Basophil Activation Test (BAT) is a functional test, sometimes referred as “oral test tube challenge”. Although component-resolved diagnosis contributed to a significant increase in the sensitivity and specificity of diagnostic tests, none of the currently used methods allows for differentiation between allergic but allergen tolerant patients and patients with symptoms of allergy. Therefore, BAT has clinical application in the diagnosis and monitoring of allergic diseases, including food allergy. This test can also serve as an additional tool for predicting the severity of a clinical reaction and assessing the threshold of reactivity in food allergies. BAT is characterized by very high sensitivity and specificity. The introduction of BAT for everyday clinical use would require the standardization of laboratory procedures and methods of data analysis and clinical validation of the test. Research using BAT requires continuation, primarily to determine its place in diagnostic algorithms.
PL
Test aktywacji bazofili (ang. Basophil Activation Test, BAT) jest badaniem czynnościowym, określanym niekiedy mianem „doustnej próby prowokacji w probówce”. Choć diagnostyka komponentowa przyczyniła się do istotnego wzrostu czułości i swoistości badań diagnostycznych, to żadna z aktualnie stosowanych metod nie pozwala na zróżnicowanie pomiędzy pacjentami uczulonymi, ale tolerującymi alergen a pacjentami uczulonymi z objawami alergii. W związku z tym badanie to ma zastosowanie kliniczne w diagnostyce i monitorowaniu chorób alergicznych m.in. alergii pokarmowej. Test ten może służyć również jako dodatkowe narzędzie do przewidywania ciężkości reakcji klinicznej oraz oceny progu reaktywności w alergii na pokarmy. BAT cechuje się bardzo dużą czułością i swoistością. Wprowadzenie BAT do codziennego użytku klinicznego wymagałoby standaryzacji procedur laboratoryjnych i sposobu analizy danych oraz klinicznej walidacji testu. Badania z zastosowaniem BAT wymagają kontynuacji, przede wszystkim celem ustalenia jego miejsca w algorytmach diagnostycznych chorób alergicznych.
The oral food challenge remains the most reliable method for confirming or excluding food allergies. The most trustworthy variant is double-blind placebo-controlled food challenge (DBPCFC). In DBPCFC, both the patient and the investigator do not know which sample contains placebo and which is the active sample (verum). DBPCFC should be prepared in such a way that the concentration of the allergen tested in the food administered to the patient is as high as possible, while remaining imperceptible to the patient, and the same ingredients should be used in the active sample and placebo. In addition, meal ingredients, other than those tested, must not cause hypersensitivity symptoms in the patient and the taste, consistency, smell and colour of the food must make it impossible to identify which sample is active and which contains placebo. Self-preparation of recipes for active sample and placebo allows to blind virtually any allergen, but unfortunately it is often fraught with the error of insufficient concealment of the allergen. If the patient recognizes the content of a given food, then the DBPCFC conditions are not met. To avoid setbacks, reduce the preparation time of the sample and increase the likelihood of effective food blinding, one of the validated recipes for active sample and plecebo developed by the research teams can be used. The work presents general guidelines according to which allergens should be blinded. Strategies for the preparation of active and placebo sample are provided, as well as examples of validated recipes available in scientific publications.
PL
Doustna próba prowokacyjna wciąż pozostaje najbardziej wiarygodną metodą umożliwiającą potwierdzenie lub wykluczenie alergii pokarmowej. Najbardziej wiarygodną jej odmianą jest podwójnie zaślepiona próba prowokacyjna kontrolowana placebo (DBPCFC). W przypadku DBPCFC zarówno pacjent, jak i osoba prowadząca badanie nie wiedzą, która próbka zawiera placebo, a która verum (próbka aktywna). DBPCFC należy przygotować w ten sposób, by stężenie badanego alergenu w pokarmie podawanym pacjentowi było możliwie najwyższe, jednocześnie pozostając niewyczuwalnym dla chorego, a te same składniki powinny zostać wykorzystane w próbce aktywnej i placebo. Ponadto składniki pokarmu, inne niż testowany, nie mogą powodować u chorego objawów nadwrażliwości, a smak, konsystencja, zapach i kolor testowanego pokarmu musi uniemożliwić rozpoznanie, która próbka jest aktywna, a która zawiera placebo. Samodzielne przygotowanie przepisów na próbkę aktywną i placebo umożliwia zaślepienie praktycznie każdego pokarmu, jednak niestety niejednokrotnie obarczone jest błędem związanym z niedostatecznym ukryciem alergenu. Jeżeli pacjent rozpozna zawartość danego pokarmu wówczas warunki DBPCFC nie są spełnione. Aby uniknąć niepowodzeń, skrócić czas przygotowywania próby i zwiększyć prawdopodobieństwo skutecznego zaślepienia pokarmu można zastosować jeden z walidowanych, opracowanych przez zespoły badawcze przepisów na próbkę aktywną i plecebo. W pracy przedstawiono założenia, wg których należy zaślepiać alergeny. Podano wytyczne, dotyczące przygotowywania własnych przepisów, jak również przedstawiono walidowane przepisy dostępne w publikacjach naukowych.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.