Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 5

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  pankreatoduodenektomia
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Przedoperacyjne i śródoperacyjne czynniki ryzyka pooperacyjnej przetoki trzustkowej po pankreatoduodenektomii – przegląd systematyczny i meta-analiza

100%
Kiełbowski K., Bakinowska E., Uciński R.
Polish Journal of Surgery
|
2021
|
vol. 93
|
issue 6
1-10
PL
Wstęp: Pooperacyjna przetoka trzustkowa (POPF) jest potencjalnie zagrażającym życiu powikłaniem po pankreatoduodenektomii. Rozpoznaje się ją, gdy aktywność amylazy w drenowanym płynie przekracza trzykrotnie górną granicę normy. Stopnie B i C przetoki są uznawane za istotne klinicznie. Cel: Istnieje wiele badań analizujących czynniki ryzyka wystąpienia przetoki pooperacyjnej. Niektóre z nich wciąż uchodzą za kontrowersyjne, dlatego celem niniejszej meta-analizy jest ocena mocy wyników tych badań. Materiały i metody: Niniejsza analiza została przeprowadzona poprzez systematyczny przegląd baz danych w celu znalezienia artykułów spełniających niezbędne warunki, a opublikowanych pomiędzy 2015 a 2020 r. Wyniki wyszukiwania oceniano w oparciu o kryteria włączenia. W celu oceny potencjalnych czynników ryzyka wystąpienia POPF określono ilorazy szans (OR) z 95% przedziałami ufności. W celu porównania danych ciągłych obliczono średnie różnice (MD). Wyniki: Uwzględniono 20 retrospektywnych i prospektywnych badań opublikowanych między 2015 a 2020 r. Łącznie poddano analizie 6225 pacjentów. Trzynaście czynników podzielono na dwie grupy: przedoperacyjne i śródoperacyjne. Wykazano, że płeć męska (OR 1,55; 95% CI 1,27 do 1,90), wskaźnik masy ciała (BMI) (MD 0,91; 95% CI 0,47 do 1,35), luźna struktura trzustki (OR 4,35; 95% CI 3,04 do 6,22) i wąski przewód trzustkowy (OR 2,72; 95% CI 1,43 do 5,19) zwiększają ryzyko wystąpienia przetoki trzustkowej, a resekcja naczyniowa jest czynnikiem protekcyjnym (OR 0,44; 95% CI 0,25 do 0,79). Wiek, palenie papierosów, spożywanie alkoholu, cukrzyca, poziom albumin, drenaż dróg żółciowych, czas operacji czy przeprowadzenie transfuzji nie miały wpływu na rozwój przetoki trzustkowej. Wnioski: Badania nad czynnikami ryzyka wystąpienia przetoki trzustkowej mogą pomóc chirurgom w identyfikacji pacjentów obarczonych wyższym ryzykiem wystąpienia przetoki i wyborze odpowiedniej formy opieki lub leczenia pooperacyjnego.
2
Publication available in full text mode
Content available

Chirurgiczne leczenie raka trzustki

100%
Masiak-Segit W., Rawicz-Pruszyński K., Skórzewska M., Polkowski W. P.
Polish Journal of Surgery
|
2018
|
vol. 90(2)
45-53
PL
Jedynym sposobem dającym możliwość wyleczenia chorego na gruczolakoraka trzustki (RT) jest chirurgiczne wycięcie nowotworu. Za standardowe leczenie chirurgiczne resekcyjnego raka głowy trzustki uważa się klasyczną pankreatoduodenektomię (PD) metodą Kauscha-Whipple’a, lub PD z zaoszczędzeniem odźwiernika sposobem Traverso-Longmire’a. Najtrudniejszym technicznie i jednocześnie najważniejszym z punktu widzenia onkologicznego etapem PD, jest oddzielenie głowy trzustki od tętnicy krezkowej górnej. Opracowano kilka modyfikacji PD, koncentrując się na wykonaniu tego manewru we wczesnej fazie operacji, tj. przed przecięciem trzustki (nieodwracalnym etapem zabiegu). Procedury te w piśmiennictwie angielskim noszą nazwę „artery-first approach” lub „SMA-first approach”. Powstało pojęcie „mesopancreas”. Całkowite usunięcie mesopancreas wraz z proksymalną częścią jelita czczego jest uznawane za resekcję R0 w przypadku guza głowy trzustki z bezpośrednią lub pośrednią inwazją naczyń, lub przerzutami do regionalnych węzłów chłonnych, a w piśmiennictwie angielskim jest określane, jako pancreatoduodenectomy with systematic mesopancreas dissection (SMDPD). Dystalna resekcja trzustki (DRT) z powodu raka wiąże się z dużym odsetkiem dodatnich marginesów, niedostateczną liczbą usuniętych węzłów chłonnych, niskimi odsetkami przeżyć. Opracowano nową technikę - radykalną proksymalno-dystalną modułową pankreatosplenektomię (RAMPS). W RAMPS działania operacyjne przebiegają od strony głowy trzustki ku ogonowi, wcześnie zostaje przecięta trzustka, a splenektomia zostaje wykonana na końcowych etapach zabiegu. Wzorem PD, podejmowane są próby dalszej modyfikacji oryginalnej techniki RAMPS, zwłaszcza w kierunku SMA-first approach. Dla pacjentów z guzami trzustki granicznie resekcyjnymi lub zaawansowanymi miejscowo, po przebytym leczeniu neoadjuwantowym, opracowano metodę radykalnej resekcji z zaoszczędzeniem naczyń tętniczych - „the TRIANGLE operation”. Pomimo olbrzymiego postępu technik chirurgicznych, RT nadal jest wykrywany zbyt późno, w fazie uniemożliwiającej wykonanie skutecznej resekcji.
3
Publication available in full text mode
Content available

Stentowanie wewnętrzne przez pankreatojejunostomię i główny przewód trzustkowy po pankreatoduodenektomii

100%
Singh K., Kaman L., Tandup C., Raypattanaik N., Dahiya D., Behera A.
Polish Journal of Surgery
|
2021
|
vol. 93
|
issue 3
40-47
PL
Wprowadzenie: Pooperacyjna przetoka trzustkowa (POPF) wiąże się z wysoką zachorowalnością i śmiertelnością. Badania wykazały, że wewnętrzne stentowanie pankreatojejunostomii (PJ) może zmniejszyć POPF, ale metoda ta nadal budzi kontrowersje. Cel: W niniejszej pracy porównano wyniki zastosowania stentowania wewnętrznego przez PJ w celu zmniejszenia POPF po pankreatoduodenektomii (PD) i opisano technikę zakładania stentu wewnętrznego przez PJ do głównego przewodu trzustkowego. Materiały i metody: Do badania włączono 50 pacjentów poddanych elektywnej PD. Zrandomizowano ich do jednej z dwóch grup: Grupa A (n = 25) bez stentowania wewnętrznego przez PJ i Grupa B (n = 25) z wewnętrznym stentowaniem PJ. Pierwszorzędowym punktem końcowym było wystąpienie POPF. Wyniki: Obie grupy były porównywalne pod względem: danych demograficznych, chorób współistniejących, patologii, struktury trzustki i średnicy przewodu trzustkowego. Spośród 50 badanych pacjentów, u 23 (46,0%) rozwinęła się POPF – u 10 (40%) w grupie A i 13 (52%) w grupie B (p = 0,156). U 13 chorych (32%) rozwinęła się przetoka pooperacyjna trzustki stopnia A, a u 7 (14%) – stopnia B. W grupie A u 6 chorych rozwinęła się przetoka pooperacyjna stopnia A, a u 4 stopnia B. W grupie B u 10 chorych rozwinęła się przetoka pooperacyjna trzustki stopnia A, a u 3 stopnia B. Nie stwierdzono przetoki stopnia C. U wszystkich osób uzyskano zadowalający powrót do zdrowia po leczeniu zachowawczym. U 8 pacjentów (16%) wystąpiło opóźnienie opróżniania żołądka (5 w grupie A i 3 w grupie B; p = 0,366). U 6 pacjentów pojawiło się powierzchowne zakażenie miejsca operowanego (2 w grupie A i 4 w grupie B; p = 0,445). Długość pobytu w szpitalu była porównywalna w obu grupach. Nie odnotowano zgonów. Wnioski: Wewnętrzne stentowanie PJ nie zmniejsza częstości występowania POPF po PD.
4
Publication available in full text mode
Content available

Nerwiak (Schwannoma). Rzadko występujący guz trzustki

88%
Witkowski G., Kołos M., Nasierowska-Guttmejer A., Durlik M.
Polish Journal of Surgery
|
2020
|
vol. 92(1)
48-51
PL
Wstęp: Nerwiak (łac. schwannoma) to otorebkowany, wywodzący się z komórek Schwanna, mezenchymalny guz związany z otoczką nerwów. W związku z tym może pojawić się on w każdym miejscu w organizmie, gdzie przebiegają nerwy obwodowe. Najczęstsze jego lokalizacje to: głowa, szyja i kończyny. Po raz pierwszy guz wywodzący się z komórek Schwanna został opisany przez Stouta i Carsona w 1935 r. Nerwiaki trzustki to niezwykle rzadkie nowotwory. W literaturze anglojęzycznej do 2017 r. opisanych zostało 67 przypadków. Leczenie operacyjne jest najczęstszym sposobem terapii nerwiaków trzustki, a rokowania pooperacyjne są dobre. Opis przypadku: 63-letnia chora została przyjęta do Kliniki Chirurgii Gastroenterologicznej i Transplantacyjnej CSK MSWiA w Warszawie z powodu guza głowy trzustki. W wykonanej biopsji igłowej – zarówno pod kontrolą USG, jak i tomografii komputerowej (TK) – oraz otwartej biopsji zmiany w trzustce nie stwierdzono komórek nowotworowych w żadnym z pobranych materiałów. W badaniu TK jamy brzusznej uwidoczniono w rzucie wyrostka haczykowatego trzustki owalną zmianę wysoce podejrzaną o proces nowotworowy. Następnie poszerzono diagnostykę o badanie rezonansu magnetycznego (MRI) jamy brzusznej, w którym stwierdzono zaotrzewnowo masę guzowatą o charakterze grubościennej torbieli wypełnionej płynem. Pacjentka została zakwalifikowana do leczenia operacyjnego. 22 VIII 2017 r. wykonano pankreatoduodenktomię sposobem Whipple’a. W materiale przesłanym do badania histopatologicznego stwierdzono schwannoma capitis pancreatis. W praktyce chirurgicznej nerwiak dotyczący trzustki występuje niezwykle rzadko, ale w ośrodkach wykonujących dużą liczbę zabiegów operacyjnych w obrębie trzustki, taki przypadek może się zdarzyć.
5
Publication available in full text mode
Content available

Wpływ zwiększenia doświadczenia klinicznego na zachorowalność i śmiertelność po operacji pankreatoduodenektomii

75%
Arslan B., Kose E., Tazeoğlu D., Karahan S. R.
Polish Journal of Surgery
|
2021
|
vol. 94
|
issue 3
8-16
PL
Wstęp: Operacja pankreatoduodenektomii jest powszechnie akceptowaną i stosowaną na całym świecie metodą leczenia guzów okolicy okołobrodawkowej. Pomimo obniżenia śmiertelności wraz z postępem techniki chirurgicznej z 40% do 3%, zachorowalność jest nadal wysoka (40–50%). Cel: Celem badania była ocena wpływu wzrastającego doświadczenia klinicznego na: długość hospitalizacji, zachorowalność, śmiertelność i przeżycie pacjentów po operacji pankreatoduodenektomii. Materiał i metody: Dokumentację medyczną pacjentów poddanych operacji pankreatoduodenektomii w naszym ośrodku od stycznia 2007 r. do stycznia 2018 r. analizowano retrospektywnie i podzielono na cztery przedziały czasowe. W analizie uwzględniono: dane demograficzne, wskaźnik masy ciała (BMI, kg/m2), wywiady medyczne, przedoperacyjne zastosowanie drenażu dróg żółciowych, technikę chirurgiczną, cechy histopatologiczne, zachorowalność w okresie pooperacyjnym, śmiertelność i przeżycie pacjentów. Wyniki: Pomiędzy grupami nie stwierdzono różnic w zakresie: wieku, płci, chorób współistniejących, zastosowania drenażu dróg żółciowych, techniki chirurgicznej i czasu trwania zabiegu operacyjnego (p > 0,05). Na przestrzeni lat częstotliwość występowania powikłań pooperacyjnych ulegała obniżeniu (p = 0,01). Według klasyfikacji Claviena-Dindo, z upływem czasu nasilenie powikłań uległo istotnej redukcji (p = 0,05). Współczynnik całkowitego przeżycia pacjentów wzrósł na przestrzeni lat (p = 0,03), zaś wskaźnik śmiertelności we wczesnym okresie pooperacyjnym w pierwszym miesiącu (<30 dni) uległ obniżeniu (p = 0,04). Wnioski: Wraz ze wzrostem doświadczenia klinicznego, zachorowalność i śmiertelność ulegają redukcji po operacji pankreatoduodenektomii, a całkowity czas przeżycia wydłuża się.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.