Full-text resources of PSJD and other databases are now available in the new Library of Science.
Visit https://bibliotekanauki.pl
Preferences help
enabled [disable] Abstract
Number of results

Results found: 8

Number of results on page
first rewind previous Page / 1 next fast forward last

Search results

Search:
in the keywords:  fracture
help Sort By:

help Limit search:
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
EN
Motor organ injuries are one of the most common consequences of trauma, out of which comminuted fractures with a bone loss are the most challenging. Numerous methods are applied to treat these injuries; however, still in many cases we are unable to suggest successful medical treatment. Therefore, treating these injuries using elastic and surgically handleable bone replacement materials was started at Trauma Surgery and Emergency Medicine of Medical University of Lublin (provided for the experiments by Medical Inventi Lt). Preliminary assessment based on the results of treatment with bone replacement materials of two patients with comminuted fractures of femur was promising. Bone union was achieved without any adverse effects.
EN
Penile fracture is an effect of impetuous penis flexure during erection. In 20-30% of cases trauma is combined with urethra damage. Penile fracture occurs most often during sexual intercourse, but it can be also result of injury and masturbation. Case report is about 33 years old man, who suffered from penile fracture with complete urethral rupture. Patient was admitted to Urology Department about 3 hours after sexual intercourse during which he felt penile sudden, severe pain. During hospital admission blood in the urethral orifice and penile swelling was present as well pathological penile curvature. On USG tunica albuginea rupture was diagnosed. Patient was qualified for emergency surgery. Before procedure urethrography was performed, which showed complete proximal urethral rupture. Intraoperatively this observation was confirmed as well corpora cavernosa fissure. After haematoma evacuation, corpora cavernosa were repaired and urethral stumps were connected end to end using Foley’s catheter. Suture skin ended procedure. No complications were observed just after surgery and during follow-up after one year. Patient has no micturition and erection problems. Diagnostic tools restricted in time but chosen properly and early surgery have provided good functional effect.
PL
Złamanie prącia jest wynikiem gwałtownego zgięcia prącia będącego w stanie wzwodu. W około 20-30% przypadków urazom prącia towarzyszy uszkodzenie cewki moczowej. Do złamania prącia najczęściej dochodzi podczas stosunku płciowego, ale może być ono wynikiem uderzenia i masturbacji. Autorzy przedstawiają przypadek 33-letniego mężczyzny, który podczas stosunku płciowego doznał złamania prącia z całkowitym przerwaniem ciągłości cewki moczowej. Pacjent został przyjęty do Kliniki Urologii w trybie dyżurowym mniej więcej 3 godziny po odbytym stosunku płciowym, podczas którego poczuł gwałtowny, silny ból prącia. Przy przyjęciu stwierdzono krew w ujściu zewnętrznym cewki moczowej, obrzęk i zasinienie prącia oraz jego charakterystyczne patologiczne wygięcie w kształcie saksofonu. W wykonanym badaniu ultrasonograficznym stwierdzono przerwanie ciągłości osłonki białawej. Podjęto decyzję o doraźnej operacji naprawczej. Zabieg operacyjny poprzedzono wykonaniem uretrografii wstecznej, która wykazała całkowite przerwanie ciągłości cewki moczowej w jej przednim odcinku. W znieczuleniu ogólnym po denudacji skóry prącia śródoperacyjnie potwierdzono całkowite przerwanie ciągłości cewki moczowej z rozejściem się kikutów oraz pęknięcie obu ciał jamistych. Po ewakuowaniu krwiaka zeszyto oba ciała jamiste, a na cewniku Foleya zespolono kikuty cewki moczowej. Zabieg zakończono założeniem szwów na skórę. Nie stwierdzono powikłań we wczesnym okresie pooperacyjnym i podczas kontrolnego badania po roku od operacji. Pacjent nie zgłosił zaburzeń mikcji i erekcji. Ograniczona do niezbędnych badań diagnostyka i przygotowanie chorego do doraźnej operacji przyniosło w końcowym efekcie bardzo dobre wyniki czynnościowe.
EN
Population aging makes osteoporotic fractures (OP) an increasingly serious healthcare problem. It is estimated that there are approximately 2,200,000 people with an osteoporotic fracture in Poland, and according to the NFZ (National Health Found) report 126,100 new fractures were registered in 2018, including 34,700 fractures of the proximal femur (PFF). Surgical treatment of OP fractures is difficult due to local conditions and the general health condition of the patients. Reduced bone strength makes it difficult to achieve permanent bone fixation and union. The current "Guidelines for the prevention, diagnosis and treatment of osteoporotic bone fractures" is an update of the 2017 version (previous versions: 2007, 2012) taking into account the progress made in this area of knowledge and practice. The latest principles of conduct have been created on the basis of contemporary world standards and publications. The recommended methods of treating fractures will be discussed: of the PFF, distal end of the radius, proximal end of the humerus and the spine. Particular attention has been paid to the management of patients with PFF, because the average age - 80 years – causes that an average of 29.4% of patients in Poland die within a year after the fracture (data from the National Health Fund). After sustaining a fracture, the risk of a consecutive one increases 2–10 times, so the surgeon is required not only to treat the fracture, but also to implement fracture prophylaxis. The study will also present the principles of diagnosis and treatment of osteoporosis. The presented guidelines were adopted in August 2022 as an official document of the National Consultant in the field of Orthopedics and Traumatology of the bone and joints system and the President of the Polish Society of Orthopedics and Traumatology. The leading author was Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
PL
Starzenie się społeczeństwa powoduje, że złamania osteoporotyczne (OP) są coraz bardziej poważnym problemem służby zdrowia. Szacuje się, że w Polsce mieszka ok 2.200.000 osób ze złamaniem osteoporotycznym a wg raportu NFZ w 2018 r. zarejestrowano 126 100 nowych złamań, w tym 34.700 złamań bliższego końca kości udowej (b.k.k.u.). Leczenie operacyjne złamań OP jest trudne z racji warunków miejscowych, jak i ogólnego stanu zdrowia pacjentów. Obniżona wytrzymałość kości powoduje trudności w uzyskaniu trwałego zespolenia i zrostu kości. Obecne „Zasady profilaktyki, rozpoznawania i leczenia osteoporotycznych złamań kości” są aktualizacją wersji z 2017 r. (poprzednie 2007 r., 2012 r.) uwzględniającą postęp, jaki dokonał się w tej dziedzinie wiedzy i praktyki. Na podstawie współczesnych, światowych standardów i publikacji przedstawiono najnowsze zasady postępowania. Omówione zostaną zalecane metody leczenia złamań: b.k.k.u., dalszego końca kości promieniowej, bliższego końca kości ramiennej oraz kręgosłupa. Szczególną uwagę zwrócono na postępowanie u chorych ze złamaniem b.k.k.u., bowiem średni wiek – 80 lat – powoduje, że w ciągu roku po zabiegu w Polsce umiera średnio 29,4% leczonych (dane NFZ). Po przebytym złamaniu ryzyko następnego wzrasta 2-10-krotnie, zatem chirurg ma obowiązek nie tylko leczyć złamanie, ale i wdrożyć profilaktykę przed kolejnym. W opracowaniu przedstawione zostaną również zasady diagnostyki i leczenia osteoporozy. Prezentowane zasady postępowania zostały przyjęte w sierpniu 2022 r. jako oficjalny dokument Krajowego Konsultanta w Dziedzinie Ortopedii i Traumatologii Narządu Ruchu oraz Prezesa Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. Autorem prowadzącym był Prof. dr hab. med. Edward Czerwiński.
PL
Wstęp. Złamanie nadkłykciowe jest najczęstszym rodzajem złamania końca dalszego kości ramiennej u dzieci. W zależności od klasyfikacji Gartlanda i obecności uszkodzeń nerwowo-naczyniowych stosuje się leczenie operacyjne lub nieoperacyjne. Tematem do dyskusji pozostaje to która metoda stabilizacji daje lepsze wyniki – wprowadzanie drutów Kirschnera od boku czy na krzyż. Cel. Celem naszej pracy było przedstawienie i porównanie wyników leczenia złamań nadkłykciowych z podziałem na powyższe metody oraz ocena korelacji między danymi socjo-demograficznymi, a wynikiem leczenia. Materiał i metody. Analizie retrospektywnej poddano 75. chorych w wieku poniżej 18 lat, operowanych z powodu złamania nadkłykciowego kości ramiennej w okresie od września 2010 do czerwca 2021. W celu porównania zbadano dwie metody leczenia – stabilizację metodą od boku oraz na krzyż. Wyniki. Stabilizację metodą na krzyż wykonano u 62 chorych (82,7%), od boku u 13 (17,3%). Średni wiek w czasie urazu wynosił 6,83 lat (2-14). Wystąpiła istotnie większa częstość (p = 0,03) aktualnych dolegliwości w grupie leczonej metodą od boku w porównaniu z grupą leczoną metodą krzyżową (odpowiednio 54% vs. 32% chorych). Nie zaobserwowano istotnych różnic pomiędzy rodzajem stabilizacji, a następującymi badanymi parametrami: aktualna ocena bólu w skali VAS (Visual Analogue Scale), kąt Baumanna, deficyt zgięcia w stawie łokciowym operowanej kończyny, obecność aktualnych powikłań neurologicznych, zadowolenie z aktualnej funkcji kończyny, kryteria Flynna i Mayo Elbow Score. Wnioski. W piśmiennictwie nadal trwa dyskusja na temat wyższości bocznego lub krzyżowego stabilizowania złamań nadkłykciowych kości ramiennej u dzieci. Obie metody zespalania dają dobre wyniki kliniczne i funkcjonalne.
EN
Introduction. Supracondylar fracture of the humerus is the most common type of distal humeral fracture in children. Either operative or non-operative treatment depends on Gartland’s classification and neurovascular damage. There is still room for discussion on which Kirschner pin’s configuration should be chosen – crossed pinning or lateral pinning. Aim. Our study aimed to compare clinical results of treating supracondylar humeral fractures in children with cross and lateral pinning. We also aimed to assess the correlation between sociodemographic data and clinical results. Materials and methods. 75 patients aged less than 18 years, operated for supracondylar humeral fracture between September 2010 and June 2021 were retrospectively analysed. Two treatment modalities were studied for comparison – crossed pinning and lateral pinning. Results. Crossed pinning was performed in 62 patients (82.7%) and lateral pinning in 13 patients (17.3%). The mean age during trauma was 6.83 years (2-14). There was a significantly higher incidence (p = 0.03) of current complaints in the group treated from the side compared to the group treated crosswise (54% vs 32% of patients reported current complaints, respectively). There were no relevant differences observed between the type of fixation and the following studied parameters: current VAS (Visual Analogue Scale) pain score, Baumann angle of the operated limb, flexion deficit in the elbow joint of the operated limb, presence of current neurological complications, satisfaction with the current function of the limb, Flynn criteria, and Mayo Elbow Score. Conclusions. The discussion in the literature addressing the superiority of lateral or crossed pinning of supracondylar humeral fractures in children still exists. Both methods provide excellent clinical and functional results.
first rewind previous Page / 1 next fast forward last
JavaScript is turned off in your web browser. Turn it on to take full advantage of this site, then refresh the page.