Search results

1

Co musi wiedzieć chirurg (ogólny i jamy brzusznej) o chirurgii plastycznej?

100%

Kraus A., Infanger M., Meyer F.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(5)

42-51

PL

Wprowadzenie: Chirurgia plastyczna została wprowadzona w Niemczech jako podspecjalizacja chirurgii ogólnej w 1978 r. Od tego czasu dyscyplina ta rozwinęła ogromne możliwości, m.in. dzięki współpracy z innymi dziedzinami, takimi jak: chirurgia ogólna i chirurgia jamy brzusznej. C el: Podkreślenie i podsumowanie podstawowych możliwości, opcji technicznych i nowych aspektów chirurgii plastycznej, które w codziennej praktyce klinicznej są istotne dla wspólnych interdyscyplinarnych strategii zabiegowych chirurgii plastycznej, ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Metoda: Krótki i zwięzły przegląd literatury oparty na: 1) wyborze właściwego tematycznego piśmiennictwa z medycznej literatury naukowej oraz 2) doświadczeniu chirurgicznym zdobytym w codziennej pracy. Wyniki: (wybrane punkty styczne): 1) Zabiegi ochrony biologicznej w chirurgii naczyniowej stosowane, aby przezwyciężyć poważny problem zakażeń protez naczyniowych obarczony ryzykiem przerwania zespolenia i krwawienia. Po starannym opracowaniu z ewentualną rekonstrukcją autologicznych naczyń protezę naczyniową pokrywa się płatem tkankowym, aby przekazać właściwości immunologiczne i ostatecznie spowodować gojenie zakażonego obszaru. 2) Leczenie przetok aortalno-tchawiczej lub aortalno-dwunastniczej, będących znacznym wyzwaniem dla chirurga ogólnego. Mogą być one leczone odpowiednio przez interpozycję płata mięśnia piersiowego większego lub pokrycie płatem sieci większej. 3) W odniesieniu do chirurgii nerwów odnotowano zachęcające efekty w postaci subiektywnej poprawy jakości głosu po wczesnej mikrochirurgicznej naprawie nerwu krtaniowego wstecznego oraz przywrócenia pojemności oddechowej w porażeniu przepony. 4) Chirurgia limfatyczna w przypadku obrzęków limfatycznych o charakterze pierwotnym (z powodu braku lub niedoboru naczyń limfatycznych) lub wtórnym (w przebiegu zakażenia, urazu, radioterapii lub zabiegu operacyjnego) może być wskazana w ośrodkach mikrochirurgicznych wyspecjalizowanych w naprawie dróg limfatycznych. Uszkodzony układ chłonny: (I) może być odtworzony przez interpozycję lub (II) limfa może być drenowana nieanatomicznie, na przykład przez zespolenie limfatyczno-żylne. Dalsze techniki to: przeszczepienie wolnego węzła chłonnego zawartego w wolnym unaczynionym płacie z pachwiny, przeniesienie autologicznego naczynia chłonnego lub interpozycja przeszczepu żylnego. 5) Redukcja masy jak dermolipektomia z późniejszym przeszczepem skóry niepełnej grubości jest cenną opcją zapewniającą znaczne zmniejszenie objętości. 6) Uzupełnianie ubytków: A. Przeszczepy skóry o niepełnej lub pełnej grubości są powszechną metodą uzupełniania ubytków w przypadku, gdy łożysko rany jest czyste i dobrze unaczynione. Jeśli nie ma miejsca do pobrania skóry lub łożysko przeszczepu jest wątpliwej jakości, stosuje się różne allogeniczne lub ksenogeniczne zamienniki skóry. B. Kolejne metody obejmują szeroki arsenał miejscowych i wolnych płatów powięziowo-skórnych i mięśniowo-skórnych, takich jak: pionowy płat mięśnia prostego brzucha (VRAM), stosowany na przykład po brzuszno-kroczowym wycięciu odbytnicy, lub płaty śmigłowe odpowiednich „angiosomów”. 7) Zamknięcie przepuklin ściany jamy brzusznej z niestabilnym pokryciem skóry. Uzupełnienie płatem tkankowym, samym lub w połączeniu z siatką, jest lepsze od zastosowania wyłącznie siatki. 8) Wolne płaty – gdy miejscowe lub uszypułowane płaty są niedostępne, do uzupełnienia ubytku ściany jamy brzusznej można wykorzystać wolne płaty (częstość występowania powikłań jest niewielka). Wniosek: Chirurgia plastyczna jest niezastąpionym partnerem w specyficznych problemach chirurgicznych oraz przypadkach klinicznych w chirurgii ogólnej i chirurgii jamy brzusznej. Każdy chirurg ogólny i chirurg jamy brzusznej powinien być poinformowany o ogromnych możliwościach i technikach chirurgicznych, jakie może zapewnić współczesna chirurgia plastyczna, aby osiągnąć najlepsze wyniki i podnieść jakość życia pacjentów przez połączenie fachowej wiedzy tych dwóch dziedzin chirurgicznych.

2

What does a (general and abdominal) surgeon need to know on plastic surgery?

100%

Kraus A., Infanger M., Meyer F.

Polish Journal of Surgery

|

2019

|

vol. 91(5)

42-51

EN

Background: Plastic surgery was first introduced as a sub-specialty of general surgery in Germany in 1978. Since then, this surgical subspecialty/discipline has evolved enormous potential, e.g. in collaboration with other disciplines such as general andabdominal surgery. Aim: To highlight and summarize the basic potential, technical options and novel aspects of plastic surgery, which are relevant for the common interdisciplinary surgical strategies of plastic and general as well as abdominal surgery in clinical practice. Method: Short and compact narrative review based on 1) a selection of relevant references from the medical scientific literature and 2) surgical experiences obtained in daily practice. R esults (selected corner points): 1) Biological protection procedures in vascular surgery by flap coverage after meticulous debridement with or without autogenic vascular reconstruction are used to overcome infection of a vascular prosthesis, a serious problem, associated with the risk of anastomotic rupture and bleeding by transfer of immunological competence due to tissue coverage and finally to induce healing in the area of an infected vascular prosthesis. 2) Fistula treatment for aorto-tracheal or aorto-duodenal fistulas, a big challenge for the referring general surgeon, can be treated by flap coverage, i.e. interposition of the pectoralis-major flap and the omentum-majus flap, respectively. 3) With regard to nerve surgery, encouraging results have been reported after early microsurgical recurrent laryngeal nerve repair, i.e. improved subjective voice quality or reconstitution of respiratory capacity in diaphragmatic. 4) Lymphatic surgery for lymphedema occurring either primarily due to an absence or lack of lymphatic vessels or secondarily due to infection, trauma, radiation therapy or surgery can be indicated in specialized microsurgical centers, e.g. for surgical repair of the lymphatic pathway: I) the interrupted lymphatic system can be reconstructed by an interposition, or II) the lymphatic fluid can be drained extraanatomically (e.g. by a lymphatic-venous anastomosis). Further techniques are the following: free lymph node transplantation included in a free vascularized groin flap or autologous lymphatic vessel transfer or vein graft interposition (used for lymphatic vessel interposition). 5) Mass reduction such as dermolipectomy with subsequent split-thickness is a valuable option, which provides excellent volume reduction. 6) Defect coverage: A. Split- or full-thickness skin grafts are a common method of defect coverage (in cases of clean and well-vascularized wound bed and lacking donor skin, or if the graft bed is of questionable quality) using various allogenic or xenogenic skin substitute materials. B. Further methods offer a wide-range armamentarium of local and free fasciocutaneous and musculocutaneous flaps, e.g. after abdomino-perineal rectum extirpation using the vertical rectus-abdominis myocutaneous flap (VRAM) or propeller flaps according to the “angiosome”. 7) Abdominal wall hernia closure with instable skin coverage, flap closure, either alone or in combination with mesh is superior to mesh closure only. 8) Free flaps: If there is no option for a local or pedicled flap available, free flaps can be well used for abdominal wall defect closure (complication rate in experienced hands is low). Conclusion: Plastic surgery is an indispensable partner for specific surgical problems and clinical situations of general and abdominal surgery, which indicates that each general and abdominal surgeon should be well notified on great options and surgical techniques offered by modern plastic surgery to achieve best outcomes and quality of life for patients and should combine the expertise of these two surgical disciplines.

3

Chylous complications of various severity and manifestations within diverse compartments in reconstructive vascular surgery #) #) The manuscript is dedicated to Prof. Dr. Z. Halloul

88%

Barth U., Wasseroth K., Rahms V., Albrecht R., Meyer F.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(3)

43-48

EN

Introduction: Chylous complications, which also occur in the profile of vascularsurgical interventions with considerable frequency, are challenging with regard to their adequate management. Aim & method: Short compact overview on epidemiological, classifying, symptomatic, diagnostics and therapeutic aspects of chylous complications in vascular surgery, based on •own clinical experiences,   •current selection of relevant scientific references, and   •representative case reports from clinical practice. Results (complex patient- & clinical finding-associated aspects): •Basic treatment of lymphedema / postreconstructive edema comprises a complex physical therapy to improve edematous swelling, which needs to be usually performed over years. •In case of lymphocele, a wait-and-see strategy can be initially pursued to observe spontaneous clinical course. If the lymphocele and its clinical complaints persist, puncture, placement of drainage or temporary instillation of doxycyclin or ethanol can be attempted. •In case of lymphatic fistula, vacuum-assisted closure dressing, radiation and selective ligation of lymphatic vessels after previous application of methylene blue dye can be used. •Chylascites and chylothorax should be primarily treated – as has been widely established in the meantime – with a consequently conservative approach initially comprising paracentesis / thoracocentesis, protein-enriched and low-fat diet containing middle-chain triglycerides (MCT) or total parenteral nutrition combined with the application of a somatostatin analogue (surgical approach as ultima ratio only aiming at ligation of the lesioned lymphatic vessel – if necessary, including preoperative consumption of cream). Summary: Chylous complications can be primarily treated with conservative measures, which should be exploited using a step-wise approach prior to surgical intervention as ultima ratio. Conclusion: The experienced vascular surgeon should be acquainted with a sufficient, finding-adapted management of chylous complications. This requires a well-experienced clinician and surgeon with great expertise regarding the interdisciplinary setting comprising of interventional radiology, vascular (abdominal) surgery and partially surgical intensive care.

4

Powikłania chylusowe o różnym nasileniu i manifestacjach w różnych przedziałach w rekonstrukcyjnej chirurgii naczyniowej

88%

Barth U., Wasseroth K., Rahms V., Albrecht R., Meyer F.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(3)

43-48

PL

Cele i metodyka: Zwięzły przegląd danych dotyczących epidemiologii, klasyfikacji, symptomatologii, diagnostyki oraz terapii limfatycznych powikłań chirurgii naczyniowej w oparciu o: a) kliniczne doświadczenia autorów, b) wybrane aktualne publikacje z literatury naukowej dotyczącej poruszanego tematu, oraz c) reprezentatywne opisy przypadków z praktyki klinicznej. Wyniki (złożone aspekty związane z pacjentem oraz oceną kliniczną): •na podstawowe leczenie obrzęku chłonnego/porekonstrukcyjnego składa się wieloletnia, kompleksowa fizjoterapia nacelowana na zmniejszenie obrzęku; •w przypadku wystąpienia limfocele, początkowo można zastosować strategię wyczekiwania i obserwacji spontanicznego przebiegu klinicznego. Jeśli limfocele i jego kliniczne następstwa utrzymują się, można podąć próbę nakłucia, drenażu, lub czasowej aplikacji etanolu/doksycykliny. •w przypadku przetoki limfatycznej – można zastosować opatrunki z zamknięciem próżniowym, naświetlania oraz selektywne podwiązanie naczyń limfatycznych po wcześniejszym zastosowaniu barwnika błękitu metylowego. •wedle ustalonego postępowania, chłonkotok brzuszny i opłucnowy powinien być leczony głównie zachowawczo, początkowo za pomocą paracentezy/torakocentezy, poprzez stosowanie diety bogatej w białko i niskotłuszczowej, zawierającej trójglicerydy średniołańcuchowe (MCT) lub całkowitego żywienia pozajelitowego połączonego z podawaniem analogów somatostatyny (postępowanie chirurgiczne celowane na podwiązanie uszkodzonego naczynia limfatycznego jedynie w ostateczności – jeśli konieczne, połączone z okołooperacyjnym spożyciem śmietany). Podsumowanie: Powikłania limfatyczne mogą być w większości leczone zachowawczo. Postępowanie powinno być implementowane wielostopniowo, przy czym leczenie chirurgiczne stanowi ostateczność. Wniosek: Doświadczony chirurg naczyniowy powinien być zaznajomiony z odpowiednim leczeniem powikłań limfatycznych opartym o dane kliniczne. Wymaga to doświadczenia klinicysty oraz chirurga z podejściem wielodyscyplinarnym, łączącym wiedzę z dziedziny radiologii interwencyjnej, chirurgii naczyniowej (brzusznej), a częściowo także intensywnej terapii chirurgicznej.

5

Zamykanie ran z pomocą próżni (VAC) we wtórnym pooperacyjnym zapaleniu otrzewnej: jego wpływ na obciążenie bakteryjne oraz na miejscową i ogólnoustrojową odpowiedź cytokinową (wstępne wyniki)

76%

Jannasch O., Meyer F., Fuellert A., König B., Eder F., Tautenhahn J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

27-35

PL

Cel: Zbadanie wpływu zamknięcia rany z pomocą próżni (VAC) w porównaniu do relaparotomii na żądanie (ROD). Badane parametry: 1) ciężkość i przebieg choroby, 2) wyniki chirurgiczne, 3) wewnątrzotrzewnowe obciążenie bakteryjne, 4) miejscowa / ogólnoustrojowa reakcja zapalna i immunologiczna w pooperacyjnym wtórnym zapaleniu otrzewnej. Metody: Każdy pacjent zgłaszający się na oddział chirurgiczny z wtórnym zapaleniem otrzewnej (i oceniany według Indeksu Zapalenia Otrzewnej Mannheima; MPI, a także w skali APACHE II) został włączony do systematycznego jednoośrodkowego klinicznego prospektywnego obserwacyjnego badania pilotażowego. Wyselekcjonowani chorzy – w zależności od indywidualnej decyzji chirurga podczas pierwotnego zabiegu chirurgicznego mającego na celu oczyszczenie źródła infekcji – zostali podzieleni na dwie grupy VAC i ROD. Wczesne wyniki pooperacyjne były oceniane na podstawie 30-dniowej obserwacji wewnątrzszpitalnej śmiertelności. Obciążenie bakteryjne określano za pomocą hodowli bakteryjnej z płynu z jamy otrzewnej pobranego w czasie zabiegu chirurgicznego, a potem w 1. , 4., 7., 10. oraz 13. dobie po operacji przy użyciu opisu spektrum mikrobiologicznego obejmującego ocenę półilościową obciążenia bakteryjnego. Miejscowa / ogólnoustrojowa odpowiedź zapalna i immunologiczna były określane za pomocą badania CRP, PCR i reprezentatywnych cytokin, takich jak TNF-α/ IL-1α/ IL-6/IL-8/IL-10 przy użyciu metody ELISA w surowicy i płynie z jamy otrzewnej. Wyniki: Przez 26 miesięcy okresu badawczego 18 pacjentów (9 mężczyzn, 9 kobiet) spełniło kryteria kwalifikacji do badania: n = 8 zostało przydzielonych do grupy VAC, a n = 10 do grupy ROD. Obie grupy pacjentów nie różniły się znacząco w odniesieniu do wczesnej śmiertelności pooperacyjnej. Pomimo małej liczby przypadków objętych badaniem można było zaobserwować poważniejsze skutki związane z grupą VAC w oparciu o skalę MPI. Istnieje również tendencja do wyższej punktacji w skali APACHE II w grupie VAC w 7. dobie po zabiegu, a ponadto pacjenci z tej grupy dłużej przebywali w szpitalu. U pacjentów z przetrwałą infekcją nie obserwowano istotnych różnic między terapią VAC i ROD. Wykazano wyższe stężenie uwalnianych cytokin o cechach prozapalnych w płynie z jamy otrzewnej (zwłaszcza na początku kaskady zapalnej), natomiast stężenia CRP i PCT były wyższe w surowicy. Wnioski: Porównując dane dotyczące różnych miejscowych / ogólnoustrojowych parametrów zapalnych i immunologicznych, można zaobserwować kilka zależności. Mogą one wskazywać na kompartymentację procesu zapalnego w jamie brzusznej. W oparciu o obserwowaną zmienność indywidualną danych z badania pilotażowego, korzyść kliniczna wydaje się niejasna. W tym kontekście wiarygodny wpływ terapii VAC na zmniejszenie obciążenia bakteryjnego wewnątrz jamy brzusznej nie może być wyraźnie stwierdzony.

6

Vacuum-assisted closure (VAC) for postoperative secondary peritonitis: Effect on bacterial load as well as local and systemic cytokine response (initial results)

76%

Jannasch O., Meyer F., Fuellert A., König B., Eder F., Tautenhahn J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(5)

27-35

EN

Aim: To investigate the effects of vacuum-assisted closure (VAC) vs. relaparotomy on demand (ROD) onto the i) severity and course of disease, ii) surgical outcome, iii) intraperitoneal bacterial load as well as iv) local/systemic inflammatory and immune response in postoperative secondary peritonitis. Methods: Over a defined time period, all consecutive patients of the reporting surgical department with a secondary peritonitis (assessed by Mannheim’s Peritonitis Index [MPI] and APPACHE II score) were enrolled in this systematic unicenter clinical prospective observational pilot study. Patients were subclassified into VAC or ROD group according to surgeon’s individual decision at the time point of primary surgical intervention with the intent to sanitize the source of infection. Early postoperative result was assessed by 30-d and in-hospital mortality. Bacterial load was characterized by microbiological culture of intraperitoneal fluid collection obtained on postoperative days (POD) 0 (primary surgical intervention), 1,4,7,10,13 and following description of the microbial spectrum including semiquantitative assessment of bacterial load. Local/systemic inflammatory and immune response was determined by ELISA-based analysis of CrP, PCT and the representative cytokines such as TNF-α/IL-1α/IL-6/IL-8/IL-10 of serum and peritoneal fluid samples. Results: Over a 26-month investigation period, 18 patients (male:female=9:9) were eligible for study criteria: n=8 were enrolled in the VAC and n=10 in the ROD group. With regard to early postoperative results represented by mortality, there is no significant difference between both patient groups. Despite the relatively low number of cases enrolled, a tendency for more severe findings associated with the VAC group could be detected based on the MPI score. There was also a tendency for higher APACHE II scores in the VAC group from the 7th POD on and, in addition, patients of this group had a longer hospital stay. For patients with persisting infection, there were no relevant differences comparing VAC therapy and ROD. Cytokines released in particular at the beginning of the inflammation cascade with proinflammatory characteristics showed higher values within the peritoneal fluid whereas CrP and PCT were found to be higher within the serum samples. Conclusion: Comparing data of various local/systemic inflammatory and immune parameters, there were only a few correlations. This may indicate compartmentation of the inflammatory process within the abdominal cavity. Based on the observed inter-individual variation of this pilot study data, the clinically applicable benefit appears questionable. In this context, reliable effects of VAC therapy on the reduction of bacterial burden within the abdominal cavity could not clearly be detected.

7

Nauczanie chirurgii na Uniwersytecie Ottona von Guericke w Magdeburgu - podstawowy opis koncepcyjny

64%

Udelnow A., Meyer F., Kraus A., Infanger M., Chiapponi C., Piatek S., Zardo P., Haß H.-J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(3)

37-42

PL

Nauczanie chirurgii jako jednej z klasycznych, rozległych dyscyplin klinicznych oraz głównych dziedzin obok medycyny chorób wewnętrznych powinno otrzymywać należytą uwagę w kontekście możliwości uzyskania wysokiego wyniku końcowego na zakończenie studiów medycznych. Chirurgia jest nie tylko przedmiotem wielu wykładów, lecz także stanowi również jedną trzecią (cztery miesiące) obowiązkowego stażu (rok praktyczny – w języku niemieckim Praktisches Jahr) na koniec studiów medycznych. Dlatego też nauczanie medyczne studentów powinno zawsze stanowić część rzetelnych i stałych prób optymalizacji programu nauczania i treści jako elementu przewodnich działań, które koncentrują się na znacznej poprawie studiów medycznych. Co więcej, klasyczny i tradycyjnie ustanowiony format nauczania, tj. wykład (ustny), wymaga dalszego rozwoju i racjonalnego uzupełnienia poprzez liczne formy nauczania interakcyjnego, zorientowanego na praktykę, metody przekazywania wiedzy i egzaminowania (obligatoryjne lub fakultatywne seminaria/kursy, szkolenia w małych grupach uczniów, nauczanie przy łóżku pacjenta, indywidualne ćwiczenia praktyczne w ramach SkillsLab, grupy młodych badaczy, projekty badawcze w toku nauczania, publikacje naukowe na wszelkie tematy i cenne doświadczenia związane z nauczaniem, w których mogą uczestniczyć studenci, metoda „Nauczaj nauczyciela”, projekty itp.). Chociaż zainicjowanych zostało wiele nowatorskich koncepcji i dokonano znacznych postępów, istnieje ciągła potrzeba dalszej poprawy. W prezentowanym ogólnym zarysie specyficznym dla indywidualnych uczelni, mającym charakter reprezentacyjny, obecna złożona koncepcja nauczania chirurgicznego, która w ostatnich latach podlegała nieustannej optymalizacji na Uniwersytecie Ottona von Guerickego w Magdeburgu ze Szpitalem Uniwersyteckim (Niemcy), opisana jest jako dokument naukowy i systematyzujący, a także jako manuskrypt związany z ciągłym przygotowywaniem instytucjonalnego „Podręcznika nauczania” na temat rozwijania wiedzy o chirurgii i szkolenia studentów medycyny. Na koniec temat powinien stanowić podstawę do publicznej dyskusji, która, miejmy nadzieję, może doprowadzić do dalszych reform strukturalnych nauczania (chirurgii) w najbliższej przyszłości.

8

Surgical teaching at the Medical School Otto-von-Guericke University of Magdeburg – basic conceptual description

64%

Udelnow A., Meyer F., Kraus A., Infanger M., Chiapponi C., Piatek S., Zardo P., Haß H.-J.

Polish Journal of Surgery

|

2018

|

vol. 90(3)

37-42

EN

Teaching in surgery, one of the classical big clinical and main disciplines beside internal medicine, needs to be also associated with great attention in regard to a valuable final result at the end of the study of human medicine. In particular, surgery is not only the subject to a large number of lectures it also represents one third (four months) of the compulsory internship (practical year – in German, “Praktisches Jahr”) at the end of the study of medicine. Therefore, medical teaching of students should be always part of serious and steady attempts to optimize course und contents as a component of guiding activities focussing onto the substantial improvement of the study of medicine. In detail, the classical and traditionally established type of teaching, the (oral) lecture, has to be further developed and reasonably completed by numerous interactive and practice-oriented teaching, learning and examining modalities (obligatory or facultative seminars / courses, training in [very] small groups of students, bed-side teaching, individual practical exercises within the SkillsLab, groups of young researchers, research projects in teaching, scientific publications on topics and recommendable experiences ot teaching including students, ”Teach-the-teacher“ projects etc.). Although many novel concepts have been inaugurated and considerable advances have been achieved, there is a steady need for further improvement. In the presented representative but medical school-specific overview, the current complex surgical teaching concept, which has been continuously optimized over the last couple of years, at the Otto-von-Guericke University Medical School with University Hospital of Magdeburg (Germany) is described as a scientific and systematizing document as well as a manuscript associated with the ongoing preparation of an institutional “Teaching Manual” on surgical teaching and training for medical students. It should – last but not least – provide the basis for a public discussion, which vice versa might hopefully and possibly result in further structural reforms of (surgical) teaching in the near future.

Refine search results

8 Polish Journal of Surgery

2 2019

6 2018

8 Meyer F.

4 Infanger M.

4 Kraus A.

2 Albrecht R.

2 Barth U.

2 Chiapponi C.

2 Eder F.

2 Fuellert A.

2 Haß H.-J.

2 Jannasch O.

2 König B.

2 Piatek S.

2 Rahms V.

2 Tautenhahn J.

2 Udelnow A.

2 Wasseroth K.

2 Zardo P.

Co musi wiedzieć chirurg (ogólny i jamy brzusznej) o chirurgii plastycznej?

What does a (general and abdominal) surgeon need to know on plastic surgery?

Chylous complications of various severity and manifestations within diverse compartments in reconstructive vascular surgery #) #) The manuscript is dedicated to Prof. Dr. Z. Halloul

Powikłania chylusowe o różnym nasileniu i manifestacjach w różnych przedziałach w rekonstrukcyjnej chirurgii naczyniowej

Zamykanie ran z pomocą próżni (VAC) we wtórnym pooperacyjnym zapaleniu otrzewnej: jego wpływ na obciążenie bakteryjne oraz na miejscową i ogólnoustrojową odpowiedź cytokinową (wstępne wyniki)

Vacuum-assisted closure (VAC) for postoperative secondary peritonitis: Effect on bacterial load as well as local and systemic cytokine response (initial results)

Nauczanie chirurgii na Uniwersytecie Ottona von Guericke w Magdeburgu - podstawowy opis koncepcyjny

Surgical teaching at the Medical School Otto-von-Guericke University of Magdeburg – basic conceptual description