Search results

1

Leczenie chirurgiczne guzowatości nosa – doświadczenia własne

100%

Kamiński B.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(1)

42-44

PL

Guzowatość nosa (rhinophyma) to końcowe stadium trądziku różowatego. Guzowaty przerost nosa zewnętrznego jest schorzeniem o przewlekłym przebiegu. Głównym problemem u chorych z objawami przerostu guzowatego nosa, oprócz zaburzeń czynnościowych, są kwestie dotyczące estetyki, związane z deformacją i zniekształceniem nosa. W związku z tym chorzy często przyjmują postawę izolacyjną, unikają kontaktów interpersonalnych i społecznych. Większość chorych z objawami rhinophyma nie jest świadoma możliwości terapeutycznych, które polegają na poprawie funkcji czynnościowych oraz estetyki twarzy. Metodą z wyboru w leczeniu guzowatości nosa jest leczenie chirurgiczne. Długotrwałe obserwacje pacjentów dowodzą, że leczenie konwencjonalne daje satysfakcjonujące wyniki kosmetyczne i czynnościowe.

2

Ocena wyników chirurgicznego leczenia wrodzonego opadnięcia powieki górnej zmodyfikowaną metodą Mustarde’a

100%

Iljin A., Zieliński A., Lewandowicz E., Antoszewski B., Zieliński T.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(3)

270-277

PL

Celem pracy była ocena wyników chirurgicznego leczenia wrodzonego opadnięcia powieki górnej (WOPG) zmodyfikowanym sposobem Mustarde’a. Materiał i metodyka. Operacyjnej korekcji WOPG zmodyfikowaną metodą Mustarde’a poddano 48 chorych, w latach 2005-2014. Na podstawie badań okulistycznych i pomiarowych oceniono: zmianę położenia operowanej powieki i wzajemną symetrię położenia powiek górnych po leczeniu chirurgicznym. Ponadto analizie poddano powikłania pooperacyjne u pacjentów. Wyniki. Bardzo dobre wyniki pooperacyjne uzyskano u wszystkich chorych z łagodnym, umiarkowanym (89,5%) i z zaawansowanym jednostronnym (85,7%) WOPG, a także u 75% pacjentów z obustronną wadą po korekcjach zmodyfikowaną metodą Mustarde’a. Niedomykalność powiek stwierdzono u 6,25%, a niedokorygowanie u 12,5%. Wnioski. 1. Zastosowanie zmodyfikowanej metody Mustarde’a pozwala osiągnąć dobre wyniki czynnościowe i estetyczne u chorych z WOPG. 2. Zmodyfikowana technika Mustarde’a jest dobrym uzupeł- nieniem dotychczasowych technik operacyjnych WOPG i wpływa na niską częstość, a także na nieznaczny zakres niedomykalności powiek u chorych z WOPG.

3

Zastosowanie petrosektomii bocznej w patologii ucha i kości skroniowej

80%

Bartoszewicz R., Niemczyk K., Krzysztof M., Bruzgielewicz A., Sokołowski J.

Otolaryngologia Polska

|

2010

|

vol. 64(7)

81-86

PL

Introduction: Certain problems in ear surgery are caused by temporal bone cholestetoma and chronic otitis media complicated by deafness, facial nerve dysfunction, vertigo or meningcephalocele. Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment and prevention of temporal bone destruction and following complications. Aim of study: It is an analysis of indications for lateral petrosectomy and it's results as a treatment of otitis media and temporal bone cholesteatoma. The possibility of synchronous cochlear implantation is noted. Material: Retrospective analysis of 62 patients after lateral petrosectomy, operated in the Department of Otolaryngology at the Medical University of Warsaw in 2001-2009. The group consisted of thirty one men and thirty one women. Results: Thirty two patients suffered from chronic granuloma or chronic choleateatoma otitis media or temporal bone cholesteatoma. Seventeen patients suffered from deafness prior surgery. Cochlear implantation was possible in fi ve patients: two of them after cranium fracture, two with deafness caused by chronic otitis media and one with deafness caused by osteoradionecrosis. Intraoperative CSF leak was observed of eight patients. In one case lateral perosectomy was used as a treatment of CSF leak after removal of cerebellopontine tumor. There was no evidence of CSF leak after surgery. Facial nerve dysfunction was observed in fi fteen cases. Conclusions: Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment in same patients with chronic otorrhea. The total removal of cholesteatoma prevents intracranial and intratemporal complications in case of chronic otitis media. Patients after lateral petrosectomy require systematic ENT and radiological (CT, NMR) examination.

4

Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku

80%

Szwedowicz P., Osuch-Wójcikiewicz E., Bruzgielewicz A., Chęciński P., Nyckowska J., Grotthuss M.

Otolaryngologia Polska

|

2010

|

vol. 64(7)

50-54

PL

Objectives: Treatment of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland is a challenge for a surgeon due to frequent problems with complete resection of all tumour foci while preserving continuity and function of the facial nerve. The aim of this study was to evaluate the clinical presentation and treatment results of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland. Materials and Methods: The medical records of 35 patients (25 women and 10 men) operated on (44 operations) for recurrent pleomorphic adenoma between the years 1988 and 2008 at the Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, were reviewed. These patients accounted for 8.9% of all patients treated for pleomorphic adenoma of the parotid gland (N=395). A retrospective analysis was performed to examine clinical features, surgical technique and facial nerve management. Results: All patients had palpable, nontender mass or masses in a parotid bed after 1 to 5 previous operations. Multifocal recurrences were present in 79.5% of cases. Median interval between initial treatment and commencement of recurrences was 6.1 (0.25-29) years. Patients with more than one recurrence were younger than patients who had only one. Malignant transformation of recurrent pleomorphic adenoma was observed in two patients (5.7%). Postoperative facial nerve paresis occurred in 15 cases. In two additional cases eradication of recurrent tumour required the facial nerve resection and reconstruction. Conclusions: Recurrent pleomorphic adenoma occurs more often in younger patients and women. The risk of the facial nerve injury increases with each successive operation. Surgical treatment should be individualized, taking into consideration the extent of the previous surgery and the type of recurrence.

5

Ocena czynników prognostycznych raka sromu ze szczególnym uwzględnieniem klasyfikacji zaawansowania według FIGO 2009 – wyniki własne i przegląd piśmiennictwa

80%

Koryga-Wszołek S., Wojas P., Iwańska E., Janeczek M., Karolewski K., Szatkowski W., Blecharz P.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 3

157-171

EN

Aim: The study is aimed at the analysis of prognostic factors in a group of 160 patients with vulvar cancer managed with primary surgery at the Center of Oncology, Maria Skłodowska-Curie Memorial Institute, Cracow Branch, with special emphasis on the prognostic value of FIGO 2009 staging classification for vulvar cancer. Material and method: The clinical data of patients affected with invasive vulvar cancer treated with primary surgery at the Center of Oncology, Maria Skłodowska-Curie Memorial Institute, Cracow Branch in the years 1985–2009. In 6 (3.8%) patients, partial radical vulvectomy and unilateral lymphadenectomy were performed, in 65 (40.6%) – complete radical vulvectomy and unilateral lymphadenectomy, and in 89 (55.6%) – complete radical vulvectomy and bilateral lymphadenectomy. The survival probability was estimated with the Kaplan–Meier method, and the Cox proportional hazards model was used to evaluate the effect of selected factors on patient survival. Results: The mean follow-up time was 9 years (range 0.6–23 years). The 5-year survival rate equaled 45.6%. Multivariate analysis showed patients with cancer spread to inguinal lymph nodes to be characterized by an over 15 times higher risk of death than patients without lymph node metastases. In univariate analysis, the use of FIGO 2009 staging classification for vulvar cancer deteriorated the outcomes for stage IB patients compared with FIGO 1988 classification, with 5-year survival rates amounting to 69% and 88%, respectively. No differences in outcomes were identified for the remaining FIGO stages compared between the two classifications. Conclusions: The microscopic status of regional lymph nodes was identified as the sole independent prognostic factor of 5-year overall survival rates.

PL

Cel pracy: Celem pracy była analiza czynników prognostycznych w grupie obejmującej 160 chorych na raka sromu, poddanych pierwszorazowemu leczeniu chirurgicznemu w krakowskim Oddziale Centrum Onkologii – Instytutu im. M. Skłodowskiej-Curie, ze szczególnym uwzględnieniem wartości prognostycznej klasyfikacji zaawansowania raka sromu według FIGO 2009. Materiał i metody: Dokonano analizy materiału klinicznego obejmującego chore na inwazyjnego raka sromu, leczone pierwotnie chirurgicznie w krakowskim Oddziale Centrum Onkologii – Instytutu w latach 1985–2009. U 6 (3,8%) pacjentek wykonano częściowe wycięcie sromu i limfadenektomię jednostronną, u 65 (40,6%) – całkowite wycięcie sromu i limfadenektomię jednostronną, a u 89 (55,6%) – całkowite wycięcie sromu i limfadenektomię obustronną. Prawdopodobieństwo przeżycia oszacowano metodą Kaplana i Meiera, a w celu oceny wpływu wybranych czynników na przeżycia chorych posłużono się modelem proporcjonalnego hazardu Coxa. Wyniki: Średni czas obserwacji wyniósł 9 lat (zakres 0,6–23 lat). Odsetek 5-letnich przeżyć całkowitych wynosił 45,6%. W analizie wieloczynnikowej chore z przerzutami w pachwinowych węzłach chłonnych cechowały się ponad 15-krotnie większym ryzykiem zgonu niż chore bez przerzutów. Zastosowanie klasyfikacji FIGO z 2009 roku pogorszyło w analizie jednoczynnikowej wyniki leczenia w stopniu IB w porównaniu z klasyfikacją z roku 1988; 5-letnie przeżycia wyniosły odpowiednio 69% i 88%. Nie stwierdzono różnic w wynikach leczenia w pozostałych stopniach zaawansowania według obu klasyfikacji. Wnioski: Jedynym niezależnym czynnikiem prognostycznym co do 5-letnich przeżyć całkowitych był stan mikroskopowy regionalnych węzłów chłonnych.

6

Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku

80%

Szwedowicz P., Osuch-Wójcikiewicz E., Bruzgielewicz A., Chęciński P., Nyckowska J., Grotthuss M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2010

|

vol. 64

|

issue 7

50-54

EN

Objectives: Treatment of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland is a challenge for a surgeon due to frequent problems with complete resection of all tumour foci while preserving continuity and function of the facial nerve. The aim of this study was to evaluate the clinical presentation and treatment results of patients with recurrent pleomorphic adenoma of the parotid gland. Materials and Methods: The medical records of 35 patients (25 women and 10 men) operated on (44 operations) for recurrent pleomorphic adenoma between the years 1988 and 2008 at the Otolaryngology Department, Medical University of Warsaw, were reviewed. These patients accounted for 8.9% of all patients treated for pleomorphic adenoma of the parotid gland (N=395). A retrospective analysis was performed to examine clinical features, surgical technique and facial nerve management. Results: All patients had palpable, nontender mass or masses in a parotid bed after 1 to 5 previous operations. Multifocal recurrences were present in 79.5% of cases. Median interval between initial treatment and commencement of recurrences was 6.1 (0.25-29) years. Patients with more than one recurrence were younger than patients who had only one. Malignant transformation of recurrent pleomorphic adenoma was observed in two patients (5.7%). Postoperative facial nerve paresis occurred in 15 cases. In two additional cases eradication of recurrent tumour required the facial nerve resection and reconstruction. Conclusions: Recurrent pleomorphic adenoma occurs more often in younger patients and women. The risk of the facial nerve injury increases with each successive operation. Surgical treatment should be individualized, taking into consideration the extent of the previous surgery and the type of recurrence.

7

Jakość życia kobiet w Polsce z rakiem piersi leczonych mastektomią i rekonstrukcją piersi jest taka sama jak po leczeniu oszczędzającym pierś

80%

Szutowicz-Wydra B., Wydra J., Ciesielski M., Kruszewski W. J., Szajewski M., Walczak J., Hansdorfer-Korzon R.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(5)

464-474

PL

Chirurgiczne nowoczesne leczenie raka piersi oferuje pacjentkom różne możliwości. Jakość życia po leczeniu chirurgicznym może być czynnikiem decydującym o wyborze rodzaju leczenia: leczenia oszczę- dzającego pierś lub mastektomii z rekonstrukcją piersi. Wiedzę o różnicach jakości życia pacjentek czerpiemy z badań porównawczych, prowadzonych często w krajach różniących się kulturowo i spo- łecznie od Polski. Celem pracy była ocena jakości życia kobiet po leczeniu chirurgicznym. Materiał i metodyka. Do badania włączono pacjentki operowane z powodu raka piersi w okresie od września 2010 do listopada 2013 r. na Oddziale Chirurgii Onkologicznej Gdyńskiego Centrum Onkologii Szpitala Morskiego im. PCK w Gdyni. Wykonano 82 zabiegi rekonstrukcji piersi u 79 kobiet (u 3 pacjentek wykonano zabieg obustronnie) oraz 226 zabiegów oszczędzających pierś. Ocenę jakości życia przeprowadzono z użyciem kwestionariuszy EORTC QLQ-C30 i EORTC QLQ-BR23. Wyniki. Jakość życia kobiet w ujęciu globalnym była wysoka w obu badanych grupach i nie różniła się statystycznie. Postrzeganie własnego ciała było nieznacznie lepsze w grupie poddanej leczeniu oszczędzającemu pierś, jednak funkcjonowanie w sferze seksualnej niższe niż u pacjentek leczonych mastektomią z rekonstrukcją piersi. Kobiety w obu grupach obawiały się o swoją przyszłość. Dolegliwości związane z chorobą nowotworową i leczeniem nie były uciążliwe. Wnioski. Jakość życia Polek z rakiem piersi leczonych z zaoszczędzeniem gruczołu piersiowego lub mastektomią z rekonstrukcją jest wysoka i się nie różni. Konieczne jest wprowadzenie działań mających na celu obniżenie poziomu lęku związanego z chorobą oraz poprawa w zakresie funkcjonowania pacjentek w sferze seksualnej.

8

Stożek tylny soczewki – wyniki leczenia chirurgicznego u dzieci

80%

Prost M. E.

OphthaTherapy

|

2018

|

vol. 5

|

issue 1

39-45

EN

Aim: To present the results of surgical treatment of the posterior lenticonus with implantion of multifocal IOLs in children. Material and method: Lens aspiration with a multifocal IOL implantion was performed in 22 children aged 1–10 years. Before and during the 2–5-year follow-up, the anterior and posterior eye segment, visual acuity, binocular vision and intraocular pressure were evaluated. Results: The visual acuity before surgery was ranged from 0.05 to 0.1. After the operation, it improved from 0.1 to 1.0 and depended mainly on the effectiveness of amblyopia treatment. Visual acuity better than 0.3 was found in 81.8% of operated patients. There was a significant improvement in binocular vision in comparison to the preoperative period. In 1 case, the child had to be reoperated due to the IOL dislocation. There were no glaucoma cases in the operated group of children. Conclusions: Lens aspiration with a multifocal IOL implantation is a method that provide good functional outcomes in operated children. However, the technique of surgery treatment is more difficult than in the patients with congenital cataract due to the very thin and weak posterior lens capsule and occurrence pre-operative capsule tearings.

PL

Cel: Omówienie wyników leczenia chirurgicznego stożka tylnego soczewki z wszczepieniem wieloogniskowych soczewek wewnątrzgałkowych u dzieci. Materiał i metoda: Operację usunięcia soczewki z wszczepieniem wieloogniskowej soczewki wewnątrzgałkowej wykonano u 22 dzieci w wieku 1–10 lat. Przed operacją i w trakcie 2–5-letnich obserwacji oceniano przedni i tylny odcinek oczu, ostrość wzroku, widzenie obuoczne i ciśnienie śródgałkowe. Wyniki: Ostrość wzroku przed operacją wynosiła średnio 0,05–0,1. Po operacji wahała się od 0,1 do 1,0 i w dużym stopniu zależała od prowadzonego leczenia niedowidzenia. Ostrość wzroku powyżej 0,3 stwierdzono u 81,8% operowanych. Obserwowano znaczną poprawę widzenia obuocznego w porównaniu z okresem przedoperacyjnym. W 1 przypadku musiano powtórnie operować dziecko z powodu przemieszczenia się soczewki wewnątrzgałkowej. Nie stwierdzono przypadków jaskry w operowanej grupie dzieci. Wnioski: Usunięcie soczewki z wszczepieniem wieloogniskowych soczewek wewnątrzgałkowych to metoda zapewniająca dobre wyniki czynnościowe u operowanych dzieci. Technika zabiegów jest jednak trudniejsza niż w przypadku zaćmy wrodzonej z powodu cienkiej i słabej tylnej torebki soczewki i występowania w niej otworów przed operacją.

9

Zastosowanie petrosektomii bocznej w patologii ucha i kości skroniowej

80%

Bartoszewicz R., Niemczyk K., Krzysztof M., Bruzgielewicz A., Sokołowski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2010

|

vol. 64

|

issue 7

81-86

EN

Introduction: Certain problems in ear surgery are caused by temporal bone cholestetoma and chronic otitis media complicated by deafness, facial nerve dysfunction, vertigo or meningcephalocele. Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment and prevention of temporal bone destruction and following complications. Aim of study: It is an analysis of indications for lateral petrosectomy and it's results as a treatment of otitis media and temporal bone cholesteatoma. The possibility of synchronous cochlear implantation is noted. Material: Retrospective analysis of 62 patients after lateral petrosectomy, operated in the Department of Otolaryngology at the Medical University of Warsaw in 2001-2009. The group consisted of thirty one men and thirty one women. Results: Thirty two patients suffered from chronic granuloma or chronic choleateatoma otitis media or temporal bone cholesteatoma. Seventeen patients suffered from deafness prior surgery. Cochlear implantation was possible in fi ve patients: two of them after cranium fracture, two with deafness caused by chronic otitis media and one with deafness caused by osteoradionecrosis. Intraoperative CSF leak was observed of eight patients. In one case lateral perosectomy was used as a treatment of CSF leak after removal of cerebellopontine tumor. There was no evidence of CSF leak after surgery. Facial nerve dysfunction was observed in fi fteen cases. Conclusions: Lateral petrosectomy offers possibility of radical treatment in same patients with chronic otorrhea. The total removal of cholesteatoma prevents intracranial and intratemporal complications in case of chronic otitis media. Patients after lateral petrosectomy require systematic ENT and radiological (CT, NMR) examination.

10

Rekomendacje Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi na czas pandemii COVID-19 dla Otolaryngologów w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej

71%

Wierzbicka M., Niemczyk K., Jaworowska E., Burduk P., Składzień J., Szyfter W., Markowski J.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(3)

1-5

PL

Zalecenia Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi dotyczące świadczenia usług podczas pandemii COVID-19 stanowią wytyczne dla ambulatoryjnych i szpitalnych praktyk we wszystkich przypadkach kontaktu z pacjentem, którego status COVID-19 jest nieznany. Zostały one utworzone w oparciu o światowe publikacje i rekomendacje ze względu na obecny stan pandemii COVID-19. Przedstawiono uzasadnienie zawieszenia planowanego świadczenia usług w pierwszej fazie pandemii. Omówiono wskazanie najlepszych praktyk medycznych na czas stabilizacji, ale z utrzymaniem się ryzyka zakażenia COVID-19 w populacji. Ważna jest możliwość świadczenia usług w następnych miesiącach pandemii. Wskazano na obiektywne przesłanki uzasadniające wznowienia zabiegów medycznych, tym samym przedstawiając optymalne procedury i zachowania do czasu zatwierdzenia procedur, wytycznych i zasad postępowania w zakresie związanym z SARS-COV2.

11

Nadmierne leczenie („overtreatment”) w chirurgii – czy dotyczy również pacjentów z rakiem przewodowym piersi in situ?

71%

Nowikiewicz T., Zegarski W., Głowacka-Mrotek I.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(1)

47-51

PL

Pojęcie nadmiernego leczenia oznaczające stosowanie u chorych leczenia wykraczającego poza obowiązujące standardy terapeutyczne, może dotyczyć każdej formy opieki zdrowotnej. Zjawisko to jest spotykane również w onkologii, obejmując także pacjentów z nowotworami złośliwymi wymagających leczenia operacyjnego. Jest ono bezpośrednio związane z problemem nadrozpoznawalności Oprócz istotnego aspektu finansowego (generowanie wymiernych kosztów), możliwe do uniknięcia leczenie operacyjne chorych powoduje także wystąpienie chorobowości związanej z niepożądanymi następstwami wykonanych procedur chirurgicznych. Wymieniony problem kliniczny jest najbardziej widoczny w grupie pacjentów z najczęstszymi przyczynami zachorowań na nowotwory złośliwe, zdiagnozowanymi najczęściej w trakcie badań przesiewowych. Dotyczy to zwłaszcza pacjentów z rakiem piersi, w szczególności z rakiem przedinwazyjnym. W tej grupie zachorowań, rak przewodowy in situ (ductal carcinoma in situ – DCIS) stanowi około 80 % przypadków. W prezentowanej pracy omówiono najczęściej spotykane problemy kliniczne związane z istnieniem zjawiska nadmiernego leczenia w przypadku tej grupy chorych.

12

Rekomendacje Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi na czas pandemii COVID-19 dla Otolaryngologów w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej

71%

Wierzbicka M., Niemczyk K., Jaworowska E., Burduk P., Składzień J., Szyfter W., Markowski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 3

1-5

PL

Zalecenia Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi dotyczące świadczenia usług podczas pandemii COVID-19 stanowią wytyczne dla ambulatoryjnych i szpitalnych praktyk we wszystkich przypadkach kontaktu z pacjentem, którego status COVID-19 jest nieznany. Zostały one utworzone w oparciu o światowe publikacje i rekomendacje ze względu na obecny stan pandemii COVID-19. Przedstawiono uzasadnienie zawieszenia planowanego świadczenia usług w pierwszej fazie pandemii. Omówiono wskazanie najlepszych praktyk medycznych na czas stabilizacji, ale z utrzymaniem się ryzyka zakażenia COVID-19 w populacji. Ważna jest możliwość świadczenia usług w następnych miesiącach pandemii. Wskazano na obiektywne przesłanki uzasadniające wznowienia zabiegów medycznych, tym samym przedstawiając optymalne procedury i zachowania do czasu zatwierdzenia procedur, wytycznych i zasad postępowania w zakresie związanym z SARS-COV2.

13

Uwagi dotyczące kwalifikacji pacjentów do implantacji ślimakowej

71%

Karlik M., Wiskirska-Woźnica B., Sekula A.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2016

|

vol. 5(1)

18-21

PL

Obserwowany od ponad 30 lat postęp w rozwoju technik chirurgicznych oraz technologii implantów ślimakowych doprowadził do zmiany podejścia i poszerzenia wskazań do kwalifikacji chorych do leczenia ubytków słuchu typu odbiorczego. Podstawowe wskazania do implantacji ślimakowej stanowią: obustronna głuchota, obustronne resztki słuchowe lub obustronny głęboki niedosłuch typu odbiorczego oraz brak zysku akustycznego z zastosowania klasycznych aparatów słuchowych na przewodnictwo powietrzne po minimum 5–6-miesiącach użytkowania. Przy ocenie wskazań do implantacji wykorzystywane są metody subiektywne oraz obiektywne słuchu. Opinia psychologiczna ma na celu ocenę oczekiwań pacjenta/rodziców dziecka, ich motywacji oraz poziomu intelektualnego pod kątem obecności deficytów mogących powodować trudności zarówno w późniejszej rehabilitacji, jak i akceptacji nowego rodzaju stymulacji. W ocenie logopodycznej uwzględniany jest aktualny stopień rozwoju mowy, zaburzenia artykulacyjne związane z upośledzeniem słuchu, sposób komunikowania się z otoczeniem. Do ostatecznej kwalifikacji konieczne jest wykonanie badania obrazowego głowy/uszu (TK i/lub MRI). Nabywane doświadczenie chirurgiczne pozwoliło na stopniowe implantowanie dzieci z różnymi wadami rozwojowymi w zakresie ucha wewnętrznego. Obecność stanu zapalnego w obrębie jamy bębenkowej i przestrzeni pneumatycznych wyrostka sutkowatego może wymagać wcześniejszego usunięcia zmian zapalnych albo wyboru innego dojścia chirurgicznego.

14

Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem. Część II: metody leczenia – chirurgiczne, monoterapia i terapie złożone

61%

Jarmak A.

OphthaTherapy

|

2015

|

vol. 2

|

issue 1

31-45

EN

Macular degeneration associated with age is a leading cause of central vision loss. The disease process involves macular area of the retina and leads to a significant deterioration of visual acuity and, thus, a quality of life. A patient loses the opportunity to practice their profession, read, watch TV or drive. This condition is significantly associated with aging and degeneration of tissues and usually occurs after age of 50. Pharmaceuticals and other therapeutic approaches were introduced a few years ago and they substantially improved the prognosis for keeping the useful field of vision. The breakthrough discovery was clinically confirmed inhibition endothelial growth factor, causing neovascularization, which resulted in the lack of growth of abnormal vessels and as a result protected not only against the decrease in visual acuity, but even improved this function. It was a real revolution in ophthalmology, which gave patients hope for a full recovery. But is it possible? As practice and researchers’ reports show, struggle to inhibit the progress of the disease continues. Surgical treatment, topical drugs administered systemically, plasmapheresis, virus vector and radiotherapy are examples of the ways to fight to preserve central vision. The therapeutic arsenal is expanding rapidly and gives hope to inhibit the development of the disease.

PL

Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem jest najczęstszą przyczyną utraty widzenia centralnego. Proces chorobowy obejmuje region plamkowy siatkówki i prowadzi do znacznego pogorszenia ostrości wzroku, a co za tym idzie – jakości życia. Chory traci możliwość uprawiania dotychczas wykonywanego zawodu, czytania, oglądania telewizji czy prowadzenia samochodu. Schorzenie to jest wyraźnie związane z procesami starzenia się i degeneracji tkanek i zazwyczaj pojawia się po 50. r.ż. Dopiero kilka lat temu wprowadzono środki farmakologiczne i inne metody terapeutyczne, które zdecydowanie poprawiły szanse na zachowanie użytecznej ostrości wzroku. Przełomowym odkryciem było klinicznie potwierdzone zahamowanie endotelialnego czynnika wzrostu, powodującego neowaskularyzację, co skutkowało brakiem wzrostu nieprawidłowych naczyń i w efekcie chroniło nie tylko przed spadkiem ostrości wzroku, ale nawet tę funkcję poprawiało. To była prawdziwa rewolucja w okulistyce, która dała pacjentom nadzieję na całkowite wyleczenie. Jednak czy jest ono możliwe? Jak wskazują doświadczenia kliniczne i doniesienia badaczy, walka o zahamowanie rozwoju choroby trwa. Leczenie chirurgiczne, leki podawane miejscowo i ogólnie, plazmafereza, wirusy wektorowe, radioterapia to tylko niektóre sposoby w walce o zachowanie widzenia centralnego. Arsenał terapeutyczny stale i intensywnie się poszerza i daje nadzieję na powstrzymanie rozwoju schorzenia.

15

The treatment of urinary stress incontinence with particular consideration of physiotherapeutic methods

61%

Wierzbicka M., Urban K., Murawski M., Wronecki K.

Physiotherapy

|

2010

|

vol. 18

|

issue 1

53-60

PL

Wysiłkowe nietrzymanie moczu (WNM) jest nie tylko poważnym zagadnieniem klinicznym, ale również złożonym problemem psychologiczno-socjalnym, gdyż powoduje zaburzenia zarówno w stanie psychicznym, jak i w życiu rodzinnym pacjentek. W leczeniu nietrzymania moczu dostępnych jest wiele coraz nowocześniejszych metod terapii. Celem niniejszej pracy jest przedstawienie stanu aktualnej wiedzy i poglądów oraz postępów w leczeniu chorych z wysiłkowym nietrzymaniem moczu. W pierwszej kolejności należy zawsze rozważyć zachowawcze formy leczenia, chociaż zabieg operacyjny pozostaje podstawowym sposobem postępowania i jest leczeniem z wyboru. Należy podkreślić, że sukces w leczeniu wysiłkowego nietrzymania moczu opiera się na współpracy wielospecjalistycznego zespołu terapeutycznego, na ustalonym sposobie postępowania zachowawczego i operacyjnego, odpowiednim dla określonej pacjentki.

EN

Urinary stress incontinence is not only a serious clinical problem, but also a complicated socio - psychological problem, because it results in disorders of psychical condition as well as family life of patients. More and more modern methods of treating urinary incontinence are available nowadays. The aim of the paper is to present the current knowledge, opinions and progress concerning the treatment of patients with urinary incontinence. First of all, conservative forms of therapy should be considered, although surgery still remains the basic treatment and it is a chosen therapy. It needs to be emphasized that success in therapy of stress urinary incontinence is a result of cooperation of various specialists included in the therapeutic team, of established conservative and surgical procedures which are suitable for a particular patient.

16

Schorzenia szyjki macicy leczone operacyjnie w latach 2007–2009 w materiale Kliniki Ginekologii i Położnictwa

61%

Badora A., Bakon I.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2011

|

vol. 65

|

issue 4

14-18

EN

INTRODUCTION Diseases of the uterine cervix are usually asymptomatic. Dysplasia may lead to cervical cancer, the third most common malignant neoplasia in women. Early diagnosis and treatment enable successful outcome. The aim of the study was to determine risk factors, signs, and indications for surgical procedures. MATERIAL AND METHODS The study group consisted of 141 patients with diff erent cervical lesions, treated surgically in Ob&Gyn Department. 69 women had dysplasia, 44 cervical with cancer, 19 with large cervical erosion and 9 with other disorders. D&C and conization was performed in 80 patients, Wertheim-Meigs procedure in 34, hysterectomy in 22, and other procedures in 5 women. Symptoms like pain, bleeding or whites were observed in 17 women. Additionally in 2 patients with dysplasia, in 1 with erosion and 1 admitted for other reasons, cervical cancer was found with histological examination. Statistical analysis was performed using Anova, Chi2 and Kruskal-Wallis tests, as well as rang matrix correlation ratios of Spearman. RESULTS Symptoms like pain or bleeding was not more frequent in any group. The number of pregnancies, births and miscarriages, age of menarche or irregular menstruations did not aff ect diagnosis. CONCLUSIONS Uterine cervix disorders occures more often among women with higher BMI (p = 0,005). For other risk factors such relationship was not observed. In the study group dysplasia and cervical cancer were the most common indications for surgical treatment.

PL

WSTĘP Schorzenia szyjki macicy przebiegają często bezobjawowo. Na podłożu dysplazji może rozwinąć się rak szyjki macicy. Wczesne rozpoznanie i podjęcie leczenia znacznie poprawiają rokowanie. Celem pracy była analiza czynników ryzyka, objawów i wskazań do leczenia operacyjnego w przypadku schorzeń szyjki macicy. MATERIAŁ I METODY Badaniami objęto 141 kobiet w wieku 48,4 ± 7,5 roku, leczonych operacyjnie w Klinice z powodu patologii w obrębie szyjki macicy w latach 2007–2009. Przyczyną hospitalizacji u 69 z nich była dysplazja szyjki macicy, u 44 rak szyjki macicy, u 19 rozległa nadżerka części pochwowej, a u 11 inne przyczyny. Jedynie 17 kobiet zgłaszało bóle, krwawienia lub upławy. Abrazję i konizację wykonano u 80 badanych, operację Wertheima- Meigsa u 34, histerektomię z przydatkami u 15, histerektomię bez przydatków u 7, a inne zabiegi u 5. U 2 chorych z dysplazją, u 1 z nadżerką i u 1 przyjętej z innej przyczyny rozpoznano raka szyjki macicy w badaniu histopatologicznym. Analizę statystyczną przeprowadzono za pomocą testów: Anova, Chi2, Kruskala-Wallisa i macierzy rangowych współczynników korelacji Spearmana. WYNIKI Ból czy krwawienia nie występowały istotnie częściej w żadnej z grup. Schorzenia szyjki macicy częściej obserwowano u kobiet z podwyższonym BMI (p = 0,005). Nie stwierdzono zależności ich występowania od liczby przebytych ciąż, porodów i poronień, wieku menarche, nieregularnych miesiączek. WNIOSKI Schorzenia szyjki macicy najczęściej przebiegają bezobjawowo lub objawy są niecharakterystyczne. W badanej grupie najczęstszym wskazaniem do leczenia operacyjnego były dysplazja oraz rak szyjki macicy. Schorzenia szyjki macicy częściej obserwowano u chorych z podwyższonym BMI.

17

Badanie ultrasonograficzne piersi – oczekiwania chirurga

61%

Bednarski P., Dobruch-Sobczak K., Chrapowicki E., Jakubowski W.

Journal of Ultrasonography

|

2015

|

vol. 15

|

issue 61

164-171

EN

Recent years have witnessed a dynamic development of mammary gland imaging techniques, particularly ultrasonography and magnetic resonance imaging. A challenge related to these studies is the increase in the precision of the anatomical assessment of breast, particularly for early detection of subclinical lesions, performance of ultrasound- guided biopsy procedures, and accurate preoperative location of pathological lesions so as to optimize the surgical treatment. Ultrasound imaging is a primary and baseline diagnostic procedure the patient with suspected pathological lesions within breast is referred to by the surgeon. Lesions visualized in ultrasound scans are classified according to the BI-RADS US assessment categories. The successive categories (2 through 6) encompass individual pathological lesions, estimating the risk of malignancy and provide guidelines for further diagnostic and therapeutic management. This article described the important aspects of ultrasonographic imaging of focal lesions within the breasts as significant from the standpoint of surgical treatment of patients falling within BI-RADS US categories 3, 4, 5, and 6. Attention is drawn to the importance of ultrasound scans in the assessment of axillary fossa lymph nodes before the decision regarding the surgical treatment.

PL

W ostatnich latach obserwujemy dynamiczny rozwój metod obrazowania gruczołów piersiowych, zwłaszcza ultrasonografii i badania techniką rezonansu magnetycznego. Wyzwaniem dla tych badań pozostaje jeszcze bardziej precyzyjna ocena anatomii piersi, zwłaszcza pod kątem wczesnego wykrywania zmian subklinicznych, monitorowanie zabiegów biopsyjnych pod kontrolą obrazu ultrasonograficznego, dokładna lokalizacja przedoperacyjna nieprawidłowych zmian w celu optymalizacji leczenia chirurgicznego. Badanie ultrasonograficzne jest podstawowym i wyjściowym badaniem diagnostycznym, na które chirurg kieruje pacjentkę z podejrzeniem zmian patologicznych w piersiach. Uwidocznione w tym badaniu zmiany są na podstawie cech morfologicznych przydzielane do konkretnej kategorii wg klasyfikacji BIRADS-usg. Kolejne stopnie tej klasyfikacji (od 2 do 6) obejmują poszczególne nieprawidłowe zmiany (patologie piersi), szacują ryzyko ich złośliwości i zawierają wskazówki dotyczące dalszego postępowania diagnostyczno-terapeutycznego. W artykule omówiono ważne elementy obrazowania ultrasonograficznego zmian ogniskowych w piersiach, istotne z punktu widzenia leczenia chirurgicznego w poszczególnych kategoriach BIRADS-usg 3, 4, 5 i 6. Zwrócono uwagę na znaczenie badania ultrasonograficznego w ocenie węzłów dołów pachowych przed decyzją dotyczącą leczenia chirurgicznego.

18

Interdyscyplinarne leczenie i rehabilitacja oparta o elektrostymulacje punktową pacjentki z masą naczyniaka dna jamy ustnej

61%

Zomkowska E., Sowa M., Barczewska M., Misiowiec P., Kukwa A.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2019

|

vol. 8(1)

44-48

PL

Naczyniaki krwionośne języka zwykle wywodzą się z układu naczyń krwionośnych. Posiadają kulisty kształt i często osiągają duże rozmiary, wywołując rozrost i obrzęk tkanek okolicy warg (tzw. naczyniaki krwionośne jamiste) lub dziąsła i języka (tzw. ziarniniaki naczyniaste). Naczyniaki jamy ustnej często powodują obrzęk sąsiadujących tkanek, co utrudnia mówienie, połykanie, spożywanie i żucie pokarmu. Leczeniem z wyboru naczyniaka krwionośnego jest chirurgiczne usunięcie zmiany. Zabieg powinien być poprzedzony diagnostyką obrazową naczyń (arteriografią) w celu oceny rozległości i stopnia unaczynienia guza. Bogato unaczynione guzy leczy się za pomocą wewnątrznaczyniowej embolizacji naczyń zaopatrujących. Embolizacja wykonywana jest w celu zmniejszenia krwawienia podczas operacji. Generowanie dźwięcznej mowy w zmienionych warunkach anatomicznych wymaga poszukiwania nowych, zastępczych obszarów artykulacji. Jest to trudne ze względu na deformację tkanek po zabiegu chirurgicznym (obejmującym częściową glossektomię). bardzo pomocne w podejmowaniu decyzji o wyborze metody rehabilitacji mowy są lingwogramy. Najważniejsze we wczesnej fazie rehabilitacji jest zainicjowanie funkcji łuku odruchowego poprzez stymulację lub indukowane skurcze mięśni uczestniczących w połykaniu i mowie. W przypadku omawianej pacjentki rehabilitację przeprowadzono metodą elektrostymulacji punktowej. Zastosowanie elektrostymulatora punktowego przyczyniło się do skrócenia czasu utrzymania sondy żołądkowo-przełykowej, przyspieszyło możliwość samodzielnego żywienia i skutkowało skuteczniejszą rehabilitacją mowy czynnej.

19

Rak surowiczy śluzówki trzonu macicy – trudności w postępowaniu diagnostyczno-leczniczym

51%

Adam C., Janusz E.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 2

157-164

EN

Uterine papillary serous carcinoma (UPSC) is an extremely malignant tumor associated with a grim prognosis. It accounts for less than 10% of all cases of endometrial cancer. Mean age at presentation is 68 years. Morphological appearance is similar to poorly differentiated serous cancer of the ovary. A characteristic feature is extensive invasion of blood and lymph vessels and rapid intraperitoneal dissemination. Endometrial glandular dysplasia is currently considered a precursor lesion of UPSC. The basic pathogenetic event is mutation of suppressor gene TP53 and overexpression of HER2/neu (human epithelial growth factor receptor 2). UPSC differs morphologically, genetically and clinically from endometrioid cancer. It is usually diagnosed in slender elderly women and is not corre-lated with hormonal risk factors. The serous type, in contrast to endometrioid cancer (EEC) usually developing within atypical proliferative lesion, develops mainly within atrophic endometrium, is characterized by high grade of malignancy (G3) and aggressive clinical course. Metastases within the abdominal cavity and lymph nodes develop rapidly and recurrences are usually distant and multifocal. Every case of endometrial cancer of any grade, with a component of serous cancer, should be treated like serous cancer of the ovary. Properly performed staging includes: hysterectomy with adnexectomy, pelvic and periaortal lymphadenectomy, omentectomy and inspection of the peritoneal cavity, as in the case of ovarian cancer. Adjuvant treatment includes chemotherapy based on platinum and taxane with or without radiotherapy. High frequency of extrauterine serous foci even at early stages of the disease necessitates an aggressive and multimodal therapeutic approach. Unfavorable treatment outcomes in UPSC reported to date, force us to search for novel therapeutic techniques, based mainly on targeted therapies.

PL

Rak błony śluzowej macicy brodawkowaty typu surowiczego (UPSC) to bardzo złośliwy nowotwór związany z poważnym rokowaniem. Stanowi on mniej niż 10% wszystkich przypadków raka endometrium. Średni wiek zachorowania wynosi 68 lat. Obrazem morfologicznym przypomina niskozróżnicowanego surowiczego raka jajnika. Charakteryzuje się znaczną inwazją naczyń krwionośnych i limfatycznych oraz szybkim rozsiewem śródotrzewnowym. Obecnie za zmianę prekursorową raka błony śluzowej trzonu macicy typu surowiczego uznaje się dysplazję gruczołową endometrium. U podstaw jego patogenezy leży mutacja genu supresorowego TP53 i nadekspresja receptora 2. ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (HER-2/neu). UPSC różni się morfologicznie, genetycznie i klinicznie od raka endometrioidalnego. Diagnozowany jest częściej u szczupłych, starszych kobiet bez związku z czynnikami hormonalnymi. Typ surowiczy, w przeciwieństwie do raka endometrioidalnego (EEC), powstającego najczęściej w przebiegu rozrostu atypowego, rozwija się głównie w obrębie endometrium atroficznego, cechuje się wysokim stopniem złośliwości (G3) i agresywnym przebiegiem klinicznym. Szybko powstają przerzuty w jamie brzusznej i węzłach chłonnych, a wznowy mają charakter odległy i wieloogniskowy. Każdy stopień raka endometrium z komponentą raka surowiczego powinien być leczony jak rak surowiczy jajnika. Właściwie przeprowadzony staging obejmuje: wycięcie macicy z przydatkami, resekcję węzłów chłonnych miedniczych i okołoaortalnych, usunięcie sieci większej oraz ocenę otrzewnej jak w raku jajnika. W leczeniu uzupełniającym stosuje się chemioterapię opartą na schemacie platyna + taksan ± radioterapia. Wysoki odsetek ognisk o utkaniu surowiczym poza macicą we wczesnych stopniach zaawansowania wymusza również agresywne, skojarzone podejście terapeutyczne. Dotychczasowe niekorzystne wyniki leczenia raka surowiczego endometrium wskazują na konieczność poszukiwania nowych metod terapeutycznych opartych głównie na terapii celowanej.

20

Przydatnosc zmodyfikowanego wytrzewienia tylnego w leczeniu raka jajnika

51%

Wicherek Ł., Kuśnierz J., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2013

|

vol. 11

|

issue 2

125-136

EN

The treatment of ovarian cancer is a type of combination treatment consisting of surgery and chemotherapy. Based on numerous studies, one might conclude that the radical nature of the surgical treatment is critical to the survival of the ovarian cancer patient. The aim of the primary procedure is complete cytoreduction, meaning the removal of all macroscopic foci of the cancer. This can be challenging since infiltration of the cancer frequently goes beyond the reproductive organs into the pelvis, involving the rectum, sigmoid colon, and the peritoneum of the lower recess. Therefore, apart from standard procedures, modified posterior exenteration (MPE) should be performed. MPE allows for en bloc resection of the cancerous tumor together with the uterus, adnexa, and parametria, and portions of the vagina, the pelvic peritoneum, the anterior aspect of the rectum, and the sigmoid colon. The next stage of the pro-cedure is colostomy or anastomosis within the region of the gastrointestinal tract followed by lymphadenectomy. A natural consequence of such an extensive intervention is a substantial number of complications. These, however, do not affect the quality of life of patients with ovarian cancer in an appreciable manner and thus have been accepted among gynecologic oncologists. What is important is that this type of surgery has a positive influence on prognosis, tending to prolong patients’ lives. Even when complications do occur, it is still more valuable to go ahead with this type of treatment than to forgo it in the interests of trying to avoid any possible negative consequences. This decision seems even more valid when the progress of medicine, which has enabled the effective treatment of such complications, is taken into consideration. The most common consequences of such a procedure are infection and wound dehiscence while anastomotic dehiscence within the gastrointestinal tract rarely occurs. The data included in the literature has clearly demonstrated that the patient’s preoperative serum albumin level may be con-nected with the risk of these common consequences and that the experience of the gynecologic oncologist who per-forms the procedure substantially influences whether such complications occur. It is therefore crucial that we create a nationwide chain of oncologic hospitals where these types of combination treatments of malignant neoplasms can be successfully carried out.

PL

Leczenie raka jajnika jest leczeniem skojarzonym, którego podstawowymi składowymi są leczenie chirurgiczne i che-mioterapia. Na podstawie wielu badań można stwierdzić, że kluczowe znaczenie dla przeżycia chorych ma radykal-ność leczenia chirurgicznego. Celem pierwotnego zabiegu operacyjnego jest doprowadzenie do całkowitej cytoreduk-cji – usunięcie wszystkich makroskopowych ognisk raka. Szerzący się w miednicy naciek wykracza poza narząd rodny i obejmuje bardzo często odbytnicę, esicę oraz otrzewną dolnego zachyłku. Dlatego poza standardowymi procedu-rami należy wykonać zabieg zmodyfikowanego wytrzewienia tylnego (modified posterior exenteration, MPE), który umożliwia usunięcie w technice en bloc guza nowotworowego wraz z macicą, przydatkami, przymaciczami, frag-mentem pochwy, otrzewną miednicy, przednią częścią odbytnicy i esicą. Kolejny etap zabiegu stanowi wyłonienie kolostomii lub zespolenia w obrębie przewodu pokarmowego, a następnie wykonanie limfadenektomii. Naturalną konsekwencją tak rozległej ingerencji jest pojawienie się znacznej liczby powikłań, jednak ich poziom został zaak-ceptowany przez środowisko ginekologów onkologów – nie wpływają one znacząco na zmniejszenie jakości życia chorych na raka jajnika. Co istotne, przeprowadzenie takiego zabiegu korzystnie wpływa na rokowanie – przedłu-żenie życia chorej, nawet przy wystąpieniu powikłań, ma bezsprzecznie wyższą wartość niż uniknięcie negatywnych następstw dzięki odstąpieniu od operacji. Tym bardziej że postęp medycyny umożliwia skuteczne ich leczenie. Spośród powikłań po tym zabiegu najczęściej obserwuje się zakażenie i rozejście rany pooperacyjnej. Rozejścia zespoleń w obrębie przewodu pokarmowego występują w niewielkiej liczbie przypadków. Z danych zebranych w literaturze wynika, że poziom przedoperacyjny albumin może mieć związek z ryzykiem występowania tych powikłań. Znaczny wpływ na zmniejszenie ich liczby ma doświadczenie zespołu ginekologów onkologów wykonujących zabieg. Z tego względu konieczne wydaje się utworzenie ogólnokrajowej sieci szpitali onkologicznych zajmujących się leczeniem skojarzonym nowotworów złośliwych.

Refine search results

Leczenie chirurgiczne guzowatości nosa – doświadczenia własne

Ocena wyników chirurgicznego leczenia wrodzonego opadnięcia powieki górnej zmodyfikowaną metodą Mustarde’a

Zastosowanie petrosektomii bocznej w patologii ucha i kości skroniowej

Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku

Ocena czynników prognostycznych raka sromu ze szczególnym uwzględnieniem klasyfikacji zaawansowania według FIGO 2009 – wyniki własne i przegląd piśmiennictwa

Postępowanie z nawrotowym gruczolakiem wielopostaciowym ślinianek przyusznych: analiza materiału Kliniki Otolaryngologii WUM od 1988 do 2008 roku

Jakość życia kobiet w Polsce z rakiem piersi leczonych mastektomią i rekonstrukcją piersi jest taka sama jak po leczeniu oszczędzającym pierś

Stożek tylny soczewki – wyniki leczenia chirurgicznego u dzieci

Zastosowanie petrosektomii bocznej w patologii ucha i kości skroniowej

Rekomendacje Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi na czas pandemii COVID-19 dla Otolaryngologów w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej

Nadmierne leczenie („overtreatment”) w chirurgii – czy dotyczy również pacjentów z rakiem przewodowym piersi in situ?

Rekomendacje Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów, Chirurgów Głowy i Szyi na czas pandemii COVID-19 dla Otolaryngologów w praktyce ambulatoryjnej i szpitalnej

Uwagi dotyczące kwalifikacji pacjentów do implantacji ślimakowej

Zwyrodnienie plamki związane z wiekiem. Część II: metody leczenia – chirurgiczne, monoterapia i terapie złożone

The treatment of urinary stress incontinence with particular consideration of physiotherapeutic methods

Schorzenia szyjki macicy leczone operacyjnie w latach 2007–2009 w materiale Kliniki Ginekologii i Położnictwa

Badanie ultrasonograficzne piersi – oczekiwania chirurga

Interdyscyplinarne leczenie i rehabilitacja oparta o elektrostymulacje punktową pacjentki z masą naczyniaka dna jamy ustnej

Rak surowiczy śluzówki trzonu macicy – trudności w postępowaniu diagnostyczno-leczniczym

Przydatnosc zmodyfikowanego wytrzewienia tylnego w leczeniu raka jajnika