Search results

1

Późne rozpoznanie mózgowego porażenia dziecięcego u 16-letniej dziewczynki – opis przypadku

100%

Paturej A., Bronikowska P., Rustecka A., Mierzejewska A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 4

435-438

EN

Cerebral palsy is the most common cause of motor disability in children. Cerebral palsy is a static encephalopathy with a variable clinical picture and multifactorial aetiology. Disorders arise from disturbances in the early development of the brain in the foetal, perinatal or postnatal period. The disease affects around 17 million people worldwide; its incidence is estimated to be 1.5–3 per 1,000 live births. A slight male predominance is observed. The disease has a multifactorial aetiology, with prematurity being the most important risk factor. There are four types of cerebral palsy: spastic (the most common – (70%), dystonic (10%), mixed (15%) and ataxic (5%). In addition to motor disability of varying severity, the majority of patients present with other accompanying deficits, such as mental retardation, epilepsy, dysphagia, impaired hearing and vision. The diagnosis of cerebral palsy should be based on detailed medical history, including pregnancy and childbirth as well as a regular assessment of the child’s development from the first months of life. In the case of clinical doubts, the diagnosis is extended to include magnetic resonance imaging, electroencephalography, metabolic and genetic tests. Children with cerebral palsy require a comprehensive, multidisciplinary care, including physical therapy and rehabilitation. Bobath and Vojta concepts are the most common rehabilitation approaches. Early diagnosis and regular rehabilitation are crucial to ensure adequate quality of life for a child with cerebral palsy. The paper presents a case of a 16-year-old girl with a long history of pain in the lower limbs, spine and temporomandibular joints. The symptoms were accompanied by chest pain as well as numbness and weakness of the left upper limb.

PL

W krajach wysokorozwiniętych mózgowe porażenie dziecięce stanowi najczęstszą przyczynę niepełnosprawności ruchowej występującej w dzieciństwie. Jest to stałe, choć zmieniające się w czasie zaburzenie ruchu i postawy, wynikające z trwałego i niepostępującego uszkodzenia mózgu w stadium jego niezakończonego rozwoju. Choroba dotyczy około 17 milionów ludzi na całym świecie, a zapadalność wynosi 1,5–3 na 1000 żywych urodzeń. Obserwuje się niewielką przewagę zachorowań wśród chłopców. Etiologia choroby jest zróżnicowana, jednak najważniejszy czynnik ryzyka stanowi wcześniactwo. Wyróżnia się cztery postaci mózgowego porażenia dziecięcego: spastyczną (70%), dystoniczną (10%), ataktyczną (5%) i mieszaną (15%). Towarzyszą mu również inne zaburzenia, w tym upośledzenie umysłowe, padaczka oraz zaburzenia wzroku, słuchu i połykania. Podstawą diagnozy są szczegółowy wywiad lekarski, uwzględniający przebieg ciąży i porodu, oraz regularna ocena rozwoju dziecka od pierwszych miesięcy życia. W przypadku wątpliwości klinicznych diagnostykę uzupełnia się o badanie rezonansu magnetycznego głowy, elektroencefalografię, testy metaboliczne i genetyczne. Dzieci z mózgowym porażeniem dziecięcym wymagają kompleksowej, wielodyscyplinarnej opieki. Najczęściej są rehabilitowane według metody Bobath lub Vojty. Wczesna i systematyczna rehabilitacja jest niezbędna do tego, by zmniejszyć trwałe następstwa choroby i poprawić jakość życia pacjenta. W pracy przedstawiono opis przypadku 16-letniej dziewczynki z obciążonym wywiadem okołoporodowym, konsultowanej przez licznych specjalistów z powodu długotrwałego bólu kończyn dolnych, kręgosłupa i stawów skroniowo-żuchwowych. Objawom towarzyszyły ból w klatce piersiowej oraz drętwienie i osłabienie lewej kończyny górnej.

2

Disabled Body as Perceived in M. Merleau-Ponty'sPhenomenology of Perception

86%

Salamon-Krakowska K.

Physiotherapy

|

2010

|

vol. 18

|

issue 3

52-59

PL

Niezależnie od historycznych uwarunkowań, niezależnie od zmieniających się naukowych paradygmatów, zawsze, gdy na horyzoncie myślenia pojawia się kwestia cielesności, wraz z nią niechybnie uobecnia się kwestia duszy. Wydaje się, że wzajemna relacja tego, co cielesne i tego, co duchowe, została przesądzona, nierzadko bowiem można odnieść wrażenie, że wciąż pozostajemy pod wpływem platońskiego wyobrażenia ciała, którym włada dusza. Jednym z przykładów dominacji platońskiego paradygmatu jest współczesny dyskurs paraolimpijski. Stawiając problem ciała niepełnosprawnego w kontekście rehabilitacji oraz sportu autorka chciała pokazać, jak możliwe jest myślenie, a tym samym mówienie o ciele w kategoriach innych niż te tylko, które odwołują się do opozycji fizyczne - duchowe. Próbą przezwyciężenia tej opozycji jest filozofia cielesności Merleau-Ponty'ego. Sięgamy zatem po Fenomenologię percepcji w nadziei, że zawarte w niej rozważania utorują drogę naszemu spojrzeniu i pomogą nam ujrzeć ciało w nieznanej dotąd perspektywie.

EN

Regardless of any historic predispositions, regardless of any scientific paradigms whenever the question of corporeality emerges, along comes the question of the soul. It seems that the mutual relation between the bodily and spiritual aspects has been predestined and oftentimes one may have the impression that we are still under the influence of Platonic idea of the body, possessed by the soul. A contemporary discourse on Paralympics can serve as an example of domination of the Platonic paradigm. Considering the issue of a disabled body in the light of rehabilitation and sport, the author would like to present how it is possible to think, and therefore write about the body in terms that refer not only to the opposition between that which is physical - spiritual. Merleau-Ponty's philosophy of the body is an attempt to overcome this opposition. Let us use Phenomenology of Perception hoping that its deep thoughts will pave the way to our new concept of the body and will help us to see it from a new perspective.

3

Psychological Aspects of Ostaoarthritis

86%

Kot-Bryćko K., Pietraszkiewicz F.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2021

|

vol. 37(2)

61-71

PL

Choroba zwyrodnieniowa jest najczęstszą chorobą stawów. Liczba chorych cierpiących z powodu bólu stawów i pogłębiającej się niepełnosprawności rośnie, zwłaszcza w krajach wysoko rozwiniętych. Według danych WHO jest obecnie czwartą co do częstości przyczyną niepełnosprawności u kobiet i ósmą u mężczyzn. Jest także główną przyczyną bólu i pogorszenia jakości życia chorych, znajdując się jednocześnie wśród 10 chorób na świecie generujących najwyższe koszty społeczne. Ból oraz niepełnosprawność, które prowadzą często do trwałego kalectwa niosą za sobą wiele negatywnych konsekwencji nie tylko fizycznych, ale także psychologicznych i społecznych. Poczucie osamotnienia, bezradności, nieprzydatności, a także lęk oraz objawy depresji w znaczącym stopniu wpływają na jakość życia chorych, którą należy postrzegać wieloaspektowo w celu osiągnięcia oczekiwanych sukcesów w leczeniu. Podkreślana przez wielu autorów potrzeba holistycznego prowadzenia często wieloletniej terapii choroby somatycznej, która wymaga leczenia współwystępujących zaburzeń psychicznych (lęk, depresja i in.), w praktyce często nie jest stosowana – nawet jeśli zaburzenia te zostaną właściwie rozpoznane. Tymczasem sprawna komunikacja pacjenta z lekarzem jest niespecyficznym czynnikiem leczącym, który wpływa na motywację chorego do leczenia oraz pełne stosowanie się do zaleceń. Niestety, pomimo rozwoju wiedzy na temat współwystępowania zaburzeń psychicznych z chorobami przewlekłymi (w tym w chorobie zwyrodnieniowej stawów) oraz wdrażania jej do standardów postępowania, często w praktyce zagadnienia te traktowane są marginesowo – zarówno przez terapeutów, jak i samych pacjentów.

EN

Osteoarthritis is the commonest condition affecting joints. The number of patients suffering from joint pain and progressive disability has been growing, especially in the most developed countries. It is also the major cause of pain and deterioration of the patient’s quality of life, being among the 10 diseases worldwide, generating the highest social costs. Pain and disability, often leading to permanent disability entail numerous adverse consequences, not only of physical ones but also of psychological and social nature. The feeling of loneliness, helplessness and uselessness as well as anxiety and depression symptoms significantly affect the patient’s quality of life which should be perceived in multiple aspects in order to achieve the expected success in treatment. The need for holistic approach to frequently long-lasting treatment of a somatic condition, requiring treatment of concomitant mental disorders (anxiety, depression, etc.) is rarely implemented in practice, even if the disorders are properly diagnosed. However, good communication between the patient and the physician is a nonspecific factor in the course of treatment, which affects the patient’s motivation to undergo treatment and full adherence to physician’s recommendation. Regretfully. Despite the progress in the knowledge of the incidence of mental disorders and chronic conditions (including osteoarthritis) and implementation of this knowledge to standard medical procedures, in practice these recommendations are marginally followed, both by the therapists and patients themselves.

4

Transcranial direct current stimulation for nonspecific low back pain: double-blind randomized sham-controlled trial

72%

Rezasoltani Z., Azizi S., Najafi S., Sedighi S., Movahed M. E., Dadarkhah A.

Medical Rehabilitation

|

2019

|

vol. 23(3)

4-11

PL

Wstęp: Na całym swiecie ból dolnego odcinka kręgosłupa j est uznawany za poważną przyczynę zachorowalności. Pomiędzy 70 a 80% dorosłych osób doświadcza co najmniej raz w życiu bólu dolnego odcinka kręgosłupa, utrzymujacego się 3 miesiące lub dłużej. Oprócz klasycznych metod leczenia, istnieją inne nowe techniki, które jeszcze należy sprawdzić klinicznie. Dowiedziono, że przezczaszkowa stymulacja prądem stałym (ang. transcranial direct current stimulation, tDCS) łagodzi ból poprzez oddziaływanie na centralny system nerwowy. Do tej pory, opublikowano tylko niewielką ilość badań na temat wpływu tDCS na przewlekły ból dolnego odcinka kręgosłupa. Niektóre z nich były badaniami pilotażowymi, a inne były słabe pod względem swoich wniosków. Dlatego też kliniczne zastosowanie tDCS, wymaga dalszej, starannej oceny. Cel: Określenie skuteczności przezczaszkowej stymulacji prądem w leczeniu przewlekłego niespecyficznego bólu dolnego odcinka kręgosłupa. Materiały i metody: Przeprowadziliśmy randomizowane badanie z podwójnie ślepą próbą, z grupą kontrolną otrzymującą placebo w Szpitalu Uniwersyteckim. W sumie 70 osób (15 kobiet) z bólem dolnego odcinka kręgosłupa, przydzielono losowo do grupy z aktywną stymulacją lub grupy z pozorowaną stymulacją. Głównym ocenianym parametrem była intensywność bólu dolnego odcinka kręgosłupa na Wizualnej Skali Analogowej (ang.the Visual Analog Scale). Zastosowaliśmy również kwestionariusz Oswestry (ang. the Oswestry Disability Questionnaire) do oceny wpływu bólu pleców na codzienne czynności. U grupy z aktywną stymulacją, zastosowaliśmy 2 mA tDCS, 20 minut na każdą sesję, raz dziennie, 5 dni w tygodniu, przez okres 2 tygodni, w sumie 10 sesji. U grupy z pozorną stymulacją, zastosowano podobny program, ale bez stymulacji. Obie grupy stosowały leki przeciwbólowe. Wyniki: Analiza wewnątrzgrupowa wykazała, że początkowy spadek intensywności bólu był znaczący w obu grupach (obie wartości p < 0.001). Jednak zmnieszony ból utrzymał się tylko w grupie z rzeczywistym leczeniem. Wystąpiła znacząca różnica we wzorze zmian w średnich wynikach na korzyść tDCS (p < 0.001). Aktywne leczenie również znacznie obniżyło wyniki niepełnosprawności (wszystkie wartości p < 0.001), podczas gdy uczestnicy z grupy z pozorowanym leczeniem, nie doświadczyli funkcjonalnego powrotu do zdrowia. Mieszana ANOVA wykazała, że wzór zmiany w średnich wynikach niepełnosprawności różnił się pomiędzy dwoma grupami podczas całego toku badania, na korzyść aktywnej stymulacji (p < 0.001). Wniosek: Przezczaszkowa stymulacja prądem stałym jest efektywnym i bezpiecznym początkowym leczeniem dla przewlekłego niespecyficznego bólu dolnego odcinka kręgosłupa, a jej efekty utrzymują się przez co najmniej kilka miesięcy.

EN

Introduction: Low back pain is recognized as a major cause of morbidity worldwide. Between 70 and 80% of adults experience at least one occasion of low back pain with duration of 3 months or longer in their lifetime. Aside from the classic treatment methods, there are other new techniques yet to be clinically investigated. Transcranial direct current stimulation (tDCS) has been reported to alleviate pain by affecting the central nervous system. To date only a small number of studies have been published on the effects of tDCS on chronic low back pain. Some of these were pilot studies and others were low-powered in terms of their inference. Therefore the clinical application of tDCS requires further careful evaluation. Objective: To assess the efficacy of transcranial direct current stimulation for treatment of chronic nonspecific low back pain. Materials and methods: We carried out a double-blind randomized sham-controlled trial in a University Hospital. In total 70 people (15 women) with low back pain were randomized to either active or sham stimulation. The primary outcome was intensity of low back pain on the Visual Analog Scale. We also used the Oswestry Disability Questionnaire to evaluate the effects of back pain on daily activities. For the active stimulation group we administered 2 mA tDCS, 20 minutes for each session, once daily, 5 days per week for 2 weeks, totaling 10 sessions. For the sham stimulation group a similar program was followed with no stimulation. Both groups used analgesic medication. Results: Within-group analysis showed that an initial decrease in pain intensity was significant in both groups (both p < 0.001). However, pain reduction became stable only in the active treatment group. There was a significant difference in the pattern of change in mean pain scores in favor of tDCS (p < 0.001). Active treatment also significantly reduced disability scores (all p values < 0.001), whereas participants in the sham treatment group did not experience functional recovery. Mixed ANOVA indicated that the pattern of change in mean scores of disability differed between the two groups throughout the study course, in favor of active stimulation (p < 0.001). Conclusion: Transcranial direct current stimulation is an effective and safe initial treatment for chronic nonspecific low back pain, and the benefits remain for at least several months.

5

The role of physical activity in preventing disability in Multiple Sclerosis

72%

Opara J., Kucio C., Socha T., Szczygieł J.

Medical Rehabilitation

|

2012

|

vol. 16(3)

22-26

PL

Problemy aktywności fizycznej osób ze stwardnieniem rozsianym nie były dotąd poruszane w piśmiennictwie polskojęzycznym. Powszechnie wiadomo, że aktywność fizyczna chorych na stwardnienie rozsiane jest mniejsza niż w populacji ogólnej. Jest ona większa u chorych z postacią pierwotnie postępującą (Primary Progressive Multiple Sclerosis – PPMS) niż z postacią rzutowozwalniającą (Relapsing Remitting Multiple Sclerosis – RRMS) choroby. Liczne badania naukowe potwierdziły niską aktywność fizyczną osób z SR. Najczęściej do jej oceny stosuje się akcelerometrię, pedometrię i kwestionariusze samooceny – najbardziej rozpowszechnione są Godin Leisure-Time Exercise Questionnaire – GLTEQ i International Physical Actiivity Questionnaire – IPAQ. Okazało się, że metody behawioralne prowadzą do zwiększenia aktywności fizycznej chorych. Poprawa aktywności fizycznej opóźnia rozwój niepełnosprawności ruchowej chorych na stwardnienie rozsiane i skutkuje podwyższeniem ich jakości życia.

EN

The question of the role of physical activity in preventing disability in Multiple Sclerosis has to date not been described in Polish literature. It is well known that physical activity in Multiple Sclerosis patients is less than is the case in the general population. It is higher in patients with primary progressive (Primary Progressive Multiple Sclerosis - PPMS) than in the relapsing-remitting form (Relapsing Remitting Multiple Sclerosis - RRMS) of the disease. Numerous scientific studies have confirmed the low physical activity of people with MS. Most of them used an accelerometer, pedometer and questionnaires - the most widespread being: the Godin Leisure-Time Exercise Questionnaire - GLTEQ and the International Physical Activity Questionnaire - IPAQ. It has been found that behavioural methods lead to increased physical activity in patients. Improving physical activity delays the development of physical disability in multiple sclerosis patients and has the effect of increasing the quality of life.

6

Diving and autonomic cardiovascular system regulation in persons with paraplegia

72%

Graczyk D.

Medical Rehabilitation

|

2010

|

vol. 14(1)

25-29

PL

Wstęp: Nurkowanie staje się popularną formą aktywności wśród osób niepełnosprawnych, stwarzającą szczególne warunki oddziaływania rehabilitacyjnego. Korzystnie wpływa na zdolności ruchowe i stan psychiczny. W środowisku wodnym fizyczne ograniczenia zmniejszają się, a niepełnosprawni odkrywają nowe możliwości ruchowe własnego ciała. W piśmiennictwie brak jest wystarczających informacji o wpływie nurkowania na różne aspekty fizjologii osób niepełnosprawnych, w tym na autonomiczną regulację czynności układu krąŜenia u osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego. Cel: Zbadanie czy nurkowanie wpływa na równowagę współczulno-przywspółczulną układu autonomicznego u osób z uszkodzeniem rdzenia kręgowego z następową paraplegią. Materiał i metody: Badanie obserwacyjne, seria przypadków. 19 mężczyzn z paraplegią zbadano podczas dwóch odbywających się w wodach otwartych 20-minutowych nurkowań w skafandrach mokrych na głębokość 6 metrów. Badanie obejmowało okres 10 minut przed i 10 minut po 2 rodzajach nurkowania: turystycznym i zadaniowym. Parametry zmienności rytmu zatokowego serca pozyskano za pomocą sport testera Polar Vantage. Wyniki: Nie wykazano istotnego wpływu nurkowania na zmienność rytmu serca. Ujawniono jednak występowanie różnic międzyosobniczych. Wnioski: Nie potwierdzono niekorzystnego wpływu nurkowania na równowagę autonomiczną badanych, jednak występujące różnice międzyosobnicze nakazują ostroŜność w kwalifikowaniu do nurkowania osób z paraplegią.

EN

Background: Diving has become popular among individualss with various kinds of disabilities and may be applied as a rehabilitation method. This form of activity has a beneficial effect on movement abilities and the psychological state. Some physical limitations disappear under water enabling disabled persons to discover new possibilities for their bodies. Yet there is not enough information - about the influence of diving on different aspects of physiology in disabled persons, in particular about sympathetic-parasympathetic balance in cardiovascular system regulation.Aim: To investigate whether diving can influence heart rate variability (HRV) in individuals with paraplegia.Material and methods: In the case series study 19 men with paraplegia were examined during the couse of two 20-minute, 6 meters deep open water dives in wet suits. There were two phases of the investigation: 10 minutes before and 10 minutes after diving. Two kinds of diving were tested: tourist and task diving. HRV parameters measured before and after diving were obtained by means of the sport-tester Polar Vantage .Results: There were no significant changes in heart rate variability after diving but interindividual differences were shown.Conclusions: The unfavourable influence of diving on balance in the autonomic regulation of the cardiovascular system was not confirmed but due to interindividual differences one is unable to foresee heart rate variability changes in persons with paraplegy during diving.

7

Comparison of STarT Back Screening Tool and Simmonds Physical Performance Based Test Battery in Prediction of Disability Risks Among Patients with Chronic Low-Back Pain

72%

Mbada (PhD PT) C. E., Afolabi (MSc PT) A. D., Johnson (PhD PT) O. E., Odole (PhD PT) A. C., Afolabi (MSc PT) T. O., Akinola (PhD PT) O. T., Makindes (BMR PT) M. O.

Medical Rehabilitation

|

2018

|

vol. 22(4)

4-17

PL

Cele: W badaniu tym zidentyfikowano podgrupy niepełnosprawności pacjentów z przewlekłym bólem dolnego odcinka kręgosłupa (ang. Chronic Low Back Pain, LBP) używając Podgrupy do Ukierunkowanego Leczenia – ang. Subgroup for Targeted Treatment (or STarT), Metody Przesiewowej Badania Pleców (Back Screening Tool, SBST) oraz Baterii Testów Simmonds’a oceniających Sprawność Fizyczną (Simmonds Physical Performance Test Battery, SPPTB). Ponadto, aby przyspieszyć i dokładniej przewidzieć ryzyko niepełnosprawności wśród pacjentów z przewlekłym LBP, w badaniu zbadano trafność różnicową SBST i porównano trafność predykcyjną SBST i SPPTB u pacjentów. Metody: To przekrojowe badanie poznawcze obejmowało 70 (52,0% kobiet i 47,1% mężczyzn) pacjentów z przewlekłym niespecyficznym LBP, którzy wyrazili zgodę i uczestniczyli w fizjoterapii ambulatoryjnej, przy udziale Kliniki Ortopedycznej w Szpitalu Uniwersyteckim w Obafemi Awolowo, Ile-Ife oraz Szpitala Uniwersytetu Technologii w Ladoke Akintola, Osogbo, w Nigerii. Podgrupowanie ryzyka niepełnosprawności i prognozowanie przeprowadzono przy użyciu SBST i SPPTB (składającego się z sześciu zadań funkcjonalnych: wielokrotnego zginania tułowia, wstawania z pozycji siedzącej, 360-stopniowego przewrotu, testu zmęczenia Sorenson’a, testu zasięgu bez obciążenia i testu chodu na odległość 50 stóp). Intensywność bólu oceniano za pomocą Poczwórnej Wizualnej Skali Analogowej (ang. Quadruple Visual Analogue Scale – QVAS). Zebrano również dane dotyczące wieku, płci, wysokości ciała, masy ciała i BMI. Do analizy danych użyto statystyki opisowe i inferencyjne na poziomie istotności statystycznej Alpha p< 0,05. Wyniki: Średni wiek, masa ciała, wzrost i wskaźnik masy ciała uczestników wynosiły odpowiednio 51,4 ±8.78 lat, 1,61 ±0,76 m i 26,6 ±3,18 kg/m2. Średnia intensywność bólu i jego czas trwania wyniosły odpowiednio 5,37 ±1,37 i 21,2 ±6,68. Trafność różnicowa SBST z procentem ogólnej intensywności bólu wyniosła r = 0,732; p = 0,001. W klasyfikacji zgodnie z SBST, większość uczestników oceniono jako średnie ryzyko niepełnosprawności (76%), podczas gdy SPPTB sklasyfikowało większość jako wysokie ryzyko niepełnosprawności (71,4%). Stwierdzono istotną różnicę w ocenie ryzyka niepełnosprawności między grupami poddanymi SBST i SPPTB (χ ² = 12,334; p = 0,015). SBST nie miał efektów podłogowych ani sufitowych, ponieważ mniej niż 15% uczestników osiągnęło najniższy (2,9%) lub najwyższy (1,4%) możliwy wynik. Natomiast SPPBT pokazał zarówno efekty podłogowe, jak i sufitowe, ponieważ nie był w stanie wykryć „1” i „9”, najniższego i najwyższego osiągalnego wyniku. „Obszar Pod Krzywą” dla czułości (0,83) i swoistości (0,23) SBST do przewidywania „wysokiego ryzyka niepełnosprawności” wynosił 0,51. Oszacowana częstość występowania dla przewidywanego „wysokiego ryzyka niepełnosprawności” przy zastosowaniu SBST wyniosła 0,76. Szacowana wartość dla wyników prawdziwie dodatnich, fałszywie dodatnich, prawdziwie ujemnych i fałszywie ujemnych dla przewidywania „wysokiego ryzyka niepełnosprawności” w przypadku SBST wyniosła odpowiednio 0,77, 0,23, 0,31, i 0,69. Wnioski: Metoda Przesiewowa StarT Back jest w stanie lepiej zidentyfikować odsetek pacjentów z bólem dolnego odcinka kręgosłupa znajdujących się w grupie średniego zagrożenia niepełnosprawnością, podczas gdy Bateria Testów Sprawności Fizycznej Simmonds’a jest w stanie lepiej zidentyfikować wysokie zagrożenie niepełnosprawnością. Tym samym SBST jako narzędzie do samooceny, nie może w wystarczającym stopniu zastępować przewidywania zagrożenia niepełnosprawnością w oparciu o ocenę sprawności fizycznej. Jednakże SBST ma dobrą trafność różnicową przewidywań w kwestii intensywności bólu. W przeciwieństwie do SPBBT, SBST nie wykazywał w naszych testach żadnych efektów podłogowych ani sufitowych i wykazał się wysoką czułością, ale niską swoistością w przewidywaniu „wysokiego ryzyka niepełnosprawności”.

EN

Objectives This study identified disability sub-groups of patients with chronic low back pain (LBP) using the Subgroup for Targeted Treatment (or STarT) Back Screening Tool (SBST) and Simmonds Physical Performance Tests Battery (SPPTB). In addition, the study investigated the divergent validity of SBST, and compared the predictive validity of SBST and SPPTB among the patients with the aim to enhance quick and accurate prediction of disability risks among patients with chronic LBP. Methods This exploratory cross-sectional study involved 70 (52.0% female and 47.1% male) consenting patients with chronic non-specific LBP attending out-patient physiotherapy and Orthopedic Clinics at the Obafemi Awolowo University Teaching Hospitals, Ile-Ife and Ladoke Akintola University of Technology Teaching Hospital, Osogbo, Nigeria. Disability risk subgrouping and prediction were carried out using the SBST and SPPTB (comprising six functional tasks of repeated trunk flexion, sit-to-stand, 360-degree rollover, Sorenson fatigue test, unloaded reach test, and 50 foot walk test). Pain intensity was assessed using the Quadruple Visual Analogue Scale. Data on age, sex, height, weight and BMI were also collected. Descriptive and inferential statistics were used to analyze data at p<0.05 Alpha level. Results The mean age, weight, height and body mass index of the participants were 51.4 ±8.78 years, 1.61 ±0.76 m and 26.6 ±3.18 kg/m2 respectively. The mean pain intensity and duration were 5.37 ±1.37 and 21.2 ±6.68 respectively. The divergent validity of SBST with percentage overall pain intensity was r = 0.732; p = 0.001. Under SBST sub-grouping the majority of participants were rated as having medium disability risk (76%), whilst SPPTB sub-grouped the majority as having high disability risk (71.4%). There was a significant difference in disability risk subgrouping between SBST and SPPTB (χ²=12.334; p=0.015). SBST had no floor and ceiling effects, as less than 15% of the participants reached the lowest (2.9%) or highest (1.4%) possible score. Conversely, SPPBT showed both floor and ceiling effects, as it was unable to detect ‘1’ and ‘9’, the lowest and highest obtainable scores. The ‘Area Under Curve’ for sensitivity (0.83) and specificity (0.23) of the SBST to predict ‘high-disability risk’ was 0.51. The estimated prevalence for ‘high-disability risk’ prediction of SBST was 0.76. The estimate for true positive, false positive, true negative and false negative for prediction of ‘high-disability risk’ for SBST were 0.77, 0.23, 0.31, and 0.69 respectively. Conclusion The Start Back Screening Tool is able to identify the proportion of patients with low back pain with moderate disability risks, while the Simmonds Physical Performance Tests Battery is better able to identify high disability risks. Thus, SBST as a self-report measure may not adequately substitute physical performance assessment based disability risks prediction. However, SBST has good divergent predictive validity with pain intensity. In contrast to SPBBT, SBST exhibited no floor or ceiling effects in our tests, and demonstrated high sensitivity but low specificity in predicting ‘high-disability risk’.

8

Hippotherapy – an effective multi-profile treatment?

72%

Kolarczyk E. B., Markiewicz-Łoskot G., Jaromin J.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2016

|

vol. 70

177-183

EN

INTRODUCTION: Hippotherapy is a form of psychomotor therapy aided by a horse. Aim of the paper: The aim of the paper is to characterize hippotherapy as an effective method supporting rehabilitation of disabled people in the bio-psycho-social area. The analysis is based on a review of the literature and previous studies of this form of therapy. MATERIAL AND METHODS: The material was gathered using the ALEPH integrated library system. The literature was obtained from different databases such as PubMed and Medline. RESULTS: The research carried out to date indicates the usefulness of hippotherapy in improving the condition of patients with Cerebral Palsy (CP). The obtained results show significantly better results of rehabilitation for children with CP treated with combination therapy using PNF techniques and hippotherapy. The efficacy of hippotherapy in achieving the correct center of gravity and correct posture in children with CP was demonstrated during just one session. It has been proven that hippotherapy helps to improve gait, balance and motor function, not only in patients with CP but also in children with developmental delay, Down's syndrome, in the elderly and patients recovering after a stroke. The series of studies showed a significant impact on the level of self-esteem, life satisfaction and, most importantly, the quality of life among disabled people. CONCLUSIONS: Hippotherapy has positive therapeutic effects in patients suffering from various disabilities both within the musculoskeletal system as well as in psychological and social areas. It is an attractive and effective method of adjunctive therapy.

PL

WSTĘP: Hipoterapia jest metodą rehabilitacji psychoruchowej, w której stosuje się konie. Jest jedną z form terapii naturalnych, wykorzystującą pozytywny wpływ kontaktu ze zwierzęciem na zdrowie i samopoczucie człowieka. Jest wieloprofilową formą rehabilitacji ruchowej opartą na neurofizjologii, wciąż bardziej popularną w innych krajach Europy i w USA niż w Polsce. CEL PRACY: Celem pracy jest przedstawienie hipoterapii jako skutecznej metody wspomagającej rehabilitację w sferze biopsychospołecznej osób niepełnosprawnych. Analiza opiera się na przeglądzie piśmiennictwa i dotychczasowych badań nad tą formą terapii. MATERIAŁ I METODY: Materiał zebrano za pomocą bibliotecznej wyszukiwarki ALEPH. Piśmiennictwo pozyskano z takich baz danych, jak PubMed i Medline. WYNIKI: Przeprowadzone dotąd badania wskazują na przydatność hipoterapii w usprawnianiu chorych na mózgowe porażenie dziecięce (MPDz). Prezentowane wyniki wskazują na istotnie lepsze efekty rehabilitacji u dzieci z MPDz poddanych skojarzonemu leczeniu metodą PNF i hipoterapii. Wykazano skuteczność hipoterapii w osiągnięciu prawidłowego środka ciężkości u dzieci z MPDz, już w trakcie jednego zabiegu, oraz prawidłowej postawy ciała. Udowodniono, że hipoterapia przyczynia się do poprawy chodu, siły motorycznej i równowagi nie tylko u chorych na MPDz, ale także u dzieci z opóźnieniem rozwojowym, z zespołem Downa oraz u osób w wieku podeszłym i po udarze. W wielu badaniach potwierdzono istotny wpływ na podniesienie poziomu poczucia własnej wartości oraz jakości i satysfakcji z życia wśród osób niepełnosprawnych. WNIOSKI: Hipoterapia przynosi pozytywne efekty terapeutyczne u osób dotkniętych różnymi schorzeniami zarówno w obrębie aparatu ruchu, jak i w sferze psychicznej oraz społecznej. Jest atrakcyjną oraz skuteczną metodą wspomagania rehabilitacji.

9

Rigid tapping versus scapular stabilizing exercises in subacromial impingement syndrome: a protocol for a randomized controlled trial

72%

Dewir I. M., Hussein H. M.

Medical Rehabilitation

|

2020

|

vol. 24(3)

29-34

PL

Wstęp: Zespó ł cieś ni stawu podbarkowego (ang. shoulder impingement syndrome, SIS) jest częstym problemem występującym u osób, które wykonują powtarzające się czynności nad głową. Pomimo korzystnych efektów terapeutycznych uzyskanych w leczeniu SIS przy zastosowaniu sztywnego tapingu (ang. rigid taping, RT) lub ćwiczeń stabilizujących łopatkę (ang. scapular stabilizing exercises, SSE), brak jest badań dotyczących analizy porównawczej ich skuteczności. Cel badania: Badanie to ma na celu porównanie skuteczności tapingu sztywnego względem ćwiczeń stabilizujących łopatkę w leczeniu bólu barku i jego funkcji u osób z zespołem cieśni stawu podbarkowego. Materiały i metody: Po uwzględnieniu kryteriów włączenia i wyłączenia z badania, w sumie 93 osoby, u których zdiagnozowano SIS będą zakwalifikowane i przydzielone losowo do trzech równych grup. W pierwszej grupie zastosowany będzie program standardowych ćwiczeń oraz taping sztywny łopatki (ang. scapular rigid taping group, RTG), w drugiej grupie program standardowych ćwiczeń oraz ćwiczenia stabilizujące łopatkę (ang. scapular stabilizing exercises group, SSEG), a w trzeciej grupie (ang. control group, CG)) sam program standardowych ćwiczeń. Intensywność bólu oraz funkcjonalność barku będą oceniane przy użyciu odpowiednio wizualnej skali analogowej (ang.visual analog scale, VAS) oraz wskaźnika bólu barku i niepełnosprawności (ang. shoulder pain and disability index, SPADI). Wyniki: Dane dotyczące poziomu bólu oraz stanu funkcjonalnego będą zebrane na początku badania, po programie interwencji oraz po 3 miesiącach obserwacji. Przeprowadzone zostaną porównania wewnątrzgrupowe i międzygrupowe. Wnioski: Wyniki tego badania pozwolą na rozróżnienie pomiędzy skutecznością tapingu sztywnego a skutecznością ćwiczeń stabilizujących łopatkę w leczeniu SIS, pomagając tym samym w ustaleniu lepszego programu rehabilitacji osób z SIS.

EN

Introduction: Shoulder impingement syndrome (SIS) is a common problem seen in subjects who perform repetitive overhead activities. Despite favorable therapeutic results obtained when rigid taping (RT) or scapular stabilizing exercises (SSE) were used in SIS treatment, the comparison between their effectiveness has not been well studied. Aim of the study: This study aims to compare the effectiveness of rigid taping versus scapular stabilization exercises on shoulder pain and function in subjects with SIS Materials and methods: after screening for inclusion and exclusion criteria, a total of 93 subjects, diagnosed with SIS, will be included and assigned randomly into three equal groups. The first group will receive a standard exercise program plus scapular rigid taping (RTG), the second group will receive the standard exercises program plus scapular stabilizing exercises (SSEG), the third group (CG) will receive the standard exercises program. Pain intensity and level of shoulder function will be assessed using a visual analog scale (VAS), and shoulder pain and disability index (SPADI) respectively. Results: Data regarding pain level and functional status will be collected at baseline, after the intervention program, and at 3 months follow up. within and between groups comparison will be conducted. Conclusions: The results of this study will differentiate between the effectiveness of rigid tape versus scapular stabilizing exercises in treating ISI, will help to establish a better rehabilitation program for subjects with SIS.

10

Perception of people with intellectual disabilities by residents of the Tarnów region, Poland

72%

Gieniec W., Jurkiewicz B.

|

issue 3

1-6

PL

Wstęp: Społeczne postrzeganie niepełnosprawności jest często poważniejszym problemem niż sama niepełnosprawność. Akceptacja osób z niepełnosprawnością przez otoczenie społeczne ma kluczowe znaczenie, gdyż sprzyja ich wszechstronnemu rozwojowi lepiej niż działania podejmowanie w ramach rehabilitacji indywidualnej. Celem pracy była analiza postrzegania osób z niepełnosprawnością intelektualną przez społeczeństwo. Materiał i metody: Badania przeprowadzono metodą sondażu diagnostycznego przy użyciu autorskiego kwestionariusza ankiety w marcu 2023 roku. Do badań włączono 314 poprawnie wypełnionych ankiet, wypełnianych przez osoby w wieku pomiędzy 18 a 67 lat (śr. 25,97 ± 7,97 lat). Przyjęto poziom istotności p<0,05. Wyniki: Aż 32,48% (n = 102) ankietowanych przyznaje, że ma w swojej rodzinie lub otoczeniu osobę niepełnosprawną intelektualnie. Wśród badanych 54,14% zna lokalne organizacje zrzeszające osoby niepełnosprawne intelektualnie i ich rodziny, gdzie 17,20% osób przyznało, że pełniło wolontariat w takiej organizacji. Chęć zastania wolontariuszem takiej organizacji wyraziło 44,90% osób. Ankietowani zdecydowaną większością zgodzili się, że osoby niepełnosprawne intelektualnie powinny brać udział w życiu lokalnej wspólnoty (91,40%). Większość badanych (79,62%) uważa, że osoby niepełnosprawne intelektualnie posiadają takie same potrzeby seksualne jak reszta społeczeństwa, następnie 15,61% twierdzi, że nie posiadają one potrzeb seksualnych, a 2,87% powiązuje potrzeby seksualne osób niepełnosprawnych intelektualnie z ich stopniem i rodzajem niepełnosprawności. Wnioski: Społeczeństwo wykazuje przejawy tolerancji bezwysiłkowej – nie chce mieć bliższych relacji z osobami z niepełnosprawnością intelektualną, ale jednocześnie nie ma nic przeciwko, aby takie osoby brały udział w życiu społecznym. Badani wykazują się niedostateczną wiedzą z zakresu seksualności osób niepełnosprawnych intelektualnie.

EN

Introduction: Social perception of disability is often a more serious problem than the disability itself. Acceptance of people with disabilities by the social environment is crucial, as it promotes their all-round development better than measures taken in individual rehabilitation. The aim of the study was to analyze the perception of people with intellectual disabilities by residents of the Tarnów region. Material and methods: The study was conducted by a diagnostic survey method using the author's survey questionnaire in March-May 2023. 314 correctly completed questionnaires were included in the study, completed by people between 18 and 67 years of age (mean 25.97 ± 7.97 years). A significance level of p < 0.05 was adopted. Results: As many as 32.48% (n = 102) of the respondents admit that they have a person with intellectual disabilities in their family or neighborhood. Among the respondents, 54.14% are familiar with local organizations for people with intellectual disabilities and their families, where 17.20% of people admitted that they have done volunteer work for such an organization. A willingness to become a volunteer for such an organization was expressed by 44.90% of people. Respondents overwhelmingly agreed that people with intellectual disabilities should participate in the life of the local community (91.40%). The majority of respondents (79.62%) believe that intellectually disabled people have the same sexual needs as the rest of society, followed by 15.61% who say they have no sexual needs, and 2.87% associate the sexual needs of intellectually disabled people with their degree and type of disability. Conclusions: Society shows signs of effortless tolerance – it does not want to have closer relations with people with intellectual disabilities, but at the same time does not mind that such people participate in society. Respondents show insufficient knowledge of the sexuality of people with intellectual disabilities.

11

Role of physical activity in preventing disability in Parkinson’s disease

72%

Opara J., Małecki A., Mehlich K., Szczygieł J.

Medical Rehabilitation

|

2013

|

vol. 17(2)

18-22

PL

Choroba Parkinsona, która dotyka około 2% ludności powyżej 65 lat i ponad 4% osób, które ukończyły 85 lat, jest jedną z najczęstszych przyczyn niepełnosprawności ruchowej wśród chorób układu nerwowego. Powszechnie wiadomo, że aktywność fizyczna chorych na chorobę Parkinsona jest mniejsza niż w populacji ogólnej. Nieliczne badania naukowe potwierdziły niską aktywność fizyczną osób z chorobą Parkinsona. Mimo wprowadzenia lewodopy, jako złotego standardu leczenia, nowych agonistów receptorów dopaminowych, a nawet leczenia neurochirurgicznego, nie udaje się kontrolować postępującej niepełnosprawności ruchowej. Aktywność fizyczna odgrywa istotną rolę w rozwoju choroby. Poprawa aktywności fizycznej opóźnia rozwój niepełnosprawności ruchowej chorych i skutkuje podwyższeniem ich jakości życia. W piśmiennictwie naukowym można znaleźć wiele badań, z których wynika, że ćwiczenia i aktywność fizyczna prowadzą do: zmniejszenia śmiertelności, poprawy siły, poczucia równowagi i postawy ciała, mobilności i samodzielności w wykonywaniu czynności życia codziennego u osób z chorobą Parkinsona. Ćwiczenia i aktywność fizyczna pełnią także ważną rolę w zapobieganiu upadkom, które mogą być u chorych brzemienne w skutkach. W artykule poglądowym przedstawiliśmy przegląd piśmiennictwa poświęconego znaczeniu aktywności fizycznej w prewencji pierwotnej i jej wpływowi na rozwój niepełnosprawności w chorobie Parkinsona. W prewencji pierwotnej aktywność fizyczna jest szczególnie ważna w odniesieniu do płci męskiej. Przedstawiono różne zalecenia dotyczące aktywności fizycznej i różne metody jej oceny.

EN

Parkinson`s disease, which affects about 2% of the population over 65 years and more than 4% of those over 85 years, is one of the most frequent causes of physical disability from among the diseases of the nervous system. It is well known that physical activity in patients with Parkinson’s disease is less than in the general population. Only a few scientific studies have confirmed the low physical activity of people with Parkinson`s disease. Despite the application of levodopa, which now seems to be the gold standard treatment, the new dopamine agonists, and even neurosurgical treatment, one is not able to control the development of physical disability within Parkinson`s disease. Physical activity plays an important role in the development of the disease. Improving the amount and type of physical activity delays the development of the physical disability in patients and has a positive effect on their quality of life. In the scientific literature, one can find a lot of research which shows that exercise and physical activity lead to a reduction in mortality, an improvement in strength, the sense of balance and posture, mobility and independence in performing Activities of Daily Living (ADL) amongst patients with Parkinson`s disease. Exercise and physical activity play an important role in the prevention of falls, which can be dangerous for patients. In this paper an descriptive review of the literature devoted to the importance of physical activity and its impact on disability progression in Parkinson's disease has been presented. Physical activity is particularly important in relation to men and disease prevention. The different recommendations for physical activity and different methods of assessment have been described.

12

Niepełnosprawność w zmieniającej się kulturze / Disability in the face of the ongoing cultural changes

72%

Barlak M., Czekalski R.

Advances in Rehabilitation

|

2014

|

vol. 28

|

issue 3

37-46

EN

The paper opens with an overview of the main ideas and attitudes towards disability which have been characteristic to subsequent periods in the development of Western civilization. This is followed by an analysis of certain oversimplifications and falsifications which have been made in various descriptions of how disability was seen throughout the ages. The said oversimplifications and errors are then shown to be linked to certain ideologies and intellectual currents. The second part of the present study gives insight into the various factors which have affected the growth of special needs pedagogy and the situation of disabled people. This part also includes a discussion of potential dangers to the health and development of people, especially those with special needs, brought on by certain features of the contemporary culture. The final part of the present study offers a number of educational solutions which may lead to positive social change and thus to improve the challenging situation of many disabled people.

13

Idea protez bionicznych w nowoczesnej protetyce

72%

Matejko B., Gładysz, J.

Zeszyty Naukowe Towarzystwa Doktorantów Uniwersytetu Jagiellońskiego. Nauki Ścisłe

|

2010

|

issue 1

34-44

EN

Over the past decades, a tremendous progress has been made in creating artificial machines and systems. Breakthroughs in this field have been possible through the collaboration of scientists, biologists, computer scientists, engineers and patients. A particularly promising area is the invention of bionic artificial limbs as well as bionic ear and eye prostheses. The connection of the nervous system with a bionic prosthesis enables it to partly fulfill the functions of a real limb. This is an opportunity for a disabled person to live a fairly normal life. The article discusses the progress made in recent years in creating bionic prostheses and presents the requirements of bionic prostheses, their advantages, disadvantages, applied solutions and directions for their further development.

14

Assessment instruments and the ICF in rehabilitation and physiotherapy

72%

Heerkens Y., Hendriks E., Oostendorp R.

Medical Rehabilitation

|

2006

|

vol. 10(3)

11-20

PL

W niniejszym artykule opisano zastosowanie Międzynarodowej Klasyfikacji Funkcjonowania, Niepełnosprawności i Zdrowia (ang. International Classification of Functioning, Disability and Health, ICF) w rehabilitacji i fizjoterapii oraz sposób, w jaki można wykorzystać ICF jako narzędzie wspomagające w wyborze właściwych narzędzi oceny stanu pacjentów podczas rehabilitacji. ICF jest klasyfikacją opracowaną przez WHO (Światową Organizację Zdrowia) dla opisania możliwości funkcjonalnych danej osoby. ICF może być uŜywany do klasyfikowania danych dotyczących procesu i wyników rehabilitacji i fizjoterapii, takich jak spostrzeżenia pacjenta, spostrzeżenia terapeuty, diagnoza funkcjonalna (czyli wynik procesu diagnostycznego), cele oraz wyniki postępowania. Narzędzia oceny są narzędziami pomiaru tych charakterystycznych cech danej osoby lub środowiska, które są istotne w codziennej praktyce w rehabilitacji lub fizjoterapii. Narzędziami tymi mogą być testy, sposoby obserwacji oraz kwestionariusze; można je wykorzystywać w roli testów diagnostycznych i prognostycznych oraz jako miary wyniku i narzędzia oceny. Dla wybrania dla danego pacjenta jednego lub więcej narzędzi oceny należy podjąć następujące kroki: (1) znać cel(e) zastosowania narzędzia oceny; (2) wybrać zmienne kliniczne będące w zainteresowaniu; (3) znaleźć narzędzia oceny mierzące wybrane zmienne; (4) określić warunki stosowania, dostępność i możliwość zastosowania danego narzędzia; (5) poznać psychometryczne charakterystyki branych pod uwagę narzędzi oceny; (6) wybrać najbardziej odpowiednie narzędzia oceny; oraz (7) zastosować i ocenić dane narzędzia. W pracy opisane są powyższe działania.

EN

This article describes the use of the ICF, the International Classification of Functioning, Disability and Health, in rehabilitation and physiotherapy and the way the ICF can help to select proper assessment instruments for patients during the rehabilitation process. The ICF is a classification developed by the WHO to describe the functioning of a client. The ICF can be used to classify very relevant data in the process and outcome of rehabilitation care and physical therapy, such as the findings of the patient, the findings of the therapist, the functional diagnosis (the outcome of the diagnostic process), the treatment goals and the treatment results. Assessment instruments are tools to measure characteristics of the person or the environment, which are relevant in the process of rehabilitation or physiotherapy practice. These assessments can be tests, observation instruments and questionnaires and can be used as diagnostic and prognostic test and as outcome and evaluation measurements. In the selection of one or more instruments for an individual patient, there are several steps the professional has to take: 1) know the purpose(s) of using an instrument; 2) select the clinical variables you are interested in; 3) find the instruments that measure the chosen clinical variables; 4) determine the applicability, availability and feasibility of the instrument; 5) know the psychometric characteristics of the chosen instruments; 6) select the instruments that seem adequate; and 7) implement, use and evaluate the instruments. These steps are described.

15

Sport osób niepełnosprawnych w oczach samych zainteresowanych oraz w opinii fizjoterapeutów

72%

Trylińska-Tekielska E., Zajączkowska-Lejzerowicz B., Szaniawska K.

Polish Journal of Sports Medicine

|

2017

|

vol. 33(3)

215-226

EN

Background. The aim of this study was to investigate the attitudes to disability sport among people with disabilities and to compare them with these reported by first-year students of physiotherapy. It was assumed that there may be differences in the approach to this problem. Future physiotherapists turned out to be more cautious in their views on the promotion of sports among people with disabilities. The knowledge of the consequences of injury and the related burdens will affect their opinions concerning this issue. Material and methods. The sample consisted of 40 people with disabilities and 49 physiotherapy students. The data were collected on the frequency of doing sports by people with disabilities, people with whom they most frequently do sports, sport disciplines chosen by this group as well their motivation for practicing sports, the role of sport for this population, the changes noted since they started doing sports and the barriers encountered by athletes with disabilities. Results. Based on the study results, we can conclude that physiotherapy students perceive disability sport differently than the stakeholders. Their attitudes to the motivation for doing sports by the population with disabilities are also different. They are afraid that efforts to achieve the desired athletic performance among persons with disabilities may adversely affect their health instead of improving their physical condition. For the stakeholders, in turn, involvement in sports is a chance to test their abilities, socialize and change their lifestyles. Conclusions. 1. The analysis of the physiotherapy students’ attitudes to disability sports is likely to reveal declarative attitudes. 2. The parallel research conducted in the group of the stakeholders, in this case people with disabilities, provides an opportunity for comparison and, most of all, checking what is most important for this group and establishing the predictors of their participation in sports.

PL

Wstęp. Celem pracy była próba zbadania podejścia osób niepełnosprawnych do uprawiania sportu i porównania z poglądem na ten temat studentów pierwszego roku fizjoterapii. Zakładano, że mogą wystąpić różnice w podejściu do tematu. Przyszli fizjoterapeuci będą bardziej ostrożni w poglądach propagowania sportu w grupie osób niepełnosprawnych. Świadomość konsekwencji kontuzji i obciążeń z tym związanych będzie miała wpływ na zajmowane stanowisko w tej kwestii. Zakładano również, że studenci niepełnosprawni będą preferować sporty grupowe, co pozwoli im na lepszą integrację ze środowiskiem. Materiał i metody. Badaniem ankietowym objęto 89 osób (40 osób niepełnosprawnych oraz 49 studentów fizjoterapii). Zebrano dane dotyczące zarówno częstotliwości uprawiania sportu przez osoby niepełnosprawne, grupy osób, z którą najchętniej go uprawiają, dyscyplin przez nie uprawianych, jak i o tym co motywuje osoby niepełnosprawne do uprawiania sportu, czym jest dla nich sport, co się zmieniło od czasu uprawiania sportu oraz na temat barier dla uprawiania sportu przez osoby niepełnosprawne. Wyniki. Na podstawie przeprowadzonych badań oraz analizy uzyskanych wyników można stwierdzić, że studenci fizjoterapii postrzegają sport osób niepełnosprawnych inaczej niż sami zainteresowani. Studenci fizjoterapii inaczej oceniają motywy działań sportowych osób niepełnosprawnych. Boją się ich dążenia do osiągnięć jako mogących szkodzić, a nie poprawiać kondycję fizyczną. Osoby niepełnosprawne traktują poczynania sportowe jako możliwość sprawdzenia własnych możliwości, chęć bycia ze znajomymi oraz chęć zmiany stylu życia. Wnioski. 1. Badania postaw studentów fizjoterapii wobec określonych zjawisk dotyczących niepełnosprawności w sporcie może przedstawić ich deklaratywne postawy. 2. Zbadanie równoległe samych zainteresowanych (niepełnosprawnych) daje nie tylko możliwości porównania, ale przede wszystkim sprawdzenia co dla nich jest najistotniejsze i stanowi predyktor podejmowania działalności sportowej.

16

Analysis of swimming flip turn kinematic variables of people with disabilities

58%

Nosiadek A., Gajer B.

Health Promotion & Physical Activity

|

2022

|

vol. 21

|

issue 4

27-37

PL

Cel pracy: Celem badań była próba przeprowadzenia analizy zmiennych kinematycznych w poszczególnych fazach nawrotu parapływackiego. Materiał i metody: Zbadano 2 zawodników z niepełnosprawnością (klasy S6 i S14) w wieku 16 i 21 lat. U każdego badanego indywidualnie zarejestrowano kamerami GOPRO trzy rodzaje nawrotów koziołkowych z różnymi prędkościami dopływania do ściany. Filmy opracowano z wykorzystaniem programu Kinovea. Wyniki: Wyróżniono fazy nawrotu parapływackiego oraz przeprowadzono analizę zmiennych kinematycznych: sumaryczny czas nawrotu, prędkość dopłynięcia do ściany i prędkość odbicia, odległość od ściany, głębokość zanurzenia oraz kąt odbicia. Obliczone wartości zmiennych wykazywały indywidualne zróżnicowanie i związane były z rodzajem niepełnosprawności zawodników. Wnioski: Faza obrotu właściwego, jako najdłużej trwająca część nawrotu koziołkowego, wraz z analizą zmiennych umożliwia wprowadzenie istotnych zmian w celu skrócenia czasu nawrotu parapływackiego. Zdefiniowane zmienne oraz ich wzajemne zależności znacząco wpływają na realizację nawrotu. Kąt odbicia i prędkość odbicia zawodnika od ściany w znacznym stopniu warunkują dalszy przebieg i efektywność nawrotu. Zindywidualizowana analiza zmiennych kinematycznych pozwala na obserwację występujących przeciążeń podczas nawrotu koziołkowego, a tym samym umożliwia niezwłoczną korektę i zminimalizowanie ryzyka wystąpienia negatywnych skutków intensywnego treningu pływackiego.

EN

Objective: The aim of this study was to attempt to analyse the kinematic variables in the different phases of para-swim turnaround in swimming. Material and methods: two athletes with disabilities (classes S6 and S14) aged 16 and 21 years were studied. In each subject, three types of somersaults at different speeds to the wall were individually recorded with GOPRO cameras. The videos were processed using Kinovea software. Results: The phases of the para-swim flip turn were distinguished and the following kinematic variables were analysed: total recurrence time, wall swim speed and rebound speed, distance from the wall, immersion depth and rebound angle. The calculated values of the variables showed individual variation and were related to the type of disability of the athletes. Conclusions: The pivot phase proper, as the longest part of the para-swimming turnaround, together with the analysis of the variables, allows significant changes to be made in order to reduce the time of the para-swimming turnaround. The defined variables and their interrelationships significantly affect the execution of the turnaround. The angle of rebound and the speed of the athlete's rebound from the wall significantly determine the subsequent course and efficiency of the turnaround. The individualised analysis of the kinematic variables makes it possible to observe the overloads occurring during the para-swimming turnaround and thus enable immediate correction and minimise the risk of negative effects of intensive swimming training.

Refine search results

Późne rozpoznanie mózgowego porażenia dziecięcego u 16-letniej dziewczynki – opis przypadku

Disabled Body as Perceived in M. Merleau-Ponty'sPhenomenology of Perception

Psychological Aspects of Ostaoarthritis

Transcranial direct current stimulation for nonspecific low back pain: double-blind randomized sham-controlled trial

The role of physical activity in preventing disability in Multiple Sclerosis

Diving and autonomic cardiovascular system regulation in persons with paraplegia

Comparison of STarT Back Screening Tool and Simmonds Physical Performance Based Test Battery in Prediction of Disability Risks Among Patients with Chronic Low-Back Pain

Hippotherapy – an effective multi-profile treatment?

Rigid tapping versus scapular stabilizing exercises in subacromial impingement syndrome: a protocol for a randomized controlled trial

Perception of people with intellectual disabilities by residents of the Tarnów region, Poland

Role of physical activity in preventing disability in Parkinson’s disease

Niepełnosprawność w zmieniającej się kulturze / Disability in the face of the ongoing cultural changes

Idea protez bionicznych w nowoczesnej protetyce

Assessment instruments and the ICF in rehabilitation and physiotherapy

Sport osób niepełnosprawnych w oczach samych zainteresowanych oraz w opinii fizjoterapeutów

Analysis of swimming flip turn kinematic variables of people with disabilities