Search results

Search:
in the keywords: postoperative complications; rak przełyku

Sort By:

Limit search:

Management of anastomotic leak after esophagectomy – current standards of care

100%

Walczak K.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

2025

vol. 79

361-367

Anastomotic leak (AL) is the most serious early complication after esophagectomy and significantly impacts treatment outcomes. The aim of this study is to review the current principles of diagnosis and management of AL using standardized definitions and classifications and the “step-up” approach. The key factors in diagnosis are a high index of clinical suspicion, computed tomography of the chest and abdomen with oral water contrast as the first-choice examination and early endoscopy, which combines a diagnostic role with the possibility of immediate therapy. The “step-up” approach involves rapid control of sepsis and source of infection (radiologic or surgical drainage), gastrointestinal decompression (nil per os), targeted antibiotic therapy and preferably enteral nutrition, with escalation to endoscopic treatment. Depending on the local findings, covered self-expanding metal stents or self-expanding plastic stents, endoscopic vacuum therapy (EVT), and – in selected situations – endoscopic internal drainage are used. In cases of extensive tissue damage, conduit necrosis, or failure of endoscopic therapy, surgical treatment may be required. Combined strategies (e.g. sequential EVT → stent) and hybrid solutions (stents with integrated vacuum systems) allow the therapy to be tailored to local conditions. Effective implementation of coordinated protocols in experienced centers, with the involvement of a multidisciplinary team, is associated with a decrease in mortality and improved short- and long-term outcomes.

Nieszczelność zespolenia (anastomotic leak – AL) jest najpoważniejszym wczesnym powikłaniem po ezofagektomii i istotnie wpływa na wyniki leczenia. Celem pracy jest przegląd aktualnych zasad rozpoznawania i postępowania w AL z wykorzystaniem ujednoliconych definicji i klasyfikacji oraz podejścia „step-up”. W diagnostyce kluczowe znaczenie mają: wysoka czujność kliniczna, tomografia komputerowa klatki piersiowej i jamy brzusznej z doustnym kontrastem wodnym jako badanie pierwszego wyboru oraz wczesna endoskopia, która łączy rolę diagnostyczną z możliwością natychmiastowej terapii. Postępowanie „step-up” obejmuje szybkie opanowanie sepsy i kontrolę źródła zakażenia (drenaż radiologiczny lub chirurgiczny), odciążenie przewodu pokarmowego (nil per os), antybiotykoterapię celowaną oraz preferencyjnie żywienie dojelitowe, z rozszerzeniem postępowania o leczenie endoskopowe. W zależności od obrazu miejscowego stosuje się pokryte samorozprężalne stenty metalowe lub plastikowe, endoskopową terapię podciśnieniową (endoscopic vacuum therapy – EVT) oraz – w wybranych sytuacjach – wewnętrzny drenaż endoskopowy. W przypadkach z rozległym uszkodzeniem tkanek, martwicą przeszczepu lub nieskutecznością leczenia endoskopowego konieczne bywa leczenie chirurgiczne. Strategie łączone (np. sekwencja EVT → stent) i rozwiązania hybrydowe (stent ze zintegrowanym podciśnieniem) pozwalają dostosować terapię do miejscowych warunków. Skuteczne wdrożenie skoordynowanych protokołów w doświadczonych ośrodkach, z udziałem wielodyscyplinarnego zespołu, wiąże się ze zmniejszeniem śmiertelności i poprawą wyników krótko- i długoterminowych.

Refine search results

1 Annales Academiae Medicae Silesiensis

1 2025

1 Walczak K.

Search results

Management of anastomotic leak after esophagectomy – current standards of care