Pandemia COVID-19 jest wynikiem postępującej globalizacji. Jednak właśnie dzięki wysiłkom klinicystów i umiędzynarodowieniu współpracy ośrodków badawczych nieustannie opracowywane są najlepsze metody diagnostyki oraz leczenia zakażenia COVID-19. Zgodnie z najaktualniejszymi badaniami, do najwcześniej występujących objawów zostały zaliczone zaburzenia węchu. Niniejsza praca poglądowa stanowi syntetyczny zbiór i podsumowanie aktualnego piśmiennictwa na temat występowania zaburzeń węchu u chorych na SARS-Cov-19. W artykule prezentowane są: mechanizmy patofizjologiczne, typowy obraz kliniczny oraz dostępne narzędzia diagnostyczne dla prawidłowego rozpoznawania zaburzeń węchu u chorych na SARS-Cov-19. W dyskusji wyróżniona została skuteczność olfaktometrii psychofizycznej i dokładnego wywiadu lekarskiego. Autorzy pracy sugerują możliwość skutecznego prowadzenia diagnostyki zaburzeń węchu w formie telekonsultacji oraz podkreślają, jak istotna jest rola laryngologów w diagnostyce COVID-19 i konieczność rozpowszechniania wiedzy na temat zaburzeń węchu w kontekście ograniczenia pandemii. Postulują również utworzenie prostego modelu opartego o badanie przedmiotowe i podmiotowe, który z wysoką czułością rozpoznawałby zakażenia SARS-CoV-2. Docenienie wagi zaburzeń węchu może pozwolić na skuteczniejsze izolowanie bezobjawowych nosicieli, co wyraźnie zahamowałoby rozwój pandemii. Ponadto w pracy zaprezentowane zostało postępowanie terapeutyczne w przypadku zaburzeń węchu utrzymujących się dłużej niż dwa tygodnie.
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.