Search results

1

Stresogenność warunków pracy oraz radzenie sobie ze stresem a wypalenie zawodowe wśród pracowników gastronomii

100%

Mańkowska B.

Polskie Forum Psychologiczne

|

2019

|

vol. XXIV

|

issue 4

400-418

PL

Celem badań było ustalenie siły i istotności związków pomiędzy wypaleniem zawodowym a stresogennością warunków pracy i strategiami radzenia sobie ze stresem wśród pracowników zakładów gastronomii. Zastosowano narzędzia: Kwestionariusz do Subiektywnej Oceny Pracy (KSOP), Wielowymiarowy Inwentarz do Pomiaru Radzenia Sobie ze Stresem (COPE) oraz Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego (LBQ). Przebadano 60 osób, w tym 30 przedstawicieli kadry zarządzającej oraz 30 kadry podstawowej. Wyniki badań wskazują na wysoki poziom stresu oraz wypalenia zawodowego wśród osób badanych. Kadra zarządzająca istotnie silniej niż kadra podstawowa doświadcza braku wsparcia oraz poczucia psychicznego obciążenia związanego ze złożonością pracy, poczucia zagrożenia oraz braku kontroli nad przebiegiem oraz efektami własnej pracy.Stres zawodowy pozostaje w silnym związku z wypaleniem, choć istotnie bardziej wśród pracowników kadry podstawowej. Strategie aktywne radzenia sobie ze stresem istotnie częściej wykorzystują pracownicy z grupy zarządzającej, a strategie unikowe – kadra podstawowa.

2

Organizational climate and stress management strategies as mediators of occupational burnout among manual workers

88%

Mańkowska B.

|

EN

Wypalenie zawodowe jest obecnie jednym z największych zagrożeń, przed którymi stoją osoby aktywne zawodowo, jednak mimo blisko 50 lat badań determinanty i modyfikatory tego złożonego zjawiska nie zostały w pełni wyjaśnione (Maslach, 2011; Maslach, Leiter, 2021; Schaufeli, 2021). Celem niniejszego badania było przetestowanie związku między stresem organizacyjnym a wypaleniem zawodowym oraz mediacyjnej roli strategii zarządzania stresem i klimatu organizacyjnego wśród pracowników fizycznych. Przebadano 60 pracowników fizycznych polskich fabryk porcelany, wykorzystując narzędzia badawcze: Kwestionariusz Klimatu Organizacyjnego Rosenstiela i Boegla w adaptacji Durniat (2018), Kwestionariusz Subiektywnej Oceny Pracy (Dudek i in., 2004), Inwentarz Pomiaru Radzenia Sobie ze Stresem (Mini-Cope) Carvera w adaptacji Juczyńskiego i Ogińskiej-Bulik (2009) oraz Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego (LBQ) Santinello w adaptacji Jaworowskiej (2014). W świetle wyników stres oraz klimat organizacyjny okazały się istotnymi predyktorami wypalenia zawodowego, jednak pozytywne przewartościowanie jest jedyną strategią zarządzania stresem, która je istotnie determinuje. Mediacyjny wpływ pozytywnego przewartościowania okazał się statystycznie nieistotny, natomiast klimat organizacyjny odgrywa rolę pełnego mediatora w relacji między stresem a wypaleniem.

3

Wypalenie zawodowe wśród polskich fizjoterapeutów / Professional burnout in polish physiotherapists

75%

Kowalska J.

Advances in Rehabilitation

|

2011

|

vol. 25

|

issue 3

43-51

EN

Background: The professional burnout is emerging as broad social problem associated with peculiar character of work based on contacts with other people. Physiotherapists constitute one of groups especially exposed to various stressful situations which can lead to the burnout. However, in the literature little attention has been devoted to this group compared with other health service employees. There is no research about the burnout syndrome among Polish physiotherapists. The purpose of the present study was then to determine the prevalence of burnout among this occupational group and to disclose its relationship with several work- related factors. Material and Methods: Sixty four physiotherapists completed an anonymous questionnaire concerning their work and the Polish adaptation of the MBI scale. Results: The examination has shown that the level of the professional burnout in Polish physiotherapists was lower than in the other occupational groups exposed to stressful situations at work. Moreover, current study allowed for distinguishing certain work-related factors which can promote the development of burnout manifestations. Conclusions. Obtained results can be the base for future research to further explore the problem as well as to develop effective precautions program against burnout among physiotherapists.

4

Wpływ pracy w czasie pandemii COVID-19 na stres personelu pielęgniarskiego

63%

Grzelak L., Szwarc P.

Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu

|

2021

|

vol. 6

|

issue 1

7-21

EN

Introduction. Stress is one of the major occupational hazards in nursing profession. The COVID-19 pandemic has further challenged healthcare professionals, which can increase mental strain. The aim. The purpose of the study was to assess the impact of the COVID-19 pandemic on stress levels of nursing staff not working in close proximity to the infected patients. Materials and methods. The study involved a group of 65 people from nursing staff working in seven hospital wards. The respondents were aged between 20–65 years. For the purpose of the research, the author's own survey and one standard research tool were used, i.e. The Perceived Stress Scale (PSS-10). Results. The outbreak of the pandemic resulted in a change in the perception of stress in 98.5% of respondents. 89.2% of people noticed more intense symptoms of stress. Stress was compounded, above all, by changes at the level of work organization as well as the fear of infection and the transmission of the virus from the work environment to family members. In 6.2% of respondents, thoughts about quitting or changing jobs were quite frequent. After one year of working in a pandemic, stress levels were moderate to low. Conclusions. The level of stress, measured one year after the outbreak of the pandemic, does not indicate excessive stress, but the adaptation phase in a crisis situation. The effects of working under chronic stress may not be visible until the future. Further stress monitoring and providing nursing staff with psychological support is highly advisable.

PL

Wstęp. Obciążenie stresem należy do poważnych zagrożeń zawodowych w pielęgniarstwie. Pandemia COVID-19 dodatkowo postawiła wiele nowych wyzwań przed personelem medycznym, co może powodować większe obciążenia psychiczne. Cel. Celem badań była ocena wpływu pandemii COVID-19, na stres personelu pielęgniarskiego, niepracującego w bezpośrednim kontakcie z zakażonymi. Materiały i metody. Badaniem objęto grupę 65 osób z personelu pielęgniarskiego, pracującego w siedmiu oddziałach szpitalnych. Wiek badanych mieścił się w zakresie 20–65 lat. W badaniach wykorzystano ankietę opracowaną na użytek badania oraz jedno standardowe narzędzia pomiaru, tj. Skalę Odczuwanego Stresu (PSS-10). Wyniki. Wybuch pandemii spowodował zmianę w odczuwaniu stresu u 98,5% badanych. 89,2% osób zauważyło u siebie nasilone objawy stresu. Stres potęgowały przede wszystkim zmiany na poziomie organizacji pracy oraz lęk przed zakażeniem i przeniesieniem wirusa z pracy na rodzinę. U 6,2% badanych często pojawiały się myśli o rezygnacji lub zmianie pracy. Po roku pracy w pandemii, stres utrzymywał się na poziomie średnim i niskim. Wnioski. Poziom odczuwania stresu, mierzonego rok po wybuchu pandemii, nie wskazuje na obciążenie nadmiernym stresem, a na fazę adaptacji w sytuacji kryzysowej. Skutki pracy w długotrwałym stresie mogą być widoczne dopiero w przyszłości. Wskazane jest dalsze monitorowanie stresu i objęcie personelu pielęgniarskiego wsparciem psychologicznym.

5

Style radzenia sobie ze stresem i zespół wypalenia zawodowego u studentów ratownictwa medycznego i ratowników medycznych

51%

Nowakowska K., Jabłkowska-Górecka K., Borkowska A.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2009

|

vol. 9

|

issue 4

242-248

EN

Working as medical rescuer is associated with many stressors, mainly associated with exposure to life-threatening situations, human suffering, disease and death, but also to interpersonal conflicts and considerable work burden. These factors contribute to the development of burnout syndrome in medical rescuers. Published papers highlight the mediating role of coping styles on the development of burnout syndrome. The aim of this paper is to assess coping styles and correlations between them and severity of burnout symptoms in medical rescuers and students of emergency medicine, depending on job seniority in this profession. Overall, 148 persons participated in the study, aged from 19 to 47 years. These were part-time (extramural) students of 1st and 3rd year of emergency medicine, working as medical rescuers (n=66) and students not working as medical rescuers (n=82). The following instruments were implemented: Coping Inventory for Stressful Situations (CISS) and the Maslach Burnout Inventory (MBI). No significant differences were noticed in any aspect of professional burnout: emotional exhaustion, depersonalisation and sense of personal achievement, between students working as medical rescuers and those not exercising this job. Students of emergency medicine who do not exercise this job, more often implement coping style focused on emotions and avoidance. However, the older were persons interviewed, and the longer they worked as medical rescuer, the more frequently they resorted to task-focused coping style. No correlation was noticed between age and job seniority of persons examined and severity of burnout syndrome.

PL

Wykonywanie zawodu ratownika medycznego wiąże się z wieloma sytuacjami stresującymi, przede wszystkim z narażeniem na niebezpieczne dla życia sytuacje, obcowaniem z cierpieniem, chorobą i śmiercią, ale także konfliktami interpersonalnymi oraz znacznym obciążeniem pracą. Powyższe zjawiska sprzyjają rozwijaniu się u ratowników zespołu wypalenia zawodowego. W literaturze zwraca się uwagę na pośredniczący wpływ stylów radzenia sobie ze stresem na rozwój zespołu wypalenia zawodowego. Celem niniejszej pracy była ocena stylów radzenia sobie ze stresem oraz zależności między nimi a nasileniem cech wypalenia zawodowego u studentów ratownictwa medycznego w zależności od stażu pracy w zawodzie ratownika medycznego. W badaniach uczestniczyło 148 osób w wieku od 19 do 47 lat. Byli to studenci zaoczni pierwszego i trzeciego roku kierunku medycyna ratunkowa pracujący w zawodzie ratownika medycznego – 66 osób, a także studenci niepracujący jako ratowni cy medyczni – 82 osoby. Zastosowano następujące metody badań: Kwestionariusz Radzenia Sobie w Sytuacjach Stresowych (CISS) i Kwestionariusz Wypalenia Zawodowego (MBI). Nie stwierdzono istotnych różnic w zakresie żadnego z wymiarów wypalenia zawodowego: emocjonalnego wyczerpania, depersonalizacji i poczucia dokonań osobistych pomiędzy studentami pracującymi i niepracującymi w zawodzie ratownika medycznego. Studenci ratownictwa medycznego, którzy nie pracują w zawodzie, częściej stosują styl radzenia sobie ze stresem skoncentrowany na emocjach oraz na unikaniu. Z kolei im starsze były badane osoby oraz im dłuższy był ich staż pracy w zawodzie ratownika medycznego, tym częściej w sytuacjach stresowych stosowali styl radzenia sobie ze stresem skoncentrowany na zadaniu. Nie stwierdzono korelacji pomiędzy wiekiem i stażem pracy badanych osób a nasileniem cech wypalenia zawodowego.

Refine search results

2 Polskie Forum Psychologiczne

1 Advances in Rehabilitation

1 Innowacje w Pielęgniarstwie i Naukach o Zdrowiu

1 Psychiatria i Psychologia Kliniczna

1 2023

1 2021

1 2019

1 2011

1 2009

2 Mańkowska B.

1 Borkowska A.

1 Grzelak L.

1 Jabłkowska-Górecka K.

1 Kowalska J.

1 Nowakowska K.

1 Szwarc P.

Stresogenność warunków pracy oraz radzenie sobie ze stresem a wypalenie zawodowe wśród pracowników gastronomii

Organizational climate and stress management strategies as mediators of occupational burnout among manual workers

Wypalenie zawodowe wśród polskich fizjoterapeutów / Professional burnout in polish physiotherapists

Wpływ pracy w czasie pandemii COVID-19 na stres personelu pielęgniarskiego

Style radzenia sobie ze stresem i zespół wypalenia zawodowego u studentów ratownictwa medycznego i ratowników medycznych