Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 6

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  synergism
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Content available remote

Facilitated diffusion of glucosamine-6-phosphate synthase inhibitors enhances their antifungal activity.

100%
Janiak A., Cybulska B., Szlinder-Richter J., Borowski E., Milewski S.
Acta Biochimica Polonica
|
2002
|
vol. 49
|
issue 1
77-86
EN
N3-(4-Methoxyfumaroyl)-L-2,3-diaminopropanoic acid (FMDP) and 2-amino-2-deoxy-D-glucitol-6-phosphate (ADGP) are strong inhibitors of the essential fungal enzyme, glucosamine-6-phosphate synthase, but their antifungal activity is poor, due to slow penetration of these agents through the cytoplasmic membrane. In the present studies we have exploited the possibility of enhancement of ADGP and FMDP antifungal activity by improving their transport properties. It has been found that membrane-permeabilising polyene macrolides amphotericin B (AMB) and its N-methyl-N-fructosyl methyl ester derivative (MF-AME), at subinhibitory concentrations, facilitate diffusion of ADGP through the fungal cell membrane, thus allowing a decrease of its minimal inhibitory concentration (MIC). Synergistic effects have been observed for combinations of ADGP with AMB or MF-AME. Fractional inhibitory concentration (FIC) indexes, determined against a number of Candida spp., have been in the 0.18-0.81 range. Weak antifungal synergistic effects have been found for combinations of FMDP with AMB or MF-AME. ADGP can be easily encapsulated into unilamellar lipid vesicles. Liposomal preparations of ADGP demonstrated stronger antifungal activity against some fungal strains than free ADGP.
2
Publication available in full text mode
Content available

Effect of Pluronics and surfactant adsorption onto dolomite suspension zeta potential and stability

86%
Kozak A., Sadowski Z.
Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska, sectio AA – Chemia
|
2015
|
vol. 70
|
issue 1
EN
Two kinds of Pluronics (PEO-PPO-PEO triblock copolymers) were used in these studies. They have mixed with anionic surfactant (sodium oleate). The adsorption isotherms of surfactant and copolymer-surfactant mixture onto dolomite have been determined.The adsorbed amount of the Pluronics increases with increasing concentration and reaches plateau. An increase of adsorbed amounts of anionic surfactant onto the mineral surfaces (dolomite) has been observed at the presence of Pluronic copolymers. The adsorption effect of triblock copolymers has been investigated on the zeta potential of dolomite at the water suspension. The interaction of anionic surfactant with copolymers causes a decrease of zeta potential to small amount due to the deformation of double electrical layer. The adsorbed non-ionic Pluronic layer partially screens the surface charge of mineral particles, and thus, reduces the zeta potential. On the other hand, the adsorption of anionic surfactant and copolymer caused a decrease of negative value of zeta potential both investigated minerals. The stability of dolomite suspension depends on the both copolymer and sodium oleate concentrations.
3
Publication available in full text mode
Content available

Interactions between Clotrimazole and selected essential oils against Malassezia pachydermatis clinical isolates

86%
Bohmova E., Conkova E., Harcarova M., Sihelska Z., Bohmova E., Conkova E., Harcarova M., Sihelska Z.
Polish Journal of Veterinary Sciences
|
2019
|
issue 1
4
Publication available in full text mode
Content available

Plejotropowe działanie witamin D i K

72%
Wawrzyniak A., Mincer-Chojnacka I., Kalicki B., Lipińska-Opałka A., Jobs K., Stelmasiak A.
|
2015
|
vol. 11
|
issue 4
374-381
EN
Recent studies have shed new light on the functions of vitamins K and D. It has also been suggested that these vitamins have synergistic effects on certain metabolic processes (e.g. the formation of bone tissue). The serum levels of vitamin D are positively correlated with the degree of bone mineralisation and negatively correlated with serum parathyroid hormone levels. The mechanism underlying the effects of vitamin K on the skeletal system is associated with increased bone mineralization (carboxylation of Gla-protein osteocalcin) and decreased bone resorption due to the inhibition of osteoclast activity. Recently published studies have shown a relationship between the development of central nervous system diseases and low levels of vitamins K and D. It has been shown that deficiency of these vitamins may influence the development of dementia. Vitamin K has been shown to be involved in regulating the activity of sulfotransferases and Gas6 protein responsible for the accelerated growth of Schwann cells. There is a negative correlation between vitamin K intake and the risk of vascular calcification and mortality due to cardiovascular diseases. A close relationship was demonstrated between the activity of vitamin D and the presence of calcifications in the blood vessels in the course of a number of diseases such as atherosclerosis, osteoporosis and chronic kidney disease. It was also shown that a concomitant administration of vitamins K and C results in the induction of oxidative stress, leading to an anticancer effect without the use of chemotherapeutics. Squamous tumour cell line was most susceptible compared to endometrial and breast cancer cells. Antitumor effects of vitamin D are related to the mechanisms underlying the inhibition of proliferation, the activation of apoptosis and the inhibition of angiogenesis. The presence of an active, non-mutated vitamin D receptor is essential for an effective action of vitamin D. Increased vitamin D receptor expression is observed in the basal cell carcinoma of the skin and cervical cancer compared with healthy tissue.
PL
Badania ostatnich lat rzucają nowe światło na rolę witamin z grupy K i D. Sugerowany jest również ich synergistyczny wpływ na niektóre procesy metaboliczne (m.in. na budowę tkanki kostnej). Stężenie witaminy D w surowicy krwi jest dodatnio skorelowane ze stopniem mineralizacji kości, negatywnie zaś z koncentracją parathormonu w surowicy krwi. Mechanizm działania witaminy K na układ kostny związany jest ze zwiększeniem mineralizacji kośćca (karboksylacja białek Gla osteokalcyny) oraz zmniejszeniem resorpcji tkanki kostnej poprzez hamowanie aktywności osteoklastów. W ostatnich latach ukazały się prace łączące choroby ośrodkowego układu nerwowego z obniżonym stężeniem witamin D i K. Potwierdzono, że niedobór tych witamin może mieć wpływ na rozwój chorób otępiennych. Istnieją dowody na udział witaminy K w regulacji aktywności sulfotransferazy i białka Gas6, odpowiedzialnego za przyspieszenie wzrostu komórek Schwanna. Obserwuje się istnienie negatywnej korelacji między spożyciem witaminy K a ryzykiem zwapnień naczyń i umieralnością z powodu chorób układu krążenia. Wykazano bliski związek pomiędzy aktywnością witaminy D a obecnością zwapnień w naczyniach krwionośnych w przebiegu wielu schorzeń, takich jak miażdżyca, osteoporoza i przewlekła choroba nerek. Wykazano również, że jednoczasowe stosowanie witamin K i C powoduje indukcję stresu oksydacyjnego, co wywołuje efekt antykarcynogenny bez udziału chemioterapeutyków. Najbardziej wrażliwa okazała się linia komórek nowotworu płaskonabłonkowego w porównaniu z komórkami raka trzonu macicy oraz raka piersi. Działanie antynowotworowe witaminy D związane jest z mechanizmem hamowania proliferacji, aktywacji apoptozy i hamowania angiogenezy. Warunkiem skutecznego działania witaminy D jest obecność w tkance jej aktywnego, niezmutowanego receptora. Wzrost jego ekspresji obserwowano w raku podstawnokomórkowym skóry i raku szyjki macicy, w porównaniu z tkankami zdrowymi.
5
Publication available in full text mode
Content available

Leczenie skojarzone nadciśnienia tętniczego

72%
Jaguś-Jamioła A., Kaźmierczak-Dziuk A., Skrobowski A.
Pediatria i Medycyna Rodzinna
|
2011
|
vol. 7
|
issue 4
310-318
EN
Primary arterial hypertension is a long-lasting elevation of blood pressure above the accepted numbers. It is one of the most common causes of mortality in the world. Not until the complications occur it may be symptomless, furthermore it coexists with other cardiovascular risk factors such as metabolic disorders. The aim of medical treatment is to reduce hypertension but also eliminate the risk factors by encouraging changes in the patient’s lifestyle (non-pharmacological actions) and introducing proper therapy. According to Polish Hypertension Society there are five major groups of hypotensive drugs. These are: thiazide diuretics (thiazide-like preferred), betaadrenolytics (vasodilatators preferred), calcium channel antagonists (dihydropiridine preferred), angiotensin converting enzyme inhibitors and angiotensin II receptor blockers. Drugs from the groups above may be used as a monotherapy and also in various specific combination. In the uneventful hypertension the hypotensive therapy should be started from single medication chosen from five main groups of drugs, which have proved favorable influence on the reduction of cardiovascular mortality. But the majority of treated population needs more than one drug to control the hypertension. Then it is necessary to start the combined therapy and use medication in connections with regards to the favorable synergic and additive mechanism of action of each active substance. The remarkable advantages in efficiency, blood vessels protection and avoiding side effects are reached with the combination of angiotensin converting enzyme inhibitors and dihydropirydyne calcium channel antagonist. In the combined therapy it is always necessary to take into account the use of combined pill, because it essentially improves the effectiveness of hypertension treatment and raises the compliance.
PL
Nadciśnienie tętnicze pierwotne to trwałe podwyższenie ciśnienia tętniczego powyżej przyjętych wartości. Jest jedną z najczęstszych przyczyn zgonów na świecie. Przed wystąpieniem powikłań narządowych może nie dawać żadnych objawów, a dodatkowo najczęściej współistnieje z innymi czynnikami ryzyka sercowo-naczyniowego z grupy zaburzeń metabolicznych. Podstawą postępowania medycznego jest normalizacja ciśnienia tętniczego i eliminacja czynników ryzyka, które należy osiągnąć poprzez zmobilizowanie pacjenta do istotnych zmian stylu życia (postępowanie niefarmakologiczne) oraz wdrożenie odpowiedniej farmakoterapii. Zgodnie z wytycznymi Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego dysponujemy pięcioma głównymi grupami leków hipotensyjnych. Są to: diuretyki tiazydowe (preferowane tiazydopodobne), beta-adrenolityki (preferowane wazodylatacyjne), antagoniści wapnia (preferowane pochodne dihydropirydynowe), inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę oraz blokery receptora AT1 dla angiotensyny drugiej. Leki z tych grupa można stosować w monoterapii, jak również w pewnych wzajemnych połączeniach. W niepowikłanym nadciśnieniu tętniczym terapię hipotensyjną rozpoczyna się od pojedynczego leku, wybierając spośród pięciu głównych grup o udowodnionym korzystnym wpływie na redukcję śmiertelności sercowo-naczyniowej. Większość chorych wymaga jednak stosowania więcej niż jednego leku w celu osiągnięcia docelowych wartości ciśnienia tętniczego. Wówczas należy wdrożyć terapię skojarzoną, stosując leki w połączeniach uwzględniających wypadkowy efekt synergistyczny i addytywny mechanizmów działania poszczególnych substancji czynnych. Szczególnie korzystne pod względem siły działania, pożądanych efektów naczynioprotekcyjnych i minimalizacji działań ubocznych jest połączenie inhibitora konwertazy angiotensyny z antagonistą kanałów wapniowych z grupy pochodnych dihydropirydynowych. W terapii skojarzonej należy zawsze rozważyć stosowanie leków w postaci preparatu złożonego, gdyż wpływa to istotnie na skuteczność leczenia nadciśnienia tętniczego i sprzyja przestrzeganiu zaleceń lekarza.
6
Content available remote

Effect of temperature on toxicity of selected insecticides to forest beetle Anoplotrupes Stercorosus / Interakcja temperatury z wybranymi insektycydami chrząszcza leśnego Anoplotrupes stercorosus

72%
Piechowicz B., Grodzicki P.
Chemistry-Didactics-Ecology-Metrology
|
2013
|
vol. 18
|
issue 1-2
103-108
EN
In 2007 and 2008 research on the impact of temperature, ranging from 14 to 39°C on the survivability of an adult Anoplotrupes stercorosus intoxicated by insecticide preparations from the group of phosphoorganic insecticides (diazinon), carbamate (pirimicarb), quinazolines (fenazaquin), oxadiazine (indoxacarb), benzoyl urea insecticides (teflubenzuron), neonicotinoids (acetamiprid) and pyrethroids (beta-cyfluthrin) was carried out. The results obtained indicate that all preparations used in tests had a positive temperature coefficient.
PL
W 2007 i 2008 r. przeprowadzono badania wpływu temperatury w zakresie 14-34°C na przeżywalność dorosłych osobników Anoplotrupes stercorosus intoksykowanych preparatami owadobójczymi z grup: insektycydów fosfoorganicznych (diazynon), karbaminianów (pirymikarb), chinozalin (fenazachina), indenooksadiazyn (indoksakarb), pochodnych benzoilomocznika (teflubenzuron), neonikotynoidów (acetamipryd) i pyretroidów (beta-cyflutryna). Uzyskane wyniki wskazują, że wszystkie zastosowane preparaty charakteryzowały się dodatnim współczynnikiem temperaturowym. Temperatura 34°C okazała się być bardzo silnym synergetykiem dla wszystkich zastosowanych insektycydów.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.