Search results

1

Rokowanie chorych z wczesną miażdżycą tętnic wieńcowych w 4-letniej obserwacji

100%

Dąbek J., Majewski M. M., Bałys M., Gąsior Z. T.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2019

|

issue 73

1-7

EN

Introduction: Cardiovascular disease, induced mainly by atherosclerosis, is the leading global cause of morbidity and mortality. Atherosclerosis develops in early childhood and coronary artery atherosclerosis can be found in about 50% of young people. As a result a great deal of effort is made to detect and identify people at increased risk of cardiovascular complications. Implementing preventive principles can prevent disease progression and the development of complications. Subclinical atherosclerosis is an early stage of the disease with only minor lesions in coronary arteries. Strong evidence supports the association between subclinical atherosclerosis and increased risk of coronary artery disease, fatal and non-fatal myocardial infarction as well as symptomatic angina. The aim of the study was to investigate the medium-term outcomes of patients with early-stage coronary atherosclerosis. Material and methods: From the initial group of patients with early-stage coronary artery disease (n = 45; 100%), in which coronary angiography showed no or only minor atherosclerotic lesions and in which the coronary artery calcium score assessed with 64-raw multislice computed tomography was positive (CACS > 0), 29 persons (64.5%) were enrolled in the study. Results: In the analyzed group of patients, satisfactory general prognosis was found. There were no cardiovascular deaths or serious non-fatal cardiovascular events. In addition, a high level of compliance, regular use of recommended treatment and satisfactory control of comorbidities and risk factors during the 48-month follow-up were observed in the studied patients. Improvement in the advancement of angina symptoms was also seen. Conclusion: The subpopulation of patients with early-stage coronary artery disease is burdened with moderate cardio-vascular risk in an intermediate term observation.

PL

WSTĘP: Choroby układu krążenia, powodowane głównie miażdżycą i jej powikłaniami, są najczęstszą przyczyną chorobowości i śmiertelności na świecie. Miażdżyca rozwija się już we wczesnym wieku dziecięcym, a u około 50% młodych osób występują cechy miażdżycy tętnic wieńcowych. W związku z tym podejmuje się wiele działań zmierzających do wczesnego jej wykrywania i identyfikacji osób o podwyższonym ryzyku powikłań sercowo-naczyniowych, u których wdrożenie zasad prewencji może zapobiegać progresji choroby oraz rozwojowi powikłań. Subkliniczna miażdżyca to wczesny etap rozwoju choroby z obecnością niewielkich zmian w ścianie tętnic wieńcowych. Wykazano związek wczesnej miażdżycy ze zwiększonym ryzykiem choroby wieńcowej i występowaniem powikłań w postaci zgonów z przyczyn wieńcowych, zawałów serca niezakończonych zgonem oraz objawowej dławicy piersiowej. Celem pracy była obserwacja odległa osób z wczesną miażdżycą tętnic wieńcowych. MATERIAŁ I METODY: Z pierwotnej grupy 45 chorych (100%) we wczesnym etapie zaawansowania miażdżycy tętnic wieńcowych – obejmującej pacjentów, u których w koronarografii uwidoczniono prawidłowy obraz tętnic wieńcowych lub jedynie drobne zmiany przyścienne, natomiast w 64-rzędowej tomografii komputerowej wskaźnik uwapnienia tętnic wieńcowych był dodatni (CACS powyżej 0) – obserwacji odległej poddano 29 osób (64,5%). WYNIKI: W analizowanej grupie 29 chorych w 48-miesięcznej obserwacji stwierdzono dobre rokowanie ogólne. Nie występowały zgony z przyczyn sercowo-naczyniowych ani poważne zdarzenia sercowo-naczyniowe niezakończone zgonem. Ponadto chorzy dobrze współpracowali w zakresie procesu terapeutycznego, stosowali się do zaleceń oraz kontrolowali choroby współistniejące. U większości badanych doszło do poprawy w zakresie objawowości niedokrwienia mięśnia sercowego. WNIOSKI: Uzyskane dane pozwalają uznać subpopulację pacjentów we wczesnym etapie zaawansowania miażdżycy tętnic wieńcowych za obarczoną pośrednim ryzykiem sercowo-naczyniowym.

2

Evaluation of Patients with Acromioclavicular Joint Separation Treated Using the Clavicular Hook Plate

88%

Turgut M. C., Semis H. S., Yamak K., Çelebi F.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(2)

73-78

EN

Background. This study aimed to evaluate the outcomes of patients who underwent surgical treatment using the clavicular hook plate for diagnosed Rockwood Type 3 – Type 4 – Type 5 acromioclavicular joint separation. Material and methods. Patients who were operated with the diagnosis of acute traumatic acromioclavicular joint separation between the years 2017-2021 were evaluated retrospectively. Patients' age, gender, mechanism of injury, time to surgery, follow-up duration, and complications were evaluated. Functional results were evaluated using pre-op and post-op VAS and the Constant-Murley Shoulder Score. Results. A total of thirty patients admitted with the diagnosis of acromioclavicular joint separation were included. All patients underwent surgical treatment using the clavicular hook plate. Twenty (66.6%) patients were male and 10 (33.6%) were female. Seventeen of the patients were admitted due to sports injuries, 6 due to traffic accidents, and 7 due to workplace accidents. The patients were followed up for an average of 26.1 weeks. The Rockwood Classification was used for classification of injuries. Accordingly, 12, 13, and 5 of the patients had Type 3, Type 4, and Type 5 injury, respectively. While the mean pre-op VAS score was 7.4 (5-9), it was 1.8 (1-4) in the post-op period. The mean pre-op Constant-Murley score was 31.5 (22-42), compared to 85.1 (72-100) in the post-op period. The differences between the pre-op and post-op VAS and Constant-Murley Shoulder Scores were statistically significant. Conclusion. In this study, we achieved good functional results in the treatment of acromioclavicular joint separation by using a clavicular hook plate providing stable fixation and allowing early mobilization.

3

Clinical Evaluation and Instrumental Diagnostics in Acute Acromioclavicular Joint Dislocation

88%

Bezruchenko S., Dolhopolov O., Yarova M., Luchko R., Mazevych V.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(1)

1-12

EN

Background. The aim was to improve the diagnosis of acromioclavicular joint dislocation by studying the capabilities and characteristics of clinical and instrumental diagnostic methods. The idea is expressed that modern clinical and instrumental diagnostic methods comprise a large number of techniques, but no single algorithm for diagnosing injury to the AC joint has been developed. A gold standard for investigating and diagnosing acute AC joint dislocation does not currently exist. Materials and Methods. A retrospective study of the characteristics and capabilities of clinical and instrumental diagnostic methods was performed in 152 patients with traumatic shoulder pathology. The patients were divided into two groups: Group I of 102 patients (67%) with acromioclavicular joint dislocation type III-VI according to Rockwood classification and Group II of 50 patients (33%) with a partial tear of the rotator cuff. Clinical and instrumental examinations involved specific provocative tests; the radiological diagnostics comprised conventional radiographs with the Zanca, axillary and Alexander views, and CT, MRI, and ultrasound examinations. Results. The characterization of examination methods was based on the records of patients in Group I and II. The most sensitive clinical test to establish Rockwood type V of acromioclavicular joint dislocation was the Paxinos test (91%). The lowest sensitivity across the tests used was observed with the active compression test to diagnose type IV of dislocation (50%). As regards the X-ray examination, the axial view was 100% sensitive for detecting type IV and VI AC joint dislocation. The Zanca view is highly sensitive for patients with Rockwood type V and Alexander view for Rockwood type III and V dislocations. The accuracy of ultrasound work-up in Group I was 95%, with 96% sensitivity and 93% specificity, while MRI accuracy was 97%, with 96% sensitivity and 98% specificity, and CT accuracy was 81%, with 83% sensitivity and 75% specificity. Conclusions. 1. Determination of the sensitivity and specificity of the X-ray examination revealed the absence of a 100% effective X-ray view for type III and V AC joint dislocation. 2. The accuracy and sensitivity of the ultrasound, MRI, and CT examinations are high. 3. There is currently no consensus on a protocol to view acute AC joint injuries. 4. Complete and timely early diagnosis of acromioclavicular dislocation allows for a differentiated approach to surgical treatment tactics, preventing possible complications and restoring the function of the injured shoulder joint to the fullest extent.

4

Treatment outcomes of pancreatic cancer in the elderly— literature review

88%

Gajda M., Kenig J.

Folia Medica Cracoviensia

|

2018

|

vol. 58

|

issue 3

5

Reoperations for intraabdominal bleeding following deceased donor liver transplantatio

88%

Figiel W., Grąt M., Wronka K., Patkowski W., Krasnodębski M., Masior Ł., Stypułkowski J., Grąt K., Krawczyk M.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(4)

196-201

EN

Intraabdominal hemorrhage remains one of the most frequent surgical complications after liver transplantation. The aim of the study was to evaluate risk factors for intraabdominal bleeding requiring reoperation and to assess the relevance of the reoperations with respect to short- and long-term outcomes following liver transplantation. Material and methods. Data of 603 liver transplantations performed in the Department of General, Transplant and Liver Surgery in the period between January 2011 and September 2014 were analyzed retrospectively. Study end-points comprised: reoperation due to bleeding and death during the first 90 postoperative days and between 90 postoperative day and third post-transplant year. Results. Reoperations for intraabdominal bleeding were performed after 45 out of 603 (7.5%) transplantations. Low pre-transplant hemoglobin was the only independent predictor of reoperation (p=0.002) with the cut-off of 11.3 g/dl. Postoperative 90-day mortality was significantly higher in patients undergoing reoperation as compared to the remaining patients (15.6% vs 5.6%, p=0.008). Post-transplant survival from 90 days to 3 years was non-significantly lower in patients after reoperation for bleeding (83.3%) as compared to the remaining patients (92.2%, p=0.096). Nevertheless, multivariable analyses did not reveal any significant negative impact of reoperations for bleeding on short-term mortality (p=0.589) and 3-year survival (p=0.079). Conclusions. Surgical interventions due to postoperative intraabdominal hemorrhage do not appear to affect short- and long-term outcomes following liver transplantation. Preoperative hemoglobin concentration over 11.3 g/dl is associated with decreased risk of this complication, yet the clinical relevance of this phenomenon is doubtful.

6

Evolution Of The Results Of 1500 Liver Transplantations Performed In The Department Of General, Transplant And Liver Surgery Medical University Of Warsaw

75%

Krawczyk M., Grąt M., Grąt K., Wronka K., Krasnodębski M., Stypułkowski J., Masior Ł., Hołówko W., Ligocka J., Nyckowski P., Wróblewski T., Paluszkiewicz R., Patkowski W., Zieniewicz K., Pączek L., Milkiewicz P., Ołdakowska-Jedynak U., Najnigier B., Dudek K., Remiszewski P., Grzelak I., Kornasiewicz O., Kotulski M., Smoter P., Grodzicki M., Korba M., Kalinowski P., Skalski M., Zając K., Stankiewicz R., Przybysz M., Cieślak B., Nazarewski Ł., Nowosad M., Kobryń K., Wasilewicz M., Raszeja-Wyszomirska J., Piwowarska J., Giercuszkiewicz D., Sańko-Resmer J., Rejowski S., Szydłowska-Jakimiuk M., Górnicka B., Wróblewska-Ziarkiewicz B., Mazurkiewicz M., Niewiński G., Pawlak J., Pacho R.

Polish Journal of Surgery

|

2015

|

vol. 87

|

issue 5

221-230

EN

Liver transplantation is a well-established treatment of patients with end-stage liver disease and selected liver tumors. Remarkable progress has been made over the last years concerning nearly all of its aspects. The aim of this study was to evaluate the evolution of long-term outcomes after liver transplantations performed in the Department of General, Transplant and Liver Surgery (Medical University of Warsaw). Material and methods. Data of 1500 liver transplantations performed between 1989 and 2014 were retrospectively analyzed. Transplantations were divided into 3 groups: group 1 including first 500 operations, group 2 including subsequent 500, and group 3 comprising the most recent 500. Five year overall and graft survival were set as outcome measures. Results. Increased number of transplantations performed at the site was associated with increased age of the recipients (p<0.001) and donors (p<0.001), increased rate of male recipients (p<0.001), and increased rate of piggyback operations (p<0.001), and decreased MELD (p<0.001), as well as decreased blood (p=0.006) and plasma (p<0.001) transfusions. Overall survival was 71.6% at 5 years in group 1, 74.5% at 5 years in group 2, and 85% at 2.9 years in group 3 (p=0.008). Improvement of overall survival was particularly observed for primary transplantations (p=0.004). Increased graft survival rates did not reach the level of significance (p=0.136). Conclusions. Long-term outcomes after liver transplantations performed in the Department of General, Transplant and Liver Surgery are comparable to those achieved in the largest transplant centers worldwide and are continuously improving despite increasing recipient age and wider utilization of organs procured from older donors.

7

Short and Long-Term Outcomes After Primary Liver Transplantation in Elderly Patients

75%

Grąt M., Kornasiewicz O., Grąt K., Antczak A., Ligocka J., Hołówko W., Wronka K. M., Kobryń K., Skalski M., Pączek L., Krawczyk M.

Polish Journal of Surgery

|

2013

|

vol. 85

|

issue 10

581-588

EN

The number of elderly patients undergoing liver transplantation (LT) is increasing worldwide. The aim of the study was to evaluate the impact of recipient age exceeding 60 years on early and long-term outcomes after LT. Material and methods. This study comprised data of 786 patients after primary LT performed at a single center between January 2005 and October 2012. Patients over and under 60 years of age were compared with respect to baseline characteristics and outcomes: postoperative mortality (90-day) and 5-year patient (PS) and graft (GS) survival. Associations between recipient age exceeding 60 years and LT results were assessed in multiple Cox regression models. Results. Recipients older than 60 years (n=107; 13.6%) were characterized by more frequent hepatitis C virus infections (p<0.001), malignancies (p<0.001), and cardiovascular comorbidities (p<0.001); less frequent primary sclerosing cholangitis (p=0.002) and Roux-en-Y hepaticojejunostomy (p<0.001); lower Model for End-stage Liver Disease (MELD; p=0.043); and increased donor age (p=0.012). Fiveyear PS of older and younger recipients was 72.7% and 80.6% (p=0.538), while the corresponding rates of GS were 70.3% and 77.5% (p=0.548), respectively. Recipient age exceeding 60 years was not significantly associated with postoperative mortality (p=0.215), PS (p=0.525) and GS (p=0.572) in multivariate analyses. The list of independent predictors comprised MELD (p<0.001) for postoperative mortality; malignancies (p=0.003) and MELD (p<0.001) for PS; and malignancies (p=0.003), MELD (p<0.001) and donor age (p=0.017) for GS. Conclusions. Despite major differences between elderly and young patients, chronological age exceeding 60 years alone should not be considered as a contraindication for LT.

8

Artroskopowa operacja Latarjet: wyniki kliniczne leczenia 156 pacjentów z minimum 2-letnim okresem obserwacji

63%

Brzóska R., Błasiak A., Solecki W., Laprus H., Kiciński M., Grzegorzewski A., Kordasiewicz B.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(4)

223-237

EN

Background. Various arthroscopic stabilization procedures are associated with recurrence rates ranging from 10.8% to 21.1%. Recurrences occur especially in young male patients participating in contact sport activities. Bony defects of the humeral head and the glenoid predispose not only to subsequent dislocations but also to failure of surgical treatment. This is the group where "bony" procedures such as arthroscopic Latarjet are recommended to provide better stability as the primary treatment. Material and methods. Patients with traumatic unidirectional anterior shoulder instability treated from 2009 to 2016 with an arthroscopic Latarjet procedure operated on in two centres. Clinical results, including range of motion, Subjective Shoulder Value and Walch-Duplay score, and postpoperative complications were evaluated. Results. 158 patients were available for follow-up at a minimum of 2 years after surgery. The mean follow-up was 43±18 months. Mean age at the time of surgery was 27.9 (16-53) years. At final follow-up, 8 cases of recurrent instability were identified, including 6 cases of recurrent dislocation and two cases of recurrent subluxation. Mean Walch-Duplay score increased from 30±19 preoperatively to 83±16 (p<0.05) at the last follow-up. An average loss of external rotation of 11.8⁰ (0-70) (p<0.05) when compared with the contralateral shoulder was observed at the last follow-up. Mean Subjective Shoulder Value score was 92.8±9.4%. 8 (5%) patients presented with loss of shoulder stability. 25 (15.8%) patients reported subjective return to sport anxiety. Eleven (7%) patients complained of anterior compartment pain. The total number of revision surgeries was 14 (8.9%). Conclusions. 1. The arthroscopic Latarjet procedure can achieve satisfactory clinical outcomes for the treatment of anterior shoulder instability 2. The rate of complications and recurrence does not increase with time and is comparable at a minimum of 2 years’ follow-up to early results described in literature.

PL

Wstęp. Artroskopowe leczenie operacyjne niestabilności stawu ramiennego wiąże się z dużym odsetkiem opisywanych nawrotów- od 10,8% do 21,1%. Nawroty występują najczęściej u młodych mężczyzn uprawiających sporty kontaktowe. Ubytki kostne głowy kości ramiennej i panewki, predysponują do kolejnych zwichnięć i do niepowodzenia leczenia chirurgicznego. Jest to grupa, w której zabiegi „kostne”, takie jak artroskopowa procedura Latarjet a priori, mogą zminimalizować ryzyko nawrotu niestabilności. Materiał i metody. Do badania włączono pacjentów z urazową, jednokierunkową niestabilnością przednią stawu ramiennego, leczonych od 2009 do 2016 roku w dwóch ośrodkach artroskopową metodą Latarjet. Oceniono wyniki kliniczne, w tym zakres ruchu, Subiektywną Ocenę Stawu Ramiennego i punktację w skali Walch-Duplay. Odnotowano powikłania pooperacyjne. Wyniki. Ocenie poddano 156 pacjentów w okresie co najmniej 2 lata po operacji. Średni czas obserwacji wyniósł 43±18 miesięcy. Średni wiek pacjentów w momencie operacji wynosił 27,9 (16-53) lat. Odnotowano 8 (5%) przypadków nawrotu niestabilności, w tym 6 zwichnięć i dwa przypadki nawracającego podwichnięcia operowanego stawu. Średnia punktacja Walch-Duplay wzrosła z 30±19 przed operacją do 83±16 (p<0,05). Średnia utratę rotacji zewnętrznej wynosiła 11,8⁰ (0-70) (p<0,05) w porównaniu ze stawem ramiennym po stronie przeciwnej. Średnia Subiektywna Ocena Stawu Ramiennego wyniosła 92,8±9,4%. Dwudziestu pięciu (15,8%) pacjentów zgłaszało subiektywną obawę przed powrotem do sportu. Jedenastu (7%) pacjentów odczuwało ból przedniego przedziału operowanego barku. Liczba operacji rewizyjnych wyniosła 14 (8,9%). Wnioski. 1. Artroskopowa procedura Latarjet zapewnia zadowalające wyniki kliniczne w leczeniu niestabilności przedniej stawu ramiennego. 2. Częstość powikłań i nawrotów nie wzrasta z czasem i jest porównywalna z wynikami opisanymi w piśmiennictwie.

9

Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia

63%

Wiktor Ł., Tomaszewski R.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(4)

251-261

EN

Background. Humeral shaft fractures are relatively rare in children, with incidence between 0.4% and 3% of all fractures in children and between 10% and 20% of all humeral fractures. The purpose of our study was to retrospectively evaluate all humeral shaft fractures treated at children's trauma center from january 2012 till december 2021. Material and methods. We retrospectively evaluated the group of 104 skeletally immature patients with humeral shaft fracture treated in our hospital. We have analyzed: age; sex; fracture type, management; time of bone healing; final effect and complications. Results. The non-surgical group consisted of 73 patients (27 girls and 46 boys) with an average age of 8.03 (0.6 - 17.7), while the surgical group consisted of 31 patients (16 girls and 15 boys) with an average age of 12.47 (5,7- 17.8). The mean follow-up was 7.65 months (4-12) in non-surgical group, and 13.38 months (4-24) in surgical group. We have analyzed the results statistically, confirming increase the frequency of the above-mentioned fractures and increase the number of patients treated with surgery. We achieved good effect in all patients. Conclusions. 1. Humeral shaft fractures in children are relatively rare. Although in recent years, we have observed an increase of their frequency; 2. The vast majority of humeral shaft fractures are treated non-surgically with good clinical results; 3. Increase of number of patients treated surgically has been noticeable in the last decade; 4. Surgery is associated with a relatively low risk of complications and allows for cast withdrawal, which significantly improves the patients comfort.

PL

Wstęp. Złamania trzonu kości ramiennej są stosunkowo rzadkie w populacji dziecięcej, częstość ich występowania waha się między 0,4% a 3% wszystkich złamań dziecięcych oraz 10 do 20% wszystkich złamań kości ramiennej. Celem naszej pracy była retrospektywna ocena postępowania oraz efektów leczenia złamań trzonu kości ramiennej leczonych w dziecięcym centrum urazowym od stycznia 2012 do grudnia 2021 roku. Materiał i metody. Retrospektywny przegląd bazy danych zidentyfikował 104 pacjentów leczonych z powodu złamania trzonu kości ramiennej w jednym ośrodku. Analizie poddaliśmy: wiek, płeć, typ złamania, rodzaj zastosowanego leczenia; czas zrostu kostnego; efekt końcowy leczenia oraz ewentualne powikłania. Wyniki. Grupa pacjentów leczonych zachowawczo liczyła 73 (27 dziewczynek i 46 chłopców) ze średnią wieku 8,03 (0,6-17,7) natomiast grupa pacjentów leczonych operacyjnie stanowiła 31 (16 dziewczynek i 15 chłopców) ze średnią wieku 12,47 (5,7-17,8). Średni okres obserwacji w grupie leczonej zachowawczo wyniósł 7,65 miesiąca (4-12), a w grupie leczonej operacyjnie 13,38 miesiąca (4-24). Otrzymane wyniki poddaliśmy analizie statystycznej potwierdzając wzrost częstości występowania w/w złamań oraz wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjne. U wszystkich pacjentów uzyskaliśmy dobry efekt leczenia. Wnioski. 1. Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci są stosunkowo rzadkie. W ostatnich latach obserwujemy wzrost częstości ich występowania. 2. Zdecydowana większość złamań trzonu kości ramiennej podaje się leczeniu zachowawczemu z dobrym efektem klinicznym. 3. W ostatniej dekadzie zauważalny jest wzrost odsetka pacjentów leczonych operacyjnie. 4. Leczenie operacyjne związane jest ze stosunkowo niskim ryzykiem powikłań, pozwala na wcześniejszą rezygnację z unieruchomienia gipsowego co znacząco poprawia komfort leczonych pacjentów.

10

Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne

63%

Maszke M., Buchcic P., Marciniak M., Lebiedziński R., Lipiński Ł., Grzegorzewski A.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(2)

79-86

EN

Background. The term Monteggia fracture refers to a class of injuries encompassing the fracture of the proximal end of the ulna with subluxation or dislocation of the radial head. These injuries account for 0.4-1% of all forearm fractures in children. Despite its low incidence, Monteggia fractures require particular attention, since as much as 30-50% of the cases may be unrecognized, which subsequently leads to complications. The purpose of this paper is to evaluate treatment outcomes of Monteggia fractures in children. Both conservative treatment and surgery were analyzed. Material and methods. 15 children (7 boys and 8 girls) between the ages of 4-16.3 years (mean age 8.3 years) with Monteggia fractures were hospitalized at our center in the years 2015-2020. Closed reduction and immobilization in a cast were performed in 12 patients, while three children underwent surgical treatment with internal fixation of the ulna. The radial head dislocation was reduced successfully in every patient. Results. Every child from the study group who received conservative treatment regained full elbow mobility as well as normal forearm supination and pronation. Only one of the patients who underwent the surgery demonstrated a 20° deficit in elbow flexion that did not affect limb function. Conclusions. 1. Our experience shows that closed reduction together with immobilization in a cast is usually a sufficient treatment in Monteggia fractures. 2. However, the dislocated radial head should be properly reduced in all patients. 3. Correct diagnosis and treatment followed by appropriate rehabilitation result in full recovery and no mobility limitations in children and teenagers.

PL

Wstęp. Złamanie Monteggia opisuje grupę urazów obejmujących złamanie bliższego końca kości łokciowej wraz z podwichnięciem lub zwichnięciem głowy kości promieniowej. Urazy te stanowią między 0,4-1% wszystkich złamań przedramienia u dzieci. Pomimo tak rzadkiego występowania, wymagają szczególnej uwagi, gdyż nawet 30-50% złamań Monteggia może być nierozpoznawanych, co prowadzi do późniejszych powikłań. Celem niniejszej pracy jest ocena wyników leczenia złamań Monteggia u dzieci, zarówno metodami zachowawczymi, jak i poprzez zastosowanie leczenia operacyjnego. Materiał i metody. W latach 2015-2020 w naszym ośrodku było hospitalizowanych 15 dzieci ze złamaniem Monteggia. Grupę tę stanowiło 7 chłopców i 8 dziewcząt, w wieku 4-16,3 lat (średnia 8,3). U 12 pacjentów zastosowano leczenie w postaci zamkniętej repozycji z unieruchomieniem gipsowym, u 3 dzieci zastosowano leczenie operacyjne ze stabilizacją wewnętrzną kości łokciowej. U wszystkich pacjentów uzyskano odprowadzenie zwichniętej głowy kości promieniowej. Wyniki. Spośród badanej grupy pacjentów u wszystkich dzieci, u których stosowano leczenie zachowawcze ruchomość stawu łokciowego oraz supinacja i pronacja przedramienia wróciła do pełnej sprawności. Jedynie jeden z pacjentów, u którego zastosowano leczenie operacyjne, rok po urazie miał 20° deficyt zgięcia w stawie łokciowym nie wpływający na funkcję kończyny. Wnioski. 1. Doświadczenia naszego ośrodka pokazują, że w leczeniu złamań Monteggia najczęściej wystarczającym postępowaniem jest zamknięta repozycja z unieruchomieniem gipsowym. 2. Jednak w każdym jednak przypadku należy pamiętać o właściwym odprowadzeniu zwichnięcia głowy kości promieniowej. 3. Odpowiednie rozpoznanie i prawidłowo poprowadzone leczenie, a następnie właściwa rehabilitacja prowadzą do całkowitego wyleczenia i braku deficytów ruchu u dzieci i młodzieży.

11

Próba oceny leczenia dzieci w złamaniach nadkłykciowych kości ramiennej

63%

Kierońska A., Oliwko E., Babuśka-Roczniak M., Brodziak-Dopierała B., Widuchowski W., Roczniak W.

Ortopedia Traumatologia Rehabilitacja

|

2022

|

vol. 24(1)

13-22

EN

Background. Supracondylar humerus fractures are a serious problem in children. The complicated anatomy of the elbow joint necessitates careful assessment of the damage before individually adapting treatment methods. The aim of the study was to evaluate the effectiveness of comprehensive treatment of children in Group A in relation to children in Group B. Moreover, the impact of rehabilitation on the function of the affected elbow joint was examined. Materials and methods. The study enrolled 40 children divided into two groups: Group A and Group B. In Group A, the dominant method of treatment was percutaneous K-wire stabilization. The results demonstrate that the use of this treatment method and the implementation of systematic rehabilitation made it possible to achieve very good results. In Group B, stabilization was performed in less than half of the children and rehabilitation was carried out at home. The initial and follow-up examinations were carried out in both groups according to a medical test card. In Group A, the initial examination was performed on the day the rehabilitation commenced, and the follow-up examination after the completion of a 10-day rehabilitation cycle. In Group B, the initial examination was carried out after immobilization was removed and a follow-up examination was performed after 3 weeks of home-based rehabilitation. Results. The treatment model used in Group A was more effective than the model used in Group B. Conclusions. 1. Correct repositioning, the use of percutaneous K-wire stabilization and elbow rehabilitation performed at the earliest possible time give very good functional results. 2. The use of percutaneous stabilization shortens the hospitalization period, which is of great importance in the treatment of young patients.

PL

Wstęp. Złamania nadkłykciowe kości ramiennej są poważnym problemem wieku dziecięcego. Skomplikowana budowa stawu łokciowego wymaga starannej oceny uszkodzenia i indywidualnego dopasowania metod leczniczych. Celem pracy była ocena skuteczności kompleksowego leczenia dzieci w grupie „A” względem dzieci w grupie „B”, ponadto zbadano wpływ leczenia rehabilitacyjnego na funkcję stawu łokciowego dotkniętego urazem. Materiał i metody. Badaniami objęto 40 dzieci, które podzielono na grupę „A” i „B. W grupie „A” dominującą metodą leczenia była przezskórna stabilizacja drutami Kirschnera, badania dowiodły, że zastosowanie przedstawionej metody leczenia oraz wdrożenie usystematyzowanego cyklu leczniczego pozwoliło osiągnąć bardzo dobre rezultaty. W badanej grupie „B” metodę stabilizacji zastosowano tylko w niespełna połowie przypadków oraz usprawnianie przeprowadzono w warunkach domowych. W obydwu grupach przeprowadzono badanie wstępne oraz kontrolne według karty badań. W grupie „A” badanie wstępne wykonywano w dniu rozpoczęcia usprawniania, natomiast kontrolne po zakończeniu 10-dniowego cyklu rehabilitacyjnego. W grupie „B” badanie wstępne przeprowadzono po zdjęciu unieruchomienia oraz badanie kontrolne po 3 tygodniach usprawniania w domu. Wyniki. Model leczenia dzieci w grupie „A” wykazał wyższą skuteczność w porównaniu z modelem leczenia w grupie „B”. Wnioski. 1. Prawidłowo wykonana repozycja, zastosowanie przezskórnej stabilizacji drutami Kirshnera oraz wczesne usprawnianie łokcia daje bardzo dobre efekty funkcjonalne. 2. Zastosowanie przezskórnej stabilizacji skraca okres hospitalizacji, co ma duże znaczenie w leczeniu pacjentów.

Refine search results

Rokowanie chorych z wczesną miażdżycą tętnic wieńcowych w 4-letniej obserwacji

Evaluation of Patients with Acromioclavicular Joint Separation Treated Using the Clavicular Hook Plate

Clinical Evaluation and Instrumental Diagnostics in Acute Acromioclavicular Joint Dislocation

Treatment outcomes of pancreatic cancer in the elderly— literature review

Reoperations for intraabdominal bleeding following deceased donor liver transplantatio

Evolution Of The Results Of 1500 Liver Transplantations Performed In The Department Of General, Transplant And Liver Surgery Medical University Of Warsaw

Short and Long-Term Outcomes After Primary Liver Transplantation in Elderly Patients

Artroskopowa operacja Latarjet: wyniki kliniczne leczenia 156 pacjentów z minimum 2-letnim okresem obserwacji

Złamania trzonu kości ramiennej u dzieci – częstość występowania, postępowanie oraz efekty leczenia

Ocena wyników leczenia złamania Monteggia u dzieci – doniesienie wstępne

Próba oceny leczenia dzieci w złamaniach nadkłykciowych kości ramiennej