Search results

1

Leczenie grzybic górnych dróg oddechowych i ucha

100%

Kurnatowski P., Agnieszka K. K.

Otolaryngologia Polska

|

2007

|

vol. 61(3)

280-285

PL

Fungi, in comparison with other pathogenic factors, have high pathogenecity. The number of fungal species which are able to infect people is over 500. The upper respiratory tract and ear have permanent contact with external environment which makes their ontocenoses open to continuous exchange of microorganisms of which they consist. In etiology of inflammatory processes 21 species which belonging to 3 genera (Zygomycota, Asomycota, Basidiomycota) of fungi play important role. Administration of antifungal drugs can be: prophylactic, empiric preemptive and therapeutic. Physicians may prescribe antibiotics (mainly poliens: amphotericin B, natamycin and nystatin) and chemiotherapeutics (mainly azoles and fluorpirymidins, pigments, chlorhexidine and chlorquinaldol). In ENT practice topical and systemic drugs can be administrated. Topical lozenges include amphotericin B, clotrimazole, chlorhexidine or chlorquinaldol and oral gels: nystatin and miconazole. Some of drugs are in the form of suspension/solution, which can be used for inhalation, into the sinus, for swabbing or for lavage: amphotericin B, natamycin, nystatin, clotrimazol, flucytosine, miconazole, fluconazole, vorykonazole, caspofungin. It should be underlined that only a few of dugs can be absorbed from the digestive tract: flucytosine, fluconazole, itraconazole, ketoconazole, miconazole, vorykonazole.

2

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

100%

Kurnatowski P., Moroz J.

Otolaryngologia Polska

|

2016

|

vol. 70(5)

1-6

PL

Podróże do krajów rozwijających się związane są z niebezpieczeństwem zarażenia różnymi chorobami, w tym pasożytniczymi. Schorzenia te stają się istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym. Biorąc pod uwagę towarzyszące im objawy, laryngolog może być specjalistą, który jako pierwszy przystąpi do ich diagnostyki. Jedną z tych chorób może być leiszmanioza, klasyfikowana jako jedna z Tropikalnych Chorób Zaniedbanych (NTD – Neglected Tropical Disease) i występująca w strefie klimatu tropikalnego, subtropikalnego oraz Europie Południowej. W części przypadków jej przebieg jest bezobjawowy, natomiast w objawowej leiszmaniozie wyróżnia się trzy postacie: skórną (CL), trzewną (VL) i śluzówkową (ML). W pracy opisano objawy podmiotowe i przedmiotowe, różnicowanie, diagnostykę oraz leczenie poszczególnych postaci leiszmaniozy.

3

Kolki niemowlęce

100%

Rurarz A., Ratajczak K., Feleszko W.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 4

413-418

EN

Infantile colic is one of the most common functional gastrointestinal disorders in infants, usually occurring between 2 weeks to 4 months of age. According to the definition, infantile colic is characterised by episodes of inconsolable crying, generally observed in the evening. Although these symptoms usually resolve spontaneously in the first six months of life, they often cause parental anxiety, leading to repeated medical appointments in search for help. Despite 40 years of research, the causes of this disorder are still unclear; hypersensitivity to cow’s milk protein, lactose intolerance, impaired gut microbiota, immaturity of the nervous system, the negative impact of tobacco smoke, inappropriate childcare techniques and psychosocial factors are believed to be involved in the pathogenesis. The treatment involves behavioural methods, i.e. reducing infant exposure to external stimuli. Breastfeeding mothers are advised to eliminate caffeine and hot spices from their diet and, in some cases, switch to a dairy-free diet. For formula-fed infants, it is recommended to use hydrolysates with a high degree of hydrolysis. Simethicone is commonly used in the pharmacological treatment as it reduces the surface tension of intestinal gases, enabling their easier elimination. The Rome III Diagnostic Criteria recommend to appropriately continue any method if considered effective by the parents, provided that there are no harmful consequences.

PL

Kolka niemowlęca to jedno z najczęstszych zaburzeń przewodu pokarmowego występujących u dzieci w początkowym okresie życia, zwykle od 2. tygodnia do 4. miesiąca. Zgodnie z przyjętą definicją jest to stan nasilonego niepokoju i niedającego się ukoić płaczu, na ogół obserwowany w godzinach wieczornych. Dolegliwości zazwyczaj ustępują samoistnie w pierwszym półroczu życia dziecka, jednak nierzadko na tyle niepokoją rodziców, że wielokrotnie zgłaszają się oni do lekarza pediatry w poszukiwaniu pomocy. Pomimo 40 lat badań przyczyny zaburzenia nadal nie są jasne; w patogenezie rozważa się m.in. nadwrażliwość na białko mleka krowiego, nietolerancję laktozy, zaburzenia mikrobioty przewodu pokarmowego, niedojrzałość układu nerwowego, negatywny wpływ dymu papierosowego, nieprawidłowe techniki pielęgnacyjne oraz czynniki psychospołeczne. W leczeniu stosuje się metody behawioralne: ograniczenie narażenia niemowlęcia na bodźce zewnętrzne i pozostawienie dziecka w spokoju. Kobietom karmiącym piersią zaleca się wyeliminowanie z diety kofeiny i ostrych przypraw, ewentualnie przejście na dietę bezmleczną. W przypadku niemowląt karmionych sztucznie rekomendowane są hydrolizaty o znacznym stopniu hydrolizy. W leczeniu farmakologicznym powszechnie stosuje się preparat simetikonu, który zmniejsza napięcie powierzchniowe gazów jelitowych, pozwalając na łatwiejszą ich dyspersję w luźnym stolcu, a następnie wydalenie. Kryteria Rzymskie III podają jako właściwe kontynuowanie każdego postępowania, które zostanie uznane przez rodziców za skuteczne, pod warunkiem że nie ma ono szkodliwych następstw.

4

Blastocytoza u 5-letniego chłopca – opis przypadku

100%

Pawłowska J., Pawłowska-Iwanicka K., Stelmach I.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 3

324-326

EN

Blastocystis hominis is one of the most common parasites present in the human gastrointestinal tract. Transmission usually occurs via food and water contaminated with cystic forms or via the faecal-oral route. The prevalence of infection is approximately 30–50% in developing countries and about 1.5–10% in developed ones. Blastocystis hominis was long considered as a large intestine commensal due to asymptomatic infestation, possibly characterised by temporary or permanent gastrointestinal carrier state, in some cases. Currently, this protozoan is considered pathogenic as symptoms develop in the course of infestation, especially in infected immunocompromised individuals. The importance of Blastocystis hominis as a factor responsible for enteral and parenteral symptoms is underestimated in clinical practice, and the infestation with this parasite is underdiagnosed. We present a case of a 5-year-old boy infected with Blastocystis hominis, who developed gastrointestinal symptoms and urticaria.

PL

Blastocystis hominis to jeden z najczęściej stwierdzanych pierwotniaków bytujących w przewodzie pokarmowym człowieka. Do zarażenia człowieka dochodzi najczęściej drogą fekalno-oralną lub pokarmową przez zanieczyszczony cystami pierwotniaka pokarm lub wodę. Częstość występowania Blastocystis hominis w krajach rozwijających się wynosi około 30–50%, zaś w krajach rozwiniętych – w granicach 1,5–10%. Przez długi okres Blastocystis hominis uznawany był za komensala jelita grubego, ponieważ w niektórych przypadkach inwazja może przebiegać asymptomatycznie, a cechować ją może przejściowe lub trwałe nosicielstwo w przewodzie pokarmowym. Obecnie jednak pierwotniak uznawany jest za gatunek pasożytniczy, gdyż objawy występują zwłaszcza u osób z obniżoną odpornością, zarażonych tym patogenem. Znaczenie Blastocystis hominis jako czynnika odpowiedzialnego za objawy jelitowe i pozajelitowe jest niedoszacowane w praktyce klinicznej, a zarażenie tym pasożytem nie jest w pełni diagnozowane. W pracy przedstawiono przypadek 5-letniego chłopca, u którego zarażenie Blastocystis hominis wywołało objawy ze strony przewodu pokarmowego oraz pokrzywkę.

5

Nowotwory z komórek macierzy włosa na przykładzie pilomatrixoma – opis przypadku

100%

Pilarz Ł. B., Mrówka-Kata K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2015

|

vol. 4(4)

53-56

PL

Pilomatrixoma (PMT), inaczej nabłoniak wapniejący Mahlerbego, jest stosunkowo rzadkim nowotworem pochodzenia ektodermalnego wywodzącym się z komórek macierzy włosa. Nabłoniak wapniejący zwykle prezentuje się jako pojedynczy, twardy, przesuwalny względem skóry i podłoża guzek o średnicy 1–5 cm. Pokrywająca go skóra często jest niebieskawo przebarwiona. Guzek zwykle nie daje objawów, bolesność pojawia się w przypadku owrzodzenia lub zapalenia. Większość pilomatrixoma nie powoduje powikłań klinicznych, jednak odnotowano złośliwe transformacje, szczególnie u osób w starszym wieku. W tym przypadkach nowotwór daje przerzuty do płuc, kości, mózgu, skóry. Istnieje także złośliwa postać nazywana pilomatix carcinoma. Diagnostyka różnicowa powinna obejmować guzy ślinianki przyusznej, nowotwory skóry, reakcje na ciało obce, krwiaka, osteochondromę. Autorzy prezentują przypadek 56-letniego pacjenta ze zmianą guzowatą okolicy przedusznej prawej. Zmiana miała charakter mezofityczny, z centralnym owrzodzeniem i wyciekiem treści śluzowo-ropnej. Po pobraniu klinowego wycinka i weryfikacji histopatologicznej diagnoza została potwierdzona: pilomaxitroma.

6

Uwulopalatoplastyka z użyciem lasera Nd:YAG (LAUP) u chorych z zespołem obturacyjnych bezdechów podczas snu

100%

Babiński D., Stankiewicz C., Kowalska B., Majkowicz M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2007

|

vol. 61

|

issue 3

295-300

EN

Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.

7

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego

100%

Wacławek M., Pietkiewicz P., Niewiadomski P., Olszewski J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 2

21-27

PL

Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.

8

Wytyczne leczenia przetok przewodu pokarmowego. Stanowisko Grupy Ekspertów Towarzystwa Chirurgów Polskich

100%

Sobocki J., Jackowski M., Dziki A., Tarnowski W., Banasiewicz T., Kunecki M., Słodkowski M., Stanisławski M., Zaczek Z., Richer P., Matyja A., Frączek M., Wallner G.

Polish Journal of Surgery

|

2021

|

vol. 93

|

issue 4

57-69

PL

Wstęp: Nieszczelność przewodu pokarmowego należy do najtrudniejszych problemów w chirurgii przewodu pokarmowego. Związana jest ona z: wysoką chorobowością i licznymi powikłaniami, dużym ryzykiem zgonu, przedłużoną hospitalizacją oraz zwielokrotnieniem kosztów leczenia. Cel: Zadaniem zespołu było opracowanie zaleceń dotyczących leczenia przetok przewodu pokarmowego zgodnie aktualną wiedzą medyczną w celu ograniczenia śmiertelności oraz chorobowości związanej z leczeniem. Materiały i metody: Opracowanie niniejszych zaleceń oparto na przeglądzie dostępnego piśmiennictwa z baz PubMed, Medline i Cochrane Library z okresu od 1.01.2010 do 31.12.2020, ze szczególnym uwzględnieniem przeglądów systematycznych oraz zaleceń klinicznych uznanych towarzystw naukowych. Zalecenia sformułowano w formie dyrektywnej i poddano je ocenie metodą Delphi. Wyniki i wnioski: Przedstawiono 9 zaleceń wraz z omówieniem oraz uwagami ekspertów. Leczenie powinno być prowadzone w oparciu o zespół wielodyscyplinarny (chirurg, anestezjolog, specjalista żywienia klinicznego/dietetyk, pielęgniarka, farmaceuta, endoskopista).

9

Zespół Guillaina–Barrégo – najczęstsza, ale trudna do rozpoznania polineuropatia nabyta

100%

Jaszczura M., Morawiecka-Pietrzak M., Woźny Ł., Adamczyk B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2018

|

vol. 14

|

issue 3

271-276

EN

Guillain–Barré syndrome, an acute autoimmune inflammatory polyneuropathy, is the most frequent cause of acute onset flaccid paresis. Various sources report its incidence of 1–4/100,000 individuals per year. A triggering factor in most cases is a previous respiratory or gastrointestinal tract infection. Apparently, via the molecular mimicry mechanism, antibodies against bacterial or viral antigens are formed and bind with similar epitopes in the peripheral nervous system. The clinical picture is highly diversified and may range from slight muscle weakness within the feet to full-blown tetraplegia with respiratory failure. The typical course of the disease consists of the progressive phase, the plateau phase and the recovery phase, lasting even 6–14 months. The diagnosis is based on the criteria published in 1978. They encompass clinical signs and symptoms as well as electrophysiological and pathomorphological parameters. A crucial sign leading to the diagnosis is progressive flaccid paresis of more than one limb with the absence or reduction of tendon reflexes. The treatment involves plasma exchange and intravenous immunoglobulin. The use of glucocorticosteroids, interferon beta, rituximab and eculizumab requires further investigation. Moreover, symptomatic treatment, kinesiotherapy, respiratory physiotherapy, thromboembolic prophylaxis, nutritional therapy and pain management are also very important. Prognosis is in most cases favourable, but mortality ranges from 4 to 15% despite appropriate treatment and intensive care. The aim of this article is to sum up current information about Guillain–Barré syndrome and to emphasise the relevance of this disease, which requires further investigation in both paediatric and adult patients.

PL

Zespół Guillaina–Barrégo, ostra zapalna polineuropatia o charakterze autoimmunologicznym, jest najczęstszą przyczyną wiotkiego niedowładu kończyn o ostrym początku. Według różnych źródeł zapadalność wynosi 1–4/100 000 ludności na rok. Czynnikiem wyzwalającym w większości przypadków jest przebyta wcześniej infekcja układu oddechowego lub przewodu pokarmowego. Prawdopodobnie na drodze mimikry molekularnej dochodzi do powstawania przeciwciał przeciwko antygenom bakteryjnym lub wirusowym, które wiążą się z podobnymi epitopami w obwodowym układzie nerwowym. Obraz kliniczny jest niezwykle różnorodny, waha się od niewielkiego osłabienia siły mięśniowej w obrębie stóp aż do pełnej tetraplegii z niewydolnością oddechową. Typowy przebieg choroby obejmuje okres narastania objawów, plateau i fazę zdrowienia trwającą nawet 6–14 miesięcy. W rozpoznaniu stosuje się kryteria opublikowane w 1978 roku, które obejmują objawy kliniczne, kryteria elektrofizjologiczne i patomorfologiczne. Objawem koniecznym do rozpoznania jest postępujący wiotki niedowład więcej niż jednej kończyny ze zniesieniem lub osłabieniem odruchów ścięgnistych. W leczeniu stosuje się plazmaferezę oraz dożylne wlewy immunoglobulin. Natomiast zastosowanie glikokortykosteroidów, interferonu beta, rituksymabu i ekulizumabu wymaga dalszych badań. Niezwykle istotne są również: leczenie objawowe, kinezyterapia, fizjoterapia oddechowa, profilaktyka zakrzepowo-zatorowa, leczenie żywieniowe oraz postępowanie przeciwbólowe. W większości przypadków rokowanie jest dość dobre, ale śmiertelność, pomimo prawidłowego leczenia w warunkach intensywnego nadzoru, wynosi 4–15%. Poniższa praca ma na celu podsumowanie bieżących informacji na temat zespołu Guillaina–Barrégo oraz podkreślenie istotności zagadnienia, które wymaga dalszych badań zarówno w populacji pacjentów pediatrycznych, jak i dorosłych.

10

Nowotwory złośliwe jamy ustnej i szyi w materiale Kliniki Chirurgii Szczękowo-Twarzowej w Poznaniu w okresie 2002–2004

100%

Lewandowski L., Osmola K., Nowaczyk M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2007

|

vol. 61

|

issue 3

286-289

EN

Increasing number of malignant neoplasms of the oral cavity and facial region as well as lower age of the patients hospitalized were the interest of the authors. Material and methods. Clinical data from the years 2002–2004 were analysed in this paper. In this study the factors as: sex and age of patients, tumor localization, histological examinations, surgical treatment of the tumor and lymph nodes are reported. Results. During the 3 years period there were 346 tumors of the oral cavity treated in Clinic of Maxillofacial Surgery in Poznaƒ. Epidemiologic studies have revealed a increased number of squamous cell carcinomas and other malignant tumors as lymphomas, adenoid cystic carcinomas and sarcomas of the oro-facial region. The staging of the tumors is similar as in previous years. Conclusions. The study shows better knowledge about oral malignancies in dentists and general praticioners. The tumor patients are surgically treated earlyer as in previous years.

11

Hemihepatektomia po chemioterapii jako skuteczna metoda leczenia pierwotnego chłoniaka wątroby: opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

100%

Skulimowski A., Hogendorf P., Poznańska G., Smolewski P., Strzelczyk J., Durczynski A.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(5)

54-58

PL

Chłoniaki nieziarnicze (NHL) są nowotworami zbudowanymi z heterogennej grupy komórek B i limfocytów T. Chłoniak rozlany z dużych komórek B (DLBCL), który jest najczęstszym typem chłoniaka nieziarniczego, stanowi w przybliżeniu 0–40% wszystkich przypadków NHL. Jednak pierwotna lokalizacja chłoniaka nieziarniczego występuje rzadko i stanowi 0,01% przypadków. Biorąc pod uwagę specyfikę tej lokalizacji oraz brak szeroko zakrojonych randomizowanych badań, problem wyboru opcji terapeutycznej w leczeniu DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby pozostaje dyskusyjny. Dlatego należy dążyć do konsensusu w sprawie jego leczenia. W niniejszym badaniu opisano przypadek pacjentki z DLBCL z pierwotnym zajęciem wątroby, która była skutecznie leczona przy pomocy chemioterapii i zabiegu operacyjnego. Ponadto dokonano krótkiego przeglądu literatury na temat zastosowania leczenia chirurgicznego pierwotnych chłoniaków nieziarniczych układu pokarmowego. Biorąc pod uwagę nasze doświadczenie oraz dostępne źródła, zabieg chirurgiczny z pooperacyjną chemioterapią wydaje się racjonalną opcją leczenia u pacjentów z ogniskową postacią chłoniaka rozlanego z dużych komórek B z pierwotnym zajęciem wątroby.

12

Żywienie w chorobie Parkinsona

100%

Gorzkowska A.

Aktualności Neurologiczne

|

2017

|

vol. 17

|

issue 4

199-207

EN

Parkinson’s disease is a chronic neurodegenerative disorder with extensive motor and non-motor symptoms. Several specific dietary components have emerged as being of potential importance in the occurrence and course of Parkinson’s disease. Inappropriate nutrition is likely to aggravate neurodegenerative processes. Conversely, a proper diet can be an element of therapy and a potential neuroprotective factor that slows down the progression of the disease. Even the effectiveness of pharmacological treatment in Parkinson’s disease may be affected by dietary habits. Parkinson’s disease patients have also specific nutritional needs related to non-motor problems resulting from changes occurring in the course of the disease. Adequate nutrition needs also to be considered in the context of barriers posed by the disease in food intake. A proper diet in Parkinson’s disease should ensure the maintenance of normal body weight, meet the demand for proteins, fats, carbohydrates, fibre, vitamins and minerals in accordance with the current standards, aid the effective action of drugs and therapy of the prevalent symptoms, and thus, in the light of current scientific research, facilitate a slower or milder course of the disease. Currently, the Mediterranean diet meets the most expectations in this case. However, it should be emphasized that the nutrition of each Parkinson’s disease patient requires a fully individual approach, taking into consideration the stage and the picture of the disease and comorbidities. A lack of fully effective management concerning dietary pattern is reflected by high rates of malnutrition in this population of patients. The article presents the current views on the dietary problems associated with Parkinson’s disease and the potential for using nutritional guidance to optimise the treatment of Parkinson’s disease patients.

PL

Choroba Parkinsona to przewlekła choroba neurozwyrodnieniowa o bogatej symptomatologii ruchowej i pozaruchowej. Wśród czynników wpływających na ryzyko wystąpienia choroby i na jej przebieg ważne miejsce zajmują składniki codziennej diety. Jest wysoce prawdopodobne, że niewłaściwe żywienie promuje procesy neurodegeneracyjne. Odpowiedni sposób odżywiania to potencjalny element terapii i czynnik neuroprotekcyjny, spowalniający postęp choroby. Pod wpływem diety zmieniać się może skuteczność leczenia farmakologicznego. Pacjenci z chorobą Parkinsona mają specyficzne potrzeby żywieniowe związane z problemami pozaruchowymi, żywienie jest również istotne w kontekście barier w przyjmowaniu pokarmu stwarzanych przez chorobę. Dieta chorego powinna zapewniać utrzymanie prawidłowej masy ciała, zaspokajać zapotrzebowanie na białka, tłuszcze, węglowodany, błonnik, witaminy i składniki mineralne zgodnie z aktualnymi normami, wspomagać działanie leków i terapię dominujących objawów, a w świetle badań naukowych – wiązać się z wolniejszym lub łagodniejszym przebiegiem choroby. Najwięcej oczekiwań spełnia obecnie dieta śródziemnomorska, należy jednak podkreślić, że żywienie każdej osoby z chorobą Parkinsona wymaga indywidualnego podejścia: uwzględnienia etapu i obrazu choroby oraz schorzeń współistniejących. Brak w pełni skutecznego postępowania w tym względzie przejawia się w wysokich wskaźnikach niedożywienia w analizowanej populacji chorych. W artykule przedstawiono aktualne spojrzenie na problemy związane z żywieniem oraz możliwości wykorzystania zaleceń dietetycznych w optymalizacji prowadzenia pacjenta z chorobą Parkinsona.

13

Własne doświadczenia w diagnostyce i leczeniu zespołu wydłużonego wyrostka rylcowatego

100%

Wacławek M., Pietkiewicz P., Niewiadomski P., Olszewski J.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(2)

21-27

PL

Wstęp: Celem pracy było przedstawienie wybranych przypadków z zespołem Eagle’a, zdiagnozowanych i leczonych w Klinice Otolaryngologii (anonimizowane) w latach 2016–2020. Materiał i metody: Przedstawiono 5 wybranych przypadków klinicznych z zespołem Eagle’a, w tym: 3 pacjentów i 2 pacjentki w wieku od 28 lat do 42 lat. . Wyniki: Z poczynionych obserwacji wynika, że częstość występowania zespołu Eagle’a u kobiet w porównaniu do mężczyzn jest podobna. Częściej spotykany jest zespół tętnicy szyjnej, który charakteryzują objawy, takie jak: zaburzenia widzenia, jednostronne bóle zlokalizowane wzdłuż naczyń szyjnych, bóle połowicze głowy, bóle migrenowe. Brak właściwego rozpoznania zespołu Eagle’a często znacznie opóźnia wdrożenie prawidłowego leczenia, a tym samym naraża pacjentów na długotrwałe borykanie się z dolegliwościami. Z naszych obserwacji wynika, że średni czas od pojawienia się objawów do postawienia prawidłowej diagnozy wynosi około 5 lat. „Złotym standardem” w rozpoznawaniu zespołu Eagle’a jest tomografia komputerowa z projekcją 3D. W leczeniu chirurgicznym wykorzystywano dojście wewnątrzustne. Niewątpliwymi zaletami dostępu wewnątrzustnego są: krótszy czas zabiegu oraz lepszy efekt kosmetyczny. Niestety, istnieje też większe ryzyko powikłań związanych z ograniczoną widocznością pola operacyjnego, a także infekcji. Wnioski: Zazwyczaj zespół wydłużonego wyrostka rylcowatego występuje obustronnie, ale objawy zgłaszane przez pacjenta są jednostronne. Nie istnieją zależności pomiędzy: częstością występowania zespołu Eagle’a a płcią, długością wyrostka rylcowatego a wiekiem oraz częstością występowania zespołu pomiędzy prawą a lewą stroną. Najlepsze efekty lecznicze daje wykonanie zabiegu operacyjnego plastyki/zmniejszenia wydłużonego wyrostka rylcowatego.

14

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie

100%

Kurnatowski P., Moroz J.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2016

|

vol. 70

|

issue 5

1-6

PL

Podróże do krajów rozwijających się związane są z niebezpieczeństwem zarażenia różnymi chorobami, w tym pasożytniczymi. Schorzenia te stają się istotnym problemem diagnostycznym i terapeutycznym. Biorąc pod uwagę towarzyszące im objawy, laryngolog może być specjalistą, który jako pierwszy przystąpi do ich diagnostyki. Jedną z tych chorób może być leiszmanioza, klasyfikowana jako jedna z Tropikalnych Chorób Zaniedbanych (NTD – Neglected Tropical Disease) i występująca w strefie klimatu tropikalnego, subtropikalnego oraz Europie Południowej. W części przypadków jej przebieg jest bezobjawowy, natomiast w objawowej leiszmaniozie wyróżnia się trzy postacie: skórną (CL), trzewną (VL) i śluzówkową (ML). W pracy opisano objawy podmiotowe i przedmiotowe, różnicowanie, diagnostykę oraz leczenie poszczególnych postaci leiszmaniozy.

15

Perforacja przełyku – wyzwanie diagnostyczne i terapeutyczne. Jednoośrodkowa retrospektywna analiza przypadków z lat 2009–2015

100%

Misiak P., Jabłoński S., Piskorz Ł., Dorożała L., Terlecki A., Wcisło S.

Polish Journal of Surgery

|

2017

|

vol. 89(4)

1-4

PL

Wstęp: Perforacja przełyku jest stanem bezpośrednio zagrażającym życiu pacjenta. Ten stan chorobowy charakteryzuje się złożoną etiologią oraz brakiem wytycznych co do standardów postępowania. Poniższa praca stanowi analizę przypadków leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej oraz przegląd piśmiennictwa międzynarodowego dotyczącego tego zagadnienia. Cel badania: Celem badania była retrospektywna ocena i analiza postępowania u pacjentów z perforacją przełyku o zróżnicowanej etiologii, leczonych w Klinice Chirurgii Klatki Piersiowej, Chirurgii Ogólnej i Onkologicznej w latach 2009–2015. Z badania wyłączono grupę pacjentów, u których przyczyną perforacji była pooperacyjna nieszczelność w obrębie wykonanego zespolenia chirurgicznego. Materiał: Analizie poddano 16 przypadków perforacji przełyku, które były leczone w klinice w latach 2009–2016. Z analizy wykluczono przypadki nieszczelności chirurgicznych zespoleń u pacjentów poddanych planowym procedurom chirurgicznym zarówno z przyczyn nowotworowych, jak i nienowotworowych. Najczęstszą przyczyną perforacji były powikłania o charakterze jatrogennym (7 pacjentów; 44%), kolejną przyczyną był zespół Boerhaavego (5 pacjentów; 31,2%), perforacja w wyniku urazu tępego (2 pacjentów; 12,5%), perforacja w owrzodzeniu oraz perforacja w obrębie guza (po 1 pacjencie). Dziesięciu chorych leczono operacyjnie, 6 pacjentów poddano pierwotnemu protezowaniu przełyku – w tym w 2 przypadkach zastosowano drenaż śródpiersia i jamy opłucnej. W powyższej grupie chorych doszło do 9 zgonów (56,2%). Wnioski: Leczenie perforacji przełyku stanowi wyzwanie dla całego zespołu terapeutycznego. Począwszy od etapu diagnostyki, poprzez wybór metody leczenia pierwotnego, a następnie leczenie ewentualnych komplikacji. Badanie dotyczyło jednego ośrodka i pomimo szerokich ram czasowych retrospektywnie oceniono jedynie 16 przypadków. Pomimo niejednorodnej pod względem etiologii grupy, udało się uzyskać kilka istotności statystycznych niosących za sobą implikacje kliniczne. Większość rozpoznanych perforacji w czasie powyżej 48 godzin dotyczyła dolnego odcinka przełyku (częstsze ryzyko przeoczenia choroby w tym odcinku ze względu na niejasny obraz chorobowy i wyniki badań obrazowych). Rozpoznanie choroby i wdrożenie leczenia po 24 godzinach w naszym materiale wiązało się z wyższym odsetkiem zgonów.

16

Wpływ śródoperacyjnego leczenia antyseptycznego w trakcie endoskopowej operacji zatok na wczesne wyniki pooperacyjne

100%

Rot P., Szczygielski K., Skrzypiec Ł., Jurkiewicz D.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 4

27-32

PL

Głównym celem niniejszej pracy było określenie zasadności śródoperacyjnego leczenia antyseptycznego w trakcie endoskopowej operacji zatok przynosowych oraz ocena wpływu takiego leczenia na wyniki pooperacyjne. Do badania włączono 55 chorych na przewlekłe zapalenie zatok, zakwalifikowanych do leczenia operacyjnego. Jest to prospektywne badanie randomizowane, zaślepione. Zabiegi chirurgiczne wykonywano obustronnie, w tym samym zakresie. W kolejnym etapie, po otwarciu zatoki przynosowej, jedną stronę płukano roztworem soli, a drugą roztworem oktenidyny. Analiza wykazała istotną statystycznie redukcję strupienia pooperacyjnego mierzonego w skali Lund-Kennedy między grupą badaną a kontrolną. Zarówno w grupie kontrolnej, jak i badanej, wykazano większy wpływ śródoperacyjnego płukania zatok przynosowych na zmniejszenie ogólnej liczby dodatnich wyników posiewów pooperacyjnych w stosunku do płukania przedoperacyjnego. Badanie wykazało korzystny wpływ zabiegu polegającego na płukaniu Octeniseptem na redukcję strupienia w ocenie pooperacyjnej.

17

Przewlekłe zapalenie zatok przynosowych u dzieci

100%

Zielnik-Jurkiewicz B.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(1)

26-34

PL

PZNZP u dzieci może przebiegać łagodnie i mało charakterystycznie. Etiologia tego schorzenia jest wieloczynnikowa, co wymaga wszechstronnego i wielospecjalistycznego podejścia. Leczenie PZNZP u dzieci jest trudne, zakażenia często nawracają, a stosowane metody lecznicze są często nieskuteczne. U dzieci rzadko wykonuje się zabiegi operacyjne, tj. tylko w przypadku, gdy metody zachowawcze zawiodą. Pierwszą linię leczenia chirurgicznego stanowi adenoidektomia. Czynnościowa endoskopowa chirurgia zatok przynosowych (FESS) może być rozważona, gdy nie zaobserwowano poprawy stanu pacjenta po wykorzystaniu wszystkich możliwości leczenia zachowawczego.

18

Antagoniści CGRP w leczeniu napadów migreny

100%

Kopka M.

Aktualności Neurologiczne

|

2018

|

vol. 18

|

issue 2

99-102

EN

Lekami z wyboru w umiarkowanych lub ciężkich napadach migreny są tryptany. Szacuje się, że nie są one skuteczne u jednej trzeciej chorych. Ponadto tryptany są przeciwwskazane u chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego. Peptyd związany z genem kalcytoniny (calcitonin gene-related peptide, CGRP) jest neuropeptydem składającym się z 37 aminokwasów. Sugeruje się, że odgrywa istotną rolę w patofizjologii migreny. Opisano zwiększenie stężenia CGRP podczas napadów migreny oraz klasterowego bólu głowy. Ponadto wykazano, że dożylne podanie CGRP wywołuje migrenopodobne bóle głowy u podatnych osób. Podanie tryptanów normalizuje podwyższone stężenie CGRP. Na podstawie powyższych danych sformułowano hipotezę, zgodnie z którą blokowanie receptora CGRP może skutecznie przerwać napad migreny. Pierwszym badanym u chorych na migrenę antagonistą receptora CGRP był olcegepant. Chociaż potwierdzono jego skuteczność, to prace nad dalszym jego rozwojem wstrzymano z uwagi na trudności z opracowaniem formy doustnej. Pierwszym antagonistą CGRP dostępnym w postaci tabletek był telcagepant. Pomimo obiecujących danych klinicznych prace nad nim wstrzymano z uwagi na obawy dotyczące jego toksycznego wpływu na wątrobę. W tym roku opublikowano wyniki badania trzeciej fazy nowego antagonisty receptora CGRP – ubrogepantu. Jego skuteczność porównywalna jest z tryptanami, a profil działań niepożądanych porównywalny z placebo. Nie odnotowano poważnych objawów ubocznych u leczonych nim chorych. Antagoniści receptora CGRP nie obkurczają naczyń i mogą być stosowani u chorych ze schorzeniami układu sercowo-naczyniowego, u których przeciwwskazane jest stosowanie tryptanów. Wyniki badań skuteczności oraz bezpieczeństwa stosowania antagonistów CGRP są obiecujące i jest nadzieja, że w przyszłości poszerzą możliwości skutecznego doraźnego leczenia migreny.

19

Uwulopalatoplastyka z użyciem lasera Nd:YAG (LAUP) u chorych z zespołem obturacyjnych bezdechów podczas snu

100%

Babiński D., Stankiewicz C., Kowalska B., Majkowicz M.

Otolaryngologia Polska

|

2007

|

vol. 61(3)

295-300

PL

Introduction. Surgical treatment of OSAS is focused on removal of narrowing that increase airway resistance in upper respiratory tract. Nd:YAG laser beam penetrates deeper into tissue than CO2 laser followed by superior scarification ability. In this study we investigate efficacy of surgery with Nd:YAG laser assisted uvuloplasty (LAUP). Material and methods. The subject was 51 patients with OSAS treated in Department of Otolaryngology, Medical University of Gdansk during the 2004–2005 period. All patients underwent all-night PSG and the ESS (Epworth Sleepiness Scale) score was used to assess the daytime sleepiness. Surgery treatment was performed and all patients underwent LAUP and additionally lingual base laser vaporization, tonsillectomy and nasal surgery where needed. The postoperative control ENT examination including ESS and all-night PSG was performed after 6 months. Results. Success was found in 29 patients, they achieved AHI<10 and ESS<12. In another 22 patients improvement at PSG parameters and ESS score were evaluated but they were still beyond normal range. Success was obtained in 14/16 patients with preoperative AHI I degree, 10/19 AHI II, and 4/16 AHI III. Nasal surgery for enlargement of airway passage was performed more frequently (25/32) in the group with success then in the group with partial improvement (9/19). Preoperative PSG parameters were better in patients with nasal obstruction. Patients with BMI≥30 succeeded rarely (10/22) in compare with patients with BMI<30 (success in 24/29). Preoperative PSG parameters were better in patients with BMI<30. Conclusion. LAUP with Nd:YAG laser wit additional tonsillectomy, lingual base surgery and nasal surgery were needed is successful method for surgery at light and medium stage of OSAS in nonobese patients.

20

Retinopatia wcześniaków – etiopatogeneza i leczenie

100%

Rybus-Kalinowska B., Kwiatkowski S., Chojnacka K., Jochem J.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2017

|

vol. 13

|

issue 1

22-28

EN

Retinopathy of prematurity belongs to the group of proliferative retinopathies. It affects preterm infants with very low birth weight, treated with high concentrations of oxygen. It is estimated that retinopathy of prematurity leads to blindness in approximately 50,000 children per year worldwide. There were two epidemics of retinopathy of prematurity in the 50s and 70s of the last century. Another increase in the incidence, referred to as the third epidemic in the literature, has been observed in recent years in developing countries. So far, high oxygen concentrations used in adjuvant oxygen therapy have been considered to be the major risk factor for retinopathy of prematurity. There are, however, reports on the development of the disease in patients who received no oxygen therapy. Low birth weight and early gestational age are well-known risk factors for retinopathy of prematurity. Other important risk factors include sex, multiple pregnancy, intraventricular haemorrhage and blood transfusions. The disease can be prevented by screening performed by an ophthalmologist within a few weeks after birth. Laser retinal photocoagulation, which is primarily aimed to inhibit fibrovascular proliferation, is the standard therapy in infants with retinopathy of prematurity. Surgical treatment is necessary in the case of disease progression despite laser photocoagulation. Attempts are also made to use vascular endothelial growth factor blockers. The aim of the paper is to present the pathomechanism and the main factors involved in the development of retinopathy of prematurity as well as the current therapeutic approaches for this disease. This information is intended to help family doctors update their knowledge on retinopathy of prematurity.

PL

Retinopatia wcześniaków należy do grupy retinopatii proliferacyjnych. Występuje u wcześniaków z bardzo niską masą urodzeniową, leczonych tlenem o wysokim stężeniu. Szacuje się, że jest przyczyną upośledzenia widzenia u około 50 000 dzieci rocznie. Lata 50. i 70. ubiegłego wieku to okresy wystąpienia dwóch epidemii retinopatii wcześniaków. W ostatnich latach w krajach rozwijających się następuje kolejny wzrost zachorowań, który w literaturze określa się mianem trzeciej epidemii. Wysokie stężenie tlenu w uzupełniającej tlenoterapii uważano dotychczas za główny czynnik ryzyka rozwoju retinopatii wcześniaków. Istnieją jednak doniesienia o pojawieniu się tej choroby u pacjentów, u których nie zastosowano terapii tlenem. Niska masa urodzeniowa i wczesny wiek ciążowy są dobrze znanymi czynnikami ryzyka rozwoju retinopatii wcześniaków. Do innych ważnych czynników należą płeć, ciąża mnoga, krwawienie dokomorowe i transfuzje krwi. Wystąpieniu tej choroby można zapobiegać dzięki badaniom przesiewowym wykonywanym przez okulistę w okresie kilku tygodni po urodzeniu. Za standardowe leczenie retinopatii wcześniaków uznaje się laserową fotokoagulację siatkówki, której zasadniczym celem jest zahamowanie rozwoju proliferacji włóknisto-naczyniowych. W przypadku wystąpienia progresji choroby pomimo zastosowania fotokoagulacji laserowej konieczne jest leczenie operacyjne. Podejmowane są również próby zastosowania leków blokujących czynniki wzrostu nieprawidłowych naczyń. Celem pracy jest przedstawienie patomechanizmu i czynników odgrywających ważną rolę w rozwoju retinopatii wcześniaków oraz opis aktualnych metod leczenia tej choroby. Informacje te mają pomóc pediatrom i lekarzom rodzinnym zaktualizować wiedzę na temat retinopatii wcześniaków.

Refine search results

Leczenie grzybic górnych dróg oddechowych i ucha

Objawy otolaryngologiczne w leiszmaniozie