Search results

1

Angina paciorkowcowa – zasady diagnostyki i leczenia

100%

Dziekiewicz M., Radzikowski A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2016

|

vol. 12

|

issue 2

141-149

EN

Tonsillopharyngitis is one of the main causes of medical appointments. In fact, a seemingly simple diagnosis and treatment causes various problems and is the reason of many problems and errors, including antibiotic misuse or overuse. The most frequent aetiological agents of pharyngitis relate to viruses. A carefully taken medical history and physical examination can help distinguish patients in whom bacterial (streptococcal) aetiology should be suspected. However, signs and symptoms themselves do not usually allow the correct diagnosis to be established. A clinical suspicion of bacterial infection must be confirmed microbiologically. The best practice is a throat culture. Rapid tests for the presence of Streptococcus pyogenes antigen are a convenient alternative. They are characterised by high sensitivity and specificity. The first-line treatment in streptococcal tonsillopharyngitis is phenoxymethylpenicillin used for 10 days. Streptococcus pyogenes is uniformly sensitive to this antibiotic. Cefadroxil is reserved for patients with non-immediate hypersensitivity to penicillin and Streptococcus pyogenes carriers. Macrolides, in turn, should be used only if immediate hypersensitivity occurs. In this case, 3–5-day treatment with azithromycin is a convenient alternative to clarithromycin. It is important to use its high, double doses – the standard dose is ineffective. Treatment of streptococcal tonsillopharyngitis with amoxicillin, amoxicillin with clavulanic acid and cefuroxime axetil is considered inappropriate and harmful. These are relatively broad-spectrum antibiotics, but their overuse is conductive to the spread of pneumococci of reduced penicillin sensitivity.

PL

Zapalenie gardła i migdałków podniebiennych jest jedną z częstszych przyczyn wizyt lekarskich. Pozornie prosta diagnostyka i leczenie nastręcza w rzeczywistości wiele problemów i jest przyczyną błędów, w tym nadużywania antybiotyków lub stosowania ich niezgodnie z zaleceniami. Najczęstszym czynnikiem etiologicznym zapalenia gardła są wirusy. Dokładnie zebrany wywiad i badanie przedmiotowe powinny pomóc wytypować pacjentów, u których trzeba podejrzewać bakteryjną (paciorkowcową) etiologię objawów. Same w sobie są jednak niewystarczające do ustalenia właściwego rozpoznania. Kliniczne podejrzenie zakażenia bakteryjnego należy koniecznie potwierdzić za pomocą badania mikrobiologicznego. Złotym standardem pozostaje posiew wymazu z gardła. Wygodną alternatywę stanowią szybkie testy na obecność antygenu Streptococcus pyogenes. Cechują je wysoka czułość i swoistość. Lekiem pierwszego rzutu w leczeniu paciorkowcowego zapalenia gardła i migdałków podniebiennych jest fenoksymetylopenicylina stosowana przez 10 dni. Wrażliwość szczepów Streptococcus pyogenes na ten antybiotyk jest pełna. Cefadroksyl rezerwuje się dla pacjentów z nienatychmiastową nadwrażliwością na penicylinę oraz nosicieli Streptococcus pyogenes. Z kolei makrolidy powinny być stosowane jedynie w razie wystąpienia nadwrażliwości o typie natychmiastowym. Tutaj wygodną alternatywą dla klarytromycyny jest trwające 3–5 dni leczenie azytromycyną. Bardzo ważną rolę odgrywa stosowanie jej wysokich, podwójnych dawek – dawka standardowa jest nieskuteczna. Za niecelowe i szkodliwe uznaje się leczenie anginy paciorkowcowej amoksycyliną, amoksycyliną z kwasem klawulanowym czy aksetylem cefuroksymu. Są to antybiotyki o relatywnie szerokim spektrum, jednak ich nadmierne wykorzystanie sprzyja rozprzestrzenianiu się szczepów pneumokoków o zmniejszonej wrażliwości na penicyliny.

2

Zakażenie Streptococcus pyogenes jako czynnik etiologiczny plamicy Schönleina–Henocha

100%

Kundera A., Jagielak A., Mierzejewska A., Wawrzyniak A., Kalicki B.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2017

|

vol. 13

|

issue 3

398-405

EN

Henoch–Schönlein purpura is a systemic disease mainly affecting school age children. It is characterised by leukocytoclastic small-vessel vasculitis with the deposition of IgA-containing immune complexes in cutaneous, gastrointestinal, articular and renal vessels. Although the cause is still unknown, potential aetiological factors include infectious agents, drugs, exposure to physical factors, allergens or tumour antigens. Streptococcus pyogenes responsible for bacterial pharyngitis is one of the infectious agents that can cause Henoch–Schönlein purpura. The disease is generally mild and self-limiting. Usually, only symptomatic treatment is used. However, renal, gastrointestinal and articular involvement may occur in some cases, which may require intensified treatment. Glucocorticoids are usually used in the case of nephropathy, severe pain and limited mobility of the joints as well as gastrointestinal symptoms. There are also attempts with cyclosporine A, azathioprine, methotrexate, cyclophosphamide, and plasmapheresis. ACE inhibitors are also used to reduce proteinuria and control blood pressure. The paper presents two paediatric cases of Henoch–Schönlein purpura developing within a few weeks following upper respiratory infection. Diagnosis in search of the aetiological factor showed elevated ASO titres and confirmed Streptococcus pyogenes infection in both cases. Regression of symptoms was observed after causal treatment with antibiotic.

PL

Plamica Schönleina–Henocha jest schorzeniem ogólnoustrojowym występującym głównie u dzieci w wieku szkolnym. Charakteryzuje się leukocytoklastycznym zapaleniem drobnych naczyń z odkładaniem się kompleksów immunologicznych zawierających IgA w naczyniach skóry, przewodu pokarmowego, stawów oraz nerek. Jednoznaczna przyczyna choroby nadal nie została ustalona, do potencjalnych czynników etiologicznych zalicza się czynniki zakaźne, leki, czynniki fizyczne, alergeny czy antygeny nowotworowe. Wśród czynników infekcyjnych mogących wywołać chorobę znajduje się również Streptococcus pyogenes odpowiedzialny za bakteryjne zapalenie gardła. Przebieg choroby jest zazwyczaj łagodny i samoograniczający się, w tych przypadkach stosowane jest jedynie leczenie objawowe. Jednak u części chorych może dochodzić do zajęcia nerek, przewodu pokarmowego oraz stawów i pacjenci ci mogą wymagać zintensyfikowanego leczenia. W przypadku wystąpienia nefropatii, znacznej bolesności i ograniczenia ruchomości stawów, jak również objawów z przewodu pokarmowego stosowane są głównie glikokortykosteroidy. Podejmuje się także próby leczenia cyklosporyną A, azatiopryną, metotreksatem, cyklofosfamidem oraz plazmaferezami. W celu zmniejszenia białkomoczu i kontroli ciśnienia tętniczego krwi stosowane są inhibitory ACE. W pracy przedstawiono opisy choroby dwójki dzieci, u których kilka tygodni po zakażeniu układu oddechowego wystąpiła plamica Schönleina–Henocha. Diagnostyka ukierunkowana na poszukiwanie czynnika etiologicznego w obu przypadkach wykazała wysokie miano ASO, co było związane z zakażeniem Streptococcus pyogenes. Po zastosowaniu leczenia przyczynowego antybiotykiem obserwowano ustąpienie objawów plamicy Schönleina–Henocha.

3

Ból gardła – kiedy leczenie objawowe jest wystarczające?

72%

Kalicki B., Milart J., Wachnicka‑Bąk A., Placzyńska M., Jung A.

Pediatria i Medycyna Rodzinna

|

2012

|

vol. 8

|

issue 2

107-110

EN

Sore throat is one of the most frequent reason of visiting physician. The essence of a sore throat is inflammation on the growing surface infection. Viral infection are the cause of pharyngitis and tonsillitis in 70‑85% in children and in 90‑95% in adults. Usually these are rhinoviruses, coronaviruses, adenoviruses, Epstein‑Barr virus, Coxsackie, herpes simplex and influenza and parainfluenza viruses. Bacterial sore throats are usually caused by beta‑hemolytic group A streptococcus, mainly Streptococcus pyogenes. Regardless of aetiology, the infection occurs by respiratory droplets and by contact with nasopharyngeal secretions of the diseased person. Diagnosis of a sore throat based on carefully collected data from medical history and physical examination. Sometimes it is necessary to perform a quick test or laboratory tests in the direction of streptococci. Distinguishing bacterial from viral infections is important because of the significantly increasing antibiotic resistance and a worldwide tendency to antibiotics overuse. First, the treatment should be symptomatic. It is advisable to use anti‑inflammatory drugs, analgesic and local treatment with painkillers and substances that reduce the inflammation (e.g. benzydamine hydrochloride, flurbiprofen, choline salicylate, chlorquinaldol). In case of the bacterial aetiology, first‑line antibiotic is penicillin, alternatively first generation cephalosporin or amoxicillin and in the case of allergic reactions – macrolides.

PL

Ból gardła należy do najczęstszych przyczyn porad lekarskich. Przyczyną bólu gardła jest zazwyczaj stan zapalny rozwijający się na podłożu infekcyjnym. Zapalenia gardła i migdałków w 70‑85% u dzieci i w 90‑95% u dorosłych spowodowane są zakażeniami wirusowymi. Najczęściej są to rinowirusy, koronawirusy, adenowirusy, wirusy Epsteina‑Barr, Coxsackie, herpes simplex oraz wirusy grypy i paragrypy. Bakteryjne zapalenia gardła zwykle wywoływane są przez paciorkowce beta‑hemolizujące grupy A, głównie Streptococcus pyogenes. Niezależnie od etiologii do zakażenia dochodzi drogą kropelkową oraz przez kontakt z wydzieliną nosogardła osoby chorej. Diagnostyka bólu gardła opiera się na danych z dokładnie zebranego wywiadu oraz badania przedmiotowego. Czasami niezbędne jest wykonanie szybkiego testu w kierunku streptokoków lub badań laboratoryjnych. Odróżnienie zakażeń bakteryjnych od wirusowych ma istotne znaczenie ze względu na narastającą antybiotykooporność i ogólnoświatową tendencję do nadużywania antybiotyków. W pierwszej kolejności należy zastosować leczenie objawowe, wskazane jest stosowanie leków przeciwzapalnych, przeciwbólowych oraz leczenie miejscowe z zastosowaniem substancji przeciwbólowych i zmniejszających stan zapalny (chlorowodorek benzydaminy, flurbiprofen, salicylan choliny, chlorchinaldol). W przypadku etiologii bakteryjnej antybiotykiem pierwszego rzutu jest fenoksymetylopenicylina, alternatywnie cefalosporyna I generacji lub amoksycylina, zaś w przypadku reakcji uczuleniowych na powyższe antybiotyki – makrolidy.

Refine search results

3 Pediatria i Medycyna Rodzinna

1 2017

1 2016

1 2012

2 Kalicki B.

1 Dziekiewicz M.

1 Jagielak A.

1 Jung A.

1 Kundera A.

1 Mierzejewska A.

1 Milart J.

1 Placzyńska M.

1 Radzikowski A.

1 Wachnicka‑Bąk A.

1 Wawrzyniak A.

Angina paciorkowcowa – zasady diagnostyki i leczenia

Zakażenie Streptococcus pyogenes jako czynnik etiologiczny plamicy Schönleina–Henocha

Ból gardła – kiedy leczenie objawowe jest wystarczające?