Search results

1

Ocena zakresu ruchu stawu kolanowego (ROM) oraz poziomu dolegliwości bólowych (VAA) u pacjentów po artroskopowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego w wybranym modelu usprawniania

100%

Zduński S., Rongies W., Ziółkowski M., Kozieł T., Kazimierski P., Hałaj R., Sierdziński J.

Advances in Rehabilitation

|

2018

|

vol. 31

|

issue 3

41-54

EN

Introduction In the majority of cases, anterior cruciate ligament (ACL) injuries require specialist surgical and physiotherapeutic treatment. The fact that the patient regains a full range of flexion and extension in the knee joint as well as the reduction or elimination of pain is a significant determinant of successful physiotherapy. Material and methods The study included 72 randomly selected individuals with a complete ACL tear who were qualified for its surgical reconstruction. The research group included 37 patients aged 18-60 (mean age 37±10.3 years). All the participants from this group underwent physiotherapy based on recognised schemes of rehabilitation and performed for 4 weeks before the reconstruction surgery. The control group included 35 patients aged 18-60 (mean age 34±10.0 years) who did not undergo any presurgical physiotherapy programme. Results Both in the research group and in the control group, subsequent measurements revealed a statistically significant improvement in the range of flexion and extension (p<0.05). Statistical analysis revealed a significantly better extension 1 week and 6 weeks after the ACL reconstruction (p<0.05) in the research group. Statistically significant differences in the level of pain in patients from both groups were noted in subsequent measurements (p<0.05). Also, a statistically significant difference concerning pain assessment 12 weeks after the reconstruction was noted in the research group (p<0.05). Conclusions A quicker recovery of the range of extension in the operated knee joint and lower intensity of pain in the final measurement noted in the research group may indicate a certain therapeutic value of presurgical physiotherapy.

PL

Wstęp Uszkodzenia ACL w większości przypadków wymagają specjalistycznego leczenia operacyjnego i fizjoterapeutycznego. Ważnym wyznacznikiem powodzenia działań fizjoterapeutycznych jest odzyskanie pełnego zakresu ruchu zgięcia i wyprostu stawu kolanowego oraz ograniczenie lub wyeliminowanie dolegliwości bólowych. Materiał i metody Do badania włączono w sposób losowy 72 osoby z rozpoznanym całkowitym zerwaniem ACL, zakwalifikowanych do jego operacyjnego odtworzenia. Do Grupy Badanej włączono 37 chorych w wieku od 18 do 60 lat (średnia 37±10,3 lat). Wszyscy badani z tej grupy poddani zostali modelowi fizjoterapii, opartemu o uznane schematy leczenia usprawniającego, przez 4 tygodnie poprzedzające zabieg rekonstrukcyjny. Do Grupy Kontrolnej włączono 35 chorych w wieku od 18 do 60 lat (średnia 34±10,0 lat), którzy nie realizowali programu fizjoterapii przedoperacyjnej. Wyniki Zarówno w grupie Badanej, jak i Kontrolnej w kolejnych punktach pomiarowych zaobserwowano istotną statystycznie poprawę zakresu ruchu zgięcia i wyprostu (p<0,05). Analiza statystyczna wykazała znamiennie lepszy wyprost w Grupie Badanej w pierwszym i po 6 tygodniach od rekonstrukcji WKP (p<0,05). Zaobserwowano istotne statystycznie różnice w poziomie bólu u pacjentów z Grupy Badanej i Kontrolnej w kolejnych punktach pomiarowych (p<0,05). Zaobserwowano istotną statystycznie różnicę w ocenie poziomu bólu po 12. tygodniu od operacji dla Grupy Badanej (p<0,05). Wnioski Obserwowany szybszy powrót zakresu ruchu wyprostnego w operowanym stawie kolanowym, mniejsze natężenie bólu w końcowym, odległym punkcie pomiarowym w Grupie Badanej, mogą wskazywać na pewną wartość terapeutyczną przedoperacyjnej fizjoterapii.

2

Rules of physiotherapy after surgical reconstructions of ruptured anterior cruciate ligament

100%

Lisiński P., Pawelec A., Samborski W.

Physiotherapy

|

2009

|

vol. 17

|

issue 1

60-65

PL

Urazy stawu kolanowego często powodują uszkodzenia jego więzadeł. Szczególnie predysponowane do ulegania urazom jest więzadło krzyżowe przednie. W większości przypadków leczenie urazu wymaga połączenia technik operacyjnych polegających na rekonstrukcji uszkodzonego więzadła oraz starannie zaplanowanej fizjoterapii uwzględniającej technikę zabiegu, zwyczaje ruchowe poszkodowanego, jego wiek oraz aktywność zawodową. Fizjoterapia przebiega w kilku etapach, w których czas i rodzaj stosowanych procedur podyktowany jest stanem klinicznym pacjenta. Każdy uraz stawu kolanowego, a szczególnie taki, w którym doszło do uszkodzenia więzadeł kolana, wymaga wnikliwej analizy oraz indywidualnie dobranego pod względem tempa procesu usprawniania.

EN

Injuries of the knee joint frequently cause damage to its ligaments. The anterior cruciate ligament is particularly predisposed towards such traumas. In most cases the treatment requires a combination of surgical procedures consisting in reconstruction of the damaged ligament and carefully planned physiotherapy considering the technique of the procedure, motor habits of the patient, their age and professional activity. The physiotherapy includes a number of stages whose duration time and techniques used are adjusted to the clinical condition of the patient. All injuries of the knee joint and especially the ones where the knee ligaments get damaged require thorough analysis and individually chosen rehabilitation process.

3

Return of TKA knee arthroplasty patients to driving a car. Comparative systematics

100%

Pawłowska J., Gądek A., Wodka-Natkaniec E.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2021

|

vol. 37(1)

23-28

PL

Wstęp. Pomimo dostępnych w bazach bibliograficznych artykułów i prowadzonych analizach, w dalszym ciągu nie ma konkretnych wytycznych zarówno dla lekarzy ortopedów, jak i fizjoterapeutów, kiedy pacjent po endoprotezoplastyce stawu kolanowego (TKA) może wrócić do prowadzenia samochodu. Wpływ wielu czynników takich jak: strona operowana, dolegliwości bólowe, brak odpowiedniej siły potrzebnej do wyhamowania w warunkach ekstremalnych, czas reakcji pacjenta czy brak pewności siebie muszą być wzięte pod uwagę przy podejmowaniu tak ważnej decyzji. Zarówno pacjent, jak i lekarz podejmując decyzję o powrocie pacjenta do prowadzenia samochodu musi mieć świadomość, że jest to czynność złożona i odpowiedzialna, gdyż od niej może zależeć bezpieczeństwo pacjenta, jak i innych uczestników drogi. Celem pracy była analiza przeprowadzonych do tej pory badań i pomoc lekarzom oraz fizjoterapeutom w odpowiedzi pacjentowi na to pytanie. Większość dostępnych badań opiera się na symulatorach jazdy i automatycznych skrzyniach biegu, w których bezpieczny element hamowania jest osiągnięty w 3-6 tygodniu, gdzie pacjenci po lewostronnej TKA mogą wrócić do prowadzenia pojazdu po 4 tygodniach. Najbardziej obiecujące wydają się badania w jeździe rzeczywistej, która pozwala na powrót do jazdy już po 3 tygodniach od zabiegu. Materiał i metody. Poprzez medyczne bazy danych tj., PubMed i Medline wyselekcjonowano artykuły dotyczące badanego zagadnienia. Zakres wyszukiwania obejmował całość baz danych do kwietnia 2020 roku. Większość przedstawionych prac opiera się na badaniach i artykule Spaldinga z 1994 roku, który jako pierwszy przeprowadził badania dotyczące powrotu pacjentów po TKA do prowadzenia samochodu. Wyniki i Wnioski. Bezpieczny, możliwy powrót do powadzenia samochodu u pacjentów po TKA jest możliwy po 6 tygodniu od zabiegu.

EN

Background. Despite the availability of numerous articles and analyses carried out in many healthcare centres, there is still no specific guidelines for both orthopaedic surgeons, and physical therapists for patients preparation after total knee arthroplasty to return to driving a car. The influence of many factors should be taken into account, such as: the operated side, the pain associated with the injury and surgery, the lack of sufficient force to slow down in extreme conditions, the patient’s reaction time and the lack of self-confidence when making such an important decision. Both the patient and the doctor who decides to let the patient drive a car must be aware that this is a very complex and responsible action. This may have an impact on the safety of the patient himself as well as other road users. The aim of the study was to analyse the research carried out so far and to help doctors and physiotherapists in taking the decision of returning the patient to driving a car. Most of the available studies are based on driving simulators and automatic gearboxes where a safe braking element is achieved in three to six weeks, where left-sided TKA patients can return to driving after 4 weeks. The most promising research seems to be in real driving, which allows them to return to driving just 3 weeks after the procedure. Material and metods. The medical databases, i.e. PubMed and Medline were searched for articles concerning the studied issue. The search have covered all databases until April 2020. Most of the work presented is based on a 1994 study and article made by Spalding, who was the first who conduct a study concerning the return of TKA patients to driving. Results and Conclusions. Safe, possible return to driving in patients after TKA is possible 6 weeks after the procedure.

4

Nowy ultrasonograficzny test przedniej niestabilności stawu kolanowego – doniesienie wstępne

100%

Grzelak P., Podgórski M., Stefańczyk L., Domżalski M.

Journal of Ultrasonography

|

2014

|

vol. 14

|

issue 58

252-257

EN

Aim of the study: Ultrasound examination is widely used in orthopedic diagnostics, however sonographic evaluation of traumatic anterior cruciate ligament insufficiency is still inadequate. Aim of this study is to evaluate diagnostic capability of a new sonographically- guided test for diagnosing complete anterior cruciate ligament insufficiency. Material and methods: In 47 patients, with suspicion of unilateral anterior cruciate ligament injury (based on magnetic resonance imaging), the sonographically-guided test for anterior instability was performed. The translation of the intercondylar eminence against the patellar tendon was measured in both knees. Afterwards all patients underwent arthroscopy. Results: In 37 patients, with arthroscopically confirmed complete anterior cruciate ligament insufficiency, the mean anterior knee translation was 8.3 mm (SD = 2.8) in affected knee vs. 3 mm (SD = 1.1) in uninjured knee (p < 0.001). In 10 patients with no anterior cruciate ligament insufficiency the difference between body sides was not significant (2.6 mm, SD = 1.4 in injured knee vs. 2.5 mm, SD = 1.1 in uninjured joint; p < 0.7753). Conclusions: The proposed test supports the clinician with fast and non- invasive examination that can facilitate evaluation of anterior knee instability.

PL

Cel pracy: Badanie ultrasonograficzne jest powszechnie stosowane w diagnostyce ortopedycznej, jednakże w ocenie przedniej niestabilności stawu kolanowego wykorzystuje się je w ograniczonym stopniu. Celem pracy jest ocena przydatności diagnostycznej nowego testu przeprowadzonego pod kontrolą ultrasonografii, który pomaga diagnozować całkowitą niewydolność więzadła krzyżowego przedniego. Materiał i metody: U 47 pacjentów z podejrzeniem jednostronnego urazu więzadła krzyżowego przedniego (zdiagnozowanego na podstawie badania rezonansu magnetycznego) wykonano test niestabilności przedniej kolana pod kontrolą ultrasonografii. Oceniano przesunięcie wyniosłości międzykłykciowej do przodu względem więzadła rzepki w obu stawach kolanowych. Każdy pacjent został następnie poddany artroskopii stawu kolanowego. Wyniki: U 37 pacjentów z artroskopowo potwierdzonym całkowitym uszkodzeniem więzadła krzyżowego przedniego średnie przesunięcie wyniosłości międzykłykciowej wynosiło 8,3 mm (SD = 2,8) w kolanach po urazie – w porównaniu z 3 mm (SD = 1,1) w kolanach bez urazu (p < 0,001). W grupie 10 pacjentów bez niewydolności więzadła krzyżowego przedniego różnice w przesunięciu wyniosłości międzykłykciowej były nieistotne (2,6 mm, SD = 1,4 w kolanie po urazie, w porównaniu z 2,5 mm i SD = 1,1 w kolanie bez urazu, p < 0,7753). Wnioski: Zaprezentowany test to szybki i nieinwazyjny sposób mogący ułatwić diagnozowanie całkowitej niewydolności więzadła krzyżowego przedniego.

5

Isometric exercise, acupuncture, and magnet therapy for knee osteoarthritis: randomized clinical trial

100%

Hakimi F., Asheghan M., Hashemi S. E.

Medical Rehabilitation

|

2019

|

vol. 23(3)

12-20

PL

Wstęp: Choroba zwyrodnieniowa stawu kolanowego jest powszechnym schorzeniem, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku. Zaburzenia zwyrodnieniowe chrząstki wywołują ból i sztywnienie stawu kolanowego. W rezultacie, pacjenci często napotykają ograniczenia w codziennych czynnościach. Cel: Porównanie wpływu ćwiczeń, akupunktury i magnetoterapii na objawy i funkcje fizyczne wśród osób w średnim wieku i u osób starszych z chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego. Materiały i metody: Przeprowadziliśmy randomizowane badanie kliniczne w trzech grupach równoległych w poradni Oddziału Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji Szpitala Uniwersyteckiego. W sumie, 60 pacjentek w wieku 40 lat, z przewlekłą chorobą zwyrodnieniową stawu kolanowego, przydzielono losowo do jednej z trzech grup: ćwiczeń izometrycznych, akupunktury i magnetoterapii. Głównym kryterium oceny był subiektywny ból, oceniany według wizualnej skali analogowej (ang. Visual Analog Scale). Do oceny i monitorowania objawów choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego oraz w celu oszacowania skuteczności zabiegów, użyliśmy również indeksu WOMAC (ang. the Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index). Zalecono program ćwiczeń izometrycznych, złożony z trzech sesji tygodniowo, przez okres 6 tygodni. Uczestniczki grupy z akupunkturą, otrzymały trzy 30-minutowe sesje terapeutyczne na tydzień, przez okres 6 tygodni. W terapii pulsacyjnego pola elektro-magnetycznego, zastosowano u każdej pacjentki w sumie trzy 30-minutowe sesje na tydzień przez okres 6 tygodni. Wyniki: Nie było różnic istotnych statystycznie pomiędzy grupami badawczymi pod względem wyników pomiaru (wszystkie wartości p > 0.05). Jednakże, analizy wewnątrzgrupowe wykazały, że były istotne różnice dotyczące wyników klinicznych w każdej z grup (wszystkie wartości p < 0.05). Wnioski: Wszystkie trzy techniki terapeutyczne są efektywne i mogłyby być użyte jako pierwsza linia leczenia choroby zwyrodnieniowej stawu kolanowego. Ponadto, warto zauważyć, że pozytywne efekty utrzymywały się przez co najmniej dwa miesiące po zakończeniu leczenia.

EN

Introduction: Knee osteoarthritis is a common disease, particularly in the elderly population. Degenerative disorders of the cartilage cause pain and stiffness in the knee joint. As a result, patients frequently experience limitation in their daily activities. Purpose: To compare the effects of exercise, acupuncture, and magnet therapy on symptoms and physical function among middle-aged and elderly people with knee osteoarthritis. Materials and methods: We carried out a parallel three-arm randomized clinical trial in an outpatient clinic of the Department of Physical Medicine and Rehabilitation at a University Hospital. In total, 60 female patients of age ≥ 40 years with chronic knee osteoarthritis were randomly allocated to one of three groups of isometric exercise, acupuncture, and magnet therapy. The primary outcome measure was subjective pain rated according to the Visual Analog Scale. We also used the Western Ontario McMaster Universities Osteoarthritis Index for assessing and monitoring the symptoms of knee osteoarthritis in order to evaluate the efficacy of the interventions. An isometric exercise program was prescribed, consisting of three sessions per week for six weeks. Participants in the acupuncture group received three treatment sessions per week for six weeks, each lasting for 30 minutes. For pulsed electro-magnetic field therapy, a total of three 30-minute sessions per week for a period of 6 weeks were administered to each patient. Results: There were no statistically significant differences between the study groups in terms of the outcome measures (all p values > 0.05). However, within-group analyses showed that there were significant differences regarding the clinical outcomes in each group (all p values < 0.05). Conclusion: All three therapeutic modalities are effective and could be used as the first line of treatment for knee osteoarthritis. Moreover, it should be noted that the favorable outcomes remained at least two months after treatment concluded.

6

The anatomical description of the pericruciate fat pad (PCFP) – a brief report of cadaveric dissection

80%

Kanak M., Mostowy M., Domżalski M., Lesman J.

|

2023

|

vol. 88

|

issue 4

187-192

PL

Wstęp. Ciała tłuszczowe stawu kolanowego są już relatywnie dobrze poznanymi strukturami z jednym wyjątkiem – ciałem tłuszczowym okołokrzyżowym (PCFP). Cel. Do celów badania należały: (1) dysekcja, opis i pomiar cech anatomicznych PCFP oraz (2) ocena obecności, morfologii i relacji tętnicy środkowej kolana (MGA) względem PCFP. Materiał i metody. Dysekcji zostały poddane cztery kończyny dolne z męskich zwłok. PCFP zostało wycięte, a następnie zmierzono jego długość horyzontalną i wertykalną oraz objętość. Oceniono obecność, morfologię i relację MGA względem PCFP oraz zmierzono jej średnicę wewnętrzną. Wyniki. PCFP było zlokalizowane w dole międzykłykciowym. Granice PCFP stanowiły od strony górnej, dolnej, przyśrodkowej i bocznej oraz tylnej kolejno dach dołu międzykłykciowego, plateau piszczeli, kłykcie udowe i tylna torba stawowa. Przednia część PCFP otaczała więzadło krzyżowe tylne (PCL), do którego przyłączone było włóknistą wypustką. PCFP miało konsystencję homogennej tkanki tłuszczowej z małymi płacikami. Średni wymiar horyzontalny, wertykalny i objętość wyniosły kolejno 56,85±3,4 mm (zakres wartości 52,1-60,2 mm), 42,8±5,8 mm (zakres wartości 34,2-46,1 mm) i 43,75±4,79 ml (zakres wartości 40-50 ml). MGA przeszywała wszystkie 4 ciała tłuszczowe w górno-tylnym brzegu a jej średnica wewnętrzna wyniosła 1,18±0,33 mm (zakres wartości 0,8-1,55 mm). Wnioski. PCFP jest stosunkowo dużą strukturą z MGA obecną w każdym z 4 badanych przypadków. Należy zachować dodatkową ostrożność podczas operacji tylnego przedziału kolana, ponieważ PCFP może wykazywać niedoceniany potencjał do obrzęku i krwawienia.

EN

Introduction. Fat pads of the human knee joint are relatively well-known structures except for the pericruciate fat pad (PCFP). Aim. The study aimed to describe (1) the anatomy of the pericruciate fat pad (PCFP) and (2) its relation to the middle genicular artery (MGA). Materials and methods. Four male cadaveric lower limbs were dissected. PCFP was excised, and its horizontal and vertical lengths and volume were measured. The presence of MGA was assessed, and its internal diameter was registered. Results. PCFP was located in the intercondylar fossa. Its superior, inferior, medial&lateral and posterior borders were the intercondylar roof, tibial plateau, femoral condyles, and posterior knee capsule, respectively. The anterior part of the PCFP enveloped the posterior cruciate ligament (PCL). PCFP had a homogenous appearance of adipose tissue with small lobules. It was connected to the PCL with a fibrous process. The mean horizontal&vertical length and volume were 56.85±3.4 mm (range 52.1-60.2 mm), 42.8±5.8 mm (range 34.2-46.1 mm) and 43.75±4.79 ml (range 40-50 ml), respectively. The MGA penetrated the PCFP in all four examined limbs; its mean diameter was 1.18±0.33 mm (range 0.8-1.55 mm). Conclusions. PCFP is a relatively large structure, with MGA present within all examined cases. Care must be taken when performing surgeries involving the posterior intra-articular part of the knee because the PCFP may present an underestimated potential for oedema and bleeding.

7

Patellofemoral Conflict – pathobiomechanical conditions and their consequences for therapy

80%

Lesiak A., Sapuła R., Szpunar P.

Medical Rehabilitation

|

2011

|

vol. 15(2)

28-37

PL

Zespół bólowy rzepkowo-udowy jest jedną z najbardziej powszechnych dolegliwości mięśniowo-szkieletowych. Ból wynika z przeciążenia stawu rzepkowo-udowego. Wśród przyczyn przeciążenia wyróżnia się zmiany w chrząstce stawowej, w kości, zmiany okołostawowe, pozastawowe i ogólnoustrojowe. Łatwość, z jaką ulega przeciążeniom staw kolanowy wynika z jego budowy, ruchomości i braku stabilności. Staw kolanowy jako największy staw ustroju ludzkiego, jest zbudowany z dwóch stawów: udowo-piszczelowego i rzepkowo-udowego. Oba te stawy nie są dopasowane wzajemnie swoimi krzywiznami. Ich zwartość zależy głównie od systemu więzadłowego. Układ mięśniowy również stabilizuje staw kolanowy, chociaż w mniejszym stopniu zapewnia bezpieczeństwo powierzchniom stawowym. Z drugiej strony, mięśnie działając w warunkach statyki i dynamiki, mogą czasem przeciążać powierzchnie stawowe, nawet w warunkach pełnej wydolności zdrowego stawu, doprowadzając do wczesnych zmian zwyrodnieniowo-zniekształcających. Istotą niekorzystnego działania mięśni na staw rzepkowo-udowy jest zaburzenie współdziałania w rozwijaniu siły i szybkości skurczu poszczególnych głów mięśnia czworogłowego (zwłaszcza przyśrodkowej i bocznej), jak równieŜ zakłócenia proporcji wielkości udziału prostowników i zginaczy goleni w stawie kolanowym, przywodzicieli i odwodzicieli oraz rotatorów zewnętrznych i wewnętrznych uda w stawie biodrowym. Zespół rzepkowo-udowy jest poddawany także znacznym obciążeniom w codziennych warunkach, np.: schodzenie schodami, używanie obuwia z wysokimi obcasami, duża aktywność ruchowa, szczególnie podczas biegania. U osób chorych z bolesnym stawem rzepkowo-udowym często bezkrytycznie stosowane są ćwiczenia wzmacniające mięsień czworogłowy uda, dodatkowo naraŜając wspomniany staw na jego przeciążenie i uszkodzenie. Na podstawie analizy wielkości obciążenia powierzchni stawu rzepkowo-udowego i udowo-piszczelowego oraz warunków mechanicznych dla mięśni działających na te stawy, z uwzględnieniem wielkości ramion siły w funkcji kąta stawowego, oraz roli hypomochlionu jakim jest rzepka, oceniono stopień zagrożenia stawu kolanowego. Przedstawiono sposoby postępowania w codziennych czynnościach, używania wkładek ortopedycznych, wyboru właściwego obuwia. Podano przykłady właściwych ćwiczeń wzmacniających poszczególne mięśnie w warunkach zachowania bezpieczeństwa dla stawu rzepkowo-udowego i uczynnienia w tym celu elementów kompensacji wewnętrznej, w układzie otwartego lub zamkniętego łańcucha biokinematycznego kończyny dolnej.

EN

Paellofemoral pain syndrome is one of the most widespread muscular-skeletal disorders. The pain results from an overloading of thepaellofemoral joint. Amongst the causes of overloading are changes in the articular cartilage, in the bone, alterations around and outside the joint as well as systematic changes. The ease with which the knee joint may be subjected to overloading is a result of its construction, mobility, and lack of stability. The knee joint as the biggest joint of the human organism is comprised of two joints: the tibiofemoral and the paellofemoral. Both of these joints are not mutually matched by their curvature. Their compactness depends chiefly on the ligament system. The muscle system equally stabilises the knee joint, while guaranteeing to a lesser degree the safety of the joint surfaces. On the other hand, muscles operating in conditions of equilibrium and dynamics, can, sometimes, overload the joint surface, even given conditions of totally healthy joint workings, this leading to earlier degenerative-disfiguring changes. The essence of this detrimental effect of muscle action on the paellofemoral joint is interactive disturbance in the development of the force and speed of contraction for the individual heads of the quadriceps (particularly the medial and lateral), as equally disruption in the size proportions of shin extensor and flexor participation within the knee joint, of adductors and abductors as well as of the thigh external and internal rotators in the hip joint. Paellofemoral pain syndrome is also subject to significant strain in daily conditions e.g. walking up stairs, wearing high heels, a lot of physical activity particularly when running. In individuals with a painful paellofemoral joint uncritically are employed exercises strengthening the quadriceps thigh muscle, additionally jeopardising the joint in question to being over burdened and consequent damage. On the basis of an analysis of the magnitude of burden of the surface of the paellofemoral and tibiofemoral joint as well as the mechanical conditions for the muscles acting on these joints, taking into consideration the magnitude of the arm forces employed in the functioning of the joint angle, as well as the hypomochlion role that is the knee cap, the degree of threat for the knee joint was evaluated. The means of conducting oneself within daily activities are presented, the use of orthopaedic insoles, the choice of appropriate footwear. Examples of suitable exercises for the strengthening of individual muscles in conditions ensuring the safeguarding of the paellofemoral joint are given with the activating in this aim of elements of external compensation, within the open or closed system of the biokinematic chain of the lower limb.

Refine search results

Ocena zakresu ruchu stawu kolanowego (ROM) oraz poziomu dolegliwości bólowych (VAA) u pacjentów po artroskopowej rekonstrukcji więzadła krzyżowego przedniego w wybranym modelu usprawniania

Rules of physiotherapy after surgical reconstructions of ruptured anterior cruciate ligament

Return of TKA knee arthroplasty patients to driving a car. Comparative systematics

Nowy ultrasonograficzny test przedniej niestabilności stawu kolanowego – doniesienie wstępne

Isometric exercise, acupuncture, and magnet therapy for knee osteoarthritis: randomized clinical trial

The anatomical description of the pericruciate fat pad (PCFP) – a brief report of cadaveric dissection

Patellofemoral Conflict – pathobiomechanical conditions and their consequences for therapy