Search results

1

Chemioterapia w guzach neuroendokrynnych układu pokarmowego (GEP-NEN)

100%

Kolasińska-Ćwikła A.

OncoReview

|

2012

|

vol. 2

|

issue 4

255-261

EN

Approximately two-thirds of malignant GEP-NENs are metastatic at discovery. Chemotherapy with platinum and etoposide is a standard therapy for poorly differentiated GEP-NEC. For well-differentiated pancreatic GEP-NEN association of streptozotocin/doxorubicin and/or 5-Fu is a standard. However, it requires comparison with other established therapies. International recommendations have suggested abandoning the use of classical cytotoxics in the treatment of metastatic midgut tumours in favour of more suitable options when applicable.

PL

Nowotwory neuroendokrynne układu pokarmowego w chwili rozpoznania choroby są w stadium rozsianym u ok. 2/3 chorych. Chemioterapia z użyciem schematu cisplatyna + etopozyd pozostaje standardem w przypadku zaawansowanych postaci niskozróżnicowanych raków neuroendokrynnych (NEC G3 wg klasyfikacji WHO z 2010 r.). W przypadku dobrze zróżnicowanych nowotworów neuroendokrynnych trzustki streptozotocyna, doksorubicyna i/lub 5-Fu są uważane za chemioterapię standardową, mimo że nie ma randomizowanych badań porównujących ją z innymi terapiami. Międzynarodowe wytyczne nie rekomendują stosowania chemioterapii w rozsianych nowotworach neuroendokrynnych pochodzących ze środkowego odcinka prajelita (midgut). Chorzy ci powinni być kwalifikowani do innego typu leczenia.

2

Trabektedyna w leczeniu raka jajnika

80%

Markowska J., Bidziński M., Kojs Z., Kotarski J.

Current Gynecologic Oncology

|

2017

|

vol. 15

|

issue 3

218-223

EN

The paper describes standard therapeutic management used in patients with ovarian cancer, which is based, among other things, on the recommendations of the Polish Gynecological Oncology Society. Therapeutic management encompasses surgical treatment and systemic therapy with cytostatic drugs (typically derivatives of platinum and paclitaxel as first-line therapy). Total or optimal cytoreduction is an important element of surgical treatment. Additionally, the response to first-line adjuvant chemotherapy is a highly significant prognostic factor. Bevacizumab is an effective treatment in the first-line chemotherapy and in patients with platinum-sensitive relapsed ovarian cancer. Trabectedin (Yondelis) used in patients with relapsed ovarian cancer (partially platinum-sensitive) (relapse within 6–12 months after first-line chemotherapy) proved to be an effective drug. Used in combination with pegylated liposomal doxorubicin, the drug significantly improved progressionfree survival (time to progression ranging between 9.2 vs. 7.2 months, p = 0.017) as compared to pegylated liposomal doxorubicin alone. Improvement of overall survival was also demonstrated (22.4 vs. 18.9 months, p = 0.835), however, it was insignificant. In addition, trabectedin used in relapsed ovarian cancer increased sensitivity to platinum and exhibited low toxicity.

PL

W pracy opisano postępowanie terapeutyczne standardowo stosowane u chorych na raka jajnika, oparte m.in. na rekomendacjach Polskiego Towarzystwa Ginekologii Onkologicznej. Terapia obejmuje postępowanie operacyjne i systemowe leczenie cytostatykami (standardowo: pochodnymi platyny i paklitakselu w pierwszej linii leczenia). Istotnym elementem leczenia operacyjnego jest całkowita, ewentualnie optymalna cytoredukcja. Również odpowiedź na pierwszą linię adiuwantowej chemioterapii stanowi ważny czynnik prognostyczny. Podawanie bewacyzumabu w pierwszej linii leczenia chemicznego i w platynowrażliwym nawrotowym raku jajnika jest skutecznym sposobem terapii. U pacjentek ze wznową (w czasie 6–12 miesięcy po pierwszej linii chemioterapii) raka jajnika – częściowo platynowrażliwego – skutecznym lekiem okazała się trabektedyna (Yondelis). Stosowana z pegylowaną liposomalną doksorubicyną, wydłużyła znamiennie czas wolny od progresji (9,2 vs 7,2 miesięca, p = 0,017) w stosunku do stosowanej wyłącznie liposomalnej doksorubicyny. Wykazano też wydłużenie całkowitego przeżycia (22,4 vs 18,9 miesiąca, p = 0,835), choć statystycznie różnica nie była znamienna. Zaletami trabektedyny stosowanej we wznowie raka jajnika są zwiększenie wrażliwości guza na preparaty platyny oraz niska toksyczność.

3

Jaka jest optymalna terapia pierwszej linii dla chorych na zaawansowanego raka jajnika?

80%

Moszyński R., Monies-Nowicka A.

Current Gynecologic Oncology

|

2018

|

vol. 16

|

issue 2

89-95

EN

Ovarian carcinoma remains a serious clinical challenge. Five-year survival rates in patients with ovarian carcinoma reach merely 46%, while the rate of patients diagnosed with advanced ovarian carcinoma (stage III and IV according to the International Federation of Gynecology and Obstetrics) amounts to 70%. It is very important to establish the correct diagnosis, confirm it histopathologically, and plan treatment in patients suspected of having a malignant ovarian tumor. In the diagnostic process, one should assess whether complete cytoreduction is possible, as this is the only optimal therapy for patients. After surgery, patients usually receive chemotherapy, typically paclitaxel and carboplatin in 6 courses every 3 weeks. In certain cases, intravenous chemotherapy can be combined with intraperitoneal therapy. The latest studies have also shown benefits of adding antiangiogenic agents, such as bevacizumab, to chemotherapy. This modification is associated with prolonged recurrence-free survival by approximately 4 months. The most common complications of antiangiogenic therapy are proteinuria and hypertension. When it is not possible to perform primary cytoreductive surgery in advanced ovarian cancer patients, neoadjuvant chemotherapy, usually including paclitaxel and carboplatin, can be applied. Treatment outcomes are similar to those obtained in patients with suboptimal primary resection, whilst perioperative mortality is significantly lower. Debulking surgery can be reconsidered after 3 courses of chemotherapy. In patients using antiangiogenic agents, such as bevacizumab, it is important to maintain a 6-week drug-free interval before and after surgery, as this drug affects operative wound healing.

PL

Rak jajnika wciąż stanowi poważny problem kliniczny. Odsetek 5-letnich przeżyć w grupie pacjentek z rakiem jajnika sięga zaledwie 46%, a odsetek chorych z zaawansowanym rakiem jajnika (w III i IV stopniu według International Federation of Gynecology and Obstetrics) to aż 70%. U pacjentek z podejrzeniem złośliwego guza jajnika bardzo ważne są postawienie prawidłowej diagnozy, potwierdzenie rozpoznania w badaniu histopatologicznym i zaplanowanie leczenia. W procesie diagnostycznym należy ocenić, czy istnieje możliwość wykonania całkowitej cytoredukcji, gdyż jedynie takie leczenie jest optymalne dla pacjentki. Po leczeniu operacyjnym chora najczęściej otrzymuje chemioterapię według schematu paklitaksel i karboplatyna w 6 kursach co 3 tygodnie. W niektórych przypadkach możliwe jest łączenie chemioterapii dożylnej i dootrzewnowej. Najnowsze badania wykazały również korzyści płynące z dodawania leków antyangiogennych, takich jak bewacyzumab, do chemioterapii, co wiąże się z przedłużeniem przeżycia bez nawrotu choroby średnio o 4 miesiące. Najczęstszymi powikłaniami leczenia antyangiogennego okazały się białkomocz i nadciśnienie tętnicze. Gdy przeprowadzenie pierwotnej cytoredukcji u pacjentek z zaawansowanym rakiem jajnika jest niemożliwe, stosuje się chemioterapię neoadiuwantową, zazwyczaj według schematu paklitaksel i karboplatyna. Wyniki leczenia są podobne do tych uzyskiwanych w grupie chorych poddanych pierwotnej nieoptymalnej resekcji, natomiast umieralność okołooperacyjna jest znacząco mniejsza. Po 3 kursach terapii można rozważyć operację cytoredukcjną. W przypadku stosowania leków antyangiogennych ważne jest zachowanie 6-tygodniowego okresu bez podawania bewacyzumabu przed operacją i po niej – lek ma bowiem negatywny wpływ na gojenie się rany pooperacyjnej.

4

Zaawansowany mięsak maziówkowy o długotrwałym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

71%

Jagiełło-Wieczorek E.

OncoReview

|

2013

|

vol. 3

|

issue 4

264-269

EN

We present the case of a 18-year-old man, who was admitted to the Maria Sklodowska-Curie Memorial Cancer Centre and Institute of Oncology in Warsaw in 2007 year after non-radical resection of synovial sarcoma located in right axilla. The staging was established as unifocal limited disease after diagnostic procedures. The patient was treated with combined therapy consists of neoadiuvant chemotherapy, radiotherapy, surgery and adjuvant chemotherapy. In 2009 year we noted locoregional recurrence of disease and after dissemination to the lungs and locoregional recurrence was diagnosed again. Eight line of chemotherapy was given and a number of metastasectomy of lungs was performed because of recurrence of pulmonary metastases. At present on the grounds of progression of disease – metastases to bones and recurrence of metastases to lungs patient is receiving a new drug – pazopanib, as non-standard therapy. As a result of this therapy a thirteen months stabilisation of disease is achieved.

PL

W pracy opisano przypadek 18-letniego mężczyzny, który zgłosił się do Centrum Onkologii im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie w 2007 r. po nieradykalnej operacji wycięcia mięsaka maziówkowego w okolicy prawego dołu pachowego. Po przeprowadzeniu diagnostyki określającej zaawansowanie miejscowe i wykluczeniu rozsiewu procesu nowotworowego pacjenta zakwalifikowano do leczenia skojarzonego pod postacią chemioterapii neoadiuwantowej, radioterapii, leczenia chirurgicznego i uzupełniającej chemioterapii. W 2009 r. doszło do wznowy miejscowej, a w kolejnych latach do rozsiewu choroby do płuc oraz do następnej wznowy miejscowej. Pacjent otrzymał łącznie 8 linii chemioterapii i został poddany kilku metastazektomiom z powodu nawrotowych przerzutów do płuc. Obecnie z powodu progresji choroby, pod postacią przerzutów do kości i nawrotu przerzutów do płuc, pacjent jest leczony nowo zarejestrowanym lekiem w terapii mięsaków – pazopanibem, w ramach chemioterapii niestandardowej, w której wyniku uzyskano trwającą już 13 miesięcy stabilizację choroby.

5

Uwarunkowania zaburzeń poznawczych powstających wskutek leczenia onkologicznego i wybrane sposoby terapii kognitywnej

61%

Bury M.

Psychiatria i Psychologia Kliniczna

|

2015

|

vol. 15

|

issue 1

26-32

EN

In the light of the current empirical data, the situation of a patient suffering from a cancer can be additionally burdened by the co-occurrence of cognitive impairments, which are referred to as chemobrain, appearing as a result of oncological treatment. However, research findings are extremely diversified both with respect to the occurrence of cognitive impairments, their exacerbation, duration, and with respect to the factors determining as well as modifying the symptoms of the deterioration of cognitive processes. The mechanisms which directly influence the occurrence of cognitive impairments include neurotoxic factors, oxidative stress, DNA damage, hormonal changes, immunological dysregulation, central nervous system vascular changes, and genetic predispositions. Genetic mutations, proinflammatory cytokines, paraneoplastic diseases, type of treatment, genetic polymorphism, immunological reactivity, diet, the level of hormones as well as the previous cognitive resources of patients have also an indirect, yet significant, influence on the occurrence of cognitive impairments. Therefore, the aim of this article is to analyze the test results explaining the diversified cognitive outcomes of oncological treatment, with particular reference to the factor of the dysregulation of cytokines level, which seems to have a major influence on the occurrence of chemobrain symptoms. A number of exemplary therapeutical approaches, which improve the daily cognitive functioning of patients suffering from oncological diseases, have been described: MAAT training (Memory and Attention Adaptation Training), the Cognitive-Behavioral Model of Everyday Memory method (CBMEM), the C-Car exercises and Strategy Training, the Mindfulness-Based Stress Reduction (MBSR) – a strategy reducing stress – or the Polish RehaCom system. All of the mentioned therapeutic options aim to improve selected functions, that is attention or memory, the increase of self-awareness of the experienced deficits or self-control abilities.

PL

Jak wynika z aktualnych danych empirycznych, sytuację pacjenta cierpiącego na nowotwór mogą dodatkowo utrudniać współwystępujące zaburzenia poznawcze pojawiające się wskutek leczenia onkologicznego; zaburzenia te określa się jako chemobrain. Rezultaty badań są bardzo zróżnicowane – zarówno w zakresie powszechności zaburzeń poznawczych, ich nasilenia czy czasu trwania, jak i w zakresie czynników determinujących lub modyfikujących objawy dotyczące procesów poznawczych. Do mechanizmów bezpośrednio wpływających na wystąpienie zaburzeń poznawczych zalicza się czynniki neurotoksyczne, stres oksydacyjny, uszkodzenie DNA, zmiany hormonalne, dysregulację immunologiczną, zmiany naczyniowe ośrodkowego układu nerwowego, predyspozycje genetyczne. Pośrednio na powstawanie zaburzeń oddziałują natomiast mutacje genetyczne, cytokiny prozapalne, zespoły paranowotworowe, rodzaj leczenia, polimorfizm genetyczny, reaktywność immunologiczna, dieta, poziom hormonów i wcześniejsze zasoby poznawcze chorego. Celem artykułu jest analiza wyników badań wyjaśniających zróżnicowane skutki poznawcze leczenia onkologicznego, ze szczególnym uwzględnieniem dysregulacji poziomu cytokin – mającej, jak się wydaje, istotny udział w patogenezie objawów chemobrain. Omówiono także kilka podejść terapeutycznych wspomagających codzienne funkcjonowanie poznawcze pacjentów onkologicznych: trening MAAT (Memory and Attention Adaptation Training), metodę CBMEM (Cognitive-Behavioral Model of Everyday Memory), ćwiczenia C-Car and Strategy Training, metodę redukcji stresu MSBR (Mindfulness-Based Stress Reduction) i polski system RehaCom. Wszystkie wymienione propozycje mają na celu usprawnianie wybranych funkcji, takich jak uwaga albo pamięć, wzrost samoświadomości deficytów i poprawę samokontroli.

6

Zastosowanie echokardiografii w onkologii – uwagi praktyczne

61%

Mańczak R., Szmit S., Torbicki A.

OncoReview

|

2012

|

vol. 2

|

issue 3

183-192

EN

The paper presents the contemporary use of echocardiography in diagnosis of primary and metastatic tumors of the heart as well as in assessment of cardiovascular risk related to medical and interventional oncological therapy. Authors described the role of echocardiography in qualification for pericardiocentesis, cancer surgery and chemotherapy. The accuracy of echocardiography in evaluation of cardiac function was discussed in the context of recognizing cardiotoxicity of anticancer therapy. The historical and current definitions of iatrogenic myocardial damage and dysfunction were summarized. Finally, key recommendations derived from polish and foreign clinical guidelines for the use of echocardiography in patients with cancer were presented.

PL

Artykuł przedstawia współczesne zastosowanie echokardiografii w wykrywaniu pierwotnych i przerzutowych nowotworów serca oraz w ocenie ryzyka sercowo-naczyniowego związanego z farmakologicznym i zabiegowym leczeniem nowotworów. Omówiono w nim rolę echokardiografii w kwalifikacji do perikardiocentezy, onkologicznych zabiegów operacyjnych oraz chemioterapii. Krytycznie przedstawiono dokładność echokardiograficznej oceny funkcji mięśnia sercowego w kontekście rozpoznawania kardiotoksyczności leczenia przeciwnowotworowego. Zestawiono historyczne i obowiązujące definicje jatrogennej dysfunkcji skurczowej serca. Przedstawiono obecnie obowiązujące polskie i zagraniczne rekomendacje dotyczące zastosowań echokardiografii u chorych z nowotworami.

7

Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku

61%

Pudło K., Błotniak A., Skoczylas T., Dąbrowski A., Szawłowski A., Kozłowski M., Lampe P., Wallner G.

Polish Journal of Surgery

|

2016

|

vol. 88(5)

448-463

PL

Wśród wielu różnych czynników wpływających na wyniki leczenia raka można wyróżnić czynniki zależne od pacjenta, czynniki zależne od guza nowotworowego oraz czynniki zależne od leczenia. Wpływ czynników zależnych od pacjenta na wyniki terapii skojarzonej raka przełyku zwykle pozostawał poza zakresem dotychczasowych prac badawczych. Celem pracy była analiza wpływu czynników konstytucyjnych i środowiskowych związanych z pacjentem na wczesne wyniki terapii skojarzonej płaskonabłonkowego raka przełyku. Materiał i metodyka. Przeanalizowano prospektywnie gromadzone dane 84 pacjentów z rakiem płaskonabłonkowym przełyku leczonych w ramach wieloośrodkowego badania klinicznego z randomizacją do leczenia skojarzonego. Oceniano związek między wczesnymi efektami terapii neoadiuwantowej (objawami toksycznymi ogółem, poważnymi objawami toksycznymi, śmiertelnością związaną z leczeniem, kliniczną i patologiczną odpowiedzią na leczenie) oraz wczesnymi wynikami leczenia chirurgicznego (powikłaniami i zgonami pooperacyjnymi, częstością resekcji leczniczej R0) a czynnikami konstytucjonalnymi (wiek, płeć, wzrost, wskaźnik masy ciała, współczynnik sprawności w skali Karnofsky’ego – KPS, grupę krwi) i środowiskowymi zależnymi od pacjenta (miejsce zamieszkania, czas i intensywność palenia, częstość i ilość spożywania alkoholu oraz narażenie zawodowe). Wyniki. Istotną różnicę w częstości zgonów związanych z terapią neoadiuwantową stwierdzono u pacjentów z gorszym stopniem sprawności (KPS 70‑80 vs 90‑100; p=0,0016). Co ciekawe, znacznie więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0034) i powikłań pooperacyjnych (p=0,0293) obserwowano u pacjentów niepalących. Podobnie, więcej objawów toksycznych terapii neoadiuwantowej (p=0,0029) i wyższą śmiertelność pooperacyjną (p=0,0405) stwierdzono u chorych spożywających umiarkowane ilości alkoholu. Wnioski. Palenie tytoniu i spożywanie nadmiernej ilości alkoholu może osłabiać działanie toksyczne terapii neoadiuwantowej i leczenia chirurgicznego u chorych leczonych z powodu raka przełyku. Informacje dotyczące tych uzależnień nie powinny być przyczyną odstępowania od prób radykalnego leczenia choroby podstawowej.

8

Patients' quality of life during treatment with cytostatic drugs in hematologic cancers

61%

Rosińczuk J., Kołtuniuk A., Lech K.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2016

|

vol. 70

184-195

EN

INTRODUCTION: Cancer and its treatment with cytostatic drugs entails a number of negative experiences, emotions and side effects. Taking care of a oncological patient reveals a strong dependence between the quality of life and the patient's abilities and capabilities to meet their individual needs. OBJECTIVE: Evaluation of the quality of life and assessment of the influence of cancer treatment with cytostatic drugs on the quality of life of patients with blood cancers. MATERIAL AND METHODS: The study was conducted among 50 patients from the Department of Hematology, Blood Cancer and Bone Marrow Transplantation. In order to examine the quality of life of people in the course of treatment with cytostatic drugs in hematological cancers, a diagnostic survey method was implemented with the use of the author’s self-designed questionnaire and the EORTIC QLQ-C30 questionnaire in the Polish version. RESULTS: Analysis of the results of the study material reveals that:  almost all the respondents suffered side effects of cytostatic medication;  half of the respondents could not define their quality of life as good or bad;  regardless of gender, the respondents function best in the cognitive aspect. CONCLUSIONS: The illness and its treatment had a greater negative impact on the sexual life in men than in women. 1. Women evaluated the quality of life significantly worse in terms of physical functioning, whereas men evaluated significantly worse the quality of life in terms of symptoms such as pain, shortness of breath and constipation. 2. Fatigue, as a symptom of the disease, was the most common ailment mentioned by the respondents. 3. Demographic factors, i.e age, marital status, professional activity, education level and place of residence correlated with the selected domains of life quality. 4. The overall assessment of patients' quality of life was reduced on average by 50%.

PL

WSTĘP: Choroba nowotworowa i leczenie za pomocą leków cytostatycznych niesie ze sobą szereg negatywnych doznań, emocji oraz skutków ubocznych. W opiece nad pacjentem onkologicznym jakość życia pozostaje w silnej zależności ze zdolnościami i możliwościami chorego do zaspokajania jego indywidualnych potrzeb. CEL: Celem pracy była ocena jakości życia oraz ocena wpływu leczenia lekami cytostatycznymi na jakość życia chorych na nowotwory krwi. MATERIAŁ I METODY: Badania zostały przeprowadzone wśród 50 pacjentów Kliniki Hematologii, Nowotworów Krwi i Transplantacji Szpiku. W celu zbadania jakości życia osób w trakcie leczenia lekami cytostatycznymi w chorobach nowotworowych krwi posłużono się metodą sondażu diagnostycznego, z wykorzystaniem kwestionariusza ankiety własnego autorstwa oraz kwestionariusza EORTIC QLQ-C30 w wersji polskiej. WYNIKI: Z analizy materiału badawczego wynika iż:  u prawie wszystkich badanych wystąpiły skutki uboczne przyjmowania leków cytostatycznych;  połowa badanych oceniła jakość swojego życia ani dobrze, ani źle;  bez względu na płeć ankietowane osoby najlepiej funkcjonują w aspekcie poznawczym. WNIOSKI: 1. Choroba i leczenie wywarły większy negatywny wpływ na życie intymne mężczyzn niż kobiet. 2. Kobiety istotnie niżej oceniły jakości życia w aspekcie funkcjonowania fizycznego, natomiast mężczyźni istotnie gorzej ocenili jakości życia w skali objawów takich, jak ból, duszność oraz zaparcia. 3. Zmęczenie, jako objaw choroby, było najczęściej zgłaszaną dolegliwością wśród ankietowanych. 4. Czynniki demograficzne, tj. wiek, stan cywilny, aktywność zawodowa, poziom wykształcenia oraz miejsce zamieszkania, korelowały z wybranymi domenami jakości życia. 5. Ogólna ocena jakości życia pacjentów była obniżona średnio o 50%.

9

Ocena częstości zajęcia oczodołu oraz skuteczności stosowanego leczenia (chemioterapii) w przebiegu zaawansowanych non-Hodgkin lymphoma

61%

Wróbel M., Grabińska K., Dziewidek A., Spychałowicz W.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2011

|

vol. 65

|

issue 5-6

49-53

EN

INTRODUCTION Choice of therapeutic methods depends on lymphoma’s location. Extranodal non-Hodgkin lymphoma (NHL) are treated with radiotherapy, chemotherapy and surgery. MATERIAL AND METHODS A retrospective analysis of patients with advanced NHL treated between year 2003 and 2009 in Clinic of Oncology and Chemotherapy in Katowice, 19 patients had goggled eyes, 11 in one side and 8 in both sides. 14 patients from that group had diagnosed ocular form of lymphoma (9 women and 5 men). After histological analysis 6 patients were diagnosed with DLBCL, 2 SLL, 4 MALT, 2 FL. 5 patients didn’t have any kind of lymphoma. Chemotherapy was established after histological results, DLBCL according to program R – CHOP, SLL program COP or R – CVP, MALT program COP and FL R – CVP. RESULTS After chemotherapy: DLBCL = 5 CR + 1 PD, SLL = 1 CR + 1 PR, MALT = 1 CR + 3 PR, FL = 2 CR and two deaths (DLBCL, FL). A recurrence was observed in 1 patient with FL after 11moths. Progression was observed in 1 patient with DLBCL after 12 months, 1 patient with SLL after 21 months and 1 with MALT after 27 months. CONCLUSIONS Ocular infi ltration in case of advanced form of NHL doesn’t aggravate patients’ prognosis. The standard chemotherapy is an effi cient form of treatment which ensures the retreat of infi ltration in ocular in the majority of cases. The eff ect is permanent among patients with progression as well.

PL

WSTĘP Zajęcie narządów i tkanek pozalimfatycznych jest ważne w przebiegu i leczeniu non-Hodgkin lymphoma (NHL). MATERIAŁ I METODY Dokonano retrospektywnej analizy 411 przypadków chorych z zaawansowanym NHL (CS III–IV). U 19 (4,6%) pacjentów stwierdzono wytrzeszcz gałek ocznych. U 14 (3,4%) pacjentów z wytrzeszczem stwierdzono rozrost chłoniakowy w oczodole (przedział wieku 27–80 lat). Podtyp DLBCL stwierdzono u 6 pacjentów, SLL u 2, MALT u 4, FL u 2. U 5 chorych nie potwierdzono nacieku chłoniakowego w oczodole. Ze względu na zaawansowaną postać choroby pacjentów kwalifi kowano do chemioterapii według następujących schematów: DLBCL 6 – 8 x R – CHOP, SLL 6 x COP lub R – CVP, MALT 4 – 6 x COP, FL 8 x R – CVP. WYNIKI DLBCL = 5 CR + 1 PD, SLL = 1 CR + 1 PR, MALT = 1 CR + 3 PR, FL = 2 CR. Czas obserwacji chorych 5–69 miesięcy. Wznowa u 1 chorego z FL po 11 miesiącach, progresja u 1 chorego z DLBCL po 12 miesiącach, u 1 chorej z SLL po 21 miesiącach i 1 chorej z MALT po 27 miesiącach 2 zgony (DLBCL, FL). U żadnego chorego po skutecznej chemioterapii nie wystąpił nawrót zmian w oczodole. WNIOSKI Naciek chłoniakowy oczodołu w zaawansowanych NHL nie pogarsza rokowania chorych. Standardowa chemioterapia jest skutecznym leczeniem zapewniającym w większości przypadków trwałe ustąpienie nacieku. Dotychczasowa obserwacja wskazuje, że efekt ten jest trwały także u chorych, u których doszło do progresji lub wznowy choroby w innej lokalizacji.

10

Rak surowiczy śluzówki trzonu macicy – trudności w postępowaniu diagnostyczno-leczniczym

51%

Adam C., Janusz E.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 2

157-164

EN

Uterine papillary serous carcinoma (UPSC) is an extremely malignant tumor associated with a grim prognosis. It accounts for less than 10% of all cases of endometrial cancer. Mean age at presentation is 68 years. Morphological appearance is similar to poorly differentiated serous cancer of the ovary. A characteristic feature is extensive invasion of blood and lymph vessels and rapid intraperitoneal dissemination. Endometrial glandular dysplasia is currently considered a precursor lesion of UPSC. The basic pathogenetic event is mutation of suppressor gene TP53 and overexpression of HER2/neu (human epithelial growth factor receptor 2). UPSC differs morphologically, genetically and clinically from endometrioid cancer. It is usually diagnosed in slender elderly women and is not corre-lated with hormonal risk factors. The serous type, in contrast to endometrioid cancer (EEC) usually developing within atypical proliferative lesion, develops mainly within atrophic endometrium, is characterized by high grade of malignancy (G3) and aggressive clinical course. Metastases within the abdominal cavity and lymph nodes develop rapidly and recurrences are usually distant and multifocal. Every case of endometrial cancer of any grade, with a component of serous cancer, should be treated like serous cancer of the ovary. Properly performed staging includes: hysterectomy with adnexectomy, pelvic and periaortal lymphadenectomy, omentectomy and inspection of the peritoneal cavity, as in the case of ovarian cancer. Adjuvant treatment includes chemotherapy based on platinum and taxane with or without radiotherapy. High frequency of extrauterine serous foci even at early stages of the disease necessitates an aggressive and multimodal therapeutic approach. Unfavorable treatment outcomes in UPSC reported to date, force us to search for novel therapeutic techniques, based mainly on targeted therapies.

PL

Rak błony śluzowej macicy brodawkowaty typu surowiczego (UPSC) to bardzo złośliwy nowotwór związany z poważnym rokowaniem. Stanowi on mniej niż 10% wszystkich przypadków raka endometrium. Średni wiek zachorowania wynosi 68 lat. Obrazem morfologicznym przypomina niskozróżnicowanego surowiczego raka jajnika. Charakteryzuje się znaczną inwazją naczyń krwionośnych i limfatycznych oraz szybkim rozsiewem śródotrzewnowym. Obecnie za zmianę prekursorową raka błony śluzowej trzonu macicy typu surowiczego uznaje się dysplazję gruczołową endometrium. U podstaw jego patogenezy leży mutacja genu supresorowego TP53 i nadekspresja receptora 2. ludzkiego naskórkowego czynnika wzrostu (HER-2/neu). UPSC różni się morfologicznie, genetycznie i klinicznie od raka endometrioidalnego. Diagnozowany jest częściej u szczupłych, starszych kobiet bez związku z czynnikami hormonalnymi. Typ surowiczy, w przeciwieństwie do raka endometrioidalnego (EEC), powstającego najczęściej w przebiegu rozrostu atypowego, rozwija się głównie w obrębie endometrium atroficznego, cechuje się wysokim stopniem złośliwości (G3) i agresywnym przebiegiem klinicznym. Szybko powstają przerzuty w jamie brzusznej i węzłach chłonnych, a wznowy mają charakter odległy i wieloogniskowy. Każdy stopień raka endometrium z komponentą raka surowiczego powinien być leczony jak rak surowiczy jajnika. Właściwie przeprowadzony staging obejmuje: wycięcie macicy z przydatkami, resekcję węzłów chłonnych miedniczych i okołoaortalnych, usunięcie sieci większej oraz ocenę otrzewnej jak w raku jajnika. W leczeniu uzupełniającym stosuje się chemioterapię opartą na schemacie platyna + taksan ± radioterapia. Wysoki odsetek ognisk o utkaniu surowiczym poza macicą we wczesnych stopniach zaawansowania wymusza również agresywne, skojarzone podejście terapeutyczne. Dotychczasowe niekorzystne wyniki leczenia raka surowiczego endometrium wskazują na konieczność poszukiwania nowych metod terapeutycznych opartych głównie na terapii celowanej.

11

Pochodne platyny w chemioterapii chorób nowotworowyche

51%

Subocz M., Popławska B., Bielawska A., Bielawski K.

Annales Academiae Medicae Silesiensis

|

2011

|

vol. 65

|

issue 4

70-76

EN

Cisplatin is a classical Pt-based anticancer drug that is widely used for the treatment of a broad spectrum of tumors. Its cytotoxicity is mediated mainly through interactions with DNA and inhibition of DNA synthesis and replication by formation of bifunctional interstrand and intrastrand cross links. Despite its success, the clinical usefulness of cisplatin is limited by its severe side eff ects such as dose-dependent nephrotoxicity, nausea and vomiting, ototoxicity, neurotoxicity, and myelosuppression. While there has been some success in lowering the toxicity of platinum drugs (carboplatin) and limited success in overcoming acquired cisplatin resistance (oxaliplatin) there has been little success in developing drugs that show activity in cancer cell lines that have a natural resistance to cisplatin and carboplatin. The need for alternatives to cisplatin has consequently inspired further work towards the development of novel platinum-based drugs with improved and or complementary properties. Some strategies have been applied during synthesis of new platinum drugs, such as the use of diff erent ligands (pikoplatin or satraplatin), in order to reduce side eff ects or increase the cytotoxicity potential of the drug. Another strategy is the synthesis of dinuclear or trinuclear platinum complexes (BBR3464 and berenil complexes of platinium(II)) which may decrease the action of the cellular repair machinery by forming different types of complex-DNA adducts.

PL

Istotną grupą leków przeciwnowotworowych są koordynacyjne związki platyny. Cisplatyna jest najstarszym przedstawicielem leków przeciwnowotworowych zawierających w swej strukturze platynę. Jej cytotoksyczność wynika przede wszystkim z kowalencyjnego wiązania do DNA, co w konsekwencji prowadzi do hamowania syntezy i replikacji DNA poprzez formowanie wewnątrz- i międzyniciowych wiązań krzyżowych. Przeciwwskazaniem do jej stosowania jest wysoka toksyczność leku, która powoduje występowanie licznych działań niepożądanych, takich jak wymioty, neuro- i nefrotoksyczność, ototoksyczność czy supresja szpiku kostnego zależna od dawki. Leki drugiej generacji, takie jak karboplatyna i oksaplatyna w ograniczonym stopniu zmniejszyły toksyczność i nabytą odporność niektórych nowotworów na pochodne platyny. Potrzeba posiadania leku o działaniu analogicznym do cisplatyny, jednak wywołującego mniej działań niepożądanych i wykazującego szersze spektrum działania, powoduje stały rozwój prac nad nowymi przeciwnowotworowymi kompleksami platyny. Zmianę właściwości biologicznych można osiągnąć modyfi kując otoczenie koordynacyjne w kompleksach platyny. Wprowadzenie grupy 2-metylopirydyny w pikoplatynie czy też obecność cykloheksyloaminy w satraplatynie doprowadziło do otrzymania związków o wysokiej aktywności w stosunku do nowotworów cisplatynoopornych. Inną strategią jest synteza dwurdzeniowych i trzyrdzeniowych kompleksów platyny, takich jak BBR3464 i berenilowe kompleksy platyny (II). Zakłada się, że wielordzeniowe kompleksy platyny wiążące się w odmienny sposób niż cisplatyna z DNA będą posiadały szerokie spektrum aktywności przeciwnowotworowej przy niskiej toksyczności.

12

Wpływ odstępu czasu między zabiegiem operacyjnym a rozpoczęciem chemioterapii na rokowanie u chorych z rakiem jajnika w III stopniu zaawansowania klinicznego wg FIGO

51%

Starnawski M., Bidziński M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2006

|

vol. 4

|

issue 3

177-185

EN

Ovarian cancer is the 5th most common malignancy in Polish women and is the 4th most common cause of death. Surgical treatment with subsequent platinum derivates-based chemotherapy combined with paclitaxel is the cornerstone of treatment of far advanced cases. The aim of this paper was to analyze patients treated since 1995 thru 1999 for FIGO stage III ovarian cancer. The primary end-point was progression-free survival (PFS). Based on our results, time interval between surgery and institution of chemotherapy had no influence on PFS in the study population. Median PFSs for particular quartiles were 8.4 months, 4.9 months, 7.8 months and 7.2 months respectively. Survival curves for these subgroups did not differ significantly (log rank test, p=0.74). Similar results were obtained when analyzing two groups of patients: those undergoing optimal surgical resection and those, in whom optimal procedure was impossible. In conclusion, time interval between surgery and adjuvant chemotherapy does not influence prognosis measured as progression-free survival in FIGO stage III ovarian cancer patients.

PL

Rak jajnika jest piątym pod względem częstości występowania nowotworem złośliwym u kobiet w Polsce i zajmuje czwarte miejsce wśród najczęstszych przyczyn zgonów. Leczenie operacyjne z następową chemioterapią opartą na pochodnych platyny w skojarzeniu z paklitakselem jest podstawową metodą terapii przypadków zaawansowanego raka jajnika. Celem niniejszej pracy była analiza chorych leczonych w latach 1995-1999 z powodu raka jajnika w III stopniu zaawansowania wg FIGO. Głównym punktem końcowym stosowanym w analizie był czas do progresji choroby (PFS). Na podstawie wyników analizy statystycznej nie stwierdzono, aby odstęp czasu pomiędzy zabiegiem operacyjnym a rozpoczęciem chemioterapii miał wpływ na długość czasu do progresji choroby w badanej populacji. Mediany czasu do progresji choroby dla poszczególnych kwartyli wynosiły 8,4 miesiąca, 4,9 miesiąca, 7,8 miesiąca oraz 7,2 miesiąca. Krzywe przeżycia dla tych grup nie różniły się w sposób istotny statystycznie – test log rank: p=0,74. Podobnie sytuacja wyglądała w przypadku analizy dwóch grup pacjentek – tych, u których wykonano optymalną resekcję chirurgiczną, i w grupie kobiet, u których nie udało się przeprowadzić optymalnego zabiegu chirurgicznego. Należy zatem wysnuć wniosek, że odstęp czasu pomiędzy chirurgią i adiuwantową chemioterapią nie ma wpływu na rokowanie mierzone jako czas do progresji choroby w grupie chorych z rakiem jajnika w III stopniu zaawansowania wg FIGO.

13

Analiza porównawcza immunoreaktywnosci metalotioneiny w zasniadzie groniastym i w doczesnej w zaleznosci od zastosowanego leczenia – wyłacznie operacyjnego albo operacyjnego z uzupełniajaca chemioterapia

51%

Basta P., Dutsch-Wicherek M., Biedka M., Koper K., Mach P.

Current Gynecologic Oncology

|

2012

|

vol. 10

|

issue 4

261-269

EN

Introduction: The presence of metallothionein in both the endometrium and decidua is associated with the resis- tance of both endometrial and decidual cells to immune-mediated apoptosis. Consequently, the aim of the pres- ent study has been to typify metallothionein immunoreactivity within the molar lesions of both the patients who were treated with surgery alone and those who were also given chemotherapy. Methods: We analyzed the immu- noreactivity of metallothionein in both the trophoblast and decidual cells derived from patients on whom curet- tage was performed due to a diagnosis of complete molar pregnancy. These patients were then divided into two subgroups according to whether or not they required chemotherapy following the surgical procedure. Results: We observed a statistically significantly lower metallothionein immunoreactivity levels within the trophoblast cells derived from the complete hydatidiform mole patients who had had surgery alone in comparison to the levels found in those patients for whom surgery was followed by chemotherapy. Conclusion: Resistance to apoptosis linked with metallothionein intracellular immunoreactivity may influence the clinical course of hydatidiform mole.

PL

Wprowadzenie: Obecność metalotioneiny w endometrium i doczesnej, czynnika antyapoptotycznego, jest zwią- zana z opornością na apoptozę zarówno komórek endometrium, jak i komórek doczesnej zależną od aktywności komórek układu odpornościowego. Celem niniejszego badania była ocena immunoreaktywności metalotioneiny w ogniskach zaśniadu u pacjentek leczonych wyłącznie operacyjnie i u chorych, u których dodatkowo zastosowa- no chemioterapię. Metoda: Analizowano immunoreaktywność metalotioneiny zarówno w komórkach trofoblastu, jak i w komórkach błony doczesnej uzyskanych w wyniku łyżeczkowania jamy macicy przeprowadzonego z powo- du rozpoznania ciąży zaśniadowej całkowitej. Pacjentki podzielono na dwie podgrupy: chorych, które wymaga- ły dodatkowej chemioterapii po zabiegu operacyjnym, oraz chorych, u których takiego leczenia nie zastosowano. Wyniki: Stwierdzono statystycznie znamienny niższy poziom immunoreaktywności metalotioneiny w obrębie ko- mórek trofoblastu pochodzących od pacjentek z zaśniadem groniastym całkowitym leczonych wyłącznie operacyj- nie w porównaniu z pacjentkami, u których leczenie operacyjne uzupełniono chemioterapią. Wniosek: Oporność na apoptozę może zależeć od wewnątrzkomórkowej obecności metalotioneiny, co prawdopodobnie ma wpływ na przebieg kliniczny zaśniadu groniastego.

14

Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant

51%

Nalewczyńska A., Winiarek J.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 1

26-37

EN

Nausea and vomiting are symptoms occurring in 70% of patients treated for late-stage cancer, exerting a tremendous impact on their quality of life and everyday activity. Severity of nausea and vomiting depends on the following factors: type and dose of cytostatic agent, treatment protocol and way of administration, as well as on the patient’s age, gender and alcohol abuse. Novel antiemetic drugs include EMEND, containing aprepitant as active substance. It acts by blocking neurokinin 1 receptor (NK1). In vivo, NK1 receptor is activated by binding substance P, which results in feeling of nausea and vomiting. EMEND blocks this reaction by preventing binding of substance P to the NK1 receptor. Furthermore, this agent does not show any affinity to serotonin-, dopamine- or corticosteroid-associated receptors. In spite of a noticeable progress in cancer chemotherapy, no worthwhile improvement has been obtained in the treatment of nausea and vomiting – well known adverse effects of cytostatics, considerably compromising the patients’ quality of life. Therefore, in 2009, representatives of two scientific societies – the European Society for Medical Oncology (ESMO) and the Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – have met in Perugia, Italy, in order to develop a consensus concerning preventive and therapeutic management in this group of patients. This meeting has produced recommendations for prevention and treatment of chemotherapy-associated nausea and vomiting. These guidelines, depending on goal of prevention, are presented in the paper.

PL

Nudności i wymioty to objawy występujące u 70% leczonych pacjentów z zaawansowaną chorobą nowotworową, mające ogromny wpływ na ich jakość życia i codzienną aktywność. Nasilenie nudności i wymiotów zależy od następujących czynników: rodzaju chemioterapeutyku, dawki leku, programu leczenia oraz drogi podania leku, a także od wieku, płci, nadużywania alkoholu. Do nowych leków przeciwwymiotnych należy EMEND, którego substancją czynną jest aprepitant. Charakteryzuje się on działaniem antagonistycznym do receptora neurokininy 1 (NK1). In vivo receptor NK1 jest pobudzany przez połączenie z substancją P i to związanie powoduje wystąpienie uczucia nudności oraz wymioty. EMEND, wykazując działanie blokujące tę reakcję, uniemożliwia przyłączenie się substancji P do receptora NK1. Jednocześnie aprepitant nie wykazuje powinowactwa do receptora serotoninowego, dopaminowego ani dla kortykosteroidów. Pomimo ogromnego rozwoju w zakresie leczenia chemioterapeutycznego chorych na nowotwory złośliwe nie dokonał się znaczny postęp w zakresie leczenia nudności i wymiotów – objawów niepożądanych leczenia cytostatykami istotnie obniżających jakość życia pacjentów. Z tego względu w roku 2009 przedstawiciele dwóch towarzystw naukowych – European Society for Medical Oncology (ESMO) oraz Multinational Association of Supportive Care in Cancer (MASCC) – spotkali się w Perugii w celu wypracowania konsensusu w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. W trakcie spotkania doprowadzono do przedstawienia zaleceń w postępowaniu profilaktycznym i leczniczym w tej grupie chorych. Zalecenia te w zależności od celu profilaktyki przedstawiono w poniższym tekście.

15

Wybrane poglądy na postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku kobiet w ciąży – ze szczególnym uwzględnieniem nowotworów złośliwych jajnika

51%

Osuch B., Maździarz A., Skrzypczak A., Jagielska B., Śpiewankiewicz B.

Current Gynecologic Oncology

|

2014

|

vol. 12

|

issue 4

308-317

EN

The most common neoplasms in pregnant women are: breast cancer, cancers of the reproductive organ (in particular cervical cancer) and gastrointestinal tract, lymphomas and melanoma. Both diagnosis and treatment of cancer in pregnancy encounter numerous obstacles and therefore they should be conducted by an interdisciplinary team of physicians. The primary aim should always be the protection of life and health of the mother and the lowest possible risk of adverse effects induced by the diagnosis and therapy to the fetus. A surgical procedure is one of the basic methods of oncological treatment, also in pregnant patients. However, its extent depends on the type of cancer, gestational age and fetal development. Radiotherapy of the pelvic and abdominal regions during pregnancy is absolutely contraindicated due to severe (also lethal) consequences to the fetus. Chemotherapy with selected drugs is allowed after organogenesis. The therapy should end approximately three weeks prior to the planned labor. The incidence of malignant ovarian cancers is approximately 1 per 10 000–38 000 pregnancies. In the majority of cases, pregnancy does not affect prognosis. The therapeutic management primarily depends on the clinical advancement of cancer. In early stages, surgical intervention should be limited to unilateral salpingo-oopheorectomy as well as biopsy of the peritoneum and greater omentum. Following the conclusion of pregnancy and postpartum period, a repeated surgery to assess the advancement of the disease should be considered. In advanced diseases, the extent of surgical treatment depends mainly on the patient’s decision to maintain the pregnancy.

PL

Do najczęstszych nowotworów rozpoznawanych u kobiet ciężarnych należą: rak piersi, nowotwory narządu rodnego (szczególnie szyjki macicy) i przewodu pokarmowego, chłoniaki i czerniak. Zarówno rozpoznanie, jak i leczenie choroby nowotworowej w okresie ciąży napotyka wiele trudności, powinien je więc prowadzić zespół złożony z wielu specjalistów. Cel nadrzędny zawsze powinny stanowić ochrona zdrowia i życia matki oraz możliwie najniższe ryzyko negatywnego odziaływania diagnostyki i terapii na płód. Postępowanie chirurgiczne to jedna z podstawowych metod leczenia onkologicznego, także w trakcie ciąży, ale jego zakres zależy od rodzaju rozpoznanego nowotworu, wieku ciąży i stopnia rozwoju płodu. Radioterapia okolic miednicy i jamy brzusznej podczas ciąży jest bezwzględnie przeciwwskazana, z uwagi na poważne (w tym letalne) zagrożenie płodu. Chemioterapię wybranymi lekami dopuszcza się po zakończeniu okresu organogenezy; zaleca się zakończenie leczenia około trzech tygodni przed planowanym porodem. Częstość występowania nowotworów złośliwych jajnika wynosi około 1 na 10 000–38 000 ciąż. W większości przypadków ciąża nie zmienia rokowania. Postępowanie lecznicze uwarunkowane jest przede wszystkim stopniem klinicznego zaawansowania choroby. We wczesnych postaciach interwencja chirurgiczna powinna ograniczać się do jednostronnego usunięcia przydatków, biopsji otrzewnej i sieci większej. Po zakończeniu ciąży i okresu połogu do rozważenia jest powtórna operacja, oceniająca zaawansowanie procesu nowotworowego. W przypadkach choroby zaawansowanej zakres leczenia chirurgicznego zależy głównie od decyzji pacjentki co do utrzymania ciąży.

16

Niedokrwistość towarzysząca leczeniu chorych na raka jajnika schematem chemioterapii składającym się z paklitakselu i pochodnej platyny – analiza wstępna

51%

Miedzińska-Maciejewska M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2006

|

vol. 4

|

issue 3

151-159

EN

Aim: The aim of the paper is to evaluate the problem of anaemia in patients treated with paclitaxel and cisor carboplatin as a first line treatment for ovarian cancer. Material and methods: The analysis comprised patients who completed 6 cycles of chemotherapy and who commenced the treatment not sooner than in 2004. The patients were not selected in any way with respect to anaemia. The data concerning the haemoglobin concentration and the management of anaemia were collected retrospectively. The blood counts taken into consideration had been performed on the day of the chemotherapy or on the previous day. Results: The patients’ age ranged from 31 to 78. Patients with FIGO IIIC stage ovarian cancer accounted for 67.5% of the whole group. The haemoglobin concentration at the beginning of the treatment was 9.5 – 14.4 g/dl (average 11.8 g/dl). In the course of subsequent chemotherapy cycles, a gradual decrease was observed, down to the values of 7.2 – 13.8 g/dl (average 10.9 g/dl) at the 6th cycle. In 52 patients, at least one count was below 11 g/dl, including 13 patients with haemoglobin below 9 g/dl. Chemotherapy had to be postponed due to anaemia in 10 patients; 9 patients required erythrocyte concentrate transfusion. No patients was administered epoietin and 3 patients were administered alpha-darbepoietin. Conclusions: 30% of the patients in the whole group maintained a haemoglobin concentration above 11 g/dl in the course of treatment. This fact implies that anaemia is very common in ovarian cancer patients treated with paclitaxel and a platinum compound. However, the prophylaxis or management of anaemia still seems to be insufficient, despite the availability of erythropoietic proteins.

PL

Cel badania: Przedstawienie problemu niedokrwistości u chorych leczonych paklitakselem z cis- lub karboplatyną w ramach chemioterapii pierwszej linii z powodu raka jajnika. Materiał i metody: Badaniem objęto 74 chore, które ukończyły 6 kursów chemioterapii i rozpoczęły leczenie nie wcześniej niż w 2004 roku. Badane nie były w jakikolwiek sposób selekcjonowane pod względem występowania niedokrwistości. Retrospektywnie zebrano dane o stężeniu hemoglobiny i postępowaniu w przypadku niedokrwistości. W analizie brano pod uwagę pomiary morfologii wykonywane w dniu lub w przeddzień terminu chemioterapii. Wyniki: Wiek chorych wynosił od 31 do 78 lat. Chore w IIIC stopniu zaawansowania według FIGO (Federation Internationale de Gynecologie Oncologique) stanowiły 67,5% całej grupy. Stężenie hemoglobiny na początku leczenia wynosiło od 9,5 do 14,4 g/dl (średnio 11,8 g/dl). W trakcie kolejnych cykli chemioterapii następował stopniowy spadek aż do wartości od 7,2 do 13,8 g/dl (średnio 10,9 g/dl) przy 6 cyklu. U 52 pacjentek przynajmniej jednokrotnie stężenie hemoglobiny obniżyło się poniżej 11 g/dl, w tym u 13 poniżej 9 g/dl. Konieczność odroczenia chemioterapii z powodu anemii wystąpiła u 10 badanych, a u 9 zaistniała konieczność przetaczania koncentratu krwinek czerwonych. Żadna chora nie otrzymała epoetyny, a trzy otrzymały darbepoetynę alfa. Wnioski: Niespełna 30% pacjentek z całej grupy utrzymało stężenie hemoglobiny powyżej 11 g/dl w trakcie całego leczenia. Świadczy to o ogromnym rozpowszechnieniu niedokrwistości u chorych z rakiem jajnika leczonych schematem chemioterapii pierwszej linii, opartym na paklitakselu i pochodnych platyny. Natomiast leczenie i profilaktyka anemii, mimo dostępnych leków w postaci białek erytropoetycznych, wydają się wciąż niewystarczające.

17

Systemowe leczenie rozsianego raka piersi bez nadekspresji HER2

51%

Dyczka J.

Current Gynecologic Oncology

|

2011

|

vol. 9

|

issue 4

238-244

EN

Breast cancer is the most frequent malignancy in the females and the main cause of malignancy-associated mortality. Patients with disseminated breast cancer are a heterogenous group and require different management strategies. This depends on several factors, first of all – tumor phenotype (steroid receptors), patient’s performance, dynamics of the neoplastic process, severity of symptoms and patient’s preferences. Treatment of disseminated breast cancer should include chemotherapy, hormonal therapy as well as supportive and symptomatic treatment. In patients with steroid receptors, low disease dynamics, localized lesions within soft tissues and bones, hormonal treatment should be considered in the first place. This type of therapy is based on antiestrogens (tamoxifen) as 1st line treatment in premenopausal women and tamoxifen or aromatase inhibitors in postmenopausal women; progestagens and fulvestrant are rarely administered. These classes of drugs are usually well tolerated and their toxicity is mild but variegated. Chemotherapy remains by far the most toxic modality and should be reserved for women with high dynamics of the disease, lack of steroid receptors, interstitial metastases or not responding to hormonal treatment. Cytostatics most effective against breast cancer include taxoids (docetaxel and paclitaxel), anthracycline-derived antibiotics (doxorubicin and epirubicin), vinorelbine and capecitabine. Usually, two-drug or three-drug protocols are administered, although sequenced monotherapy using particular drugs is also justified. Chemotherapy is associated with an elevated incidence of adverse events, thereof the commonest are nausea and vomiting, hair loss and bone marrow aplasia, resulting in neutropenia, anemia and thrombocytopenia. Every type of treatment of disseminated breast cancer requires close monitoring of both adverse effects and therapeutic response according to the RECIST criteria.

PL

Rak piersi to najczęstsza choroba nowotworowa u kobiet i główna przyczyna zgonów związanych z nowotworami złośliwymi. Pacjentki z rozsianym rakiem piersi stanowią zróżnicowaną grupę i wymagają różnych strategii postępowania. Zależy ona od wielu czynników, przede wszystkim od fenotypu raka (receptory steroidowe), stanu pacjentki, chorób współistniejących, dynamiki procesu nowotworowego, nasilenia objawów i preferencji chorej. W leczeniu rozsianego raka piersi uwzględnia się leczenie chemiczne, hormonalne oraz wspomagające i objawowe. U chorych z obecnością receptorów steroidowych, małą dynamiką procesu, lokalizacją zmian w tkankach miękkich lub kościach należy rozważyć przede wszystkim leczenie hormonalne. W tym rodzaju terapii stosuje się przede wszystkim antyestrogeny (tamoksyfen) jako leczenie I rzutu u kobiet premenopauzalnych, a u pacjentek po menopauzie tamoksyfen lub inhibitory aromatazy; rzadziej podaje się progestageny lub fulwestrant. Wymienione grupy leków są zwykle dobrze tolerowane i cechują się niewielką, lecz zróżnicowaną toksycznością. Chemioterapia pozostaje metodą zdecydowanie bardziej toksyczną i powinna być zarezerwowana dla kobiet z dużą dynamiką procesu nowotworowego, brakiem receptorów steroidowych, miąższową lokalizacją przerzutów lub brakiem efektu leczenia hormonalnego. Do najbardziej aktywnych cytostatyków w leczeniu raka piersi zaliczane są: taksoidy (docetaksel i paklitaksel), antybiotyki antracyklinowe (doksorubicyna i epirubicyna), winorelbina i kapecytabina. Najczęściej stosuje się schematy dwulekowe lub trójlekowe, ale uzasadniona jest również sekwencyjna monoterapia poszczególnymi lekami. Leczenie chemiczne związane jest z dużą liczbą objawów niepożądanych. Najczęściej występują nudności i wymioty, wypadanie włosów oraz uszkodzenie szpiku kostnego objawiające się neutropenią, niedokrwistością lub małopłytkowością. Każdy sposób leczenia rozsianego raka piersi wymaga monitorowania zarówno objawów niepożądanych, jak i odpowiedzi według kryteriów RECIST.

18

Nawrotowy platynowrażliwy i platynooporny nabłonkowy zaawansowany rak jajnika

51%

Olejek A., Waksmański B.

Ginekologia Onkologiczna

|

2007

|

vol. 5

|

issue 3

140-150

EN

Ovarian cancer continues to be the most lethal malignancy in women. Standard treatment in advanced ovarian cancer is primary optimal cytoreduction with extensive tumour excision combined with platinum- and taxanoid-based chemotherapy. The cornerstone of treatment is surgical reduction of tumour burden. Usually, surgical cytoreduction precedes or follows neoadjuvant therapy, i.e. after several courses of chemotherapy. The key issue in the treatment of ovarian cancer is correct determination of clinical stage of tumour. Nevertheless, still we lack reliable data based on metaanalyses, which might define optimal management of patients presenting with a recurrence of ovarian cancer. Recurrent ovarian cancer is a pathologic process or a chronic disease. We review results of clinical studies aiming at improvement of effectiveness while reducing toxicity of drugs used in systemic treatment of advanced epithelial ovarian cancer. Apart of well-known preparations, e.g. cisplatin, paclitaxel, topotecan and liposomal doxorubicin, great hopes are associated with novel compounds, e.g. gemcitabine, docetaxel, etoposide, irinotecan, vinorelbine and bevacizumab, particularly in platinum-resistant form of recurrent ovarian cancer. Further studies on novel therapeutic protocols focus on different management strategies, e.g. serial administration of drugs, or evaluation of effectiveness of a single drug used as monotherapy. Currently, the most important therapeutic aim is to improve survival of patients with recurrent ovarian cancer while preserving an acceptable quality of life.

PL

Rak jajnika jest nadal najbardziej śmiertelną chorobą nowotworową wśród kobiet. Leczeniem standardowym w przypadku zaawansowanego raka jajnika jest pierwotna optymalna cytoredukcja wraz z rozległym usunięciem guza uzupełniona o następczą chemioterapię składającą się z pochodnych platyny i taksonoidów. Zabieg chirurgiczny jest podstawową formą leczenia. Zwykle optymalny zabieg zostaje wykonany na początku lub po terapii neoadjuwantowej, tj. po kilku cyklach chemioterapii. Kluczowym aspektem chirurgii w raku jajnika jest zapewnienie odpowiedniej klasyfikacji według stadiów zaawansowania klinicznego nowotworu. Nadal brak wiarygodnych danych opartych na metaanalizach, które pomogłyby określić odpowiednie postępowanie kliniczne w przypadkach nawrotów raka jajnika. Nawracający rak jajnika jest procesem chorobowym, a raczej chorobą chroniczną. Przedstawiono w pracy wyniki badań klinicznych mających na celu poprawę skuteczności oraz zmniejszenie toksyczności leków wykorzystywanych w systemowym leczeniu zaawansowanego nabłonkowego raka jajnika. Obok dobrze znanych środków, takich jak cisplatyna, pakli-taksel, topotekan, liposomalna doksorubicyna, coraz większe nadzieje wiąże się z nowymi lekami, takimi jak gemcytabina, docetaksel, etopozyd, irynotekan, winorelbina i bewacizumab, szczególnie w platynoopornej postaci nawrotowego raka jajnika. Dalsze badania nad nowymi środkami skupiają się w innych strategiach postępowania, takich jak na przykład leki podawane seryjnie, bądź też oceniają skuteczność pojedynczej, izolowanej monoterapii. Obecnie najważniejszym celem terapii jest zwiększenie przeżywalności pacjentek z nawracającym rakiem jajnika z zachowaniem odpowiedniej jakości życia.

19

Guzy jajnika w ciąży

51%

Markowska A.

Current Gynecologic Oncology

|

2013

|

vol. 11

|

issue 2

159-165

EN

Ovarian tumors develop in 2.3–8.8% of pregnant women. Most of them are benign cysts which vanish spontaneously after the 9th or 10th week of gestation. Ultrasound examination and magnetic resonance imaging are helpful diagnostic tools. Computed tomography, however, is contraindicated. The most common benign lesions are teratomas and cystadenomas. Malignant tumors account for 2.15–13% of all ovarian tumors in pregnant patients. Germ cell tumors, followed by borderline tumors and ovarian carcinomas constitute the most common ones. The management in the case of germ cell and borderline tumors involves unilateral adnexectomy and in invasive ovarian carcinomas, the treatment is individualized. In stage 1A G1, the management is similar to the one in borderline tumors and restaging after the delivery may be performed. Additionally, in early stages of carcinoma (stage IA G2 and G3, IB, IC as well as IIA), lymphadenectomy and platinum-based chemotherapy are recommended. In advanced stages, there are numerous possibilities of treatment including radical surgery with termination of pregnancy before the 20th–24th weeks of gestation and adjuvant therapy. Another option is the implementation of neoadjuvant chemotherapy during pregnancy and performance of cytoreduction following the delivery. At the mother’s request, delaying the treatment until after the delivery may be considered. Chemical treatment during pregnancy does not exert negative effects on the fetus provided that it is applied in the second or third trimesters. One of its rare complications is intrauterine growth restriction (IUGR). The survival of patients with ovarian carcinomas diagnosed during pregnancy is not different than in the case of women diagnosed without being pregnant.

PL

Guzy jajnika w ciąży występują u 2,3–8,8% ciężarnych. Większość z nich to torbiele łagodne, które samoistnie zanikają po 9.–10. tygodniu ciąży. W diagnozowaniu pomocne jest badanie ultrasonograficzne oraz rezonans magnetyczny. Przeciwwskazana jest tomografia komputerowa. Najczęstszymi zmianami łagodnymi są potworniaki i torbielakogruczolaki. Wśród wszystkich guzów jajnika w ciąży 2,15–13% stanowią guzy złośliwe. Najczęstsze są guzy germinalne, a następnie typu borderline i raki jajnika. W guzach germinalnych i borderline postępowanie obejmuje adneksektomię jednostronną. W inwazyjnych rakach jajnika leczenie jest zindywidualizowane. W stopniu IA G1 postępowanie jest podobne jak w guzach granicznych, a po porodzie może być dokonana ponowna ocena zaawansowania. W stopniach wczesnych raka (IA G2 i G3, IB, IC i IIA) zaleca się dodatkowo wykonanie limfadenektomii i zastosowanie chemioterapii opartej na platynie. W stopniach zaawansowanych istnieją różne możliwości, włącznie z operacją radykalną, połączoną z terminacją ciąży przed 20.–24. tygodniem ciąży i leczeniem adiuwantowym. Inną opcją jest stosowanie chemioterapii neoadiuwantowej w ciąży i przeprowadzenie cytoredukcji po porodzie. Na życzenie matki można rozważyć opóźnienie leczenia do czasu urodzenia dziecka. Leczenie chemiczne w czasie ciąży nie wywiera szkodliwego wpływu na płód, jeśli jest zastosowane w II i III trymestrze ciąży; jednym z rzadkich powikłań jest opóźnienie wewnątrzmacicznego wzrastania płodu (IUGR). Przeżycia kobiet z rakiem jajnika rozpoznanym w ciąży nie różnią się od stwierdzanych w raku jajnika bez ciąży.

20

Przerzut raka kosmówki do kanału kręgowego – opis przypadku, przegląd literatury

51%

Drabik M.

Ginekologia Onkologiczna

|

2007

|

vol. 5

|

issue 1

36-41

EN

At the Department of Female Genital Neoplasms of the Center of Oncology Institute in Warsaw, a 24 years old woman presenting with choriocarcinoma in the 4th clinical stage with metastases to the central nervous system, lungs and liver has been successfully treated. Metastases to the central nervous system were located in the spinal canal at the C4-D1 level; another metastatic lesion was described at the D3-D4 level. Metastases appeared 3 months after her giving birth to a healthy, mature infant. The patient was referred to the Center of Oncology after previous neurosurgical intervention at another hospital, aiming at excision of spinal canal lesions erroneously interpreted as angiomas. Our treatment began with the patient presenting flaccid paralysis of lower extremities, severe paresis of upper extremities and assisted respiration. Poor general condition of the patient precluded administration of aggressive multidrug chemotherapy, therefore she received methotrexate in monotherapy. Improvement of her condition enabled institution of chemotherapy adequate to the clinical stage of her disease. She received multidrug chemotherapy according to the EMA-EP protocol with intrathecal administration of methotrexate. Treatment was complicated by dramatic increase of transaminase activity, clotting disturbances, signs of diabetes insipidus, fever and neutropenia. Ultimately, her HCG level normalized. At 3 years after completion of therapy, the patient lives without signs of recurrence of choriocarcinoma.

PL

W Klinice Nowotworów Narządów Płciowych Kobiecych w Centrum Onkologii – Instytucie w Warszawie przeprowadzono z sukcesem leczenie 24-letniej chorej na raka kosmówki w IV stopniu zaawansowania klinicznego z przerzutami do centralnego układu nerwowego (CUN), płuc i wątroby. Zmiany przerzutowe do CUN zlokalizowane były w kanale kręgowym na wysokości C4-Th1, opisywano również zmianę rozrostową na wysokości Th3-Th4. Przerzuty pojawiły się trzy miesiące po urodzeniu przez chorą zdrowego, donoszonego dziecka. Pacjentka trafiła do Centrum Onkologii po wcześniejszym neurochirurgicznym zabiegu operacyjnym wykonanym w innym ośrodku. Była to próba usunięcia z kanału kręgowego zmian, które błędnie interpretowano jako naczyniaki. Z porażeniem wiotkim kończyn dolnych i znacznego stopnia niedowładem kończyn górnych, ze wspomaganym oddechem chora rozpoczęła leczenie. Zły stan ogólny pacjentki uniemożliwił wdrożenie agresywnej chemioterapii wielolekowej. Terapia obejmowała początkowo jednolekowe leczenie metotreksatem. Poprawa stanu ogólnego pacjentki umożliwiła kontynuację chemioterapii dostosowanej do stopnia zaawansowania choroby. Zdecydowano się na chemioterapię wielolekową wg programu EMA-EP oraz dokanałowe podawanie metotreksatu. Leczenie było powikłane między innymi gwałtownym skokiem poziomu transaminaz, zaburzeniami krzepnięcia i objawami moczówki prostej, stanami gorączkowymi, neutropenią. Uzyskano normalizację poziomu HCG. Trzy lata po zakończeniu leczenia u chorej nie stwierdza się cech nawrotu raka kosmówki.

Refine search results

Chemioterapia w guzach neuroendokrynnych układu pokarmowego (GEP-NEN)

Trabektedyna w leczeniu raka jajnika

Jaka jest optymalna terapia pierwszej linii dla chorych na zaawansowanego raka jajnika?

Zaawansowany mięsak maziówkowy o długotrwałym przebiegu – opis przypadku i przegląd piśmiennictwa

Uwarunkowania zaburzeń poznawczych powstających wskutek leczenia onkologicznego i wybrane sposoby terapii kognitywnej

Zastosowanie echokardiografii w onkologii – uwagi praktyczne

Wpływ czynników konstytucyjnych i środowiskowych zależnych od pacjenta na wczesne wyniki terapii skojarzonej raka przełyku

Patients' quality of life during treatment with cytostatic drugs in hematologic cancers

Ocena częstości zajęcia oczodołu oraz skuteczności stosowanego leczenia (chemioterapii) w przebiegu zaawansowanych non-Hodgkin lymphoma

Rak surowiczy śluzówki trzonu macicy – trudności w postępowaniu diagnostyczno-leczniczym

Pochodne platyny w chemioterapii chorób nowotworowyche

Wpływ odstępu czasu między zabiegiem operacyjnym a rozpoczęciem chemioterapii na rokowanie u chorych z rakiem jajnika w III stopniu zaawansowania klinicznego wg FIGO

Analiza porównawcza immunoreaktywnosci metalotioneiny w zasniadzie groniastym i w doczesnej w zaleznosci od zastosowanego leczenia – wyłacznie operacyjnego albo operacyjnego z uzupełniajaca chemioterapia

Charakterystyka leków przeciwwymiotnych stosowanych u pacjentów w trakcie leczenia cytostatycznego z powodu choroby nowotworowej ze szczególnym uwzględnieniem preparatu aprepitant

Wybrane poglądy na postępowanie diagnostyczne i terapeutyczne w przypadku kobiet w ciąży – ze szczególnym uwzględnieniem nowotworów złośliwych jajnika

Niedokrwistość towarzysząca leczeniu chorych na raka jajnika schematem chemioterapii składającym się z paklitakselu i pochodnej platyny – analiza wstępna

Systemowe leczenie rozsianego raka piersi bez nadekspresji HER2

Nawrotowy platynowrażliwy i platynooporny nabłonkowy zaawansowany rak jajnika

Guzy jajnika w ciąży

Przerzut raka kosmówki do kanału kręgowego – opis przypadku, przegląd literatury