Search results

1

Diagnostyka czynnościowych zaburzeń połykania

100%

Krasnodębska P., Jarzyńska-Bućko A., Szkiełkowska A., Miaśkiewicz B., Skarżyński H.

Otolaryngologia Polska

|

2021

|

vol. 75(1)

16-22

PL

Wstęp: Samoocena dolegliwości w schorzeniach otolaryngologicznych od lat wykorzystywana jest do porównania postrzegania nasilenia objawów przez pacjenta i skuteczności leczenia. Kwestionariusze dotyczące dysfagii są stosunkowo złożonymi narzędziami ukierunkowanymi na pacjentów z chorobami neurologicznymi lub nowotworowymi. W klasyfikacji ICD-10 uwzględniono jedynie szerokie rozpoznanie dysfagii (R13). Wprowadzenie pojęcia czynnościowych zaburzeń połykania (ang. muscle tension dysphagia; MTDg) przez Kang w 2016 r. uzupełniło stosowaną nomenklaturę. Ten rodzaj dysfagii został zdefiniowany jako: zaburzenia napięcia mięśni krtani, manifestujące się głównie pod postacią zaburzeń połykania, któremu mogą, lecz nie muszą, towarzyszyć: przyczyny organiczne, nadreaktywność krtani i/lub niespecyficzne zapalenie krtani. Cel: Z uwagi na to, że nie istnieją jednoznaczne kryteria diagnostyczne oraz schematy leczenia w grupie pacjentów z MTDg, celem niniejszej pracy była analiza wybranych narzędzi diagnostycznych wykorzystywanych w ocenie zaburzeń połykania w kontekście znalezienia najbardziej przydatnych narzędzi w przypadku pacjentów z czynnościowymi zaburzeniami połykania. Materiał i metody: Materiał pracy obejmował 61 pacjentów. U każdego z nich wykonano: badanie otolaryngologiczne, foniatryczne i logopedyczne, ocenę endoskopową połykania (FEES) oraz ocenę w skalach klinicznych dotyczących objawów dysfonii i dysfagii. Wyniki: Wyniki badania pokazują, że pacjenci z MTDg charakteryzowali się: prawidłowym wynikiem FEES, wydłużonym czasem połykania oraz cechami dysfunkcji błony śluzowej i mięśni jamy ustnej i gardła. Wnioski: Opracowana przez autorów Skala Zaburzeń Połykania (ang. Swallowing Disorder Scale; SDS) najsilniej korelowała z przyczyną dysfagii. Wyniki w skali odpowiadały stopniowi nasilenia objawów. W procesie diagnostycznym MTDg jednym z kluczowych zadań jest odróżnienie pacjentów z nieprawidłowym wzorcem połykania. Poza konsultacją specjalistyczną otolaryngologa i logopedy, w diagnostyce MTDg zalecamy wykorzystanie obiektywnych (FEES, wideofluoroskopia, SEMG) i subiektywnych narzędzi diagnostycznych (skale: SDS, DHI, EAT-10). Naszym zdaniem, uwzględnienie kwestionariuszy diagnostycznych w kierunku choroby refluksowej jest również istotne dla leczenia przyczynowego.

2

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

100%

Krasnodębska P., Szkiełkowska A., Jarzyńska-Bućko A., Włodarczyk E., Miaśkiewicz B.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2020

|

vol. 74

|

issue 2

17-22

PL

Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.

3

Rhabdomyoma przestrzeni przygardłowej – opis przypadku

100%

Sieniawska-Buccella O., Osuch-Wójcikiewicz E., Kazimierska K., Kukawska M., Rzepakowska A., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2020

|

vol. 9(2)

54-57

PL

Wstęp: Mięśniaki prążkowanokomórkowe (łac., ang. rhabdomyoma; RM) to łagodne guzy mezenchymalne, zwłaszcza w porównaniu z ich złośliwą formą – mięśniakomięsakami prążkowanokomórkowymi. Są dużo rzadszą jednostką chorobową niż ich złośliwe odpowiedniki – mięśniakomięsaki prążkowanokomórkowe. Rhabdomyoma dzielą się na dwie kategorie: guzy serca i guzy pozasercowe. Mięśniaki pozasercowe należą do najrzadszych nowotworów u ludzi i można je zaklasyfikować jako formy: płodową lub dorosłych, w zależności od klinicznych i morfologicznych różnic oraz stopnia zróżnicowania. RM pozasercowy typu dorosłych występuje najczęściej w rejonie głowy i szyi, głównie w obszarze krtani i gardła. Opis przypadku: W artykule przedstawiony został przypadek mięśniaka prążkowanokomórkowego przestrzeni przygardłowej wraz z przeglądem literatury światowej.

4

Diagnostyka czynnościowych zaburzeń połykania

100%

Krasnodębska P., Jarzyńska-Bućko A., Szkiełkowska A., Miaśkiewicz B., Skarżyński H.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2021

|

vol. 75

|

issue 1

16-22

PL

Wstęp: Samoocena dolegliwości w schorzeniach otolaryngologicznych od lat wykorzystywana jest do porównania postrzegania nasilenia objawów przez pacjenta i skuteczności leczenia. Kwestionariusze dotyczące dysfagii są stosunkowo złożonymi narzędziami ukierunkowanymi na pacjentów z chorobami neurologicznymi lub nowotworowymi. W klasyfikacji ICD-10 uwzględniono jedynie szerokie rozpoznanie dysfagii (R13). Wprowadzenie pojęcia czynnościowych zaburzeń połykania (ang. muscle tension dysphagia; MTDg) przez Kang w 2016 r. uzupełniło stosowaną nomenklaturę. Ten rodzaj dysfagii został zdefiniowany jako: zaburzenia napięcia mięśni krtani, manifestujące się głównie pod postacią zaburzeń połykania, któremu mogą, lecz nie muszą, towarzyszyć: przyczyny organiczne, nadreaktywność krtani i/lub niespecyficzne zapalenie krtani. Cel: Z uwagi na to, że nie istnieją jednoznaczne kryteria diagnostyczne oraz schematy leczenia w grupie pacjentów z MTDg, celem niniejszej pracy była analiza wybranych narzędzi diagnostycznych wykorzystywanych w ocenie zaburzeń połykania w kontekście znalezienia najbardziej przydatnych narzędzi w przypadku pacjentów z czynnościowymi zaburzeniami połykania. Materiał i metody: Materiał pracy obejmował 61 pacjentów. U każdego z nich wykonano: badanie otolaryngologiczne, foniatryczne i logopedyczne, ocenę endoskopową połykania (FEES) oraz ocenę w skalach klinicznych dotyczących objawów dysfonii i dysfagii. Wyniki: Wyniki badania pokazują, że pacjenci z MTDg charakteryzowali się: prawidłowym wynikiem FEES, wydłużonym czasem połykania oraz cechami dysfunkcji błony śluzowej i mięśni jamy ustnej i gardła. Wnioski: Opracowana przez autorów Skala Zaburzeń Połykania (ang. Swallowing Disorder Scale; SDS) najsilniej korelowała z przyczyną dysfagii. Wyniki w skali odpowiadały stopniowi nasilenia objawów. W procesie diagnostycznym MTDg jednym z kluczowych zadań jest odróżnienie pacjentów z nieprawidłowym wzorcem połykania. Poza konsultacją specjalistyczną otolaryngologa i logopedy, w diagnostyce MTDg zalecamy wykorzystanie obiektywnych (FEES, wideofluoroskopia, SEMG) i subiektywnych narzędzi diagnostycznych (skale: SDS, DHI, EAT-10). Naszym zdaniem, uwzględnienie kwestionariuszy diagnostycznych w kierunku choroby refluksowej jest również istotne dla leczenia przyczynowego.

5

Dysfagia jako problem interdyscyplinarny. Trudności diagnostyczne dysfagii w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z lewostronną atreria lusoria (opis przypadku)

100%

Maciejewska B., Kania K., Kowal P., Wiskirska-Woźnica B.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(1)

51-58

PL

Dysfagia jest niedocenianym problemem zdrowotnym, jednocześnie będąc stanem potencjalnie zagrażającym życiu. Dysfagia u młodych dorosłych jest rzadka i rzadko opisywana. Wady naczyniowe należą do znacznie rzadszych przyczyn dysfagii niż patologie strukturalne układu pokarmowego, zmiany jatrogenne czy przyczyny neurologiczne. W pracy przedstawiono przypadek 21-letniej kobiety z narastającą dysfagią w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z towarzyszącym nieprawidłowym przebiegiem lewej tętnicy podobojczykowej uciskającej na przełyk. W pracy zwrócono uwagę na późną symptomatologię wady wrodzonej, przyczyny długotrwałego procesu diagnostycznego, rolę badania laryngologiczno-foniatrycznego w wykluczeniu przyczyn ustno- -gardłowych. Przedstawiono diagnostykę różnicową oraz możliwości postępowania leczniczego.

6

Rzadki przypadek tłuszczaka tylnej ściany gardła i przestrzeni przygardłowej

100%

Nowak K., Banaszewski J., Szyfter W.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2015

|

vol. 4(3)

50-53

PL

Praca przedstawia rzadki przypadek tłuszczaka okolicy przestrzeni przygardłowej oraz gardła środkowego u 46-letniego mężczyzny. Tłuszczak ujawnił się nagle podczas jedzenia, dając uczucie przeszkody w gardle. Rozpoznanie przedoperacyjne ustalono na podstawie bardzo charakterystycznego obrazu KT (niska gęstość, obecność torebki, brak wzmocnienia kontrastowego oraz wykorzystanie techniki z supresją tłuszczu). Guz został usunięty operacyjnie w całości, z dojścia przez jamę ustną. Podkreślono rzadkość występowania guzów o tym utkaniu w obrębie przestrzeni przygardłowej i gardła, uwarunkowaną niewielką ilością tkanki tłuszczowej w tej okolicy, a także możliwość powstania burzliwych objawów obturacji dróg oddechowych wywołanych nagłym ujawnieniem się guza położonego w tkankach głębokich.

7

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

100%

Krasnodębska P., Szkiełkowska A., Jarzyńska-Bućko A., Włodarczyk E., Miaśkiewicz B.

Otolaryngologia Polska

|

2020

|

vol. 74(2)

17-22

PL

Wstęp: Współwystępowanie zaburzeń połykania z dolegliwościami ze strony głosu jest tematem rzadko podejmowanym w literaturze. Szczególną uwagę zwraca się na aspekt czynnościowej dysfunkcji w obrębie mięśni gardła i krtani. C el: Celem niniejszej pracy była analiza przypadków pacjentów z dysfonią pod kątem współwystępowania dysfunkcji procesu połykania. Materiał i metoda: Materiał pracy stanowiło 515 pacjentów hospitalizowanych z powodu zaburzeń głosu w roku 2018. Chorzy, których wywiad wskazywał na dolegliwości związane z połykaniem, zostali poddani dodatkowej diagnostyce w kierunku dysfagii (FEES, rozszerzone badanie logopedyczne, SEMG). Wyniki: 11,8% osób wymagających leczenia z powodu zaburzeń głosu zgłaszało współwystępowanie problemów z połykaniem. Na podstawie przeprowadzonych badań dysfagię rozpoznano u 9,3%. Odsetek osób ze stwierdzoną dysfunkcją połykania różnił się w zależności od rodzaju choroby zasadniczej i był najwyższy w grupie z zaburzeniami neurologicznymi. Analiza korelacji pomiędzy nasileniem dysfagii (zgodnie z ocenionym stopniem, wynikami DHI, EAT-10) a nasileniem stopnia niepełnosprawności głosowej VHI pokazała: słabą korelację pomiędzy VHI i EAT-10 (p = 0,1) oraz istotne statystycznie korelacje pomiędzy: VHI a RSI u osób z rozpoznaną chorobą neurologiczną; VHI a DHI u osób z dysfonią hiperfunkcjonalną; VHI a BMI i EAT-10 u osób z przewlekłym zapaleniem krtani. Ponadto uzyskano istotne statystycznie korelacje pomiędzy stopniem nasilenia dysfagii a EAT-10 i DHI (p < 0,05). Badanie logopedyczne przeprowadzone u pacjentów wskazało na współistniejący problem występowania nienormatywnego wzorca połykania. Badanie elektromiograficzne wykazało największe średnie różnice pomiędzy stronami w zapisie średniej i maksymalnej amplitudy z mm. żwaczy. Wnioski: Opieka nad pacjentami z zaburzeniami głosu musi mieć charakter interdyscyplinarny. Wywiad w kierunku zaburzeń połykania u tych osób powinien stanowić dopełnienie wywiadu odnoszącego się do zaburzeń głosu. Zaburzenia połykania występujące u osób z dysfonią mają różny charakter w zależności od przyczyny zaburzeń głosu, a ich współwystępowanie dotyczy średnio 9,3% pacjentów. Współwystępowanie czynnościowych zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu wymaga oddzielnego protokołu diagnostycznego. Procedura logopedyczna w interdyscyplinarnej opiece nad osobami z zaburzeniami czynnościowymi połykania powinna być elementem obowiązkowym.

8

Dysfagia po udarach mózgu – wskazówki diagnostyczne i terapeutyczne

100%

Lewicka T., Krzystanek E.

Aktualności Neurologiczne

|

2017

|

vol. 17

|

issue 4

208-212

EN

According to a definition by the World Health Organization from 1980, a brain stroke is described as rapidly developing clinical signs of focal (or global) disturbance of cerebral function, with symptoms lasting 24 hours or longer, of vascular origin. Aside from loss of mobility, it results with speech and swallowing impairment. Neurogenic dysphagia causes difficulties with adequate food intake and contributes to aspiration pneumonia and malnutrition. Dysphagia due to brain stroke occurs suddenly and progresses rapidly, preventing the patient from adapting to the deficits. The role of physicians, speech and language therapists and nursing staff in acute stroke units is to screen for dysphagia, and implement relevant management strategies, including an optimum feeding method (e.g. with a nasogastric tube), prompt therapy and prophylaxis of possible complications. The available dysphagia screens are characterised by high sensitivity and specificity. Management of dysphagia involves the use of various methods aimed at facilitating articulation and restoring the capacity for oral food intake. Texture-modified food, adjusted to the patient’s current condition, is an important element of treatment. Foods and fluids are modified with a thickener. Studies have demonstrated appropriate food consistency to be crucial, allowing oral intake of foods and liquids, whilst preventing aspiration and the associated pneumonia. Food-thickening is an easy management strategy, applicable for a wide range of foods and meals, helping caregivers to follow dietary recommendations in a home setting, and improving the patients’ quality of life.

PL

Zgodnie z definicją Światowej Organizacji Zdrowia z 1980 roku udar mózgu to nagłe wystąpienie ogniskowych lub globalnych zaburzeń czynności mózgu, które trwają dłużej niż 24 godziny i mają etiologię naczyniową. Oprócz niepełnosprawności ruchowej konsekwencją przebytego udaru są zaburzenia mowy i połykania. Dysfagia neurogenna jest przyczyną trudności w przyjmowaniu pokarmów, sprzyja zachłystowemu zapaleniu płuc i niedożywieniu. Dysfagia po udarze mózgu pojawia się nagle i ma zwykle bardzo dynamiczny charakter, co nie pozwala pacjentowi na adaptację do powstałych deficytów. Rolą lekarzy i neurologopedów (logopedów), a także personelu pielęgniarskiego w oddziałach udarowych jest dokonanie szybkiej przesiewowej oceny dysfagii i wdrożenie właściwych strategii postępowania, które mają na celu wybór optymalnego sposobu podawania posiłków (np. zgłębnik nosowo-żołądkowy), wczesne rozpoczęcie terapii i profilaktykę powikłań. Dostępne narzędzia diagnostyczne przeznaczone do szybkiej przesiewowej oceny dysfagii cechują się wysoką czułością i swoistością. Terapia dysfagii jest prowadzona różnymi metodami, które służą usprawnieniu aparatu artykulacyjnego i przywróceniu możliwości doustnego przyjmowania pokarmów. W procesie leczenia ważne miejsce zajmuje właściwa konsystencja pokarmów, dostosowana do aktualnego stanu chorego. Zmianę konsystencji uzyskuje się poprzez zastosowanie zagęstnika. Badania jednoznacznie pokazują, że odpowiednia konsystencja pokarmów ułatwia połykanie, daje możliwość przyjmowania posiłków drogą doustną oraz zapobiega aspiracji i tym samym zachłystowemu zapaleniu płuc. Łatwość stosowania zagęstnika przekłada się na szerokie możliwości przygotowywania posiłków, ułatwia rodzinie i/lub opiekunom kontynuowanie zaleceń żywieniowych i zdecydowanie poprawia jakość życia pacjentów.

9

Wyniki funkcjonalne leczenia oszczędzającego w raku krtani – sugestie dotyczące badań kontrolnych

88%

Vlčková K., Tedla M.

Polish Journal of Otolaryngology

|

2019

|

vol. 73

|

issue 5

31-36

PL

Wstęp: Rak krtani i jego leczenie wiążą się z krótko- i długoterminowymi powikłaniami, wpływającymi na funkcję krtani i jakość życia. Materiały i metody: Analiza retrospektywna dokumentacji medycznych pacjentów leczonych operacyjnie lub zachowawczo z powodu raka krtani z oszczędzeniem krtani. Wyniki: Po zakończeniu leczenia najwięcej pacjentów ze złą jakością głosu obserwowano w grupie chorych na raka głośni (wczesnego lub zaawansowanego). Zaburzenia połykania występowały natomiast częściej w grupie osób z guzami przezgłośniowymi. W porównaniu do stanu sprzed leczenia odsetek pacjentów z zaburzeniami głosu (zła jakość głosu lub jego utrata) początkowo malał we wszystkich grupach (z wyjątkiem guzów nadgłośniowych), a w czasie pierwszego roku obserwacji rósł lub nie zmienił się. Liczba pacjentów bez zaburzeń połykania wzrosła w grupie z guzami: nadgłośniowymi, podgłośniowymi i przezgłośniowymi. Dyskusja: Uważamy za konieczne wprowadzenie standardowych badań kontrolnych przed- i pooperacyjnych głosu i połykania u pacjentów leczonych z powodu raka krtani.

10

Testy przesiewowe w diagnostyce zaburzeń połykania

88%

Jamróz B., Pabian M., Chmielewska J., Milewska M., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(4)

10-13

PL

Zaburzenia połykania należą do problemów interdyscyplinarnych i dotyczą dużej grupy pacjentów przebywających w szpitalach. Celem pracy było przedstawienie podstawowych testów przesiewowych wykorzystywanych w diagnostyce dysfagii, które mogą być przeprowadzane zarówno przez lekarzy, jak i pracujących na oddziale logopedów lub personel pielęgniarski. Praca zwiera protokoły wykorzystywane w czasie testów przesiewowych oraz opis ich przeprowadzenia.

11

Zastosowanie Volume-Viscosity Screening Test jako przesiewowego narzędzia w diagnostyce zaburzeń połykania

88%

Milewska M., Jamróz B., Chmielewska J., Clave P.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(2)

21-24

PL

Powszechnie wiadomo, że występowanie dysfagii wiąże się z konsekwencjami zarówno pierwotnymi (niedożywienie, odwodnienie, zachłystowe zapalenia płuc), jak i wtórnymi (dłuższy czas hospitalizacji, zwiększone koszty leczenia, wyższa śmiertelność). Z tego powodu tak ważne są badania przesiewowe w kierunku występowania zaburzeń połykania, szczególnie w grupach ryzyka. Celem badania przesiewowego jest identyfikacja chorych z zaburzeniami połykania wymagających dalszej pogłębionej diagnostyki przy użyciu metod instrumentalnych. Badanie przesiewowe powinno być nieinwazyjne, szybkie, łatwe do przeprowadzenia przez personel medyczny oraz charakteryzować się wysoką czułością i swoistością. Jednym z takich badań jest Volume-Viscosity Screening Test (VVST) wykorzystujące różne konsystencje w 3 objętościach (5, 10 i 20 ml), co poszerza możliwości narzędzia w zakresie wskazania nie tylko bezpiecznej objętości, lecz także także konsystencji.

12

Wyniki funkcjonalne leczenia oszczędzającego w raku krtani – sugestie dotyczące badań kontrolnych

88%

Vlčková K., Tedla M.

Otolaryngologia Polska

|

2019

|

vol. 73(5)

31-36

PL

Wstęp: Rak krtani i jego leczenie wiążą się z krótko- i długoterminowymi powikłaniami, wpływającymi na funkcję krtani i jakość życia. Materiały i metody: Analiza retrospektywna dokumentacji medycznych pacjentów leczonych operacyjnie lub zachowawczo z powodu raka krtani z oszczędzeniem krtani. Wyniki: Po zakończeniu leczenia najwięcej pacjentów ze złą jakością głosu obserwowano w grupie chorych na raka głośni (wczesnego lub zaawansowanego). Zaburzenia połykania występowały natomiast częściej w grupie osób z guzami przezgłośniowymi. W porównaniu do stanu sprzed leczenia odsetek pacjentów z zaburzeniami głosu (zła jakość głosu lub jego utrata) początkowo malał we wszystkich grupach (z wyjątkiem guzów nadgłośniowych), a w czasie pierwszego roku obserwacji rósł lub nie zmienił się. Liczba pacjentów bez zaburzeń połykania wzrosła w grupie z guzami: nadgłośniowymi, podgłośniowymi i przezgłośniowymi. Dyskusja: Uważamy za konieczne wprowadzenie standardowych badań kontrolnych przed- i pooperacyjnych głosu i połykania u pacjentów leczonych z powodu raka krtani.

13

Wykorzystanie terapii adaptacyjnej w rehabilitacji zaburzeń połykania

88%

Jamróz B., Szałańska M., Chmielewska J., Milewska M., Przekop Z., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(4)

24-27

PL

Zaburzenia połykania stanowią problem interdyscyplinarny, a w terapii pacjentów powinni uczestniczyć zarówno lekarze różnych specjalności, logopedzi, rehabilitanci, jak i dietetycy. Zadaniem logopedów i rehabilitantów jest pełna diagnostyka, określenie bezpiecznych konsystencji płynów i pokarmów oraz pokazanie skutecznych manewrów terapeutycznych (metody restytucyjne i kompensacyjne), zaś zadaniem dietetyków dostosowanie optymalnej pod względem wartości odżywczej diety do możliwości pacjenta (metody adaptacyjne). Celem pracy było przedstawienie modyfikacji konsystencji płynów i pokarmów wg zaleceń Międzynarodowej Inicjatywy Standaryzacji Diet w przypadku Dysfagii (The International Dysphagia Diet Standardisation Initiative; IDDSI). Praca przedstawia podstawowe konsystencje oraz testy pozwalające na ich sprawdzenie.

14

Ocena występowania zaburzeń połykania u chorych z przewlekłym kaszlem

75%

Jamróz B., Pabian M., Walczak J., Milewska M., Grabczak E., Marta D., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(2)

1-7

PL

Wprowadzenie: Pacjenci uskarżający się na przewlekły kaszel wymagają diagnostyki zaburzeń połykania. Cel pacy: Ocena występowania zaburzeń połykania (niosących za sobą ryzyko penetracji lub aspiracji pokarmu) w grupie chorych z przewlekłym kaszlem. Materiał i metoda: 34 kolejnych pacjentów hospitalizowanych z powodu przewlekłego kaszlu. Pacjenci wypełniali kwestionariusze Reflux Symptom Index (RSI) oraz Eating Assessment Tool 10 (EAT-10), przechodzili badanie przedmiotowe z zakresu głowy i szyi, ocenę palpacyjną mięśni zewnętrznych krtani, przesiewowy test połykania wody oraz ocenę endoskopową zaburzeń połykania. Wyniki: Analiza wyników kwestionariuszy EAT-10 oraz RSI wskazuje na ryzyko występowania refluksu oraz dysfagii. W przesiewowym teście połykania wody odsetek wyników pozytywnych zwiększał się wraz ze wzrostem objętości podawanego płynu. W badaniu endoskopowym stwierdzono m.in.: przedwczesne połykanie, podwójne połykanie, penetracje, aspiracje, zalegania na poziomie gardła i krtani. W badaniu przedmiotowym u 33% chorych stwierdzono obniżoną elewację krtani. Większość pacjentów cechowała się zwiększonym napięciem mięśni zewnątrzkrtaniowych. Wnioski: Dysfagia stanowi częsty problem chorych z przewlekłym kaszlem, u których diagnostyka foniatryczna powinna być rozszerzona o badanie FEES. Badanie wymaga kontynuacji na większej grupie pacjentów oraz porównania wyników z grupą kontrolną.

15

Endoskopowa ocena zaburzeń połykania - FEES : procedura badania z oceną kwestionariuszową

75%

Jamróz B., Walczak J., Milewska M., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2018

|

vol. 7(3)

1-8

PL

Badanie endoskopowe połykania FEES (fiberoptic endoscopic examination of swallowing) należy do podstawowych badań instrumentalnych wykorzystywanych w diagnostyce dysfagii ustno-gardłowej. Składa się z trzech części: I. Ocena anatomii i fizjologii gardła i krtani; II. Ocena spożywania pokarmów o różnych konsystencjach; III. Ocena skuteczności manewrów terapeutycznych. Celem pracy jest przedstawienie procedury badania oraz formularza wykorzystywanego do jego opisu.

16

Dystrofia mięśniowa oczno-gardzielowa – opis przypadku z pozytywnym wywiadem rodzinnym

63%

Kot M., Lewandowska M., Kruk-Jeromin J.

Aktualności Neurologiczne

|

2009

|

vol. 9

|

issue 3

214-218

EN

Oculopharyngeal muscular dystrophy (OPMD) is an autosomal dominant muscle disorder. Occasional cases of autosomal recessive inheritance have been reported. The pathogenic mechanism of OPMD is unknown. The mutation of the gene encoding PABP1 protein has been detected in patient with OPMD. It consists in expansion of GCG triplet repeat sequence in this gene. Pathological alleles consist of expansions greater that 8 and up to 13 GCG repeats. Due to its prevalence of 1 to 2% in the Western world, the (GCG)7 allele per se is condidered a polymorphism. Clinically OPMD is characterized by slowly progressive blepharoptosis, dysphagia, limb weakness and dysarthria during the fifth or sixth decade of life. Cases of OPMD have been reported in 30 countries. In this report, we described 68-year-old patient with OPMD that has been verified by genetic testing. Dysphagia was occurred in the patient at the age of 28. The blepharoptosis, limb weakness and dysarthria occurred later than dysphagia. Additionally, patient’s mother, older patient’s sister and one brother of the patient’s mother similar symptoms are presented.

PL

Dystrofia oczno-gardzielowa (OPMD) jest autosomalnie dominującą chorobą mięśni. Opisano również nieliczne przypadki z typem dziedziczenia autosomalnym recesywnym. Mechanizm patogenetyczny choroby nie jest znany. U chorych z OPMD wykrywana jest mutacja w genie kodującym białko PABP1. Polega ona na wydłużeniu ciągu powtórzeń trinukleotydowych CAG w obrębie tego genu. Patologiczny allel zawiera od 8 do 13 powtórzeń tripletów GCG. W przypadku 7 powtórzeń stwierdza się istnienie zmienności polimorficznej w oparciu o wynoszącą 1-2% częstość występowania allelu [GCG]7 w krajach zachodnich. Klinicznie OPMD cechuje się wolno postępującym opadnięciem powiek górnych, dysfagią, osłabieniem kończyn i dyzartrią, które pojawiają się w 5. lub 6. dekadzie życia. Przypadki OPMD zostały opisane w 30 krajach. W pracy przedstawiono przypadek dystrofii oczno-gardzielowej u 68-letniej pacjentki, zweryfikowany badaniem genetycznym. W wieku 28 lat pojawiły się u chorej zaburzenia połykania. Opadnięcie powiek górnych, osłabienie kończyn i dyzartria wystąpiły później niż dysfagia. Ponadto matka oraz starsza siostra pacjentki, a także brat matki prezentowali podobne objawy.

17

Ostra duszność jako manifestacja choroby Forestiera. Opis przypadku

63%

Kuryłowicz J., Stodulski D., Garsta E., Mikaszewski B.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2021

|

vol. 10(1)

49-52

PL

Wprowadzenie: Rozsiana idiopatyczna hiperostoza szkieletu (ang. diffuse idiopathic skeletal hyperostosis; DISH), zwana również „chorobą Forestiera”, jest chorobą niezapalną, charakteryzującą się kostnieniem przedniobocznej powierzchni trzonów kręgów, najczęściej w piersiowym odcinku kręgosłupa. W większości przypadków nie jest ona asymptomatyczna, jednakże osteofity umiejscowione w szyjnym odcinku kręgosłupa mogą powodować objawy otolaryngologiczne, takie jak: dysfagia, chrypka czy duszność. Opis przypadku: Ze względu ma to, że u starszych chorych z objawami ze strony górnych dróg oddechowych w diagnostyce różnicowej należy brać pod uwagę również DISH, prezentujemy przypadek 82-letniego mężczyzny z nasiloną dusznością krtaniową, u którego zdiagnozowano obecność osteofitów trzonów kręgów C4–C7. Opisywany pacjent został poddany leczeniu zachowawczemu, a następnie, ze względu na brak zadowalającego efektu terapeutycznego, zabiegowi neurochirurgicznemu, po którym dolegliwości ustąpiły.

18

Badanie wideofluoroskopowe – procedura badania z oceną kwestionariuszową

63%

Chmielewska J., Jamróz B., Gibiński K., Sielska-Badurek E., Milewska M., Niemczyk K.

Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny

|

2017

|

vol. 6(1)

12-20

PL

W artykule zaproponowano formularz do oceny badania wideofluoroskopowego u pacjentów z zaburzeniami połykania. Formularz został stworzony między 2015 a 2016 rokiem w Katedrze i Klinice Otolaryngologii WUM. Zasadnicza część formularza składa się z trzech elementów: oceny fazy oralnej, fazy gardłowej i oceny fazy przełykowej. Podstawowa kolumna formularza zawiera poszczególne objawy i odpowiedzi TAK/NIE. Następnie zastosowano ocenę nasilenia poszczególnych parametrów w skali czteropunktowej, gdzie: 0 – objawy nieistotne klinicznie, 1– łagodne zaburzenie, 2 – znaczne zaburzenie, 3 – głębokie zaburzenie. Pozostałe elementy formularza to: podstawowe dane o pacjencie i metodach odżywiania, ocena konsystencji i tekstur przyjmowanych pokarmów, konsystencji zalecanych po przeprowadzonym badaniu (wg standardów International Dysphagia Diet Standardisation Initiative (www.iddsi.org) oraz część oceny terapeutycznej niezbędnej do terapii logopedycznej. Formularz został opracowany na podstawie kwestionariusza obowiązującego w Trinity College, doświadczeń własnych oraz literatury przedmiotu.

Refine search results

Diagnostyka czynnościowych zaburzeń połykania

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

Rhabdomyoma przestrzeni przygardłowej – opis przypadku

Diagnostyka czynnościowych zaburzeń połykania

Dysfagia jako problem interdyscyplinarny. Trudności diagnostyczne dysfagii w przebiegu wrodzonej wady naczyniowej pod postacią prawostronnego łuku aorty z lewostronną atreria lusoria (opis przypadku)

Rzadki przypadek tłuszczaka tylnej ściany gardła i przestrzeni przygardłowej

Charakterystyka zaburzeń połykania u osób z zaburzeniami głosu

Dysfagia po udarach mózgu – wskazówki diagnostyczne i terapeutyczne

Wyniki funkcjonalne leczenia oszczędzającego w raku krtani – sugestie dotyczące badań kontrolnych

Testy przesiewowe w diagnostyce zaburzeń połykania

Zastosowanie Volume-Viscosity Screening Test jako przesiewowego narzędzia w diagnostyce zaburzeń połykania

Wyniki funkcjonalne leczenia oszczędzającego w raku krtani – sugestie dotyczące badań kontrolnych

Wykorzystanie terapii adaptacyjnej w rehabilitacji zaburzeń połykania

Ocena występowania zaburzeń połykania u chorych z przewlekłym kaszlem

Endoskopowa ocena zaburzeń połykania - FEES : procedura badania z oceną kwestionariuszową

Dystrofia mięśniowa oczno-gardzielowa – opis przypadku z pozytywnym wywiadem rodzinnym

Ostra duszność jako manifestacja choroby Forestiera. Opis przypadku

Badanie wideofluoroskopowe – procedura badania z oceną kwestionariuszową