Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
Polish version English version Language
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 9

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  otoskleroza
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
1
Publication available in full text mode
Content available

Wpływ operacji w otosklerozie na ucho nieoperowane

100%
Wiatr A., Job K., Składzień J., Wiatr M.
Polish Journal of Otolaryngology
|
2021
|
vol. 75
|
issue 2
15-20
PL
Wstęp: Otoskleroza jest określana jako choroba podstawowa błędnika kostnego. Związana z nią utrata słuchu najczęściej ma charakter przewodzeniowy, a w niektórych przypadkach zajęcie kostnej tkanki ślimaka skutkuje mieszanym ubytkiem słuchu. Cel: Celem analizy było udzielenie odpowiedzi na pytanie: czy operacja jednego ucha wpływa na stan ucha przeciwnego w przebiegu otosklerozy? Metody: Badaniami objęto 140 pacjentów hospitalizowanych i operowanych w latach 2010–2016. Do badania zakwalifikowano tylko tych chorych, którzy przed włączeniem do analizy nie przeszli operacji ucha środkowego z powodu otosklerozy. W ocenie audiologicznej wykorzystano audiometrię tonalną (progową). Wyniki: W grupie osób bez załamka Carharta średni próg słyszenia przewodnictwa kostnego był statystycznie niższy niż przed zabiegiem dla częstotliwości 500 oraz 1000 Hz i statystycznie równy dla częstotliwości 2000 Hz. W tej samej analizie przeprowadzonej w grupie pacjentów z załamkiem Carharta obecnym w przedoperacyjnym audiogramie tonalnym ucha nieoperowanego wykazano istotnie statystycznie niższą wartość pooperacyjnego progu przewodzenia kostnego. Wnioski: Badanie potwierdziło możliwość poprawy słyszenia w uchu nieoperowanym po wykonaniu stapedektomii w przeciwnym uchu średnio o 5 dB w zakresie niskich częstotliwości.
2
Publication available in full text mode
Content available

Wpływ operacji w otosklerozie na ucho nieoperowane

100%
Wiatr A., Job K., Składzień J., Wiatr M.
Otolaryngologia Polska
|
2021
|
vol. 75(2)
15-20
PL
Wstęp: Otoskleroza jest określana jako choroba podstawowa błędnika kostnego. Związana z nią utrata słuchu najczęściej ma charakter przewodzeniowy, a w niektórych przypadkach zajęcie kostnej tkanki ślimaka skutkuje mieszanym ubytkiem słuchu. Cel: Celem analizy było udzielenie odpowiedzi na pytanie: czy operacja jednego ucha wpływa na stan ucha przeciwnego w przebiegu otosklerozy? Metody: Badaniami objęto 140 pacjentów hospitalizowanych i operowanych w latach 2010–2016. Do badania zakwalifikowano tylko tych chorych, którzy przed włączeniem do analizy nie przeszli operacji ucha środkowego z powodu otosklerozy. W ocenie audiologicznej wykorzystano audiometrię tonalną (progową). Wyniki: W grupie osób bez załamka Carharta średni próg słyszenia przewodnictwa kostnego był statystycznie niższy niż przed zabiegiem dla częstotliwości 500 oraz 1000 Hz i statystycznie równy dla częstotliwości 2000 Hz. W tej samej analizie przeprowadzonej w grupie pacjentów z załamkiem Carharta obecnym w przedoperacyjnym audiogramie tonalnym ucha nieoperowanego wykazano istotnie statystycznie niższą wartość pooperacyjnego progu przewodzenia kostnego. Wnioski: Badanie potwierdziło możliwość poprawy słyszenia w uchu nieoperowanym po wykonaniu stapedektomii w przeciwnym uchu średnio o 5 dB w zakresie niskich częstotliwości.
3
Publication available in full text mode
Content available

Wyniki leczenia operacyjnego chorych na otosklerozę w Oddziale Klinicznym Laryngologii w Zabrzu w latach 2000–2010

100%
Czerwińska G., Ścierski W., Namysłowski G., Lisowska G., Misiołek M.
Polish Journal of Otolaryngology
|
2017
|
vol. 71
|
issue 2
17-21
PL
Wstęp: Otoskleroza jest przyczyną od 5 do 9 % wszystkich niedosłuchów. Najczęściej wykonywanym zabiegiem operacyjnym w otosklerozie jest stapedektomia Cel pracy: Celem pracy była ocena wyników leczenia operacyjnego chorych na otosklerozę oraz zbadanie wpływu stopnia zaawansowania choroby, czasu trwania dolegliwości, wieku oraz płci na uzyskiwane wyniki. Materiał i metody: Badaniu poddano 105 chorych w wieku 18–65 lat operowanych z powodu otosklerozy w Katedrze i Oddziale Klinicznym Laryngologii w Zabrzu w latach 2000–2010. U 25 pacjentów zabieg wykonano obustronnie. Analizie poddano wyniki uzyskane po 130 zabiegach na strzemiączku. Stan słuchu chorych po operacji oceniono zgodnie z zaleceniami Komitetu do Spraw Słuchu i Równowagi Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi, uwzględniając sugestie Europejskiej Akademii Otologii i Neurootologii. Porównywano średnie wartości przewodnictwa kostnego i powietrznego, średnie wartości rezerwy ślimakowej przed, rok po leczeniu (obserwacja wczesna) oraz minimum 4 lata po stapedotomii (obserwacja późna). Oceniono także zmianę Wskaźnika Procentowej Poprawy Słuchu (WPPS). Zbadano wpływ stopnia zaawansowania choroby (według wskaźnika Shambaugha), długość trwania dolegliwości przed zabiegiem, jak również wpływ wieku oraz płci na wyniki leczenia, które oceniano według zmiany średniego ubytku słuchu zgodnie z Bell Telephone Laboratories. Wyniki: Wyniki badań słuchu – oceniające poprawę przewodnictwa powietrznego i kostnego, zmniejszenia rezerwy ślimakowej i WPPS – przyniosły bardzo dobre i dobre wyniki u ponad 90% chorych w obserwacji tak wczesnej, jak i późnej. Wykazano brak wpływu stopnia zaawansowania choroby, długości trwania dolegliwości, wieku oraz płci chorych na wyniki leczenia operacyjnego otosklerozy ocenione zmianą średniego ubytku słuchu.
4
Publication available in full text mode
Content available

Wyniki leczenia operacyjnego chorych na otosklerozę w Oddziale Klinicznym Laryngologii w Zabrzu w latach 2000–2010

100%
Czerwińska G., Ścierski W., Namysłowski G., Lisowska G., Misiołek M.
Otolaryngologia Polska
|
2017
|
vol. 71(2)
17-21
PL
Wstęp: Otoskleroza jest przyczyną od 5 do 9 % wszystkich niedosłuchów. Najczęściej wykonywanym zabiegiem operacyjnym w otosklerozie jest stapedektomia Cel pracy: Celem pracy była ocena wyników leczenia operacyjnego chorych na otosklerozę oraz zbadanie wpływu stopnia zaawansowania choroby, czasu trwania dolegliwości, wieku oraz płci na uzyskiwane wyniki. Materiał i metody: Badaniu poddano 105 chorych w wieku 18–65 lat operowanych z powodu otosklerozy w Katedrze i Oddziale Klinicznym Laryngologii w Zabrzu w latach 2000–2010. U 25 pacjentów zabieg wykonano obustronnie. Analizie poddano wyniki uzyskane po 130 zabiegach na strzemiączku. Stan słuchu chorych po operacji oceniono zgodnie z zaleceniami Komitetu do Spraw Słuchu i Równowagi Amerykańskiej Akademii Otolaryngologii, Chirurgii Głowy i Szyi, uwzględniając sugestie Europejskiej Akademii Otologii i Neurootologii. Porównywano średnie wartości przewodnictwa kostnego i powietrznego, średnie wartości rezerwy ślimakowej przed, rok po leczeniu (obserwacja wczesna) oraz minimum 4 lata po stapedotomii (obserwacja późna). Oceniono także zmianę Wskaźnika Procentowej Poprawy Słuchu (WPPS). Zbadano wpływ stopnia zaawansowania choroby (według wskaźnika Shambaugha), długość trwania dolegliwości przed zabiegiem, jak również wpływ wieku oraz płci na wyniki leczenia, które oceniano według zmiany średniego ubytku słuchu zgodnie z Bell Telephone Laboratories. Wyniki: Wyniki badań słuchu – oceniające poprawę przewodnictwa powietrznego i kostnego, zmniejszenia rezerwy ślimakowej i WPPS – przyniosły bardzo dobre i dobre wyniki u ponad 90% chorych w obserwacji tak wczesnej, jak i późnej. Wykazano brak wpływu stopnia zaawansowania choroby, długości trwania dolegliwości, wieku oraz płci chorych na wyniki leczenia operacyjnego otosklerozy ocenione zmianą średniego ubytku słuchu.
5
Publication available in full text mode
Content available

Wczesne wyniki badań audiologicznych po wykonaniu stapedektomii: porównanie użycia mikrowiertła przy niskich obrotach z perforatorem ręcznym w celu wykonania małego otworu w płytce. Prospektywne badanie obserwacyjne

88%
Palacios-Garcia J., Ropero-Romero F., Aguilar-Vera F., Sanchez-Gomez S.
Polish Journal of Otolaryngology
|
2021
|
vol. 75
|
issue 1
45-50
PL
Wprowadzenie: Stapedektomia jest obecnie chirurgiczną metodą z wyboru w przypadku leczenia otosklerozy. Pomimo tego, nie osiągnięto porozumienia w sprawie najlepszej techniki wykonania małego otworu w płytce, dlatego do tej pory zaproponowano wiele różnych sposobów postępowania. Cel: Celem analizy było zbadanie efektów słuchowych uzyskanych przy użyciu mikrowiertła oraz ręcznego perforatora. Materiał i metody: U osób poddanych stapedektomii przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne. Przeanalizowano próg słyszenia w dwóch grupach pacjentów w zależności od sposobu wykonania otworu w płytce – za pomocą mikrowiertła lub ręcznego perforatora. Wyniki: Ocenie poddano łącznie 113 pacjentów. Pooperacyjna poprawa słuchu w grupie, w której użyto mikrowiertła, wynosiła 23,29 (18,58) dB HL 95% CI (18,40–28,18), zaś w grupie, w której zastosowano ręczny perforator, 22.67 (12.91) dB HL 95% CI (19.07–26.26). Obie grupy osiągnęły wyniki istotne statystycznie. Pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa kostnego przy częstotliwościach 0,5, 1 i 2 kHz oraz pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa powietrznego przy częstotliwościach 2 i 4 kHz wykazały istotne statystycznie różnice w grupie perforatorów ręcznych. Zamknięcie luki powietrzno-kostnej było większe w grupie, w której użyto mikrowiertła, a różnice były istotne statystycznie. Wniosek: Zarówno perforator ręczny, jak i mikrowiertło, zapewniają dobre rezultaty po sześciu miesiącach od zabiegu. Ręczny perforator pozwala osiągnąć lepsze wyniki audiologiczne niż mikrowiertło. Z tego powodu perforator ręczny jest techniką bezpieczną i może być stosowany w ośrodkach, które nie dysponują innymi metodami wykonania małego otworu w płytce.
6
Publication available in full text mode
Content available

Wczesne wyniki badań audiologicznych po wykonaniu stapedektomii: porównanie użycia mikrowiertła przy niskich obrotach z perforatorem ręcznym w celu wykonania małego otworu w płytce. Prospektywne badanie obserwacyjne

88%
Palacios-Garcia J., Ropero-Romero F., Aguilar-Vera F., Sanchez-Gomez S.
Otolaryngologia Polska
|
2021
|
vol. 75(1)
45-50
PL
Wprowadzenie: Stapedektomia jest obecnie chirurgiczną metodą z wyboru w przypadku leczenia otosklerozy. Pomimo tego, nie osiągnięto porozumienia w sprawie najlepszej techniki wykonania małego otworu w płytce, dlatego do tej pory zaproponowano wiele różnych sposobów postępowania. Cel: Celem analizy było zbadanie efektów słuchowych uzyskanych przy użyciu mikrowiertła oraz ręcznego perforatora. Materiał i metody: U osób poddanych stapedektomii przeprowadzono prospektywne badanie obserwacyjne. Przeanalizowano próg słyszenia w dwóch grupach pacjentów w zależności od sposobu wykonania otworu w płytce – za pomocą mikrowiertła lub ręcznego perforatora. Wyniki: Ocenie poddano łącznie 113 pacjentów. Pooperacyjna poprawa słuchu w grupie, w której użyto mikrowiertła, wynosiła 23,29 (18,58) dB HL 95% CI (18,40–28,18), zaś w grupie, w której zastosowano ręczny perforator, 22.67 (12.91) dB HL 95% CI (19.07–26.26). Obie grupy osiągnęły wyniki istotne statystycznie. Pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa kostnego przy częstotliwościach 0,5, 1 i 2 kHz oraz pooperacyjny próg słyszenia przewodnictwa powietrznego przy częstotliwościach 2 i 4 kHz wykazały istotne statystycznie różnice w grupie perforatorów ręcznych. Zamknięcie luki powietrzno-kostnej było większe w grupie, w której użyto mikrowiertła, a różnice były istotne statystycznie. Wniosek: Zarówno perforator ręczny, jak i mikrowiertło, zapewniają dobre rezultaty po sześciu miesiącach od zabiegu. Ręczny perforator pozwala osiągnąć lepsze wyniki audiologiczne niż mikrowiertło. Z tego powodu perforator ręczny jest techniką bezpieczną i może być stosowany w ośrodkach, które nie dysponują innymi metodami wykonania małego otworu w płytce.
7
Publication available in full text mode
Content available

Niedosłuch przewodzeniowy po operacyjnym leczeniu otosklerozy – wieloletnie obserwacje

75%
Wierzbicka M., Gawęcki W., Bartochowska A., Balcerowiak A., Pietraszek M., Wierzbicka M.
Polish Journal of Otolaryngology
|
2021
|
vol. 75
|
issue 1
1-6
PL
Wstęp: Leczenie chirurgiczne otosklerozy od wielu lat stanowi powszechnie przyjęty sposób postępowania. Poprawa słuchu po operacji jest czasami wręcz spektakularna, a dobre wyniki uzyskuje się w wielu ośrodkach w ponad 90% całej operowanej populacji chorych. Jednakże w kolejnych latach po zabiegu u części pacjentów obserwowany jest stały lub postępujący niedosłuch przewodzeniowy. Cel: Celem pracy jest przedstawienie grupy chorych z niedosłuchem przewodzeniowym, który pojawił się po pierwszej operacji otosklerozy, oraz analiza przyczyn jego wystąpienia. Materiał i Metody: Analizie retrospektywnej poddano pacjentów operowanych pierwszorazowo w latach 2000–2009. Przeanalizowano ich dokumentację medyczną do końca 2019 roku, co umożliwiło uzyskanie wyników co najmniej 10-letnich obserwacji pooperacyjnych. Była to grupa 1118 chorych w wieku 14–82 lat, w tym 802 kobiet i 316 mężczyzn. Wyniki: Reoperacje z powodu niedosłuchu przewodzeniowego wykonano u 93 chorych, co stanowiło 8,3% pierwotnie operowanych. Zdecydowanie częściej wykonywano je u pacjentów po stapedektomiach (19,7%) niż po stapedotomii (5,5%). Śródoperacyjnie najczęściej stwierdzano przemieszczenie się protezki (44,1%), często związane z erozją lub nekrozą odnogi długiej kowadełka (28%). Rzadziej występowały: zrosty wokół protezki (10,8%), za mały otwór w płytce strzemiączka (8,6%), za krótka protezka (8,6%), progresja otosklerozy (7,5%), za długa protezka (6,4%), obecność ziarniniaka wokół protezki (5,4%) oraz przemieszczone kowadełko (4,3%). Wnioski: W przypadku otosklerozy leczenie operacyjne stanowi uznaną i dobrą metodę. Pozwala ono na uzyskanie poprawy słuchu u zdecydowanej większości leczonych w ten sposób chorych. Niestety na przestrzeni lat u części pacjentów ponownie rozwija się niedosłuch przewodzeniowy. Reoperacja daje szansę na ustalenie przyczyny i poprawę słuchu w większości takich przypadków.
8
Publication available in full text mode
Content available

Tympanometria szerokopasmowa – nowa metoda oceny ucha środkowego

75%
Niemczyk E., Lachowska M.
Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny
|
2016
|
vol. 5(1)
65-74
PL
Tympanometria szerokopasmowa (WBT) jest stosunkowo nową metodą oceny ucha środkowego. W przeciwieństwie do klasycznej audiometrii impedancyjnej (AI) zamiast tonu próbnego o  częstotliwości 226 Hz, (a w przypadku niemowląt 1000 Hz) w WBT stosuje się trzask szerokopasmowy obejmujący częstotliwości w zakresie 226–8000 Hz. Umożliwia to ocenę: absorbcji dźwięku przez ucho środkowe, uśrednionego tympanogramu szerokopasmowego oraz tympanogramu dla kilku częstotliwości osobno, a w szczególności na częstotliwości rezonansowej ucha środkowego. Te dodatkowe możliwości pomiarów sprawiają, że WBT może być badaniem znacznie czulszym i  bardziej specyficznym w  diagnostyce schorzeń wpływających na komponentę przewodzeniową niedosłuchu. Patologie ucha środkowego o  udokumentowanym wpływie na powyższe parametry to: ujemne ciśnienie w  jamie bębenkowej, wysięk w  jamie bębenkowej, otoskleroza, przerwanie ciągłości łańcucha kosteczek słuchowych, perforacja błony bębenkowej, przetoka na kanale półkolistym górnym. Duże nadzieje wiąże się z wykorzystaniem WBT jako badania pomocniczego w  badaniach przesiewowych słuchu u  noworodków, gdzie nawet niewielkie nieprawidłowości ucha środkowego mogą zaburzać rejestrację otoemisji akustycznych. Zastosowanie WBT pozwala – bardziej precyzyjnie niż klasyczna audiometria impedancyjna z użyciem tonu 1000 Hz – określić niewielkie nieprawidłowości w jamie bębenkowej. Pomiary absorbcji mogą być wykonywane bez zmian ciśnienia w przewodzie słuchowym zewnętrznym, co stwarza możliwości oceny stanu ucha środkowego nawet krótko po operacjach otologicznych. Słabą stroną WBT jest natomiast fakt występowania dużych zmienności osobniczych w  wykresach absorbcji oraz częstotliwości rezonansowej. Utrudnia to określenie zakresów norm dla uszu prawidłowo słyszących, i tych dotkniętych poszczególnymi jednostkami chorobowymi. Z tego powodu WBT wymaga jeszcze wielu badań. Nie zmienia to jednak faktu, że jest cenną metodą, która w przyszłości może stać się nieodzownym elementem diagnostyki stanu ucha środkowego.
9
Publication available in full text mode
Content available

Niedosłuch przewodzeniowy po operacyjnym leczeniu otosklerozy – wieloletnie obserwacje

75%
Szyfter W., Gawęcki W., Bartochowska A., Balcerowiak A., Pietraszek M., Wierzbicka M.
Otolaryngologia Polska
|
2021
|
vol. 75(1)
1-6
PL
Wstęp: Leczenie chirurgiczne otosklerozy od wielu lat stanowi powszechnie przyjęty sposób postępowania. Poprawa słuchu po operacji jest czasami wręcz spektakularna, a dobre wyniki uzyskuje się w wielu ośrodkach w ponad 90% całej operowanej populacji chorych. Jednakże w kolejnych latach po zabiegu u części pacjentów obserwowany jest stały lub postępujący niedosłuch przewodzeniowy. Cel: Celem pracy jest przedstawienie grupy chorych z niedosłuchem przewodzeniowym, który pojawił się po pierwszej operacji otosklerozy, oraz analiza przyczyn jego wystąpienia. Materiał i Metody: Analizie retrospektywnej poddano pacjentów operowanych pierwszorazowo w latach 2000–2009. Przeanalizowano ich dokumentację medyczną do końca 2019 roku, co umożliwiło uzyskanie wyników co najmniej 10-letnich obserwacji pooperacyjnych. Była to grupa 1118 chorych w wieku 14–82 lat, w tym 802 kobiet i 316 mężczyzn. Wyniki: Reoperacje z powodu niedosłuchu przewodzeniowego wykonano u 93 chorych, co stanowiło 8,3% pierwotnie operowanych. Zdecydowanie częściej wykonywano je u pacjentów po stapedektomiach (19,7%) niż po stapedotomii (5,5%). Śródoperacyjnie najczęściej stwierdzano przemieszczenie się protezki (44,1%), często związane z erozją lub nekrozą odnogi długiej kowadełka (28%). Rzadziej występowały: zrosty wokół protezki (10,8%), za mały otwór w płytce strzemiączka (8,6%), za krótka protezka (8,6%), progresja otosklerozy (7,5%), za długa protezka (6,4%), obecność ziarniniaka wokół protezki (5,4%) oraz przemieszczone kowadełko (4,3%). Wnioski: W przypadku otosklerozy leczenie operacyjne stanowi uznaną i dobrą metodę. Pozwala ono na uzyskanie poprawy słuchu u zdecydowanej większości leczonych w ten sposób chorych. Niestety na przestrzeni lat u części pacjentów ponownie rozwija się niedosłuch przewodzeniowy. Reoperacja daje szansę na ustalenie przyczyny i poprawę słuchu w większości takich przypadków.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.