Search results

1

BRAF/MEK inhibitors in the systemic treatment of advanced skin melanoma

100%

Kruczała M., Grela-Wojewoda A., Ziobro M.

|

EN

A major progress has been made in the systemic treatment of advanced melanoma over the last few years. Targeted therapy has proven highly active, which is reflected in the response rate as well as progression-free survival and overall survival times. The paper aims to summarize the current knowledge on the available BRAF and MEK inhibitors.

2

QT prolongation due to targeted anticancer therapy

100%

Setteyova L., Bacharova L., Mladosievicova B.

|

EN

A growing number of targeted anticancer agents has shown the unexpected ability to induce QT interval prolongation. In addition, standard chemotherapeutics and a variety of conditions such as electrolyte abnormalities, endocrine disorders, cardiac diseases, nutritional disturbances and other factors may be associated with long QT syndrome in cancer patients. Prolongation of the QT interval can lead to life-threatening ventricular arrhythmias, including ‘torsade de pointes’ (TdP). The association between long QT interval and ventricular arrhythmias remains the subject of many controversies. The QT interval represents the time interval of both ventricular depolarization and repolarization. Not only abnormalities of ion channels, but also changes in the myocardial microarchitecture and other factors and disorders frequently seen in cancer patients may participate in its prolongation and potential risk of ventricular arrhythmias. The aim of this review was to summarize current knowledge about QT prolongation in cancer patients with the special focus on targeted therapy.

3

Retrospective assessment of everolimus treatment in patients suffering from advanced renal cell carcinoma

100%

Hernik P., Kruczała M., Ziobro M.

OncoReview

|

2017

|

vol. 7

|

issue 2

88-91

EN

Objective: Results of second-line everolimus treatment in clear cell renal carcinoma. Material and methods: Clinical data of 32 patients of the Clinic of Systemic and Metastatic Malignancies, Centre of Oncology, Maria Sklodowska-Curie Memorial Institute (Krakow Branch) treated with second-line everolimus between 2011 and 2016 were analysed. Results: Median progression-free survival was 7 months. Stable disease was observed in 24 cases. Adverse events occurred in 59% of all patients, and the majority were mild and moderate (G1 and G2) according to CTCAE. The most frequent adverse events included anaemia, stomatitis, rash and fatigue. Conclusion: Molecularly targeted drugs offer the only effective and available therapy in Poland, which can be administered in patients with advanced renal cell carcinoma. Second-line everolimus is a valuable therapeutic option in the above mentioned group (following progression on first-line TKI therapy), especially when it is necessary to avoid the accumulation of similar adverse events after TKI treatment (different toxicity profiles).

4

BEHAVIOUR OF TiO2/CHITOSAN DISPERSION AS A FUNCTION OF SOLUTION pH

88%

Gozdecka A., Wiącek A. E.

Progress on Chemistry and Application of Chitin and its Derivatives

|

2017

|

vol. 22

27-41

EN

This paper presents the physico-chemical characteristics of titanium dioxide/chitosan dispersion. The surface and electrostatic properties of TiO2 particles in the electrolyte solution (NaCl) and in the presence of a biopolymer were determined by static and dynamic light scattering. The stability measurements were made under different conditions, where the variable was the dispersion pH. This paper mainly includes discussion of dispersion behaviour in neutral and alkaline environments. At each pH value (6–9), the addition of chitosan caused significant improvement in stability compared to the systems of base titanium dioxide. Of the tested systems, the most stable values of diameter and zeta potential for dispersion were found at pH 7. The study allowed the conclusion that the addition of chitosan to TiO2 dispersion created the possibility of using such systems as a drug carrier for the controlled release of active substances sensitive to pH changes.

5

Changing paradigms in breast cancer treatment

88%

Ali S., Buczek D., Jassem J.

European Journal of Translational and Clinical Medicine

|

2020

|

vol. 3

|

issue 2

53-63

EN

In only the past century, the landscape of breast cancer treatment has completely changed. The Halstedian hypothesis of the “contiguous spread” of breast cancer has been replaced by a consideration of its systemic nature. Today, patients with early-stage breast cancer are managed with breast-conserving therapy, which is as effective as mastectomy. Sentinel lymph node biopsy has largely replaced axillary lymph node dissection. Post-operative radiotherapy, chemotherapy and endocrine therapy have increased survival. Pre-operative cytotoxic therapy allows for less extensive surgery and for a curative resection even in more advanced stages. Rapid progress in molecular oncology revealed a large heterogeneity of breast cancer, resulting in a more personalized approach. Targeted therapies directed against epidermal growth factor receptor type 2 (HER2) have improved survival in HER2-positive breast cancer, which was once a poor-prognosis entity. Multi-gene prognostic signatures better predict prognosis and allow many patients to avoid chemotherapy. Personalized treatment has resulted in decreased toxicity and an improved quality of life. Within the past decades, breast cancer has become a good-prognosis malignancy with a five-year survival in the range of 80-85%. Future development of personalized medicine may further refine treatment based on the tumor’s molecular features.

6

Poly(adP-ribose) polymerase inhibitor olaparib in the treatment of ovarian cancer: a comprehensive review of current literature

75%

Poboży K., Domańska J., Domański P.

OncoReview

|

2023

|

vol. 13

|

issue 2

39-47

EN

Purpose of the review: This comprehensive review aims to provide a summary of current research on the utilization of olaparib, a poly(ADP-ribose) polymerase (PArP) inhibitor, in the treatment of ovarian cancer. The review aims to highlight the key findings from recent clinical trials and assess the potential of olaparib as a targeted therapy for improving the prognosis of ovarian cancer patients. recent findings: Ovarian cancer remains a significant global health concern with high mortality rates. While optimal debulking surgery and platinum-based chemotherapy are the standard treatments, the recurrence rates remain substantial. The emergence of PArP inhibitors, particularly olaparib, has intro duced a novel therapeutic approach that targets the genomic instability and DnA repair mechanisms in cancer cells. notable clinical trials, such as SOl O1, SOl O2, and PAOlA-1, have demonstrated the effectiveness of olaparib in significantly improving progression-free survival, particularly in patients with Br CA mutations or homologous recombination deficiency. Additionally, combination therapies involving olaparib, such as those with bevacizumab or entinostat, have shown promising results. Summary: The utilization of olaparib has brought about a paradigm shift in the treatment of ovarian cancer. notably, it has shown significant improvements in progression-free survival and overall survival, particularly in patients with Br CA mutations or homologous recombination deficiency. The exploration of olaparib through various clinical trials and combination therapies continues to provide valuable insights and offer new prospects for ovarian cancer patients. Moreover, the growing understanding of PArP inhibitors holds the potential for further advancements in the prognosis of patients with this formidable condition.

7

Elevated expression of serine/threonine phosphatase type 5 correlates with malignant proliferation in human osteosarcoma

75%

Han K., Gan Z., Lin S., Hu H., Shen Z., Min D.

Acta Biochimica Polonica

|

2017

|

vol. 64

|

issue 1

11-16

EN

Osteosarcoma is the most common primary malignant bone tumor in adolescents and young adults. However, the involvement of serine/threonine phosphatase type 5 (PP5) in osteosarcoma remains unclear. The aim of this study was to evaluate the functional role of PP5 in osteosarcoma cells. Firstly, we found that PP5 is widely expressed in several human osteosarcoma cell lines. Then we used lentivirus-delivered siRNA to silence PP5 expression in Saos-2 and U2OS cell lines. Knockdown of endogenous PP5 expression by shRNA-expressing lentivirus significantly decreased the viability and proliferation of the osteosarcoma cells. Moreover, FACS analysis showed that knockdown of PP5 expression induced a significant arrest in the G0/G1 phase of the cell cycle, which was associated with the inhibition of cell proliferation. Therefore, knockdown of PP5 is likely to provide a novel alternative to targeted therapy of osteosarcoma and deserves further investigation.

8

Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część II

63%

Wicherek Ł., Windorbska W., Wiśniewski M., Koper K., Dutsch-Wicherek M., Mazur A., Franczak P., Drzewiecka M., Kwiatkowski A., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 1

46-60

EN

Milstein and Köhler’s discovery of monoclonal antibodies has resulted in their widespread use in various fields of medicine. Monoclonal antibodies constitute a separate group of drugs that do not behave as either classic cytostatics or inhibitors of particular components of intracellular signaling pathways. Monoclonal antibodies are essentially highly specific biological agents able to block a particular receptor by showing a higher affinity for that receptor than its natural ligand. This property has been exploited in order to design monoclonal antibodies that block the receptors of the EGFR family and in order to develop drugs that block the receptors needed for the transmission of the signal controlling the activity of the host immune system. The next step in increasing the clinical use of monoclonal antibodies is the creation of hybrid drugs. The base for this kind of drug is an active substance with strong cytotoxic properties for which the monoclonal antibody serves as a carrier. While in the first part of this paper we reviewed the current literature on the use of monoclonal antibodies in oncologic gynecology, in this second part, we discuss monoclonal antibodies that block the molecular mechanisms involved in the regulation of the response of the immune system and signal the pathway associated with the EGFR receptor. We ask whether the time has not arrived when oncologic gynecology, like hemato-oncology, can no longer function without monoclonal antibodies.

PL

Odkrycie Milsteina i Köhlera doprowadziło do powszechnego zastosowania monoklonalnych przeciwciał w różnych dziedzinach medycyny. Monoklonalne przeciwciała stanowią odrębną grupę leków – nie są to klasyczne cytostatyki czy też leki z rodzaju inhibitorów poszczególnych składowych wewnątrzkomórkowego sygnałowania. Monoklonalne przeciwciała to przede wszystkim czynnik biologiczny o wysokiej specyficzności, który w związku z tym może zablokować konkretny receptor, wykazując większe powinowactwo do danego receptora niż jego naturalne ligandy. Właściwość tę wykorzystano, projektując monoklonalne przeciwciała blokujące receptory z rodziny EGFR, ale także leki blokujące receptory ważne dla przekazywania sygnałów regulujących aktywność układu odpornościowego gospodarza. Kolejnym krokiem w coraz szerszym zastosowaniu monoklonalnych przeciwciał jest stworzenie leków hybrydowych. Podstawę takiej terapii stanowi substancja czynna, która wykazuje silne właściwości cytotoksyczne, a jej nośnikiem jest monoklonalne przeciwciało. Dokonaliśmy przeglądu aktualnego piśmiennictwa w zakresie zastosowania monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. W drugiej części manuskryptu zostały omówione monoklonalne przeciwciała blokujące mechanizmy molekularne związane z regulacją odpowiedzi układu odpornościowego oraz szlakiem sygnałowania związanym z receptorem EGFR. Chodziło o uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy nadszedł już czas, w którym ginekologia onkologiczna, tak jak hematoonkologia, nie może dalej funkcjonować bez monoklonalnych przeciwciał.

9

Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część I

63%

Wicherek Ł., Windorbska W., Wiśniewski M., Dutsch-Wicherek M., Drzewiecka M., Kwiatkowski A., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 1

38-45

EN

The technique for producing monoclonal antibodies is presently quite advanced. These antibodies comprise not only murine antibodies, which block a particular receptor, but also recombinant human monoclonal antibodies which are often hybrid compounds (combined with another active antitumor substance). Since we are currently able to design monoclonal antibodies that are directed against particular receptors, the practical application of the principles of “tailored therapy” (more recently known as “personalized medicine”) is now a reality. From the point of view of gynecologic-oncologic clinical practice, however, the technique of producing monoclonal antibodies is not the key issue; of more importance is the issue of how to use this still new generation of agents for the maximum benefit of patients with genital malignancies as well as the related issue of what remains to be done in order to safely improve the overall survival rate of the patient who uses these drugs. This paper reviews the current literature devoted to the use of monoclonal antibodies in oncologic gynecology. In part I, we discuss how monoclonal antibodies, particularly bevacizumab, block the molecular mechanisms that regulate neoangiogenesis. We also seek to determine whether oncologic gynecology, like modern hemato-oncology, can continue to function without monoclonal antibodies.

PL

Obecnie technika produkcji monoklonalnych przeciwciał jest wysoce zaawansowana – nie są to już tylko mysie przeciwciała blokujące dany receptor, ale rekombinowane ludzkie monoklonalne przeciwciała, często leki hybrydowe (sprzężone z inną aktywną substancją przeciwnowotworową). Ponieważ istnieje możliwość projektowania monoklonalnych przeciwciał przeciw konkretnym receptorom, możliwe staje się realizowanie w praktyce zasad terapii skrojonej na miarę, ostatnio określanej mianem medycyny spersonalizowanej. Z punktu widzenia praktyki ginekologiczno-onkologicznej sama technika uzyskiwania monoklonalnych przeciwciał nie jest najważniejsza, o wiele istotniejsze pozostaje pytanie, jak wykorzystać tę nadal nową generację leków z korzyścią dla chorych na nowotwory wywodzące się z narządów płciowych oraz co jeszcze należy zrobić, by za pomocą omawianej grupy leków bezpiecznie wydłużyć całkowite przeżycie pacjentów. Dokonaliśmy przeglądu aktualnego piśmiennictwa w zakresie zastosowania monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. W pierwszej części pracy zostały omówione monoklonalne przeciwciała blokujące mechanizmy molekularne regulujące neoangiogenezę, w tym przede wszystkim bewacizumab. Chodziło o uzyskanie odpowiedzi na pytanie, czy nadszedł już czas, w którym ginekologia onkologiczna, tak jak hematoonkologia, nie może dalej funkcjonować bez monoklonalnych przeciwciał.

10

Wybrane czynniki prognostyczne w raku jajnika

63%

Markowska J., Bednarek W., Markowska A.

|

2010

|

vol. 8

|

issue 1

8-20

EN

The authors discuss several predictive factors related to ovarian cancer, both those associated with prognosis and those potentially useful in targeted therapy thereof. Expression of mRNA BRCA1, VEGF and its receptors, CXCR4, HER-2, HIF-1α, COX-2, NM-23, KAI 1, IGF-1R, kisspeptin, neuropilin and Prox-1 gene are discussed. Expression of mRNA BRCA1 is associated not only with hereditary ovarian cancer, but also with its sporadic form. Higher expression correlates with a better response to taxanes. Hopefully, mRNA BRCA1 level in women with sporadic ovarian cancer will become a useful parameter, qualifying patients for a particular chemotherapy protocol. BRMS1 acts as a gene inhibiting development of metastases in ovarian cancer. Levels of mRNA for BRMS1 are lower in late than in early stage ovarian cancer. The VEFG family is involved in angio- and lymphangiogenesis and includes 5 glycoproteins (VEGF-A, VEGF-B, VEGF-C, VEGF-D and VEGF-E), which acting upon receptors VEGFR1-3. Neuropilin 1 plays a role in angiogenesis, while neuropilin 2 modulates lymphangiogenesis, similar to the Prox-1 gene. COX-2 mediates the release of pro-angiogenic factors. HIF-1α expression is associated with resistance of hypoxic cancer cells against cytostatics and radiation. Expression of c-Met correlates with poorly differentiated cancer types. The SDF-1/CXCR4 complex plays a key role in the development of cancer metastases. Survivin is present in cancer cells only, where it inhibits apoptosis and promotes the development of cancer. Metastases suppressor gene (BRMS1) and receptors for VEGF, CXCR4, HER-2, HIF-1α and COX-2, may serve as targets for targeted therapy. At present, an increasing number of studies focus on VEGF receptors. Poor expression of NM-23 and KAI 1 correlate with tumor ability to form metastases. The authors discuss the role of biological markers for clear-cell ovarian cancer (IGF-1R and kisspeptin). Promising topics for future studies are survivin, neuropilin and the Prox-1 gene.

PL

W artykule omówiono szereg czynników prognostycznych związanych nie tylko z rokowaniem, ale również z możliwością zastosowania terapii tarczowej w raku jajnika. Przedstawiono ekspresję mRNA BRCA1, VEGF i jego receptorów, CXCR4, HER-2, HIF-1α, COX-2, NM-23, KAI 1, IGF-1R, kisspeptyny, neuropiliny i genu Prox-1. Ekspresja mRNA BRCA1 wiąże się nie tylko z dziedzicznym rakiem jajnika, ale również z rakiem sporadycznym. Wyższa ekspresja powoduje lepszą odpowiedź na taksany. Przypuszcza się, że zawartość mRNA BRCA1 u kobiet z rakiem sporadycznym może służyć do selekcji pacjentek do odpowiedniego typu chemioterapii. BRMS1 działa jako gen hamowania przerzutów w raku jajnika. Poziomy mRNA dla BRMS1 są niższe w zaawansowanych stadiach raka niż we wczesnych. Rodzina VEGF związana z angiogenezą i limfangiogenezą składająca się z 5 glikoprotein (VEGF-A, VEGF-B, VEGF-C, VEGF-D, VEGF-E) działa poprzez receptory VEGFR1-3. Neuropilina 1 odgrywa rolę w angiogenezie, a typ drugi moduluje proces limfangiogenezy, podobnie jak gen Prox-1. W uwalnianiu czynników proangiogennych bierze udział COX-2. Ekspresja HIF-1α związana jest z opornością niedotlenionych komórek raka na leczenie chemiczne i napromienianiem. Ekspresja c-Met wiąże się z niższym zróżnicowaniem raka. Kompleks SDF-1/CXCR4 odgrywa kluczową rolę w tworzeniu przerzutów komórek nowotworowych. Surwiwina występująca wyłącznie na komórkach nowotworowych poprzez hamowanie apoptozy promuje rozwój raka. Gen supresji przerzutów (BRMS1), podobnie jak receptory VEGF, CXCR4, HER-2, HIF-1α, COX-2, może być tarczą dla terapii celowanej. Obecnie coraz więcej badań dotyczy inhibitorów VEGF. Obniżona ekspresja NM-23 oraz KAI 1 koreluje ze zdolnością do przerzutowania. Omówiono markery biologiczne dla raka jasnokomórkowego jajnika (IGF-1R i kisspeptynę). Ciekawym obiektem badań może być surwiwina, neuropilina i gen Prox-1.

11

Colon cancer – new strategies of treatment

51%

Międzybrodzka A., Gmyrek J., Cieślar G., Kawczyk-Krupka A.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2019

|

issue 73

266-273

EN

Colon cancer is one of the most frequent causes of death in the world. Despite the easily accessible diagnostic tools, the disease is still diagnosed at its advanced stage, when radical treatment is no longer possible and only palliative therapy can be provided. Cancer recurrence, which worsens the patient’s prognosis, is a separate problem. Currently, scientists are seeking modern, multidirectional treatment methods, which would enable the inhibition of neoplasia, elongation of patients’ lives and improvement in their quality. Immunotherapy and photodynamic therapy seem to be promising as they provide good results, also at advanced stages of cancer. Due to its cytotoxic and immunomodulating effect, photodynamic therapy exhibits an antineoplastic effect. Using monoclonal antibodies in the targeted therapy of colon cancer is a new, promising concept, which requires further studies.

PL

Rak jelita grubego jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Pomimo łatwo dostępnych narzędzi diagnostycznych nadal często rozpoznawany jest w stadium zaawansowanym, kiedy niejednokrotnie nie ma już możliwości leczenia radykalnego i pozostaje jedynie terapia paliatywna. Odrębnym problemem jest wznowa nowotworu, pogarszająca rokowanie pacjenta. Współcześnie poszukuje się nowoczesnych, wielokierunkowych metod leczniczych, które pozwoliłyby zahamować proces nowotworzenia, wydłużyć życie chorych i poprawić jego jakość. Obiecującym kierunkiem badań okazują się immunoterapia oraz terapia fotodynamiczna, które dają pomyślne wyniki również w zaawansowanych stadiach raka. Terapia fotodynamiczna wykazuje działanie przeciwnowotworowe poprzez efekt cytotoksyczny oraz immunomodulujący. Zastosowanie przeciwciał monoklonalnych w celowanej terapii raka jelita grubego jest nową, dobrze rokującą koncepcją wymagającą dalszych badań.

Refine search results

BRAF/MEK inhibitors in the systemic treatment of advanced skin melanoma

QT prolongation due to targeted anticancer therapy

Retrospective assessment of everolimus treatment in patients suffering from advanced renal cell carcinoma

BEHAVIOUR OF TiO2/CHITOSAN DISPERSION AS A FUNCTION OF SOLUTION pH

Changing paradigms in breast cancer treatment

Poly(adP-ribose) polymerase inhibitor olaparib in the treatment of ovarian cancer: a comprehensive review of current literature

Elevated expression of serine/threonine phosphatase type 5 correlates with malignant proliferation in human osteosarcoma

Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część II

Zastosowanie monoklonalnych przeciwciał w ginekologii onkologicznej. Część I

Wybrane czynniki prognostyczne w raku jajnika

Colon cancer – new strategies of treatment