Search results

1

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

100%

Kurnatowski P., Moroz J.

Otolaryngologia Polska

|

2016

|

vol. 70(5)

1-6

PL

Podróże do krajów rozwijających się związane są z niebezpieczeństwem zarażenia różnymi chorobami, w tym pasożytniczymi. Schorzenia te stają się istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym. Biorąc pod uwagę towarzyszące im objawy, laryngolog może być specjalistą, który jako pierwszy przystąpi do ich diagnostyki. Jedną z tych chorób może być leiszmanioza, klasyfikowana jako jedna z Tropikalnych Chorób Zaniedbanych (NTD – Neglected Tropical Disease) i występująca w strefie klimatu tropikalnego, subtropikalnego oraz Europie Południowej. W części przypadków jej przebieg jest bezobjawowy, natomiast w objawowej leiszmaniozie wyróżnia się trzy postacie: skórną (CL), trzewną (VL) i śluzówkową (ML). W pracy opisano objawy podmiotowe i przedmiotowe, różnicowanie, diagnostykę oraz leczenie poszczególnych postaci leiszmaniozy.

2

Blastocytoza u 5-letniego chłopca – opis przypadku

100%

Pawłowska J., Pawłowska-Iwanicka K., Stelmach I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 3

324-326

EN

Blastocystis hominis is one of the most common parasites present in the human gastrointestinal tract. Transmission usually occurs via food and water contaminated with cystic forms or via the faecal-oral route. The prevalence of infection is approximately 30–50% in developing countries and about 1.5–10% in developed ones. Blastocystis hominis was long considered as a large intestine commensal due to asymptomatic infestation, possibly characterised by temporary or permanent gastrointestinal carrier state, in some cases. Currently, this protozoan is considered pathogenic as symptoms develop in the course of infestation, especially in infected immunocompromised individuals. The importance of Blastocystis hominis as a factor responsible for enteral and parenteral symptoms is underestimated in clinical practice, and the infestation with this parasite is underdiagnosed. We present a case of a 5-year-old boy infected with Blastocystis hominis, who developed gastrointestinal symptoms and urticaria.

PL

Blastocystis hominis to jeden z najczęściej stwierdzanych pierwotniaków bytujących w przewodzie pokarmowym człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną lub pokarmową przez zanieczyszczony cystami pierwotniaka pokarm lub wodę. Częstość występowania Blastocystis hominis w krajach rozwijających się wynosi około 30–50%, zaś w krajach rozwiniętych – w granicach 1,5–10%. Przez długi okres Blastocystis hominis uznawany był za komensala jelita grubego, ponieważ w niektórych przypadkach inwazja może przebiegać asymptomatycznie, a cechować ją może przejściowe lub trwałe nosicielstwo w przewodzie pokarmowym. Obecnie jednak pierwotniak uznawany jest za gatunek pasożytniczy, gdyż objawy występują zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, zarażonych tym patogenem. Znaczenie Blastocystis hominis jako czynnika odpowiedzialnego za objawy jelitowe i pozajelitowe jest niedoszacowane w praktyce klinicznej, a zarażenie tym pasożytem nie jest w pełni diagnozowane. W pracy przedstawiono przypadek 5-letniego chłopca, u którego zarażenie Blastocystis hominis wywołało objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz pokrzywkę.

3

Różnice w przebiegu klinicznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów

100%

Zbierska K., Kenig J., Lasek A., Rubinkiewicz M., Wałęga P.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(3)

249-257

PL

Ostre zapalenie wyrostka robaczkowego (OZWR) pozostaje nadal najczęstszą przyczyną objawów ostrego brzucha. 90% przypadków występuje u dzieci i młodych dorosłych, częstość występowania u osób w wieku podeszłym sięga aż 10% i stale rośnie. Celem pracy była ocena różnic w manifestacji OZWR u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów. Dodatkowym celem była ocena wpływu opóźnienia w diagnostyce przedoperacyjnej na wyniki leczenia. Materiał i metodyka. Wykonano retrospektywną analizę danych medycznych 274 chorych przyjętych do III Kliniki Chirurgii Ogólnej w Krakowie w latach 2011-2013 z powodu OZWR. Do grupy starszych pacjentów włączono 23 pacjentów w wieku 65 lat oraz starszych, a do grupy pacjentów młodszych 251 osób poniżej 65 lat. Wyniki. Grupy nie różniły się między sobą rodzajem objawów, czasem ich trwania, rodzajem zabiegu i czasem jego trwania. Czas od przyjęcia do SOR-u do początku operacji był istotnie krótszy w grupie pacjentów starszych (575,56 vs 858,9 min; p=0,03). Pacjenci w wieku podeszłym byli też dłużej hospitalizowani (6,08 vs 4,69 dni; p=0,004). Ponadto u starszych pacjentów częstość występowania perforacji wyrostka robaczkowego zbliżała się do poziomu istotności statystycznej (26,1% vs 12,4%; p=0,06). Nie zaobserwowano zgonów w badanych grupach, jednak w grupie starszych chorych nieznacznie częściej odnotowano powikłania (17,4% vs 10%; p=0,26). Wnioski. Badane grupy nie różniły się manifestacją kliniczną OZWR. Jednak u starszych pacjentów występował bardziej zaawansowany histopatologicznie stan zapalny wyrostka robaczkowego. Również okres hospitalizacji był dłuższy w tej grupie pacjentów. W obu grupach nie występowały zgony, a powikłania występowały częściej u osób starszych. Faza przedoperacyjna była istotnie krótsza u starszych chorych, co potwierdza świadomość istotności czasu w postępowaniu z pacjentami z objawami ostrego brzucha w wieku podeszłym.

4

Objawy i trudności diagnostyczne jaskry pierwotnej wrodzonej

100%

Matusiak D.

OphthaTherapy

|

2015

|

vol. 2

|

issue 3

170-176

EN

Primary congenital glaucoma (PCG), although rare, is the most frequent type of pediatric glaucoma. It is genetically determined, mostly sporadic, but also has family tendency with an autosomal recessive heredity pattern. It is characterized by a congenital anomaly of the anterior chamber angle, obstruction of the aqueous humor outflow pathways leading to elevation of the intraocular pressure and serious damage of the entire eye. The purpose of this article is to share information, observations and experience relating to patients with PCG to encourage readers to carefully examine the youngest patients. Our goal is not to miss signs and symptoms of this devastating illness.

PL

Jaskra pierwotna wrodzona (JPW), chociaż występuje rzadko, jest najczęstszą formą jaskry stwierdzaną u dzieci. To choroba o podłożu genetycznym – mutacje mają najczęściej charakter sporadyczny, ale udowodniono również dziedziczenie w sposób autosomalny recesywny. Do rozwoju schorzenia dochodzi w wyniku wrodzonych zaburzeń rozwojowych kąta przesączania, powodujących wzrost oporu odpływu cieczy wodnistej z gałki ocznej i wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego, czego konsekwencją są zaburzenia anatomiczne w całej gałce ocznej. W artykule przedstawiono informacje, spostrzeżenia i doświadczenia dotyczące diagnozowania pacjentów z jaskrą pierwotną wrodzoną. Celem pracy jest także zachęcenie czytelników do szczególnie dokładnego badania najmłodszych pacjentów, aby nie przeoczyć objawów tej niszczącej wzrok choroby.

5

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

100%

Kurnatowski P., Moroz J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2016

|

vol. 70

|

issue 5

1-6

PL

Podróże do krajów rozwijających się związane są z niebezpieczeństwem zarażenia różnymi chorobami, w tym pasożytniczymi. Schorzenia te stają się istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym. Biorąc pod uwagę towarzyszące im objawy, laryngolog może być specjalistą, który jako pierwszy przystąpi do ich diagnostyki. Jedną z tych chorób może być leiszmanioza, klasyfikowana jako jedna z Tropikalnych Chorób Zaniedbanych (NTD – Neglected Tropical Disease) i występująca w strefie klimatu tropikalnego, subtropikalnego oraz Europie Południowej. W części przypadków jej przebieg jest bezobjawowy, natomiast w objawowej leiszmaniozie wyróżnia się trzy postacie: skórną (CL), trzewną (VL) i śluzówkową (ML). W pracy opisano objawy podmiotowe i przedmiotowe, różnicowanie, diagnostykę oraz leczenie poszczególnych postaci leiszmaniozy.

6

Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku

100%

Sakson-Słomińska A., Wasielewska Z., Szaflarska-Popławska A., Krogulska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

445-450

EN

Crohn’s disease is a condition of multifactorial unclear aetiology and increasing incidence. It can involve any fragment of the gastrointestinal tract and considerably deteriorates quality of life. Typical symptoms include: abdominal pain, chronic diarrhoea with mucus and/or blood, palpable, frequently tender resistance in the abdominal cavity, weight loss, weakness, subfebrile/febrile temperature and perianal changes. Approximately 30% of children with this disease manifest symptoms that are not associated with the gastrointestinal tract, such as growth delay, joint pain, ocular changes and skin lesions. A diversified and sometimes atypical clinical course can pose a number of diagnostic difficulties, delay diagnosis and, consequently, increase the risk of complications, which is of particular significance in patients of developmental age. The aim of this paper is to present a patient who, during the diagnosis for Crohn’s disease, presented a disproportion between very few clinical symptoms and considerable severity of inflammatory changes on endoscopy. The shrewd attitude of the first contact physician enabled a rapid diagnosis and implementation of proper treatment.

PL

Choroba Leśniowskiego–Crohna jest schorzeniem o nieznanej, wieloczynnikowej etiologii i narastającym trendzie występowania. Dotyczy dowolnego odcinka przewodu pokarmowego i powoduje znaczne obniżenie jakości życia. Do typowych objawów należą: bóle brzucha, przewlekła biegunka z domieszką śluzu i/lub krwi, badalny, często tkliwy opór w jamie brzusznej, utrata masy ciała, osłabienie, stany podgorączkowe/gorączka oraz zmiany okołoodbytnicze. Około 30% dzieci z rozpoznaną chorobą rozwija objawy spoza przewodu pokarmowego, do których zalicza się opóźnienie wzrastania, bóle stawów, zmiany w narządzie wzroku i zmiany skórne. Zróżnicowany i czasami nietypowy przebieg kliniczny może sprawiać wiele trudności diagnostycznych, opóźniać rozpoznanie i w konsekwencji zwiększać ryzyko wystąpienia powikłań, co ma szczególne znaczenie w populacji wieku rozwojowego. Celem pracy jest przedstawienie pacjentki, u której w momencie rozpoznania choroby Leśniowskiego–Crohna zwracała uwagę dysproporcja między skąpymi objawami klinicznymi a znacznym nasileniem zmian zapalnych w badaniu endoskopowym. Wnikliwe podejście lekarza pierwszego kontaktu umożliwiło szybkie ustalenie rozpoznania i wdrożenie odpowiedniego leczenia.

7

Otorynolaryngologiczne manifestacje COVID-19

100%

Wysocki J.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2021

|

vol. 10(2)

18-24

PL

COVID-19 manifestuje się szerokim spektrum objawów klinicznych, tak pod względem ich różnorodności, jak natężenia. Może przebiegać bezobjawowo lub poronnie, lekko, średnio, ciężko oraz piorunująco, jako stan septyczny z niewydolnością wielonarządową i wstrząsem Typowymi wiodącymi objawami COVID-19 są: wysoka gorączka słabo reagująca na leki, mocno odczuwalna utrata sił, ból w klatce piersiowej, duszność, ból głowy, bóle kostno-stawowe i mięśniowe, aż do wystąpienia zespołu ostrej niewydolności oddechowej ARDS (acute respiratory distress syndrome). Jednakże wiele publikacji wymienia wśród możliwych objawów także inne, nie związane z zajęciem dolnych dróg oddechowych. Są to zaburzenia żołądkowo-jelitowe, uszkodzenia ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, nieżyt górnych dróg oddechowych i dysfunkcje narządów zmysłów. Celem niniejszego przeglądu piśmiennictwa było określenie częstości różnych dysfunkcji w obrębie głowy i szyi, będących elementami COVID-19. Objawy nieżytu spojówek, błony śluzowej nosa, gardła i krtani podaje ok. ¾ chorych, jednak nie zawsze występują one wszystkie i jednoczasowo, jak w infekcjach wywoływanych np. przez rhinowirusy. Z podobną częstością występują Anosmi/hyposmia lub ageusia/hypogeusia. Objawy uszkodzeń układu równowagi, w postaci dizziness zgłasza ok. 1/3, vertigo i niedosłuch ok. 5-6%, szum uszny ok. 10%, pacjentów. Doniesienia o współwystępowaniu z COVID-19 obwodowego niedowładu nerwu twarzowego są na razie stosunkowo nieliczne i często zaliczane do zaburzeń neurologicznych, których częstość wynosi również ok. 1/3 przypadków COVID-19. Co ważne, tak objawy nieżytowe, jak i pozostałe tu wymienione mogą poprzedzać, współwystępować lub następować po wystąpieniu wiodących objawów COVID-19. Mogą być także jedynymi objawami tej choroby. Powinno to skłaniać otorynolaryngologów do szczególnej czujności w tym zakresie.

8

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego maskujące rozwój nowotworu – opis przypadku

88%

Wierzbicka M., Gawęcki W., Leszczyńska M., Kopeć T.

Otolaryngologia Polska

|

2008

|

vol. 62(6)

797-799

PL

The authors would like to present a rare case of the middle ear cancer which has been developed in postoperative cave in 67 years old patient operated for cholesteatoma 50 years earlier. The patient was admitted to the ENT Department of Poznań University of Medical Sciences because of the ear suppuration and headache occurring for 3 months. CT and MR images suggested granulation tissue fi lling the postoperative spaces with bone destruction, infi ltration of the dura and temporal lobe abscess formation. Intraoperative fi ndings allowed excluding the preliminary diagnosis of intracranial complication in the course of chronic otitis media, revealing the tissue masses resembling neoplastic infi ltration. The histopathology examination confi rmed the fi nal diagnosis of squamous cell cancer. The patient was directed to radiotherapy. The authors report a case of middle ear squamous cell carcinoma and discuss its diagnostic aspect.

9

Analysis of systemic symptoms in COVID-19

88%

Dadok A. S., Lisowska G., Zięba N., Goroszkiewicz K., Stryjewska-Makuch G., Kubik H., Miśkiewicz-Orczyk K.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2022

|

issue 76

86-90

EN

INTRODUCTION: COVID-19 (coronavirus disease 2019), a disease caused by SARS-CoV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus 2) infection, may have a more or less severe course. The aim of this study was to analyse the symptoms which occurred in a group of people who tested positively for the presence of the genetic material of the virus. MATERIAL AND METHODS: The analysis was based on the results of 337 questionnaires collected from Polish patients – 185 (55%) females and 152 (45%) males aged 18–86. The questionnaire included 26 questions, of which 11 were related to systemic symptoms. The frequency of their occurrence and their severity were determined according to Visual Analogue Scale (VAS). RESULTS: The most common symptoms that occurred in over 50% of the respondents included: general weakness (91% of the respondents, severity of 6.25 on VAS), musculoskeletal pain (77%, VAS 5.67), headache (65%, VAS 5.37) and cough (56%, VAS 4.76). Runny nose, fever above 38℃ and sore throat were less common and occurred in 39% of the subjects. The least frequent symptoms were diarrhoea (23%), skin lesions (7%) and vomiting (3%). When determining the correlation coefficient, it was also found that dyspnoea occurred most often with general weakness (r = 1), whereas general weakness was less frequently associated with musculoskeletal pain (r = 0.8). No statistically significant relationships were found between the frequency of the symptoms and age, gender or the presence of comorbidities in the respondents. CONCLUSIONS: The observations showed that in the analysed group of people with SARS-CoV-2 infection, the disease had a mild-to-moderate course. General weakness, musculoskeletal pain, cough, and upper respiratory tract infection symptoms were the most common.

PL

WSTĘP: COVID-19 (coronavirus disease 2019), choroba wywołana infekcją SARS-CoV-2 (severe acute respiratory syndrome coronavirus 2), może charakteryzować się mniej lub bardziej nasilonym przebiegiem. Celem niniejszego opracowania była analiza objawów, jakie wystąpiły w grupie osób z dodatnim wynikiem testu na obecność materiału genetycznego wirusa. MATERIAŁ I METODY: Analizę przeprowadzono na podstawie wyników ankiety przeprowadzonej wśród 337 polskich pacjentów – 185 (55%) kobiet oraz 152 (45%) mężczyzn w wieku 18–86 lat. Kwestionariusz zawierał 26 pytań, z czego 11 dotyczyło objawów ogólnoustrojowych. Określono częstość ich występowania oraz nasilenie w skali VAS (Visual Analogue Scale). WYNIKI: Do najczęstszych objawów, występujących u ponad 50% ankietowanych, należą: ogólne osłabienie (91% ankietowanych, nasilenie 6,25 w skali VAS), bóle układu mięśniowo-szkieletowego (77%, VAS 5,67), bóle głowy (65%, VAS 5,37) oraz kaszel (56%, VAS 4,76). Chorobie rzadziej towarzyszyły katar, gorączka powyżej 38°C oraz bóle gardła, które wystąpiły u 39% pacjentów. Najrzadziej występowały biegunka (23%), zmiany skórne (7%) oraz wymioty (3%). Określając współczynnik korelacji, stwierdzono również, iż duszności występowały najczęściej z ogólnym osła-bieniem (r = 1), natomiast rzadziej ogólnemu osłabieniu towarzyszyły bóle mięśniowo-szkieletowe (r = 0,8). Nie stwierdzono statystycznie istotnych zależności między częstością występowania danych objawów a wiekiem, płcią czy chorobami współistniejącymi u ankietowanych. WNIOSKI: Obserwacje wykazały, iż w analizowanej grupie zakażonych SARS-CoV-2 choroba miała przebieg łagodny lub umiarkowany. Najczęstszymi objawami były: ogólne zmęczenie, bóle mięśniowo-szkieletowe, kaszel oraz objawy nieżytu górnych dróg oddechowych.

10

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego maskujące rozwój nowotworu – opis przypadku

88%

Wierzbicka M., Gawęcki W., Leszczyńska M., Kopeć T.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2008

|

vol. 62

|

issue 6

797-799

EN

The authors would like to present a rare case of the middle ear cancer which has been developed in postoperative cave in 67 years old patient operated for cholesteatoma 50 years earlier. The patient was admitted to the ENT Department of Poznań University of Medical Sciences because of the ear suppuration and headache occurring for 3 months. CT and MR images suggested granulation tissue filling the postoperative spaces with bone destruction, infiltration of the dura and temporal lobe abscess formation. Intraoperative findings allowed excluding the preliminary diagnosis of intracranial complication in the course of chronic otitis media, revealing the tissue masses resembling neoplastic infiltration. The histopathology examination confirmed the final diagnosis of squamous cell cancer. The patient was directed to radiotherapy. The authors report a case of middle ear squamous cell carcinoma and discuss its diagnostic aspect.

11

Migrena i jej najczęstsze postacie kliniczne

63%

Stępień A.

Aktualności Neurologiczne

|

2008

|

vol. 8

|

issue 2

95-100

EN

Migraine is a common neurological condition characterized by recurrent episodes of often severe headache accompanied by symptoms such as nausea, vomiting, photophobia, and phonophobia. The prevalence of migraine has been estimated to be approximately 6% in men and 15 to 18% in women. The prevalence of migraine peaks at age 40, and thus most affects individuals in their peak productive years. The diagnosis is based on International Headache Society (IHS) criteria. In addition to classic and common, migraine headache can take several other forms: hemiplegic migraine, ophthalmoplegic migraine, basilar artery migraine, migraine in adolescent and young adult and menstrual migraine and status migrainosus. In child - ren migraine can take picture periodic vomiting, systemic vertigo, abdominal pain. Basilar type migraine should be considered and differentiate with other type of vascular diseases. Chronic migraine is a specific type of disease with pain duration more than 15 days per month and more than three months. It can take picture a whole day’s headache, what concern mainly patients suffering migraine without aura, abusing analgesic drugs. This form should be prophylactic treated especially with antiepileptic and antidepressant drugs. In article have been prescribed those types of disease.

PL

Migrena jest częstą chorobą neurologiczną, charakteryzującą się nawrotowymi epizodami bólów głowy, którym towarzyszą takie objawy, jak nudności, wymioty i światłowstręt. Częstość jej występowania szacowana jest na około 6% wśród mężczyzn i 15-18% u kobiet. Szczyt zachorowania odnotowuje się ok. 40. r.ż., co oznacza, że choroba dotyczy głównie ludzi najbardziej aktywnych zawodowo. Diagnostyka migreny oparta jest na kryteriach opracowanych przez Międzynarodowe Towarzystwo Bólu Głowy. Poza klasyczną postacią choroby występują jej rzadsze postacie, takie jak migrena porażenna, migrena oftalmoplegiczna, migrena typu podstawnego, migrena siatkówkowa, migrena u dzieci i młodzieży, migrena menstruacyjna oraz stan migrenowy. U dzieci i młodzieży napady mogą przybierać inne formy kliniczne, na przykład cykliczne wymioty, napadowe zawroty głowy, bóle brzucha. Migrena typu podstawnego i migrena porażenna wymagają różnicowania z innymi chorobami naczyniowymi mózgu. Migrena przewlekła rozpoznawana jest, gdy napady migrenowego bólu głowy trwają powyżej 15 dni w miesiącu przez okres co najmniej trzech miesięcy. Może ona przybrać postać całodziennego bólu głowy. Dotyczy to zwłaszcza chorych na migrenę bez aury, nadużywających leków przeciwbólowych. Ta postać migreny wymaga leczenia profilaktycznego i częstej kontroli lekarskiej. W terapii skuteczne są leki przeciwpadaczkowe i leki przeciwdepresyjne. W artykule omówiono poszczególne postacie choroby i ich leczenie.

12

Praktyczne aspekty leczenia zaparć stolca u dzieci

63%

Malczyk Ż., Jarzumbek A., Kwiecień J., Ziora K.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

55-60

EN

Chronic constipation is one of the most common complaints among children. It is a cause of about 3% visits in paediatric outpatient clinic. The problem, which is often belittled, is an unpleasant and persistent complaint for both child and its family. The causes of constipation may be both organic and non-organic. Among non-organic problems, the most important is probably the chronic retention of faeces, which is made by incorrect hygienic habits, incorrect diet, and insufficient physical activity. The problem often appears when child’s environment changes, for example when child goes to kindergarten or school, which are the places where child for different reasons prevents from defecating. However, to make the final diagnosis, the organic causes should be definitely rejected, because they require causal treatment. Treatment of the most common functional constipation needs complex pharmacological and non-pharmacological methods. The therapy of constipation is usually long. The aim of therapy is to consolidate such model of defecation when child regularly deposits soft faeces without unpleasant pain. Extremely important is also a psychological support for whole family, often absorbed in difficult child’s problem. To achieve the therapeutic success a patient and conscientious cooperation between doctor and patient and his family is required, because positive and permanent effects of treatment are reached after a relatively long time.

PL

Przewlekłe zaparcia są jedną z najczęstszych dolegliwości w populacji dziecięcej. Stanowią przyczynę około 3% wizyt w poradniach pediatrycznych. Problem, niejednokrotnie bagatelizowany, stanowi przykrą, uporczywą dolegliwość, zarówno dla pacjenta, jak i całej jego rodziny. Zaparcia mogą wynikać z przyczyn organicznych lub nieorganicznych. Wśród przyczyn nieorganicznych kluczowa wydaje się przewlekła retencja stolca, wynikająca ze złych nawyków higienicznych, niewłaściwej diety oraz zbyt niskiej aktywności fizycznej. Zaparcia często pojawiają się wraz ze zmianą otoczenia dziecka, np. po rozpoczęciu nauki w przedszkolu czy szkole, w których pacjent z różnych przyczyn powstrzymuje się od oddania stolca. W celu ustalenia ostatecznego rozpoznania należy wykluczyć przyczyny organiczne zaparć, które wymagają leczenia przyczynowego. Terapia najczęściej występujących zaparć o charakterze czynnościowym obejmuje zastosowanie kompleksowych metod farmakologicznych i niefarmakologicznych; zwykle jest długotrwała. Ma ona na celu utrwalenie takiego modelu defekacji, w którym pacjent regularnie oddaje miękki stolec bez przykrych dolegliwości bólowych. Niezwykle istotne jest wsparcie psychologiczne całej rodziny, niejednokrotnie zaangażowanej w trudny problem dziecka. Sukces terapeutyczny wymaga przede wszystkim cierpliwej i sumiennej współpracy pomiędzy lekarzem a pacjentem i jego rodziną, gdyż pozytywne i trwałe efekty leczenia osiągane są po stosunkowo długim czasie.

13

Urazy nerek – objawy i diagnostyka

63%

Ząbkowski T., Skiba R., Grabińska A., Maliborski A., Syryło T., Zieliński H.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 3

263-266

EN

The authors present the classification, symptoms and diagnostic methods of renal injuries. These injuries can be life-threatening, but most of them are mild and can be managed conservatively. No less than 75% patients who were diagnosed with renal injuries are men. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work, victims of fights and assaults. The results of conducted studies indicate that haematuria, pain and ecchymosis in the lumbar region, fractured ribs as well as abdominal mass can be the symptoms of renal injury. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The mechanism of injury, its placement and severity are the standard guidelines within a choice of diagnostic methods and indications for treatment’s strategy. The imaging examinations are necessary in diagnostics of abdomen injuries with a suspicion of renal injury. Among the imaging examinations used in diagnostics of injuries of urogenital system and renal injuries it is to enumerate: ultrasonography, computed tomography, urography, arteriography and angiography. Computed tomography of abdomen with contrast injected into an intravenous line is a gold standard in diagnostics of renal injuries. If computed tomography is not available, it is recommended to perform ultrasonography as an examination of first choice.

PL

Autorzy przedstawiają klasyfikację, objawy i metody diagnostyczne urazów nerek. Urazy te mogą zagrażać życiu, jednak większość z nich ma łagodny przebieg i można je leczyć zachowawczo. Aż 75% pacjentów, u których stwierdzono uszkodzenia nerek, to mężczyźni. Grupę szczególnie narażoną stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy, ofiary bójek i napadów. Z przeprowadzonych badań wynika, że objawami urazu nerek mogą być: krwiomocz, bóle i zasinienia w okolicach lędźwiowych, złamania żeber, napięty brzuch. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Mechanizm urazu, jego umiejscowienie i ciężkość stanowią podstawowe wytyczne w wyborze metod diagnostycznych oraz postępowania leczniczego. Niezbędnym elementem diagnostyki urazu jamy brzusznej z podejrzeniem uszkodzenia nerek jest wykonanie badań obrazowych. Wśród badań obrazowych mających zastosowanie w diagnostyce urazów układu moczowo-płciowego oraz nerek należy wymienić: ultrasonografię, tomografię komputerową, urografię, angiografię i arteriografię. Tomografia komputerowa jamy brzusznej z dożylnym podaniem środka cieniującego stanowi złoty standard w diagnostyce urazów nerek. Przy braku dostępności tomografii komputerowej zalecane jest wykonanie ultrasonografii jako badania pierwszego rzutu.

14

Azytromycyna w leczeniu zapalenia gardła i migdałków. Spojrzenie bakteriologa oraz klinicysty

63%

Filczak K., Sybilski A. J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 1

50-56

EN

Bacteriologist’s and clinician’s point of view to infection is variable. What about bacterial infection throat and tonsil? Characteristic: Bacteriologist: Acute pharyngitis and tonsillitis (APT) mainly caused by viruses (rhinovirus, adenovirus, influenza and parainfluenza viruses, RSV). Bacterial etiology is only in 10–30%. The most common bacterial etiologic factor is Streptococcus pyogenes. The gold diagnostic standard is the throat swab culture with antibiogram. Clinician: The infection usually occurs through droplets. The incubation period continues from 12 hours to 4 days. The diagnosis is based on symptoms: sore throat, fever, headache, malaise, slight enlargement of the cervical lymph nodes. On clinical examination: swollen and congested mucous membrane of the throat. Treatment: Bacteriologist: Correct swabbing the throat has a major impact on the entire diagnostic process. We take the swab from the surface or tonsil crypts. Swab is seeded and incubated at 35–37°C. The first assessment is in 18–24 hours. In the GP practice the rapid diagnostic tests (RADT) streptococcal antigen detection clinic may be helpful. Clinician: the first step is limiting the spread of infec‑tion (elimination of contact), second – symptomatic treatment, if there is S. pyogenes etiology, the first-line treatment is fenoksymetylpenicylina (p.o. or .iv.) In case of hypersensitivity, macrolides should be used. Azithromycin: Bacteriologist: Azithromycin is macrolide, and including the spectrum of the most common pathogens causing pharyngitis and tonsillitis. Clinician: Azithromycin is an effective drug in APT, commonly used at a dose: in children (10 mg/kg once daily for three days), and adults (1×500 mg – three days). Recent studies suggest a better antibiotic activity double dose (cumulative dose – 60 mg/kg/treatment). These two approaches (bacteriologist and clinician) complement each other.

PL

Spojrzenie bakteriologa i klinicysty na infekcje bywa różne. W pracy zaprezentowano opinie obu specjalistów na temat bakteryjnego zapalenia gardła i migdałków. Charakterystyka: Bakteriolog: Ostre zapalenie gardła i migdałków (OZGM) głównie wywołują wirusy (rynowirusy, adenowirusy, wirusy grypy i paragrypy, RSV). Tylko 10–30% przypadków ma etiologię bakteryjną. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym bakteryjnego zapalenia jest Streptococcus pyogenes. Za złoty standard diagnostyczny uchodzi badanie bakteriologiczne – posiew wymazu z gardła z antybiogramem. Klinicysta: Do zakażenia najczęściej dochodzi drogą kropelkową, okres inkubacji wynosi od 12 godzin do 4 dni. Rozpoznanie ustala się głównie na podstawie objawów: bólu gardła, gorączki, bólów głowy, złego samopoczucia, niewielkiego powiększenia węzłów chłonnych szyi. W badaniu przedmiotowym stwierdza się obrzękniętą i przekrwioną błonę śluzową gardła, czasami z nalotami. Postępowanie: Bakteriolog: Prawidłowe pobranie materiału do badania bakteriologicznego ma zasadniczy wpływ na całość procesu diagnostycznego. Wymaz pobiera się z powierzchni lub krypt migdałków. Pobrany wymaz jest posiewany i inkubowany w temperaturze 35–37°C. Pierwszą ocenę przeprowadza się po 18–24 godzinach. W ambulatorium pomocne mogą być szybkie testy diagnostyczne (RADT) wykrywające antygen paciorkowcowy. Klinicysta: Kluczowe jest ograniczenie szerzenia się zakażenia (wyeliminowanie kontaktu), leczenie objawowe. W OZGM o etiologii S. pyogenes lekiem pierwszego rzutu jest fenoksymetylopenicylina (p.o. lub i.v.). W przypadku nadwrażliwości należy zastosować makrolidy. Azytromycyna: Bakteriolog: To makrolid, obejmujący w spektrum działania najczęstsze patogeny wywołujące OZGM. Klinicysta: Skuteczny lek w OZGM, stosowany w dawce: u dzieci 10 mg/kg mc. raz na dobę przez 3 dni, u dorosłych 1×500 mg przez 3 dni. Ostatnie badania sugerują lepsze działanie podwójnej dawki antybiotyku (dawka kumulacyjna – 20 mg/kg/raz na dobę przez 3 dni). Podsumowując, należy stwierdzić, że te dwa spojrzenia – klinicysty i bakteriologa – uzupełniają się.

15

Desmoplastic small round cell tumor – charakterystyka choroby i metody leczenia

63%

Waśniewska K., Miedzińska-Maciejewska M., Gawrychowski K.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 4

276-282

EN

Desmoplastic small round cell tumor (DSRCT) is an extremely rare malignancy rated among the sarcomas. It was first described in 1989. As there are only a few hundred cases reported in world literature, to date there are no uniform standards of management of patients presenting with such a diagnosis. This malignancy is characterized by a extremely aggressive clinical course. The disease affects mainly young males in their second and third decade. Most often described primary location of DSRCT is abdominal cavity. Identified cytogenetic marker of DSRCT is translocation t(11;22)(p13q12). Therapy relies in surgery, radiotherapy and chemotherapy. In spite of continuous progress in the treatment of DSRCT, prognosis in this group of patients is still very poor. High propensity to dissemination already at the time of first diagnosis considerably reduces the effectiveness of surgical excision and all patients require systemic treatment. Chemotherapy usually resorts to cyclophosphamide, doxorubicin, vincristine, ifosfamide and etoposide (their combination is known as “protocol P6”). Other cytostatics of confirmed effectiveness in the treatment of DSRCT are cisplatin, carboplatin, topotecan, vinorelbine and irinotecan. In spite of clear clinical activity of chemotherapeutics, eventually all patients develop resistance to implemented treatment and suffer disease progression. Therefore, selection of optimal treatment for this group of patients remains a considerable clinical challenge.

PL

Desmoplastic small round cell tumor (DSRCT) jest bardzo rzadkim nowotworem zaliczanym do rodziny mięsaków. Po raz pierwszy został opisany w 1989 roku. Ponieważ w światowej literaturze przedstawiono dotychczas kilkaset przypadków, do chwili obecnej nie ma jednoznacznych standardów postępowania z pacjentami z tym rozpoznaniem. Nowotwór ten charakteryzuje się bardzo agresywnym przebiegiem. Choroba dotyka głównie młodych mężczyzn. Szczyt zachorowań przypada na drugą i trzecią dekadę życia. Najczęściej opisywaną pierwotną lokalizacją DSRCT jest jama brzuszna. Zidentyfikowanym cytogenetycznym markerem DSRCT jest translokacja t(11;22)(p13q12). W leczeniu ogromną rolę odgrywają chirurgia, radioterapia i chemioterapia. Pomimo ciągłego postępu w leczeniu DSRCT rokowanie w tej grupie chorych nadal pozostaje bardzo złe. Duża skłonność do rozsiewu choroby już w chwili jej rozpoznania ogranicza skuteczność postępowania chirurgicznego, dlatego wszyscy pacjenci wymagają leczenia systemowego. W chemioterapii wykorzystuje się najczęściej cyklofosfamid, doksorubicynę, winkrystynę, ifosfamid i etopozyd (kombinacja tych leków znana jest pod nazwą protokołu P6). Innymi cytostatykami wykazującymi aktywność w leczeniu DSRCT są cisplatyna, karboplatyna, topotekan, winorelbina i irinotekan. Mimo wyraźnej aktywności klinicznej chemioterapeutyków praktycznie u wszystkich chorych po pewnym czasie rozwija się oporność na stosowane leczenie i dochodzi do progresji choroby. Z tego powodu dużym wyzwaniem staje się wybór optymalnego leczenia dla tej grupy pacjentów.

16

Zespół Aspergera – trudności w rozpoznawaniu zaburzenia na podstawie analizy historii chorób pacjentów oddziału psychiatrii dziecięcej

63%

Grygo M., Jagielska G., Resler-Maj A., Bryńska A., Gajdzik M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2013

|

vol. 13

|

issue 2

92-98

EN

Asperger’s syndrome is a neurodevelopmental disorder from the group of autistic spectrum disorders. Objective: The authors describe the group of children diagnosed with Asperger’s syndrome, treated in the Department of Child Psychiatry or in the Child Psychiatry Outpatient Clinic. The aim of the study was to evaluate the patients’ age when they were diagnosed and the reason for seeking the clinician’s help by parents. Method: A retrospective chart review of children (n = 35) diagnosed with Asperger’s syndrome. Age and reason for the first contact with the specialist, number of health facilities where the patient was treated before diagnosis, age at which the diagnosis was made, the period between the patient’s first contact with the specialist and diagnosis, and the first diagnoses in hospitalized children were analysed. Results: The median age of diagnosis was 11.75 ± 3.29 years, 5 ± 3.44 years after the children’s first contact with the specialist (psychiatrist or psychologist). Before the diagnosis, the patients were treated in different health facilities and often diagnosed with attention deficit/hyperactivity disorder or disruptive behaviour. Conclusions: The results may indicate the major diagnostic difficulties which clinicians are facing or may be the result of insufficient knowledge among various groups of specialists on the Asperger’s syndrome. The results were compared to the results of the research conducted in the USA and Great Britain.

PL

Zespół Aspergera to zaburzenie neurorozwojowe z grupy całościowych zaburzeń rozwoju. Cel badania: Celem pracy było określenie, w jakim wieku w grupie pacjentów z zespołem Aspergera będących pod opieką oddziału psychiatrii dziecięcej lub pozostających pod opieką w poradni zdrowia psychicznego zostało ustalone rozpoznanie oraz jakie objawy były powodem zgłoszenia się do specjalisty. Metoda: W pracy przedstawiono wyniki analiz historii chorób 35 pacjentów z zespołem Aspergera. Analizy dotyczyły wieku oraz powodu pierwszego kontaktu ze specjalistą, liczby placówek, w których chory był diagnozowany, zanim rozpoznano zaburzenie, oraz wieku postawienia diagnozy. Określono, jaki czas upłynął pomiędzy zgłoszeniem się pacjenta po raz pierwszy do specjalisty a diagnozą, a także jakie były rozpoznania wstępne u dzieci hospitalizowanych na oddziale psychiatrii. Wyniki: Na podstawie uzyskanych rezultatów ustalono, że rozpoznanie zespołu Aspergera zostało ustalone w wieku 11,75 ± 3,29 roku, a od pierwszej wizyty u specjalisty (lekarz, psycholog) upłynęło 5 lat ± 3,44 roku. Pacjenci byli wcześniej diagnozowani w różnych ośrodkach i otrzymywali najczęściej rozpoznanie nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi lub zaburzeń zachowania. Wnioski: Wyniki niniejszego badania mogą wskazywać na duże trudności diagnostyczne, które mogą być wynikiem zbyt małej wiedzy specjalistów na temat zespołu Aspergera. Uzyskane rezultaty zostały porównane z wynikami badań przeprowadzonych między innymi w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii.

17

Cognitive impairment and dementia - problems of geriatric physiotherapy

63%

Kowalska J., Szczepańska-Gieracha J., Rymaszewska J.

Physiotherapy

|

2010

|

vol. 18

|

issue 2

73-80

PL

W artykule przedstawiono podstawowe przyczyny i objawy zaburzeń funkcji poznawczych i zespołów otępiennych oraz proste testy przesiewowe stosowane w celu ich rozpoznania. Jest to niezbędna wiedza, jaką powinien posiadać personel medyczny, w tym fizjoterapeuci pracujący z osobami w podeszłym wieku. Znajomość podstaw z zakresu psychopatologii zaburzeń otępiennych pozwala lepiej zrozumieć i interpretować zachowanie pacjenta, ułatwia komunikowanie się z nim, pozwala dostosować proces usprawniania do możliwości poznawczych seniora oraz zmniejsza natężenie negatywnych emocji ze strony opiekunóow i terapeutów.

EN

The article presents the basic causes and symptoms of cognitive impairment and also simple screening tests used to identify them. This is necessary know-how for medical personnel including physiotherapists working with the elderly. Elementary knowledge of dementia psychopathology allows better understanding and proper interpreting of the patients' behaviour, making communication with the patients easier. Such skills help to adapt the rehabilitation process to the cognitive abilities of the elderly and reduce the severity of negative emotions from caretakers and therapists.

18

Choroba zwyrodnieniowa stawów w praktyce lekarza rodzinnego

63%

Osiecka A., Matuszewska-Zbrońska H., Drzastwa W. J., Bujak-Rosenbeiger E., Mizgała E.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2017

|

vol. 71

407-417

EN

The aim of this study is to collect the most important information concerning OA, from the general practitioner's point of view, to guide the patient in the initial diagnosis, cooperate with doctors in other areas, assist in the thera-peutic process, and provide medical support in the case of a lack of access to a consulting specialist or a long period of waiting for the consultation. The paper presents the definition of OA, pathological mechanism of its formation as well as forms depending on the aetiology. The symptoms of the disease with particular emphasis on the location and the principles of diagnostic and therapeutic procedures in the daily practice of the general practitioner are presented. The important role of rehabilitation in order to improve the quality of life of patients is also highlighted. Osteoarthritis is a progressive, irreversible disease, leading to deterioration of the quality of life of the patient. Applying treatment is not able to stop disease progression, but it is able to slow the development and improve the quality of life of patients. The study highlights the important role of the general practitioner as a guide to the health care system for patients with OA.

PL

Celem pracy było zebranie najistotniejszych z punktu widzenia lekarza rodzinnego wiadomości dotyczących ChZS, by w swojej praktyce mógł on, współpracując z lekarzami innych dziedzin, poprowadzić pacjenta we wstępnej diag-nostyce, wspomóc proces terapeutyczny, a także stanowić wsparcie medyczne w razie braku dostępności do konsul-tacji specjalistycznej lub długiego okresu oczekiwania na nią. W pracy przedstawiono definicję ChZS, patomechanizm jej powstawania oraz postaci w zależności od etiologii. Przedstawiono objawy choroby ze szczególnym uwzględnieniem lokalizacji oraz zasady postępowania diagnostycz-nego i terapeutycznego w codziennej praktyce lekarza rodzinnego. Zwrócono również uwagę na istotną rolę rehabilitacji w celu uzyskania poprawy komfortu życia pacjentów. Choroba zwyrodnieniowa stawów jest schorzeniem postępującym, nieodwracalnym, prowadzącym do ograniczenia sprawności i pogorszenia jakości życia chorego. Zastosowane leczenie nie jest w stanie zahamować postępu choroby, może natomiast spowolnić jej rozwój i poprawić jakość życia pacjentów. W pracy podkreślono istotną rolę lekarza rodzinnego jako przewodnika po systemie opieki zdrowotnej w przypadku pacjentów z ChZS.

19

Częstość występowania Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia i Zespołu przetrenowania u sportowców

51%

Szewczyk A., Rębowska E., Jegier A.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2018

|

vol. 34(4)

213-218

EN

Background. Imbalance between training load and body recovery leads to the development of the non-functional overreaching syndrome (NFO) or overtraining syndrome (OTS) and deterioration of athlete’s performance. The aim of the study was to determine the prevalence of these syndromes in a sample of athletes. Material and methods. 111 males aged 18-35 years, training long distance running, cycling, triathlon, powerlifting, crossfit, bodybuilding and weightlifting minimum 2 years. The medical assessment was combined with history taking on athletic career and performance. Aerobic capacity was assessed by means of ergospirometry – cardiopulmonary exercise test (CPET) on a mechanical treadmill and anaerobic capacity was measured using Wingate test on a cycle ergometer. The patients with inflammatory conditions, hematological disorders and metabolic disorders were excluded. Anthropometric measurements were taken. Overreaching level and motivation for training were assessed using Profile of Mood State (POMS) questionnaire. The results were next compared with the reference values. Statistical analysis was performed using Statistica program, v.13.0. Results. Based on POMS results and the changes in physical capacity a group of 26 participants was selected (23.4%) with NFO/OTS syndrome symptoms. These were athletes training long distance running, crossfit and bodybuilding within 73 months and those who started in competitions more often than 20 times a year. Statistically significant differences were noted in athletes with NFO/OTS syndromes in mood assessment using POMS questionnaire. Higher values were noted in the following subscales: tension/anxiety, depression and fatigue while lower values were obtained in vigor/ activity subscale. Lower yet statistically insignificant values corresponding to physical anaerobic and anaerobic activity were observed in this group. The amount of sleep and the number of training sessions had no effect on the results. Conclusions. NFO/OTS syndromes are developed in nearly 25% of athletes involved in various sport disciplines, training within about 73 months and starting in competitions 20 times a year on average. POMS questionnaire turned out a useful tool in diagnosing these syndromes.

PL

Wstęp. Zaburzenie równowagi pomiędzy obciążeniem treningowym a regeneracją organizmu prowadzi do rozwinięcia Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia (NFO) lub Zespołu przetrenowania (OTS) i pogorszenia wyniku sportowego. Celem badania jest określenie częstości występowania tych zespołów w grupie sportowców. Materiał i metody. Przebadano 111 mężczyzn w wieku 18-35 lat trenujących min. 2 lata: biegi długie, kolarstwo, triathlon, trójbój siłowy, crossfit, kulturystykę, podnoszenie ciężarów. Przeprowadzono badanie lekarskie z wywiadem sportowym. Oceniano wydolność fizyczną tlenową – badanie ergospirometryczne (CPET) na bieżni mechanicznej oraz wydolność beztlenową podczas testu Wingate na cykloergometrze. Wykluczono stany zapalne, zaburzenia hematologiczne i metaboliczne. Dokonano pomiarów antropometrycznych. Poziom przemęczenia oraz motywację do treningu oceniano kwestionariuszem Oceny profilu nastrojów- POMS (Profile of Mood State)- wyniki odniesiono do wartości referencyjnych. Materiał poddano analizie w programie Statistica v. 13.0. Wyniki. Na podstawie wyników POMS i zmian w wydolności fizycznej wyodrębniono grupę 26 (23,4%) osób z cechami zespołu NFO/OTS. Byli to sportowcy ze średnim stażem treningowym 73 miesiące trenujący: biegi długie, crossfit i kulturystykę, startujący w zawodach częściej niż 20 razy w roku. Obserwowano istotne statystycznie różnice u sportowców z cechami zespołów NFO/OTS w ocenie nastroju POMS: wartości wyższe w subskalach: napięcie/niepokój, depresja, zmęczenie oraz niższe w subskali krzepkość/aktywność. Obserwowano mniejsze wartości wydolności fizycznej tlenowej i beztlenowej w tej grupie, jednak bez istotności statystycznej. Ilość snu, czas trwania i liczba treningów nie wpływały na wyniki badań. Wnioski. Wystąpienie NFO/OTS dotyczy blisko 25% sportowców różnych dyscyplin sportowych, o średnim stażu treningowym ok. 73 miesiące, startujących w zawodach średnio 20 razy w roku. Kwestionariusz oceny nastrojów POMS okazał się przydatnym narzędziem do diagnostyki tych zespołów.

Refine search results

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

Blastocytoza u 5-letniego chłopca – opis przypadku

Różnice w przebiegu klinicznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego u osób starszych w porównaniu do młodszych pacjentów

Objawy i trudności diagnostyczne jaskry pierwotnej wrodzonej

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

Czy słabo nasilone bóle brzucha mogą być jedynym objawem rozwijającej się choroby Leśniowskiego–Crohna? Opis przypadku

Otorynolaryngologiczne manifestacje COVID-19

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego maskujące rozwój nowotworu – opis przypadku

Analysis of systemic symptoms in COVID-19

Przewlekłe zapalenie ucha środkowego maskujące rozwój nowotworu – opis przypadku

Migrena i jej najczęstsze postacie kliniczne

Praktyczne aspekty leczenia zaparć stolca u dzieci

Urazy nerek – objawy i diagnostyka

Azytromycyna w leczeniu zapalenia gardła i migdałków. Spojrzenie bakteriologa oraz klinicysty

Desmoplastic small round cell tumor – charakterystyka choroby i metody leczenia

Zespół Aspergera – trudności w rozpoznawaniu zaburzenia na podstawie analizy historii chorób pacjentów oddziału psychiatrii dziecięcej

Cognitive impairment and dementia - problems of geriatric physiotherapy

Choroba zwyrodnieniowa stawów w praktyce lekarza rodzinnego

Częstość występowania Zespołu niefunkcjonalnego przemęczenia i Zespołu przetrenowania u sportowców