Search results

1

Czy w leczeniu raka jajnika, np. u pacjentek ze wznową lokalną albo w węzłach chłonnych, jest miejsce dla radioterapii?

100%

Klimek M., Kojs Z.

Current Gynecologic Oncology

|

2018

|

vol. 16

|

issue 2

75-81

EN

Of all gynecologic cancers, ovarian cancer is the most lethal. The lack of effective primary prophylaxis and initially noncharacteristic symptoms make ovarian cancer most often diagnosed in high stages. Most patients either have or are at high risk for intraperitoneal dissemination and are therefore not ideal candidates for locoregional treatment, such as irradiation. The 5-year survival rate does not exceed 50%. In the years preceding the introduction of platinum-based chemotherapy, and later taxane-based chemotherapy, radiotherapy was used as an adjuvant treatment. The techniques of irradiation of the entire abdominal cavity used at that time were burdened with significant toxicity. The results of studies comparing tolerance and survival after whole abdominal radiotherapy and chemotherapy did not show the superiority the former. The introduction of new cytostatics ultimately contributed to the fact that chemotherapy became the basic treatment after surgery and in recurrent ovarian cancer. The emergence of new radiotherapy techniques: intensity modulated radiation therapy (IMRT), volumetric modulated arc therapy (VMAT), stereotactic body radiation therapy (SBRT), enabling precise modulation of dose distribution within the tumor or volume of high risk tissues, with simultaneous sparing of critical organs, have contributed to the re-growth of interest in radiotherapy in patients with ovarian cancer. Recent reports indicate usefulness of radiotherapy in patients with localized relapses, especially nodal ones, and as palliative care.

PL

Spośród wszystkich nowotworów złośliwych narządu rodnego najczęstszą przyczynę zgonów stanowi rak jajnika. Brak skutecznej profilaktyki pierwotnej i początkowo niecharakterystyczne objawy powodują, że nowotwór ten rozpoznawany jest najczęściej w wysokich stopniach zaawansowania. U większości chorych można zaobserwować szerzenie się nowotworu wewnątrzotrzewnowo albo istnieje wysokie ryzyko takiego rozsiewu, co sprawia, że pacjentki te nie są idealnymi kandydatkami do lokoregionalnego leczenia, jakim jest napromienianie. Odsetek 5-letnich przeżyć chorych z rakiem jajnika nie przekracza 50%. W latach poprzedzających wprowadzenie chemioterapii opartej na pochodnych platyny, a później na taksanach radioterapię stosowano jako leczenie uzupełniające. Ówczesne techniki napromieniania całej jamy brzusznej obciążone były znaczną toksycznością, a część badań porównujących tolerancję i przeżycia po napromienianiu całej jamy brzusznej i po chemioterapii nie wykazała wyższości radioterapii. Pojawienie się kolejnych cytostatyków sprawiło, że podstawowym leczeniem po zabiegu operacyjnym czy nawrocie raka jajnika stała się chemioterapia. Wprowadzenie nowych technik radioterapii: wiązką intensywnie modulowaną – intensity modulated radiation therapy (IMRT), objętościowo modulowanej łukowej – volumetric modulated arc therapy (VMAT) i stereotaktycznej – stereotactic body radiation therapy (SBRT), umożliwiających precyzyjne modulowanie rozkładu dawki w obrębie nowotworu lub objętości tkanek wysokiego ryzyka z równoczesnym oszczędzeniem narządów krytycznych, przyczyniło się do ponownego wzrostu zainteresowania stosowaniem radioterapii u chorych z rakiem jajnika. Aktualne doniesienia wskazują na przydatność radioterapii w przypadku zlokalizowanych nawrotów, zwłaszcza węzłowych, i w ramach leczenia paliatywnego.

2

Możliwości zastosowania radioterapii w leczeniu nawrotu w pochwie u chorych z nowotworami narządu rodnego

100%

Biedka M., Kuźba-Kryszak T., Koper K.

Current Gynecologic Oncology

|

2016

|

vol. 14

|

issue 4

222-230

EN

A major problem in cancer treatment is disease recurrence, i.e. a situation in which the standard procedures turned out to be ineffective and the previously used therapy significantly limits its next use. Vaginal recurrence is found in 2.4–15% of patients with uterine cancer. For large recurrent tumors radical treatment involves surgical pelvic exenteration. However, indications for this procedure are significantly limited; in addition, it is associated with a high risk of complications and a significantly compromised quality of life. For this reason, brachytherapy and/or another course of radiotherapy are administered, which until recently were used as a further-line treatment option or as palliative care. Over the last few years extension of indications for radiotherapy and brachytherapy has been noted due to the dynamic development of new techniques for planning and conducting treatment. These allow for the irradiation of the target volume which causes radiation-related reactions that are acceptable for the patient while protecting critical organs. The introduction of new therapeutic devices allowed for the use of different treatment techniques, including intensity-modulated radiation therapy, image-guided radiotherapy, RapidArc, tomotherapy, intraoperative radiotherapy and stereotactic body radiotherapy, which contributed to a significant increase in the role of repeat radiotherapy. One needs to remember about the possibilities of systemic treatment, although it is usually palliative in nature. Brachytherapy may be considered for the treatment of recurrent disease if the lesions are located in the region of the vagina or vaginal stump or if infiltration is found in the parametria; in other situations treatment combined with external beam radiotherapy should always be considered. The choice of brachytherapy method depends on the location of the lesion and the extent of infiltration. If the infiltration is up to 5 mm deep, intracavitary brachytherapy is performed. If the infiltration is deeper, the use of interstitial brachytherapy is indicated.

PL

Jednym z poważnych problemów w leczeniu onkologicznym są nawroty choroby, czyli przypadki, w których standardowe procedury okazały się nieskuteczne, a uprzednio przeprowadzona terapia znacznie ograniczyła możliwość jej ponownego wykorzystania. Nawrót w pochwie stwierdza się u 2,4–15% chorych na nowotwory narządu rodnego. W przypadku dużych nawrotowych guzów leczenie o założeniu radykalnym jest chirurgiczne i wiąże się z wytrzewieniem miednicy. Wskazania do tego zabiegu są jednak istotnie ograniczone, a ponadto jest on obarczony wysokim ryzykiem powikłań i znacznego pogorszenia jakości życia. Dlatego wykorzystuje się brachyterapię i/lub powtórną radioterapię, do niedawna jako leczenie kolejnego rzutu albo leczenie paliatywne. W ostatnich latach obserwuje się poszerzenie wskazań do radioterapii i brachyterapii – ze względu na dynamiczny rozwój nowych technik planowania i realizacji leczenia, które pozwoliły na napromienianie obszarów tarczowych przy akceptowanym przez pacjenta poziomie odczynów popromiennych, a jednocześnie umożliwiły ochronę narządów krytycznych. Wprowadzenie nowych aparatów terapeutycznych pozwoliło na stosowanie różnych technik leczenia, m.in. radioterapii z modulacją intensywności wiązki, radioterapii sterowanej obrazem, RapidArc, tomoterapii, radioterapii śródoperacyjnej i radioterapii stereotaktycznej, co wpłynęło na znaczący wzrost roli powtórnej radioterapii. Należy pamiętać o możliwościach leczenia systemowego, choć na ogół ma ono charakter paliatywny. O wykorzystaniu brachyterapii w leczeniu nawrotu można pomyśleć, gdy zmiany są zlokalizowane w okolicy pochwy lub jej kikuta albo gdy naciek obejmuje przymacicza; w innych sytuacjach zawsze należy rozważyć leczenie skojarzone z radioterapią wiązką zewnętrzną. Wybór metody brachyterapii zależy od lokalizacji zmiany i wielkości nacieku. Gdy grubość nacieku wynosi do 5 mm włącznie, przeprowadza się brachyterapię dojamową; gdy naciek tę grubość przekracza, wskazane jest zastosowanie brachyterapii śródtkankowej.

3

Czy postępowanie zachowawcze odgrywa jeszcze rolę w leczeniu szkliwiaka?

100%

Bittar R. F., Neutzling Lehn C.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2016

|

vol. 5(1)

36-40

PL

Cele: Szkliwiak jest agresywnym nowotworem łagodnym pochodzenia nabłonkowego. Wywodzi się z narządu szkliwnego, pozostałości listewki zębowej, wyściółki torbieli zębopochodnej lub (prawdopodobnie) z komórek podstawnych błony śluzowej jamy ustnej. Może się umiejscowić zarówno w szczęce, jak i żuchwie, mogąc powodować istotne deformacje twarzy. Leczenie polega na operacji radykalnej z zachowaniem marginesu zdrowych tkanek. Głównym celem niniejszej pracy było dokonanie przeglądu najbardziej znaczących, dostępnych w piśmiennictwie, opisów przypadków chorobowych, oraz określenie, jaki rodzaj leczenia pozwala na uzyskanie najlepszych wyników w zakresie kontroli choroby i częstości jej nawrotów. Metody: Dokonano analitycznego przeglądu literatury, korzystając z baz danych: Medline oraz Scielo. Dyskusja: Leczenie za pomocą łyżeczkowania jest niewystarczające i może być związane z pozostawieniem wysepek guza w obrębie kości. Resekcja guza z marginesem zdrowych tkanek lub resekcja en bloc jest najpowszechniej stosowaną formą leczenia, a wielu chirurgów opowiada się za zachowaniem marginesu 15 mm klinicznie prawidłowej tkanki kostnej. Wnioski: Z uwagi na wysoką częstość nawrotów, leczenie zachowawcze jest błędem w sztuce lekarskiej.

4

Realizacja powtórnej radioterapii u pacjentki z nawrotem w pochwie – opis przypadku

100%

Biedka M.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 2

129-141

EN

A recurrent disease may assume the form of a local relapse within the area of the removed tumor (or in the uterus after radiotherapy) or in the neighborhood through extension of the neoplastic process or metastasis. Recurrences are asymptomatic in approximately 30% of patients and diagnosed during a routine check-up. In 35–40% of patients, vaginal bleeding is the first symptom, whereas 16% of women complain about pelvic pain. It must be remembered that urinary disorders may also be the first manifestation of a local recurrence. Until recently, patients with recurrences in a previously irradiated site were not candidates for a repeated radiotherapy mainly because of organs at risk, and more precisely – because of the dose deposited in these organs during the primary treatment. Currently, the dynamic development of new planning and treatment techniques using external-beam radiation makes it possible to consider re-irradiation in selected cases. However, planning and conducting such a treatment is difficult and time-consuming. It requires highly specialized radiotherapy techniques and an individual approach. This article presents a patient with a disease recurrence in the vaginal stump after comprehensive treatment and discusses elements that need to be taken into consideration for repeated radiotherapy to be planned and conducted.

PL

Nawrót choroby może mieć charakter wznowy miejscowej w obszarze usuniętego guza (albo w samej macicy po radioterapii) bądź w najbliższym sąsiedztwie przez ciągłość szerzenia się procesu nowotworowego lub też przerzutu. U około 30% pacjentek nawrót jest bezobjawowy i rozpoznaje się go podczas rutynowych badań kontrolnych, u około 35–40% pierwszym objawem jest krwawienie z pochwy, a u 16% – dolegliwości bólowe w obszarze miednicy. Należy pamiętać, że pierwszym objawem nawrotu miejscowego mogą być zaburzenia mikcji. Do niedawna pacjentów z nawrotem w miejscu po uprzednim leczeniu promieniami nie kwalifikowano do powtórnej radioterapii, głównie ze względu na narządy krytyczne, a dokładniej – dawki, jakie zostały tam zdeponowane podczas pierwotnego leczenia. Obecnie dynamiczny rozwój nowych technik planowania i realizacji leczenia z wykorzystaniem zewnętrznej wiązki promieniowania pozwala w wybranych przypadkach na rozważenie powtórnej radioterapii danego obszaru. Jednak planowanie i realizacja takiego leczenia są trudne i żmudne, wymagają zastosowania wysokospecjalistycznych technik radioterapii oraz indywidualnego podejścia. W artykule przedstawiono opis przypadku pacjentki z nawrotem choroby w kikucie pochwy po kompleksowym leczeniu i omówiono elementy, które należy uwzględnić w trakcie planowania i realizacji powtórnej radioterapii.

5

Zespół Boerhaavego – ponad 290 lat doświadczeń chirurgów Czy możliwy jest nawrót tego schorzenia?

100%

Rokicki M., Rokicki W., Moj M., Bsoul T., Rydel M.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(3)

27-29

PL

Samoistna perforacja przełyku (zespół Boerhaavego) jest schorzeniem rzadkim, stanowiącym poważne wyzwanie chirurgiczne. Analiza piśmiennictwa wykazała przypadki nawrotu samoistnej perforacji przełyku, a incydentalny charakter takiego stanu skłania do dokładnej ich oceny. Autorzy dokonali szczegółowego rozbioru klinicznego danych pozyskanych z ośmiu doniesień na temat nawrotu zespołu Boerhaavego. Dane przedstawiono w postaci zbiorczej tabeli, porównując przebieg kliniczny i wyniki leczenia chorych z pierwotnym zespołem Boerhaavego oraz stan pacjentów po jego nawrocie.

6

Bezpieczeństwo i skuteczność zastosowania wewnątrzbrzusznego implantu Ventralight SY w laparoskopowym zaopatrzeniu przepuklin brzusznych – badanie prospektywne z rocznym okresem obserwacji

88%

Stetsko T., Bury K., Lubowiecka I., Szymczak C., Tomaszewska A., Śmietański M., Stetsko T., Bury K., Lubowiecka I., Szymczak C., Tomaszewska A., Śmietaski M.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(1)

11-24

PL

Celem badania była ocena bezpieczeństwa i skuteczności zastosowania implantu Ventralight ST z systemem pozycjonującym ECHO i dedykowanym urządzeniem mocującym – staplerem SorbaFix w prospektywnym badaniu kohortowym. Marteriał i metodyka. Badanie zaplanowano jako prospektywne jednoośrodkowe badanie kohorty chorych z jednorocznym okresem obserwacyjnym. Do badania włączono 52 chorych poddanych interwencji z powodu przepukliny brzusznej za pomocą laparoskopowego zaopatrzenia z implantem Ventralight ST ECHO PS. Wielkość siatki i sposób mocowania oparto na teoretycznych założeniach matematycznych. Głównym ocenianym parametrem było wystąpienie nawrotu w 12-miesięcznej obserwacji. Wyniki. Zanotowano dwa nawroty przepukliny, jeden u chorego z przepukliną okołostomijną i drugi w dużej przepuklinie pooperacyjnej. Ból obserwowano u 22 chorych (41%) po zabiegu. U większości chorych ból ustępował po okresie 3 miesięcy (7%). Obserwowano niskie natężenie bólu (VAS <2). Jednak silny ból występował u 2 chorych (VAS >6) w całym okresie obserwacji. Wnioski. Użycie implantu Ventralight ST Echo PS mocowanego stapleremSorbafix jest wartościową i bezpieczną opcją w laparoskopowym zaopatrzeniu przepukliny brzusznej. Rozwiązanie może być użyte do zaopatrzenia chorych zakwalifikowanych do laparoskopii z uwzględnieniem wielkości przepukliny. W odniesieniu do modeli matematycznych i przedstawionych danych klinicznych autorzy nie rekomendują używania opisanego implantu do przepuklin o pierścieniu większym niż 10 cm.

7

Poziom współpracy pacjentów chorych na schizofrenię w zakresie przyjmowania leków a ryzyko nawrotu psychozy

75%

Pawełczak P., Karakuła-Juchnowicz H., Łukasik P.

Current Problems of Psychiatry

|

2014

|

vol. 15

|

issue 1

32-40

EN

Schizophrenia is a chronic disease with a high risk of relapse. Modern treatment of schizophrenia that involves pharmacotherapy as its vital element may reduce this risk. However, effective pharmacological intervention requires patient’s compliance with a treatment regimen. This paper provides an overview of the available literature on possible associations between the level of medication adherence in schizophrenic patients and the risk of psychotic relapse and psychiatric rehospitalization. In the first part, the article offers general information on basic concepts, prevalence data and possible factors contributing to nonadherence in schizophrenia. The studies published to date have shown the significant relationship between a level of collaboration with drug treatment by schizophrenic patients and the risk of relapse and rehospitalization. This relationship is complex and largely determined by factors indirectly connected to both the level of medication adherence and the relapse risk.

PL

Schizofrenia jest przewlekłą chorobą obarczoną wysokim ryzykiem nawrotu. Nowoczesne leczenie schizofrenii, którego istotnym składnikiem jest farmakoterapia może w znacznym stopniu zmniejszyć to ryzyko. Jednak aby leczenie farmakologiczne było skuteczne, konieczna jest dobra współpraca w zakresie wypełniania zaleceń lekarskich ze strony pacjenta. W artykule tym dokonano przeglądu dostępnej literatury dotyczącej powiązań pomiędzy poziomem współpracy w zakresie przyjmowania leków przez pacjentów chorych na schizofrenię a ryzykiem nawrotu psychozy i ponownej hospitalizacji psychiatrycznej. Wychodząc od podstawowych definicji i rozpowszechnienia problemu niestosowania się do zaleceń lekarskich w tej grupie pacjentów, poprzez ukazanie czynników ryzyka wystąpienia tego zjawiska, opisano możliwe powiązania pomiędzy poziomem współpracy pacjentów w zakresie przyjmowania leków a ryzykiem nawrotu psychozy. Dotychczasowe badania wskazują na obecność istotnej zależności pomiędzy poziomem współpracy w zakresie przyjmowania leków przez pacjentów a ryzykiem nawrotu psychozy i rehospitalizacji. Związek ten ma charakter złożony, a duże znaczenie odgrywają czynniki pośrednio związane zarówno z poziomem współpracy przy leczeniu jak i ryzykiem nawrotu schizofrenii.

8

Nawrót w uzależnieniu od alkoholu jako wyraz depresyjności pacjenta

63%

Wyrzykowska E.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2012

|

vol. 12

|

issue 1

67-69

EN

This article presents a case study on an alcohol dependent patient whose addiction can be understood as secondary to the depressive personality. The article presents the life story of the patient, her undertaken treatment of addiction and many relapses, understanding of the patient’s psychopathology as well as repeated relapses of alcohol drinking, from the perspective of psychodynamic theory. The patient has undertaken five alcohol treatments. She interrupted abstinence after treatment four times. From the perspective of psychodynamic theory, alcohol dependence and relapse can be treated as a form of self‑destruction (including the so‑called indirect self‑destruction), destroying herself, her own dreams and desires. She undertook higher studies several times, which she did not complete because of alcohol abuse. She had two children. The article also analyses the patient’s relationships with her immediate family and friends. The patient’s father was addicted to alcohol. In adolescence, the patient drank with him. The patient’s mother is mentioned by her as absent. She met her partner during the treatment of alcohol addiction. He did not maintain abstinence after many treatments, either. It seems that in interpersonal relationships the patient unconsciously repeated frustrating, unsatisfying relationships. It can be assumed that this was reflected in therapeuticrelationships which the patient annulled through successive relapses. Analysis of the life history of alcohol use and relapse suggests that the development of dependence could be caused by deep deficits in depressive personality structure of the patient and by deficits in object relations.

PL

Artykuł przedstawia studium przypadku pacjentki uzależnionej od alkoholu, której uzależnienie rozumieć można jako wtórne wobec osobowościowej depresyjności. Opisano historię życia pacjentki, podejmowanego przez nią leczenia uzależnienia oraz licznych nawrotów choroby. Przedstawiono rozumienie psychopatologii pacjentki, jak również powtarzających się nawrotów picia, z perspektywy teorii psychodynamicznej. Pacjentka pięciokrotnie podejmowała leczenie odwykowe. Cztery razy przerywała abstynencję po leczeniu. Z perspektywy psychodynamicznej uzależnienie od alkoholu oraz nawroty choroby można traktować jako formę autodestruktywności (w tym tak zwanej autodestruktywności pośredniej), niszczenia siebie, własnych marzeń oraz pragnień. Pacjentka kilkakrotnie podejmowała studia, których nie kończyła z powodu nadużywania alkoholu; miała dwójkę dzieci. W artykule dokonano również analizy relacji pacjentki z bliskimi osobami. Ojciec pacjentki był uzależniony od alkoholu. W okresie adolescencji pacjentka piła razem z nim. Matka pacjentki wspominana jest przez nią jako nieobecna. Swojego partnera pacjentka poznała na leczeniu odwykowym. On również po wielu leczeniach nie utrzymywał abstynencji. Wydaje się, że w relacjach interpersonalnych pacjentka nieświadomie powtarzała frustrujące, niesatysfakcjonujące związki. Można przyjąć, iż znalazło to swoje odzwierciedlenie w relacjach terapeutycznych, które, poprzez kolejne nawroty, pacjentka również unieważniała. Analiza historii życia i nawrotów picia alkoholu wskazuje, że rozwój uzależnienia mógł być spowodowany głębokimi deficytami natury depresyjnej w strukturze osobowości pacjentki oraz deficytami w relacji z obiektem.

9

Znaczenie obserwacji pacjentów z nowotworem ginekologicznym: doświadczenie jednego ośrodka na Słowacji

51%

Lajtman E., Mlynček M., Zajacová M.

Current Gynecologic Oncology

|

2014

|

vol. 12

|

issue 2

98-114

EN

Background: A routine follow-up is standard medical practice in patients treated for gynecologic cancer. Objectives of the follow-up are: 1) to detect recurrence as soon as possible and therefore improve the survival of patients with recurrence; 2) to diagnose complications related to treatment; 3) to provide psychological support and 4) to participate in scientific studies. The aim of our study was to compare the survival differences between asymptomatic and symptomatic patients at the time of relapse. Method: Retrospective cohort analysis. Results: All women diagnosed and treated for vulvar, cervical, endometrial and ovarian cancer at our institution between 2003 and 2012 were included in this retrospective study. We identified 59 patients with vulvar cancer, 216 with cervical cancer, 311 with endometrial cancer and 177 with ovarian cancer. The median survival time after recurrence between symptomatic and asymptomatic patients was in vulvar cancer 22 vs. 27 months (p = 0.181), in cervical cancer 10 vs. 13 months (p = 0.123), in endometrial cancer 19 vs. 30 months (p = 0.265) and in ovarian cancer 19 vs. 18 months (p = 0.861). Conclusions: There was no survival difference between asymptomatic and symptomatic patients at the time of relapse. Follow-up may become effective if the procedures are adapted to other aims of routine practice (e.g. psychosocial care and monitoring adverse effects of treatment). The development of follow-up care is a dynamic process, especially in the light of the continuous development of new medical technologies.

PL

Wstęp: Rutynowe badania kontrolne to procedury standardowe u pacjentek leczonych z powodu nowotworów ginekologicznych. Celem obserwacji jest: 1) jak najwcześniejsze wykrycie nawrotu i związana z tym poprawa przeżywalności pacjentek; 2) rozpoznanie powikłań związanych z leczeniem; 3) zapewnienie wsparcia psychologicznego oraz 4) prowadzenie badań naukowych. Celem niniejszej pracy było porównanie przeżywalności u pacjentek z objawami i bez objawów w czasie wznowy choroby nowotworowej. Metoda: Retrospektywne badanie kohortowe. Wyniki: Do badania retrospektywnego włączono wszystkie kobiety, u których rozpoznano i które leczono z powodu raka sromu, szyjki macicy, endometrium lub jajnika w naszym ośrodku w latach 2003–2012. Raka sromu stwierdzono u 59, raka szyjki macicy u 216, raka błony śluzowej trzonu macicy u 311, a raka jajnika u 177 pacjentek. Odpowiednio dla pacjentek z objawami i bez objawów mediana przeżycia po rozpoznaniu nawrotu wynosiła 22 vs 27 m iesięcy ( p = 0,181) w przypadku raka sromu, 10 vs 13 m iesięcy ( p = 0,123) w przypadku raka szyjki macicy, 19 vs 30 miesięcy (p = 0,265) w przypadku raka endometrium oraz 19 vs 18 miesięcy (p = 0,861) w przypadku raka jajnika. Wnioski: Nie wykazano różnic w przeżywalności między pacjentkami z objawami i bez objawów w czasie wznowy choroby nowotworowej. Obserwacja może być skuteczna, gdy jej procedury dostosowane są do innych celów postępowania rutynowego (np. opieki psychologicznej i monitorowania objawów niepożądanych związanych z leczeniem). Doskonalenie okresu obserwacji jest procesem dynamicznym, szczególnie w świetle ciągłego rozwoju nowych technologii medycznych.

Refine search results

Czy w leczeniu raka jajnika, np. u pacjentek ze wznową lokalną albo w węzłach chłonnych, jest miejsce dla radioterapii?

Możliwości zastosowania radioterapii w leczeniu nawrotu w pochwie u chorych z nowotworami narządu rodnego

Czy postępowanie zachowawcze odgrywa jeszcze rolę w leczeniu szkliwiaka?

Realizacja powtórnej radioterapii u pacjentki z nawrotem w pochwie – opis przypadku

Zespół Boerhaavego – ponad 290 lat doświadczeń chirurgów Czy możliwy jest nawrót tego schorzenia?

Bezpieczeństwo i skuteczność zastosowania wewnątrzbrzusznego implantu Ventralight SY w laparoskopowym zaopatrzeniu przepuklin brzusznych – badanie prospektywne z rocznym okresem obserwacji

Poziom współpracy pacjentów chorych na schizofrenię w zakresie przyjmowania leków a ryzyko nawrotu psychozy

Nawrót w uzależnieniu od alkoholu jako wyraz depresyjności pacjenta

Znaczenie obserwacji pacjentów z nowotworem ginekologicznym: doświadczenie jednego ośrodka na Słowacji