Search results

1

Selected caries diagnostic methods

100%

Kuchta E., Szymanska J.

|

vol. 27

|

issue 3

195-198

EN

Standard caries diagnostic methods include a visual tactile method, as well as several radiographic methods. The former is a subjective method, while bitewing radiographs and digital radiographs (radiovisiography) enable detection of caries lesions only after 30% of hard dental tissue mineral substances have been lost. The paper presents methods based on electrical and optical phenomena that allow early caries diagnosis. Strengths and weaknesses of each presented method are discussed, basing this on recent literature review. The methods of caries detection generally used in daily clinical practice, combined with alternative methods, make it possible to significantly increase the effectiveness of dental caries diagnosis.

2

Specifics of proximal caries and their diagnostics in posterior teeth

100%

Wojcik-Checinska I., Mojsym A., Loj-Maczulska A., Chalas R.

Current Issues in Pharmacy and Medical Sciences

|

2015

|

vol. 28

|

issue 2

92-96

EN

Proximal surfaces are the second in turn after the occlusal surfaces, as being the most exposed places to the carious process. The specificity of changes and location makes the diagnostic of approximal cavities difficult. The aim of the study was to collect information on possibilities of detection, monitoring and assessment of carious lesions located on proximal surfaces, starting from the early stage. On the base of current literature, chosen methods of diagnosis, from conventional, to advanced technologies were presented. Current literature also suggests that none of the diagnostic methods exclude the possibility of misdiagnosis of proximal caries. Therefore, during the diagnosing of doubtful cases, it is advisable to employ several methods of assessment, with simultaneous individual appraisal of caries risk factors, such as oral hygiene, frequency of eating sweets or the number of active caries foci.

3

Urazy nerek – objawy i diagnostyka

63%

Ząbkowski T., Skiba R., Grabińska A., Maliborski A., Syryło T., Zieliński H.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2013

|

vol. 9

|

issue 3

263-266

EN

The authors present the classification, symptoms and diagnostic methods of renal injuries. These injuries can be life-threatening, but most of them are mild and can be managed conservatively. No less than 75% patients who were diagnosed with renal injuries are men. The group which is particularly exposed to renal injuries are young men doing sports, the injured of road accidents, victims of accidents in the house or at work, victims of fights and assaults. The results of conducted studies indicate that haematuria, pain and ecchymosis in the lumbar region, fractured ribs as well as abdominal mass can be the symptoms of renal injury. There are blunt and penetrating renal injuries as well as a 5-level classification of kidney injuries according to a degree of injuries – AAST. This classification enables to perform a standardization of different patient groups to choose a proper therapy and to predict the results of treatment. The mechanism of injury, its placement and severity are the standard guidelines within a choice of diagnostic methods and indications for treatment’s strategy. The imaging examinations are necessary in diagnostics of abdomen injuries with a suspicion of renal injury. Among the imaging examinations used in diagnostics of injuries of urogenital system and renal injuries it is to enumerate: ultrasonography, computed tomography, urography, arteriography and angiography. Computed tomography of abdomen with contrast injected into an intravenous line is a gold standard in diagnostics of renal injuries. If computed tomography is not available, it is recommended to perform ultrasonography as an examination of first choice.

PL

Autorzy przedstawiają klasyfikację, objawy i metody diagnostyczne urazów nerek. Urazy te mogą zagrażać życiu, jednak większość z nich ma łagodny przebieg i można je leczyć zachowawczo. Aż 75% pacjentów, u których stwierdzono uszkodzenia nerek, to mężczyźni. Grupę szczególnie narażoną stanowią młodzi mężczyźni uprawiający sport, uczestnicy wypadków drogowych, ofiary wypadków w domu lub w miejscu pracy, ofiary bójek i napadów. Z przeprowadzonych badań wynika, że objawami urazu nerek mogą być: krwiomocz, bóle i zasinienia w okolicach lędźwiowych, złamania żeber, napięty brzuch. Wyróżnia się urazy tępe i penetrujące oraz pięciostopniową klasyfikację urazów nerek według stopnia odniesionych obrażeń – AAST. Klasyfikacja ta pozwala na dokonanie pewnej standaryzacji różnych grup pacjentów i wyboru właściwej terapii oraz stwarza możliwość przewidywania wyników leczenia. Mechanizm urazu, jego umiejscowienie i ciężkość stanowią podstawowe wytyczne w wyborze metod diagnostycznych oraz postępowania leczniczego. Niezbędnym elementem diagnostyki urazu jamy brzusznej z podejrzeniem uszkodzenia nerek jest wykonanie badań obrazowych. Wśród badań obrazowych mających zastosowanie w diagnostyce urazów układu moczowo-płciowego oraz nerek należy wymienić: ultrasonografię, tomografię komputerową, urografię, angiografię i arteriografię. Tomografia komputerowa jamy brzusznej z dożylnym podaniem środka cieniującego stanowi złoty standard w diagnostyce urazów nerek. Przy braku dostępności tomografii komputerowej zalecane jest wykonanie ultrasonografii jako badania pierwszego rzutu.

4

Borelioza z Lyme – zasady rozpoznawania i leczenia

63%

Pancewicz S. A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2014

|

vol. 10

|

issue 2

163-173

EN

The paper discusses epidemiological and clinical data as well as therapeutic and diagnostic methods with regard to Lyme disease. Main manifestations of early (erythema migrans, borrelial lymphoma, Lyme carditis, neuroborreliosis and Lyme arthritis) and late (neuroborreliosis, Lyme arthritis, acrodermatitis chronica atrophicans) Lyme borreliosis are described and their treatment is discussed. The most useful antibiotics are doxycycline and ceftriaxone. It was noted that in most cases of Lyme disease the prognosis is good, and antibiotic treatment is very effective regardless of the stage of infection. Detection of specific anti-Borrelia burgdorferi antibodies in a patient with a history of a tick bite and clinical symptoms suggesting Lyme disease is necessary for diagnosis. The results of serological tests must be interpreted carefully and always in connection with the clinical picture. A seropositivity without clinical symptoms of the disease does not necessarily prove an active infection. Antibody serum titres should not be used to assess therapeutic efficacy or be regarded as an indication for a re-treatment. Current recommendations stress that detection of chemokine CXCL13, searching for B. burgdorferi antigens in the cerebrospinal fluid and urine, searching for B. Burgdorferi spheroplasts or L-forms as well as CD57+/CD3 subpopulation assessment as well as lymphocyte transformation test have no confirmed diagnostic significance in Lyme disease diagnostics.

PL

W pracy omówiono dane epidemiologiczne, obraz kliniczny, leczenie oraz metody diagnostyczne boreliozy z Lyme. Przedstawiono podstawowe manifestacje boreliozy wczesnej (erythema migrans, borrelial lymphoma, Lyme carditis, neuroborreliosis i Lyme arthritis) i późnej (neuroborreliosis, Lyme arthritis, acrodermatitis chronica atrophicans). Omówiono zasady antybiotykoterapii boreliozy. Podkreślono, że najużyteczniejszymi antybiotykami są doksycyklina i ceftriakson. Zwrócono uwagę, iż w większości przypadków boreliozy rokowanie jest dobre, a antybiotykoterapia cechuje się dużą skutecznością niezależnie od stadium choroby. Do rozpoznania boreliozy niezbędne jest wykrycie swoistych przeciwciał przeciwko Borrelia burgdorferi u pacjenta z wywiadem epidemiologicznym pokłucia przez kleszcze i objawami klinicznymi wskazującymi na chorobę z Lyme. Wyniki badań serologicznych muszą być interpretowane ostrożnie i zawsze w powiązaniu z obrazem klinicznym. Konieczne jest przestrzeganie dwuetapowego protokołu diagnostycznego: test ELISA, a następnie test Western blot. Obecność jedynie przeciwciał w surowicy, bez klinicznych cech choroby, nie musi być dowodem aktywnego zakażenia. Miano przeciwciał w surowicy nie może służyć do oceny skuteczności leczenia i nie jest wskazaniem do powtórnej antybiotykoterapii. Obecne rekomendacje podkreślają, że metody polegające na oznaczaniu chemokiny CXCL13 limfocytów B, poszukiwanie antygenów B. burgdorferi w płynie mózgowo-rdzeniowym i moczu, poszukiwanie cysty, sferoplastów albo L-form B. burgdorferi, ocena subpopulacji limfocytów CD57+/CD3 oraz test transformacji limfocytów (LTT) nie mają potwierdzonego znaczenia diagnostycznego w boreliozie z Lyme.

5

Przydatność mikroskopii elektronowej w diagnostyce gruczolaków przysadki

63%

Maksymowicz M., Olszewski W.

Folia Medica Lodziensia

|

2010

|

vol. 37

|

issue 1

151-173

EN

Pituitary adenomas represent the most common neoplasms of sella turcica. They are clinically differentiated mainly on the basis of their size, radiological features and hormonal secretion. The patients present symptoms of acromegaly, hyperprolactinemia, Cushing's disease, Nelson syndrome, TSH hypersecretion or clinically nonfunctioning adenomas. The lack of clinicopathological correlations in this tumors limit the importance of routine histological diagnosis. In the current WHO (2004) classification of pituitary adenomas immuno-histochemical evaluation is the “gold diagnostic standard”. However, immunohistochemical profiles may overlap, but ultrastructural features of these tumors are essential to reach a correct diagnosis. EM methods are capable of providing specific diagnosis in the majority of the rare adenoma subtypes with specific biological behavior, invasiveness, aggressive growth potential and recurrences. Our material consists of 2010 consecutive cases of surgically resected pituitary and sellar region tumors diagnosed in our department. Among them 1783 cases of pituitary adenomas were diagnosed. Ultrastructural evaluation was useful in: GH secreting adenomas - sparsely vs. densely granulated; bi-hormonal GH and PRL secreting adenomas; clinically nonfunctioning immunopositive (silent) adenomas; clinically nonfunctioning adenomas - nononcocytic vs. oncocytic; unusual plurihormonal adenomas - monomorphous vs. mixed cell. Immunoelectron microscopy was valuable in bi-hormonal adenomas: GH and PRL immunopositive. Conclusions: Currently, there are no accepted means of predicting adenoma’s invasiveness and long-term aggressiveness, but morphologic separation of some subtypes of pituitary adenomas by EM provided useful knowledge for classification and management. Our own data confirmed the usefulness of ultrastructural methods in diagnostic and prognostic evaluation of pituitary adenomas.

PL

Gruczolaki przysadki są najczęstszymi nowotworami występującymi w okolicy siodła tureckiego. Klinicznie są one klasyfikowane głównie na podstawie rozmiarów, cech radiologicznych i czynności hormonalnej. Pacjenci prezentują objawy akromegalii, hiperprolaktynemii, choroby Cushinga, zespołu Nelsona, hipertyreozy lub objawy guzów klinicznie niemych. Brak w tych guzach korelacji między obrazem klinicznym i patomorfologicznym, co ogranicza znaczenie rutynowej diagnostyki histologicznej. W aktualnej klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (2004) „złoty standard diagnostyczny” stanowi immunohistochemia. JednakŜe profile immunohistochemiczne mogą się pokrywać, zaś cechy ultrastrukturalne tych guzów mogą stanowić podstawę prawidłowego rozpoznania. Metody mikroskopowo-elektronowe umoŜliwiają rozpoznanie większości rzadkich podtypów gruczolaków o swoistej biologii i inwazyjności, agresywnym potencjale wzrostowym oraz skłonności do nawrotów. Materiał własny obejmuje 2010 nieselekcjonowanych przypadków guzów przysadki i okolicy siodła tureckiego leczonych chirurgicznie w latach 1998-2010, wśród których rozpoznano 1783 gruczolaki. Ocena ultrastrukturalna była przydatna w: gruczolakach wydzielających GH – skąpoziarniste vs. bogatoziarniste, dwu-hormonalnych gruczolakach wydzielających GH i PRL, gruczolakach klinicznie nieczynnych hormonalnie, ale immunododatnich (niemych), klinicznie nieczynnych – onkocytarne vs. nieonkocytarne; rzadkich gruczolakach wielohormonalnych – monomorficzne vs. mieszane. Metoda immunomikroskopowo- elektronowa była przydatna w dwu-hormonalnych gruczolakach wydzielających GH i PRL. Wnioski: Obecnie brak ogólnie akceptowanych metod oceny przewidywania inwazyjności lub agresywności, ale rozpoznanie niektórych podtypów gruczolaków metodą mikroskopii elektronowej dostarcza podstawowych informacji umoŜliwiających ich sklasyfikowanie i prawidłowe postępowanie pooperacyjne. Nasze własne obserwacje oraz dane z piśmiennictwa potwierdzają przydatność metod ultrastrukturalnych w diagnostycznej i prognostycznej ocenie tych guzów.

6

Wybrane zaburzenia funkcji poznawczych po udarze mózgu – charakterystyka kliniczna i diagnostyka

63%

Sabiniewicz M., Niwald M., Machnia M., Włodarczyk L., Miller E.

Aktualności Neurologiczne

|

2015

|

vol. 15

|

issue 1

35-40

EN

Patients after brain stroke are at a higher risk of developing cognitive dysfunctions. Clinical studies show that it is the cause of cognitive impairment in approximately two thirds of patients above 65 years of age. Deficits arising after stroke may include all areas of daily functioning. The factor that determines the type of clinical symptoms is the location and the area of brain damage. Cognitive impairment affects treatment and rehabilitation and, consequently, the quality of life. There are several neuropsychological tests and clinical trials, with different ranges of sensitivity, to measure cognitive function. Cognitive dysfunctions can affect many cognitive areas or their isolated aspects. The clinical course is often characterised by a mild form of cognitive impairment, or an advanced multisymptomatic form, such as vascular dementia. There is a need for general recommendations for the diagnosis and treatment of cognitive impairment in patients after stroke which would include healthy lifestyle and risk factors. The article presents the most important and most frequent cognitive dysfunctions that can arise after ischaemic stroke together with the clinical characteristics of symptoms and possibilities of their diagnosis. Also, the mutual influence of the basic mood and cognitive functioning is highlighted. In addition, the article describes the impact of key factors for cognitive functioning after stroke on prognosis. The clinical picture of cognitive impairment after stroke includes non-specific and specific symptoms. The non-specific symptoms are a response of the body to homoeostasis impairment by a sudden vascular incident. The characteristics of the specific symptoms depend on the location of organic damage.

PL

Udar mózgu znacznie zwiększa ryzyko rozwoju zaburzeń poznawczych. Badania wskazują, że jest przyczyną występowania zaburzeń poznawczych u około ⅔ chorych po 65. roku życia. Deficyty powstałe po udarze mózgu mogą obejmować wszystkie obszary codziennego funkcjonowania. Czynnikiem determinującym rodzaj objawów klinicznych jest przede wszystkim lokalizacja, obszar uszkodzenia mózgu. Zaburzenia poznawcze wpływają na efekty leczenia i rehabilitacji oraz jakość życia chorego. Do oceny aktywności kognitywnej stosowane są odpowiednie testy i kliniczno-eksperymentalne próby neuropsychologiczne o różnym stopniu czułości diagnostycznej. Dysfunkcje mogą dotyczyć wielu obszarów poznawczych lub ich izolowanych aspektów. Przebieg kliniczny charakteryzuje łagodna postać zaburzeń poznawczych albo postać rozwinięta, wieloobjawowa, jak w otępieniu naczyniopochodnym. Istnieje potrzeba stworzenia ogólnych zaleceń co do diagnostyki i terapii zaburzeń poznawczych u chorych po udarze mózgu. Praca przedstawia najważniejsze i najczęstsze zaburzenia funkcji poznawczych u pacjentów po udarze niedokrwiennym, charakterystykę kliniczną tych objawów, a także możliwości diagnostyki. Zwrócono uwagę na wzajemny wpływ nastroju podstawowego i funkcjonowania kognitywnego. Ponadto omówiono wpływ czynników kluczowych dla funkcjonowania poznawczego chorego po udarze mózgu na rokowanie. Obraz kliniczny zaburzeń poznawczych po udarze obejmuje objawy ogólnomózgowe i specyficzne. Symptomy nieswoiste są odpowiedzią organizmu na zaburzenie homeostazy układu przez nagły incydent naczyniowy, a charakterystyka symptomów specyficznych zależy od lokalizacji uszkodzenia organicznego.

Refine search results

2 Current Issues in Pharmacy and Medical Sciences

2 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 Aktualności Neurologiczne

1 Folia Medica Lodziensia

2 2015

2 2014

1 2013

1 2010

1 Chalas R.

1 Grabińska A.

1 Kuchta E.

1 Loj-Maczulska A.

1 Machnia M.

1 Maksymowicz M.

1 Maliborski A.

1 Miller E.

1 Mojsym A.

1 Niwald M.

1 Olszewski W.

1 Pancewicz S. A.

1 Sabiniewicz M.

1 Skiba R.

1 Syryło T.

1 Szymanska J.

1 Wojcik-Checinska I.

1 Włodarczyk L.