Search results

1

Stabilność progu fali V w badaniu ABR w trakcie wczesnej diagnostyki słuchu u dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu

100%

Kocoń S., Skórkiewicz K., Stręk P., Ziarno R., Składzień J., Hartwich P., Tomik J.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(1)

7-15

PL

Wstęp: Kiedy dowiadujemy się, że „mały” pacjent ma problemy ze słuchem, interesuje nas przede wszystkim to, na jakim poziomie znajduje się jego próg słyszenia. Wiedzę tę w 1. roku życia dziecka możemy uzyskać jedynie za pomocą słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu (ang. Auditory Brainstem Response; ABR). Kolejne badania kontrolne, w szczególności u dzieci z wybranych w niniejszej pracy grup ryzyka ubytku słuchu, pokazują, iż uzyskane wyniki bywają zmienne. Fluktuacyjny charakter rezultatów manifestuje się niestabilnością progu fali V w kolejnych okresach diagnostycznych. Taka zmienność niejednokrotnie jest przyczyną opóźnienia wdrożenia właściwego postępowania. Znajomość odmienności zachowania progu fali V, występujących w poszczególnych grupach ryzyka ubytku słuchu, pozwala właściwie interpretować uzyskane rezultaty, a co za tym idzie – podjąć skuteczne działania terapeutyczne. Cel: Celem pracy jest analiza stabilności progu fali V w trakcie 1. roku życia dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu. Materiał i metoda: W latach 2015–2016 w ośrodku referencyjnym uczestniczącym w Powszechnym Programie Przesiewowych Badań Słuchu Noworodków przebadano 2114 dzieci. Analizie retrospektywnej poddano wyniki badań 250 z nich. Dodatkowo utworzono cztery grupy „małych” pacjentów, u których w praktyce diagnostycznej obserwowano zmienne rezultaty progu fali V: (1) dzieci z zespołem Downa, (2) dzieci z innymi chorobami lub uszkodzeniem układu nerwowego, (3) dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej, (4) dzieci z wrodzoną cytomegalią. Analizowano wyniki badań uzyskanych podczas 1. roku życia dziecka, podzielonego na cztery okresy diagnostyczne. Wyniki: Największy odsetek braku stabilności w wyznaczanym progu fali V pomiędzy poszczególnymi okresami diagnostycznymi występował w grupie dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej. W grupie dzieci z zespołem Downa zaobserwowano, iż niestabilność wyników badań ABR maleje w czasie. W grupie dzieci z innymi chorobami lub uszkodzeniem układu nerwowego najwyższy odsetek braku stabilnych progów fali V w badaniu ABR zaobserwowano pomiędzy I i II, jak również pomiędzy I i IV okresem diagnostycznym. Natomiast w grupie dzieci z wrodzoną cytomegalią zauważono dosyć niski odsetek niestabilności wyników. Wnioski: (1) Chociaż badanie ABR stanowi standard diagnostyczny, to w szczególnych grupach pacjentów badanie to obarczone jest wysoką zmiennością wyników pomiarowych w kolejnych okresach diagnostycznych. Taką grupą pacjentów są dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej, dlatego też należy na to zwrócić szczególną uwagę w planowaniu leczenia; (2) W wybranych grupach ryzyka utraty słuchu ze względu na wysoki odsetek dzieci z zaburzeniami słyszenia (70%) potwierdzono słuszność wykonywania badań przesiewowych słuchu noworodków.

2

Stabilność progu fali V w badaniu ABR w trakcie wczesnej diagnostyki słuchu u dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu

100%

Kocoń S., Skórkiewicz K., Stręk P., Ziarno R., Składzień J., Hartwich P., Tomik J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 1

7-15

PL

Wstęp: Kiedy dowiadujemy się, że „mały” pacjent ma problemy ze słuchem, interesuje nas przede wszystkim to, na jakim poziomie znajduje się jego próg słyszenia. Wiedzę tę w 1. roku życia dziecka możemy uzyskać jedynie za pomocą słuchowych potencjałów wywołanych pnia mózgu (ang. Auditory Brainstem Response; ABR). Kolejne badania kontrolne, w szczególności u dzieci z wybranych w niniejszej pracy grup ryzyka ubytku słuchu, pokazują, iż uzyskane wyniki bywają zmienne. Fluktuacyjny charakter rezultatów manifestuje się niestabilnością progu fali V w kolejnych okresach diagnostycznych. Taka zmienność niejednokrotnie jest przyczyną opóźnienia wdrożenia właściwego postępowania. Znajomość odmienności zachowania progu fali V, występujących w poszczególnych grupach ryzyka ubytku słuchu, pozwala właściwie interpretować uzyskane rezultaty, a co za tym idzie – podjąć skuteczne działania terapeutyczne. Cel: Celem pracy jest analiza stabilności progu fali V w trakcie 1. roku życia dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu. Materiał i metoda: W latach 2015–2016 w ośrodku referencyjnym uczestniczącym w Powszechnym Programie Przesiewowych Badań Słuchu Noworodków przebadano 2114 dzieci. Analizie retrospektywnej poddano wyniki badań 250 z nich. Dodatkowo utworzono cztery grupy „małych” pacjentów, u których w praktyce diagnostycznej obserwowano zmienne rezultaty progu fali V: (1) dzieci z zespołem Downa, (2) dzieci z innymi chorobami lub uszkodzeniem układu nerwowego, (3) dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej, (4) dzieci z wrodzoną cytomegalią. Analizowano wyniki badań uzyskanych podczas 1. roku życia dziecka, podzielonego na cztery okresy diagnostyczne. Wyniki: Największy odsetek braku stabilności w wyznaczanym progu fali V pomiędzy poszczególnymi okresami diagnostycznymi występował w grupie dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej. W grupie dzieci z zespołem Downa zaobserwowano, iż niestabilność wyników badań ABR maleje w czasie. W grupie dzieci z innymi chorobami lub uszkodzeniem układu nerwowego najwyższy odsetek braku stabilnych progów fali V w badaniu ABR zaobserwowano pomiędzy I i II, jak również pomiędzy I i IV okresem diagnostycznym. Natomiast w grupie dzieci z wrodzoną cytomegalią zauważono dosyć niski odsetek niestabilności wyników. Wnioski: (1) Chociaż badanie ABR stanowi standard diagnostyczny, to w szczególnych grupach pacjentów badanie to obarczone jest wysoką zmiennością wyników pomiarowych w kolejnych okresach diagnostycznych. Taką grupą pacjentów są dzieci z rozszczepem podniebienia lub podniebienia i wargi górnej, dlatego też należy na to zwrócić szczególną uwagę w planowaniu leczenia; (2) W wybranych grupach ryzyka utraty słuchu ze względu na wysoki odsetek dzieci z zaburzeniami słyszenia (70%) potwierdzono słuszność wykonywania badań przesiewowych słuchu noworodków.

3

Even routine painful procedures can be harmful for the newborn

100%

Bellien C. V., Iantorno L., Perrone S., Rodriguez A., Longini M., Capitani S., Buonocore G.

Ból

|

2010

|

vol. 11

|

issue 2

EN

Stressful events can damage neonatal brain through a complexity of events including free radical (FR) generation. We examined whether pain provoked by a routine heel prick can generate an increase in potentially harmful FR in neonatal blood. To this aim, advanced oxidation protein products (AOPP) and total hydroperoxide (TH) concentrations were measured at the beginning (sample A) and at the end (sample B) of each sampling in 64 babies (corrected age: 37.2±2.7 weeks) who underwent heel prick for routine blood tests. We scored pain of every procedure in all newborns. No differences were detected between AOPP and TH blood concentrations at the beginning and at the end of heel prick sampling, considering the whole cohort of babies. Conversely, a significant increase was observed between AOPP and TH blood concentrations considering only those babies who showed the highest pain intensity. When babies’ pain was high (ABC score P4), mean AOPP and TH blood levels increased significantly; in this case, mean AOPP values increased from 53.5 lm/l (SD=41.6) to 63.2 lm/l (SD=44.3) and TH values from 218.3 U Carr (SD=89.2) to 228.7 U Carr (SD=93.3), with a significant p value of 0.02 and 0.036, respectively. A significant correlation was also found between AOPP blood levels ratio (sample B/sample A) in each baby, and the correspondent level of pain. These data show that even common routine procedures can be potentially harmful for the newborn if they provoke a high level of pain.

PL

Stresujące zdarzenia mogą uszkadzać mózg noworodka za pośrednictwem złożonych zdarzeń, w tym tworzenia wolnych rodników. Zbadaliśmy, czy ból wywoływany rutynowym nakłuciem pięty może powodować zwiększenie ilości potencjalnie szkodliwych wolnych rodników we krwi noworodka. tym celu zmierzono stężenie zaawansowanych produktów utleniania białek (advanced oxidation protein products, AOPP) i całkowite stężenie wodoronadtlenków (total hydroperoxide, TH) na początku (próbka A) i na końcu (próbka B) każdego pobierania krwi u 64 noworodków (wiek skorygowany: 37,2±2,7 tygodnia), u których wykonywano nakłucie pięty w celu pobrania krwi do rutynowych badań. Mierzono ból związany z każdą procedurą u wszystkich noworodków. Nie stwierdzono różnic między stężeniami AOPP i TH we krwi na początku i na końcu pobierania krwi drogą nakłucia pięty w całej kohorcie noworodków. Stwierdzono natomiast istotne zwiększenie stężeń AOPP i TH we krwi, jeżeli brano pod uwagę wyłącznie dzieci, które wykazywały największe natężenie bólu. Kiedy ból odczuwany przez dzieci był duży (punktacja ABC≥4), średnie stężenia AOPP i TH istotnie się zwiększyły; w tym przypadku średnie stężenia AOPP zwiększyły się z 53,5 µm/l (SD=41,6) do 63,2 µm/l (SD=44,3), a stężenia TH z 218,3 j. Carr (SD=89,2) do 228,7 j. Carr (SD=93,3), a wartości p dla tych różnic wyniosły odpowiednio 0,02 i 0,036. Stwierdzono również istotną korelację między współczynnikiem stężeń AOPP we krwi (próbka B/próbka A) u każdego dziecka, a nasileniem bólu. Dane te wskazują, że nawet częste rutynowe procedury mogą być potencjalnie szkodliwe dla noworodka, jeżeli powodują ból o dużym nasileniu.

4

Wiedza rodziców na temat rozwoju i pielęgnacji dziecka w wieku 0–12 miesięcy

88%

Filipowicz M., Rekowski W.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 2

201-212

EN

Aim: The aim of the study was to assess parental knowledge about the development and care of a child aged 0–12 months as well as to verify whether this knowledge is sufficient to detect potential abnormalities and thus allow for early intervention. Another aim of the study was to determine the effects of selected sociodemographic characteristics of respondents on their knowledge about the development and care of a child aged up to 1 year. Material and methods: A total of 99 parents (82 women and 17 men) with children aged 0–12 months were included in the study. The study was conducted using an author’s online questionnaire. Two scales were the main dependent variables. One scale allowed for an assessment of respondents’ knowledge about child development, while the other scale verified the knowledge about childcare. The obtained data were analysed statistically using the IBM SPSS Statistics version 20. The analysis of contingency tables used percentage profiles and the Pearson Chi-square independence test as well as Cramér’s V association. The results were considered statistically significant at α = 0.05. Results: Statistical analysis of data points to an insufficient level of parental knowledge about the development and care of a small child. Factors such as education, place of residence and attending childbirth classes have a significant impact on this knowledge. Conclusions: Parental education on normal child development and childcare is necessary. This will help prevent many abnormalities by proper care as well as earlier detection of disorders and, consequently, early intervention.

PL

Cel: Celem pracy było zbadanie wiedzy rodziców na temat rozwoju i pielęgnacji dziecka w wieku 0–12 miesięcy i określenie, czy wiedza ta jest wystarczająca, aby móc wykryć ewentualne nieprawidłowości i przez to stworzyć możliwość wczesnej interwencji. Cel pracy stanowiło również określenie wpływu wybranych cech społeczno-demograficznych badanych osób na ich wiedzę o rozwoju i pielęgnacji dziecka w 1. roku życia. Materiał i metody: Przebadano 99 osób mających dzieci w wieku 0–12 miesięcy, w tym 82 kobiety i 17 mężczyzn. Badania zostały przeprowadzone za pomocą autorskiego kwestionariusza wywiadu z wykorzystaniem internetu. Zasadniczymi zmiennymi zależnymi były dwie skale – pierwsza pozwalała na określenie poziomu wiedzy badanych na temat rozwoju dziecka, druga oceniała poziom wiedzy o pielęgnacji dziecka. Zebrane informacje poddano analizom statystycznym w programie IBM SPSS Statistics wersja 20. W analizach tablic kontyngencji stosowano profile procentowe oraz test niezależności Chi-kwadrat Pearsona i miarę siły związku V Craméra. Wyniki uznawano za istotne statystycznie przy α = 0,05. Wyniki: W efekcie opracowania statystycznego zebranych danych można stwierdzić niedostateczny poziom wiedzy rodziców na temat rozwoju i pielęgnacji małego dziecka. Na stan wiedzy badanych istotnie wpływają takie czynniki, jak wykształcenie, miejsce zamieszkania czy uczęszczanie do szkoły rodzenia. Wnioski: Konieczna jest edukacja rodziców w zakresie zarówno prawidłowego rozwoju, jak i pielęgnacji dziecka. Pozwoli to na zapobieganie wielu nieprawidłowościom poprzez prawidłową pielęgnację, a także na szybsze wykrywanie zaburzeń i wczesną interwencję.

5

Ocena korelacji pomiędzy pomiarem przezskórnym a stężeniem bilirubiny w surowicy krwi noworodka

75%

Morawiecka-Pietrzak M., Morawska H., Bursa J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 3

296-302

EN

Aim: Due to the potential toxicity of high concentrations of bilirubin, newborns are monitored in terms of the potential emergence of a group at risk of the development of severe hyperbilirubinaemia and, rarely, encephalopathy and kernicterus. The transcutaneous measurement of bilirubin, as a non-invasive method, is applied in neonatal centres. The paper presents an evaluation of the correlation between the transcutaneous measurement and the concentration of bilirubin in the blood serum of a newborn, taking into consideration the reduction of the necessity to carry out blood tests related to the transcutaneous measurement. Material and method: The analysis comprised 1,076 medical histories of newborns hospitalised at the Department of Neonatology of the Municipal Hospital in Zabrze in the period from 1 January to 31 December 2013 (a primary referral centre). The inclusion criteria for the study were: performing a simultaneous transcutaneous measurement and a blood serum concentration measurement of bilirubin, gestational age ≥35 Hbd and birth weight >2,500 g. 272 children were qualified for the study. Results: Boys constituted 51.7%, and girls 48.3% of the research group. The mean gestational age was 38.7 Hbd and the mean birth weight was 3,323.4 g; 67.8% of the children were born by natural labour and 32.2% – by caesarean section. The mean Apgar score in the 5th minute was 9.8 points. The measurement of the concentration of bilirubin was performed on average on the 3.9 day of life. The mean transcutaneous measurement was 9.67 mg% (2.7–17.2 mg%) and the mean concentration of bilirubin in the blood serum was 13.18 mg% (7.0–19.8 mg%); the difference was 3.5 mg% (p < 0.0001). A statistically significant positive correlation was found between the concentrations of bilirubin obtained in the transcutaneous measurement and the concentrations in the blood serum (according to Spearman, r = 0.58; p < 0.01). Conclusion: It seems that the standardisation of the relationship between the concentration of bilirubin in the transcutaneous measurement and the evaluation of the concentration in the blood serum may significantly affect the reduction of the necessity to perform punctures, the limiting of the child’s stress and pain, the reduction of the risks of infection and it may be of high economic importance.

PL

Cel: Ze względu na potencjalną toksyczność wysokich stężeń bilirubiny noworodki monitorowane są pod kątem wyłonienia grupy zagrożonej rozwojem ciężkiej hiperbilirubinemii oraz, rzadko, encefalopatii i żółtaczki jąder podkorowych. Przezskórny pomiar bilirubiny, jako metoda nieinwazyjna, jest stosowany w ośrodkach neonatologicznych. W pracy oceniona została korelacja między pomiarem przezskórnym a stężeniem bilirubiny w surowicy krwi noworodka, z uwzględnieniem redukcji konieczności przeprowadzania badań krwi w związku z pomiarem przezskórnym. Materiał i metoda: Analizie poddano 1076 historii chorób noworodków hospitalizowanych na Oddziale Noworodkowym Szpitala Miejskiego w Zabrzu w okresie od 1 stycznia do 31 grudnia 2013 roku (ośrodek pierwszego stopnia referencyjności). Kryteriami włączenia do badania były: przeprowadzenie równoczesnego pomiaru przezskórnego i stężenia bilirubiny w surowicy, wiek ciążowy ≥35 Hbd oraz masa urodzeniowa >2500 g. Do badania zakwalifikowano 272 dzieci. Wyniki: Chłopcy stanowili 51,7%, a dziewczęta 48,3% badanej grupy. Średni wiek płodowy wyniósł 38,7 Hbd, a średnia masa urodzeniowa 3323,4 g. Siłami natury zostało urodzonych 67,8% dzieci, a drogą cięcia cesarskiego – 32,2%. Średnia ocena w skali Apgar wynosiła w 5. minucie 9,8 pkt. Pomiaru stężenia bilirubiny dokonywano średnio w 3,9 dniu życia. Średni pomiar przezskórny wyniósł 9,67 mg% (2,7–17,2 mg%), a średnie stężenie bilirubiny w surowicy krwi – 13,18 mg% (7,0–19,8 mg%); różnica wyniosła 3,5 mg% (p < 0,0001). Wykazano istotną statystycznie i dodatnią korelację między stężeniami bilirubiny w pomiarze przezskórnym i w surowicy krwi (według Spearmana, r = 0,58; p < 0,01). Wniosek: Wydaje się, że standaryzacja zależności między stężeniem bilirubiny w pomiarze przezskórnym a oceną stężenia w surowicy krwi może w istotny sposób wpłynąć na redukcję konieczności wykonywania nakłuć, ograniczenie stresu i bólu u dziecka, redukcję zagrożeń infekcją oraz mieć duże znaczenie ekonomiczne.

6

Czy noworodki urodzone blisko terminu porodu mają więcej problemów od noworodków donoszonych?

75%

Ćwik M., Siedlarz M.

|

EN

INTRODUCTION Late pre term infants, is defi ned by birth at 34 0/7 through 36 6/7 weeks’ of gestation. Those infants are always less physiologically and metabolically mature than term infants. They express unique features which are challenges to physicians and nurses involved in their care. The purpose of this study was to determine whether newborn babies, who were born before the expected date of delivery have more problems than those, who were born at term. MATERIAL AND METHODS We have conducted a retrospective cohort study of pre-term and on term newborns admitted to Neonatology Department of Medical University of Silesia from the 1st January 2007 to 31st December 2007. The study included 935 infants. 212 of them were born as late-preterm, and 723 at term. We investigated: Apgar score, length of hospital stay, birth weight, frequency of cesarean section, infancy complications such as: hyperbilirubinemia, respiratory distress syndrome and intraventricular haemorrhage, temperature instability, and infections. RESULTS Pre-term newborns had a lower Apgar score at 1-minute than the full-term ones. Average length of hospital stay was signifi cantly longer for pre-term infants. After birth pre-term newborns were also more likely than term newborns to develop hyperbilirubinemia (p < 0.001), respiratory distress syndrome (p < 0.001), temperature instability (p < 0.001), infections (p < 0.001). Intraventricular haemorrhage occurred more commonly among pre-term newborns than term newborns (p < 0.001). In the pre-term group there were more frequent cesarean sections than in the term – group (p < 0.001). CONCLUSIONS Pre-term infants had signifi cantly more medical problems compared with full-term infants. Those newborns are rather minimally pre-term infants than near – term infants.

PL

WSTĘP Noworodki urodzone blisko terminu porodu defi niowane są jako urodzone między 34 tygodniem 0/7 dni a 36 tygodniem 6/7 dni wieku ciążowego. W praktyce położniczej i pediatrycznej prawie donoszone noworodki są często uważane za czynnościowo w pełni dojrzałe, jednak mimo relatywnie dużych rozmiarów wykazują one często objawy kliniczne związane z niedojrzałością. Celem niniejszej pracy było przeanalizowanie, czy zaburzenia występujące u noworodków urodzonych blisko terminu porodu stanowią istotny problem kliniczny w porównaniu ze stanem noworodków urodzonych o czasie. MATERIAŁ I METODY Dokonano analizy retrospektywnej 1187 historii rozwoju noworodków. Do badań wybrano historie 212 noworodków urodzonych blisko terminu porodu oraz 723 noworodki donoszone. Oceniono: czas pobytu w szpitalu, stan ogólny noworodków w skali Apgar oraz występowanie zaburzeń w okresie adaptacyjnym. WYNIKI Noworodki urodzone blisko terminu porodu miały niższe wartości w skali Apgar w pierwszej minucie życia niż noworodki donoszone. Udokumentowano istotne różnice długości pobytu w szpitalu w obu badanych grupach. U prawie donoszonych noworodków istotnie częściej rozpoznawano zaburzenia w okresie wczesnonoworodkowym, takie jak hiperbilirubinemia (p < 0,001), zespół zaburzeń oddychania (ZZO; p < 0,001), zaburzenia termoregulacji (p < 0,001), infekcje (p < 0,001) oraz krwawienia do- i okołokomorowe (p < 0,001). Noworodki prawie donoszone istotnie częściej rodziły się drogą cięcia cesarskiego (p < 0,001). WNIOSEK Prawie donoszone noworodki mają istotnie więcej problemów medycznych w porównaniu z noworodkami donoszonymi.

7

The influence of water birth on newborns' condition in early adaptation period

75%

Szymkowiak M. K., Surmiak P., Baumert M., Bujacz E., Klajnowicz I., Gonciarz J., Witek A.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2017

|

vol. 71

383-392

EN

INTRODUCTION: A constant growth of interest in alternative labour techniques has been observed among pregnant women in recent years. Water immersion is a method that gives women the comfort of assuming any position, decreases the frequency of episiotomy and reduces the use of analgesics and antispasmodics. This technique is asso-ciated with better pain tolerance in birthing women and leads to shortening of the birthing stages. Despite this, there are a number of studies questioning the beneficial effect of water birth on the well-being of newborns. MATERIAL AND METHODS: A retrospective analysis included 210 newborns born in water immersion and 412 newborns born via the traditional method at the Neonatology Clinic in Katowice between January 2012 and December 2013. RESULTS: The first and second periods of labour in women giving birth in water immersion was significantly shorter compared to the birth time via the traditional method. In the children from water birth there was a significantly smaller incidence of facial haematocyanosis compared to newborns from the control group. There were no differences shown in the incidence of adaptation period anomalies between the analysed groups of infants. The incidence of intraventricular bleeding, adrenal bleeding, perinatal asphyxia, and the necessity of conducting resuscitation after birth did not differ between the children from the two groups. CONCLUSIONS: Water birth is associated with a significant shortening of birth periods and it does not increase the likelihood of adaptation period anomalies in neonates.

PL

WSTĘP: W ostatnich latach obserwuje się stały wzrost zainteresowania ciężarnych alternatywnymi technikami porodu. Metodą, która daje kobiecie możliwość przyjmowania dowolnej pozycji w trakcie porodu, a także zmniejsza częstość epizjotomii i ogranicza stosowanie środków przeciwbólowych oraz rozkurczowych, jest immersja wodna. Technika ta wiąże się z lepszą tolerancją bólu u rodzących i prowadzi do skrócenia okresów porodu. Pomimo tych zalet, istnieją liczne badania kwestionujące korzystny wpływ porodu do wody na dobrostan noworodków. MATERIAŁ I METODY: Retrospektywną analizą objęto 210 noworodków urodzonych w immersji wodnej i 412 noworodków urodzonych metodą tradycyjną na Oddziale Neonatologii w Katowicach w okresie od stycznia 2012 do grudnia 2013 r. WYNIKI: Pierwszy i drugi okres porodu u kobiet rodzących w immersji wodnej był istotnie krótszy w porównaniu z czasem porodu kobiet rodzących metodą tradycyjną. U dzieci z porodu wodnego istotnie rzadziej stwierdzano sinicę wybroczynową twarzy w porównaniu z noworodkami z grupy kontrolnej. Nie wykazano różnic w częstości występowania zaburzeń okresu adaptacyjnego oraz trudności w karmieniu piersią pomiędzy analizowanymi noworodkami. Częstość występowania krwawień do- i okołokomorowych, krwawień do nadnerczy, zamartwicy urodzeniowej, a także konieczność prowadzenia zabiegów resuscytacyjnych po porodzie nie różniły się pomiędzy dziećmi z obu grup. WNIOSKI: Poród w immersji wodnej związany jest z istotnym skróceniem poszczególnych okresów porodu. Nie zwiększa prawdopodobieństwa wystąpienia u noworodków zaburzeń okresu adaptacyjnego.

8

Zakażenia układu moczowego u noworodków

63%

Bochniewska V., Jung A., Maślany A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2011

|

vol. 7

|

issue 2

121-123

EN

Urinary tract is a frequent location of infection among children, this also applies to neonatal period. The prevalence of urinary tract infections (UTI) ranges from 0.1% to 1% among newborns born on time with a normal weight, about 10% among patients with a low birth weight and 4 to 25% in premature newborns. There are several defence mechanisms protecting against the development of UTI. The most significant microorganisms responsible for developing UTI among neonates are: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis and Candida albicans. Chlamydia trachomatis is also playing an important role in these kind of infections. The most frequent is occurrence of E. coli. In the neonatal period UTI is usually hematogenous or developed by the continuity of the reproductive tract of the mother. Nosocomial infections are also play a significant role in spreading microorganisms in this age group. Diagnosis UTI among newborns is difficult because of the nonspecific clinical representation. The course of the disease can vary from asymptomatic and mild to very severe and fully-blown. The diagnostic process should include markers of inflammation (i.e. leukocytosis, C-reactive protein and OB), urinalysis, urine culture and abdominal sonography. Other advanced diagnostic methods such as voiding cystourethrography and renal scintigraphy are chosen individually. Popularity of prenatal ultrasound tests has resulted in earlier detection of urinary abnormalities that constitute 20% of all birth defects. Antibiotics are a treatment of choice in urinary tract infections among neonates. Intensity of treatment depends on general state of the newborn, clinical symptoms and laboratory findings. The following antibiotic prophylaxis is recommended until completion of all diagnostic tests. A history records of urinary tract infections in a neonatal period is an indication for a specialist nephrological care, and often an urological care in the future.

PL

Układ moczowy jest częstym miejscem lokalizacji zakażeń u dzieci, również u noworodków. Częstość występowania zakażeń układu moczowego (ZUM) wynosi 0,1‑1% u noworodków urodzonych o czasie z prawidłową masą ciała oraz około 10% wśród pacjentów z niską masą urodzeniową i 4‑25% u urodzonych przedwcześnie. Istnieje szereg mechanizmów obronnych przed rozwojem ZUM. Wśród drobnoustrojów wywołujących ZUM u noworodków istotną rolę odgrywają: Escherichia coli, Klebsiella pneumoniae, Enterobacter cloacae, Staphylococcus aureus, Enterococcus spp., Proteus spp., Streptococcus agalactiae, Chlamydia trachomatis oraz Candida albicans. Duże znaczenie w etiologii ZUM ma zakażenie Chlamydia trachomatis. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym ZUM jest E. coli. W okresie noworodkowym do rozwoju ZUM może dochodzić drogą krwiopochodną lub przez ciągłość z dróg rodnych matki. Ważną rolę odgrywają zakażenia szpitalne. Rozpoznanie ZUM u noworodka jest trudne z uwagi na niecharakterystyczny obraz kliniczny. Przebieg choroby może być bardzo gwałtowny lub skryty oraz skąpo- lub bogatoobjawowy. W diagnostyce ZUM u noworodków należy uwzględnić: wykładniki stanu zapalnego we krwi (leukocytoza, ↑OB, ↑CRP), wynik badania ogólnego moczu i posiewu moczu oraz badanie ultrasonograficzne układu moczowego. Dalsza diagnostykę – cystografię mikcyjną, scyntygrafię nerek – wykonuje się według indywidualnych wskazań. Upowszechnienie prenatalnych badań USG przyczyniło się do jeszcze wcześniejszego wykrywania wad układu moczowego, które stanowią 20% wszystkich wad wrodzonych. Antybiotykoterapia jest postępowaniem z wyboru w leczeniu ZUM u noworodków. Intensywność leczenia zależy od stanu ogólnego noworodka, objawów klinicznych i wyników badań laboratoryjnych. Do czasu zakończenia diagnostyki układu moczowego zaleca się profilaktykę przeciwbakteryjną. Przebycie zakażenia układu moczowego w okresie noworodkowym jest w przyszłości wskazaniem do opieki nefrologicznej, a często również urologicznej.

9

Diagnostyka postnatalna wad układu moczowego wykrytych w okresie prenatalnym. Część 1. Wady z poszerzeniem dróg moczowych

63%

Tkaczyk M., Czarniak P., Gastoł P., Kaczmarek P., Kiliś-Pstrusińska K., Samolewicz E., Warchoł S., Żurowska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 2

118-124

EN

Increased availability of prenatal ultrasound examination resulted in high number of early detected abnormalities of urinary tract in neonates and infants. In at least 1/100 normal pregnancies abnormal picture of kidneys or urinary tract is suspected. Most frequently the urinary tract dilatation may be detected. One or both of the kidneys could be affected but dilatation of renal pelvis, ureter or enlargement of urinary bladder may be seen. High percent of abnormalities resolve during infancy and do not constitute an indication for postnatal surgery. On the other hand, enlarged urinary bladder with widened urinary tract accompanied by oligohydramnios clearly indicates serious congenital malformation with high perinatal risk of death. Prenatal evaluation enables both, prenatal intervention and more frequently proper and detailed planning of careful clinical postnatal evaluation. According to Polish regulations the follow up relies mainly on neonatologist and paediatrician. Unfortunately, standards of such care are not available. In the present publication (prepared in multidisciplinary cooperation of urologists, nephrologists and radiologists) we describe a part of guidelines concerning diagnostic procedures with neonates or infants with urinary tract dilatation suggested by prenatal screening. This paper is dedicated to these physicians who deal with postnatal diagnosis of urinary tract malformation. They include scheme for evaluation in case of renal pelvis dilatation, megaureter, posterior urethral valves. Suggestions for antibiotic prophylaxis are also presented.

PL

Szeroka dostępność prenatalnej diagnostyki ultrasonograficznej płodu niesie ze sobą korzyści pod postacią zwiększonej wykrywalności wad wrodzonych układu moczowego. Wadę taką w rutynowym badaniu podejrzewa się mniej więcej u 1/100 płodów. Najczęściej wykrywanym obrazem jest poszerzenie dróg moczowych płodu. Zmiany mogą dotyczyć jednej lub obu nerek płodu. Można zauważyć także poszerzenie moczowodów oraz powiększony pęcherz moczowy. W dużej liczbie przypadków obraz poszerzenia miedniczek nerkowych ustępuje lub nie stanowi ostatecznie wskazań do interwencji zabiegowej. Z drugiej strony powiększenie pęcherza moczowego i dróg moczowych wraz ze skąpowodziem wskazuje na poważną wadę wrodzoną z wysokim ryzykiem okołoporodowym. Obraz prenatalny dróg moczowych nie tylko umożliwia zaplanowanie interwencji w okresie ciąży, ale także pozwala ustalić właściwe postępowanie okołoporodowe, co ze względu na wysoką częstość nieprawidłowych obrazów ułatwia racjonalne postępowanie. W obecnej strukturze opieki zdrowotnej pierwszy etap diagnostyki planowany jest dla lekarzy neonatologów i pediatrów, którzy do tej pory nie mieli dostępu do zunifikowanych zaleceń co do takiego postępowania. Prezentowana praca powstała na podstawie zaleceń Polskiego Towarzystwa Nefrologii Dziecięcej, które przygotował wielodyscyplinarny zespół urologów, nefrologów oraz specjalistów radiologów – pisana była z myślą o lekarzach prowadzących pourodzeniową diagnostykę wad. Zaprezentowano w niej zalecenia dotyczące diagnostyki pourodzeniowej w przypadku poszerzenia miedniczki nerkowej, moczowodu, zastawek cewki tylnej. Zawiera także sugestie co do stosowania profilaktyki zakażeń układu moczowego.

10

Serum concentration of copeptin in newborns with congenital heart defect

63%

Tarko A., Suchojad A., Maruniak-Chudek I., Kordyś J., Simonova S.

|

EN

INTRODUCTION: Neonates with congenital heart defects (CHD) require careful fluid management due to the risk of cardiovascular failure. Routine laboratory parameters are not the optimal tool to detect fluid overload; therefore the search for novel markers is justified. Copeptin (pre-pro-vasopressin – CTproAVP) may be one of them. The aim of the study was to analyze the influence of the current protocol of hydration in neonates with CHD on the physiological volume homeostasis measured with CTproAVP. MATERIAL AND METHODS: Ten term newborns with CHD hospitalized in neonatal intensive care before cardiac surgery were enrolled in the study. Four of them presented symptoms of respiratory insufficiency and all except two received alprostadil. Clinical management was routine, with the exception of CTproAVP measurement in the first five days of life with evaluation of serum and urine osmolality. Fluid intake was within the normal range for age. Term, healthy neonates (N = 200) served as the control. RESULTS: The current hydration protocol did not cause an increase in serum and urine osmolality compared to the controls. The effective osmolality of the analyzed body fluids was even lower in the neonates with CHD. The concentration of CTproAVP was also lower in the study group, but the difference was not statistically significant. There were no clinical signs of cardiovascular distress or overhydration. No factors explaining the variability in CTproAVP concentration were identified. CONCLUSIONS: These preliminary data suggest that the protocol of hydration does not cause dehydration or stimulation of CTproAVP release. It seems that even more restrictive protocols of fluid management can be applied in newborns with CHD at the risk of pulmonary congestion. A longer observation period is needed, including the postoperative period, to obtain more reliable information on optimal fluid management and the role of CTproAVP in monitoring volemia.

PL

WSTĘP: Noworodki z wrodzoną wadą serca (WWS) wymagają ostrożnej terapii płynami z uwagi na ryzyko wystąpienia niewydolności krążenia. Rutynowe badania laboratoryjne nie są optymalnym narzędziem w identyfikacji stanu przewodnienia i dlatego konieczne są poszukiwania nowych markerów. Kopeptyna (CTproAVP) może być jednym z nich. Celem pracy była analiza wpływu aktualnie obowiązującego protokołu nawadniania noworodków z WWS na homeostazę wolemii z wykorzystaniem CTproAVP. MATERIAŁ I METODY: Do badania włączono 10 noworodków z WWS hospitalizowanych na oddziale intensywnej terapii noworodka przed zabiegiem kardiochirurgicznym. Cztery z nich prezentowały objawy niewydolności oddechowej, a wszystkie z wyjątkiem dwóch otrzymywały alprostadil. Postępowanie kliniczne było rutynowe, z wyjątkiem pomiaru CTproAVP w pierwszych pięciu dniach życia wraz z oceną osmolalności surowicy i moczu. Podaż płynów mieściła się w zakresach normy dla wieku. Grupę kontrolną stanowiło 200 zdrowych donoszonych noworodków. WYNIKI: Aktualny protokół nawadniania nie powodował, w porównaniu z grupą kontrolną, wzrostu stężenia osmolalności surowicy i moczu. Efektywna osmolalność analizowanych płynów ustrojowych była nawet niższa u noworodków z WWS. Również stężenie CTproAVP było niższe w grupie badanej, lecz różnica nie była istotna statystycznie. Nie obserwowano klinicznych objawów niewydolności krążenia lub przewodnienia. Nie zidentyfikowano czynników, które wyjaśniałyby zmienność w stężeniu CTproAVP. WNIOSKI: Wstępne wyniki sugerują, że aktualny protokół nawadniania nie powoduje odwodnienia ani nie stymuluje uwalniania CTproAVP. Wydaje się, że u noworodków z WWS i ryzykiem przeciążenia krążenia płucnego można za-stosować nawet bardziej restrykcyjny protokół nawadniania. Konieczna jest dłuższa obserwacja, z włączeniem okresu pooperacyjnego, aby otrzymać bardziej miarodajne dane na temat optymalnego nawodnienia i roli kopeptyny w monitorowaniu wolemii.

11

Diagnostyka postnatalna wad układu moczowego wykrytych w okresie prenatalnym. Część 2. Zmiany w miąższu nerek

63%

Adamczyk P., Cieślak-Puchalska A., Żurowska A., Sikora P., Wasilewska A., Tkaczyk M.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2010

|

vol. 6

|

issue 2

125-134

EN

Urinary tract malformations are frequently detected by routine prenatal ultrasound examination performed in normal pregnancy. Abnormalities of kidney tissue and structure are diagnosed in prenatal examinations less frequently than urinary tract dilatation. These include: renal agenesis or hypoplasia (uni- or bilateral), hyperechogenicity or renal parenchyma or part of it (medulla), dysplastic kidneys, multiple or single cysts. From the epidemiological point of view, they are less frequent but may be important for single patient. For example they may put the foetus and newborn at high risk (bilateral kidney agenesis). Postnatal evaluation of those problems relies mostly on neonatologist and paediatrician with nephrologist consultant. The initial evaluation is very similar to malformations with urinary tract dilatation presented in the first part of series (first evaluation in first week of life with follow up after 4-6 weeks). Usually these malformation do not put a newborn to a direct danger in the neonatal period or in infancy, provided proper exclusion of processes affecting both kidneys (dysplasia, hypoplasia or polycystic kidney disease). However, sometimes apart of normal picture in initial evaluation, changes in kidney are detected later in the life. In the present, second part of publication we describe guidelines concerning diagnostic approach in case of kidney tissue abnormalities suggested by prenatal ultrasound screening. Additionally, we described guidelines for prophylaxis of progression of kidney disease and factors that force us to modify the scheme based on clinical symptoms.

PL

Wady wrodzone układu moczowego stanowią znaczącą grupę wad, które mogą być wykryte prenatalnie. Oprócz nieprawidłowych obrazów dróg wyprowadzających mocz stwierdza się również nieprawidłowości w zakresie ilości i struktury miąższu nerkowego. Nieprawidłowe obrazy ultrasonograficzne obejmują zaburzenia, takie jak: niewytworzenie lub zmniejszenie ilości miąższu jednej lub obu nerek, hiperechogeniczność miąższu, zmiany torbielowate lub dysplastyczne oraz pojedyncze torbiele. Z punktu widzenia epidemiologicznego występują one wyraźniej rzadziej niż zaburzenia dróg wyprowadzających mocz. Mimo to część z nich może stanowić zagrożenie dla przebiegu ciąży i dla dziecka – na przykład agenezja nerek czy obustronne zmiany torbielowate. Ciężar diagnostyki pourodzeniowej w tych przypadkach spoczywa na pediatrze, lekarzu rodzinnym oraz konsultującym nefrologu. Jej początkowy schemat jest podobny do zastosowanego w przypadku wad z poszerzeniem dróg moczowych (badanie wstępne pourodzeniowe oraz badanie dodatkowe 4-6 tygodni po poprzednim). Wiadomo, że zaburzenia echostruktury i ilości miąższu nerek zwykle nie stanowią zagrożenia dla dziecka w okresie noworodkowym i niemowlęcym, pod warunkiem wykluczenia zmian dotyczących obu nerek jednocześnie, takich jak wielotorbielowatość, dysplazja lub hipoplazja. Zdarza się także, że mimo braku potwierdzenia wady w pierwszych badaniach, zmiany występują w kolejnych. W niniejszym opracowaniu znajdują się wskazówki dotyczące postępowania pourodzeniowego w ww. jednostkach chorobowych. Dodatkowo omówione zostały obecnie obowiązujące zasady profilaktyki postępu choroby nerek oraz odstępstwa od zaproponowanych wskazówek w oparciu o dane kliniczne.

12

Usefulness of ultrasound examination in the evaluation of a neonate’s body fluid status

63%

Kieliszczyk J., Baranowski W., Kosiak W.

Journal of Ultrasonography

|

2016

|

vol. 16

|

issue 65

125-134

EN

Appropriate hydration is a very important prognostic factor for the patient’s health. Ultrasonographic assessment of hydration status is rarely used in pediatric medicine and it is not used at all in neonates due to the fact that no reference values have been established for this age group. The aim of the paper was to establish reference values for neonates. Material and methods: The study included 50 neonates from two hospitals in the Lower Silesia region of Poland; 25 of them were healthy patients (full-term newborns with no perinatal complications) and 25 were sick patients (newborns with heart defects such as ostium secundum atrial septal defect, ventricular septal defect, permanent foramen ovale and patent ductus arteriosus as well as newborns with neonatal jaundice or pneumonia that occurred during the first days of life). The ultrasound scans were conducted during the first days of the children’s life. For every child inferior vena cava diameter was measured in the substernal area, longitudinal plane, M-mode in two respiratory phases: inhalation and exhalation. In addition, abdominal aorta diameter was determined (substernal area, transverse plane). Results: The study demonstrated a statistically significant difference in the calculated inferior vena cava collapsibility index between both groups. Two other indices included the ratio of the inferior vena cava diameter during the expiratory phase to the diameter of the aorta and the ratio of the inferior vena cava diameter during the inspiratory phase to the diameter of the aorta; a statistically significant difference between both groups was found only for the measurements in the inspiratory phase. Conclusions: Based on the study results normal ranges for hydration indices in neonates were established. The need for the measurement of the abovementioned parameters in the inspiratory phase was determined. In addition, the usefulness of the ultrasound examination for the evaluation of body fluid status in this pediatric age group, particularly in preterm newborns, was noted due to its painless and non-invasive nature as well as easy access to equipment at neonatology wards.

PL

Prawidłowe nawodnienie jest bardzo istotnym czynnikiem rokowniczym stanu zdrowia pacjenta. Ultrasonograficzna ocena nawodnienia w pediatrii jest używana bardzo rzadko, a u noworodków nie jest stosowana ze względu na brak wyznaczonych wartości referencyjnych dla tej grupy wiekowej. Celem pracy było wyznaczenie wartości referencyjnych dla noworodków. Materiał i metody: W badaniu uczestniczyło 50 noworodków z dwóch dolnośląskich szpitali: 25 pacjentów zdrowych (noworodki urodzone o czasie, bez powikłań okresu okołoporodowego) oraz 25 pacjentów chorych (noworodki z wadami serca, takimi jak ubytek przegrody międzyprzedsionkowej typu otworu drugiego, ubytek przegrody międzykomorowej, przetrwały otwór owalny, przetrwały przewód tętniczy, oraz noworodki, u których w pierwszych dniach życia wystąpiła żółtaczka noworodkowa lub zapalenie płuc). Badania wykonywano w pierwszych dobach życia. U każdego dziecka dokonywano pomiaru średnicy żyły głównej dolnej w okolicy podmostkowej, w projekcji podłużnej, w prezentacji M-mode w dwóch fazach oddechowych: wdech i wydech. Dodatkowo wyznaczano średnicę aorty brzusznej (okolica podmostkowa, projekcja poprzeczna). Wyniki: W pracy wykazano istotną statystycznie różnicę między wyliczonymi współczynnikami zapadalności żyły głównej dolnej w obu grupach. Natomiast w ocenie dwóch kolejnych współczynników (stosunek średnicy żyły głównej dolnej w fazie wydechu do średnicy aorty i stosunek średnicy żyły głównej dolnej w fazie wdechu do średnicy aorty) istotną statystycznie różnię stwierdzono tylko w przypadku pomiarów w fazie wdechowej. Wnioski: Na podstawie przeprowadzonego badania wyznaczono wartości referencyjne współczynników oceniających nawodnienie w grupie noworodków. Stwierdzono konieczność pomiarów wyżej wymienionych parametrów w fazie wdechowej. Dodatkowo zwrócono uwagę na przydatność metody ultrasonograficznej do oceny nawodnienia w tej grupie wiekowej, a w szczególności wcześniaków, ze względu na bezbolesność, bezinwazyjność i dostęp do sprzętu na oddziałach neonatologicznych.

13

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część I. Patofizjologia. Zapalne i neurologiczne przyczyny wymiotow

51%

Zeman K.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

36-40

EN

Vomiting (emesis) is the forceful expulsion of the contents of stomach through the mouth and sometimes the nose. The content of the vomit may be of medical interest. Vomiting can be dangerous if the gastric content gets into the respiratory tract. Vomiting child is at risk of developing and may alter the electrolyte status dehydration. It is normal for newborn and infants to vomit. In most cases, the vomiting will last no longer than one or two days and is not a sign of anything serious. Gastro-oesophageal reflux and food allergy in infancy are common presentations that require considered management. However, persistent vomiting can sometimes be a sign of something more serious, such as a severe respiratory or urinary tract infection, viral gastroenteritis infection, infection of central nervous system. One of the most serious causes of vomiting in infants are elevated intracranial pressure and occlusion of the gastrointestinal tract. In all cases general practitioner has a key role in identifying whether a child needs further investigation and management.

PL

Wymioty to silne wypchnięcie treści żołądkowej poprzez usta/nos na zewnątrz. Ważna jest treść, jaką wymiotuje dziecko. Istnieje wysokie ryzyko aspiracji treści do dróg oddechowych, łatwo może dojść do odwodnienia i zaburzeń elektrolitowych. W większości przypadków wymioty u niemowląt i noworodków są epizodyczne, zwykle też mają łagodny przebieg. Najczęściej spowodowane są błędami w karmieniu, refluksem żołądkowo-jelitowym oraz alergią pokarmową. Jednakże przedłużające się wymioty mogą być objawem poważniejszych przyczyn, w tym zapaleń dróg oddechowych, moczowych, zaburzeń ośrodkowego układu nerwowego, nieżytu żołądkowo-jelitowego, a także jednym z ważnych symptomów wzrostu ciśnienia śródczaszkowego czy schorzeń przewodu pokarmowego, wymagających interwencji chirurgicznej. We wszystkich przypadkach rola lekarza pierwszego kontaktu polega na identyfikacji przyczyn, które wymagają dalszej diagnostyki i/lub leczenia.

14

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część II. Gastroenterologiczne i alergologiczne przyczyny wymiotow

51%

Stańczyk-Przyłuska A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

41-44

EN

The most frequent cause of vomiting in infants are feeding mistakes. Recognising them need thoughtful analysis of way of feeding and preparing food. Optimal conditions for such evaluation is child observation for few days. Disturbances in mother–child connection can also cause more frequent vomiting. The most of infant vomiting incidents are not result of any disease, but only of physiological immaturity of proximal part of gastrointestinal tract. Gastro-oesophageal reflux is considered normal, temporary, as a consequence of anatomical and functional immaturity of younger infants gastrointestinal tract. The treatment of children with gastro-oesophageal reflux is needed only in case of clinical symptoms appearance such as: physical development disturbances, restlessness, problems with swallowing, wheezing, cough or apnoea, or when it leads to complications as: oesophagitis, narrowing of oesophagus or Barrett’s oesophagus. Second most frequently diagnosed vomiting cause in infants are variable clinical manifestations of food allergy. Immune reaction to food proteins can cause less than 1% of vomiting and diagnosis need to be confirmed in the elimination and provocation test. Many more diseases of gastrointestinal tract can lead to vomiting. Among them can be found infectious gastritis and inflammation of bowels, non-specific bowel inflammations, food intolerances as well as extrahepatic cholestasis and pancreatitis.

PL

Najczęstszą przyczyną wymiotów w wieku niemowlęcym są błędy w karmieniu. Ich rozpoznanie wymaga wnikliwej analizy sposobu żywienia oraz przygotowywania posiłków. Optymalne warunki dla takiej oceny stwarza kilkudniowa obserwacja dziecka. Również zaburzenia więzi matki z dzieckiem mogą się istotnie przyczyniać do większej częstości zwracania pokarmu. Znaczna część incydentów wymiotów niemowlęcych nie wynika z zaburzeń chorobowych, a jedynie z fizjologicznej niedojrzałości górnego odcinka przewodu pokarmowego. Refluks żołądkowo-przełykowy uważany jest za zjawisko normalne, o przejściowym charakterze, będące konsekwencją anatomicznej i czynnościowej niedojrzałości przewodu pokarmowego młodszych niemowląt. Leczenia wymagają jedynie te dzieci, u których refluks żołądkowo-przełykowy wywołuje takie objawy kliniczne, jak: zaburzenia rozwoju fizycznego, niepokój, zaburzenia połykania, wheezing, kaszel lub bezdechy, albo prowadzi do rozwoju powikłań, np. zapalenia przełyku, jego zwężenia czy przełyku Barretta. Kolejną najczęściej rozpoznawaną przyczyną wymiotów w wieku niemowlęcym są różne manifestacje kliniczne alergii na pokarmy. Immunologiczna reakcja na białka pokarmowe może wywoływać mniej niż 1% przypadków wymiotów, a ich rozpoznanie powinno zostać potwierdzone w teście eliminacji i prowokacji. Wiele innych chorób przewodu pokarmowego również może prowadzić do wymiotów, m.in. infekcyjne zapalenie żołądka i jelit, nieswoiste zapalenie jelit, nietolerancje pokarmowe, a także cholestaza zewnątrzwątrobowa oraz zapalenie trzustki.

15

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część III. Chirurgiczne przyczyny wymiotow

51%

Cywińska-Bernas A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 1

45-49

EN

Vomiting in newborns and infants is an important clinical problem. It can be a sign of serious illnesses, life-threatening conditions and require urgent diagnosis and treatment. Knowledge of the specific causes of vomiting in the first year of life provide the diagnosis. Most of surgical causes of vomiting is associated with conditions that cause occlusion of the gastrointestinal tract. Vomiting newborn should be suspected of congenital digestive tract malformation, especially if early onset of symptoms are observed. In infancy one should remember about pyloric stenosis and intussusception. In both groups vomiting can be a symptom of incarcerated hernia or Hirschsprung disease. Vomiting newborns or infants require careful assessment, diagnosis and finding the optimal treatment. Differential diagnosis of vomiting and identification life-threatening diseases that require urgent surgical interventions could be a challenge.

PL

Wymioty noworodków i niemowląt to istotny problem kliniczny. Mogą być oznaką ciężkich chorób, stanów zagrażających życiu i wymagać diagnostyki w trybie nagłym. Znajomość specyfiki przyczyn zwracania pokarmu w 1. roku życia pozwala na ustalenie rozpoznania. Spośród chirurgicznych czynników wywołujących wymioty większość związana jest z zaburzeniami drożności przewodu pokarmowego. Diagnozując wymiotujące noworodki,należy brać pod uwagę wrodzone wady przewodu pokarmowego, na które wskazuje wczesne wystąpienie objawów, u niemowląt zaś powinno się uwzględnić zwężenie odźwiernika i wgłobienie. W obu grupach wymioty mogą być objawem uwięźnięcia przepukliny czy choroby Hirschsprunga. W przypadku wymiotujących noworodków i niemowląt konieczna jest uważna ocena oraz ustalenie rozpoznania i optymalnego sposobu leczenia. Wyzwanie stanowi różnicowanie przyczyn wymiotów i wykrycie chorób będących stanami zagrożenia życia, wymagających interwencji chirurgicznej w trybie pilnym.

Refine search results

Stabilność progu fali V w badaniu ABR w trakcie wczesnej diagnostyki słuchu u dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu

Stabilność progu fali V w badaniu ABR w trakcie wczesnej diagnostyki słuchu u dzieci z wybranych grup ryzyka wrodzonych zaburzeń słuchu

Even routine painful procedures can be harmful for the newborn

Wiedza rodziców na temat rozwoju i pielęgnacji dziecka w wieku 0–12 miesięcy

Ocena korelacji pomiędzy pomiarem przezskórnym a stężeniem bilirubiny w surowicy krwi noworodka

Czy noworodki urodzone blisko terminu porodu mają więcej problemów od noworodków donoszonych?

The influence of water birth on newborns' condition in early adaptation period

Zakażenia układu moczowego u noworodków

Diagnostyka postnatalna wad układu moczowego wykrytych w okresie prenatalnym. Część 1. Wady z poszerzeniem dróg moczowych

Serum concentration of copeptin in newborns with congenital heart defect

Diagnostyka postnatalna wad układu moczowego wykrytych w okresie prenatalnym. Część 2. Zmiany w miąższu nerek

Usefulness of ultrasound examination in the evaluation of a neonate’s body fluid status

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część I. Patofizjologia. Zapalne i neurologiczne przyczyny wymiotow

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część II. Gastroenterologiczne i alergologiczne przyczyny wymiotow

Jak rożnicować wymioty u noworodkow i niemowląt? Część III. Chirurgiczne przyczyny wymiotow