Search results

1

Powikłania neurologiczne i jakość życia po resekcji ślinianki podżuchwowej. Prospektywne, nierandomizowane badanie jednoośrodkowe

100%

Chiesa Estomba C., Valldeperes-Vilanova A., González-García J., Larruscain-Sarasola E., Sistiaga-Suarez J., Altuna-Mariezcurrena X.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2019

|

vol. 73

|

issue 6

32-37

PL

Wprowadzenie: Resekcja ślinianki podżuchwowej wiąże się z powikłaniami, takimi jak uszkodzenie gałęzi brzeżnej żuchwy nerwu twarzowego, nerwu językowego czy podjęzykowego. Poza nimi, w niniejszej pracy opisano subiektywne dolegliwości: suchość w jamie ustnej, parestezje w okolicy blizny czy zmianę smaku. Pacjenci i metody: Przeprowadzono prospektywne, nierandomizowane badanie z udziałem 20 pacjentów poddanych zabiegowi usunięcia ślinianki podżuchwowej. Wyniki: Najczęstszą przyczyną zabiegu była kamica ślinianki – dotyczyła ona 9 osób (45%). Jeden z pacjentów (5%) miał porażenie nerwu językowego, u dwóch (10%) stwierdzono przejściowe porażenie gałęzi brzeżnej żuchwy, nie zarejestrowano zaś żadnego przypadku zmian w nerwie podjęzykowym. Powikłania neurologiczne nie miały związku z: wielkością kamieni śliniakowych (p = 0,293), rozmiarem guza (p = 0,445) czy rodzajem zmiany patologicznej (p = 0,694). Największym problemem zarówno po miesiącu, jak i po 6 miesiącach po zabiegu, były parestezje w okolicy blizny (odpowiednio: 55% i 33%), a na drugim miejscu uplasowała się kserostomia, czyli suchość błony śluzowej jamy ustnej (33% i 27,3%). Wnioski: Resekcja ślinianki podżuchwowej to zabieg bezpieczny, o niskim ryzyku powikłań chirurgicznych czy neurologicznych. Mimo to pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwych powikłaniach, takich jak: suchość w jamie ustnej oraz parestezje w okolicy blizny. Efekt kosmetyczny może być zadowalający, a blizny można uniknąć stosując odpowiednią technikę operacyjną. Mimo że ryzyko uszkodzenia MBFN, nerwu językowego i podjęzykowego jest niskie, należy uwzględnić je w informacjach o zabiegu przekazywanych pacjentowi przed operacją.

2

Gruczołowy rak szyjki macicy leczony operacyjnie – czynniki prognostyczne i wyniki leczenia

100%

Bodzek M., Szatkowski W., Jasiówka M., Karolewski K., Klimek M.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 1

68-77

EN

Aim of the study: Analysis of prognostic factors and treatment outcomes in patients with adenocarcinoma of the cervix treated by surgery. Material and methods: Data of 120 cervical adenocarcinoma patients treated in years 1985–2007 at the Department of Gynecologic Oncology of the Cancer Center, Division in Krakow were analyzed in detail. All patients were treated with primary surgery. The results of combination therapy were evaluated at the first follow-up appointment (6 weeks – 3 months) after completing adjuvant radiotherapy, based on a clinical examination and imaging tests. Progression-free survival and the 5-year survival rate were assumed as the criteria to evaluate the effectiveness of therapy. Survival probability was calculated with Kaplan–Meier estimate. Peto’s log-rank test was used to determine the statistic significance of the obtained differences, and the Cox hazard model was applied to assess the impact of given risk factors on patient mortality. Results: The 5-year survival rate in the group of 120 cervical adenocarcinoma patients was 74.3%. Thirty-two patients (26.6%) suffered a relapse. The average progression-free survival was 24.6 months, and median progression-free survival – 27 months. Multivariate analysis demonstrated a statistically significant detrimental effect of menopause, comorbidities, lymphovascular space invasion, and metastasis to pelvic lymph nodes on overall survival. Conclusions: Primary surgery is an effective method of treatment for patients with stage IA and IB cervical adenocarcinoma. Multivariate analysis showed a negative impact on overall survival of the following factors: menopause, comorbidities, lymphovascular space invasion, and metastasis to pelvic lymph nodes.

PL

Cel pracy: Analiza czynników prognostycznych oraz wyników leczenia chorych z gruczołowym rakiem szyjki macicy leczonych operacyjnie. Materiał i metody: Szczegółowej analizie poddano grupę 120 pacjentek z gruczołowym rakiem szyjki macicy leczonych w latach 1985–2007 w Klinice Ginekologii Onkologicznej Centrum Onkologii, Oddział w Krakowie. Wszystkie chore poddano pierwotnie leczeniu operacyjnemu. Wyniki leczenia skojarzonego oceniano podczas pierwszej kontroli (od 6 tygodni do 3 miesięcy) po zakończeniu uzupełniającej radioterapii na podstawie badania klinicznego i badań obrazowych. Jako kryterium oceny skuteczności leczenia przyjęto czas do progresji choroby oraz przeżycia 5-letnie. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana–Meiera. W celu oceny istotności statystycznej prezentowanych w wynikach różnic posłużono się testem log-rank według Peto, a w celu oceny wpływu czynników na ryzyko zgonu – modelem hazardu Coxa. Wyniki: Odsetek przeżyć całkowitych 5-letnich w grupie 120 chorych z gruczołowym rakiem szyjki macicy wyniósł 74,3%. U 32 pacjentek (26,6%) wystąpił nawrót choroby nowotworowej. Średni czas do progresji wyniósł 24,6 miesiąca, a mediana czasu do progresji – 27 miesięcy. Analiza wielocechowa wykazała znamienny statystycznie negatywny wpływ menopauzy, chorób współistniejących, zajęcia naczyń limfatycznych i krwionośnych oraz przerzutów do węzłów chłonnych miednicznych na czas przeżycia całkowitego. Wnioski: Pierwotne leczenie chirurgiczne jest skuteczną metodą leczenia chorych z gruczołowym rakiem szyjki macicy w stopniach IA i IB. W analizie wieloczynnikowej niekorzystny wpływ na przeżycia mają: obecność menopauzy, choroby współistniejące, zatory z komórek raka w naczyniach limfatycznych oraz przerzuty w węzłach chłonnych miednicy mniejszej.

3

Akceptacja choroby chorych na raka płuca przed i po zakończeniu leczenia chirurgicznego

100%

Nowicki A., Graczyk P., Lemanowicz M.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(4)

11-15

PL

Wprowadzenie: Rak płuca jest najczęstszym nowotworem złośliwym na świecie, a także jednym z najgorzej rokujących. Akceptacja choroby jest najważniejszym elementem w procesie przystosowania się do życia. Im wyższa, tym mniejszy stres i większe poczucie własnej wartości, co ułatwia przystosowanie do sytuacji zdrowotnej. Cel: Celem pracy była ocena akceptacji choroby u chorych przed i po operacji raka płuca Materiały i metody: Badanie przeprowadzono w 2016 roku w Centrum Onkologii oraz Kujawsko-Pomorskim Centrum Pulmunologii w Bydgoszczy. W badaniu uczestniczyło tych samych 87 osób przed i po operacjami raka płuca. Do badania użyto autorskiego kwestionariusza ankiety oraz Skali Akceptacji Choroby. Wyniki: Mężczyźni stanowili 75% badanej grupy, 65% osób było w wieku 50–69 lat. Największa liczba pacjentów – 25 osób (28,7%) – paliło 5 paczkolat, natomiast najmniejsza – 8 osób (9,2%) – 2,5 paczkolat. Poziom akceptacji choroby przed i po operacji różnił się u 58 osób. U 29 pacjentów poziom akceptacji był taki sam, u 45 nastąpił jego spadek, natomiast u 13 wzrost. Przed operacją średnia punktowa akceptacja choroby wyniosła 26,2 punktu, po operacji 20,89 punktu. Chorzy zarówno przed, jak i po operacji mieli podobne średnie punktowe akceptacji choroby niezależnie od płci, wieku, wykształcenia miejsca zamieszkania i aktywności zawodowej. Wnioski: U ponad połowy chorych akceptacja choroby zmniejsza się po operacji i jest na przeciętnym poziomie. Zmienne socjodemograficzne w okresie zarówno przed operacją jak i w okresie pooperacyjnym takie jak, płeć, wiek, wykształcenie miejsce zamieszkania, aktywność zawodowa nie mają wpływu na akceptację choroby Z poszczególnych składowych socjodemograficznych znamiennie gorszą akceptację choroby w okresie z przed operacji do okresu pooperacyjnego wykazują mężczyźni i chorzy w wieku 50–69 lat, z wykształceniem podstawowym/zawodowym, średnim, osoby pracujące i nie zależnie od miejsca zamieszkania.

4

Powikłania neurologiczne i jakość życia po resekcji ślinianki podżuchwowej. Prospektywne, nierandomizowane badanie jednoośrodkowe

100%

Chiesa Estomba C., Valldeperes-Vilanova A., González-García J., Larruscain-Sarasola E., Sistiaga-Suarez J., Altuna-Mariezcurrena X.

Otolaryngologia Polska

|

2019

|

vol. 73(6)

32-37

PL

Wprowadzenie: Resekcja ślinianki podżuchwowej wiąże się z powikłaniami, takimi jak uszkodzenie gałęzi brzeżnej żuchwy nerwu twarzowego, nerwu językowego czy podjęzykowego. Poza nimi, w niniejszej pracy opisano subiektywne dolegliwości: suchość w jamie ustnej, parestezje w okolicy blizny czy zmianę smaku. Pacjenci i metody: Przeprowadzono prospektywne, nierandomizowane badanie z udziałem 20 pacjentów poddanych zabiegowi usunięcia ślinianki podżuchwowej. Wyniki: Najczęstszą przyczyną zabiegu była kamica ślinianki – dotyczyła ona 9 osób (45%). Jeden z pacjentów (5%) miał porażenie nerwu językowego, u dwóch (10%) stwierdzono przejściowe porażenie gałęzi brzeżnej żuchwy, nie zarejestrowano zaś żadnego przypadku zmian w nerwie podjęzykowym. Powikłania neurologiczne nie miały związku z: wielkością kamieni śliniakowych (p = 0,293), rozmiarem guza (p = 0,445) czy rodzajem zmiany patologicznej (p = 0,694). Największym problemem zarówno po miesiącu, jak i po 6 miesiącach po zabiegu, były parestezje w okolicy blizny (odpowiednio: 55% i 33%), a na drugim miejscu uplasowała się kserostomia, czyli suchość błony śluzowej jamy ustnej (33% i 27,3%). Wnioski: Resekcja ślinianki podżuchwowej to zabieg bezpieczny, o niskim ryzyku powikłań chirurgicznych czy neurologicznych. Mimo to pacjenci powinni zostać poinformowani o możliwych powikłaniach, takich jak: suchość w jamie ustnej oraz parestezje w okolicy blizny. Efekt kosmetyczny może być zadowalający, a blizny można uniknąć stosując odpowiednią technikę operacyjną. Mimo że ryzyko uszkodzenia MBFN, nerwu językowego i podjęzykowego jest niskie, należy uwzględnić je w informacjach o zabiegu przekazywanych pacjentowi przed operacją.

5

Guzy torbielowate trzustki: leczenie chirurgiczne

100%

Jabłońska B., Braszczok Ł., Szczęsny-Karczewska W., Dubiel-Braszczok B., Lampe P.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(1)

1-8

PL

Celem niniejszego badania było dokonanie oceny krótkoterminowych wyników leczenia chirurgicznego guzów torbielowatych trzustki. Materiał i metody: Dokonaliśmy retrospektywnej oceny dokumentacji medycznej 46 pacjentów (31 kobiet i 15 mężczyzn), którzy zostali poddani w naszym oddziale operacjom chirurgicznym w związku z guzami torbielowatymi trzustki. Wyniki: Guzy torbielowate trzustki zlokalizowane były w głowie trzustki (21), trzonie trzustki (11), ogonie trzustki (13), a także w całym narządzie trzustki (1). Wykonano następujące zabiegi chirurgiczne: pankreatoduodenektomię (20), pankreatektomię centralną (9), pankreatektomię dystalną (3), pankreatektomię ze splenektomią (3), pankreatektomię dystalną poszerzoną ze splenektomia (2), całkowitą pankreatektomię (1), resekcję głowy trzustki z zachowaniem dwunastnicy (1), lokalne wycięcie guza (4) i inne (2). Zidentyfikowano następujące histopatologiczne typy guzów: torbielakogruczolaka surowiczego (14), wewnątrzprzewodowego brodawkowatego gruczolaka śluzowego (5), wewnątrzprzewodowego brodawkowatego raka śluzowego (5), litego guza pseudobrodawkowatego (5), torbielakogruczolaka śluzowego (5), torbielakogruczolaka śluzowego o granicznej złośliwości (1), torbielakogruczolakoraka śluzowego (2), gruczolakoraka (4) i inne (5). Wczesne powikłania pooperacyjne stwierdzono u 14 chorych (30,43%). Reoperacje wykonano u 9 pacjentów (19,56%). Śmiertelność okołooperacyjna wyniosła 6,52%. Wnioski: Najczęstszym guzem torbielowatym w badanej grupie pacjentów był torbielakogruczolak surowiczy trzustki. Guzy torbielowate trzustki najczęściej zlokalizowane były w głowie narządu. U większości pacjentów możliwa była resekcja trzustki, przy czym najczęściej wykonywanym rodzajem resekcji trzustki był zabieg pankreatoduodenektomii.

6

Opinie pacjentów o polskich chirurgach i leczeniu operacyjnym

100%

Olakowski M., Hładoń A., Seweryn M., Ciosek J., Świątkiewicz W.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(5)

420-432

PL

W polskim społeczeństwie występują silnie zakorzenione stereotypy myślenia na temat chirurga, któ- re mogą w istotny sposób wpływać na proces leczenia. Celem pracy było zaprezentowanie wyników badania ankietowego dotyczącego opinii chorych przebywających w szpitalu na temat wizerunku chirurga i leczenia operacyjnego. Materiał i metodyka. W okresie od 1 stycznia do 30 października 2012 r. badaniem ankietowym objęto 1000 chorych. Badanie ankietowe zostało przeprowadzone przy użyciu autorskiego kwestionariusza zawierającego 25 pytań. Uzyskane wyniki zostały opracowane statystycznie z użyciem programu STATISTICA. Różnice między grupami sprawdzono przy użyciu testu chi-kwadrat z modyfikacją Yatesa, przyjmując poziom istotności α = 0,05. Wyniki. Grupa badana liczyła 1000 chorych, w tym 56% kobiet (n= 560) oraz 44% mężczyzn (n= 440). Medialny obraz polskiego chirurga jako pozytywny określiło 78% ankietowanych. Większość chorych (74%) uznała, że polscy chirurdzy dorównują poziomem kompetencji i umiejętności zagranicznym specjalistom. Największym zaufaniem ankietowanych (n=537) cieszyli się chirurdzy w średnim wieku (40‑60 r.ż.). Płeć chirurga dla większości chorych (n=649) nie miała znaczenia. Prawie wszyscy ankietowani w sytuacji zagrożenia zdrowia i życia bez wahania zadeklarowali zgodę na operację (n=974). Wnioski. Współczesna wiedza polskich pacjentów na temat chirurgów i leczenia operacyjnego jest duża. Chirurg cieszy się wysokim prestiżem społecznym, szacunkiem i uznaniem, a jego obraz w opinii zdecydowanej większości ankietowanych jest pozytywny.

7

The prognostic significance of histology and treatment modality in stage IB1 squamous cell carcinoma, adenocarcinoma, and adenosquamous cell carcinoma of the uterine cervix: SEER study 2004–2008

75%

Herskovic A., Yan W., Christos P., Ye J. C., Nori D., Ravi A.

|

issue 2

78-84

EN

Objective: To determine the significance of histology and treatment modality on overall survival and cause-specific survival in stage IB1 cervical carcinoma. Methods: Cases of stage IB1 squamous cell carcinoma, adenocarcinoma, and adenosquamous cell carcinoma of the uterine cervix managed with either radical hysterectomy, definitive radiation therapy which may include external beam radiation therapy and/or vaginal brachytherapy, or total abdominal hysterectomy with adjuvant radiation therapy which may include external beam radiation therapy plus/minus vaginal brachytherapy were abstracted from the SEER database (2004–2008). Cause-specific survival was calculated using Kaplan–Meier, log-rank, and multivariable Cox regression analyses. Results: Five-year cause-specific survival for squamous cell carcinoma, adenocarcinoma, and adenosquamous cell carcinoma were 94.4%, 97.3%, and 85.7%, respectively (p = 0.001 by log-rank test). On multivariable Cox regression analysis, patients with squamous cell carcinoma were not more likely to die of cervical cancer than patients with adenocarcinoma (hazard ratio = 1.12, 95% confidence interval = 0.53–2.39); but patients with adenosquamous cell carcinoma were more likely to die of cervical cancer than patients with adenocarcinoma (hazard ratio = 3.65, 95% confidence interval = 1.41–9.44). Five-year cause-specific survival was 96.9%, 80.0%, and 92.4% for patients receiving radical hysterectomy, definitive radiation therapy, and total abdominal hysterectomy plus radiation therapy, respectively (p < 0.0001 by log-rank test). On multivariable Cox regression analysis, patients who received definitive radiation therapy and patients who received total abdominal hysterectomy plus radiation therapy were more likely to die of cervical cancer than patients who received radical hysterectomy. Conclusion: In patients with stage IB1 cervical cancer, on multivariable Cox regression analysis, patients with squamous cell carcinoma were not more likely to die of cervical cancer than patients with adenocarcinoma; patients with adenosquamous cell carcinoma were more likely to die of cervical cancer than patients with adenocarcinoma. Patients who received either definitive radiation therapy or total abdominal hysterectomy plus radiation therapy were more likely to die of cervical cancer than patients who received radical hysterectomy.

PL

Cel pracy: Określenie wpływu histologii nowotworu oraz metody leczenia na całkowity czas przeżycia i czas przeżycia swoistego w przypadku raka szyjki macicy w stadium IB1. Metody: Analizowano zawarte w rejestrze SEER, obejmujące lata 2004–2008, przypadki raka płaskonabłonkowego, gruczolakoraka i raka gruczołowo-płaskonabłonkowego szyjki macicy w stadium IB1, w których zastosowano radykalną histerektomię, radykalną radioterapię, w tym napromienianie wiązką zewnętrzną i/lub brachyterapię dopochwową, bądź całkowitą histerektomię brzuszną z radioterapią adiuwantową, w tym napromienianie wiązką zewnętrzną z brachyterapią dopochwową lub bez niej. Czas przeżycia swoistego obliczono, wykorzystując analizę Kaplana–Meiera, test log-rank oraz wieloczynnikową analizę regresji Coxa. Wyniki: Pięcioletnie przeżycie swoiste w przypadku raka płaskonabłonkowego, gruczolakoraka oraz raka gruczołowo-płaskonabłonkowego wynosiło odpowiednio 94,4%, 97,3% i 85,7% (p = 0,001 wg testu log-rank). Wieloczynnikowa analiza regresji Coxa wykazała, że prawdopodobieństwo zgonu z powodu raka szyjki macicy u pacjentek z rakiem płaskonabłonkowym nie było wyższe niż u pacjentek z gruczolakorakiem (współczynnik ryzyka = 1,12; przedział ufności 95% = 0,53–2,39). Z kolei u pacjentek z rakiem gruczołowo-płaskonabłonkowym prawdopodobieństwo zgonu z powodu tego nowotworu było wyższe niż u pacjentek z gruczolakorakiem (współczynnik ryzyka = 3,65, przedział ufności 95% = 1,41–9,44). Pięcioletnie przeżycie swoiste wynosiło 96,9%, 80,0% i 92,4% u chorych, które zostały poddane odpowiednio radykalnej histerektomii, radykalnej radioterapii oraz całkowitej histerektomii brzusznej z radioterapią (p < 0,0001 wg testu log-rank). Wieloczynnikowa analiza regresji Coxa wykazała większe prawdopodobieństwo zgonu z powodu raka szyjki macicy u pacjentek, które zostały poddane radykalnej radioterapii, oraz tych, które przeszły zabieg całkowitej histerektomii brzusznej z radioterapią, w porównaniu z chorymi, które poddano radykalnej histerektomii. Wniosek: U chorych na raka szyjki macicy w stadium IB1 wieloczynnikowa analiza regresji Coxa wykazała, że prawdopodobieństwo zgonu z powodu raka szyjki macicy u pacjentek z rakiem płaskonabłonkowym nie było większe niż u pacjentek z gruczolakorakiem, z kolei u chorych z rakiem gruczołowopłaskonabłonkowym było wyższe niż u pacjentek z gruczolakorakiem. U pacjentek, które zostały poddane radykalnej radioterapii lub przeszły zabieg całkowitej histerektomii brzusznej z radioterapią, prawdopodobieństwo zgonu z powodu raka szyjki macicy było większe niż u chorych, które poddano radykalnej histerektomii.

8

Wewnątrznosowa „Technika Trójkątna” w plastyce zastawki nosa: przegląd dziesięcioletni

63%

Ngalufua'atonga H., Tang C., Rockey J., Lynch A.

Otolaryngologia Polska

|

2018

|

vol. 72(5)

45-50

PL

Wprowadzenie: Główny udział w regulacji przepływu powietrza w nosie bierze zastawka nosa. Zapadanie się zastawki nosa prowadzi do niedrożności przewodów nosowych i przez to do obniżenia jakości życia chorych. Obecnie wykorzystuje się kilka technik plastyki zastawki, począwszy od przeszczepów chrząstki po wewnątrznosowe resekcje chrząstki bocznej nosa. W pracy opisano nowy dostęp do wewnątrznosowej plastyki zastawki nosa, tzw. „Technikę Trójkątną” oraz oceniono jej skuteczność i częstość powikłań na przestrzeni dziesięciu lat. Materiały i metody: Przeprowadzono badanie retrospektywne wśród pacjentów poddanych plastyce zastawki nosa w trzech ośrodkach regionalnych w okresie od stycznia 2004 do maja 2014. W celu oceny poprawy drożności nosa posłużono się subiektywną oceną chorych. W badaniu wzięło udział 24 pacjentów. Wyniki: Po trzech miesiącach od operacji 19 pacjentów zgłaszało poprawę drożności nosa. U 4 pacjentów wykonano rewizję chirurgiczną. U dwóch z nich utrzymywały się nasilone objawy po drugiej operacji. Obserwacji poddano 10 pacjentów w okresie co najmniej 5 lat (od 5,8 do 10,3 lat), spośród których 9 zgłaszało poprawę samopoczucia i brak lub jedynie minimalną niedrożność po plastyce zastawki nosa w porównaniu z okresem przed zabiegiem. Nie zgłaszano żadnych powikłań. Dyskusja: „Technika Trójkątna” jest prostą techniką endoskopową przydatną w leczeniu zapadania się zastawki nosa przy braku istotnych chorób współistniejących.

9

Ziarnina olbrzymich rozmiarów w pochwie po operacji manchesterskiej

63%

Markowska J., Mądry R., Jaszczyńska-Nowinka K., Kasprzak B., Kurzawa P., Bręborowicz J.

Current Gynecologic Oncology

|

2014

|

vol. 12

|

issue 3

245-248

EN

We reported on a case of granulation tissue of large size in the vagina after Manchester operation. A 71-year-old patient was admitted with a tumor of 7 cm in diameter in the vagina. The patient had undergone Manchester operation a year before. Granulation of tissues in the vagina are an often complication after hysterectomy. Clinical symptoms are mucous or blood secretion and mild coital bleeding. In some cases it might also be asymptomatic. It was found that in more than 30% of women after hysterectomy there is granulation tissue in the vagina. It was observed that in more than 60% it is ≤5 mm in size and that it regresses more often than in cases where it is of >5 mm (72% and 33%, respectively). Granulation tissue of >10 mm is very rare. Double biopsies of the 7-centimeter tumor did not provide sufficient information on the tumor origin. There are different therapeutic options for granulation tissue depending on its size – from observation to laser and surgical treatment. In the presented case the only possible option was according to us cautious removal of the tumor from the anterior wall of the vagina to prevent bladder damage. Tumor excision was performed – immunohistochemical staining methods revealed granulation tissue.

PL

Opisano przypadek dużej ziarniny w pochwie po operacji manchesterskiej. Siedemdziesięciojednoletnia pacjentka została przyjęta z powodu 7-centymetrowego guza w pochwie. Chora przed rokiem przebyła operację manchesterską. Ziarnina w kikucie pochwy jest częstym powikłaniem po wycięciu macicy. Klinicznie przebiega z nieprawidłową wydzieliną z pochwy, niekiedy krwistą, krwawieniem przy współżyciu płciowym, choć może też nie powodować żadnych objawów. Ocenia się, że ziarnina w kikucie pochwy występuje u ponad 30% kobiet po operacjach wycięcia macicy. W ponad 60% ma ona rozmiary ≤5 mm i w takich przypadkach jej samoistna regresja jest częstszym zjawiskiem, niż kiedy ma wielkość >5 mm (odpowiednio w 72% i 33%). Ziarnina o wielkości >10 mm występuje rzadko. Dwukrotnie wykonane biopsje 7-centymetrowego guza nie wyjaśniły jednoznacznie jego pochodzenia. Metody postępowania z ziarniną są różne, w zależności od jej wielkości – od postawy wyczekującej po leczenie laserem i leczenie chirurgiczne. W sytuacji tak wielkiej ziarniny jedyną opcją wydaje się ostrożne chirurgiczne oddzielenie zmiany z przedniej ściany pochwy w celu uniknięcia okaleczenia pęcherza moczowego. Wycięto guz w całości – metody immunohistochemiczne potwierdziły rozpoznanie tkanki ziarninowej.

10

Zastosowanie radioterapii śródoperacyjnej w nowotworach wywodzących się z narządów płciowych kobiet

63%

Biedka M., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 3

215-225

EN

Intraoperative radiotherapy is an innovative boosting technique enabling administration of single high dose of radiation, usually combined with external beam radiotherapy following surgery, used in the treatment of both primary and recurrent lesions. Such an approach offers several radiobiological, physical and clinical benefits. One of them is the option to irradiate selected anatomical areas identified during surgery as high-risk and/or residual tumor sites while protecting adjacent normal tissues, major nerve trunks and blood vessels, which may be displaced out of the irradiated field or covered with special shields. Key benefits of intraoperative radiotherapy include delivery of high total dose of radiation, superior local control and greater influence on overall survival. Available techniques of intraoperative radiotherapy include brachytherapy, generating high energy photon radiation using temporary or permanent applicators and mobile linear accelerators, which are the main source of electrons. Compared with conventional brachytherapy or teleradiotherapy, intraoperative radiotherapy offers several benefits including: ability to irradiate resection margins in order to reduce the risk of recurrence from tumor cells remaining the resection plane and reduction of risk of “geographical error”, enabling real-time inspection or palpation of surgical site. Furthermore, intraoperative radiotherapy makes possible reduction of radiation dose delivered to the skin, subcutaneous tissue and bones, while a large single dose provides an enhanced biological effect as compared with conventional radiotherapy. The aim of this paper was to point out types of female genital tumors which may be treated using intraoperative radiotherapy.

PL

Śródoperacyjna radioterapia jest innowacyjną techniką umożliwiającą podanie pojedynczej wysokiej dawki radioterapii, najczęściej w leczeniu skojarzonym z teleterapią po leczeniu operacyjnym, wykorzystywaną do leczenia zarówno zmian pierwotnych, jak i nawrotowych. Podejście to ma kilka zalet od strony radiobiologicznej, fizycznej i klinicznej. Jedną z nich jest możliwość napromieniania, w trakcie leczenia chirurgicznego, wybranych obszarów anatomicznych zidentyfikowanych jako obszary wysokiego ryzyka i/lub guza resztkowego, z jednoczesną ochroną prawidłowych tkanek, dużych nerwów, naczyń, które mogą być przesunięte z obszaru napromieniania lub zakryte specjalnymi osłonami. Do istotnych korzyści śródoperacyjnej radioterapii należą podanie wysokiej całkowitej dawki z radioterapii, zwiększona kontrola miejscowa, a także większy wpływ na całkowite przeżycia. Wśród możliwych technik radioterapii śródoperacyjnej wymienia się brachyterapię generującą energię fotonową o wysokiej mocy dawki z wykorzystaniem tymczasowych lub stałych aplikatorów oraz zastosowanie mobilnych przyspieszaczy liniowych będących głównie źródłem elektronów. W porównaniu z brachyterapią czy teleterapią radioterapia śródoperacyjna ma kilka istotnych zalet, między innymi w trakcie zabiegu marginesy po resekcji guza mogą być napromienione celem zmniejszenia prawdopodobieństwa pozostawienia komórek nowotworowych w linii cięcia, ponadto ogranicza się ryzyko błędu „geograficznego”, dzięki możliwości obejrzenia w czasie rzeczywistym lub palpacji loży pooperacyjnej. Radioterapia śródoperacyjna wpływa także na zmniejszenie dawki na skórę, tkankę podskórną i kości, a pojedyncza dawka daje większy efekt radiobiologiczny w porównaniu z konwencjonalną radioterapią. Celem pracy jest wskazanie nowotworów narządu rodnego, które mogą być leczone z wykorzystaniem śródoperacyjnej radioterapii.

11

Wytyczne postępowania w oddziałach zabiegowych szpitali niejednoimiennych podczas pandemii COVID-19

51%

Mitura K., Myśliwiec P., Rogula W., Solecki M., Furtak J. P., Kazanowski M., Kłęk S., Nowakowski M., Pędziwiatr M., Zawadzki M., Wallner G., Sobocki J.

Polish Journal of Surgery

|

2020

|

vol. 92(2)

42-53

PL

Od kilku tygodni jesteśmy uczestnikami wykładniczo postępującej pandemii koronawirusem SARS-CoV-2. Wraz z przyrostem liczby osób zakażonych SARS-CoV-2, narasta problem postępowania chirurgicznego z pacjentami wymagającymi pilnej operacji. W szpitalach innych niż jednoimienne będą pojawiać się osoby zakażone wirusem SARS-CoV-2 z ujemnymi wynikami badań, które mogą stanowić zagrożenie dla innych pacjentów oraz personelu szpitali. Pracownicy ochrony zdrowia stanowią niemal 17% zakażonych Polaków, zatem priorytetem staje się wczesne wychwytywanie osób zakażonych, celem ochrony zasobów ludzkich i zapewnienia ciągłości dostępu do opieki chirurgicznej. Zarówno operacje chirurgiczne, jak i badania oraz zabiegi endoskopowe, są procedurami o podwyższonym ryzyku zakażenia. Zatem kluczowe staje się nie tylko określenie algorytmu kwalifikacji pacjentów do leczenia chirurgicznego, ale także stratyfikacja ryzyka zakażenia personelu podczas operacji i adekwatna ochrona personelu. Każdy szpital powinien być przygotowany organizacyjnie i logistycznie na konieczność przeprowadzenia pilnej operacji u chorego z podejrzeniem lub potwierdzonym zakażeniem, łącznie z zabezpieczeniem środków ochrony indywidualnej. Ograniczona dostępność sprzętu, praca pod presją i braki kadrowe w sytuacji zagrożenia wysoce zakaźnym patogenem zmuszają do pragmatycznego gospodarowania zasobami ludzkimi w ochronie zdrowia. Konieczne są: natychmiastowe, skoordynowane działanie i jasne, jednolite wytyczne, aby system opieki zdrowotnej mógł zapewnić obywatelom niezbędną opiekę chirurgiczną, jednocześnie chroniąc pacjentów i personel. W niniejszym dokumencie przedstawiono aktualne zalecenia dotyczące postępowania chirurgicznego w czasie pandemii COVID-19 w Polsce.

Refine search results

Powikłania neurologiczne i jakość życia po resekcji ślinianki podżuchwowej. Prospektywne, nierandomizowane badanie jednoośrodkowe

Gruczołowy rak szyjki macicy leczony operacyjnie – czynniki prognostyczne i wyniki leczenia

Akceptacja choroby chorych na raka płuca przed i po zakończeniu leczenia chirurgicznego

Powikłania neurologiczne i jakość życia po resekcji ślinianki podżuchwowej. Prospektywne, nierandomizowane badanie jednoośrodkowe

Guzy torbielowate trzustki: leczenie chirurgiczne

Opinie pacjentów o polskich chirurgach i leczeniu operacyjnym

The prognostic significance of histology and treatment modality in stage IB1 squamous cell carcinoma, adenocarcinoma, and adenosquamous cell carcinoma of the uterine cervix: SEER study 2004–2008

Wewnątrznosowa „Technika Trójkątna” w plastyce zastawki nosa: przegląd dziesięcioletni

Ziarnina olbrzymich rozmiarów w pochwie po operacji manchesterskiej

Zastosowanie radioterapii śródoperacyjnej w nowotworach wywodzących się z narządów płciowych kobiet

Wytyczne postępowania w oddziałach zabiegowych szpitali niejednoimiennych podczas pandemii COVID-19