Search results

1

Endoskopowa przeznosowa resekcja oponiaka guzka siodła tureckiego – opis przypadku

100%

Kozok-Paździor M., Dobosz P., Sobolewska A., Sobański D.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(4)

24-29

PL

Wstęp: Oponiaki guzka siodła tureckiego stanowią ok. 5-10% wszystkich wewnątrzczaszkowych oponiaków. Zmiany wywodzą się z guzka siodła lub bruzdy skrzyżowania wzrokowego kości klinowej. Guzy nadsiodłowe często przemieszczają skrzyżowanie wzrokowe lub nerwy wzrokowe powodując zaburzenia widzenia, które są dominującym objawem zgłaszanym przez chorych. Tradycyjnie guzki siodła tureckiego są usuwane przezczaszkowo. Jako alternatywa dla dostępów przezczaszkowych w operacjach usunięcia zmian w zakresie przedniego dołu czaszki rosnącą popularność zyskały przeznosowe operacje endoskopowe. Materiał i metody: W pracy przedstawiono przypadek pacjentki z oponiakiem guzka siodła tureckiego. Wyniki: 63-letnia pacjentka diagnozowana z powodu bólu głowy, zaburzeń czucia twarzy po stronie prawej oraz ubytku pola widzenia. W badaniu okulistycznym stwierdzono dwuskroniowy ubytek pola widzenia do 10-15%. W wykonanych badaniach obrazowych stwierdzono guz wielkości 8,1x8,0mm zlokalizowany w okolicy guzka siodła tureckiego. Wykonano endoskopową operację z dostępu przezklinowego potwierdzając rozpoznanie oponiaka. W okresie pooperacyjnym zaobserwowano prawie całkowite zniesienie dolegliwości. Wnioski i dyskusja: Oponiaki guzka siodła tureckiego z wyboru leczone są chirurgicznie. Neurochirurdzy stosują dostępy przezczaszkowe, jak również poprzez współpracę z rynologiem endoskopowe operacje przezklinowe. Wybór sposobu leczenia zawsze powinien być rozpatrywany indywidualnie. Zaopatrywanie płynotoku nadal jest wyzwaniem chirurgicznym, jednak wykorzystanie naczyniowych płatów nosowo-przegrodowych (płat Hadada) znacznie zmniejszyło częstość ich występowania. Rekonwalescencja po zabiegach endoskopowych jest znacznie szybsza, a wyniki pooperacyjne zadowalające.

2

Oponiak zlokalizowany pierwotnie w przewodzie słuchowym wewnętrznym – opis przypadku

100%

Mogla M., Laskus A., Karchier E., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(1)

8-11

PL

Oponiaki to najczęstsze nowotwory wewnątrzczaszkowe. Najczęściej spotykanymi guzami w kącie mostowomóżdżkowym (CPA – cerebellopontine angle) są osłoniaki nerwu przedsionkowo-ślimakowego. Oponiaki to drugie co do częstości nowotwory w tej lokalizacji, stwierdzane w 10–15% przypadków [1]. Oponiaki zajmują przewód słuchowy wewnętrzny (IAC – internal auditory canal) poprzez wniknięcie przez ciągłość z CPA, bądź są zmianą pierwotnie zlokalizowaną w IAC. Podczas gdy ekspansję z CPA spotyka się stosunkowo często [2], to jako zmiana pierwotna występuje tam bardzo rzadko. Do tej pory w literaturze światowej opisano zaledwie około 50 takich przypadków [3]. Niniejszym prezentujemy taki przypadek i omawiamy postępowanie operacyjne.

3

Oponiak imitujący schwannoma nerwu przedsionkowo-ślimakowego – opis przypadku

100%

Wojciechowski T., Drożdż A., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(1)

49-52

PL

Oponiaki to jedne z najczęstszych nowotworów wewnątrzczaszkowych głównie lokalizujące się w przestrzeni nadnamiotowej. Ich lokalizacja w tylnym dole czaszki jest zjawiskiem niespotykanym, ale nawet wtedy poprawne postawienie diagnozy ułatwiają charakterystyczne cechy napotkane podczas analizy badań obrazowych. W niniejszej pracy autorzy prezentują przypadek chorego z oponiakiem przewodu słuchowego wewnętrznego przypominającym schwannoma nerwu przedsionkowo-ślimakowego o typowej lokalizacji, a także wywołującym typowe objawy, takie jak asymetryczne pogorszenie słuchu, szumy uszne i zaburzenia równowagi. Ponadto w artykule przedyskutowany zostaje rozwój i diagnostyka oponiaka, a także możliwość jego leczenia w kontekście tak osobliwej lokalizacji.

4

Badania kliniczno-molekularne w oponiakach

63%

Jaskólski D. J.

Aktualności Neurologiczne

|

2012

|

vol. 12

|

issue 2

74-103

EN

Aim: The aim of our study was to evaluate the frequency of deletions on chromosomes 1, 9, 10, 14, 18 and 22 in 75 benign and 15 atypical meningiomas and correlate them with clinical findings. Methods: Paired normal and tumour DNA samples obtained from the patients operated on, were analyzed for loss of heterozygosity (LOH), using 24 microsatellite markers and PCR techniques. Results: Statistical analysis showed that deletions on chromosomes 14 and 18 were significantly associated with WHO grade of the meningiomas (p=0.048 and p=0.03, respectively). In addition, LOH on chromosome 14 was significantly associated with tumour size (p=0.048), as the risk of developing a tumour larger than 4 cm in diameter was 6-times greater than the risk of developing tumour with diameter below 4 cm. The most frequent genetic abnormality inmeningiomas is 22 LOH, which was confirmed in the present study in which high frequency of such abnormality was observed (66%). There was a clear associations between chromosome 22 status and histological subtype. LOH on chromosome 22 was more frequent in fibrous meningiomas than in the meningothelial variant (p=0.001). Besides that, there was a relationship between 22 LOH status and tumour location: the frequency of LOH in skull base meningiomas was significantly lower compared to parasagittal meningiomas (p=0.0004). Conclusions: These results indicated that allelic loss on chromosomes 9, 10, 14, 18 and 22 may be associated with meningioma pathogenesis and progression.

PL

Cel: Celem pracy była ocena częstości występowania delecji na chromosomach 1., 9., 10., 14., 18. i 22. w 75 łagodnych i 15 atypowych oponiakach oraz skorelowania ich z niektórymi danymi klinicznymi. Materiał i metoda: Sparowane próbki prawidłowego, pochodzącego z leukocytów krwi obwodowej DNA oraz DNA oponiaka zostały zbadane pod kątem utraty heterozygotyczności (LOH) za pomocą 24 markerów mikrosatelitarnych i techniki reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR). Materiał pochodził od chorych operowanych. Wyniki: Analiza statystyczna wykazała, że delecje na chromosomach 14. i 18. były w istotny sposób związane ze stopniem WHO oponiaków (odpowiednio p=0,048 i p=0,03). Co więcej, LOH na chromosomie 14. był istotnie statystycznie związany z rozmiarem oponiaka (p=0,048), jako że ryzyko wzrostu nowotworu o średnicy powyżej 4 cm było 6-krotnie większe niż ryzyko rozwoju mniejszego guza. Najczęściej występującą nieprawidłowością genetyczną w oponiakach jest LOH na chromosomie 22., co zostało potwierdzone w przedstawionym materiale, w którym zmianę tę zaobserwowano w 66% przypadków. Występował silny związek pomiędzy zmianami na chromosomie 22. a podtypem histologicznym nowotworu. Utrata heterozygotyczności na chromosomie 22. była częstsza w oponiakach włóknistych niż w meningotelialnych (p=0,001). Ponadto obserwowano związek pomiędzy obecnością LOH na 22. chromosomie a umiejscowieniem oponiaka: częstość LOH w guzach podstawy czaszki była znacząco mniejsza w porównaniu z oponiakami przystrzałkowymi (p=0,0004). Wnioski: Powyższe wyniki wskazują, że utrata heterozygotyczności na chromosomach 9., 10., 14., 18. i 22. może mieć związek z patogenezą i progresją oponiaka.

Refine search results

3 Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

1 Aktualności Neurologiczne

2 2019

1 2017

1 2012

2 Niemczyk K.

1 Dobosz P.

1 Drożdż A.

1 Jaskólski D. J.

1 Karchier E.

1 Kozok-Paździor M.

1 Laskus A.

1 Mogla M.

1 Sobański D.

1 Sobolewska A.

1 Wojciechowski T.

Endoskopowa przeznosowa resekcja oponiaka guzka siodła tureckiego – opis przypadku

Oponiak zlokalizowany pierwotnie w przewodzie słuchowym wewnętrznym – opis przypadku

Oponiak imitujący schwannoma nerwu przedsionkowo-ślimakowego – opis przypadku

Badania kliniczno-molekularne w oponiakach