Search results

1

Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne

100%

Sztuczka E., Żukowska W., Jackowski M., Janik M. R., Paśnik K., Michalik M.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

52-56

PL

Ze względu na masę ciała chorego, oraz niejednokrotnie ponadnormatywną posturę, w oddziale chirurgicznym uwzględnić należy wyposażenie w następujący sprzęt: 1. Odpowiednio wzmocnione łóżko szpitalne o szerokości do 120 cm i nośności co najmniej 250–300 kg. Łóżko bariatryczne powinno mieć możliwość podnoszenia leżanki do pozycji zagłówkowej, kucznej, pozycji Trendelenburga (do kąta +10˚) i anty-Trendelenburga (–10˚). W standardzie doposażyć je należy w poręcze i wysięgnik o wzmocnionej konstrukcji oraz solidne lejce ułatwiające wczesne, pooperacyjne uruchomienie pacjenta. 2. Wzmocniony materac (większy komfort zapewni materac próżniowy). 3. Odpowiednie siedzisko, krzesło, wózek inwalidzki, które umożliwią pacjentowi spędzanie czasu w korzystnej dla niego pozycji pionowej (poprawa czynności płuc i krążenia krwi). Siedzisko powinno oferować zadowalające obciążenie robocze do co najmniej 250–300 kg i odpowiednie wymiary siedzenia, które zapewnią wystarczającą przestrzeń dla bioder pacjenta i znajdującej się wokół nich tkanki tłuszczowej oraz uwzględnią kształt ciała chorego, rozkład jego masy (apple – shaped, pear - shaped). Doposażenie siedziska w kółka umożliwia bezpieczne przemieszczanie chorego w dowolne miejsce w szpitalu. 4. Stosowną do badania i leczenia leżankę bariatryczną, która sprosta wykonaniu codziennych czynności terapeutycznych i pielęgnacyjnych, np. zmianom opatrunków, przeprowadzeniu badania fizykalnego. Wskazana byłaby leżanka elektryczna, z regulacją wysokości i oparcia, oraz odpowiednim, bezpiecznym obciążeniem roboczym rzędu ok. 300 kg. 5. Dużych rozmiarów kabinę prysznicową, dostosowaną do potrzeb otyłych pacjentów. Dodatkowo należy wyposażyć ją w poręcze, uchwyty i mobilne krzesło toaletowe. 6. Solidny balkonik umożliwiający samodzielne poruszanie się, utrzymanie własnego ciężaru ciała zarówno w okresie przed-, jak i pooperacyjnym, ewentualnie profesjonalne nosidło do bezpiecznego przekładania pacjenta. 7. Wagę dostosowaną do pomiaru ciężaru ciała pacjentów bariatrycznych (możliwość dokonania pomiaru masy ciała do co najmniej 350 kg). 8. Stopnie (podesty), umożliwiające wejście i położenie pacjenta bariatrycznego, np. na leżance, kozetce opatrunkowej. 9. Specjalistyczne (duże) mankiety, które umożliwiają prawidłowy pomiar ciśnienia tętniczego krwi. Masa ciała chorych kwalifikowanych do operacyjnego leczenia otyłości najczęściej przekracza 100 kg. Bez względu na rodzaj proponowanej procedury chirurgicznego leczenia otyłości, konieczne jest odpowiednie wyposażenie sali operacyjnej w sprzęt i aparaturę medyczną. 1. Automatyczny stół operacyjny, umożliwiający bezpieczne ułożenie pacjenta w pozycji anty-Trendelenburga. Zalecane obciążenie robocze stołu do 350 kg. Wyposażenie w akcesoria umożliwiające utrzymanie żądanej pozycji chorego, np. szerokie podpory pod kończyny górne i dolne, masywne pasy mocujące chorego do stołu i zapobiegające ześlizgiwaniu podczas operacji, ale nieupośledzające krążenia krwi w kończynach. Posiadanie stołu z wymiennym blatem pozwoli na rezygnację z konieczności zabezpieczenia odpowiedniego wózka transportowego ze śluzy do sali operacyjnej. 2. Materac próżniowy, który po wypompowaniu powietrza dopasowuje się do ciała chorego i pozwala na odpowiednie umocowanie pacjenta na stole operacyjnym. Dostępem z wyboru chirurgicznego leczenia otyłości jest dziś technika laparoskopowa. Konieczne jest zatem posiadanie: 1. Dobrej jakości toru wizyjnego z insuflatorem gazu, najlepiej w technologii HDTV prezentującej obraz w naturalnych barwach z dobrym kontrastem i ostrością. System powinien być wyposażony w możliwość rejestracji zapisu przebiegu operacji oraz w pompę ssąco-tłoczącą, niezbędną do ewakuacji nagromadzonych płynów ustrojowych oraz wypłukania pola operacyjnego [6]. 2. Koagulującego urządzenia dwubiegunowego lub noża harmonicznego (preparowanie tkanek techniką laparoskopową wymaga zastosowania zaawansowanych narzędzi służących do cięcia i koagulacji tkanek). Zaletą tego sprzętu jest możliwość zamykania naczyń o średnicy 5–7 mm, a w przypadku skalpela harmonicznego zapewnienie cięcia, preparowania oraz koagulacji tkanek przy zastosowaniu jednego narzędzia roboczego. Nowoczesne instrumentarium elektrochirurgiczne pozwala też zmniejszyć zużycie materiału szewnego (co minimalizuje ryzyko powikłań, zakażenia miejsca operowanego, ponieważ w organizmie pacjenta pozostaje mniej ciała obcego), znacząco skraca czas operacji i zmniejsza utratę krwi [7, 8, 9]. 3. Bazowego i specjalistycznego instrumentarium medycznego. Ilość narzędzi, ich rodzaj oraz rozmiar zależy od wykonywanej procedury bariatrycznej. 1. Trzonek i ostrze nr 11. 2. Strzykawka z 10 ml roztworu 0,9% NaCl. 3. Nożyczki do preparowania tkanek. 4. Nożyczki do szwów. 5. Dwa haki Langenbecka. 6. Końcówka ssąca z drenami. 7. Dren do insuflacji gazu. 8. Igła Veressa do wytworzenia odmy. 9. Dwa kleszczyki typu Pean. 10. Imadło. 11. Dwie pincety chirurgiczne. 12. Dwa opinaki typu Backhaus. 13. Dwa haczyki jednozębne do uchwycenia powięzi, ewentualnie dwa kleszczyki Kochera. 14. Materiał opatrunkowy: 15. Materiał szewny do zamknięcia otworów po trokarach: 16. Dren Redona nr 14 lub 16. 17. Worek do pasywnego drenażu Redona. 18. Antyadhezyjne opatrunki pooperacyjne. Zalecane instrumentarium bazowe przedstawiono na fotografii 1. 1. Trokar optyczny o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 2. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 3. Dwa trokary o średnicy 5 mm lub dwa trokary o średnicy  10/12 mm z redukcją na 5mm i długości 15 cm. 4. Wideokamera lub optyka skośna o kącie 30˚ ze światłowodem. 5. Retraktor do podtrzymania wątroby. 6. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 9. Monopolarna elektroda hakowa o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 10. Atraumatyczne kleszczyki typu Babcock o średnicy 5 mm  lub 10 mm. 11. Imadło. 12. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej energii  bipolarnej o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia  od 35 cm. 13. Klipsownica. 14. Klipsy naczyniowe. 15. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją,  o średnicy12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,  lub uniwersalna rączka 16. Kilka (6–7) ładunków do endoskopowego staplera  liniowego o różnej wysokości zszywek (wybierając  ładunek, należy kierować się wiedzą o grubości oraz  biomechanice tkanki). 17. Stapler okrężny o średnicy 25 CDH i długiej rękojeści  (ewentualnie w wyposażeniu dodatkowym kowadełko typu  or-vill). 18. Filtr oddymiający pole operacyjne [10]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji Roux-en-Y Gastric Bypass techniką laparoskopową (LRYGB) przedstawiono na fotografii 2. 1. 5 ml błękitu metylenowego 1% do sprawdzenia szczelności  zespolenia. 2. Strzykawkę10 ml. 3. Sondę żołądkową 34–36. 1. Trokar optyczny o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości15 cm. 2. Trokar o średnicy 5 mm lub 10/12 mm z redukcją na 5mm  i długości 15 cm. 3. Dwa trokary o średnicy10/12 mm z redukcją na 5 mm  i długości 15 cm. 4. Wideokamera lub skośna optyka o kącie 30˚ ze światłowodem. 5. Retraktor do podtrzymania wątroby. 6. Zakrzywiony dysektor o średnicy 5 mm i długości 40–44cm. 7. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5mm i długości 40–44cm. 8. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 9. Rurka kalibracyjna z podziałką do 10 cm o średnicy 5mm  i długości 40–44 cm. 10. Imadło. 11. Skalpel harmoniczny lub instrument zaawansowanej  energii bipolarnej o średnicy 5mm lub 10 mm i długości  ramienia od 35cm. 12. Klipsownica. 13. Klipsy naczyniowe do uszczelnienie szwów staplerowych  na żołądku. 14. Endoskopowy, kątowy stapler liniowy z artykulacją  średnicy 12 mm i długości ładunku 45 mm, 60 mm,  lub uniwersalna rączka. 15. Kilka (6–7 sztuk) ładunków do endoskopowego staplera  liniowego o różnej wysokości zszywki (wybierając ładunek,  należy kierować się wiedzą o grubości oraz biomechanice  tkanki). 16. Filtr do ewakuacji dymu z pola operacyjnego. 17. Endocatch / bag (do wyjęcia resekowanej części żołądka). 18. Rozwieracz trójramienny do bezpiecznego usunięcia worka  z żołądkiem [11]. Zalecane specjalistyczne instrumentarium do operacji resekcji rękawowej żołądka techniką laparoskopową (LSG) przedstawiono na fotografii 3. 1. sondę żołądkową 34–44 CDH. 2. 5 ml błękitu metylenowego 1%. 3. Strzykawkę 10 ml. 1. Trokar optyczny o średnicy10 mm. 2. Trokar o średnicy15 mm z redukcją na 5 mm. 3. Dwa trokary o średnicy 10/12 mm z redukcją na 5 mm. 4. Retraktor Goldfinger. 5. Opaska gastric band. 6. Wideokamera lub skośna optyka 30˚ ze światłowodem. 7. Retraktor do podtrzymania wątroby. 8. Zakrzywiony disektor o średnicy 5 mm i długości 40–44 cm. 9. Zakrzywione nożyczki o średnicy 5 mm i długości 40–44cm. 10. Dwa atraumatyczne graspery typu Johan o średnicy 5 mm  i długości 40–44 cm. 11. Imadło. 12. Skalpel harmoniczny, lub instrument zaawansowanej energii  bipolarnej, o średnicy 5 mm lub 10 mm i długości ramienia  od 35 cm. 13. Klipsownica i klipsy naczyniowe. 14. Filtr do ewakuacji zadymienia w polu operacyjnym [12]. Wprawdzie odchodzi się obecnie od zakładania opasek bariatrycznych, niemniej jednak są jeszcze ośrodki w kraju, które decydują się na tę metodę operacyjną. null null null Częstość występowania otyłości oraz chorób jej towarzyszących gwałtownie wzrasta zarówno w kraju, jak i na świecie, osiągając skalę epidemii. Zgodnie z wynikami badań naukowych, zabiegi bariatryczne stanowią obecnie jedyną metodę leczenia otyłości olbrzymiej o udowodnionej skuteczności. Postęp wiedzy, który dokonał się na przestrzeni ostatnich kilkudziesięciu lat, pozwolił na zweryfikowanie wskazań do chirurgicznego leczenia otyłości [1]. Złotym standardem leczenia operacyjnego jest zastosowanie małoinwazyjnych technik laparoskopowych, które wiążą się ze zmniejszonym odsetkiem powikłań oraz niższą śmiertelnością okołozabiegową [2, 3]. Dostęp laparoskopowy zapewnia także mniejsze ryzyko kontaminacji ran operacyjnych, uzyskanie lepszych efektów kosmetycznych i szybszy powrót pacjenta do codziennych czynności życiowych i zawodowych. Zaleca się, aby zabiegi chirurgicznego leczenia otyłości wykonywano w ośrodkach z doświadczeniem w chirurgii bariatrycznej i metabolicznej, posiadających wyszkoloną kadrę oraz niezbędny sprzęt [3]. Terapia i opieka pielęgnacyjna nad pacjentem oraz przygotowanie chorego do bariatrycznej procedury chirurgicznej wymaga odpowiedniego, i dodatkowego, wyposażenia oddziału oraz bloku operacyjnego w aparaturę medyczną, która dostosowana jest do chorych z otyłością olbrzymią [4]. Ośrodek taki powinien dysponować również możliwością leczenia powikłań występujących po operacjach bariatrycznych [5].

2

Zmiany algorytmów leczenia nowotworów głowy i szyi w latach 2010–2017 oparte o wytyczne NCCN

100%

Wierzbicka M., Napierała J.

Otolaryngologia Polska

|

2017

|

vol. 71(6)

1-6

PL

Wstęp: W celu poprawy wyników leczenia Nowotworów Głowy i Szyi (NGiS) i podniesienia jakości życia pacjentów postępowanie diagnostyczne oraz schematy terapeutyczne na przestrzeni lat ulegają modyfikacjom. Cel: Celem pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy w zakresie terapii NGiS na podstawie najnowszych doniesień literaturowych i zaleceń NCCN ze szczególnym uwzględnieniem zmian w algorytmach postępowania. Materiały i metody: Przegląd literatury przedmiotu na przestrzeni ostatnich 5 lat i wypunktowanie kluczowych zmian w terapii NGiS zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach. Głównym przedmiotem zainteresowania jest analiza zmian w zakresie leczenia poszczególnych ognisk pierwotnych, wdrażanie nowoczesnych terapii biologicznych oraz personalizacja leczenia. Wyniki: Zmiany w wytycznych onkologicznych NCCN dotyczą wszystkich ognisk pierwotnych w zakresie ORL z wyjątkiem dużych gruczołów ślinowych i okolicy podgłośniowej krtani. Powstały w oparciu o badania z zakresu nauk podstawowych, które nadają kierunek aktualnemu stanowi wiedzy oraz o wieloośrodkowe próby kliniczne. Najnowsze zalecenia podkreślają skuteczność stosowania terapii biologicznych.

3

Zmiany algorytmów leczenia nowotworów głowy i szyi w latach 2010–2017 oparte o wytyczne NCCN

100%

Wierzbicka M., Napierała J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2017

|

vol. 71

|

issue 6

1-6

PL

Wstęp: W celu poprawy wyników leczenia Nowotworów Głowy i Szyi (NGiS) i podniesienia jakości życia pacjentów postępowanie diagnostyczne oraz schematy terapeutyczne na przestrzeni lat ulegają modyfikacjom. Cel: Celem pracy jest przedstawienie aktualnego stanu wiedzy w zakresie terapii NGiS na podstawie najnowszych doniesień literaturowych i zaleceń NCCN ze szczególnym uwzględnieniem zmian w algorytmach postępowania. Materiały i metody: Przegląd literatury przedmiotu na przestrzeni ostatnich 5 lat i wypunktowanie kluczowych zmian w terapii NGiS zgodnie z zasadami medycyny opartej na dowodach. Głównym przedmiotem zainteresowania jest analiza zmian w zakresie leczenia poszczególnych ognisk pierwotnych, wdrażanie nowoczesnych terapii biologicznych oraz personalizacja leczenia. Wyniki: Zmiany w wytycznych onkologicznych NCCN dotyczą wszystkich ognisk pierwotnych w zakresie ORL z wyjątkiem dużych gruczołów ślinowych i okolicy podgłośniowej krtani. Powstały w oparciu o badania z zakresu nauk podstawowych, które nadają kierunek aktualnemu stanowi wiedzy oraz o wieloośrodkowe próby kliniczne. Najnowsze zalecenia podkreślają skuteczność stosowania terapii biologicznych.

4

Physiotherapy in the treatment of idiopathic scoliosis - current recommendations based on the recommendations of SOSORT 2011 (Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment)

75%

Czaprowski D., Kotwicki T., Durmała J., Stoliński Ł.

Advances in Rehabilitation

|

2014

|

vol. 28

|

issue 1

23-29

EN

SOSORT to międzynarodowe towarzystwo naukowe zajmujące się deformacjami kręgosłupa, w tym skoliozą idiopatyczną (SI). Jednym z podstawowych zadań towarzystwa jest dostarczanie wszystkim profesjonalistom zaangażowanym w zachowawcze leczenie chorych z SI rekomendacji diagnostyczno-terapeutycznych. W ramach leczenia skolioz wyróżnia się leczenie zachowawcze oraz leczenie operacyjne. Podstawowym celem leczenia zachowawczego jest zatrzymanie progresji skrzywienia. Celem terapii są również poprawa jakości życia, estetyki oraz wydolności fizycznej. Istotnym elementem leczenia zachowawczego jest fizjoterapia, która może być stosowana jako samodzielny środek leczniczy, a także jako wspomaganie leczenia gorsetowego i operacyjnego. SOSORT rekomenduje stosowanie fizjoterapii w postaci specyficznej fizjoterapii ambulatoryjnej (PSE) oraz stacjonarnej intensywnej rehabilitacji (SIR). PSE stosowana u chorych z SI musi mieć potwierdzoną zgodnie z wymogami Medycyny Opartej na Dowodach Naukowych skuteczność. Ponadto terapia powinna być dobierana indywidualnie i obejmować: (1) trójpłaszczyznową autokorekcję deformacji, (2) trening w czynnościach dnia codziennego, (3) stabilizację skorygowanej postawy ciała oraz (4) edukację chorego i jego rodziców. SIR polegająca na 3-4 tygodniowych pobytach dziecka w warunkach szpitalnych lub sanatoryjnych rekomendowana jest przede wszystkim w początkowym okresie leczenia. Fizjoterapeuta podejmujący się pracy z dziećmi z SI powinien: (1) posiadać kwalifikacje w posługiwaniu się PSE, (2) mieć odpowiednie doświadczenie w fizjoterapii w ortopedii dziecięcej, (3) posiadać umiejętność analizy zmienności postawy ciała w ontogenezie, (4) posiadać umiejętność doboru ćwiczeń w zależności od etapów kształtowania się cech motorycznych oraz (5) pracować w zespole terapeutycznym, któremu przewodzi lekarz nadzorujący proces leczenia.

5

Zasady stosowania dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii (HIPEC) w leczeniu nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej w połączeniu z zabiegami cytoredukcyjnymi: zalecenia krajowe

63%

Rutkowski P., Śpiewankiewicz B., Herman K., Jastrzębski T., Kładny J., Kojs Z., Krzakowski M., Polkowski W., Wyrwicz L., Wysocki P., Zdzienicki M., Zegarski W.

Current Gynecologic Oncology

|

2014

|

vol. 12

|

issue 2

86-97

EN

The management of peritoneal surface malignancy is a significant clinical problem in oncology. It was demonstrated that the combination of complete cytoreductive surgery with hyperthermic intraperitoneal chemotherapy (HIPEC) may lead to long-term control of the disease or improved survival in selected patients. The aim of this paper was to present the optimal indications and technical guidelines for performing HIPEC in Poland. The application of this method requires experience of a multidisciplinary team of physicians (gynecologic oncologist, surgeon and clinical oncologist), availability of diagnostic and therapeutic resources (intensive care unit) as well as a dedicated perfusion system. A crucial aspect for obtaining optimal treatment outcomes is the selection of patients. Such a selection takes place both at the beginning of treatment and intraoperatively. The initial selection of patients qualified for HIPEC includes ruling out extraperitoneal spread of cancer and metastases to the liver (single resectable liver metastases in patients with colorectal carcinoma are not contraindications) and lungs. According to current international guidelines, the HIPEC procedure is a standard treatment in patients with ovarian carcinoma that metastasizes to the peritoneum, in colorectal cancer, when PCI <20 and in patients with peritoneal mesothelioma or pseudomyxoma peritonei as well as in patients with gastric cancer.

PL

Leczenie nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej stanowi istotny problem w onkologii. Wykazano, że skojarzenie maksymalnej cytoredukcji chirurgicznej z dootrzewnową chemioterapią w hipertermii (hyperthermic intraperitoneal chemotherapy, HIPEC) może prowadzić do długotrwałej kontroli choroby lub wydłużenia przeżyć u odpowiednio wybranych chorych. Celem niniejszego opracowania są zalecenia dla optymalnego zakresu wskazań i sposobu prowadzenia HIPEC w Polsce. Zastosowanie tej metody wymaga doświadczenia wielospecjalistycznego zespołu lekarskiego (ginekolog onkolog, chirurg, onkolog kliniczny), a także zaplecza diagnostycznego i leczniczego (oddziału intensywnej opieki medycznej) oraz dedykowanego systemu do perfuzji. Kluczową kwestią dla uzyskania optymalnego wyniku leczenia jest odpowiedni dobór chorych. Dobór ten następuje zarówno na etapie planowania leczenia, jak i śródoperacyjnie. Wstępna selekcja pacjentów kwalifikowanych do leczenia z wykorzystaniem HIPEC obejmuje wykluczenie pozaotrzewnowych przerzutów nowotworu oraz przerzutów do wątroby (pojedyncze resekcyjne przerzuty do wątroby u chorych na raka jelita grubego nie są przeciwwskazaniem) i płuc. Zgodnie z istniejącymi zaleceniami międzynarodowymi procedura HIPEC jest standardowo stosowana u chorych z przerzutami do otrzewnej raka jajnika, raka jelita grubego, gdy PCI <20 oraz u chorych na międzybłoniaka lub śluzaka rzekomego otrzewnej i wybranych chorych na raka żołądka.

6

Alergia pokarmowa a atopowe zapalenie skóry. Aktualne poglądy i opinie

51%

Karczewska J., Ukleja-Sokołowska N., Bartuzi Z.

Alergia Astma Immunologia - przegląd kliniczny

|

2019

|

vol. 24

|

issue 4

156-163

EN

The number of people suffering from atopic dermatitis is increasing every year. This disease has a complex etiology, and one of the factors intensifying its symptoms is food hypersensitivity. There are many studies indicating the contribution of food allergies to exacerbations of atopic dermatitis. However, the more accurate role of food allergy in this process leaves much to be explained. It is interesting that there are scientific reports showing a significant improvement in the skin condition of patients with AD after eliminating allergenic foods from their diet. The aim of the work is to collect and systematize knowledge on the common occurrence of AD and food allergy, and the impact of food allergy on the course of AD, based on current domestic and foreign literature.

PL

Liczba osób cierpiących z powodu atopowego zapalenia skóry z roku na rok rośnie. Choroba ta ma złożoną etiologię, a jednym z czynników nasilających jej objawy jest nadwrażliwość pokarmowa. Istnieje wiele prac wskazujących na udział alergii pokarmowej na zaostrzenia atopowego zapalenia skóry. Niemniej dokładniejsza rola alergii pokarmowej w tym procesie pozostawia wiele do wyjaśnienia. Interesującym jest fakt, że istnieją doniesienia naukowe wykazujące znaczącą poprawę stanu skóry chorych z AZS po wyeliminowaniu z ich diety pokarmów uczulających. Praca ma na celu, na podstawie aktualnej literatury krajowej i zagranicznej, zebranie i usystematyzowanie wiedzy na temat wspólnego występowania AZS i alergii pokarmowej oraz wpływu alergii pokarmowej na przebieg AZS.

7

Kluczowe problemy procesu leczenia raka błony śluzowej trzonu macicy w świetle wspólnych ustaleń ESMO, ESGO i ESTRO z grudnia 2015 roku

51%

Kryniewska K., Sznurkowski J. J.

Current Gynecologic Oncology

|

2016

|

vol. 14

|

issue 3

145-155

EN

In December 2015, representatives of the European Society for Medical Oncology (ESMO), the European Society of Gynaecological Oncology (ESGO) and the European Society for Radiotherapy and Oncology (ESTRO) gathered to achieve a consensus on the current diagnostic methods as well as surgical and adjuvant treatment in endometrial cancer. During the conference, a multipage document identifying the key diagnostic and therapeutic problems, containing current findings together with the level of their scientific credibility was developed, followed by presenting expert consensus achieved by voting as well as a summary of evidence supporting each recommendation. The aim of the paper was to summarize the current ESMO, ESGO and ESTRO expert guidelines for a Polish reader in the absence of national recommendations on the diagnosis and treatment of endometrial cancer. The minimum (essential) preoperative management involves: clinical examination, including inguinal examination, speculum examination, bimanual examination, rectal examination, abdominal and transvaginal ultrasound, and, if indicated, transrectal ultrasound as well as risk assessment for Lynch syndrome if no ovariectomy is planned in FIGO stage I patients under the age of 45. A simple hysterectomy with the removal of the adnexa is the primary surgical protocol. Systematic lymphadenectomy involving pelvic and para-aortic lymph nodes should be performed in all patients (regardless of the histopathological type) with apparent FIGO stage IIIA, IIIB and FIGO stage II as well as in non-endometrioid apparent FIGO stage I cancers. In FIGO stage I endometrioid cancer, depending on the histopathological grade and the invasiveness, which is measured by myometrial invasion (MI), patients should be stratified into three preoperative risk groups: low risk – G1/G2 and MI < 50%, where systematic lymphadenectomy is not needed; intermediate risk – G1/G2, MI > 50% or G3, MI < 50%, where lymphadenectomy can be considered; high risk – G3 and MI > 50%, where lymphadenectomy is obligatory. The excision of the greater omentum should be performed only in serous cancer and carcinosarcoma. Stratification of patients for adjuvant treatment is based on pathological features, such as grading, MI, FIGO, lymphovascular space invasion. There is an urgent need to adapt the ESMO-ESGO-ESTRO consensus to Polish conditions as well as to develop national recommendations for the diagnosis and treatment of endometrial cancer.

PL

W grudniu 2015 roku przedstawiciele Europejskiego Towarzystwa Onkologii Klinicznej (European Society for Medical Oncology, ESMO), Europejskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej (European Society of Gynaecological Oncology, ESGO) oraz Europejskiego Towarzystwa Radioterapii i Onkologii (European Society for Radiotherapy and Oncology, ESTRO) zebrali się w celu opracowania wspólnego stanowiska dotyczącego aktualnych metod diagnostyki, leczenia operacyjnego i uzupełniającego raka błony śluzowej trzonu macicy. W trakcie konferencji powstał wielostronicowy dokument, w którym zidentyfikowano kluczowe problemy diagnostyczno-terapeutyczne, zamieszczono aktualne wyniki badań wraz z oceną poziomu ich wiarygodności naukowej, a następnie zaprezentowano ustalone w drodze głosowania wspólne stanowisko ekspertów z określeniem siły zaleceń i uzasadnieniem. Celem niniejszej pracy było syntetyczne przedstawienie aktualnych zaleceń ekspertów ESMO, ESGO i ESTRO polskiemu czytelnikowi w sytuacji braku krajowych rekomendacji dotyczących diagnostyki i leczenia raka błony śluzowej trzonu macicy. Minimalne (niezbędne) postępowanie przedoperacyjne obejmuje: badanie kliniczne, w tym ocenę pachwin, badanie we wziernikach, badanie dwuręczne, badanie per rectum, badanie ultrasonograficzne jamy brzusznej i przezpochwowe, a jeśli są wskazania – badanie ultrasonograficzne transrektalne, jak również ocenę ryzyka zespołu Lyncha, gdy nie planuje się usuwać jajników kobietom z FIGO I przed 45. rokiem życia. Podstawowy protokół operacyjny to proste wycięcie macicy wraz z przydatkami. Limfadenektomia systematyczna obejmująca węzły miedniczne i okołoaortalne powinna zostać wykonana u wszystkich pacjentek (niezależnie od typu histopatologicznego) z prawdopodobnym FIGO IIIA, IIIB i FIGO II oraz w rakach nieendometrioidalnych FIGO I. W raku endometrioidalnym FIGO I, w zależności od stopnia zróżnicowania histopatologicznego (gradingu) i inwazyjności nowotworu, mierzonej głębokością naciekania mięśniówki (myometrial invasion, MI), pacjentki podzielono na trzy przedoperacyjne grupy ryzyka: grupa o niskim ryzyku – G1/G2 i MI < 50%, w której można odstąpić od limfadenektomii systematycznej; grupa o pośrednim ryzyku – G1/G2, MI > 50% lub G3, MI < 50%, w której limfadenektomię można rozważyć; grupa wysokiego ryzyka – G3 i MI > 50%, w której limfadenektomia powinna być wykonywana obligatoryjnie. Wycięcie sieci większej należy wykonać wyłącznie w raku surowiczym i w mięsakoraku. Stratyfikacja chorych do leczenia adiuwantowego opiera się na cechach patologicznych, takich jak grading, MI, FIGO, inwazyjność przestrzeni limfatycznej. Adaptacja ustaleń konsensusu ESMO, ESGO i ESTRO do warunków polskich oraz stworzenie krajowych rekomendacji diagnostyki i leczenia raka endometrium jest pilną potrzebą.

8

Zmiany w zaleceniach Światowej Inicjatywy na Rzecz Zwalczania Astmy (GINA) 2019 – ważne modyfikacje sposobu leczenia

51%

Likońska A., Kowalski M. L., Chałubiński M.

|

EN

In this article there is included the summary of Global Initiative for Asthma recommendation (GINA), which is based on full report published in June 2019. It is considered that those changes are the most crucial ones since 30 years, because medication that has been recommended over 50 years inhaled short-acting β2-mimetic (SABA) is no longer advised as reliever. Now it is recommended to use budesonid and formoterol combined, which is inhaled glycokorticosteroid and long-acting β2-mimetic (LABA). In the following part changes in recommendations for sever asthma are described.

PL

W tym artykule jest zawarte podsumowanie zmian w zaleceniach Światowej Inicjatywy na Rzecz Zwalczania Astmy (GINA) opracowane na podstawie pełnego raportu, który został opublikowany w czerwcu 2019 roku. Uważa się, że zmiany te są najważniejszymi od 30 lat, ponieważ lek zalecany od ponad 50 lat, czyli krótko działający β2-mimetyk wziewny (SABA) nie jest już rekomendowany jako lek doraźny. Obecnie zalecane jest stosowanie połączenia budezonidu z formoterolem, czyli wziewnego glikokortykosteroidu z długo działającym β2-mimetykiem wziewnym. W dalszej części opisane są zmiany w zaleceniach w astmie ciężkiej.

Refine search results

Rekomendowane standardy wyposażenia ośrodka leczniczego w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej – doświadczenia własne

Zmiany algorytmów leczenia nowotworów głowy i szyi w latach 2010–2017 oparte o wytyczne NCCN

Zmiany algorytmów leczenia nowotworów głowy i szyi w latach 2010–2017 oparte o wytyczne NCCN

Physiotherapy in the treatment of idiopathic scoliosis - current recommendations based on the recommendations of SOSORT 2011 (Society on Scoliosis Orthopaedic and Rehabilitation Treatment)

Zasady stosowania dootrzewnowej chemioterapii w hipertermii (HIPEC) w leczeniu nowotworów złośliwych powierzchni otrzewnej w połączeniu z zabiegami cytoredukcyjnymi: zalecenia krajowe

Alergia pokarmowa a atopowe zapalenie skóry. Aktualne poglądy i opinie

Kluczowe problemy procesu leczenia raka błony śluzowej trzonu macicy w świetle wspólnych ustaleń ESMO, ESGO i ESTRO z grudnia 2015 roku

Zmiany w zaleceniach Światowej Inicjatywy na Rzecz Zwalczania Astmy (GINA) 2019 – ważne modyfikacje sposobu leczenia