased hematocrit affects blood flow reducing velocity and WSS which might result in thrombus development.

2

Neutrophil extracellular traps (NETs) - formation and implications

100%

Zawrotniak M., Rapala-Kozik M.

Acta Biochimica Polonica

|

2013

|

vol. 60

|

issue 3

277-284

EN

Neutrophils are cells of the immune system which freely circulate in blood vessels and are recruited to the inflammation sites when the human organism responds to microbial infections. One of the mechanisms of neutrophil action is the formation of neutrophil extracellular traps (NETs) The process of NET generation, called netosis, is a specific type of cell death, different from necrosis and apoptosis. NETs are formed by neutrophils upon contact with various bacteria or fungi as well as with activated platelets or under the influence of numerous inflammatory stimuli, and this process is associated with dramatic changes in the morphology of the cells. The main components of NETs, DNA and granular antimicrobial proteins, determine their antimicrobial properties. The pathogens trapped in NETs are killed by oxidative and non-oxidative mechanisms. On the other hand, it was also discovered that chromatin and proteases released into the circulatory system during NET formation can regulate procoagulant and prothrombotic factors and take part in clot formation in blood vessels. NETs have also been detected in lungs where they are involved in chronic inflammation processes in ALI/ARDS patients. Moreover, DNA-proteins complexes have been found in the airway fluids of cystic fibrosis patients where they can increase the viscosity of the sputum and have a negative impact on the lung functions. The DNA-complexed granular proteins and other proteins released by neutrophils during netosis lead to autoimmunity syndromes such as systemic lupus erythematosus (SLE), small-vessel vasculitis (SVV) or autoimmune diseases associated with the formation of autoantibodies against chromatin and neutrophil components. A possible involvement of NETs in metastasis is also considered.

3

Effects of stent-graft geometry and blood hematocrit on hemodynamic in Abdominal Aortic Aneurysm

100%

Polańczyk A., Podyma M., Stefańczyk L., Zbiciński I.

Chemical and Process Engineering

|

2012

|

issue 1

4

Recurrent pulmonary embolism in a patient with renal tumor

100%

Kępski J., Kurzyna M., Szmit S.

OncoReview

|

2017

|

vol. 7

|

issue 4

171-175

EN

Venous thromboembolism is one of the main causes of sudden death in hospitalized patients. Among the classical risk factors involved, cancer occupies a special place. Up to 20% of oncological patients will develop a VTE episode, and in 10% of them, it will be a direct cause of death. In the case presented below, incidental pulmonary embolism and renal tumor were diagnosed at the same time, and there was an event of embolism despite optimal antithrombotic treatment. Such a scenario of complications may correlate with a clinically advanced stage of cancer, and may be associated with a poorer prognosis, requiring an individualized therapeutic management.

5

Thromboembolic recurrence frequency analysis in patients with deep vein thrombosis of lower extremities.

100%

Vasyliuk S., Atamaniuk V.

Critical Care Innovations

|

2020

|

vol. 3

|

issue 1

1-8

EN

INTRODUCTION: To estimate the incidence of thromboembolic recurrence in patients whose deep vein thrombosis (DVT) during the initial and long-term anticoagulation and after its termination was treated. MATERIAL AND METHODS: There were examined and treated 98 patients with deep vein thrombosis of various locations. Patients were observed during anticoagulation therapy (n=98) and after its perfor-mance (n=76) for between 7 and 120 months. Depending on the scheme of anticoagulation therapy patients were divided into three groups: the first group (n=32) received warfarin, the second group (n=34) – rivaroxaban, the third one (n=32) – dabigatran etexilate. RESULTS: In terms of initial and long-term anticoagulant therapy, regardless of the choice of treatment regimens, DVT recurrence or pulmonary embolism cases we have not observed. After the treatment, during the first year, recurrence of DVT was more frequent in patients of all groups. In patients of the first group their frequency was 15.38±7.08%, the second group – 8.7±5.88%, the third one – 3.7±3.63%, which did not differ significantly (p=0.33). In general, the overall observation period showed a recurrence rate among the patients of the first group was 10 cases, 4 cases in the second group, and three cases in the third group (p<0.05). There was no signifi-cant difference in the incidence of thrombosis recurrence was observed between patients taking rivaroxaban and dabigatran etexilate, whereas there was a significant difference between the first and third groups (p<0.05). CONCLUSIONS: Long-term anticoagulation with warfarin is the least predictable as for the risk of re-currence of DVT (p<0.05), when the application of Rivaroxaban and dabigatran etexilate showed no significant difference in the incidence of DVT recurrence. Patients with provoking persistent risk factors and non-triggering factors require continued anticoagulation therapy indefinitely, or until this risk factor has been eliminated.

PL

WSTĘP: Oszacowanie częstości nawrotów zakrzepowo-zatorowych u pacjentów z zakrzepicą żył głębokich (eng. deep vein thrombosis - DVT) w trakcie wstępnego i długoterminowego leczenia przeciwzakrzepowego oraz po jego zakończeniu. MATERIAŁ I METODY: Przebadano i leczono 98 pacjentów z zakrzepicą żył głębokich w różnych lokalizacjach. Pacjentów obserwowano podczas leczenia przeciwzakrzepowego (n = 98) i po jego wykonaniu (n = 76) przez okres od 7 do 120 miesięcy. W zależności od schematu leczenia przeciwzakrzepowego pacjentów podzielono na trzy grupy: pierwsza grupa (n = 32) otrzymała warfarynę, druga grupa (n = 34) - rywaroksaban, trzecia (n = 32) - eteksylan dabigatranu. WYNIKI: Pod względem początkowej i długotrwałej terapii przeciwzakrzepowej, niezależnie od wyboru schematów leczenia, nie zaobserwowano nawrotów DVT lub przypadków zatorowości płucnej. Po leczeniu w pierwszym roku nawrót DVT był częstszy u pacjentów ze wszystkich grup. U pacjentów w pierwszej grupie ich częstość wynosiła 15,38±7,08%, w drugiej grupie - 8,7±5,88%, w trzeciej - 3,7±3,63%, co nie różniło się istotnie (p = 0,33). Ogólnie rzecz biorąc, ogólny okres obserwacji wykazał, że odsetek nawrotów u pacjentów z pierwszej grupy wynosił 10 przypadków, 4 przypadki w drugiej grupie i trzy przypadki w trzeciej grupie (p <0,05). Nie stwierdzono istotnej różnicy w częstości nawrotów zakrzepicy między pacjentami przyjmującymi rywaroksaban i eteksylan dabigatranu, podczas gdy istniała znacząca różnica między pierwszą a trzecią grupą (p <0,05). WNIOSKI: Długoterminowe leczenie przeciwzakrzepowe warfaryną jest najmniej przewidywalne, jeśli chodzi o ryzyko nawrotu DVT (p <0,05), gdy stosowanie rywaroksabanu i eteksylanu dabigatranu nie wykazało istotnych różnic w częstości nawrotów DVT. Pacjenci z prowokującymi uporczywymi czynnikami ryzyka wymagają ciągłej terapii przeciwzakrzepowej przez czas nieokreślony lub do momentu wyeliminowania tego czynnika ryzyka.

6

Profilaktyka i leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Opis przypadku

84%

Kolbuszewski A., Marczyński W. J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2015

|

vol. 11

|

issue 2

210-214

EN

The problem of thromboembolic complications concerns nearly all orthopaedic and trauma patients. However, risk factors are different and prophylaxis slightly varies depending on the complication. The presence of thrombosis of complex and insidious clinical picture, which is presented in this case report, is alarming. The article reports a case of a 64-year-old male patient with risk factors of thromboembolism. The patient underwent high tibial osteotomy for varus deformity correction due to gonarthrosis. Venus thrombosis and pulmonary embolism developed in the postoperative period. Additionally, symptoms of infection appeared during the treatment in the form of inappropriate wound healing, which was an indication for surgical revision of the wound. The authors present the manner of safe perioperative management of a patient, which is consistent with the standards, taking into account the risk of recurrence of thromboembolism.

PL

Problem powikłań zakrzepowo-zatorowych dotyczy praktycznie wszystkich pacjentów ortopedycznych i pourazowych. Czynniki ryzyka są jednak zróżnicowane, a zapobieganie nieco odmienne w zależności od rodzaju powikłania. Niepokojące jest występowanie zakrzepicy o złożonym i podstępnym obrazie klinicznym, o której mowa w niniejszej pracy kazuistycznej. W artykule opisano 64-letniego chorego obciążonego czynnikami ryzyka choroby zakrzepowo-zatorowej. Z powodu gonartrozy przeprowadzono zabieg operacyjny osteotomii podkolanowej dewaryzującej. W okresie pooperacyjnym doszło do rozwoju zakrzepicy żylnej i zatorowości płucnej. W czasie leczenia pojawiły się objawy zakażenia w postaci nieprawidłowego gojenia się rany pooperacyjnej, co było wskazaniem do przeprowadzenia operacyjnej rewizji rany. Autorzy opisali sposób bezpiecznego i zgodnego ze standardami przeprowadzenia chorego przez okres okołooperacyjny z uwzględnieniem ryzyka nawrotu choroby zakrzepowo-zatorowej.

7

Rożnorodność manifestacji klinicznych zakażeń Mycoplasma pneumoniae. Obserwacje kliniczne

84%

Lipińska-Opałka A., Wawrzyniak A., Milart J., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 4

374-378

EN

Mycoplasma pneumoniae infection is a complex clinical problem. Atypical pneumonia with mild course, moderately elevated body temperature and presence of small auscultatory changes of the lung fields are its most common manifestation. Moreover, the severity of the symptoms is related to the age of patient. In the group of older children, disease may occur as interstitial or lobar pneumonia, less often as a pleurisy. Additionally fever can show higher values. Dry cough that lasts for 4 to 6 weeks is common and the most characteristic symptom of pneumonia caused by M. pneumoniae. Beyond the respiratory system, M. pneumoniae infection can manifest symptoms on almost every organ of the human body. For this reason neurological, cardiovascular, digestive, osteoarticular and skin complications are observed. The bacteria’s feature which results multitude of clinical manifestation is that despite of direct damaging of epithetical cell, has ability to stimulate autoimmune and prothrombotic processes. Diagnosis of infection is mainly based on serological methods. Treatment options include macrolides and therapy lasts at least 2 weeks. This article presents two cases of M. pneumoniae infection which are greatly different in their clinical course. In the first case the main manifestation of infection was pneumonia, which proceeded with a high fever, pleurisy, and the presence of many auscultatory changes of the lung fields. Additionally in this case were observed the symptoms of the gastrointestinal system in the form of vomiting and intense abdominal pain. On the other hand, the second case showed development of massive of deep vein thrombosis next to fresh M. pneumoniae infection and other risk factors.

PL

Zakażenie Mycoplasma pneumoniae stanowi złożony problem kliniczny. Jego najczęstszą manifestacją jest tzw. Atypowe zapalenie płuc, charakteryzujące się łagodnym przebiegiem, umiarkowanie podwyższoną temperaturą ciała oraz obecnością niewielkich zmian osłuchowych nad polami płucnymi. Nasilenie objawów zależne jest od wieku pacjenta. U starszych dzieci choroba może przebiegać pod postacią śródmiąższowego lub płatowego zapalenia płuc, czasem z zapaleniem opłucnej, a stany gorączkowe mogą osiągać wyższe wartości. Wspólnym i najbardziej charakterystycznym objawem zakażenia jest suchy, męczący kaszel, utrzymujący się od 4 do 6 tygodni. Poza układem oddechowym zakażenie M. pneumoniae może manifestować się objawami z niemal każdego narządu ludzkiego organizmu. Obserwuje się powikłania neurologiczne, sercowo-naczyniowe, ze strony przewodu pokarmowego, kostno-stawowe i skórne. Mnogość manifestacji klinicznych wynika z faktu, że obok bezpośredniego uszkadzania komórek nabłonkowych bakteria ma zdolność do stymulowania procesów autoimmunologicznych i prozakrzepowych. Diagnostyka zakażenia opiera się głównie na metodach serologicznych. W leczeniu stosuje się makrolidy, a czas trwania terapii wynosi minimum 2 tygodnie. W artykule przedstawiliśmy dwa przypadki zakażenia M. pneumoniae, znacznie różniące się przebiegiem klinicznym. U pierwszego pacjenta główną manifestacją zakażenia było zapalenie płuc, które długo przebiegało z wysoką gorączką, zapaleniem opłucnej oraz obecnością licznych zmian osłuchowych nad polami płucnymi. Dodatkowo występowały objawy ze strony przewodu pokarmowego pod postacią wymiotów i intensywnych bólów brzucha. Z kolei u drugiego pacjenta w przebiegu świeżego zakażenia M. Pneumoniae i w obecności innych czynników ryzyka doszło do rozwoju masywnej zakrzepicy żył głębokich.

8

Zastosowanie ultrasonografi i w ocenie powikłań zakrzepowych u dzieci z centralnymi, tunelizowanymi cewnikami dożylnymi

84%

Tomaszewski M., Kosiak W., Irga N., Połczyńska K.

Journal of Ultrasonography

|

2013

|

vol. 13

|

issue 55

451-459

EN

Central venous access consists in inserting a vascular catheter to the vena cava and placing its tip in the vicinity of the opening to the right atrium. In the patients of the Clinic of Pediatrics, Hematology and Oncology at the Academic Clinical Centre of the Medical University in Gdańsk, such implantation procedures are conducted 40–50 times in a year using Broviac/Hickman catheters that are placed in the subclavian vein. In the Ultrasound and Biopsy Laboratory at the clinic mentioned above, approximately 200–250 examinations have been conducted since 2005 to assess the central venous access. Implantation of a catheter considerably increases the comfort of patients who require a long-term venous access. Nevertheless, it is an invasive procedure, burdened with a risk of numerous, early and late complications. The late complications are associated with implanted catheters and include catheter-related thrombosis. The aim of this paper was to present three patients of the Clinic of Pediatrics, Hematology and Oncology at the Academic Clinical Centre of the Medical University in Gdańsk, in whom thrombotic complications occurred as a result of long-term central venous catheters. The paper also discusses the possibilities of using sonography in the assessment of such complications. In the presented patients, it was possible to determine the size and localization of a thrombus which enabled effective treatment in two cases. The pathomechanism of catheter-related thrombosis was explained and the risk factors of such complications were discussed. The attention was paid to the necessity of conducting ultrasound examinations in pediatric patients with inserted catheters as soon as the fi rst symptoms of thrombosis appear. Based on own observations and despite the lack of validation of ultrasound imaging in the assessment of central catheters, we believe that this method is highly promising and can be recommended for the assessment of thrombotic complications in pediatric patients with central venous catheters.

PL

Centralny dostęp dożylny polega na wprowadzeniu cewnika naczyniowego (kateteru) do żyły głównej i zlokalizowaniu jego końcówki blisko ujścia do prawego przedsionka serca. U pacjentów Kliniki Pediatrii, Hematologii i Onkologii Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego w ciągu roku przeprowadza się 40–50 zabiegów implantacji cewników centralnych typu Broviac/Hickman przez żyłę podobojczykową. W Pracowni Diagnostyki Ultrasonografi cznej i Biopsyjnej przy wyżej wymienionej Klinice od 2005 roku wykonuje się rocznie około 200–250 badań, do których wskazaniem jest ocena centralnego dostępu dożylnego. Zastosowanie kateteru znacznie poprawia komfort pacjentów wymagających długotrwałego dostępu dożylnego. Jest jednak procedurą inwazyjną, obarczoną ryzykiem wystąpienia szeregu powikłań, zarówno wczesnych, jak i późnych. Powikłania późne dotyczą cewników już implantowanych i obejmują między innymi zakrzepicę odcewnikową. Celem niniejszej pracy jest prezentacja trzech pacjentów z Kliniki Pediatrii, Hematologii i Onkologii Uniwersyteckiego Centrum Klinicznego Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, u których doszło do powikłań zakrzepowych w przebiegu długotrwale utrzymywanego cewnika centralnego. Przedstawiono możliwości wykorzystania ultrasonografi i w ocenie powstałych zaburzeń. W prezentowanych przypadkach możliwe było określenie wielkości i lokalizacji skrzepliny, co pozwoliło na podjęcie skutecznego leczenia u dwojga pacjentów. Omówiono patomechanizm powstania zakrzepicy odcewnikowej oraz czynniki zwiększonego ryzyka takich zaburzeń. Zwrócono uwagę na konieczność wykonywania badań ultrasonografi cznych u dzieci z kateterem już przy pierwszych objawach sugerujących powikłania zakrzepowe. Na podstawie obserwacji własnych, pomimo braku walidacji dla diagnostyki ultrasonografi cznej w ocenie cewników centralnych, uważamy, że jest to metoda bardzo obiecująca i godna polecenia w ocenie powikłań zakrzepowych u dzieci z centralnym dostępem dożylnym.

9

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa w populacji dziecięcej – czynniki ryzyka, profilaktyka i leczenie

84%

Bartoszewicz L., Kalicki B., Jung A., Żuber J., Rustecka A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 2

100-105

EN

In the last several years there was a clear increase in the incidence of this disease in the paediatric population. This is linked with increased survival of patients with serious illnesses, which are major risk factors for thrombosis in children: cancer, systemic diseases, infections, heart defects, injuries and others. Not without significance remain therapeutic interventions in these diseases, in particular the widespread use of central vascular cannulae, which is the leading cause of thrombosis at a young age. Since idiopathic thrombosis in children is extremely rare, we should seek to detect the causes and if possible eliminate it. It is believed that, as in adults, role in the pathogenesis of thrombosis in children can play plasma composition of congenital abnormalities that increase the risk of a thrombotic disorder, these are called congenital thrombophilias. They must also be included in the course of diagnosis. Many studies have found numerous differences distinguishing childhood thrombosis. The incidence of the disease compared to the adult population is much smaller. Distribution of various forms of the disease is different than in adults. Through the developmental age, especially newborns and infants, there are reduced levels and activity of several plasma coagulation factors, therefore the standard laboratory tests norms are variable. Distinctive is also the pharmacokinetics of anticoagulants, as well as response to medical treatment. This requires vigilance in the interpretation of medical research, and appropriate dosage adjustment of medications. The most frequently used drugs are heparin, anticoagulant drugs and thrombolytics. Guidelines for the treatment of thrombosis in children did not cover the whole problem and the proper conduct of the treatment is based primarily on clinical experience of the attending physician.

PL

W ostatnich kilkunastu latach wzrosła zapadalność na zakrzepicę w populacji dziecięcej. Wiąże się to ze zwiększoną przeżywalnością chorych na ciężkie choroby, które stanowią duże czynniki ryzyka wystąpienia zakrzepicy u dzieci, czyli nowotwory, choroby układowe, zakażenia, wady serca, urazy i inne. Nie bez znaczenia pozostają działania lecznicze w tych chorobach, a zwłaszcza szeroko stosowana kaniulacja naczyń centralnych, która jest najczęstszą przyczyną zakrzepicy w młodym wieku. Ponieważ zakrzepica u dzieci niezwykle rzadko ma charakter idiopatyczny, należy dążyć do wykrycia jej przyczyny i wyeliminowania. Uważa się, że tak jak u dorosłych rolę w patogenezie zakrzepicy dziecięcej mogą odgrywać wrodzone nieprawidłowości składu osocza zwiększające ryzyko wystąpienia choroby zakrzepowej, zwane wrodzonymi trombofiliami, które również należy uwzględnić w przebiegu diagnostyki. W wyniku wzrostu zapadalności dzieci na tę chorobę zwiększono ilość badań nad tym problemem, a tym samy poszerzyła się wiedza w tym zakresie. W dotychczasowych badaniach stwierdzono liczne różnice między zakrzepicą dziecięcą i zakrzepicą dorosłych. U dzieci zapadalność na tę chorobę jest zdecydowanie mniejsza w porównaniu z populacją dorosłych. Inna jest też częstość występowania poszczególnych postaci klinicznych choroby. W wieku rozwojowym, a zwłaszcza noworodkowym i niemowlęcym, zmienne są stężenie i aktywność poszczególnych osoczowych czynników krzepnięcia, co ma wpływ na wartości norm badań laboratoryjnych układu krzepnięcia. Również farmakokinetyka leków przeciwzakrzepowych i odpowiedź na leczenie różnią się od obserwowanych w populacji dorosłych. Wymaga to od lekarza dużej uwagi w interpretacji badań oraz odpowiedniej modyfikacji dawek stosowanych leków. Najczęściej stosowanymi lekami są heparyny, leki antykoagulacyjne oraz leki trombolityczne. Wytyczne leczenia zakrzepicy u dzieci nie obejmują całości problemu i właściwe poprowadzenie leczenia opiera się przede wszystkim na doświadczeniu klinicznym lekarza opiekującego się pacjentem.

Refine search results

Effects of stent-graft geometry and blood hematocrit on hemodynamic in Abdominal Aortic Aneurysm

Neutrophil extracellular traps (NETs) - formation and implications

Effects of stent-graft geometry and blood hematocrit on hemodynamic in Abdominal Aortic Aneurysm

Recurrent pulmonary embolism in a patient with renal tumor

Thromboembolic recurrence frequency analysis in patients with deep vein thrombosis of lower extremities.

Profilaktyka i leczenie żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Opis przypadku

Rożnorodność manifestacji klinicznych zakażeń Mycoplasma pneumoniae. Obserwacje kliniczne

Zastosowanie ultrasonografi i w ocenie powikłań zakrzepowych u dzieci z centralnymi, tunelizowanymi cewnikami dożylnymi

Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa w populacji dziecięcej – czynniki ryzyka, profilaktyka i leczenie