Search results

1

Resekcja aorty w odcinku podnerkowym oraz żyły głównej dolnej z jednoczasową ich rekonstrukcją - opis przypadku

100%

Burlaka A., Vasiliev O., Kolesnik O.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(3)

43-46

PL

Wstęp: Jednoczasowa resekcja mięsaka przestrzeni zaotrzewnowej i dużych naczyń z ich jednoetapową rekonstrukcją od niedawna uważana jest za optymalną strategię postępowania. Jednakże dotychczas w literaturze prawie nie opisywano jednoczesnej resekcji aorty i żyły głównej z ich rekonstrukcją z przyczyn onkologicznych. Metody: Zastosowano leczenie chirurgiczne mięsaka przestrzeni zaotrzewnowej, które obejmuje jednoczesną resekcję i rekonstrukcję podnerkowego odcinka aorty i żyły głównej dolnej. Wyniki: Rekonstrukcja naczyń trwała 40 minut, z czego przez 15 minut występowało niedokrwienie tętnicze. Przebieg pooperacyjny był powikłany wytworzeniem się prawostronnej przetoki moczowodowej i gromadzeniem się płynu w ranie, które leczono endoskopowo przez umieszczenie stentu w uszkodzonym prawym moczowodzie, oraz drenażem płynu pod kontrolą USG. Pacjenta wypisano do domu 25 dnia po operacji. Wnioski: Wierzymy, że taka strategia postępowania może być bezpieczna i skuteczna w przypadku szczegółowego doboru pacjentów oraz zastosowania podejścia wielodyscyplinarnego i zespołowego.

2

Leczenie chirurgiczne i rekonstrukcyjne centralnego ziarniniaka olbrzymiokomórkowego żuchwy o agresywnym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

88%

Piotrowska-Seweryn A., Oleś K., Grajek M., Chekan M., Maciejewski A., Lange D.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(4)

30-37

PL

Wstęp: CGCG jest łagodną, guzopodobną zmianą kości, najczęściej lokalizującą się w obrębie żuchwy. Występuje ona głównie u dzieci i młodych dorosłych poniżej 30 r.ż., z przewagą płci żeńskiej. Etiologia schorzenia nie została do końca poznana. Klinicznie wyróżnia się dwie postacie CGCG: (1) nieagresywną, kiedy ziarniniak rośnie powoli, często bezobjawowo, oraz (2) agresywną, charakteryzującą się: nasilonym niszczeniem kości, dolegliwościami bólowymi, większymi rozmiarami guza, jego gwałtownym wzrostem i powikłaniami, takimi jak: resorpcja korzeni czy perforacja blaszki kostnej, oraz wysoką tendencją do nawrotów. Leczenie ziarniniaka zależy od jego postaci. W przypadkach CGCG o agresywnym przebiegu zastosowanie znajduje leczenie zachowawcze pod postacią sterydoterapii w infekcjach miejscowych, aplikacji interferonu, kalcytoniny czy denosumabu. Jednak w większości przypadków ta forma terapii bywa nieskuteczna. Również wyłyżeczkowanie zmiany niesie wysokie ryzyko nawrotu choroby. Stąd najlepszym sposobem postępowania jest radykalne chirurgiczne usunięcie zmiany, często wymagające operacji rekonstrukcyjnej ubytków kostnych. Opis przypadku: W niniejszej pracy autorzy przedstawiają przypadek 31-letniej chorej, leczonej w Klinice Chirurgii Onkologicznej i Rekonstrukcyjnej Centrum Onkologii – Instytutu im. Marii Curie-Skłodowskiej Oddziału w Gliwicach z powodu centralnego ziarniniaka olbrzymiokomórkowego żuchwy. U pacjentki wykonano operację resekcji fragmentu żuchwy po stronie prawej wraz z guzem z następową rekonstrukcją wolnym płatem strzałkowym, uzyskując zadowalający efekt kosmetyczny. Przebieg pooperacyjny był niepowikłany. W badaniu immunohistochemicznym wykazano dodatnią reakcję z przeciwciałami CD68 i CD31, a współczynnik Ki67 wyniósł 13%. W półrocznym okresie obserwacji nie odnotowano wznowy ziarniniaka. Wnioski: Autorzy uważają, że radykalne leczenie chirurgiczne powinno być stosowane u wszystkich pacjentów z agresywną postacią centralnego ziarniniaka olbrzymiokomórkowego. Z uwagi na częste naciekanie kości w tych przypadkach, zalecają rekonstrukcję wolnymi płatami kostnymi z mikrozespoleniem naczyniowym. Pozwala to na uzyskanie radykalności onkologicznej w połączeniu z dobrym efektem kosmetycznym. Jakość życia i estetyka twarzy może być udoskonalona dzięki implantom zębowym, zastosowanym po odpowiednim czasie remisji choroby. W całościowym leczeniu onkologicznym ogromną rolę odgrywa ścisła, regularna kontrola w ośrodku prowadzącym.

3

Wirtualne planowanie przestrzenne i tomografia komputerowa wiązki stożkowej w chirurgii rekonstrukcyjnej guzów głowy i szyi – badanie pilotażowe

88%

Krakowczyk Ł., Piotrowska-Seweryn A., Szymczyk C., Wierzgoń J., Oleś K., Ulczok R., Donocik K., Dowgierd K., Maciejewski A.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 2

28-33

PL

Wprowadzenie: Celem badania było wykazanie, że połączenie wirtualnego planowania zabiegu chirurgicznego (VSP) i tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) stanowi optymalną, umożliwiającą uzyskiwanie lepszych wyników czynnościowych i estetycznych, technikę rekonstrukcji wykonywanych z wykorzystaniem wolnego płata strzałkowego po złożonych resekcjach guzów w rejonie głowy i szyi. Materiał i metody: Do badania włączono 6 pacjentów (3 kobiety i 3 mężczyzn) z nowotworami głowy i szyi. Zmienionymi chorobowo obszarami były: środkowa część twarzy (2 przypadki) i żuchwa (4 przypadki). W oparciu o obrazy uzyskane w tomografii komputerowej głowy, techniką VSP opracowano plany rekonstrukcji z wykorzystaniem wolnego płata strzałkowego (FFF). Przy użyciu drukarki 3D sporządzono odpowiednie modele. Przy rozpoczęciu operacji i kilka minut po zakończeniu rekonstrukcji wykonywano skan CBCT, używając tomografu xCAT XORAN. W sytuacjach, gdy było to wymagane, wprowadzano drobne poprawki w zakresie kątów rekonstruowanych części kostnych. W każdym przypadku mierzono czas trwania operacji. Wyniki czynnościowe i kosmetyczne oceniano w badaniu kontrolnym po upływie 1 roku. Wyniki: Średni czas operacji wynosił 6 godzin 48 minut, tj. około 1 godzinę 40 minut krócej niż w przypadku standardowej operacji rekonstrukcyjnej. U wszystkich pacjentów uzyskano powrót do pełnej sprawności czynnościowej. U dwóch stwierdzono niezadowalający wynik estetyczny, będący wynikiem niewystarczającej ilości tkanki miękkiej w FFF. Wnioski: Według autorów, śródoperacyjne obrazowanie CBCT, niezależnie od kosztów, poprawia dokładność estetycznych rezultatów zabiegów rekonstrukcyjnych prowadzonych w oparciu o VSP, szczególnie w obszarach środkowej części twarzy i żuchwy. Wymagane jest przeprowadzenie dalszych badań na większej liczbie pacjentów.

4

Wirtualne planowanie przestrzenne i tomografia komputerowa wiązki stożkowej w chirurgii rekonstrukcyjnej guzów głowy i szyi – badanie pilotażowe

88%

Krakowczyk Ł., Piotrowska-Seweryn A., Szymczyk C., Wierzgoń J., Oleś K., Ulczok R., Donocik K., Dowgierd K., Maciejewski A.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(2)

28-33

PL

Wprowadzenie: Celem badania było wykazanie, że połączenie wirtualnego planowania zabiegu chirurgicznego (VSP) i tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) stanowi optymalną, umożliwiającą uzyskiwanie lepszych wyników czynnościowych i estetycznych, technikę rekonstrukcji wykonywanych z wykorzystaniem wolnego płata strzałkowego po złożonych resekcjach guzów w rejonie głowy i szyi. Materiał i metody: Do badania włączono 6 pacjentów (3 kobiety i 3 mężczyzn) z nowotworami głowy i szyi. Zmienionymi chorobowo obszarami były: środkowa część twarzy (2 przypadki) i żuchwa (4 przypadki). W oparciu o obrazy uzyskane w tomografii komputerowej głowy, techniką VSP opracowano plany rekonstrukcji z wykorzystaniem wolnego płata strzałkowego (FFF). Przy użyciu drukarki 3D sporządzono odpowiednie modele. Przy rozpoczęciu operacji i kilka minut po zakończeniu rekonstrukcji wykonywano skan CBCT, używając tomografu xCAT XORAN. W sytuacjach, gdy było to wymagane, wprowadzano drobne poprawki w zakresie kątów rekonstruowanych części kostnych. W każdym przypadku mierzono czas trwania operacji. Wyniki czynnościowe i kosmetyczne oceniano w badaniu kontrolnym po upływie 1 roku. Wyniki: Średni czas operacji wynosił 6 godzin 48 minut, tj. około 1 godzinę 40 minut krócej niż w przypadku standardowej operacji rekonstrukcyjnej. U wszystkich pacjentów uzyskano powrót do pełnej sprawności czynnościowej. U dwóch stwierdzono niezadowalający wynik estetyczny, będący wynikiem niewystarczającej ilości tkanki miękkiej w FFF. Wnioski: Według autorów, śródoperacyjne obrazowanie CBCT, niezależnie od kosztów, poprawia dokładność estetycznych rezultatów zabiegów rekonstrukcyjnych prowadzonych w oparciu o VSP, szczególnie w obszarach środkowej części twarzy i żuchwy. Wymagane jest przeprowadzenie dalszych badań na większej liczbie pacjentów.

5

Zastosowanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) w laryngologii i chirurgii rekonstrukcyjnej głowy i szyi – przegląd literatury i doświadczenia własne

88%

Piotrowska-Seweryn A., Krakowczyk Ł., Maciejewski A., Kaniszewska-Dorsz Ż., Markowski J., Pietrauszka K., Goroszkiewicz K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(3)

1-7

PL

CBCT jest stosunkowo nową metodą diagnostyki obrazowej w medycynie. Po raz pierwszy została użyta w 1982 r. w Mayo Clinic Biodynamics Research Laboratory [1], a od 2001 r. jest komercyjnie wykorzystywana w stomatologii. Od wielorzędowej osiowej tomografii komputerowej różni się m.in. techniką wykonania oraz poszczególnymi parametrami. Niska dawka promieniowania stanowi jej największą zaletę, dzięki której coraz chętniej posługuje się nią wielu specjalistów, w tym laryngolodzy i chirurdzy rekonstrukcyjni. W laryngologii CBCT znalazła zastosowanie w diagnostyce przed- i okołooperacyjnej zarówno w rynologii, jak i otologii. W chirurgii rekonstrukcyjnej CBCT ułatwia dokładne zaplanowanie płata, a śródoperacyjnie pozwala na perfekcyjne dopasowanie odtwarzanych elementów tkankowych. W niniejszym artykule autorzy przedstawiają dotychczasowe informacje na temat CBCT w laryngologii, uzyskane na podstawie przeglądu literatury polskiej i zagranicznej, oraz dzielą się własnym doświadczeniem w zastosowaniu tomografii komputerowej wiązki stożkowej w operacjach rekonstrukcyjnych w obrębie twarzoczaszki.

6

Ocena kliniczna i funkcjonalna wzmocnienia więzadła krzyżowego przedniego techniką internal bracing u młodzieży

75%

Barnaś M., Kentel M., Królikowska A., Reichert P.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(4)

229-237

EN

Background. Damage to the anterior cruciate ligament (ACL) constitutes approximately 50% of ligamentous injuries of the knee joint. The large number of these injuries and the low potential for the primary biological healing of ACL are the reasons why the most frequently used method nowadays is a reconstruction using a transplant. Recent research shows that the technique of strengthening a damaged ligament with synthetic tapes (internal bracing) may be the alternative to reconstructive treatment, especially in cases of partial ACL damage. The aim of the study was to evaluate the possibility of using the synthetic FiberTape in partial lesions of the anterior cruciate ligament in adolescents. Material and methods. The study was a retrospective cohort study. The analysis involved 16 people treated in 2015-2016 due to partial lesion of anterior cruciate ligament (ACL) involving anteromedial bundle damage. The orthopedic examination evaluated the range of knee joint motion with the use of the Lachman Test, the Anterior Drawer Test and the Pivot-Shift Test. The forward dislocation of the tibia was evaluated by means of a Rolimeter. The surgery was supplemented with a subjective assessment based on the IKDC 2000 and the Lysholm scoring scales. The follow up was carried out after 2 years Results. The analysis of postoperative results showed that the knee joint regained anterior stability in subjective and objective assessments, with the use of the Lachman test, the Anterior Drawer test, the Pivot-Shift Test and the Rolimeter, in all the patients. The range of postoperative mobility of the knee joint was 0-0-138.35 ± 6.75 degrees. The subjective results were respectively: 92.6 ± 7.08 points on the Lysholm scale, 95,79 ± 5,42 points on the IKDC 2000 scale Conclusions. Internal bracing of the anterior cruciate ligament is an effective treatment approach for instability of the knee joint. The results of the subjective assessment correspond to the results of the functional assessment.

PL

Wstęp. Uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (WKP) stanowią ok. 50% urazów więzadłowych stawu kolanowego. Niewielki potencjał do pierwotnego biologicznego gojenia się WKP sprawia, że obecnie najczęściej stosowaną metodą leczenia jest zabieg rekonstrukcji z użyciem przeszczepu. Najnowsze badania pokazują, że alternatywą do pełnego leczenia rekonstrukcyjnego, zwłaszcza w przypadkach częściowego uszkodzenia, może być technika wzmacniania uszkodzonego więzadła za pomocą taśm syntetycznych określana jako internal bracing. Celem pracy była ocena możliwości wykorzystania taśmy syntetycznej FiberTape w częściowych uszkodzeniach więzadła krzyżowego przedniego u młodzieży. Materiał i metody. Badanie miało charakter retrospektywnych badań kohortowych. Analizie poddano 16 osób, leczonych w latach 2015-2016, z powodu częściowego uszkodzenia więzadła krzyżowego przedniego (uszkodzenie pęczka przednio-przyśrodkowego). W badaniu ortopedycznym oceniano zakres ruchu stawu kolanowego i wykonywano testy: Lachmana, szuflady przedniej i Pivot-Shift. Przednie przemieszczenie piszczeli oceniano za pomocą rolimetru. Badanie uzupełniono o ocenę subiektywną na podstawie skal IKDC 2000 i Lysholma. Okres obserwacji minimum 2 letni Wyniki. U wszystkich pacjentów uzyskano stabilność przednią stawu kolanowego w ocenie subiektywnej i obiektywnej, ocenianych przy użyciu testów Lachmana, szuflady przedniej, Pivot-Shifta oraz rolimetru. Zakres ruchomości wynosił 0-0-138,35±6,75. Wyniki subiektywne wynosiły w skali Lysholma 92,6±7,08 pkt, w skali IKDC 2000 95,79±5,42 Wnioski. Wzmocnienie za pomocą taśmy syntetycznej więzadła krzyżowego przedniego w częściowych uszkodzeniach pozwala uzyskać stabilność stawu kolanowego. Wyniki oceny subiektywnej odpowiadają wynikom w ocenie funkcjonalnej.

7

Możliwości operacyjnego leczenia raka gardła dolnego

75%

Misiołek M., Pałac J., Lisowska G., Namysłowski G.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2009

|

vol. 63

|

issue 4

74-79

EN

Hypopharyngeal carcinoma has an unfavorable prognosis. There are three anatomic areas where cancer is located: posterior pharyngeal wall, pyriform sinus and postcricoid region. Irrespective of the location, cancer develops quickly and silently. The anatomic conditions cause that patient is not aware of the problem until the tumor is large, obstructive symptoms or pain occur and the cancer extends to the close structures and cervical lymph nodes. About 70% of patients present III or IV stage of clinical advancement during the diagnostic process. The treatment strategy consists of operation and postoperative adjuvant therapy. The majority of cases require radical operation – pharyngolaryngectomy. It causes that the functions are signifi - cantly aff ected. The tracheostomy is established, voice function is carried down and swallowing problems occurred. Only very several, precisely selected cases can undergo to the partial surgery. Some of them as a endoscopic procedures and some of them from external approach. Many of those operations need simultaneous reconstruction in diff erent way.

PL

Rak gardła dolnego uznawany jest za nowotwór o złym rokowaniu. Trzy okolice, w których lokalizuje się rak gardła dolnego to tylna ściana gardła, zachyłek gruszkowaty i okolica zapierścienna. Niezależnie od lokalizacji, rak rozwija się szybko i bezobjawowo. Jest to spowodowane warunkami anatomicznymi tej okolicy, które usposabiają do naciekania narządów sąsiednich i dużej skłonności do rozwijania się przerzutów do regionalnych węzłów chłonnych. Z tego powodu ponad 70% chorych w trakcie diagnostyki znajduje się już w III lub IV stadium zaawansowania klinicznego, co znacznie pogarsza rokowanie. Strategia leczenia zwykle opiera się na leczeniu skojarzonym (operacja i następowa radio lub radiochemioterapia). Większość przypadków wymaga leczenia radykalnego w postaci pharyngolaryngektomii całkowitej. Niesie to ze sobą poważne konsekwencje czynnościowe w postaci wytworzenia tracheostomy, trudności w porozumiewaniu się ze względu na usunięcie krtani, czasem zaburzenia połykania. Tylko nieliczne, bardzo dokładnie wyselekcjonowane przypadki poddaje się częściowemu leczeniu operacyjnemu w postaci zabiegów endoskopowych lub częściowych operacji z dostępu zewnętrznego. Niektóre operacje częściowe i wszystkie radykalne wymagają jednoczasowej rekonstrukcji, uzupełniającej ubytek tkanki.

8

Hook nail deformity in a child – treatment option with bone graft and thenar flap. Case study with pros and cons

63%

Kozłowska K., Kazarców M., Czarnecki P.

|

2023

|

vol. 88

|

issue 4

178-182

PL

Wstęp. Wtórna deformacja płytki paznokciowej typu „hook nail” jest częstym skutkiem amputacji palca na poziomie paliczka dystalnego. Ubytek paliczka dystalnego, będącego podparciem kostnym, jak i ubytek tkanek miękkich w obrębie opuszki powoduje zagięcie płytki paznokciowej w kierunku dłoniowej, co skutkuje bólem, upośledzeniem funkcji oraz defektem kosmetycznym palca. Istnieje wiele technik chirurgicznych mających na celu odtworzenie prawidłowego wzrostu paznokcia, takie jak: wykorzystanie płatów skórnych, przeszczepy skóry i kości, jak również transfer mikrochirurgiczny. Najczęściej jednak żadna z wyżej wymienionych metod nie pozwala na odtworzenie pełnej, utrzymującej się korekcji deformacji paznokcia. Opis przypadku. U ośmioletniego chłopca doszło do amputacji całkowitej części paliczka dystalnego palca środkowego, rana została zaopatrzona pierwotnie szwami skórnymi. Około 4 lata później pacjent został przyjęty do kliniki z powodu wtórnej deformacji płytki paznokciowej typu „hook nail”, z zagięciem w kierunku dłoniowym i skośnym, która powodowała dolegliwości bólowe oraz defekt kosmetyczny. Badanie radiologiczne wykazało brak większości paliczka dystalnego. Leczenie. Wykonano chirurgiczną rekonstrukcję ubytku paliczka dystalnego z wykorzystaniem przeszczepu kości z talerza biodrowego, ustabilizowanego dwoma drutami „K”. Ubytek skóry w obrębie opuszki palca został pokryty uszypułowanym płatem z okolicy kłębu kciuka. Płat został odcięty po około 4 tygodniach. Druty „K” zostały usunięte po 4 miesiącach. Wyniki. Leczenie było dobrze tolerowane przez pacjenta, w trakcie leczenia nie wystąpiły powikłania. Przeszczep kości stanowił podparcie dla macierzy paznokcia podczas okresu gojenia. Uzyskano prawidłowy wzrost paznokcia oraz zadowalający efekt kosmetyczny. W trakcie około 2-letniej obserwacji pacjenta, doszło do niewielkiego odchylenia rotacyjnego płytki paznokciowej, co mogło być skutkiem częściowej resorpcji przeszczepu kostnego oraz wzrostu pacjenta. Dla pacjenta wynik końcowy leczenia jest satysfakcjonujący. Wnioski. Całkowite oraz trwałe odtworzenie prawidłowej płytki paznokciowej i obrysu opuszki jest praktycznie nieosiągalne. W opisywanym przypadku klinicznym zastosowane leczenie pozwoliło na odtworzenie zadowalającego efektu zarówno funkcjonalnego jak i kosmetycznego.

EN

Introduction. Hook nail deformity is a common complication following fingertip amputations. Loss of distal bone support and palmar pulp tissue, results in the volar curving of the nailbed, which may cause pain, and aesthetic and functional problems. A few procedures have been described to address nail deformity, including flaps, skin and bone grafts, and microsurgical transfer. Unfortunately, none of the techniques provides reliably good and persistent correction. Case report. An 8-year-old boy sustained amputation of the distal phalanx of the middle finger and underwent surgical closure of the wound. After 4 years, the patient was admitted to our Department due to a deformed hook nail, which was aesthetically distressing. The hook nail was curved volarly and obliquely. The radiographs showed the lack of a significant part of the distal phalanx. Treatment. Surgical reconstruction of deficient distal phalanx was performed. The iliac bone graft, inserted into the distal phalanx, was stabilized with two K wires. A Pedicled flap of full-thickness from the thenar was used to cover skin loss over the fingertip. Pedicle division was performed at around 4 weeks. “K” wires were removed after 4 months. Results. The procedure was well-tolerated by the patient, and no complications occurred. Bone graft provided solid support for the nail bed during healing. Adequate growth and aesthetics of the hook nail were achieved. At 2 years follow-up, slight rotation of the nail was observed, which could have resulted from partial graft resorption and growth of the patient. The patient was satisfied with the treatment. Conclusions. Although perfect restoration of the nail bed length and pulp contour remains unobtainable, our result showed stable correction of the hook nail deformity.

9

Differences in the theory and practice of the preservation of monuments and the protection of cultural heritage sites (100 years of Zamość protection)

51%

Pawlicki B. M., Pawlicki B. M.

Teka Komisji Urbanistyki i Architektury Oddziału Polskiej Akademii Nauk w Krakowie

|

2015

|

vol. XLIII

Refine search results

Resekcja aorty w odcinku podnerkowym oraz żyły głównej dolnej z jednoczasową ich rekonstrukcją - opis przypadku

Leczenie chirurgiczne i rekonstrukcyjne centralnego ziarniniaka olbrzymiokomórkowego żuchwy o agresywnym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Wirtualne planowanie przestrzenne i tomografia komputerowa wiązki stożkowej w chirurgii rekonstrukcyjnej guzów głowy i szyi – badanie pilotażowe

Wirtualne planowanie przestrzenne i tomografia komputerowa wiązki stożkowej w chirurgii rekonstrukcyjnej guzów głowy i szyi – badanie pilotażowe

Zastosowanie tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) w laryngologii i chirurgii rekonstrukcyjnej głowy i szyi – przegląd literatury i doświadczenia własne

Ocena kliniczna i funkcjonalna wzmocnienia więzadła krzyżowego przedniego techniką internal bracing u młodzieży

Możliwości operacyjnego leczenia raka gardła dolnego

Hook nail deformity in a child – treatment option with bone graft and thenar flap. Case study with pros and cons

Differences in the theory and practice of the preservation of monuments and the protection of cultural heritage sites (100 years of Zamość protection)